Σελίδες

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ: ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
·        Οντολογική πρόταση ζωής για την επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.
·   Ο υψιπέτης Θεοφόρος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης θεολογεί για τις σωτηριώδεις οντολογικές συνέπειες της Αναστάσεως στην ψυχοσωματική ύπαρξη του ανθρώπου.
Το άκουσμα και μόνον της λέξεως «Πάσχα» γεννά αυθόρμητους συνειρμούς που μας οδηγούν στην εκ των νεκρών Ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και συνακόλουθα η λέξη «Ανάσταση» καθίσταται συνώνυμη των λέξεων «ζωή» και μάλιστα «αιώνια ζωή», «αφθαρσία» και «αθανασία» στην επέκεινα του χοϊκού τάφου πραγματικότητα ως ευεργετική οντολογική συνέπεια για τον κτιστό, θνητό και φθαρτό άνθρωπο, ο οποίος ως «έλλογο και αυτεξούσιο ον» στη διαχρονία της πορείας του μέσα στον χωροχρόνο του επίγειου ιστορικού γίγνεσθαι επιθυμεί διακαώς να υπερβεί το φάσμα του θανάτου θέτοντας αδιαλείπτως και ενίοτε με απελπιστική απόγνωση, το φιλοσοφικό και θεολογικό μέγα ερώτημα: «Μετά θάνατον τι;» ή «μετά τον τάφο τι;».
Την απάντηση στα καίριας οντολογικής σημασίας αυτά ερωτήματα δίδει το ίδιο το ιστορικό και βεβαιωμένο γεγονός της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο οποίος γενόμενος «πρωτότοκος εκ των νεκρών» προσλαμβάνει ψυχοσωματικώς τη σύνολη ανθρώπινη φύση και την αφθαρτοποιεί. Ο Θεάνθρωπος Χριστός «θανάτω θάνατον καταργεί» και αθανατοποιεί τον κτιστό και θνητό άνθρωπο, γενόμενος «απαρχή των κεκοιμημένων».

Δευτέρα 20 Απριλίου 2020

ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑΝΑΤΕ ΤΟ ΝΙΚΟΣ; ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΔΗΣ ΕΣΚΥΛΕΥΘΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑΝΑΤΕ ΤΟ ΝΙΚΟΣ;
ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΔΗΣ ΕΣΚΥΛΕΥΘΗ
·       «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια…» και κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης και συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, και τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης του τάφου».
Κατά την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η Ανάσταση αποτελεί την κεντρικότερη στιγμή του σωτηριώδους και απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Το έργο τούτο άρχεται από τη στιγμή της θείας ενανθρωπήσεως και κορυφούται στην ένδοξη εκ νεκρών έγερση του Σωτήρος. Η Ανάσταση θεωρείται και είναι η λαμπρότερη πιστοποίηση και το περιφανές επιστέγασμα της προαιωνίου βουλής του Θεού, που αφορά στην απολύτρωση του πεπτωκότος στην φθοροποιό αμαρτία και το θάνατο ανθρώπου.
Στο πλαίσιο της οντολογίας της Αναστάσεως του Κυρίου ο άνθρωπος καταξιώνεται στις γνήσιες και αληθείς διαστάσεις του, ως λογικού δημιουργήματος της απειροσόφου βουλής και άκτιστης ενέργειας του Θεού. Στην Ανάσταση ελλείπει παντελώς το ξένο και παρασιτικό στοιχείο της φθοράς. Η κτιστή φύση καθοράται ακέραια και αμιγής, ελευθέρα του άχθους (βάρους) της προγονικού φθοροποιού παραβάσεως και θανατηφόρου πτώσεως. Στην Ανάσταση ο μέχρι πρότινος φθαρτός και διαμελισμένος άνθρωπος καθοράται πλήρης, απαρτισμένος, τέλειος και ωραίος, κατά το αρχαίο προπτωτικό κάλλος του.

