ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΟΚΤΕΝΗΣ «Ο ΝΕΟΣ ΕΛΕΗΜΩΝ»

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΛΟΚΤΕΝΗΣ

«Ο ΝΕΟΣ ΕΛΕΗΜΩΝ»

·        Πρότυπο φιλανθρώπου κοινωνικής αλληλεγγύης.

·        Αξιομίμητο υπόδειγμα αρχιερατικής διακονίας για τους συγχρόνους επισκόπους.

Εν πολλοίς άγνωστος τυγχάνει ο Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης, Μητροπολίτης και πολιούχος της ιστορικής πόλεως των Θηβών. Άγνωστος ήταν μέχρι πρότινος και για τον γράφοντα έως ότου επισκεφθήκαμε για κάποια ομιλία μας την πόλη των Θηβών και τα μάτια μας ασυναίσθητα προσανατολίστηκαν σε έναν μικρό σχετικά ναό, ο οποίος ως «παρεμβολή Θεού» δεσπόζει σε κεντρικό σημείο της πόλεως των Θηβών, όπου πριν από οκτώ αιώνες επέλαμψε ως «φωτεινός αστήρ».

Άραγε τίνος Αγίου το όνομα φέρει ο ναός αυτός; Ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το νου μας. Η ιστορική και θαυματουργή εικόνα του Αγίου με την επιγραφή: «Ο Άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης, Μητροπολίτης Θηβών», έδωσε την απάντηση και άνοιξε τους ορίζοντες μας να ερευνήσουμε και να καταγράψουμε τα του Αγίου ανδρός.

CAUSA HONORIS : ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΝ ΣΕΒΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΝ ΣΕΒΑΣ

Η Θεία Πρόνοια όρισε η Κωνσταντίνου Πόλη, αυτή η Βασιλεύουσα Πόλη, και αυτός ο υπεραιωνόβιος θεσμός του Οικουμενικού Θρόνου, να συνδεθούν ακατάλυτα μέσα στους αιώνες με ό,τι είναι και συμβολίζει η Ορθοδοξία για τον άνθρωπο της κάθε εποχής. Είναι προνόμιο μέγα και Σταυρός Μαρτυρίου για το Φανάρι να φέρει στους ώμους του τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, ως Σώμα και Αίμα Θείας Ευχαριστίας, ως αντίδωρο αιωνίου ζωής, ως θυσία αγάπης, που την προσφέρει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

ΦΑΝΑΡΙΟΝ ΕΠΙ ΠΑΣΗ ΤΗ ΚΤΙΣΕΙ - ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ» : Η ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΑΝΑΡΙΟΝ ΕΠΙ ΠΑΣΗ ΤΗ ΚΤΙΣΕΙ 
ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Η ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ  ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ
 ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

·     Η Ιερά Παράδοση μετά των Ιερών Κανόνων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και της αδεκάστου Ιστορίας επιβεβαιώνουν και επιμαρτυρούν την «κηδεμονική μέριμνα, πρόνοια και συναντίληψη» του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ευστάθεια των κατά τόπους  Ορθοδόξων Εκκλησιών και την πανορθόδοξη ενότητα «ίνα ώσιν εν».

·   Η Μήτηρ Αγία Πρωτεύθυνος Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν ορέγεται κοσμική εξουσία και παποκαισαρική πρωτοκαθεδρία επειδή είναι η από Θεού Πρωτόκλητος και Πρωτοκαθεστηκυΐα των Ορθοδόξων Εκκλησία σε Πρωτοδιακονία και Αρχιδιακονία έναντι των αδελφών αυτής κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Τα οντολογικά-υπαρξιακά ιδιώματα του «είναι» και της «ταυτότητος» του  καθαγιασμένου, μαρτυρικού και Σταυροαναστάσιμου Σώματος της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας είναι η Αποστολικότητα, η Οικουμενικότητα και η Αρχιδιακονία αυτής στην «Καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία», όπου υπάρχει «αεί ζώσα» η Αυθεντική Αλήθεια της Πίστεως, της εν Χριστώ Ομολογίας και της μαρτυρίας εν Μαρτυρίω της εν Χριστώ Ελπίδος, Αγάπης και Σωτηρίας. Το Φανάριον λοιπόν είναι διακονία Σταυροαναστάσιμη και όχι κοσμική εξουσία. Η δε Χριστομίμητη διακονία του είναι η ύπαρξη και η ταυτότητά του. Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυθείσα υπό του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου δεν χρειάζεται τα διακριτικά του κοσμικού κράτους ή ενός «Ορθοδόξου Βατικανού», διότι η τιμή και η δόξα της είναι «τα στίγματα του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου» που την τρέφουν και την αναγεννούν και την αναμορφώνουν αενάως μέσα στον χωροχρόνο, στο διάβα των δεκαεπτά αιώνων ζωής, προσφοράς και θυσιών.

ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΑ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το ΠροσκΥνημα ΧριστιανΩν και ΜουσουλμΑνων

ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ
 ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΑ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ

·        Η ακοίμητη κανδήλα των Πριγκηποννήσων στο μεταίχμιο ουρανού και θαλάσσης.

·       Το ακρομονάστηρο του Βράχου ως πόλος έλξεως Χριστιανών και αλλοθρήσκων.

·        Ο Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος που ενώνει φυλές και θρησκείες.

Πριγκηπόννησα ή Παπαδονήσια έμφορτα και πεπληρωμένα χάριτος και ευλογίας από τις πολλές εκκλησιές και τις ιστορικές Μονές που φεγγίζουν ως ακοίμητες κανδήλες της αθάνατης Ρωμιοσύνης και της σταυραναστάσιμης Ορθοδοξίας μέσα στις ενίοτε βίαιες εναλλαγές και επικίνδυνες στροφές του ιστορικού γίγνεσθαι έρχονται και επανέρχονται ως ανάκληση ή μάλλον ως ανάσταση της ιστορικής Ρωμαίϊκης μνήμης μας κάθε φορά που «μνείαν ποιούμεθα» των «ιερών σεμνείων» της Ορθοδοξίας και του ευσεβούς και φιλοχρίστου Ρωμαΐικου γένους μας.

Τα ιερά αυτά σέμνεια της Ρωμιοσύνης και της Αναστάσιμης ελπίδας στέκουν αγέρωχα επί αιώνες στον ίδιο τόπο, τον οποίο καθαγιάζουν με το «κεράκι και το θυμίαμα» της γνήσιας Ορθόδοξης ευσεβείας, καθώς αντιστέκονται έναντι του πανδαμάτορος χρόνου, όπως τα βαθιά ριζωμένα δένδρα υψώνονται πεισματικά στους αιθέρες ως ακατάβλητοι πύργοι νικώντας τους βίαιους ανέμους της άλογης φύσεως ή των αλόγων ανθρώπων… Και όμως ανθίστανται.

