Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός
κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ
· Θεμέλιο της Πνευματικής ζωής για τους κληρικούς και
τους λαϊκούς είναι η προς το Θεό και τους ανθρώπους αγάπη, η οποία αποτελεί την
κορωνίδα των αρετών.
· Ο τάφος της νεκρικής αγάπης είναι ο εωσφορικός
εγωισμός και η φιλαυτία που απανθρωποιούν τον άνθρωπο και τον καθιστούν από
«εικόνα θεού» σε ανελεύθερο και εγωπαθή νάρκισσο.
Σε μιά ανθρωπότητα που παραπαίει και βιώνει
την οντολογική (υπαρξιακή) της αυτοαναίρεση και αυτοακύρωση χωρίς ουσιαστικό
νόημα ζωής ενώ παράλληλα η θεοποίηση του «υπερτροφικού εγώ» μας νεκρώνει την
προς το Θεό και τον άνθρωπο αγάπη, έρχεται ο αφυπνιστικός λόγος του μεγάλου
Καππαδόκου Θεοφόρου Πατρός Βασιλείου του Ουρανοφάντορος να υπομνηματίσει τα
τόσο αυτονόητα στον σύγχρονο άνθρωπο περί της υψίστης αρετής της αγάπης, που
όμως φαντάζουν σε πολλούς σύγχρονους ανθρώπους ως ουτοπικά και άνευ ουσίας.
Ο Θεοκίνητος Μέγας Βασίλειος στο περισπούδαστο και
μνημειώδες έργο του, υπό τον τίτλο: «Όροι
κατά πλάτος» χαρακτηρίζει ως θεμέλιο της ζωής, την προς το Θεό και τους
ανθρώπους αγάπη, η οποία είναι «σύμφυτη» και «οικεία» προς την ανθρώπινη
υπόσταση και παραμένει ζώσα και ενεργεί μόνο όταν αποτελεί προσωπική και
οντολογική κοινωνία με το Θεό και τον άνθρωπο. Πολλές φορές και για πολλά
προβλήματα στην ψυχική υγεία των ανθρώπων καθώς και για πλείστα όσα φαινόμενα
οικογενειακής και κοινωνικής παθογένειας οι άνθρωποι απεγνωσμένα αναζητούν τα
βαθύτερα αίτιά τους για να τα επιλύσουν, αλλά μέσα στην τραγικότητα της
αυτοεπιβεβαιώσεως του «εγώ» τους παραβλέπουν το γεγονός ότι πηγή και μήτρα που
γεννά το οντολογικό (υπαρξιακό) αδιέξοδο στους ανθρώπους είναι η απουσία σε
ουσιαστικό και όχι υποκριτικό και ψευδεπίγραφα της βιωματικής, διαπροσωπικής
και αυτοθυσιαστικής κενωτικής αγάπης προς το Θεό και τους ανθρώπους.