ALEA JACTA EST : ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΕΩΣ ΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΡΟΥΒΛΙΩΝ ΤΟΥ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΜΟΣΧΑΣ - ΤΟΙΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙΣ : «ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΤΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ» - ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟ ΣΤΑΥΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος –Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης  Ελ. Σιδηράς

ALEA JACTA EST

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ 
ΑΠΟΡΡΙΨΕΩΣ ΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΡΟΥΒΛΙΩΝ 
ΤΟΥ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΜΟΣΧΑΣ

ΤΟΙΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ
 ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙΣ

«ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΤΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ»

ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟ ΣΤΑΥΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η Πρωτόκλητος, Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ισταμένη μακράν πολιτικών, γεωστρατηγικών, οικονομικών, εθνοφυλετικών σκοπιμοτήτων, μικροφιλοδόξων ορέξεων και ακόρεστων παποκαισαρικών ματαιοδόξων και κενοδόξων επιθυμιών διακονεί το μυστήριο της εν Χριστώ Σωτηρίας και κενούται αυτοθυσιαστικώς «υπέρ του μείζονος αγαθού», το οποίο δεν είναι ουδέν άλλο παρά η εν Χριστώ ενότης και σωτηρία των Ορθοδόξων αδελφών Ουκρανών.

Αναποδράστως και αναποφεύκτως το όλως φλέγον και ακανθώδες ζήτημα της υπό του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου χορηγήσεως τoυ  Αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού καθεστώτος στην πολυταλανιζομένη και σχισματικώς πολυδιηρημένη Ορθόδοξη εν Ουκρανία Εκκλησία ανεδείχθη και εν τοις πράγμασιν απεδείχθη  μέγας κανών και σταθμικό μέτρο, κριτήριο, δοκιμαστήριο και χωνευτήριο τελειώσεως σε πανορθόδοξο ή διορθόδοξο επίπεδο για πολλά φυσικά πρόσωπα, ήτοι πρωτίστως για τους Προκαθημένους και τους παντός βαθμού κληρικούς των κατά τόπους πρεσβυγενών και νεωτέρων Ορθόδοξων Εκκλησιών, καθώς επίσης για τους θεολόγους, κανονολόγους, πολιτικούς αναλυτές και φυσικά για το χριστεπώνυμο Ορθόδοξο πλήρωμα της ανά την οικουμένη Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας.

ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός
κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

· Στο πρόσωπο των εκάστοτε Οικουμενικών Πατριαρχών ενσαρκούται και υποστασιάζεται αυτοθυσιαστικώς και αγιοπνευματικώς ο πάντιμος και μαρτυρικώς καθαγιασμένος θεσμός του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

·  Οι από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και στο διάβα των αιώνων Οικουμενικοί Πατριάρχες πέραν και έξω εθνοφυλετικών κριτηρίων εκφράζουν γνησίως και ανοθεύτως την Οικουμενικότητα του διαχρονικού και πανανθρώπινου σωτηριώδους μηνύματος του Σταυρού και της Αναστάσεως Ιησού Χριστού «εις πάντα τα έθνη».

·    Η ιστορική, πνευματική και όντως υπαρξιακή σχέση του Πρωτοθρόνου της Ορθοδοξίας Επισκόπου ως του «Πατριάρχου του ευσεβούς Ρωμαίϊκου Γένους» δεν αποτελεί ανούσιο τύπο, μουσειακό απολίθωμα και «νεκρό γράμμα» ενός ενδόξου πάλαι ποτέ βυζαντινισμού, αλλά βιωματική οντολογική αλήθεια και ζωογόνο διαπροσωπική σχέση ζωής, η οποία ζει μέσα στο χωροχρόνο.

    Στο διαχρονικό μέγα ερώτημα, το οποίο καθίσταται έτι περισσότερο αμείλικτο και επίκαιρο κατά τους εσχάτους καιρούς και χρόνους του άνευ επιγνώσεως φανατικού και αντιεκκλησιολογικού ζηλωτισμού, του εωσφορικού εγωϊσμού, της συκοφαντήσεως, του ψεύδους και του αντιπατριαρχικού μένους , περί του «τί εστί Πατριάρχης;», η απάντηση δίδεται θεοπνεύστως με τον πλέον σαφή, ακριβή και περιεκτικό ορισμό, ο οποίος είναι καταγεγραμμένος στο Νομικόν Βιβλίον «Επαναγωγή» Βασιλείου Μακεδόνος και Λέοντος Σοφού, όπου αναγιγνώσκουμε: «Τί εστίν Πατριάρχης; Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αληθείαν. Τέλος αυτώ, οι των καταπεπιστευμένων ψυχών σωτηρία και το υπερ της αληθείας και της εκδικήσεως των δογμάτων λαλείν ενώπιον Βασιλέως και ουκ αισχύνεσθαι».

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ

ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

· Θεμελιώδους ιστορικής και ιεροκανονικής σημασίας αποσπάσματα εκ των ενθρονιστήριων λόγων των αοιδίμων Οικουμενικών Πατριαρχών Ιωακείμ Γ΄(1901), Μελετίου Δ΄(1921) και Μαξίμου Ε΄(1946), εκφράζοντα διαχρονικώς το εν Ορθοδόξοις «Πρωτόθρονον» και «Πρωτεύθυνον» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Όσο και όσοι και αν υψώνουν φωνή κατά της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας επειδή ήσκησε το αναφαίρετο και αποκλειστικό ιεροκανονικό προνόμιο αυτής για την χορήγηση του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού καθεστώτος στην πάντοτε θυγατέρα αυτής χειμαζομένη Ορθόδοξη εν Ουκρανία Εκκλησία, ουδέν επιτυγχάνουν, ει μη μόνον να αποδεικνύουν και να αποκαλύπτουν περιτράνως ότι η φωνή αυτών είναι η ισχνή και ματαία έναντι του τηλαυγεστάτου και αεί ζώντος πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου Φαναρίου φωνή των ρωσικών ρουβλίων και των κρυπτομένων όπισθεν αυτών χαμερπών καθοδηγητών τους, μικρών τω φρονήματι και μεγάλων τη αυθαδεία, παρατρεχαμένων μοσχοβιτών εκκλησιαστικών ηγετίσκων, οι οποίοι κατήντησαν την θυγατέρα Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία σε πολιτικό και ιδεολογικό «ευτελές παράπηγμα και εύχρηστο όργανο» του Κρεμλίνου και το αυτό επιδιώκουν να επιτύχουν και με τις λοιπές τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μέσω των πάντοτε υπαρχόντων «προθύμων» και «ευκόλων» στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, μωροφιλοδόξων και φιλαργύρων, οι οποίοι ικανοποιούνται με τα ανίερα ρούβλια του Κρεμλίνου και λειτουργούν και ενεργούν ως «δούρειος ίππος» και «πέμπτη φάλαγγα» και για τις τοπικές Συνόδους στις οποίες ανήκουν και για την εν γένει Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάταιος ο κόπος και φρούδες οι ελπίδες.

ΤΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ ΤΩ Α' : ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΝΘΟΒΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ ΤΩ Α'
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΝΘΟΒΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

·  Στη διακονία του μαρτυρικού Πατριαρχικού Θρόνου οι ιεροφάντες Οικουμενικοί Πατριάρχες δεν υπηρετούν το «ίδιον φρόνημα» αλλά το «Πατριαρχικόν Ιδεώδες», όπως από γενεά σε γενεά είναι βιωματικώς και ιδιοτύπως αποθησαυρισμένο και φυλασσόμενο ιεροπρεπώς στην «αχειροποίητη κιβωτό» του μαρτυρικού Φαναρίου.

