Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός
Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
VERBUM VERITATIS ERGA OMNES
ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ
ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΙΚΟΥ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ
ΤΗ ΤΡΑΓΙΚΩΣ ΚΑΙ ΠΤΩΤΙΚΩΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣΗ
ΤΟΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟ ΘΥΓΑΤΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Ο ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ «ΕΘΝΙΚΕΣ ή ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ» ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
· Η Λερναία Ύδρα της αιρέσεως του αντιευαγγελικού και
αντιεκκλησιολογικού εθνοφυλετισμού διαιρεί επικίνδυνα την αδιαίρετη Εκκλησία
του Χριστού σε Ελληνόφωνες, Σλαβόφωνες και Αραβόφωνες κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.
· Το εθνικό ή φυλετικό αίμα δεν συγκροτεί το σώμα της
αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αλλά το «αίμα και
το σώμα του Χριστού ως Ευχαριστιακή Σύναξη επί το αυτό αντεξουσίων προσώπων με
κεφαλή τον Χριστό άνευ διακρίσεων και αυθαιρέτων αξιολογικών κατηγοριοποιήσεων
των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα.
· Η εν τη Εκκλησία η αίρεση του «φυλετισμού ή
εθνοφυλετισμού» αποτελεί την «κακόδοξη μήτρα» η οποία γέννησε το «Αυτοκέφαλον»
στο όνομα του «Έθνους», τον αυτάρεσκο και εγωκεντρικό τοπικισμό και
απομονωτισμό, ήτοι τον λεγόμενο «Εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», καθώς και την διχαστική
διαίρεση και ενίοτε την βίαιη εθνικιστική μισαλλοδοξία εντός του Εκκλησιαστικού
Σώματος.
· Η αίρεση του ενθοφυλετισμού σχετικοποιεί την
ευαγγελική εν Χριστώ Αλήθεια και απολυτοποιεί την έννοια του Έθνους υπεράνω της
Εκκλησίας προκαλώντας έριδες, φατρίες και σχίσματα στο αδιαίρετο και ενιαίο εκκλησιαστικό
σώμα του Χριστού. Τούτο δε συντελείται διότι ο εθνοφυλετισμός είναι κοσμική
πολιτική ιδεολογία ενώ η Εκκλησία «εν Χριστώ Οντολογία».
Στη ζωή της Εκκλησίας ως «Σώματος
Χριστού» μέσα στο διάβα των αιώνων παραμένει ως ακατάλυτος γνώμονας και κανόνας
για την ενότητά της ο εναγώνιος λόγος του Θεανθρώπου Χριστού, του Μεγάλου της
Εκκλησίας Αρχιερέως, προς τον Θεό Πατέρα: «Πάτερ Άγιε τήρησον αυτούς εν τω
Ονόματί σου ω δέδωκας μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιω. 17, 11-12). Η ενότητα
της αδιαιρέτου, Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας είναι
οντολογική -υπαρξιακή θα έλεγα- προϋπόθεση για την συγκρότηση του
Εκκλησιαστικού Σώματος ως «Ευχαριστιακής Συνάξεως επί το αυτό αυτεξουσίων
προσώπων με κεφαλή τον Χριστό» άνευ διακρίσεων και κατηγοριοποιήσεων μεταξύ των
ζώντων μελών αυτής με αντιευαγγελικά και αντιεκκλησιολογικά εξωτερικά κριτήρια.
Συνακόλουθα και η του Αποστόλου των Εθνών Παύλου προτροπή και εναγώνια νουθεσία
προς τους Κορινθίους είναι: «παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του Ονόματος του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα,
ήτε δε καταρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και τη αυτή γνώμη» (Α. Κορ. 1, 10-11).
Δεν νοείται συγκρότηση της Εκκλησίας ως «Σώματος
Χριστού» με κριτήρια που σχετίζονται με το φύλο, τη φυλή (φυλετική καταγωγή), τη
γλώσσα, το χρώμα, τα ήθη, τα έθιμα, τις τοπικές παραδόσεις και τον εν γένει διαφοροποιημένο πολιτισμό εκάστου μέλους
αυτής. Ο θεόπνευστος λόγος του Αποστόλου Παύλου παραμένει αψευδής και ακατάλυτος
μέσα στο αδιαίρετο σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας,
εκφραζόμενος με σαφήνεια και απολυτότητα σε δύο αράδων λέξεις στην προς Γαλάτας
Επιστολή του: «Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού˙ όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν
ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι
άρσεν και θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις
εστέ εν Χριστώ Ιησού…» (Γαλ. 3, 26-29).