Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Απάντηση στους σύγχρονους αιρετικούς εικονομάχους

Α. Τα ιστορικά γεγονότα περί την εικονομαχική αίρεση

Η ανάπτυξη του θέματός μας διαιρείται σε δύο μέρη. Πρώτον στην ιστορική καταγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά τον 8ο και 9ο μ.Χ. αιώνα και δεύτερον στην θεολογική προσέγγιση της παραδοσιακής λατρευτικής πρακτικής της Εκκλησίας μας να αποδίδει την δέουσα τιμή και προσκύνηση στις ιερές εικόνες και τα Ιερά λείψανα των Αγίων της, πάντοτε όμως έχοντας ως βάση την διδασκαλία των μεγάλων Θεοφόρων Πατέρων  και Θεοκινήτων Θεολόγων αυτής καθώς και τις αποφάσεις της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε  το 787 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Προσεγγίζοντες λοιπόν ιστορικά την αίρεση της εικονομαχίας η οποία επί 120 έτη απησχόλησε και ταλάνισε την Εκκλησία, πρέπει ν' αναφερθούμε στα αίτια που προκάλεσαν την συγκεκριμένη αίρεση. Έτσι, η πρώτη αιτία η οποία εγέννησε την εικονομαχία ήταν η θεολογικώς εσφαλμένη και αιρετική πεποίθηση που είχε σχηματισθεί σε ορισμούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίοι επηρεασθέντες από την αιρετική διδασκαλία των Νεστοριανών και των Παυλικιανών, οι οποίοι δεν εδέχοντο την ενανθρώπηση και ενσάρκωση του Υιού και Λαού του Θεού, έφθασαν στο σημείο να διδάσκουν ότι η προσκύνηση των Ιερών εικόνων είναι αντιχριστιανική και ειδωλολατρική συνήθεια στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

ΤΟΙΣ ΑΜΝΗΜΟΣΙ ΚΑΙ ΑΓΝΩΜΟΣΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΝΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ (1929-1931)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΑΜΝΗΜΟΣΙ ΚΑΙ ΑΓΝΩΜΟΣΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΝΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ (1929-1931)

Οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων υπέρ της Πανορθοδόξου Ενότητος και της «ευσταθείας των Αγίων του Θεού Εκκλησιών» τυγχάνει και είναι το οικουμενικό «σταυρικόν χρέος» της Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εν Ορθοδόξοις πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, διότι η ομόνοια και συναντίληψη των Πρεσβυγενών της Ανατολής Πατριαρχικών Θρόνων μετά του «Πρώτου» εν Ορθοδόξοις, ήτοι του Κωνσταντινουπόλεως, αποτελούν sine qua non όρο και προϋπόθεση για την εν Χριστώ ενότητα και ευταξία της καθόλου Εκκλησίας, όπως γράφει Αναστάσιος ο Βιβλιοθηκάριος, Λατίνος συγγραφεύς, αναφέροντας μετά πάσης εμφατικής διατυπώσεως, ότι: «Ο Χριστός εν τω σώματι Αυτού, ο εστίν η Εκκλησία, εγκαθίδρυσε τόσους πατριαρχικούς θρόνους όσας και αισθήσεις εν τω θνητώ σώματι εκάστου. Εάν και εφ’ όσον όλοι εκείνοι οι θρόνοι ομονοούν, τότε εν τη όλη παρατάξει της Εκκλησίας ουδεμία θα υπάρχη έλλειψις, όπως και το θνητόν σώμα ουδεμίαν παρουσιαζει έλλειψιν εάν πάσαι αι πέντε αισθήσεις μένουν ακέραιοι και εν όλη αυτών τη υγεία».

ΙΕΡΟΝ ΔΙΠΤΥΧΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ : Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ε. Σιδηράς

ΙΕΡΟΝ ΔΙΠΤΥΧΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ

ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ

·     Αμφιετηρίδα 126 ετών (1896-2022) από της ανεγέρσεως του παλαιφάτου κτιρίου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και της κοιμήσεως του χαρισματικού λογίου Θρακός συγγραφέως Γεωργίου Βιζυηνού.

·           Η τροφός Θεολογική Σχολή της Χάλκης αγκάλιασε στοργικά τον νεαρό ιεροσπουδαστή της Γεώργιο Βιζυηνό, ο οποίος γεύθηκε στον «Λόφο της Ελπίδος ή των Παπάδων» την κατά Θεόν και κατ’ άνθρωπον γνώση και σοφία διευρύνοντας τους πνευματικούς του ορίζοντες.

·          Το «Πρωτόλειο Ποίημα» του Χαλκίτη ιεροσπουδαστή, το οποίο συνέγραψε, αφιέρωσε και δημοσίευσε το 1873 ως «Δώρημα ψυχής» στην περίπυστη και παλαίφατη εν Χάλκη Ιερά Θεολογική Σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αμφιετηρίδα για ένα κτίριο και έναν άνθρωπο που συνδέθηκαν οντολογικά (υπαρξιακά) μέσα στον χωροχρόνο και τοιουτοτρόπως μνημονεύονται από τους «εραστές της γραφίδος και του λόγου». Το «Ιερόν Δίπτυχον Μνημοσύνης 126 Ετών» μέσα από γεγονότα και συμβολισμούς, επετειακές αναμνήσεις και αναγωγές στο «ένδοξο πάλαι» με την πικρά γεύση στα χείλη για τα «περασμένα μεγαλεία», όταν αποφθέγγονται δύο «αδιαίρετες, ασύγχυτες, άτρεπτες και αναλλοίωτες» μέσα στον πανδαμάτορα χρόνο περιφράσεις, οι οποίες ως «Ιερόν Δίδυμον» εγείρουν «εκ του της ιστορίας ταμείου» τις «καθεύδουσες συνειδήσεις» των επιγενομένων, ήτοι τις κατά προαίρεση εναλλάξ γραφόμενες ή λεγόμενες περιφράσεις «Γεώργιος Βιζυηνός και Χάλκη» ή «Χάλκη και Γεώργιος Βιζυηνός» σε μία θαυμαστή και υπερβατική «αλληλοπεριχώρηση» και «αντίδοση ιδιωμάτων και βιωμάτων», τα οποία ως ακατάλυτος ,διαχρονικός, οντολογικός (υπαρξιακός), ιστορικός και βαθύτατα ζωντανός συμβολικός «ομφάλιος λώρος» συνέδεσαν, συνέζευξαν τον νεαρό Θράκα ιεροσπουδαστή με την κατά Χάλκη φιλόστοργη τροφό και παλαίφατη Ιερά θεολογική Σχολή του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το «ιερώτατον τούτο παλλάδιον των Μουσών», την όντως «Ακρόπολιν της Θεολογίας».

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΣ Ο Β΄(1929-1935) : Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Ο ΦΕΡΩΝ ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΣ Ο Β΄(1929-1935)

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Ο ΦΕΡΩΝ ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

• Ο Πατριάρχης στον οποίο για πρώτη φορά (1930) το τουρκικό κράτος ανεγνώρισε εγγράφως το πατριαρχικό αξίωμα ύστερα και από τις πιέσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου.
• Ο ακατάβλητος υπερασπιστής των δικαίων της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Ο αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Φώτιος ο Β΄ (1929-1935), κατά κόσμον Δημήτριος Μανιάτης, εγεννήθη την 16^ην Νοεμβρίου 1874 στη νήσο Πρίγκηπο της Προποντίδος. Ο πατέρας του ονομάζετο Σταύρος Δημητρίου και η μητέρα του Σεβαστή Πέτρου, το γένος Τσακούλη-Κρητικάκη. Είχε εκ πατρός θείο, τον μέγιστο εκείνο Μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως και μετέπειτα Σερβίων και Κοζάνης Φώτιο.