·    Το Πατριαρχικόν Ιδεώδες δεν αποτελεί μία εφήμερη και αφηρημένη κοσμική και διπλωματική ιδεολογία αλλά το αληθές, ανόθευτο και απαραχάρακτο πνεύμα της των «πενήτων Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας», η οποία είναι η φωνή και το αγιοπνευματικό βίωμα της εν Χριστώ αληθείας και ζωής.

    Ασάλευτος και αμεταθέτως αστασίαστος ίσταται «ο Θρόνος των Θρόνων» της Ορθοδοξίας «κρατών ιεροπρεπώς το μυστήριον αυτού αποθησαυρισμένον» και οι εισερχόμενοι στον «Οίκο Κυρίου», στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου προσηλώνουν το βλέμμα ζηλοτύπως και τείνουν απεγνωσμένα «ευήκοον ους» στον παλαίφατο Πατριαρχικό Θρόνο με την έμφλογη ελπίδα να ακουσθεί «τί το πνεύμα του Θρόνου λέγει» για τους Ιεροπρεπεστάτους Ιεροφάντες Οικήτορές του, οι οποίοι από αιώνων ανέρχονται την ακανθοβάδιστη κλίμακά του και μελανοφερεμένοι βιώνουν το «απερινόητον μυστήριον» του εν Χριστώ Σταυρού και της Αναστάσεως.

ΠΙΣΤΟΙ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ : ΟΙ ΘΑΝΑΤΩΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΘΕΝΤΕΣ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΑΪΚΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 1941-1944

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς 

ΠΙΣΤΟΙ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΟΙ ΘΑΝΑΤΩΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΘΕΝΤΕΣ
 ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΛΑΪΚΟΙ
 ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 1941-1944

Όταν τον Απρίλιο του 1941 οι ναζιστές Γερμανοί πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα, παρεχώρησαν την διοίκηση της Δυτικής Θράκης στους εθνικιστές Βουλγάρους, οι οποίοι εξαπέλυσαν και πάλι σφοδρό φονικό διωγμό εναντίον των λαϊκών πατριωτών και κυρίως των ορθοδόξων Ελλήνων κληρικών, επειδή δεν ασπάζονταν τον βουλγαρισμό και δεν προσχωρούσαν στην μέχρι τότε σχισματική-εθνικιστική (εθνοφυλετική) αντικανονική Εκκλησία της Βουλγαρίας.

Τα πρώτα θύματα αυτής της γενναίας εκκλησιαστικής και εθνικής αντιστάσεως ήταν οι τέσσερις εθνοϊερομάρτυρες κληρικοί της Μητροπόλεως Μαρωνείας, οι οποίοι ήταν: 1) Ο Ιερεύς Θεόδωρος Παπαδόπουλος, 2) ο Ιερεύς Δημήτριος Καβάζης, 3) ο Ιερεύς Βαγιάννης Εμμανουηλίδης και 4) ο Ιερεύς Γεώργιος Βουλγαράκης. Προς τιμήν και εις μνήμην των τεσσάρων εθνοϊερομαρτύρων κληρικών μας θα παραθέσουμε σύντομα τον βίο και τον φρικτό μαρτυρικό θάνατο του καθενός.

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ (1941-1944)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ (1941-1944)

·  Ιστορικά κείμενα του Μεγάλου Ιεράρχου και ακατάβλητου Πατριώτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού κατά την διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής.

·     Όταν ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Β΄ και η πολιτική ηγεσία της Ελλάδος είχαν εγκαταλείψει την χώρα, ο Αθηνών Δαμασκηνός με τους Έλληνες Ιεράρχες και τον λοιπό Ορθόδοξο Κλήρο απετέλεσαν τα απόρθητα φρούρια του δεινώς δοκιμαζόμενου Ελληνικού λαού.

Υπάρχουν ιστορικά πρόσωπα – αληθείς προσωπικότητες – που δικαίωσαν το πέρασμα, την επίγεια περπατησιά τους, από τον εφήμερο και μάταιο τούτο κόσμο επειδή οι πράξεις τους κατεγράφησαν στην συλλογική εθνική συνείδηση ενός ολόκληρου λαού ως πράξεις ηρωϊσμού, αυτοθυσίας και ανυπέρβλητης αγωνιστικότητας για τα υψηλά και απαράμιλλα ιδανικά της φυλής και του έθνους, όπως της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης.

Στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού Παπανδρέου (1941-1949), ο οποίος κατεγράφη στις δέλτους της αδεκάστου ιστορίας ως ο «Αρχιεπίσκοπος της Αντικατοχικής Αντιστάσεως και της Εθνικής Ενότητος», ο δεινώς δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός εύρε τον ακατάβλητο εκκλησιαστικό ηγέτη και τον ανυπότακτο και γνήσιο Έλληνα Πατριώτη, ο οποίος έδρασε εθνοσωτήρια υπέρ πάσης ανθρωπίνης υπάρξεως, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνοφυλετικής καταγωγής, όπως ήταν και οι Έλληνες Εβραίοι, που βίωναν τον απόλυτο αφανισμό και όλεθρο από τους Γερμανούς.

Η ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΣ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1941-1949)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΣ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
 ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1941-1949)

• Τρείς επιστολές του Μεγάλου Αντιστασιακού Αρχιεπισκόπου υπέρ του δοκιμαζομένου ελληνικού λαού κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Όταν η ναζιστική θηριωδία είχε σκεπάσει με τα μαύρα σύννεφά της απ’ άκρου εις άκρον όλη την ελληνική επικράτεια και ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε λόγω της ελλείψεως τροφίμων, ακόμη και των αναγκαίων προς το ζήν, η Θεία Πρόνοια έδωκε στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό έναν άξιο «πατέρα του Έθνους», τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό (1938, 1941-1949), ο οποίος σήκωσε στους ώμους του το δυσβάστακτο, επίπονο και επίμοχθο έργο της σωτηρίας του ελληνικού λαού, ο οποίος καθημερινώς αποδεκατιζόταν και οδηγούνταν στον αφανισμό.

Στο πλαίσιο των εντόνων και συνεχών προσπαθειών του για εξεύρεση τροφίμων και κυρίως σιτηρών έγραψε βαρυσήμαντη επιστολή στις 25 Νοεμβρίου 1941 προς τους πρεσβευτές της Γερμανίας Γκύντερ Άλτενμπουργκ και της Ιταλίας Πελεγκρίνο Γκίτζι, στην οποία ανέφερε τα κάτωθι:

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ - Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ (1938-1941)

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΚΑΤΑ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

·  Το έπος του Ελληνικού Λαού και το Έπος του Θρακός Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου για Ελευθερία και Εθνική Ανεξαρτησία.

·        Γραπτές Μαρτυρίες της Αντιστασιακής Δράσεως του Αθηνών Χρυσάνθου.