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»: ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»
ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ
ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

·   Το πλέον γνωστό στην ανά την Οικουμένη  Ορθοδοξία Αγίασμα του περικαλλούς Ναού της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή.

·  Διακαινήσιμος εβδομάδα με τα αναστάσιμα άνθη και τα αθάνατα μύρα του «κενού μνημείου» που σφραγίζουν την Ιερά και μεγίστη εορτή της Ορθοδοξίας, την Θεομήτορα Ζωοδόχη Πηγή, η οποία από αιώνων καθιερώθηκε υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένεκα θαυμαστού γεγονότος που δεν είναι άλλο από το ζωογόνο, ιαματικό και χαριτόβρυτο εξωκαστρινό Αγίασμα της Βασιλεύουσας, όπου η ιερά καθέδρα της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της όντως Ζωοδόχου Πηγής που μετά την άλωση ονομάστηκε Μπαλουκλιώτισσα Παναγία.

Η αγιοτόκος Κωνσταντινούπολη, η όντως Θεοτοκούπολη, αιώνες «ζηλοτύπως» φυλάττει στα σπλάχνα των αγιασμένων χωμάτων της, την ακένωτη ζωοδόχο πηγή, το πρώτο και μέγιστο Αγίασμα της Ορθοδοξίας το οποίο σκέπεται, ευλογημένα κάτω από τον καμαροσκεπή μεταβυζαντινό Ναό της Μπαλουκλιώτισσας Εξωκαστρινής Πολίτισσας Δέσποινας Θεοτόκου, τον οποίο η Πατριαρχική μέριμνα και η φιλόθεος ενέργεια και δωρεά των ευσεβών επιφανών της πόλεως οικογενειών ανήγειραν πριν από 180 έτη και μέχρι σήμερα παρά τις στροφές του ιστορικού γίγνεσθαι και τις περιπέτειες της πολίτικης Ρωμιοσύνης ίσταται με «τις πληγές και τους μώλωπες» του παρελθόντος για να ανευρίσκουν στην «ζωοδόχο θεομητορική ένδροση σκιά» του οι από περάτων γης προσκυνητές την «εν Χριστώ αναψυχή και αναγέννηση». Γι’ αυτό η εκκλησία θεαρέστως ψάλλει: «Ο ναός σου, Θεοτόκε, ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους, αναβλύζων ιάματα· ω προσερχόμενοι πιστώς, ως ζωοδόχου εκ πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον. Πρεσβεύεις γαρ συ, την εκ σου τεχθέντι Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ: ΠΗΓΗ ΖΩΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΙΑΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜπαλουκλιΩτισσα ΠολΙτισσα ΠαναγΙΑ
ΠηγΗ ΖωαρχΙας και ΙΑσεως ΧριστιανΩν και ΜουσουλμΑνων

·  Η αεί ζώσα και αναστημένη εμπειρία της εκ νεκρών Αναστάσεως Ιησού Χριστού ως βίωμα της Πολίτικης Ρωμηοσύνης επί τας πηγάς των υδάτων της Ζωοδόχου Πηγής στο Παλαίφατο Καστρομονάστηρο της Μπαλουκλιώτισσας Παναγίας διά της ενήδονης γραφής του εμφιλόσοφου Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλου και του Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη.

Ως  «Πηγή Ζωαρχίας» του τηλαυγέστατου Σταυραναστάσιμου Φαναρίου και της ευλαβεστάτης Πολίτικης Ρωμηοσύνης χαρακτηρίζει ο πολιός και εμφιλόσοφος Πατριαρχικός Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος με την ενήδονη και μυσταγωγική γραφή του, το παλαίφατο και περίπυστο καστρομονάστηρο της Μπαλουκλιώτισσας Παναγίας, της άλλως καλουμένης «εξωκαστρινής», όπου ωσάν εν κιβωτώ αχειροποιήτω ενυπάρχει το ιαματικό «αείζωον ύδωρ» της θεομητορικής Ζωοδόχου Πηγής διά της οποίας ξεδιψά το του μαρτυρικού Φαναρίου έμψυχο σώμα και οι ανθιστάμενοι μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο βλαστοί της Πολίτικης Ρωμηοσύνης.

Μυρίπνοα τα εαρινά άνθη και εμπεποτισμένα με το ευώδες μύρο της Αναστάσεως του Πρωτοτόκου εκ των νεκρών Θεανθρώπου Ιησού Χριστού περικοσμούν την εφέστια και χαριτόβρυτη εικόνα της Μπαλουκλιώτισσας Παναγίας κατά την Παρασκευή της Διακαινισίμου Εβδομάδος και ιδιαζόντως κατά την μεγάτιμη ιερά πανηγυρική και θεσπέσια εορτή της Μπαλουκλιώτισσας Πολίτισσας Παναγίας, της όντως Ζωοδόχου Πηγής, η οποια μυσταγωγείται εν μέσω της  ευχαριστιακής συνάξεως της Κυριακής των Μυροφόρων, όταν άπασα η της Βασιλευούσης Πολίτικη Ρωμηοσύνη αδιαλείπτως μέσα στον χωροχρόνο από περάτων συναρθροίζεται και συγκροτεί το μυστήριο της Θεομητορικής εορτής όπου η Μεγαλόχαρη Μπαλουκλιώτισσα ως «Πηγή Ζωαρχίας» ζωογονεί τον Φαναριώτικο Πατριαρχικό Κλήρο και τον πάνυ ευσεβή λαό της θεοτοκοβάδιστου και θεοτοκοσκέπαστου Θεοτοκουπόλεως Κωνσταντινουπόλεως.

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ» : ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»
ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

·   Το πλέον γνωστό στην ανά την Οικουμένη Ορθοδοξία Αγίασμα  του περικαλλούς Ναού της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή.

Η αγιοτόκος Κωνσταντινούπολη, η όντως Θεοτοκούπολη, αιώνες «ζηλοτύπως» φυλάττει στα σπλάχνα των αγιασμένων χωμάτων της, την ακένωτη ζωοδόχο πηγή, το πρώτο και μέγιστο Αγίασμα της Ορθοδοξίας το οποίο σκέπεται, ευλογημένα κάτω από τον καμαροσκεπή μεταβυζαντινό Ναό της Μπαλουκλιώτισσας Εξωκαστρινής Πολίτισσας Δέσποινας Θεοτόκου, τον οποίο η Πατριαρχική μέριμνα και η φιλόθεος ενέργεια και δωρεά των ευσεβών επιφανών της πόλεως οικογενειών ανήγειραν πριν από 180 έτη και μέχρι σήμερα παρά τις στροφές του ιστορικού γίγνεσθαι και τις περιπέτειες της πολίτικης Ρωμιοσύνης ίσταται με «τις πληγές και τους μώλωπες» του παρελθόντος για να ανευρίσκουν στην «ζωοδόχο θεομητορική ένδροση σκιά» του οι από περάτων γης προσκυνητές την «εν Χριστώ αναψυχή και αναγέννηση». Γι’ αυτό η εκκλησία θεαρέστως ψάλλει: «Ο ναός σου, Θεοτόκε, ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους, αναβλύζων ιάματα· ω προσερχόμενοι πιστώς, ως ζωοδόχου εκ πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον. Πρεσβεύεις γαρ συ, την εκ σου τεχθέντι Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ» : ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»
ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

·   Το πλέον γνωστό στην ανά την Οικουμένη Ορθοδοξία Αγίασμα  του περικαλλούς Ναού της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή.