Την αστική μόρφωση έλαβε στην κοινοτική σχολή της νήσου Πριγκήπου. Συνέχισε την μέση εκπαίδευσή του στην Γερμανοελβετική σχολή του Γαλατά και στο Ζαρίφειο γυμνάσιο-διδασκαλείο της Φιλιππουπόλεως. Την δε επιστήμη της Θεολογίας εσπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το οποίο απεφοίτησε αριστούχος. Στην Αθήνα παραλλήλως φαίνεται ότι παρηκολούθησε και μαθήματα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου.

ΤΑΔΕ ΓΡΑΦΕΙ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΧΑΛΚΙΤΗΣ : Η ΕΠΙ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ (1971-2021) ΕΝ ΣΙΩΠΗ ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΑΔΕ ΓΡΑΦΕΙ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΧΑΛΚΙΤΗΣ

Η ΕΠΙ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΙΑ (1971-2021)
ΕΝ ΣΙΩΠΗ ΙΕΡΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ της ΧΑΛΚΗΣ

·  Η επί τη συμπληρώσει πεντηκονταετίας όλης (1971-2021) από την αδίκως και παρανόμως επιβληθείσα υπό του τουρκικού κράτους αναστολή λειτουργίας της κατά Χάλκην Ιεράς Θεολογικής Σχολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου προλογική γραφή του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Επετηρίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το έτος 2021.

Άκρως οξύμωρο και αντιφατικό – πλην όμως εύκολο να ερμηνευθεί – είναι το γεγονός ότι ενώ ο Eσωτερικός Kανονισμός του 1951, ο οποίος υπήρξε προϊόν επισταμένης και ενδελεχούς προεργασίας πολλών ετών για την αναπροσαρμογή της λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής στις νέες απαιτήσεις της τότε εποχής καθώς και παρά το γεγονός ότι ο πρώτος αυτός κανονισμός έγινε δεκτός και καθιερώθηκε επισήμως από την Τουρκική Πολιτεία, εντούτοις το ίδιο το τουρκικό κράτος αυτοαναιρούμενο επέβαλε την παύση λειτουργίας της Σχολής με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι στα όρια της τουρκικής επικράτειας ήταν αντισυνταγματική η λειτουργία ανωτάτων ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πλην των κρατικών πανεπιστημίων και ακαδημιών. Το ανεδαφικόν όμως του επιχειρήματος αυτού είναι ότι στο Άρθρο 3 του Κανονισμού του 1951, τον οποίο συνέταξε ο σοφός Καθηγητής της Σχολής Εμμανουήλ Φωτιάδης, ορίζεται σαφώς ότι: «η σχολή απαρτίζεται εκ τριταξίου Λυκειακού Τμήματος και εκ τετραταξίου ειδικού θεολογικού τμήματος. Οι αποφοιτώντες εκ του θεολογικού τμήματος λογίζονται λαβόντες μόρφωσιν ισοβάθμιο προς την διδομένην υπό Σχολών ειδικότητος, παρεχουσών μόρφωσιν ενός τουλάχιστον επί πλέον έτους υπέρ την λυκειακήν. Εις αμφότερα τα τμήματα η μόρφωσις παρέχεται δωρεάν, είναι δε αμφότερα εσωτερικά». Ενώ δηλαδή το τουρκικό κράτος επικυρώνοντας τον Κανονισμό του 1951 ανεγνώριζε τη λειτουργία της Σχολής ως μεταλυκειακής σχολής ειδικότητος και όχι ως ανωτάτου πανεπιστημιακού τμήματος ή Ακαδημίας, εντούτοις προέβη στην παύση της λειτουργίας της και επί 50 έτη (1971-2021) αρνείται να χορηγήσει την πολυπόθητη σχετική άδεια παρόλο που σε όλη την τουρκική επικράτεια λειτουργούν σήμερα δεκάδες ιδιωτικά πανεπιστήμια. Γίνεται δε ευκόλως αντιληπτό ότι το όλο ζήτημα δεν είναι νομικό αλλά πρωτίστως πολιτικό και άπτεται αυτού τούτου του πυρήνος ενός κράτους Δικαίου, το οποίο οφείλει να σέβεται τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών του και μάλιστα όταν αυτοί ανήκουν σε κάποια μη μουσουλμανική μειονότητα, όπως είναι η Ελληνική Ορθόδοξη μειονότητα.

ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το διδασκαλικΟ αξΙωμα κατΑ τον ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Αγιο ΙωΑννη τον ΧρυσΟστομο

Κατά τον «Χρυσούν την γλώτταν χρυσούν και την καρδίαν», Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, το αξίωμα του διδασκάλου,  «είναι μέγα και θαυμαστόν». Ο διδάσκαλος «είναι άρχων πνευματικός» και η  θέση του είναι περίβλεπτη και ιδιαίτερα ευαίσθητη, «γι΄ αυτό ακόμη και αν ελάχιστα παρεκτραπεί, τα μικρά  σφάλματά του φαίνονται στους άλλους μεγάλα».Ιδιαίτερα ο διδάσκαλος που διδάσκει πνευματικές αλήθειες είναι περισσότερο αγαπητός από τον φυσικό μας πατέρα. Αν ο κατά σάρκα πατέρας χαρίζει στα παιδιά του  «το ζην», οι άξιοι διδάσκαλοι, μας μεταγγίζουν και προσφέρουν  στους μαθητές τους «το πνευματικώς και καλώς ζην», δηλαδή την ενάρετη ζωή.

Το διδασκαλικό αξίωμα δεν είναι εξουσία, ούτε κοσμική τιμή, αλλά βαρύτατη ευθύνη, καθώς είναι «διαφορετικό να σφάλλει ο μαθητής και διαφορετικό να σφάλλει ο δάσκαλος», ο οποίος δεν μπορεί ούτε την απειρία να επικαλεσθεί, ούτε να προφασισθεί άγνοια, ούτε να προβάλει ως δικαιολογία την ανάγκη και την βία… Γι΄ αυτό ανέβηκε στον διδασκαλικό θρόνο, για να σαλπίζει στους άλλους την αλήθεια και την γνώση…».

«ΙΔΟΥ ΓΕΓΟΝΕ ΚΑΙΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ» : ΧΡΙΣΤΟΦΑΝΕΙΑ - ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΙΔΟΥ ΓΕΓΟΝΕ ΚΑΙΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

ΧΡΙΣΤΟΦΑΝΕΙΑ - ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

·  Η περί της Θείας Ενανθρωπήσεως και εν ρείθροις Ιορδάνου Βαπτίσεως του Ενσαρκωθέντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού θεολογική ομιλία του Αγίου Πρόκλου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού ως «απαύγασμα της δόξης του Θεού Πατρός» σαρκούται και η Θεία Ενανθρώπηση επιφέρει οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων σωτηριολογικές και απολυτρωτικές συνέπειες για το κτιστό, χοϊκό και φθαρτό γένος των ανθρώπων, επειδή ακριβώς στο ένα και αδιαίρετο Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού άπασα η προσληφθείσα ανθρώπινη φύση εσώθη εφάπαξ και εν ταυτώ σύμπαν το γένος των κτιστών βροτών.