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…..ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΕΠΕΣΤΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…..ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΕΠΕΣΤΗ
Εάν ο περιποθήτως και πολυποθήτως φλεγόμενος εν Χριστώ Αναστάντι εραστής του παραδόξου εν τω πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένω Φαναρίω σταυραναστασίμου μυστηρίου, κινούμενος και ωθούμενος θείω έρωτι, «επιθυμήσει επιθυμίαν μεγάλην» να γευθεί την οντολογική αλήθεια, η οποία εμπερικλείεται στον στίχο: «Η ζωή εν τάφω», σχεδόν αναποφεύκτως και αναποδράστως νομοτελειακά προστρέχει να γίνει κοινωνός και μέτοχος ενός ετέρου κατά παραδοξότητα «Θεανδρικού Επιταφίου», ο οποίος δεν είναι άλλος από τον «Πατριαρχικό Επιτάφιο» της «αεί προσηλωμένης επί ξύλου» και εν ταυτώ «αεί ζώσης εν Χριστώ Αναστάντι» Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, όπου ο Επιτάφιος περιβαλλόμενος από τον εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως ως Πρωθηγούμενο της καθόλου Ορθοδοξίας, τους Φαναριώτες ιερομυσταγωγούς και την αθάνατη Πολίτικη Ρωμηοσύνη προσλαμβάνει μία άλλη οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων προοπτική ως πρόταση «επέκεινα του τάφου» αιωνίου ζωής, επειδή ακριβώς η «Εις Άδου Κάθοδος» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι ήδη και εφάπαξ αφθαρσία, αθανασία και αιώνιος ζωή για όλη την κτιστή δημιουργία και ιδιαζόντως για την « εν ετέρω τύπω και εν ετέρα μορφή του κενού μνημείου» ισταμένη και ανθισταμένη ανά τους αιώνες Σταυραναστάσιμη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, η οποία ως εν πανσθενουργώ οστρακίνω σκεύει και εν αμωμήτοις κόλποις αεί φυλάττει και αεί λιτανεύει το Σταυραναστάσιμο Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού επί πάση τη κτίσει, όπου «φαίνει τοις πάσι» το αναστάσιμο, ανέσπερο και άδυτο φως της Δεσποτείας του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του όντως Πρωτοτόκου εκ των νεκρών.
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Έτη Πολλά, Αναστάσιμα, Ευλογημένα,
Ειρηνικά, Άλυπα, Ελπιδοφόρα, Σωτήρια.


ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑ
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΩΝ






Τρίτη 7 Απριλίου 2020

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Κατά τους εσχάτους καιρούς και χρόνους ο εκκλησιαστικός λόγος έχει καταντήσει μία αδιάλειπτη συνθηματολογία και ακατάσχετη φλυαρολογία που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον γνήσιο και ανόθευτο θεολογικό λόγο της Εκκλησίας, ο οποίος είναι οντολογική (υπαρξιακή) πρόταση ζωής για να «ζήσει ο άνθρωπος και ο κόσμος» και φυσικά ο «της Εκκλησίας λόγος» ουδόλως έχει σχέση ή εξαντλείται στις συνθηματολογικές αναρτήσεις ορισμένων δήθεν βαθυστόχαστων φράσεων ή προτάσεων ενίων στις λεγόμενες «εκκλησιαστικές ιστοσελίδες» για ευρεία κατανάλωση.
Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα από τους ελαχίστους σκεπτόμενους ανθρώπους εάν και κατά πόσο ο σύγχρονος εκκλησιαστικός λόγος είναι ορθόδοξα θεολογικός, δηλαδή ουσιαστικά εκκλησιολογικός, ή μήπως έχει καταντήσει σε ένα ανακυκλούμενο σύστημα ευσεβισμού ή ψευδοηθικής (ηθικισμού) προτεσταντικής συλλήψεως χωρίς να προσφέρει υπαρξιακών διαστάσεων προτάσεις ή απαντήσεις στα βασικά οντολογικά ερωτήματα ή και διλήμματα ζωής και θανάτου που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει αυτοπαγιδευμένος τα ανυπέρβλητα υπαρξιακά προβλήματα και αδιέξοδά του, την ίδια εν τέλει την οντολογική ανυπαρξία του και τον «αυτομηδενισμό» του;

«ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ» : ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΣΩΘΗ Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
«ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ»
ΥΠΟ ΤΙΣ  ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΣΩΘΗ Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453 μ.Χ.) υπό των αλλοθρήσκων οθωμανών υπήρξε το μέγιστο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρού της ανθρωπότητος και την ιστορική περπατησιά του ευσεβούς ελληνορθοδόξου Γένους μας. Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, όπως υποστασιοποιούνταν και ενσαρκωνόταν στον παλαίφατο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτοι της μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, υπήρξε η «κιβωτός της σωτηρίας» και η ιαματική και σωστική «Κολυμβήθρα» εντός της οποίας το ευσεβές Γένος μας ανεβαπτίζετο στα ανόθευτα νάματα της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως διατηρώντας, παρά τους δίσεκτους και δυσχείμερους καιρούς και χρόνους που βίωνε κάτω από τον αλλόθρησκο δυνάστη και τύραννο, την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία και ιδιοπροσωπία του, ήτοι την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητά του.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ: ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ 
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
· Ο  αφυπνιστικός λόγος του μεγάλου εν Ιεράρχαις αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989) «επί τη Ιερά Συνάξει της εν Ευρώπη Ιεραρχίας» κατά το έτος 1976, είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρος για την Ευρώπη όπου ανθεί η Ορθοδοξία.
· Η Ευρώπη δεν αποτελεί απλώς έναν γεωγραφικό χώρο όπου εκτείνεται η κανονική εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά φέρει ανεξίτηλα την ιστορική, πνευματική και εκπολιτιστική σφραγίδα της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.
· Στην Ευρώπη η Ορθοδοξία έχει ρίζες αιώνιες και η γηραιά Ήπειρος δεν αποτελεί αποκλειστικό τιμάριο του Ρωμαιοκαθολικισμού ή του Προτεσταντισμού.
Ο Σταυραναστάσιμος λόγος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως εκφράζεται και βιούται υπό της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί οντολογική (υπαρξιακή) και όχι ηθικιστική ή ευσεβιστική πρόταση ζωής προς «πάντα τα έθνη», χωρίς αποκλεισμούς, περιθωριοποιήσεις και αξιολογικές «ετικετοποιήσεις» για να «ζήσει ο κόσμος» και να υπερβεί τον «έσχατον εχθρόν», τον θάνατον. Είναι δε ο Σταυραναστάσιμος λόγος της Ορθοδοξίας περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρος και αποτελεί την μόνη σωτήρια εν Χριστώ οδό σε έναν κόσμο, ο οποίος βιώνει την «οντολογική ανυπαρξία» και τον «αυτομηδενισμό» του. Γι’ αυτό η αποστολή της Ορθοδοξίας έναντι του συγχρόνου ανθρώπου σε χαλεπούς καιρούς συνιστά και το Μέτρο της ιστορικής πνευματικής ευθύνης της.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2020

ΣΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΣΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑΣ
«Αναγράφει Σοι, η Πόλις Σου Θεοτόκε»
Αιώνες τώρα, αδιαλείπτως και αμεταθέτως, αντιλαλούν μέσα στις εαρινές νύχτες την πενθηφόρου περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όταν νηπτικώ φρονήματι τελείται η λαοφιλής ακολουθία των «Χαιρετισμών», όλα εκείνα τα ενήδονα «Χαίρε» προς την «Ανύμφευτη Νύμφη», τα οποία «Ορθοστάδην» πρωτοψάλθηκαν «εν ενί στόματι και μια καρδία» υπό σύμπαντος του ευγενούς και ευσεβούς Ρωμαίικου Γένους της «αεί ζώσης» Βασιλευούσης και Θεοτοκουπόλεως Κωνσταντινουπόλεως, όταν κατά το σωτήριο έτος 626 μ.Χ. η «αεί Υπέρμαχος Στρατηγός», η παντοβασίλισσα γης και Ουρανού Υπεραγία Θεοτόκος υπό τον κραταιό βραχίονα αυτής έσωσε την Πόλη και τους οικήτορες αυτής από τις αδηφάγες επιθέσεις των Αβάρων.
Η Παναγιοσκέπαστη και θεοτοκοφρούρητος Πόλη των Πόλεων ανυμνεί και μεγαλύνει έκτοτε τα θαυμάσια και θαυμαστά της Βλαχερνήτισσας Παναγίας, της προσφυώς και ευγλώττως υπό του Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλου (Γαλάνη) αποκληθείσης ως «Εσωκαστρινής Βλαχερνήτισσας», όπου ενώπιον της παλαιφάτου και θαυματουργού εικόνος της εψάλη ως «ευχαριστήριος ύμνος» το κοντάκιον της «Υπερμάχου Στρατηγού» για την εκ δεινών λύτρωση της του Κωνσταντίνου Νέας Ρώμης.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

ΑΛΗΣΤΟΣ ΜΝΗΜΗ - ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΘΡΑΚΙΚΗ ΓΗ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ - ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός και Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΑΛΗΣΤΟΣ ΜΝΗΜΗ 
ΦαναριοσκΕπαστη ΘρακικΗ ΓΗ
ΑνατολικΗ ΘρΑκΗ ΚΑΙ ΑνατολικΗ ΡωμυλΙα