Η αγιοτόκος Κωνσταντινούπολη, η όντως Θεοτοκούπολη, αιώνες «ζηλοτύπως» φυλάττει στα σπλάχνα των αγιασμένων χωμάτων της, την ακένωτη ζωοδόχο πηγή, το πρώτο και μέγιστο Αγίασμα της Ορθοδοξίας το οποίο σκέπεται, ευλογημένα κάτω από τον καμαροσκεπή μεταβυζαντινό Ναό της Μπαλουκλιώτισσας Εξωκαστρινής Πολίτισσας Δέσποινας Θεοτόκου, τον οποίο η Πατριαρχική μέριμνα και η φιλόθεος ενέργεια και δωρεά των ευσεβών επιφανών της πόλεως οικογενειών ανήγειραν πριν από 180 έτη και μέχρι σήμερα παρά τις στροφές του ιστορικού γίγνεσθαι και τις περιπέτειες της πολίτικης Ρωμιοσύνης ίσταται με «τις πληγές και τους μώλωπες» του παρελθόντος για να ανευρίσκουν στην «ζωοδόχο θεομητορική ένδροση σκιά» του οι από περάτων γης προσκυνητές την «εν Χριστώ αναψυχή και αναγέννηση». Γι’ αυτό η εκκλησία θεαρέστως ψάλλει: «Ο ναός σου, Θεοτόκε, ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους, αναβλύζων ιάματα· ω προσερχόμενοι πιστώς, ως ζωοδόχου εκ πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον. Πρεσβεύεις γαρ συ, την εκ σου τεχθέντι Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Η ΧΑΡΙΤΟΒΡΥΤΟΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΗ ΜΠΑΛΙΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΧαριτΟβρυτος καΙ ΙαματικΗ ΜπαλουκλιΩτισσα ΠαναγΙα

Με αφορμή την πανσέβαστη εορτή της Ζωοδόχου Πηγής της Υπεραγίας Θεοτόκου δημοσιεύουμε το παρόν κείμενό μας, επειδή είναι σχεδόν άγνωστο στους πολλούς ότι η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής καθιερώθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους μόνο και μόνο επειδή υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή, την οποία αγωνίζεται ο εκάστοτε οικουμενικός Πατριάρχης να κρατήσει ζωντανό και εν λειτουργία. Προς τούτο ιδιαίτερες είναι οι άοκνες προσπάθειες του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.Βαρθολομαίου.

Πασίγνωστο τυγχάνει σε ολόκληρο τον ελληνορθόδοξο κόσμο το θαυματουργό Αγίασμα της Ζωοδόχου Πηγής, το οποίο ευρίσκετο έξω από τα Θεοδοσιανά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και διακόσια μόλις μέτρα από την Πύλη της Σηλυβριανής Πηγής, όπως την γνώριζαν οι Ρωμηοί.

ΤΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ»: «Νεκρούσαι και Ζωοίς με…»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το «ΕυαγγΕλιον του ΠΑσχα»

«Νεκρούσαι και Ζωοίς με…»

·    Η εις Άδου κάθοδος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι τετελειωμένη Ανάσταση για τον όλο άνθρωπο και τελεσίδικη νίκη κατά του θανάτου, ο οποίος ως απλό βιολογικό γεγονός δεν αναιρεί την κατά τα έσχατα ψυχοσωματική ανάσταση και αναδημιουργία του ανθρωπίνου γένους.

· Η εν Χριστώ αναστάντι αιωνία ζωή ως οντολογία αθανασίας και αφθαρσίας δεν αποτελεί μια «μελλοντική ελπίδα» αλλά οντολογική βεβαιότητα στο πρόσωπο του ενσαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού, ο οποίος γευσάμενος ως τέλειος άνθρωπος τον θάνατο, θανάτω θάνατον επάτησε αποκαθιστώντας την σύνολη ψυχοσωματική ανθρώπινη φύση στο «αρχαίον κάλλος».

·  Η εν Χριστώ ανάσταση απαντά στο οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων ζήτημα της μετά θάνατον ζωής και της πιστοποιημένης δυνατότητας της εν Χριστώ συναντήσεως του ανθρώπου ως επανενώσεως του φθαρτού σώματος μετά της αθανάτου ψυχής στην «επέκεινα του τάφου» οντολογία του θεανδρικού προσώπου του Αναστάντος Ιησού Χριστού.

Ως «Ευ-αγγέλιον του Πάσχα» χαρακτηρίζει ο αοίδιμος μεγάλος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκι το γεγονός του «ευαγγελισμού», του χαρμόσυνου και κοσμοσωτήριου μηνύματος της σωτηρίας του κτιστού και φθαρτού ανθρώπου διά της αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ο οποίος «θανάτω θάνατον» επάτησε κατερχόμενος «εν τοις κατωτάτοις της γης» και συντρίβων μοχλούς αιωνίους πεπεδημένων βροτών. Και όντως σε μία συνοπτικά περιεκτική, λιτή και απέρριτη περίφραση: «Ευ-αγγέλιον του Πάσχα», περικλείεται το όλο σωτηριολογικό μυστήριο της διά του θανάτου νεκρώσεως του θανάτου στο πρόσωπο, το θεανδικό πρόσωπο, του Σωτήρος και Λυτρώτου Ιησού Χριστού, ο οποίος όντας θνητός κατά την ανθρώπινη φύση του «μετέλαβε του θανάτου» μεταποιώντας αυτόν σε απαρχή ζωής αιωνίου για τους κεκοιμημένους.

ΑΝΑΣΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΕΘΕΛΟΘΥΤΟΝ ΘΥΜΑ – ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑναστΑς ΧριστΟς

Το ΕθελΟθυτον ΘΥμα – ΠρωτΟτοκος εκ των νεκρΩν

·        Οι θεολογικές, σωτηριολογικές και εσχατολογικές παράμετροι της Σταυρώσεως και Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τους Θεοφόρους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Το εθελόθυτον θύμα. Με αυτή την γλαφυρή και παραστατική έκφραση οι θεοφόρες πατέρες και μέγιστοι θεολόγοι της ορθοδόξου εκκλησίας μας χαρακτηρίζουν τον πάσχοντα και θυσιαζόμενο Ιησού Χριστό, ο οποίος αποτελεί την μοναδική και ανεπανάληπτη μορφή της ανθρώπινης ιστορίας που καίτοι γνωρίζει την πορεία προς το μαρτύριο και τον σταυρικό θάνατό του, εντούτοις ελευθέρως, αυτογνωμόνως, αβιάστως και εκουσίως πορεύεται την οδό του μαρτυρίου και της θυσίας ως λυτρωτικής δωρεάς για την σωτηρία του γένους των Βροτών (ανθρώπων).