Συνεπακόλουθα, ο,τιδήποτε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός κατεδέχθη με μόνο κριτήριο την άπειρη αγάπη και την εξ αυτής πηγάζουσα ελευθέρα βούλησή του να σώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο, συνεπιφέρει σε απολύτως καθολική διάσταση για το σύνολο της ανθρωπότητος την σωτηριώδη απολύτρωση, μεταμορφωτική ανακαίνιση και αναγέννηση ενός εκάστου ανθρωπίνου προσώπου ως τελείας ψυχοσωματικής ενότητος, όπως ακριβώς συνετελέσθη και κατά την τέλεση του εν ρείθροις Ιορδάνου ποταμού βαπτίσματος του Σωτήρος Ιησού Χριστού διά του οποίου απαξάπασα η έλλογη και άλογη κτιστή δημιουργία καθαγιάζεται και μεταμορφωτικώς ανακαινίζεται ουχί ως ιστορικώς και τυπολατρικώς θεμελιωμένη επαναλαμβανόμενη συνήθεια, αλλά ως όντως μυστήριο καινής εν Χριστώ ζωής και καθαγιαστικής αναγεννήσεως.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΝΥΣΣΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑΣ

Βάσει των ομολόγων έργων του Αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Θεοφυλάκτου
και του  Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Ι. Αρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Θεοφυλάκτου «Περί του Βαπτίσματος του Κυρίου υπό του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου».

Ο μεγάλος και θεόπνευστος ερμηνευτής των τεσσάρων Ιερών Ευαγγελίων (κατά Ματθαίον, Μάρκον, Λουκάν και Ιωάννην) Αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας Θεοφύλακτος ερμηνεύοντας και υπομνηματίζοντας τα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα του κατά Μάρκον και του κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, τα οποία αναφέρονται στην Βάπτιση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, θεολογεί και αποκαλύπτει τα κρύφια του σχεδίου της Θείας οικονομίας διά του μυστηρίου του βαπτίσματος που καθιερώνει ο όντως Σωτήρας και λυτρωτής Ιησούς Χριστός.

Ο Αρχιεπίσκοπος Θεοφύλακτος ερμηνεύοντας αρχικώς τα χωρία που αναφέρονται στην βάπτιση του Κυρίου από τον Ευαγγελιστή Μάρκο γράφει:

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΨΥΧΟΑΝΑΤΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΒΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΕγας ΒασΙλειος ως ψυχοανατΟμος των πνευματικΩν μεταπτΩσεων των ανθρΩπων Εναντι του ΘεοΥ και των δοκιμασιΩν του βΙου

·    Η υπό του Μεγάλου Βασιλείου θεολογική και πνευματική ερμηνεία της ολιγοπιστίας ή απιστίας των ανθρώπων σε καταστάσεις δεινών δοκιμασιών.

·       Η παιδαγωγική νουθετήρια διδασκαλία του θεόφρονος Καππαδόκου Πατρός για την μεταμόρφωση των χοϊκών και προσηλωμένων στην φθαρτή ύλη ανθρώπων προς το θεοειδέστερον μέσω της φιλαδέλφου εμπράκτου αγάπης προς τους πάσχοντες συνανθρώπους.

Μέσα στον πολυψηφιδωτό συγγραφικό πλούτο του ουρανοφάντορος και υψηλόφρονος Πατρός Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου συγκαταριθμούνται και οι λεγόμενες περιστασιακές ομιλίες του, στις οποίες λαμβάνοντας αφορμή από κάποιο συγκλονιστικό τοπικό συμβάν ή ευρείας διαστάσεως γεγονός διατυπώνει με αριστοτεχνικό τρόπο την θεολογική διδασκαλία του, η οποία δορυφορείται πέριξ δύο βασικών πόλων, που δεν είναι άλλοι από τον Θεό και τον άνθρωπο, και γι’ αυτό χαρακτηρίζεται ως Χριστοκεντρική και ανθρωποκεντρική.

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΠΛΗΣΤΩΝ ΥΛΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΠΛΗΣΤΩΝ ΥΛΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ 

Η ομιλία αυτή του Μεγάλου Βασιλείου πιθανότατα εκφωνήθηκε μετά το έτος 368 μ.Χ., αλλά παραμένει η διαχρονική πνευματική αξία της και ιδιαίτερα στις υφιστάμενες χαλεπές περιστάσεις που βιώνει ο λαός μας από τους πάσης  φύσεως τοκογλύφους δανειστές μας. Ταυτόχρονα, η συγκεκριμένη ομιλία έχει ιδιαίτερα παιδαγωγικό περιεχόμενο για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θεοποιούν την ύλη έχοντας αντικαταστήσει τον «Χριστό Θεό» με τον «Χρυσό Θεό».

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΙΣ : ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΗΣ ΜΝΗΜΗ ΕΚΔΗΜΙΑΣ (1991-2021) - Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΕΜΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΑΡΧΗΣ (1955-1971)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΙΣ

ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΗΣ ΜΝΗΜΗ ΕΚΔΗΜΙΑΣ (1991-2021)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΑΞΙΜΟΣ
Ο ΕΜΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΑΡΧΗΣ (1955-1971)

Υπάρχουν πρόσωπα μέσα στον εκκλησιαστικό και ακαδημαϊκό χώρο τα οποία με την επίγεια περπατησιά τους, τις πράξεις και τους λόγους τους, την διδαχή και την όλη στάση ζωής τους, τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά τους που με αυταπάρνηση υπηρέτησαν μέχρις εσχάτης αναπνοής τους, δικαιώνουν το πέρασμα τους από τον εφήμερο τούτο κόσμο και καθίστανται αληθείς προσωπικότητες, τηλαυγέστατοι οδοδείκτες που σφραγίζουν ανεξίτηλα την επίγεια ζωή και τις εν γένει επιλογές και πορεία πολλών ανθρώπων, ενώ συγχρόνως το όνομά τους καθιερώνεται στην κοινή συνείδηση των πολλών, των εγγύς και των μακράν, ως το απολύτως συνώνυμο μιάς ιδέας και αξίας, ενός ιδανικού και οραματισμού, μιάς διακονίας και προσφοράς, ακόμη και μιάς αυτοθυσιαστικής πράξεως.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - "Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ"

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – «Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ»

Η ιδιαίτερη ημερολογιακή καθιέρωση της εορτής και το
ιστορικό – θεολογικό υπόβαθρό της.