ΑλησμΟνητες ΕκκλησιαστικΕς ΕπαρχΙες
του ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ  ΟικουμενικοΥ ΠατριαρχεΙου
Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε ότι από τις πλέον εκλεκτές και αγαπημένες εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που μέχρι σήμερα παραμένουν αλησμόνητες, υπήρξαν εκείνες οι επαρχίες της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολικής Ρωμυλίας ή Βορείου Θράκης. Γι’ αυτό συχνότατα γράφω και λέγω ότι η «Θρακική Γη είναι Γη Πατριαρχική». Οι εκκλησιαστικές αυτές επαρχίες ανέκαθεν διατηρούσαν ισχυρούς και ακατάλυτους, εκκλησιαστικούς και πνευματικούς δεσμούς με τη Μητέρα Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Τα φρόνημα των ανατολικοθρακών και των ανατολικορωμυλιωτών ήταν βαθύτατα πατριαρχικό, βαθύτατα διαποτισμένο από την ζωογόνο εκκλησιαστική πνοή του μαρτυρικού και εσταυρωμένου Φαναρίου, του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Και μέχρι σήμερα αυτή η συνείδηση ότι ανήκουμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει ζωντανή στο νου και στην ψυχή των Θρακών που διαβιούν στην ελληνική Θράκη ως απόγονοι και συνεχιστές της  εκκλησιαστικής, ιστορικής και πολιτισμικής παραδόσεως και πορείας εκείνων των μαρτυρικών προσφύγων προγόνων μας Θρακών που λόγω της εθνοφυλετικής – εθνικιστικής μεγαλοϊδεατικής πολιτικής και βιαίας τακτικής των Βουλγάρων εγκατέλειψαν την Ανατολική Ρωμυλία και αργότερα λόγω της νεοτουρκικής θηριωδίας μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή (1922), και τις προγονικές τους εστίες στην Ανατολική Θράκη.

ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ: ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς


ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ
 
ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
«Ω φΙλοι, ορΑτε, μηδεΙς υμΑς χωρΙση απΟ της αγΑπης του μυστηρΙου αυτού του ΘρΟνου»

Η Θράκη στο διάβα των αιώνων τελεί αδιαλείπτως υπό το «Πρωτόθρονον και Μαρτυρικόν Ωμοφόριον» του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου.
Η αδέκαστη ιστορία έχει καταγράψει αψευδώς και διά «τεκμηρίων πολλών» ότι η εκκλησιαστική οργάνωση των Επαρχιών του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της Θρακικής Γης είναι συνυφασμένη ακατάλυτα με την ζωή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Ο Απόστολος  Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων, έδρασε, σύμφωνα με αξιόπιστες ιστορικές πηγές και την παράδοση της Εκκλησίας, στην Μικρά Ασία, τiς περί τον Εύξεινο Πόντο περιοχές, την Θράκη και την Αχαΐα, όπου και εμαρτύρησε. Έτσι, η Αποστολικότητα του Θρόνου της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι αποδεδειγμένα συνδεδεμένη και με την Αποστολικότητα των ιδρυθεισών κατά τόπους Εκκλησιών στις παραπάνω περιοχές, όπου έδρασε ο Πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας, και μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και εκείνες της ευλογημένης Θρακικής Γης.
Ο «κοινός αποστολικός σύνδεσμος» ανάμεσα στην μεγάλη Θρακώα Γη και την ιερά εκκλησιαστική Καθέδρα της του Κωνσταντίνου Πόλεως, της Θεοτοκουπόλεως Βασιλίδος των Πόλεων, ενισχύεται κατά τους μετέπειτα χρόνους και εκ του γεγονότος ότι προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου η μικρά πόλις (Πολίχνη) του λεγομένου Βυζαντίου, η αρχαία αυτή αποικία των Μεγαρέων ήταν Επισκοπή κατά το χριστιανικό αυτής τμήμα, υπαγομένη στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου της εν Θράκη Ηρακλείας. Ο δε εκάστοτε Μητροπολίτης Ηρακλείας μέχρι και σήμερα, εάν βεβαίως υπάρχει εν ενεργεία Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό τον τίτλο του «Ηρακλείας», σύμφωνα με αρχαιότατο εκκλησιαστικό έθος, εγχειρίζει την πατριαρχική ποιμαντορική ράβδο (πατερίτσα) στον εκάστοτε νεοεκλεγέντα και ενθρονιζόμενο Οικουμενικό Πατριάρχη.