Οι λέξεις «Έπος» και «Εθνική Εποποιΐα» εκφράζουν στον απόλυτο βαθμό τους εθνικούς και αντιστασιακούς αγώνες του ελληνικού λαού για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας έναντι του φασισμού και του ναζισμού κατά την φρικτή Ιταλο-Γερμανική κατοχή (1940-1944). Οι λέξεις αυτές τις οποίες η αδέκαστη ιστορία διά «πολλών τεκμηρίων» απέδωσε και καθιέρωσε μέσα στις χρυσές και αιματόβρεχτες σελίδες του «Έπους του ’40», εκφράζουν προσφυώς και δικαίως την απαράμιλλη ηρωική και εθνομαρτυρική αντίσταση του ελληνικού κλήρου και λαού που προκάλεσε τον θαυμασμό όλης της υφηλίου.

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί υπήρξαν τα «Πρόσωπα-σύμβολα» σε όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδος και σε πλείστες όσες περιπτώσεις απετέλεσαν τα φωτεινά ιερά και αθάνατα πρότυπα ηρωισμού και ασύγκριτης αυτοθυσίας υπέρ του αγωνιζόμενου και δεινώς δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. Ιεράρχες, Ιερείς, Ιερομόναχοι, Μοναχοί και Μοναχές πότισαν με το αίμα τους το «δένδρο της Ελευθερίας» και δι’ αυτού άρδευσαν την ευλογημένη ελληνική γη «διά του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την ελευθερίαν».

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ 1922-2022 : Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

εκκλησιαστικη εκατονταετηριδα 1922-2022

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩς ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΑΝΙΔΡΥΣΗ της ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

·     Συμβολη στην εκκλησιαστικη ιστορια της ιεραΣ αρχιεπισκοπησ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΚΑΙ μΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ επι τη βασει των ιεροκανονικων κειμενων των πατριαρχικων και συνοδικων τομων του Οικουμενικου Πατριαρχειου

Η ανάρρηση στον πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένο Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας του από πρώην Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη (1921-1923) συνέπεσε με την πλέον επώδυνη και μαρτυρική για το τηλαυγέστατο Φανάριον ιστορική περίοδο των νεωτέρων χρόνων κατά την οποία έλαβαν χώρα τα άκρως τραγικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, της υπό των λεγομένων Μεγάλων Δυνάμεων της τότε εποχής παραχωρήσεως της Ανατολικής Θράκης στην νικήτρια κεμαλική Τουρκία και η υπογραφή της Διεθνούς Συνθήκης της Λωζάνης η οποία όριζε και επέβαλε την Αναγκαστική Ανταλλαγή των Πληθυσμών, με συνέπεια το πλείστον του ποιμνίου της εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις Αυτής να ξεριζωθεί βιαίως και βαναύσως από τις πατρογονικές του εστίες και να πάρει τον άνευ επιστροφής δρόμο της πικράς προσφυγιάς. Επειδή δε ο ευφυής, προνοητικός, διορατικός και με κοσμοπολίτικο πνεύμα νέος Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Δ΄ αντελήφθη αμέσως την σοβαρότητα της καταστάσεως και διερμηνεύοντας ορθά τα ιστορικά σημεία των καιρών, που διαμόρφωναν τότε νέα δεδομένα για την επιβίωση του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο από την μία ημέρα στην άλλη ευρέθη απορφανισμένο του ποιμνίου του, απεφάσισε, όπως είχε το αναφαίρετο και απαράβατο αποκλειστικό απόλυτο ιεροκανονικό δικαίωμα, το «εκκλησιαστικό άνοιγμα» του Οικουμενικού Θρόνου ανά την υφήλιο ιδρύοντας νέες Ιερές Μητροπόλεις και Αρχιεπισκοπές σε όλες τις Ηπείρους, μεταξύ των οποίων και η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας (1922).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ 1922-2022 : Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

εκκλησιαστικη εκατονταετηριδα 1922-2022

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩς ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΑΝΙΔΡΥΣΗ της ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ
ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

·      Συμβολη στην εκκλησιαστικη ιστορια της ιεραΣ αρχιεπισκοπησ αμερικησ επι τη βασει των ιεροκανονικων κειμενων των πατριαρχικων και συνοδικων τομων του Οικουμενικου Πατριαρχειου

Ιχνηλατούντες ιστορικώς επί το εκτενέστερον και λεπτομερέστερον τα περί την εν Αμερική εκκλησιαστικά πράγματα διαπιστώνουμε ότι κατά τους κατά το β’ ήμισυ του 19ου αιώνος χρόνους, μαρτυρείται η παρουσία διαφόρων εθνικοτήτων Ορθοδόξων στην Αμερική αφενός μεν λόγω των διαφόρων ιεραποστολών όπως του Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ στην ρωσική Αλάσκα, αφ’ ετέρου δε λόγω των παλαιών μεταναστών εξ Ευρώπης, ενώ άξιο ιδιαιτέρας μνείας είναι το γεγονός ότι ο αρχαιότερος ευκτήριος οίκος των Η.Π.Α. είναι αυτός της Ν. Ορλεάνης, συσταθείς το έτος 1864 από Έλληνες εμπόρους.

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α΄ - Ο ΠΡΟΦΗΤΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΛΟΓΟΣ ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΚΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α΄
Ο ΠΡΟΦΗΤΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ
ΛΟΓΟΣ ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΚΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Μοναδική ίσως τυγχάνει η περίπτωση του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου Α΄ (1948-1972), ο οποίος απεκλήθη υπό του αοιδίμου Μεγάλου Φαναριώτου Ιεράρχου, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (+1989), ως «Προφηταπόστολος» και αυτός ο όντως πάνυ βαρύς και τιμητικός χαρακτηρισμός για έναν Πατριάρχη δεν υπήρξε το αποτέλεσμα μιάς κολακείας τόσο ειθισμένης στους εκκλησιαστικούς κύκλους ή μία έκφραση στιγμιαίας υιϊκής αβροφροσύνης ενός Ιεράρχου προς την Κορυφή της Ορθοδοξίας, αλλά το απαύγασμα της αληθείας για αυτό που ήταν και υπήρξε και συμβόλιζε, έργοις και λόγοις, ο πολύς, μεγαλοπρεπής και ένσοφος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄.

Ο Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας υπήρξε τω όντι «Προφηταπόστολος» πίστεως, ελπίδος και αγάπης επί πάση τη κτίσει ουχί μόνον καθ’ όλη την διάρκεια της πολυκυμάντου και πολυπλάγκτου Πατριαρχείας αυτού, αλλά καθ’ όλη την πορεία και παρουσία του ως κληρικού της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας του Χριστού και δη κατά τις χρονικές περιόδους που η Ορθόδοξη Εκκλησία του ανέθεσε κομβικής σημασίας Ιεραρχικές ευθύνες τόσο ως Μητροπολίτου Κερκύρας και Παξών, όσο και ως Αρχιεπισκόπου Αμερικής απ’ όπου και εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης εν έτει 1948.

ΣΜΥΡΝΑΙΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΧΝΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΛΥΧΝΙΑ ΤΟΥ ΤΗΛΑΥΓΟΥΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΜΥΡΝΑΙΟΙ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

Από την Λυχνία της Σμύρνης στην Οικουμενική Λυχνία του τηλαυγούς Φαναρίου

Θεοτίμητος και Χριστοσφράγιστος η Επισκοπή και Μητρόπολη Σμύρνης μνημονεύεται «αχειροποιήτω καλάμω» στην Ιερά Αποκάλυψη του Αγίου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού ως μία των επτά αστέρων και λυχνιών περί των οποίων γράφει θεοπνεύστως: «Οι επτά αστέρες άγγελοι των επτά εκκλησιών εισί, και αι λυχνίαι αι επτά εκκλησίαι εισίν» (Αποκ. 1, 20). Στον δε Άγγελο της Εκκλησίας Σμύρνης ελάλησε ο Θεός τα «αποκαλυπτικά θαυμάσια» αυτού: «Και τω αγγέλω της εν Σμύρνη Εκκλησίας γράψον∙ τάδε λέγει ο πρώτος και ο έσχατος ος εγένετο νεκρός και έζησεν∙ οίδα σου τα έργα και την θλίψιν και την πτωχείαν άλλά πλούσιος ει… μηδέν φοβού α μέλλεις πάσχειν… γίνου πιστός άχρι θανάτου, ο έχων ους ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις. Ο νικών ου μη αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου» (Αποκ. 2, 8-11).

Η Αποστολική εν Σμύρνη Εκκλησία ως αδύτου και ανεσπέρου φωτός αείφωτος λυχνία εδέχθη ανεξίτηλα την σφραγίδα «δωρεάς Πνεύματος Αγίου» από θεοκίνητα, θεοφόρα και πνευματοφόρα πρόσωπα, όπως τέτοια μεταξύ άλλων υπήρξαν ο Επίσκοπος Σμύρνης Άγιος Βουκόλος και ο διάδοχος αυτού μεγαλομάρτυς Επίσκοπος Πολύκαρπος, αλλά και ανέδειξε εκ των σπλάχνων αυτής ενθέους βλαστούς, οι οποίοι ανήλθαν στον μαρτυρικώς καθαγιασμένο Αποστολικό Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο, τον οποίο εκλέϊσαν και αυτοθυσιαστικώς διηκόνησαν λιτανεύοντες τον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου και της Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

CAUSA HONORIS : Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ (1954-1974) ΩΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΩΝ ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ
ΤΙΜΟΘΕΟΣ  ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ (1954-1974)
ΩΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΩΝ ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

·  Ιστορικά κείμενα του Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Τιμοθέου κατά την θεμελίωση των Εκκλησιαστικών Οικοτροφείων Αρρένων και Θηλέων στην πόλη της Κομοτηνής.

Εάν ο κάλαμος της γραφής του εκκλησιαστικού ιστορικού απεπειράτο να καταγράψει ένα όνομα εκκλησιαστικού ανδρός και Ιεράρχου,  ο οποίος αυτοθυσιαστικώς ηνάλωσε την όλη ύπαρξή του στη διακονία του αμπελώνος του Κυρίου υπέρ της δόξης του ονόματος του Τρισαγίου Θεού, της Αγίας Εκκλησίας Του και φυσικά των ανθρώπων,  δεν θα ήταν άλλο από το όνομα του αοιδίμου και μεγάλου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Τιμοθέου Ματθαιάκη (1954-1974), επειδή καθ' όλη την εκκλησιαστική αρχιερατική διακονία του στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας και δη στην ακριτική θρακώα γη της παλαιφάτου και ιστορικής Πατριαρχικής Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής δεν έδωσε «ύπνον τοις βλεφάροις αυτού και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις» (Ψαλμ. 131,5), προκειμένου να κενωθεί αγαπητικώς, λόγοις και έργοις, για να ευαρεστήσει τον Θεό και τους ανθρώπους ως αληθής -και ουχί ψευδεπιγράφως- Επίσκοπος και πνευματικός Πατήρ και «τα πάντα τοις πάσι» γενόμενος άνευ ιδιοτέλειας, τυχοδιωκτισμού και καιροσκοπισμού.

ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΠΑΣΧΑ ΥΠΟ ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΑΚΟΙΜΗΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΓΕΝΝΗΤΟΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΠΑΣΧΑ

 ΥΠΟ ΤΟ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΑΚΟΙΜΗΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
 ΤΗΣ ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΓΕΝΝΗΤΟΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

·      Εκ Φαναρίου και επί πάση τη κτίσει αναγωγή υπερκόσμια και «υπέρ λόγον» θεομητορική μετάσταση ως προμνηστεία της παγκοίνου του γένους των βροτών εν Χριστώ Αναστάσεως επ’ ελπίδι αιωνίου ζωής στην άκτιστη Βασιλεία του Θεού.

· Πολίτισσα Πολυώνυμη Παναγία και πολυμαρτυρική Σταυραναστάσιμη Πολίτικη Ρωμηοσύνη συναποτελούν το αδιαλείπτως και «παραδόξως συναμφότερον» της «θείας παρεμβολής» και της ιστορίας στην «αεί θεοτοκοβάδιστη» και θαυμασίως «θεοτοκοφρούρητη» και Παναγιοσκέπαστη Βασιλεύουσα.

·      Με την ακορέστως άπλειστη λαχτάρα για ζωή και ελπίδα, η Πολίτικη Ρωμηοσύνη και άπαν το ημέτερο Γένος όπου γης στρέφουν το απεγνωσμένο βλέμμα τους στο Θεομητορικό ακοίμητο βλέμμα της Παμμακαρίστου και της Φανερωμένης.

Υπό την κυρίαρχη των παρακλητικών δεήσεων συναντίληψη μέσα στις «ζάλες του βίου» απεγνωσμένο το βλέμμα αναζητά την κραταιά βακτηρία για ελπίδα και ζωή έως ότου εγκεντρίζεται επιμόνως στο ελπιδοφόρο και ζωέλπιδο στίχο του Συναξαρίου της ΙΕ΄ του θεοτοκομήνα Αυγούστου: «Ζη αεί Θεομήτωρ, καν δεκάτη θάνε πέμπτη», στο οποίο ο υμνογράφος της Εκκλησίας εκφράζει την ελπιδοφόρο βεβαιότητα της πίστεώς μας για την εν Χριστώ Αναστάντι «επέκεινα του τάφου» ζωή, όπως στο υπερευλογημένο και υπερύμνητο θεομητορικό πρόσωπο της Θεονυμφεύτου Παναγίας Μητρός επιβεβαιούται, επειδή ο θάνατος κατέστη «ένδοξος αθάνατος κοίμησις» και «εις ουρανούς μετάστασις».

Η μετά θάνατον αφθόρως και αδιαφθόρως ψυχοσωματική μετάσταση της Θεομήτορος αποκαλύπτει ότι η Κοίμηση Αυτής προμνηστεύεται την αιώνιο ζωή για άπαν το γένος των βροτών. Τα φθοροποιά δεσμά του θανάτου μήτε το πάναγνο σώμα της εφθείραν, μήτε την αθάνατη ψυχή της υπέταξαν και διέφθειραν, αλλά «μετέστη προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής». Η υμνογραφία της Εκκλησίας υμνολογεί και ιδιαζόντως εξάρει το γεγονός ψάλλουσα και διακηρύττουσα την ζώσα αλήθεια του «Θεομητορικού Πάσχα», ότι «την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν· ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΜΕΛΙΣΣΗΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (1914 - 1921)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ
 ΜΕΛΙΣΣΗΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (1914-1921)

Ο εκ Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης άγνωστος διαπρεπής
νομικός επιστήμονας, ο οποίος καθιέρωσε νομοκανονικώς τα κωλύματα του γάμου.