Ο κύκλος των εορτών με κέντρο το Άγιο Πάσχα, όπως εύστοχα γράφει ο Λειτουργιολόγος, αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Μ. Φουντούλης, ακολουθεί κατά βάση το σεληνιακό –ιουδαϊκό ημερολόγιο, το οποίο σε σχέση με το ηλιακό – ρωμαϊκό δίνει την εντύπωση της μη σταθερότητας, της κινήσεως, γι’ αυτό και αποκαλείται «κινητός εορτολογικός κύκλος». Σε αντίθεση με αυτόν, ο λεγόμενος «ακίνητος εορτολογικός κύκλος» αποτελείται από τις εορτές, οι οποίες καθορίστηκαν ανεξάρτητα από το ιουδαϊκό ημερολόγιο σε σταθερή συμβατική ημερομηνία του ρωμαϊκού ηλιακού ημερολογίου. Πολλές από αυτές έλαβαν τη θέση ειδωλολατρικών και ιδιαίτερα ηλιακών εορτών, με τις οποίες και έχουν μια τελείως εξωτερική εννοιολογική και θεματολογική αντιστοιχία, όπως είναι οι εορτές, αρχικώς, των Θεοφανείων και αργότερα των Χριστουγέννων.

ΤΟΙΣ ΗΜΕΤΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΟΙΣ ΤΕΤΥΦΛΩΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ ΑΝΙΕΡΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΜΑΧΟΙΣ : ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ « ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» - ΔΕΝ ΕΦΘΑΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ… «ΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ». ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΗΜΕΤΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΟΙΣ
ΤΕΤΥΦΛΩΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ ΑΝΙΕΡΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΜΑΧΟΙΣ

ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ « ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»
ΔΕΝ ΈΦΘΑΣΕ ΤΟ ΤΈΛΟΣ… «ΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»
ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ

·    Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ομού μετά των «Ιερών φυλάκων» του Φαναρίου ηρωϊκώς και αυτοθυσιαστικώς ανθίστανται για την επιβίωση του Φαναρίου και της Ρωμιοσύνης.

·   Όσα κατ’ άνθρωπον θεωρούνταν αδύνατα πριν από κάποια έτη στις απορφανεμένες εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εντούτοις σήμερα συντελούνται κατά Θεόν από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ιχνηλατούντες τα «γενόμενα και τα εστώτα» της όντως Σταυραναστασίμου «εν Χριστώ Αναστάντι» βιοτής, πορείας και αγαπητικής πρωτοδιακονίας του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου εντός του πεπερασμένου χωροχρόνου από της ιδρύσεως της υπό Κωνσταντίνου του Μεγάλου «Νέας Ρώμης και μέχρι σήμερα «αντηχεί τοις ωσίν» νοερώς και αοράτως, αψευδώς και προφητικώς, μια φράση: «Ου τετέλεσται» ως εναντία βιουμένη  πίστη και ελπίδα για τα εσόμενα του μέλλοντος της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, όταν σε κάθε περιπετειώδη στροφή του ιστορικού γίγνεσθαι ακούγεται από τις πολυποίκιλες και πολυώνυμες και πολυπρόσωπες γηρασμένες και νεώτερες Κασσάνδρες, μία άλλη ολιγοπίστως απέλπιδα φράση: «έφτασε το τέλος…». Όχι όμως δεν «έφθασε το τέλος», «ου τετέλεσται», όπως χωρίς «φόβο και πάθος», προ ετών έγραφε ο πολύς Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989), η ενσαρκωμένη αντοχή, η ακοίμητη συνείδητη και ελπιδοφόρος εύλαλη φωνή του Φαναρίου, όταν κατέθετε την πίστη και το βίωμα της εν Κωνσταντινουπόλει εσταυρωμένης «Εκκλησίας των Πενήτων» υπό το άδυτο και ανέσπερο φως της Αναστάσεως μυσταγωγών το «μυστήριον του Φαναρίου» μετά λόγου αποκαλύψεως και αληθείας: «Γνώριμοι είναι εις αυτήν την εσταυρωμένην Εκκλησίαν οι εμπτυσμοί, οι κολαφισμοί, αι μάστιγες, τα ραπίσματα και ο ακάνθινος στέφανος και η χολή μετά όξους και η λόγχη, τα οποθενδήποτε. Γνώριμός της και η πολυτέλεια του οίκτου. Είναι οικείαι της αι φωναί Σταύρωσον», «ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα», «κατάβηθι». Και εις ωρισμένας στιγμάς η φωνή της συνοδεύει την φωνήν του Κυρίου της, «ίνα τι με εγκατέλιπες;».

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ : ΣΟΙ ΤΗ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑ ΤΙΤΛΟΝ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΩ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΣΟΙ ΤΗ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΑ ΤΙΤΛΟΝ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΩ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

· Ιστορική πατριαρχική γραφή Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου Α΄ στην Επετηρίδα (Ημερολόγιο) του σωτηρίου έτους 2020, εξ αφορμής της κατά το παρελθόν έτος (2019) χορηγήσεως υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος εις την εν Ουκρανία Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία αφιερούται στα από αιώνων ιερά προνόμια της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, τα θεσπισθέντα δι’ αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων και καθαγιασθέντα διά της κανονικής παραδόσεως και πράξεως της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Σε αποκαλυπτικούς και δισέκτους καιρούς και χρόνους ακόμη και για την Ορθόδοξη Εκκλησία η λερναία ύδρα με τις τέσσερις εωσφορικές κεφαλές του εθνοφυλετισμού, της ελκυστικής και λαοπλάνου εκκοσμικεύσεως, του αρχομανούς φρονήματος και του προπαγανδιστικού λαϊκισμού μετά μανίας και λύσσας αποπειράται να αναιρέσει άσειστα θεμέλια και αμετάθετα όρια «α έθεντο οι Πατέρες ημών» εντός της χορείας και του Αγίου Σώματος των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, στις οποίες η Πρωτόκλητος, Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μήτηρ Εκκλησία διά ιερωτάτων αρχιδιακονικών και πρωτοδιακονικών υπέρ των Πανορθοδόξων ανά την οικουμένη τέκνων του Χριστού προνομίων κατέστη, περιεκοσμήθη και εστεφανώθη κατόπιν θεοκινήτων εν Αγίω Πνεύματι αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων η φιλόστοργος και πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένη, εσταυρωμένη και ανισταμένη, αεί δε ζώσα, Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία.

«ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΕΣΤΗ» ΚΑΤΑ ΤΟ «ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ» ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ : ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΝ ΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΕΣΤΗ»

ΚΑΤΑ ΤΟ «ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»
 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΝ ΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

·  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο χάριν της εκκλησιαστικής ενότητος και πνευματικής ωφελείας παρεχώρησε διά του εν έτει 1908 Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου τις Ορθόδοξες εκκλησιαστικές επαρχίες της Διασποράς στην Εκκλησία της Ελλάδος και διά της εν έτει 1922 νέας Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως επανυπήγαγε αυτές στην απόλυτη εκκλησιαστική δικαιοδοσία του.

·       Ανάμεσα στον Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο του 1908 και την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928, η οποία αφορά τις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες των λεγομένων «Νέων Χωρών» υπάρχουν πολλές ομοιότητες τόσο για την έκδοσή τους όσο και για την δυνατότητα άρσεως ισχύος της δευτέρας όπως άλλοτε και εκείνου του 1908 διά νεωτέρας Πατριαρχικής Πράξεως του έτους 1922.

·     Το «διά λόγους καιρικής ανάγκης», το «άχρι καιρού» και το «επιτροπικώς» αποτελούν τις θεμελιώδεις βάσεις για το «αναλογικώς συναμφότερον» περί της εκδόσεως και άρσεως ισχύος της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928, όπως και κατά το πάλαι του Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου του 1908.