Το μεγαλειώδες και εν πολλοίς ακατάληπτο μυστήριο της θεανδρικής θυσίας του Κυρίου μας έγκειται στο «εκούσιον» και απολύτως «ελεύθερον» του πάθους του, που αποδεικνύει με τον πλέον σαφή και τρανό τρόπο την θεότητα αυτού. Για αυτό ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι: «Το σταυρικό εκούσιο πάθος του Χριστού, το ονομάζω θεμέλιο της σωτηρίας, είναι το σημάδι της Βασιλείας του. Και τον ονομάζω Βασιλέα, διότι τον βλέπω σταυρούμενο, αφού ο προορισμός του αληθούς βασιλέως είναι να αποθνήσκει για το καλό του λαού του».

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ: «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑγΙου ΓρηγορΙου ΝΥσσης

«ΠερΙ της τριημΕρου προθεσμΙας της ΑναστΑσεως»

Ο Θεοφόρος και Θεόπνευστος Πατέρας της Εκκλησίας μας Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης στην ομιλία του υπό τον τίτλο: «Περί της τριημέρου προθεσμίας της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» κάνει διάφορους υπολογισμούς για να βεβαιώσει την τριήμερη παραμονή του Ιησού Χριστού στον Άδη, στα κατώτατα και καταχθόνια του κράτους του θανάτου, όπου τελεσιουργείται και μυσταγωγείται το μέγα μυστήριο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους με την νίκη επί του θανάτου εν Χριστώ Ιησού, τω Θεώ ημών.

Γράφει θεολογώντας ο της Εκκλησίας Μέγας Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης: «Αυτή την ημέρα χτίζεται και ο αληθινός άνθρωπος που έγινε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Βλέπεις ποιού κόσμου έγινε αρχή «αυτή η ημέρα, που δημιούργησε ο Κύριος»  για την οποία λέγει ο Προφήτης ότι δεν είναι «ούτε ημέρα όπως οι άλλες ημέρες, ούτε νύκτα όπως οι άλλες νύκτες».

ΠΑΓΓΕΝΗ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΑΝΑΣΤΗΣΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΓΓΕΝΗ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΑΝΑΣΤΗΣΑΣ

Το απερινόητο και ακατάληπτο «και αγγέλοις και ανθρώποις» μυστήριο της «εις Άδου Καθόδου» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού καίτοι ορθολογικώς ανέκφραστο, εντούτοις οπτικώς εκφράζεται και εκφαίνεται εικονιζόμενο στην ιερά εικόνα της « εις Άδου Καθόδου», όταν ο «κάλλει ωραίος» Πρωτότοκος εκ των νεκρών Ιησούς Χριστός ως ο «νέος Αδάμ» διά των παναχράντων χειρών του ανασύρει από τα έγκατα του βασιλείου του Άδου δύο ανθρώπινες μορφές, δύο πρόσωπα, τους Πρωτοπλάστους Αδάμ και Εύα, καθώς και απαξάπαν το από καταβολής κόσμου κτιστό και χοϊκό γένος των βροτών.

Στο θεανδρικό πρόσωπο του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού εγείρεται και ανίσταται άπαν το γένος των βροτών, το οποίο καθορά την «ζωή εν τάφω» και την εν Χριστώ Αναστάντι κατάλυση του κράτους του θανάτου. Η καθαίρεση του θανάτου με την εις Άδου Κάθοδο είναι ολοσχερής και απόλυτος, οριστική και αμετάκλητη, όπως όντως εφάπαξ συντελεσθείσα είναι και η συνανάσταση εν Χριστώ Αναστάντι του ανθρώπου ως τελείας ψυχοσωματικής οντότητος από τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·   Η αφοβία έναντι του καταργηθέντος θανάτου και η βεβαιότητα της εν Χριστώ Ιησού Αναστάσεως στη ζωή των ανθρώπων.

· Τα τεκμήρια της καταργήσεως του θανάτου και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Αθανασίου.

Ο Θεοκίνητος και Θεοφώτιστος Πατέρας της Εκκλησίας, Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, με τον όρο «Κυριακός Σταυρός» αναφέρεται στο «μυστήριο του Σταυρού» και στο Σταυρικό θάνατο του Χριστού επισημαίνοντας ότι η κατάργηση του θανάτου συντελέστηκε στον Γολγοθά και η απαρχή της εν Χριστώ «Καινής ζωής» στον «όλβιο τάφο», ο οποίος κατέστη τάφος ζωής και πύλη της αιωνιότητος και της Βασιλείας του θεού. Ο «Κυριακός Σταυρός συνάμα κατέστη το ορατό και απτό τρόπαιο της νίκης κατά του θανάτου και από το «κενόν μνημείον» επήγασε «πάσιν ανθρώποις», η όντως εν Χριστώ Αναστάντι αθανατοποιημένη και αφθαρτοποιημένη επέκεινα του τάφου ζωή. Φαντάζει παράδοξο ή και ακαταλήπτως ανορθόδοξο το γεγονός ότι το «κενό μνημείο» είναι συνώνυμο της «καινής ζωής» και ο «σταυρικός θάνατος» της «θανάτω» νεκρώσεως του θανάτου εν Χριστώ Ιησού.

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΑΛΟΛΒΙΟΣ ΤΑΦΟΣ: ΕΚ ΓΑΡ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΕΚ ΓΗΣ ΠΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός  Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΑΛΟΛΒΙΟΣ ΤΑΦΟΣ

ΕΚ ΓΑΡ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ ΚΑΙ
ΕΚ ΓΗΣ ΠΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΝ

·   Ο Πανάγιος Τάφος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι η «νέα μητρική κοιλία» εκ της οποίας ο κτιστός και φθαρτός άνθρωπος ως ψυχοσωματική ενότητα αναγεννάται οντολογικά και γίνεται κοινωνός και μέτοχος της αιωνίου και αφθάρτου ζωής στην άκτιστη και άληκτη Βασιλεία του Θεού.

·       Το μυστήριο του θανάτου Ιησού Χριστού γεννά την παραδοξότητα και αντινομία και του μυστηρίου της εκ θανάτου προσφερομένης αιωνίου ζωής για τον άνθρωπο της κτιστότητος και της θνητότητος, ο οποίος βιώνει την ελπίδα ως βεβαιότητα της «εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν» οντολογικής αναβάσεώς του.