Η καταγωγή, οι σπουδές και η όλη εκκλησιαστική διακονία του ως κληρικού του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Μία άγνωστη στο ευρύ κοινό προσωπικότητα που διακρίθηκε μάλιστα και στα νομικά γράμματα και διηκόνησε την Τοπική Εκκλησία της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας υπήρξε ο ανατολικοθρακιώτης Μητροπολίτης Μαρωνείας Μελισσηνός.Τα δε  περί του βίου αυτού καταγράφει ο επ' ανηψιά γαμπρός του Θρασύβουλος Πηλείδης (Ειρηνοδίκης Θάσου και έπειτα συνταξιούχος Δικηγόρος).

Σύμφωνα λοιπόν με τα γραφόμενα του αειμνήστου Πηλείδη, ο μακαριστός Μητροπολίτης Μαρωνείας Μελισσηνός ο Α΄(Χριστοδούλου) εγεννήθη την 21η Μαρτίου του 1855 στην φημισμένη και πολυτραγουδισμένη πόλη των Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης. Η δε ευλαβής οικογένειά του ήταν από τις πλέον φημισμένες στην περιοχή.

ΘΡΑΚΟΓΕΝΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΙ : «ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘρακογενεΙς ΙστορικοΙ και ΙστοριογρΑφοι

«Οι ΜΕλισσες της ΘρακικΗς ΙστορΙας»

Αχιλλέας Σαμοθράκης - Κοσμάς Μυρτίλος-Αποστολίδης
Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου

Ως αληθείς «Μέλισσες της Θρακικής Ιστορίας» έχουν χαρακτηρισθεί οι «σύντρεις φιλόμουσοι και φιλοπρόοδοι γόνοι της ευλογημένης θρακώας γης», ο Αχιλλέας Σαμοθράκης, ο Κοσμάς Μυρτίλος – Αποστολίδης και ο Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου, οι οποίοι «υπέρ άγαν» και «πάνυ ευλαβώς» διακόνησαν την πατρώα θρακική γη με την ιστορική έρευνα και συγγραφή τους αναδεικνύοντας τον «ακένωτο πλούτο» της θρακικής ιστορίας και του εν γένει θρακικού πολιτισμού».

Η αδέκαστη ιστορία, η επιστήμη και η κοινή συνείδηση των απανταχού θρακών και όχι μόνον έχουν δικαίως κατατάξει τους σύντρεις ως άνω φιλίστορες ερευνητές και συγγραφείς ως τους πλέον διακεκριμένους «σύγχρονους ιστορικούς και ιστοριογράφους» της Θράκης, οι οποίοι για τον επιπρόσθετο λόγο ότι υπήρξαν «θρακογενείς βλαστοί», κατέγραψαν εξ αγάπης πολλής την πατρογονική θρακική ιστορία και τον πολιτισμό του ενιαίου γεωγραφικού χώρου της Θράκης. Οι συγκεκριμένοι θρακογενείς συγγραφείς και «εραστές της Θρακικής ιστορίας», οι οποίοι έζησαν και έδρασαν από το β΄ ήμισυ του 19^ου αιώνα και μέχρι τα μέσα περίπου του 20^ου αιώνος, έκαμαν ευρύτερα γνωστή την ιστορία κα τον πολιτισμό της Θράκης, όταν μάλιστα ελάχιστοι ασχολούνταν επιστημονικά με την συγγραφή της ιστορίας της Θράκης και ακόμη λιγότεροι εγνώριζαν έστω και τα στοιχειώδη περί Θράκης.

IN MEMORIAM ET CAUSA HONORIS - ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΕΠΑΞΙΟΣ ΒΛΑΣΤΟΣ Ο ΕΚ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (1892-1958)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός  Ιστορικός – Νομικός κ.  Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM ET CAUSA HONORIS

ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΕΠΑΞΙΟΣ ΒΛΑΣΤΟΣ

Ο ΕΚ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ 
ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΜΙΧΑΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (1892-1958)

64 έτη από την Κοίμησή του  (1958 - 2022) 

Ο Φαναριώτης Ιεράρχης o οποίος  ετίμησε 

το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Αμερική
 και  σε όλη την Αρχιερατική Διακονία του.

Ο από Κορίνθου αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής κυρός Μιχαήλ, κατά κόσμον Θουκιδίδης Κωνσταντινίδης, εγεννήθη από  ευσεβείς γονείς, τον Μιχαήλ και την Φιλιώ Κωνσταντινίδου, στην ιστορική ελληνορθόδοξη κοινότητα Μαρωνείας της Δυτικής Θράκης, κατά το έτος 1892. Εκ των φιλοχρίστων γονέων του εδιδάχθη την ευσέβεια και το πατροπαράδοτον σέβας, ενώ στο δημοτικό σχολείο της γενέτειρας του εδιδάχθη τα εγκύκλια γράμματα. Στην συνέχεια φοίτησε στο τότε ημιγυμνάσιο της Ξάνθης και αφού επέτυχε στις γραπτές εξετάσεις εισήχθη το έτος 1906 στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης και απεφοίτησε αριστούχος το 1914, αφού προηγουμένως υπέβαλε αινέσιμη επι πτυχίω διατριβή με θέμα  «η περί Βασιλείας του Θεού Διδασκαλία της Καινής Διαθήκης». Κατά το τελευταίο έτος των σπουδών του στην θεολογική Σχολή χειροτονήθηκε Διάκονος και μετονομάσθηκε Μιχαήλ από τον τότε Σχολάρχη και Μητροπολίτη Σελευκείας Γερμανό Στρηνόπουλο ( μετέπειτα Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας). Μετά την λήψη του πτυχίου του παρέμεινε επί ένα έτος ως Υφηγητής της Θεολογικής Σχολής Χάλκης στην έδρα της Καινής Διαθήκης, αλλά και ως Γραμματεύς αυτής, κατόπιν της απαιτήσεως του Σχολάρχου Γερμανού. Συγχρόνως εδίδασκε και την ελληνική γλώσσα στις γυμνασιακές τάξεις της περιφήμου Εμπορικής Σχολής της Χάλκης. 

ΕΝΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ : ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

·    Ιστορική τοπογραφική ιχνηλασία από την περίοδο της οθωμανοκρατίας και μέχρι της ανεγέρσεως του νυν Επισκοπικού Μεγάρου της Πατριαρχικής Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής υπό του αοιδίμου μεγαλουργού και μεγαλοπρεπούς Μητροπολίτου Τιμοθέου Ματθαιάκη (1954 - 1974).

Εμπνευστική αιτία ή προωθητικό έναυσμα για την παρούσα ιστορική τοπογραφική ιχνηλασία περί της υπάρξεως του Επισκοπικού Μεγάρου της παλαιφάτου και ιστορικής Πατριαρχικής Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας και περί της όλης προϊστορίας μέχρι της οριστικής ανεγέρσεως του νυν υπάρχοντος Επισκοπικού Μεγάρου υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Τιμοθέου Ματθαιάκη (1954 - 1974) απετέλεσε ένα σημείο της ομιλίας του αοιδίμου Κομοτηναίου και μεγάλου Πανεπιστημιακού Διδασκάλου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Στίλπωνος Κυριακίδη, ο οποίος προσκληθείς να ομιλήσει στην ιδιαιτέρα πατρίδα του, την Κομοτηνή, στις 9 Μαΐου 1951, μεταξύ άλλων εμφατικώς ετόνισε ότι: « Πρέπει να φυλάσσωνται επιμελώς και να μελετώνται αι τοπικαί πηγαί, όπως είναι τα λείψανα παλαιών κτισμάτων, οι τάφοι και αι επιγραφαί, αι εκκλησίαι και αι μοναί, τα ποικίλα έγγραφα τα αποκείμενα είτε εις τα αρχεία των Μητροπόλεων, είτε και εις χείρας ιδιωτών, αι τοπικαί παραδόσεις, αι φερόμεναι εις το στόμα του λαού, τα τοπωνύμια και τα παντοία γλωσσικά και λαογραφικά στοιχεία».