Ίσως ο τίτλος του παρόντος κειμένου να ξενίζει, να προκαλεί  και να σκανδαλίζει τινές των εχόντων την ασθένεια της λησμονιάς και ακόμη χειρότερα και χείριστα της αγνωμοσύνης έναντι της μαρτυρικώς καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, αλλ’ όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτός (ο τίτλος) εκπηγάζει από την αξιολόγηση των σοφών και μετά πάσης περισπουδάστου γραφής συνταχθέντων εκκλησιαστικών κανονικής – διοικητικής φύσεως κειμένων των λεγομένων Πατριαρχικών και Συνοδικών Τόμων και Πράξεων, όπως εκδόθηκαν υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του εσταυρωμένου Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τα εκκλησιαστικά κείμενα των Πατριαρχικών και Συνοδικών Τόμων και Πράξεων εμπερικλείουν αποθησαυρισμένη την σοφία του Φαναρίου και των «ιερών φυλάκων» αυτού, την σοφία της βιωματικής διακονίας στον αμπελώνα του Κυρίου, προκειμένου να ωφελούνται πνευματικά οι άνθρωποι, να υπάρχει αρραγής εκκλησιαστική ενότητα και κανονική τάξη. Συνεπώς, τα ίδια τα κείμενα ομιλούν και αποδίδουν αυθεντικώς και αλαθήτως το ερμηνευτικό πλαίσιο για την προσέγγισή τους και ουδείς άλλος αυθαιρέτως κινούμενος φιλόδοξος ερμηνευτής ή «ένεκα ιδιοτελών σκοπιμοτήτων» αναλυτής, κληρικός ή λαϊκός.

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΝΟΥ : ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΝΕΚΤΑΡ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΝΟΥ

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΝΕΚΤΑΡ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

 «Νέκταρ της ζωής της αιωνίου πίνων
Νάμα Νεκτάριε , ιάσεων βλύζεις»

(Στίχοι Συναξαρίου Αγίου Νεκταρίου)

Δοχείον θείας χάριτος και ακένωτη πηγή θείας εμπνεύσεως ανεδείχθη ο εκ Σηλυβρίας της Ανατολικής Θράκης εν λογίοις λογιώτατος και περισπούδαστος Μητροπολίτης Πενταπόλεως, Άγιος Νεκτάριος (Κεφαλάς) ο θαυματουργός και Μυροβλήτης, ο οποίος κατέστη ακτίστω χάριτι του εν Τριάδι Θεού «ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος». Ως θεόπνευστος και μουσοστεφής πολυτάλαντος κάλαμος, εκτός από μέγας θεολόγος και πολυγραφότατος δεινός συγγραφεύς, θεραπεύσας μάλιστα όλους τους κλάδους της Ιεράς Επιστήμης, διεκρίθη και ως θεοκίνητος και εμφιλόσοφος υμνογραφικός ποιητικός αυλός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσφυώς δε ο Αρχιμ. π. Ειρηναίος Δεληδήμος αναφερόμενος στην πολυσχιδή γραπτή παρακαταθήκη του εν γένει ποικίλου περιεχομένου συγγραφικού έργου του Αγίου Νεκταρίου υπογραμμίζει ότι: «ευρισκόμεθα προ μιάς πολυμερεστάτης διανοίας η οποία αφοσιωθείσα εις την υπηρεσίαν της Εκκλησίας εφρόντισε να παραδώση γραπτώς εις τους πιστούς ό,τι καλόν και ωφέλιμον κατείχε». Ανάλογη είναι και η γνώμη του λογίου Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ο οποίος έγραφε περί του Αγίου Νεκταρίου ότι: «Στις αξιόλογες συγγραφές του Θεοσόφου Πατέρα μας αντανακλάται ο ορθόδοξος θεολόγος, ο δόκιμος συγγραφεύς, ο πολυμαθής λόγιος, ο ευσυνείδητος επιστήμων, ο ποιμένας ο καλός, ο πνευματικός άνθρωπος, ο φωτεινός νους, ο έμπειρος διδάσκαλος, η αγιασμένη ψυχή, ο τέλειος Χριστιανός, ο Άγιος της Εκκλησίας».

EXPRESSIS VERBIS ERGA OMNES : ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΠΕΙΘΗΝΙΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ - Η ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΑΒΕΛ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM - TΟ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟ «ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ» ΜΟΡΦΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΡΩΣΙΚΗΣ METROPOLIA ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

EXPRESSIS VERBIS ERGA OMNES

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ
 συν τοισ  ΠΕΙΘΗΝΙΟΙΣ δορυφοροισ αυτων

Η εν Αμερικη Εκκλησιαστικη Βαβελ
 ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM 

Tο Αντικανονικο «ΠΑΡΕκκλησιαστικο» Μορφωμα
 της Ανυπαρκτου λεγομενης Αυτοκεφαλου
 Ρωσικης Metropolia εν Αμερικη

Η εν έτει 1970 υπό της θυγατρός εν Ρωσίας Ορθοδόξου Εκκλησίας όλως και άκρως αντικανονική, αντιεκκλησιολογική και αυθαίρετη αναγνώριση της ανυπάρκτου εν Ορθοδόξοις, πλην Ορθοδόξου Μόσχας, λεγομένης Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας (Metropolia) στην Αμερική, όπου είναι απολύτως κανονικό έδαφος της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Πρωτοκλήτου  και Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί διαχρονικώς και απαραμειώτως μέγα εκκλησιαστικό και πνευματικό αντικανονικό όνειδος και άγος για τις εκάστοτε κεφαλές της θυγατρός εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία συστηματικώς και υποδορίως υπονομεύει την ευλογημένη Πανορθόδοξη Ενότητα

Η ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΟΕΞΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1941-1944

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΟΕΞΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
 ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1941-1944

·  Το ιστορικό έγγραφο της διαμαρτυρίας της Επιτροπής των εν Αθήναις καταφυγόντων Ελλήνων Μακεδόνων και Θρακών, το οποίο υπεβλήθη κατά μήνα Αύγουστο του 1942 στους εν Αθήναις Αντιπροσώπους του Γ΄ Ράϊχ και της Ιταλίας και δι’ αυτού αποκαλύπτεται το δόλιο ανθελληνικό σχέδιο των βουλγαροεξαρχικών κατακτητών για την αλλοίωση του αμιγώς Ελληνικού πληθυσμού στις Βουλγαροκρατούμενες Ελληνικές Επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης μέσω της αθρόας και αναγκαστικής επιβολής της βουλγαρικής ιθαγένειας.

Η κατά τον Απρίλιο του 1941 κατάρρευση του μετώπου είχε ως τραγικό συνεπακόλουθο την υπό των Γερμανών παραχώρηση των Ελληνικών Επαρχιών της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης στους Βουλγαροεξαρχικούς συμμάχους τους, οι οποίοι ευθύς εξ αρχής και εκ νέου εφήρμοσαν το θηριώδες ανθελληνικό έργο τους που είχαν αρχικώς, κατά την περίοδο 1913-1919, εφαρμόσει στις πολυμαρτυρικές και πολυπαθείς ελληνικές επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ : Η ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

Η ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·    Μνημειώδες κείμενο του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου για την διαχρονική διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Μέσα στην οδύνη της πολυδιάστατης κοινωνικής, οικονομικής και κυρίως ηθικοπολιτισμικής και πνευματικής κρίσεως που βιώνουν οι άνθρωποι της λεγομένης και πολυδιαφημισμένης «μετανεωτερικής και μεταμοντέρνας»εποχής, όπου κυριαρχεί το υλιστικό, εγωκεντρικό και καταναλωτικό πρότυπο ζωής, επειδή η νεοφιλελεύθερη οικονομική κεφαλαιοκρατική ιδεολογία και κοσμοθεωρία επιβάλλει, γεννάται ευλόγως εκ των πραγμάτων το ερώτημα: «ποιος ο ρόλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι του ηθικά και πνευματικά μετέωρου και έωλου συγχρόνου ανθρώπου αλλά και ποια η στάση αυτής έναντι των κατά καιρούς εναλλασσομένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων και ιδεολογιών»;

ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ ΤΡΙΤΟΜΟ ΕΡΓΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ :«Η ΙΕΡΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ, ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α΄»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ ΤΡΙΤΟΜΟ ΕΡΓΟ
 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

«Η ΙΕΡΑ ΠΟΡΕΙΑ
  ΑΓΑΠΗΣ, ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΟΣ
  ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α΄»

     Βιβλιοπαρουσίαση

Μόνο ως μνημειώδες θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το τρίτομο έργο του περισπούδαστου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, το οποίο είναι επετειακώς αφιερωμένο στην συμπλήρωση είκοσι ετών (1991-2011) από της κοιμήσεως του αοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου Α΄ και αναφέρεται στην «Ιερά πορεία αγάπης, ειρήνης και ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου Α΄».

Το τρίτομο έργο του Σεβασμιωτάτου είδε το φως της δημοσιότητος και έφθασε ως ευλογία και στα χέρια του γράφοντος κατά το τέλος του έτους 2012 και στις 2.966 συνολικά σελίδες και των τριών τόμων ο βαθυνούστατος και εμπειρότατος συγγραφεύς δημοσιεύει με κάθε προσοχή και λεπτομέρεια άπαντα τα σχετικά κείμενα που εκφωνήθηκαν και κατετέθησαν ως «Φωνή της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως» από των σεπτών χειλέων του αοιδίμου εν Πατριάρχαις Δημητρίου του Α΄ κατά την ιερά πορεία Αγάπης, Ειρήνης και Ενότητος Αυτού στις ανά την Οικουμένη Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες και Αυτόνομες Εκκλησίες, στο Άγιο Όρος και στις κατά τόπους επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου και όχι μόνο, που άρχισε κατά το σωτήριον έτος 1987 και ολοκληρώθηκε το έτος 1991.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (1921-1922)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (1921-1922)

Τις ημέρες αυτές τιμούμε την Ιερά μνήμη και τα φρικτά μαρτύρια που υπέμειναν οι πέντε εθνοϊερομάρτυρες του Πατριαρχείου μας κατά τη διάρκεια των σφαγών σε βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από τους Τoύρκους, τους γνωστούς «τσέτες» του Κεμάλ Ατατούρκ. Τότε ήταν που οι πέντε εθνοϊερομάρτυρες Αρχιερείς συνελήφθησαν, εβασανίσθησαν και ετελεύτησαν τον βίο τους με φρικτό και μαρτυτικό θάνατο. Τόση μάλιστα ήταν η βαρβαρότητα του Κεμαλικού στρατού, αλλά και του άτακτου τουρκικού λαού, που δεν ευρέθη ούτε τμήμα από το λείψανό τους, αφού κυριολεκτικώς τους κατακρεούργησαν.

Το 1993 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με την υπ’ αριθμ 2556/ 5-7-1993 εγκύκλιό της απεφάσισε να τιμούνται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, κατ’ έτος, οι κάτωθι εθνοϊερομάρτυρες: 1) Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, Άγιος Χρυσόστομος, 2) Ο Μητροπολίτης Ικονίου, Άγιος Προκόπιος, 3) Ο Μητροπολίτης Κυδωνίων, Άγιος Γρηγόριος, 4) Ο Μητροπολίτης Μοσχονησίων, Άγιος Αμβρόσιος, 5)Ο Επίσκοπος Ζήλων, Άγιος Ευθύμιος.

ΒΙΟΣ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ - Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (+1922)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒΙΟΣ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ
Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  (+1922)

Ο Μικρασιάτης στην καταγωγή Χρυσόστομος Καλαφάτης εγεννήθη το έτος 1867 στην Τρίγλια της Προποντίδος. Ως πατριαρχικός κληρικός γαλουχήθηκε με τις ελληνορθόδοξες αξίες στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία απεφοίτησε αριστούχος το 1891. Πνευματικό ανάστημα του τότε μητροπολίτου Μυτιλήνης Κωνσταντίνου Βαλλιάδη, ο Χρυσόστομος διετέλεσε Αρχιδιάκονος της εκεί Μητροπόλεως μέχρι το 1893. Στη συνέχεια ακολούθησε τον μετατεθέντα Μητροπολίτη Κωνσταντίνο και στην Μητρόπολη Εφέσου.

Όταν ο Κωνσταντίνος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης, ο Χρυσόστομος τοποθετήθηκε Μέγας Πρωτοσύγκελλος των Πατριαρχείων, κατά τον Μάιο του 1897, και εξελίχθηκε σε κορυφαίο στέλεχος της αντιϊωακειμικής παρατάξεως στο πλευρό του προστάτου του Πατριάρχου Κωνσταντίνου.

ΑΪΔΙΟΣ ΜΝΗΜΗ : ΝΕΟΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (1921-1922)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΪΔΙΟΣ ΜΝΗΜΗ

ΝΕΟΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
(1921-1922)

Τις ημέρες αυτές τιμούμε την Ιερά μνήμη και τα φρικτά μαρτύρια που υπέμειναν οι πέντε εθνοϊερομάρτυρες του Πατριαρχείου μας κατά τη διάρκεια των σφαγών σε βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από τους Τoύρκους, τους γνωστούς «τσέτες» του Κεμάλ Ατατούρκ. Τότε ήταν που οι πέντε εθνοϊερομάρτυρες Αρχιερείς συνελήφθησαν, εβασανίσθησαν και ετελεύτησαν τον βίο τους με φρικτό και μαρτυτικό θάνατο. Τόση μάλιστα ήταν η βαρβαρότητα του Κεμαλικού στρατού, αλλά και του άτακτου τουρκικού λαού, που δεν ευρέθη ούτε τμήμα από το λείψανό τους, αφού κυριολεκτικώς τους κατακρεούργησαν.

Το 1993 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με την υπ’ αριθμ 2556/ 5-7-1993 εγκύκλιό της απεφάσισε να τιμούνται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, κατ’ έτος, οι κάτωθι εθνοϊερομάρτυρες: 1) Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, Άγιος Χρυσόστομος, 2) Ο Μητροπολίτης Ικονίου, Άγιος Προκόπιος, 3) Ο Μητροπολίτης Κυδωνίων, Άγιος Γρηγόριος, 4) Ο Μητροπολίτης Μοσχονησίων, Άγιος Αμβρόσιος, 5) Ο Επίσκοπος Ζήλων, Άγιος Ευθύμιος.