Όσο παράδοξο είναι το άκουσμα και μόνο της οξείας αντινομίας που εμπεριέχεται στην περίφραση «Ζωοδόχος όλβιος τάφος», επειδή ακριβώς ο τάφος για τον ορθολογιστή και πεπερασμένο κτιστό άνθρωπο αποτελεί το τέλος, τον αφανισμό και τον απόλυτο μηδενισμό της βιολογικής ψυχοσωματικής υπάρξεώς του, άλλο τόσο στο πρόσωπο του νεκρωθέντος και ενταφιασθέντος Ιησού Χριστού γεννάται μία νέα οντολογία, η παράδοξη οντολογία της Αναστάσεως, η οποία θραύει την τυραννία του ορθού λόγου και θεμελιώνει όντως την εκ του νεκρωθέντος θανάτου προσφορά της αιωνίου και αφθάρτου ζωής, όπως αυτή ανέτειλε εκ του παναγίου τάφου του θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Όταν η εκκλησία μέσα στη διαχρονία της ψάλλει το «Η ζωή εν τάφω», πιστοποιεί ταυτόχρονα ότι η εκ νεκρών Ανάσταση του «Πρωτοτόκου εκ των νεκρών» Ιησού Χριστού μεταμορφώνει τον χοϊκό τάφο σε απαρχή της αιωνίου και αφθάρτου αναστασίμου ζωής των κεκοιμημένων από καταβολής κόσμου και έως τα έσχατα στην συντέλεια των αιώνων. Η νέα οντολογία που γεννά η Ανάσταση του Χριστού, γεννά και την νέα οντολογία του τάφου, δηλαδή του θανάτου, επειδή ακριβώς ο φθοροποιός τάφος μεταμορφώνεται σε «Ζωοδόχο Πανόλβιο τάφο» και ο θάνατος μετατρέπεται σε ύπνο και απαρχή της «καινής εν Χριστώ Αναστάντι ζωής».

ΤΕΤΡΩΤΑΙ ΑΔΗΣ : ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΛΑΜΠΡΥΝΘΩΜΕΝ ΛΑΟΙ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΕΤΡΩΤΑΙ ΑΔΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΛΑΜΠΡΥΝΘΩΜΕΝ ΛΑΟΙ

Ως μόνος «Πρωτότοκος εκ των νεκρών» και καθαιρέτης του άδου ανέρχεται «ως εκ παστάδος προελθών» και προβάλλει ο ζωοδότης και ζωοπάροχος Αναστάς Ιησούς Χριστός, ο οποίος «τας εισόδους διανοίξας και θανάτω θάνατον και άδην θανατώσας», διαβιβάζει «εκ γης προς ουρανόν» άπαν το ανθρώπινο γένος, αφού πλέον ο θάνατος υφίσταται και παραμένει «άχρι καιρού» ως στιγμιαίο και μόνο βιολογικό γεγονός άνευ όμως ουδεμιάς οντολογικής ισχύος, διότι, όπως ψάλλει η Εκκλησία βεβαιωτικώς ανακράζουσα και τοις πάσι διακηρύττουσα: «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν».

Η απαρχή μιάς άλλης αιωνίου βιοτής έχει τελεσθεί και συντελεσθεί εφάπαξ και καθολικώς ως όντως υπαρκτή οντολογική κατάσταση της επέκεινα του τάφου εν Χριστώ Αναστάντι αφθάρτου ζωής, η οποία βιούται ως βεβαιότητα και υπαρξιακή πρόταση ζωής και όχι ως αφηρημένη θεωρητικολογία και φρούδα ελπίδα. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός αφθαρτίζει και απαθανατίζει το χοϊκό και φθαρτό πρόσλημμα, ήτοι τον όλο άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα. Επειδή η δική του τελεία ανθρώπινη φύση ενωμένη με την τελεία θεϊκή φύση του εσώθη, κατέστη ο ίδιος νικητής του θανάτου και πρόξενος, κατά το συναμφότερον, σωτηρίας και απολυτρώσεως για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΗΛΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ
 ΣΤΗΝ ΨΗΛΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ

Με μυρτιές και βάγια, με κρίνα και πασχαλιές «αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» ιχνηλατούντες την «οδόν του μαρτυρίου» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, που ως το «Εσφαγμένον αρνίον» της Ιεράς Αποκαλύψεως «αίρει την αμαρτίαν του κόσμου» γενόμενος «λύτρον αντί πολλών».

Ο αμόλυντος Νυμφίος της Εκκλησίας μυσταγωγεί το «μυστήριον της Σωτηρίας» και εισοδεύει μυστικώς και υπερβατικώς ως σωτήριος νυμφαγωγός το πλήρωμα των πιστευόντων σε Αυτόν στον λυτρωτικό νυμφώνα της νίκης του θανάτου και της φθοροποιού αμαρτίας, και συνακολούθως ανοίγει τις κεκλεισμένες πύλες της αλήκτου και ακτίστου Βασιλείας του. Αθανατοποιεί και αφθαρτοποιεί μεταμορφωτικά τη σύνολη ύπαρξη του ανθρώπου ανεγείροντας Αυτόν εκ της πτώσεως και ενδύοντάς τον με τον «λευκό χιτώνα της κατά χάριν θεώσεώς του».

«Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός –Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«Η εις Αδου ΚΑθοδος του ΚυρΙου»
στην ορθοδοξη βυζαντινη εικονογραφια

Ένα από τα βασικότερα και πλέον σημαντικά και καίρια από απόψεως σωτηριολογικής δόγματα της ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, είναι και αυτό της «εις Άδου καθόδου» του Σωτήρος και Λυτρωτού Ιησού Χριστού. Το δόγμα αυτό της Εκκλησίας μας ρητώς αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και κυρίως από τους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, αλλά και στους Ευαγγελιστές Ιωάννη, Λουκά και Ματθαίο. Έχει δε επιδράσει κατ’ απόλυτον τρόπον σε ολόκληρη την υμνογραφία και την εικονογραφία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο Απόστολος Πέτρος στην α’ επιστολή του γράφει ότι ο «Χριστός… και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν…» (Α’ Πέτρου, 3, 18-19). Ο δε Απόστολος Παύλος σχετικώς υπογραμμίζει: «Το δε ανέβη, τι εστίν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτατα μέρη της γης; Ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα» (Εφεσ. 4, 9-10). 