«ΣΤΗΤΕ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΗΤΕ ΔΙΚΑΙΩΣ, ΣΤΗΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ, ΑΝΕΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΠΑΘΟΥΣ» : ΤΟΙΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΣΤΗΤΕ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΗΤΕ ΔΙΚΑΙΩΣ, ΣΤΗΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ, ΑΝΕΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΠΑΘΟΥΣ»

ΤΟΙΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙΣ

«Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία»

Σειρήνες πολύβοες, πλανώμενες οι ίδιες λιώνουν σαν το «κεράκι» να παραπλανήσουν και να εξαπατήσουν τους πάντες, αλλά και ως σφίγγες με το φαρμακερό κεντρί φαρμακώνουν τις ψυχές των ανθρώπων και αποπειρώνται να φαρμακώσουν θανατηφόρως το πάντιμο και πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένο σώμα της Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εν Ορθοδόξοις Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, η οποία ισταμένη μακράν πολιτικών, γεωστρατηγικών, οικονομικών, εθνοφυλετικών (εθνικιστών) σκοπιμοτήτων και ανίερων συμφερόντων, μωροφιλοδόξων ορέξεων και ακορέστων παποκαισαρικών ματαιοδόξων και κενοδόξων επιθυμιών διακονεί το «μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας» και κενούται αυτοθυσιαστικώς αίρουσα αγογγύστως και ελευθέρως το πανόρθοδο αυτής σταυρικό χρέος «υπέρ της του μείζονος αγαθού επιτεύξεως», το οποίο δεν είναι ουδέν άλλο, παρά ένα και μόνον ένα, ήτοι η εν Χριστώ τω Θεώ ημών ενότης και σωτηρία των Ορθοδόξων αδελφών Ουκρανών στους σωστικούς και λυτρωτικούς μητρικούς κόλπους μιάς, ενιαίας, αδιαιρέτου και ειρηνεύουσας, μακράν πολυμεταστατικών σχισματικών φατριών, πολιτικών και εκκλησιαστικών μοσχοβίτικων ιμπεριαλισμών και εθνοφυλετισμών, Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου εν Ουκρανία Εκκλησίας.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ : ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ
ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Εύλογοι θεολογικοί προβληματισμοί και ερωτήματα για τα «προσυνοδικά», «ενσυνοδικά» και «μετασυνοδικά» «εφύμνια» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας.

·  Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου και ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

·     Κριτήριο για τον «χαρακτήρα» και την «ταυτότητα» της εν Κρήτη Συνόδου ως «Αγίας και Μεγάλης» δεν είναι οι «οικεία βουλήσει» ή ένεκα «άλλων σκοπιμοτήτων και βλέψεων» τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες οι οποίες αδικαιολογήτως απείχαν, αλλά εκείνες που αποδέχθηκαν την κλήση του Παρακλήτου της Αληθείας και μετέσχov του μυστηρίου της εν Συνόδω Πεντηκοστής.

Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού είναι πλέον μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της συγκλήσεως μετά από αιώνες της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας είναι σημαντικό και ευεργετικό για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία συγκροτήθηκε σε συνοδικό σώμα « εν τω συνδέσμω της αγάπης και της ειρήνης» του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος της Αληθείας. Έναντι αυτού του ακραιφνώς Εκκλησιαστικού και Πνευματικού γεγονότος εχύθη πολύ μελάνι επιδοκιμαστικής και αποδοκιμαστικής γραφής άλλοτε εξ αγνοίας ή λόγω «διακονίας» και εξυπηρετήσεως ποικίλων σκοπιμοτήτων και άλλοτε από φόβο και ανασφάλεια απέναντι στις προκλήσεις και προσκλήσεις, στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί και να απαντήσει η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας πάντοτε ως επίκεντρο της φιλόστοργης αγάπης και μέριμνας αυτής την «εικόνα του Θεού», τον άνθρωπο. Χαρακτηρισμοί και «ετικέτες» περί «προγονοπληξίας» ή «προοδοπληξίας», περί «ομολογιακής αντιστάσεως» και «καινοτόμου τόλμης», περί «γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών» και «πεπλανημένων απεμπολούντων την πατρώα πίστη», ωσαύτως περί «σεσωσμένων καθαρών συντηρητικών» και «εν απωλεία καταδικασθέντων προοδευτικών και εκσυγχρονιστών», εν τέλει περί «ενωτικών» και «ανθενωτικών», «φιλοσυνοδικών» και «αντισυνοδικών», προκάλεσαν προσυνοδικώς και κατά την διάρκεια της Συνόδου καθώς συνεχίζουν και μετασυνοδικώς να προκαλούν στους ανθρώπους «πνευματική ζάλη», σύγχυση, αμφιβολίες και «πειρασμικούς λογισμούς».

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΠΟΚΙΝΗΤΗ Δ΄ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η Αλωση της ΚωνσταντινουπΟλεως
απΟ την ΠαποκΙνητη Δ΄ ΣταυροφορΙα (13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204)

 Είναι τοις πάσι ότι γνωστό οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν από τα Βασίλεια της Δύσεως, όπου με τις ευλογίες των παπών της Ρώμης οι Βασιλείς της Ευρώπης με τους πολυάριθμους στρατούς τους έθεσαν ως στόχο την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από την Μουσουλμανική Τυραννία.

Η Δ΄  όμως κατά σειρά Σταυροφορία υπήρξε εκείνη, η οποία επέφερε την κατάλυση – άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την παράδοσή της στους Λατίνους (1204). Τα προδρομικά γεγονότα τα οποία οδήγησαν στην Δ΄ Σταυροφορία άρχισαν όταν με την εκλογή του Ιννοκεντίου Γ΄ ως Πάπα κατά το έτος 1198, η Λατινική παποσύνη έκαμε προετοιμασίες μιάς νέας Σταυροφορίας για την ανάκτηση των Ιεροσολύμων. Συγχρόνως σκοπός του Ιννοκεντίου ήταν να ενώσει την Ορθόδοξη και την Λατινική Εκκλησία υπό την παπική εξουσία του. Όλοι σχεδόν οι μονάρχες της Δύσεως ήταν τότε εμπλεκόμενοι σε εσωτερικές έριδες, αλλά οι σπουδαιότεροι Δυτικοί ευγενείς, ιδιαιτέρως εκείνοι που ήσαν στην Βόρεια Γαλλία, Φλάνδρα και Γερμανία, σήκωσαν τον σταυρό για αυτό τον «Ιερό Πόλεμο» της Χριστιανικής πίστεως.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ «ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΟΥ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ» ΧΑΡΙΣΙΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΡΟΔΟΠΗΣ (1919-1920)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός  Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΣυμβολΗ του «ΕλευθερωτοΥ της ΘρΑκΗς»
ΧαρΙσΙου ΒαμβακΑ στην ΑνασυγκρΟτηση
του ΝομοΥ ΡοδΟπΗς (1919-1920)