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ - ΓΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ : ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ ΣΤΟ ΑΪΔΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ - ΓΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΚΟΠΟΥΣ ΣΤΟ ΑΪΔΙΝΙΟΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Αιματόβρεχτα και μαρτυρικώς καθηγιασμένα παραμένουν «ες αεί» τα ιερά χώματα του Αϊδινίου της Μικράς Ασίας, όπου και η πάλαι ποτέ εκκλησιαστική έδρα της παλαιφάτου και ιστορικής Πατριαρχικής Μητροπόλεως Ηλιουπόλεως και Θείρων με την ακμάζουσα Ρωμαίϊκη κοινότητα των 8.000 Ορθοδόξων Ρωμηών, όταν λόγω της κατά το έτος 1919 αποβιβάσεως των ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη και της καταλήψεως και της περιοχής του Αϊδινίου υπ’ αυτών, οι Τούρκοι εθνικιστές έθεσαν διά πυρός και σιδήρου σε πλήρη εφαρμογή το ολέθριο σχέδιό τους για τον σταδιακό, πλην ολοτελή, γενοκτονικό αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Σχεδόν ένα μήνα μετά την ελληνική κατάληψη του Αϊδινίου, όπως αναφέρει ο Πρέσβης Αλέξανδρος Αλεξανδρής, η πόλη αυτή εγκαταλείφθηκε προσωρινά από τον ελληνικό στρατό και κατά το βραχύτατο αυτό χρονικό διάστημα των μόλις ολίγων ημερών (τέλη Μαΐου - αρχές Ιουνίου 1919), οι τουρκικές εθνικιστικές ένοπλες ομάδες του Κεμάλ και το γηγενές μουσουλμανικό στοιχείο της περιοχής κατέστρεψαν την πόλη και σφαγίασαν τον χριστιανικό της πληθυσμό. Μεταξύ δε των μαρτυρικώς και φρικτώς τελειωθέντων Χριστιανών ήταν και ένα σώμα Ελλήνων προσκόπων, οι οποίοι πυρπολήθηκαν ζωντανοί στην Μητρόπολη του Αϊδινίου, με αποτέλεσμα από τους 8.000 έλληνες κατοίκους και τους 3.500 πρόσφυγες, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι στο Αϊδίνιο, ευρέθησαν μόνο 4.500 επιζώντες κατά την ανακατάληψη της πόλεως από τον ελληνικό στρατό.

Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
 ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ
 ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ

·  Η ίδρυση αυτόνομου κράτους στην Ιωνική γη ως έσχατη λύση για τη σωτηρία του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

·    Ο Εθνικός διχασμός και ο κυνισμός των λεγομένων συμμαχικών Μεγάλων Δυνάμεων που οδήγησαν στον όλεθρο των Ελληνορθοδόξων της Ιωνικής γης.

Η αδέκαστη και απροσωπόληπτη ιστορία επιβεβαιώνει μέσα από τις σελίδες των γεγονότων της ότι στην πολιτική και τη διπλωματία δεν υπάρχουν «δίκαια» και «αξιακές αρχές ηθικής» αλλά μόνο «συμφέροντα» των κρατών, τα οποία έναντι οιουδήποτε τιμήματος προσπαθούν να ικανοποιήσουν θυσιάζοντας χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές τους αθώους λαούς που τους εκμεταλλεύονται και τους χρησιμοποιούν ως «άβουλα και μοιραία πιόνια» επάνω στην διεθνή γεωπολιτική και γεωστρατηγική διπλωματική σκακιέρα. Τα δίκαια των λαών να ζήσουν ελεύθερα, ειρηνικά και με αξιοπρέπεια έχουν μικρότερη αξία και σημασία όταν συγκρίνονται με την επίτευξη πολιτικο – διπλωματικών, στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων. Αυτή δυστυχώς είναι η ωμή και κυνική πραγματικότητα.

Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός γεύθηκε το «πικρόν ποτήριον» και βίωσε στον απόλυτο βαθμό την οδυνηρή αλήθεια ότι «φίλοι και σύμμαχοι» δεν υπάρχουν στην «πολιτικοδιπλωματική κονίστρα» παρά μόνο συμφέροντα, τα οποία προσδιορίζουν κάθε φορά και τη στάση των λεγομένων συμμάχων που μεταβάλλουν εύκολα επιλογές και προσανατολισμούς όταν αυτό απαιτεί η ωμή και άνευ ρομαντικών συναισθηματισμών ικανοποίηση των ποικιλόμορφων συμφερόντων τους.

«ΜΕΤΕΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΜΗΤΗΡ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» : ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΜΕΤΕΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΜΗΤΗΡ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

ΤΟ ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Είναι γεγονός βεβαιωμένο και αναντίρρητο από την Ιερά Επιστήμη της Ορθοδόξου Θεολογίας ότι οι περί τον βίο της Υπεραγίας Θεοτόκου Μητρός του Σωτήρος και Λυτρωτού Θεανθρώπου Ιησού Χριστού μαρτυρίες είναι πενιχρότατες στα Ιερά Ευαγγέλια και στα λοιπά βιβλία του «Ιερού Κανόνος» της Καινής Διαθήκης. Εντούτοις πάμπολλες υπήρξαν οι λεγόμενες «απόκρυφες διηγήσεις» εκ των οποίων ορισμένες ονομάστηκαν «Απόκρυφα Ευαγγέλια» για να συμπληρώσουν τα χαρακτηριζόμενα ως «ιστορικά κενά» σχετικά με τον βίο της Απειράνδρου Θεομήτορος και Πανάγνου Μαρίας. Οι δε σημαντικότερες απόκρυφες πηγές περί του Ιερού προσώπου της Παναγίας Αχράντου Μαρίας είναι: α) το «Πρωτευαγγέλιο» του Ιακώβου και β) το Ευαγγέλιο του ψευδο - Ματθαίου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως διά της εν Αγίω Πνεύματι υπό των θεοφόρων Πατέρων καθιερώσεως της Ιεράς Παραδόσεως ως γνησίας εκφράσεως της αληθούς ευαγγελικής και δογματικής διδασκαλίας απεμάκρυνε όλα τα μυθώδη, εφήμαρτα και αιρετικά στοιχεία, τα οποία αφορούν την καθόλου ζωή της Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας.

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΜΒΡΟΥ ΚΑΙ ΤΕΝΕΔΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ
Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΜΒΡΟΥ ΚΑΙ ΤΕΝΕΔΟΥ

·  Συνοπτική ιστορική αναδρομή στους σημαντικότερους σταθμούς της Εκκλησιαστικής, Επισκοπικής, κοινωνικής, κοινοτικής και εκπαιδευτικής οργανώσεώς της.

·        Η κανδήλα της Ρωμιοσύνης παραμένει ακοίμητη στη μαρτυρική νήσο.

Η νήσος Ίμβρος ευρίσκεται στο στόμιον των στενών των Δαρδανελίων. Βρέχεται από το θρακικό πέλαγος και γειτονεύει με τις νήσους Τένεδο, Σαμοθράκη και Λήμνο. Η ονομασία της νήσου προέρχεται από τον Καρικό θεό Ίμβραμο, ο οποίος εταυτίζετο με τον Ερμή. Πρώτοι δε κάτοικοι της νήσου ήσαν οι Έλληνες Κάρες.