Στην ορθόδοξη εικόνα της Αναστάσεως του Κυρίου η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας περί της «εις Άδου καθόδου» του Σωτήρος Ιησού Χριστού είναι απόλυτα και λεπτομερέστατα εκπεφρασμένη και αποτυπωμένη. Στην συγκεκριμένη λοιπόν εικόνα το κυρίαρχο και ιδιαίτερα προβεβλημένο πρόσωπο είναι εκείνο του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ως απολύτου νικητού και θριαμβευτού του θανάτου. Ο Αναστάς Χριστός εμφανίζεται ως απόλυτος κύριος και δυνάστης του κράτους του Άδου που συνθλίβει κυριολεκτικά τα καταχθόνια του σκότους και του θανάτου και παρέχει – χορηγεί την αιώνια ζωή και την αθανασία σε ολόκληρη την κτιστή δημιουργία, αφού ο ίδιος μόνος Ιησούς Χριστός είναι η όντως αυτοζωή, η μόνη πηγή της ζωής που καταισχύνει και αφανίζει τον θάνατο.

«Η ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΥ ΕΤΕΡΑ ΧΑΡΑ» : ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«Η ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΥ ΕΤΕΡΑ ΧΑΡΑ»

ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΜΕΓΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΑΝΕΣΠΕΡΟΥ ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σχεδόν ακορέστως και αδηφάγως άπληστα τα ανθρώπινα όμματα προσηλώνονται στο θεσπέσιο ψηφιδωτό της «Εις Άδου Καθόδου», το οποίο σε πείσμα του πανδαμάτορος χρόνου δεσπόζει στην παλαίφατη Ιερά Μονή της Χώρας στην Θεοτοκοσκέπαστη και Θεοτοκοβάδιστη Θεοτοκούπολη Κωνσταντίνου Πόλη, όπου ασυγκρίτως μοναδικά βιούται το μυστήριο του Σταυρού και της «Εις Άδου Καθόδου» του Θεανθρώπου Νυμφίου της Εκκλησίας Ιησού Χριστού, όταν μέσα από τα σκοτεινά πλακόστρωτα καλντερίμια αυτός ο Θεός ως «πάντων μόνος και μονότατος» πορεύεται προς την πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένη συνοικία του Διπλοφάναρου, του αειθαλούς και θείω φωτί τηλαυγεστάτου Φαναρίου, για να «σφραγίσει» με την αχειροποίητη σφραγίδα της Ακτίστου Χάριτος το παρασκευαζόμενο «Άγιον Μύρον», να προσηλωθεί στον εν τω Ιερώ Βήματι του Φαναρίου Σταυρό της Εσταυρωμένης και αεί Ζώσης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, να συντελέσει και τελεσιουργήσει την «εις Άδου Κάθοδό» Του εναποτιθέμενος επί της Αγίας Τραπέζης του Πανσέπτου Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου και εκ του κενού και εν ταυτώ καινού Ολβίου Τάφου να ανατείλει το ανέσπερο και άδυτο φως ως άσβεστο φως του Σταυραναστάσιμου της Οικουμένης Φαναρίου επί πάση τη κτίσει.

ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ 
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ
ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ

·      Το Μοιρολόγι της Θεομήτορος Παναγίας ενώπιον του εν Γολγοθά Σταυρωθέντος Θεανθρώπου και Υιού Αυτής Ιησού Χριστού, το οποίο αποδίδεται ψαλλόμενο από τις μαυροφόρες και μυροφόρες γυναίκες πάσης ηλικίας εντός των Εκκλησιών στις ενορίες της Θράκης κατά την νύκτα της Μεγάλης Πέμπτης ενώπιον του Σταυρωθέντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Ο ΕΠΙ ΤΟΥ ΦΡΙΚΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝΤΩΝ ΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΤΑΤΟΣ ΜΟΝΟΣ ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΕΠΙ ΤΟΥ ΦΡΙΚΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΑΝΤΩΝ ΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΤΑΤΟΣ ΜΟΝΟΣ ΝΥΜΦΙΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Εν τω μέσω της νυκτός και πάλιν έρχεται ο πάντων ξένος και μονότατος μόνος έναντι πάντων Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο της Εκκλησίας Μέγας Νυμφίος Ιησούς Χριστός και ξένιος Δεσπότης των απάντων στο κατώφλι της αποξενωμένης ανθρωπότητος και σε έναν αφιλόξενο κόσμο που ο ίδιος ως δημιουργός και πλάστης των απάντων έφερε από την ανυπαρξία στο είναι της υπάρξεως. Έρχεται και επανέρχεται ως ο αεί ερχόμενος και εν τω μέσω ημών ιστάμενος άνευ κουστωδίας και θριαμβικής εισόδου, αλλά εν σιωπή και εν κατανύξει για να καταστεί και πάλι ο φιλόξενος οικοδεσπότης όντας η αυτοπηγή πάσης δεσποτικής ξενίας του μυστικού νυμφώνος της Εκκλησίας του για άπασα την ανθρωπότητα χωρίς διακρίσεις, αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις παντός ανθρωπίνου προσώπου όσο σκοτεινού και αν είναι από τα λασπόνερα αυτής της εφήμαρτης και εφήμερης ζωής. Έρχεται αυτός, ο οποίος βίωσε από την ώρα της γεννήσεώς του και μέχρι του σταυρού και του τάφου την απόλυτη και ασύγκριτη αφιλοξενία τούτου του κόσμου ως ο πάντων ξένος και μόνος της κτιστής δημιουργίας για να μεταμορφώσει τον εχθρικό και αφιλόξενο άνθρωπο της κάθε εποχής σε οικείο και φιλοξενούμενο της ουρανίου Βασιλείας του.

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΤΟΥ ΘΕΑNΔΡΙKΟΥ ΣΤΑΥΡΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΣ ΤΟΥ ΘΕΑNΔΡΙKΟΥ ΣΤΑΥΡΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ

Η υψίστη και εσχάτη «εν άκρα ταπεινώσει και μακροθυμία» λυτρωτική και σωστική φιλανθρωπία του Ιησού Χριστού είναι ο σταυρικός θάνατος αυτού, το μυστήριο τούτο της ανεκφράστου και απερινοήτου Θείας Οικονομίας, που καθίσταται «ες αεί» κριτήριο και κανόνας, αρχή και τέλος, απόδειξη και αλήθεια, ελπιδοφόρος βεβαιότητα και βιούμενη απολύτρωση σε σχέση προς την ακύρωση του «χρεογράφου της φθοροποιού και θανατηφόρου αμαρτίας», επειδή ακριβώς ο υψωθείς και προσηλωθείς επί του Σταυρού αναμάρτητος και φιλανθρώπως μακρόθυμος Θεάνθρωπος Κύριος της αιωνίου ζωής έσχισε οριστικώς και τελεσιδίκως, λυσιτελώς και αμετακλήτως, το «χειρόγραφο της ανομίας», γενόμενος ο όντως αληθής και κραταιός «χρεολύτης» υπέρ του πεπτωκότος και υποκειμένου στην οντολογία της φθοράς και του θανάτου, κτιστού χοϊκού γένους των βροτών.

ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ’ ΕΜΕ : ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ’ ΕΜΕ

ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

·  Ο θεοκίνητος κάλαμος των αοιδίμων θεοφωτίστων και θεοπνεύστων πατριαρχικών Μητροπολιτών Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος και Πέργης Ευαγγέλου αποκακύπτει το απερινόητο μυστήριο του εν Φαναρίω βιουμένου και μυσταγωγουμένου αδιαλειπτώς εκουσίου πάθους του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Συνώνυμον της εσταυρωμένης και πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Πρωτοθρόνου, Πρωτοκλήτου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι και αποτελεί σε οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων μυστήριο το εκούσιον πάθος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, επειδή το απερινόητο τούτο μυστήριο της «προς σφαγήν ελκύσεως» του Αμνού του Θεού μυσταγωγείται και βιούται αδιαλείπτως με μοναδικό αγιοπνευματικό και κενωτικώς αυτοθυσιαστικό τρόπο στα «Άγια των Αγίων» του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και καθ’ όλη την αγαπητική και σταυραναστάσιμη διακονία των ιεροπρεπεστάτων ιεροφυλάκων του Φαναρίου από γενεάς εις γενεάν ανά μέσον των αιώνων και έως συντελείας των αιώνων.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

·        Ο  Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος Α΄ είναι ο μόνος  Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος καθαγιάζει για τετάρτη  φορά στην διάρκεια της Πατριαρχίας  του Άγιο Μύρο κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα του 2022.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του (2 Νοεμβρίου 1991) είχε δηλώσει τον καθαγιασμό νέας ποσότητος Αγίου Μύρου κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα του 1992 και με δική του πρωτοβουλία εξεδόθη και κυκλοφόρησε κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής του 1992 ένα πολύ αξιόλογο αφιερωματικό τευχίδιο, στο οποίο καταγράφεται ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα που αφορά το Άγιο Μύρο καθώς και η Ιερά Ακολουθία Καθαγιασμού του Αγίου Μύρου, η οποία άρχεται την Κυριακή των Βαΐων και περατούται την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη στο πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Εκείνο το σύντομο ιστορικό σημείωμα περί του Αγίου Μύρου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, επαυξημένο και με περισσότερα στοιχεία από τον γράφοντα, έχει ως εξής: «Στην Ορθόδοξη κατ Ανατολάς Εκκλησία, το Άγιο Μύρο καθαγιάζεται για να χρησιμεύσει κατά την τέλεση του Μυστηρίου του Χρίσματος ως ορατό σημείο της μεταδόσεως των χαρισμάτων του Αγίου και τελεταρχικού Πνεύματος προς τους Βαπτιζομένους.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΜΕΝΟΣ ΩΣ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ - ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ ΕΘΕΛΟΘΥΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧριστΟς ΣταυροΥμενος ως ΛΥτρον αντΙ πολλΩν

ΕκοΥσιον ΣταυρικΟν ΠΑθος και
ΘυσΙα ΕθελοθΥτου ΘΥματος

Η απαρχή του σχεδίου της «Θείας Οικονομίας» για την σωτηρία και απολύτρωση του κτιστού και θνητού, χοϊκού και φθαρτού πεπτωκότος ανθρώπου, ο οποίος μέχρι και σήμερα όντας αυτάρεσκα δέσμιος στην βεβαιότητα του εγωϊστικού φίλαυτου πάθους του βιώνει την τραγικότητα της κτιστικότητας και θνητότητός του, θεμελιώνεται σε δύο οντολογίες με βαθύτατες υπαρξιακές συνέπειες για τον κτιστό άνθρωπο, που δεν είναι άλλες από την «ελευθερία» και την «αγάπη». Ο Θεός εξ απολύτου ελευθερίας και άκρας αγάπης βούλεται και δημιουργεί το «ίδιον πλάσμα» του, τον άνθρωπο, με τον οποίο κοινωνεί οντολογικώς, ελευθέρως και αγαπητικώς, υπερβαίνοντας τις κτιστές νομοτελειακές αναγκαιότητες, όπως ελευθέρως και αγαπητικώς, σταυρούμενος και ανιστάμενος, τον έσωσε «εφάπαξ».

ΤΟ ΕΣΦΑΓΜΕΝΟΝ ΑΡΝΙΟΝ : ΕΠΙ ΣΦΑΓΗΝ ΗΧΘΗΣ ΚΑΙ ΑΓΕΣΑΙ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΕΣΦΑΓΜΕΝΟΝ ΑΡΝΙΟΝ

ΕΠΙ ΣΦΑΓΗΝ ΗΧΘΗΣ ΚΑΙ ΑΓΕΣΑΙ

Η συγκλονιστικότερη και παραδοξότερη οντολογικών (υπαρξιακών) εσχατολογικών διαστάσεων ορθόδοξη βυζαντινή εικόνα ή αγιογραφημένη τοιχογραφία με την οποία εκφράζεται σε απόλυτο βαθμό η εθελούσια θυσία, το εκούσιο πάθος του της σταυρώσεως θανάτου του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού εξ απείρου αγάπης και άκρας συγκαταβάσεως, ταπεινώσεως και μακροθυμίας, είναι εκείνη του απολύτως άκακου και αμόλυντου ιερωτάτου εσφαγμένου αρνίου της Ιεράς Αποκαλύψεως, το οποίο, καίτοι εσφαγμένο διά της μαχαίρας ή διστόμου ρομφαίας του φρικτού μαρτυρίου, απεικονίζεται αλωβήτως ιστάμενο, όρθιο, ζωντανό και αγέρωχο ως εσχατολογικός και σωτηριολογικός συμβολισμός του διά του θανάτου ζωαρχικότατου νικητού του θανάτου και ζωοπάροχου της αφθάρτου και αιωνίου ζωής Αναστάντος Ιησού Χριστού.

Ο Θεάνθρωπος Ιησού Χριστός, καίτοι ορώμενος από τους ανθρώπους ως «βροτός αμνός», εντούτοις είναι ο όντως «άμωμος άτρωτος αμνός του Θεού», «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», ο οποίος ήχθη και αεί άγεται προς το εκούσιο πάθος εν απολύτω ελευθερία, άνευ ουδενός εξωτερικού ή εσωτερικού καταναγκασμού και εξαναγκασμού, πέραν πάσης φυσικής νομοτέλειας και κτιστής ανθρωπίνης αναγκαιότητος, γεγονός το οποίο καθιστά την θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ως απολύτως και εφάπαξ λυτρωτική και κενωτικώς αυτοαγαπητική αυτόβουλη πράξη και αγόγγυστη ελευθέρα και αβίαστη επιλογή για την σωτηρία του πεπτωκότος στην φθορά και τον θάνατο χοϊκού και θνητού ανθρώπου.