Η αδέκαστη ιστορία και η κοινή συλλογική εθνική μνήμη των Θρακών έχουν ταυτίσει το όνομα του Χαρισίου Βαμβακά με το μεγάτιμο και λυτρωτικό γεγονός των «Ελευθερίων της Θράκης» επειδή ακριβώς ο Κοζανίτης αυτός ευπατρίδης υπήρξε ο «ιθύνων νους», ο οποίος με τη διπλωματική δεινότητά του, τη διορατικότητα και την απαράμιλλη ευφυΐα του επέτυχε τον «εθνικό άθλο» της αναιμάκτου ενσωματώσεως της Δυτικής Θράκης στο σώμα της εθνικής επικράτειας της Ελλάδος κατά την εύσημη ημέρα της 14^ης Μαΐου του 1920.

Παραμένει ωστόσο εν πολλοίς άγνωστη και λησμονημένη η καταλυτικής σημασίας συμβολή του Χαρισίου Βαμβακά στην ανασυγκρότηση «εκ της τέφρας» του Νομού Ροδόπης ύστερα από έξι έτη στυγνής και φρικώδους Βουλγαρικής κατοχής (1913-1919), όταν με την εγκατάσταση της Διασυμμαχικής Διοικήσεως στη Θράκη από το Γάλλο Στρατηγό Σαρπύ (Charpy), η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικώς ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος θέλοντας κατ’ αυτό το, έστω και στιγμιαίο, κενό εξουσίας να προλάβει ενδεχομένως δυσμενείς, αν μη επιβαρυντικές, για την Ελλάδα και τους Έλληνες της Θράκης αποφάσεις του αμφιλεγόμενου Σαρπύ, έδωσε εντολή στον πεπειραμένο πολιτικό Χαρίσιο Βαμβακά, ο οποίος μέχρι τότε συμμετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι και βρισκόταν κατά τη στιγμή εκείνη στην Κωνσταντινούπολη, να μεταβεί στην Κομοτηνή, όπου και η έδρα της Διασυμμαχικής Διοικήσεως, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ελλάδας.

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»: ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»

ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ
 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Από την αντικανονική και πραξικοπηματική ανακήρυξη της σχισματικής βουλγαρικής εξαρχίας με εθνοφυλετικά και αντιεκκλησιολογικά κριτήρια έως τις αντικανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου της Βουλγαρίας υπέρ της σχισματικής λεγομένης «Εκκλησίας» των Σκοπίων.

Όταν η ιστορική γραφίδα καταγράφει αδεκάστως και απροσωπολήπτως τα φρικώδη πάνδεινα, τα οποία υπέστησαν  οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και της Θράκης, οι οποίες υπάγονται από αιώνων και μέχρι σήμερα στην εκκλησιαστική και κανονική δικαιοδοσία της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου πολυμαρτυρικής Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, λόγω του βουλγαρικού, σερβικού και ρουμανικού εθνικισμού, η ιστορική μνήμη σχεδόν αναπόδραστα ανάγεται στην αντικανονική και πραξικοπηματική αποκοπή των Βουλγάρων από την φιλόστοργη αγκάλη της Μητρός αυτών Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και συνάμα στην αυτοανακήρυξη  (1870) με αντιευαγγελικά και αντιεκκλησιολογικά εθνοφυλετικά κριτήρια της λεγομένης βουλγαρικής εξαρχίας, η οποία ως σχισματικό «εκκλησιαστικό μόρφωμα», ως όχημα του πανσλαβισμού, προσεδέθη στο εθνικιστικό άρμα της ανθελληνικής πολιτικής των βουλγάρων προκαλώντας ποταμούς αιμάτων και εκατόμβες θυμάτων στις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και Θράκης.

ΧΡΥΣΟΥΝ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΠΟΡΙΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΥΣΟΥΝ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝ.ΣΠΟΡΙΚΗ

ΕΠΙ 38 ΕΤΗ  ΓΕΝΙΚΟΥ  ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ
 ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ 

·        Ο μακροβιότερος εν ενεργεία κληρικός της Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής και πνευματικό ανάστημα του αοιδίμου Μητροπολίτου Μαρωνείας Τιμοθέου.

·        Χρυσούν Ιωβηλαίον 62 ετών Ιερωσύνης, ακραιφνούς και γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος και ανιδιοτελούς προσφοράς υπέρ του λαού του Θεού.

Γνωρίζω βέβαια πολύ καλά ότι με τα γραφόμενά μου προσκρούω στην εγνωσμένη ταπεινοφροσύνη και μετριοφροσύνη του τιμωμένου κληρικού και πνευματικού Γέροντός μου, αλλά ένεκα τιμής, αγάπης και αναγνωρίσεως της πολυκάρπου και καλλικάρπου πεντηκονταοκταετούς ιερατικής του διακονίας στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας, επιβάλλεται ως χρέος και καθήκον ιερό να καταγραφούν από τον κατά πνεύμα υιό προς τον φιλόστοργο πατέρα τα όσα θεάρεστα συνετελέσθησαν επί έξι σχεδόν δεκαετίες χάριτι και κατ’ ευδοκίαν Θεού.

Ευδόκησε λοιπόν ο Τρισάγιος Θεός να αναδειχθεί στην ιστορική Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής, ήδη από 62 ετών, ένας άξιος και υποδειγματικός κληρικός της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας του Χριστού, ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Σταύρος Παν. Σπορίκης, προϊστάμενος μέχρι το έτος 2014 του παλαιφάτου και ιστορικού ναού του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, ο γνωστός και αγαπητός σε όλους τους εγγύς και τους μακράν «Πατήρ Σταύρος». Επειδή δε στον τόπο μας οι άξιοι άνθρωποι της προσφοράς και του ήθους σπανιότατα και σχεδόν ποτέ δεν τιμώνται ούτε εν ζωή ούτε έστω και μετά θάνατον, αν και η δεύτερη υποκριτική επιλογή δεν εκφράζει ουδόλως τον γράφοντα, εκρίθη ορθόν έστω και με την επετειακή-αφιερωματική ταπεινή αυτή γραφή να τιμηθεί εξ αυθορμήτου υιϊκής αγάπης, ευγνωμοσύνης και άκρας αφοσιώσεως προς το σεπτό πρόσωπό του, ο πνευματικός μας Γέροντας, πατέρας Σταύρος Σπορίκης, ο οποίος τόσους και τόσους, κληρικούς και λαϊκούς, ευεργέτησε κατά τα 54 έτη της ενεργού ιερατικής του διακονίας μέσα στη φιλόστοργη Μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και στην περίπτωση αυτή, δυστυχώς, επαληθεύεται το των αρχαίων προγόνων μας ρητό: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Επ’ αυτού ουδέν έτερον. Κύριος καθορά και κρίνει και ένδικον μισθαποδοσίαν δίδει…

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ : ΙΕΡΕΥΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ (ή ΜΑΥΡΙΔΗΣ ) - Ο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ (1909-1960) : ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ ΛΕΥΙΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ

ΙΕΡΕΥΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ (ή ΜΑΥΡΙΔΗΣ )

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ (1909-1960)

ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ ΛΕΥΙΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

·   Ιστορικό αφιέρωμα ένεκα αιωνίου μνήμης και τιμής για τον βίο και το εν γένει εκκλησιαστικό και ποιμαντικό έργο του αοιδίμου Ιερέως Ιωάννου Αράπογλου στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής.