Η Ίμβρος από του Ε’ αιώνος π.Χ. και μέχρι των ρωμαϊκών χρόνων, το έτος 197 μ.Χ., παρέμενε κληρουχία των Αθηναίων, οι οποίοι συνέχιζαν την παρουσία τους και κατά τους πρώτους βυζαντινούς χρόνους. Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες εχρησιμοποιούσαν την Ίμβρο ως τόπο εξορίας επιφανών προσώπων. Κατά δε την περίοδο της Δ’ Σταυροφορίας η Ίμβρος περιήλθε υπό την κυριαρχία των Παπικών Σταυροφόρων, κατόπιν πάλι ευρέθη πάλι υπό την εξουσία των βυζαντινών.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως η Ίμβρος υπετάγη στους αλλόθρησκους Οθωμανούς, αλλά η διοίκησή της ανετέθη στον Ίμβριο Μιχαήλ Κριτόβουλο. Μετά από πέντε αιώνες Οθωμανικής σκληράς κυριαρχίας η νήσος Ίμβρος, κατά την περίοδο 1914-1923, διετέλει υπό ελληνική κυριαρχία. Από δε του έτους 1923 και μέχρι σήμερα, δια της συνθήκης της Λωζάνης, ευρίσκεται και πάλι εντός των ορίων της τουρκικής επικράτειας και υπάγεται διοικητικώς στο νομό των Δαρδανελίων, ως μια των υποδιοικήσεών του.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

·        «…Εδώ είναι οι τάφοι και τα ιερά οστά των πατέρων μας, εδώ είναι η καρδιά μας και εδώ θα μείνουμε…».

·        Το Φανάρι είναι το αποκούμπι των στεναγμών του πολυμαρτυρικού Γένους μας.  Είναι η ευσεβής πηγή του ευλαβούς Ρωμαίηκου Γένους μας.

Είναι ωσάν να ακούμε από το βάθος των ετών και της ιστορίας την αγέρωχη φωνή του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθαναγόρου Α΄ (1948-1972), όταν την επομένη των Σεπτεμβριανών του 1955 βλέποντας τους αδελφούς μας Ρωμιούς της ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη να φεύγουν κατά δεκάδες - εκατοντάδες ως πρόσφυγες είπε την συγκλονιστική εκείνη φράση: «Είδατε, τους λέει, τα κόκαλα; Ξεθάφτηκαν για να σας μιλήσουν, για να σας πουν το χρέος που έχετε να μείνετε σε τούτη τη γη που γεννήθηκαν οι πατέρες σας, οι πατέρες των πατέρων σας, εσείς και τα παιδιά σας».

ΦΑΝΑΡΙΟΝ «ΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ» : ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΣΕΜΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΑΝΑΡΙΟΝ «ΟΥ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΣ
ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΣΕΜΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Το ανυπέρβλητο ανακαινιστικό έργο του Οικουμενικού Πατριάρχου σε ιστορικούς ναούς και μονές της Κωνσταντινουπόλεως και των Πριγκηποννήσων.

Από της πρώτης ημέρας που ανήλθε στον πάνσεπτο Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας ο από Χαλκηδόνος, Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος Α΄ (1991), συντελείται αδιαλείπτως ένα τεράστιας εμβέλειας ανακαινιστικό έργο σε ιστορικούς ναούς και ιστορικές μονές της Κωνσταντινουπόλεως και των Πριγκηποννήσων, ώστε δικαίως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Παναγιώτατος και ως ο «Ανακαινιστής Πατριάρχης» των ιερών σεμνείων και σεβασμάτων της πατρώας ορθοδόξου πίστεώς μας και του ευσεβούς και μαρτυρικού γένους μας.

Η ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (1913-1920)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΣυνδρομΗ ΠατριαρχικΩν ΕκκλησιαστικΩν ΑνδρΩν
της IΕΡΑΣ ΜητροπΟλεως ΜαρωνεΙας
υπΕρ του ΘρακικοΥ ΕλληνισμοΥ (1913 – 1920)

·     Από την εξαετή δεινή Βουλγαρική Κατοχή στην οριστική ενσωμάτωση της Θράκης στην εθνική επικράτεια της Ελλάδος.

· Ιστορικές επιστολές του Αρχιμανδρίτου Νικολάου, του Κομοτηναίου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου  και του Μαρωνείας Νικολάου.

Την 5η Οκτωβρίου του 1912 ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος ήταν πλέον γεγονός και οι πρωταγωνιστές του ήταν τα συμμαχικά κράτη της Ελλάδος, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο πλαίσιο των λεγομένων συμμαχικών πολεμικών επιχειρήσεων οι Βούλγαροι κατά τον Νοέμβριο του 1912 εισέρχονται και εγκαθίστανται στη δυτική Θράκη όχι ως απελευθερωτές και σύμμαχοι, αλλά στην πραγματικότητα ως κατακτητές προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον Ελληνισμό της Θράκης. Έτσι, επί οκτώ μήνες, από τον Νοέμβριο του 1912 έως και τον Ιούλιο του 1912, διεξήγετο ένας ανελέητος ανθελληνικός αγώνας, ο οποίος είχε έναν και μόνο στόχο που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας. Με την έναρξη του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, κατά την 16η Ιουνίου 1913, ανάμεσα στους πρώην συμμάχους, δηλαδή την Βουλγαρία αφενός και την Σερβία μαζί με την Ελλάδα αφετέρου, εκδηλώνεται το ακραίο εθνικιστικό και ανθελληνικό πάθος των Βουλγάρων, οι οποίοι απέβλεπαν παντί σθένει, να αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Θράκης και φυσικά σε καθόλη την έκταση του τότε Καζά Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής).

ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1912-1913)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥ
ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1912-1913)

Η ενσωμάτωση της μεγαλομάρτυρος και πολυπαθούς Δυτικής Θράκης στο εθνικό γεωγραφικό σώμα της Ελλάδος υπήρξε άνευ υπερβολής μέγιστο «θαύμα» και κατόρθωμα του ευφυούς, διορατικού και οξυδερκούς κυβερνητικού εκπροσώπου της Ελλάδος στην υπό Διασυμμαχική Διοίκηση (1919-1920) τελούσα Δυτική Θράκη, Χαρισίου Βαμβακά, ο οποίος για την επίτευξη του αξιοθαύμαστου αυτού «εθνικού άθλου» επέτυχε πρωτίστως να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την έντιμη συνεργασία των Μουσουλμάνων, οι οποίοι είχαν υποστεί τα πάνδεινα από την θηριώδη εθνικιστική κατοχική συμπεριφορά των Βουλγάρων κατά την διάρκεια των ετών 1913-1919.

Η περί της ενσωματώσεως της Δυτικής Θράκης στην εθνική γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδος ιστορική ιχνηλασία επιβάλλει την αντικειμενική ιστορική αναγωγή σε όσα μαρτύρια και πάθη υπέστησαν οι Μουσουλμάνοι από την θηριώδη και απάνθρωπη συμπεριφορά και κατοχική συστηματική εξοντωτική τακτική των Βουλγάρων σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι να επιποθούν την λύτρωσή τους με την έλευση του ελευθερωτού Ελληνικού Στρατού και την μελλοντική ειρηνική και ασφαλή επιβίωσή τους μέσω της οριστικής ενσωματώσεως της Δυτικής Θράκης στην κρατική γεωγραφική οντότητα της Ελλάδος.