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ: ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ ΩΣ ΦΩΤΑ ΣΩΣΤΙΚΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΚΟΥΣΙΟΝ ΠΑΘΟΣ

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ ΩΣ ΦΩΤΑ ΣΩΣΤΙΚΑ

·   Ο φέρων τα πάθη της σαρκός και την οδύνη της φθαρτής ανθρώπινης φύσεως Ιησούς Χριστός τελεσιουργεί και μυσταγωγεί το μυστήριο της σωτηρίας του κτιστού ανθρωπίνου Γένους.

·      Η τελείωση του θείου πάθους επί του ξύλου του Σταυρού είναι ελευθέρα και εξ αγάπης κένωση του Θεανθρώπου  Ιησού Χριστού, ο οποίος θραύει τα νομοτελειακά δεσμά οιασδήποτε κτιστής αναγκαιότητος πορευόμενος απολύτως αυτεξούσια προς το «εκούσιον πάθος», τον ίδιο τον θάνατο, για να τον πατήσει και να τον μεταποιήσει σε αιώνιο ζωή.

·    Το παραδόξως «συναμφότερον» του θανάτου και της ζωής, του σταυρού και του «κενού μνημείου», της εν Άδη καταβάσεως και της εκ του τάφου αναβάσεως στο θεανδρικό πρόσωπο του όντως Σωτήρος και Λυτρωτού Ιησού Χριστού είναι οντολογικά ανάσταση και ζωή σύμπαντος του ανθρώπινου γένους.

Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη και προκλητικότερη για την πεπερασμένη ανθρώπινη λογική, παραδοξότητα, φυσική αντινομία και άρση της κτιστής νομοτέλειας των όντων από αυτήν, η οποία περιέχεται σε μια αράδα λέξεις στη φράση : «νεκρούσαι και ζωοίς με …;».

Το ερώτημα είναι σαφέστατα ρητορικό επειδή ακριβώς η αντινομία, όπως την αντιλαμβάνεται ο πεπερασμένος ανθρώπινος νους, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο ή τον θάνατο και την ζωή μεγενθύνεται και διογκώνεται, όταν αναλογιζόμεθα το ακατάληπτο μυστήριο της «εκ του θανάτου ζωής», όπως συντελέστηκε εφάπαξ, οριστικώς και αμετακλήτως, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Πολλώ δε μάλλον η θαυμαστή παραδοξότητα στο βαθύτερο και ουσιαστικότερο θεολογικό και οντολογικό (υπαρξιακό) νόημα της ως άνω φράσεως αποκαλύπτεται όταν αποπειράται ο κτιστός και υποκείμενος στην φθορά άνθρωπος να ερμηνεύσει την δυνατότητα, ως ήδη πιστοποιημένη και ολοκληρωμένη οντολογικά βεβαιότητα, και της προσωπικής σωτηρίας του, ήτοι της μετοχής του στην εκ του προσωπικού του θανάτου αιώνια εν Χριστώ ζωή, επειδή εκείνος ο όντως κατά την ανθρώπινη φύση του νεκρός Ιησούς Χριστός κατέστη πρόξενος της αφθάρτου αιωνίου ζωής και αθανασίας σύμπαντος του πεπτωκότος και κτιστού ανθρωπίνου γένους.

ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013 : ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΝΗΣΟ ΙΜΒΡΟ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
 ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2013

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΝΗΣΟ ΙΜΒΡΟ

Ζυγώνει το «Πάσχα Κυρίου» και βήματα πατριαρχικά Βαρθολομαίου  του Α΄ επί  των  ιχνών του  παρελθόντος  αποτυπώνονται στην  γενέτειρα  γη, στο  μαρτυρικό  νησί  της  απορφανεμένης Ίμβρου. Ο Πατριάρχης εφέτος, σωτήριον έτος 2013, θα μέλψει τον «μυστικό νυμφώνα» και θα μυσταγωγησει τον ζωοποιό Σταυρό και την ένδοξη εκ νεκρών τριήμερη Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού στην Ίμβρο του Αιγαίου.

Σταυραναστάσιμη η ζωή και η ιστορία της Ίμβρου, η οποία σταυρωμένη μέσα στον τυφώνα των περιπετειών της ιστορίας, «έτι και έτι», βιώνει, κατ’ έτος, την χρυσή αυγούλα του πασχαλίου φωτός της Αναστάσεως. Άσαρκη από την πλειάδα των ανθρώπων, αλλ’ ένσαρκη και σωζομένη στο σχέδιο της πρόνοιας του Θεού, καταισχύνουσα των πολεμίων την ρομφαία και μυστικώς, υπερβατικώς, αναγεννώσα την ελπίδα των μελλόντων αγαθών, «ά ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν».

Μυσταγωγός σου, Κύριε, ο Ίμβριος Πατριάρχης του Γένους και της Ορθοδοξίας εφέτος στην φέρουσα τους τύπους από τα φρικτά καρφιά Ίμβρο, καθώς νυμφαγωγεί το πλήρωμα της Εκκλησίας Σου στον «μυστικό και υπερουράνιο νυμφώνα» Σου.

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ - Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM»: Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»

Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM

η ΥΠΟ τΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ της ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ της ΓΕΩΡΓΙΑΣ

·  Η υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησιας επίλυση του λεγομένου  εκκλησιαστικού «Γεωργιανού Ζητήματος» διά της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος στην θυγατέρα Ορθόδοξη εν Γεωργία Εκκλησία διδάσκει τον τρόπο για  την άρση των σχισμάτων και την ενότητα της Ορθοδόξου εν Ουκρανία Εκκλησίας.

Προαιώνιο το χρέος και αδιαπραγμάτευτο το προνόμιο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία, ως γράφει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φιλόθεος προς τον Ρωσίας Θεόγνωστο, σε σχετικό πατριαρχικό και συνοδικό έγγραφο αυτού: «Η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία κατά την δοθείσαν αυτή άνωθεν, Χριστού χάριτι, αήττητον ισχύν τε και δύναμιν επί το λυσιτελέστερον αεί τα πάντα διοικονομουμένη, και εις πάσας μεν τας εκασταχού ευρισκομένας αγιωτάτας εκκλησίας ενδείκνυται την φροντίδα ταύτης και επιμέλειαν, όπως αν αύται καλώς και κατά τον του Κυρίου νόμον διοικοίντο και διεξάγοιντο, πολλώ δε πλέον φροντίζει και προμηθεύεται των πόρρω που και μακράν διακειμένων τοιούτων αγιωτάτων εκκλησιών, πλήθει πολυανθρώπου έθνους και υπεροχή  ρηγικής εξουσίας διαφερουσών, τα προσήκοντα εαυτή διαπραττομένη και οφειλόμενα, ένθα μάλιστα το προκείμενόν εστι σπούδασμα ψυχών, αγιασμός και ωφέλεια».