Πολλές φορές παντελώς εσφαλμένα έχει διατυπωθεί και γραφεί από ορισμένους ότι η αγιότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί εν τω κόσμω και ότι κρύπτεται «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης», πρόκειται δηλαδή για κάτι ακατόρθωτο τόσο για τους κληρικούς όσο και τους λαϊκούς οι οποίοι διαβιούν και διακονούν μέσα στον κόσμο με όλες τις συνεπακόλουθες μέριμνες και ζάλες του βίου τούτου. Αυτή η άκρως εκτός ορθοδόξου θεολογίας και παραδόσεως αντίληψη διαψεύδεται περιτράνως στο πρόσωπο αμέτρητων ανθρώπων, κληρικών και λαϊκών, όλων των αιώνων και των εποχών, οι οποίοι όντες εν τω κόσμω, ενίκησαν τον κόσμο, κατά την θεϊκή ρήση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού: «θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (ΙΩ.16,33), αφού με τον όλο καθαρό και πνευματικό βίο καθώς και την εν γένει πολιτεία τους, απέδειξαν ότι ο Ευαγγελικός λόγος δεν είναι κάτι το ανεφάρμοστο για έναν άλλον, εκτός του γήινου, ουτοπικό κόσμο, ούτε πάλι ότι η αγιότητα είναι προνόμιο των ολίγων και εκλεκτών οι οποίοι εγκαταλείπουν τον κόσμο τούτο.

IN MEMORIAM : O ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΑΚΗΣ (1912- 2004) . ΕΝΑΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ- ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΝΕΑ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM

O ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ
 ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
 ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΑΚΗΣ (1912- 2004)

ΕΝΑΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ- ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΝΕΑ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ

Ως το της ψυχής ελάχιστον αντιδώρημα των επιγενομένων προς τους  προαπελθόντες αοιδίμους πολιούς κληρικούς, οι οποίοι ως αληθείς και ανυπόκριτοι πατέρες εσφάγισαν ανεξίτηλα, «του πνεύματος τη δυνάμει», την πνευματική και εν γένει περπατησιά μας στην ζωή, είναι έστω και δι΄ολίγων αράδων, η γραφή της μνημοσύνης του ονόματός τους και της όλης βιότης τους. Η «αναθηματική γραφή» λοιπόν «in memoriam» (εις μνήμην) αποτελεί οφειλομένη έκφραση τιμής και αναγνωρίσεως του ποιμαντικού έργου των διακονησάντων ιερέων μας στον αμπελώνα του Κυρίου, εάν αναλογισθεί κάποιος ότι οι ιερείς μας, οι τε ζώντες και κεκοιμημένοι- έχουν συνδέσει το όνομά τους με σημαντικές στιγμές της ζωής όλων μας, από την βάπτιση και τον γάμο μέχρι την μετοχή στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και την έξοδο προς την όντως αληθινή αιώνια εν Χριστω ζωή προσφιλεστάτων προσώπων μας. Αποτελούν συνεπώς αναπόσπαστο μέρος της όλης επιγείου ζωής και πορείας μας μέσα στην αγιοπνευματική ζωή της Εκκλησίας και στις περιστροφές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, του κόσμου τούτου.

ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ: ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Από το «Ωσαννά» στο «Άρον, Άρον Σταύρωσον Αυτόν»

  Η απαρχή και τελείωση της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος σφραγίζεται από το ένα και μοναδικό θεανδρικό πρόσωπο του Σωτήρος και λυτρωτού Ιησού Χριστού. Όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα και τα γεγονότα που σχετίζονται με το θείο δράμα φωτίζονται και ερμηνεύονται υπό το φως του προσώπου του «ανυμφεύτου μεγάλου Νυμφίου» της Εκκλησίας Ιησού. Μέτρο και κανόνας της κρίσεως αυτών είναι ο Κύριος.

«Μεγάλη Εβδομάδα αποκαλούμε αυτήν επειδή σε αυτήν συντελέσθηκαν
προς ώφελός μας από τον Χριστό μεγάλα κατορθώματα»

 Ιχνηλατούντες θεολογικώς τα πρόσωπα και τα γεγονότα, τα οποία συνθέτουν την μυσταγωγία της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, αναμιμνησκόμεθα τα γραφομένα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος αναφερόμενος στο «υπεροχικόν μυστήριον» της Μεγάλης Εβδομάδος έναντι των υπολοίπων εβδομάδων του λειτουργικού έτους, υπομνηματίζει θεοπνεύστως τα εξής: «Μεγάλη Εβδομάδα αποκαλούμε αυτήν όχι επειδή οι ημέρες αυτής έχουν μεγαλύτερο μήκος απ’ όλες τις άλλες, ούτε επειδή είναι κατά τον αριθμό περισσότερες, αλλά επειδή σε αυτήν συντελέσθηκαν προς ώφελός μας από τον Δεσπότη (Χριστό) μεγάλα κατορθώματα. Σε αυτήν δηλαδή την Μεγάλη Εβδομάδα, η χρονία του Διαβόλου τυραννία κατελύθη, ο θάνατος εσβέσθη, ο ισχυρός εδέθη. Τα σκεύη (τα υπάρχοντα) του διαβόλου αρπάχτηκαν, η αμαρτία θανατώθηκε, η κατάρα κατελύθη, ο Παράδεισος άνοιξε και ο Ουρανός έγινε προσιτός. Οι άνθρωποι αναμείχθηκαν με τους αγγέλους και το μεσότοιχον (μεσοτοιχία) που έφραζε την θύρα του παραδείσου άνοιξε. Ο της Ειρήνης Θεός ειρηνοποίησε τα άνω και τα επί της γης, και γι’ αυτό αποκαλείται Μεγάλη Εβδομάδα».

ΦΕΥ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ - ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ - ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΕΥ... ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ
ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ  ΠΤΩΣΗ 
ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ  ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ 
ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
 ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Ο εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός και αντορθόδοξος ιμπεριαλισμός του Πατριαρχείου Μόσχας εναντίον του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνόλου της Ορθοδοξίας, ο οποίος ανεκόπη κατά την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ρωσία, επανήλθε το έτος 1990 μετά την πτώση του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η Ρωσική Εκκλησία παρόλες τις πολλαπλές ευεργεσίες που εδέχθη στο διάβα των αιώνων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εντούτοις σταθερά, σταδιακά και μεθοδευμένα από το έτος 1589, όταν η Πρωτεύθυνη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως απένειμε σε αυτήν, την λεγομένη «Πατριαρχική αξία και περιωπή», άρχισε να επιβουλεύεται το μαρτυρικό Φανάριο και προς τούτο καθιέρωσε μιά καινοφανή προπαγανδιστική τακτική που είχε και εξακολουθεί να έχει ως επίκεντρό της την ψευδή, αβάσιμη, ανιστόρητη, αντικανονική και αντιεκκλησιολογική θεωρία περί της λεγομένης «Τρίτης Ρώμης».