«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»: Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»

η ΥΠΟ τΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ της ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ της ΓΕΩΡΓΙΑΣ

·  Η υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησιας επίλυση του λεγομένου  εκκλησιαστικού «Γεωργιανού Ζητήματος» διά της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος στην θυγατέρα Ορθόδοξη εν Γεωργία Εκκλησία διδάσκει τον τρόπο για  την άρση των σχισμάτων και την ενότητα της Ορθοδόξου εν Ουκρανία Εκκλησίας.

Προαιώνιο το χρέος και αδιαπραγμάτευτο το προνόμιο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία, ως γράφει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φιλόθεος προς τον Ρωσίας Θεόγνωστο, σε σχετικό πατριαρχικό και συνοδικό έγγραφο αυτού: «Η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία κατά την δοθείσαν αυτή άνωθεν, Χριστού χάριτι, αήττητον ισχύν τε και δύναμιν επί το λυσιτελέστερον αεί τα πάντα διοικονομουμένη, και εις πάσας μεν τας εκασταχού ευρισκομένας αγιωτάτας εκκλησίας ενδείκνυται την φροντίδα ταύτης και επιμέλειαν, όπως αν αύται καλώς και κατά τον του Κυρίου νόμον διοικοίντο και διεξάγοιντο, πολλώ δε πλέον φροντίζει και προμηθεύεται των πόρρω που και μακράν διακειμένων τοιούτων αγιωτάτων εκκλησιών, πλήθει πολυανθρώπου έθνους και υπεροχή  ρηγικής εξουσίας διαφερουσών, τα προσήκοντα εαυτή διαπραττομένη και οφειλόμενα, ένθα μάλιστα το προκείμενόν εστι σπούδασμα ψυχών, αγιασμός και ωφέλεια».

IN MEMORIAM :Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο Γ΄ - 40 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ (1977-2017)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM

Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο Γ΄

40 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ (1977-2017)

·        Ιστορικά αποσπάσματα από τις ομιλίες του Μακαρίου κατά την διάρκεια της Εθναρχικής Aρχιεπισκοπείας του

Τον Οκτώβριο του 1950 ο τότε Μητροπολίτης Κιτίου Μακάριος, μετά τον θάνατο του γηραιού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Β΄, εξελέγη νέος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, χωρίς μάλιστα κάποιο ανθυποψήφιο, και κατεγράφη ως «Μακάριος ο Γ΄». Στον δε ενθρονιστήριο λόγο του, στις 20 Οκτωβρίου 1950,  δήλωνε περί του εθνικού ζητήματος της Κύπρου τα εξής: «περί της δούλης δε πατρίδος τον λόγον περιστρέφων, πάση δυνάμει και πάση θυσία θα συνεχίσω μετά του φιλοπάτριδος ελληνικού κυπριακού λαού τον εθνικόν αγώνα, βαδίζων επί αδιαλλάκτου προς τον κυρίαρχον  (εννοεί τους Άγγλους), ενωτικής γραμμής, ουδέν έτερον επιδιώκων ειμή μόνον, την ένωσιν μετά της ελληνικής μητρός».

Το 1954 ο Εθνάρχης βρισκόταν σε συνεχή αντιπαράθεση με τους Βρετανούς, οι οποίοι προσπαθούσαν με την εφαρμογή ενός ανελεύθερου νόμου να φιμώσουν τον τύπο. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκάλεσε τον λαό σε παγκύπριο συλλαλητήριο, που πραγματοποιήθηκε στις 22 Αυγούστου 1954 στους χώρους γύρω από την εκκλησία της Φανερωμένης στη Λευκωσία. Ο Αρχιεπίσκοπος εκφώνησε έναν μνημειώδη πολιτικό  λόγο που έμεινε στην ιστορία ως «Όρκος της Φανερωμένης», στον οποίο μεταξύ άλλων είπε: «υπό τους ιερούς αυτούς θόλους ας δώσωμεν σήμερον τον άγιον όρκον. Θα παραμείνωμεν πιστοί έως θανάτου εις το εθνικόν μας αίτημα. Άνευ υποχωρήσεων. Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και την τυραννίαν. Με θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν παράστημά μας υπεράνω των μικρών και εφήμερων κωλυμάτων, ένα και μόνον επιδιώκοντες, σε ένα και μόνο αποβλέποντες, τέρμα, την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν».

ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ : Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑΣ (1878-1960)

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ»

Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕκκλησΙα της ΚΥπρου
 κατΑ την περΙοδο της ΑγγλοκρατΙας (1878-1960)

Η Οθωμανική Τυραννία στην μεγαλόνησο Κύπρο, η οποία άρχισε το έτος 1571 μ.Χ. ετερματίσθη το 1878. Τότε νέα κατάσταση πραγμάτων δημιουργήθηκε στην Κύπρο, όταν στις 12 Ιουλίου του 1878 η νήσος ευρέθη υπό βρετανική κυριαρχία. Η είδηση της μεταβάσεως της πολιτικής διοικήσεως σε χριστιανική και πολιτισμένη δύναμη έγινε αρχικά δεκτή με μεγάλη χαρά, αλλά ταχέως οι ελπίδες των Κυπρίων για απελευθέρωση διεψεύσθησαν, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι Άγγλοι υπήρξαν βαρβαρότεροι των Οθωμανών απέναντι στον πονεμένο κυπριακό λαό.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
  ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ
 ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΔΑ

Όπως σε κάθε τόπο, σε κάθε Μητρόπολη ανά τον κόσμο, υπάρχουν τα ιερά προσκυνήματα που αποτελούν πόλο έλξεως για τους ευσεβείς πιστούς, κατά τον ίδιο τρόπο προστρέχουν και οι ευλαβείς χριστιανοί του Νομού Ροδόπης και των δύο άλλων όμορων Νομών της Θράκης στο ιερό προσκύνημα της Αγίας Μαρίνης Ιμέρου, το οποίο μαζί με το αντίστοιχο της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης (22-23 Αυγούστου) αποτελούν για την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής τόπους ευλογημένους από την χάρη και την άκτιστη ενέργεια του πανσθενουργού Παναγίου Πνεύματος, όπου οι πιστοί αναπαύονται πνευματικά και ευρίσκουν παρηγορία από τις «ζάλες του βίου».

Η ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (1913-1920)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΣυνδρομΗ ΠατριαρχικΩν ΕκκλησιαστικΩν ΑνδρΩν
της IΕΡΑΣ ΜητροπΟλεως ΜαρωνεΙας
υπΕρ του ΘρακικοΥ ΕλληνισμοΥ (1913 – 1920)

·     Από την εξαετή δεινή Βουλγαρική Κατοχή στην οριστική ενσωμάτωση της Θράκης στην εθνική επικράτεια της Ελλάδος

· Ιστορικές επιστολές του Αρχιμανδρίτου Νικολάου, του Κομοτηναίου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου  και του Μαρωνείας Νικολάου

Την 5η Οκτωβρίου του 1912 ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος ήταν πλέον γεγονός και οι πρωταγωνιστές του ήταν τα συμμαχικά κράτη της Ελλάδος, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο πλαίσιο των λεγομένων συμμαχικών πολεμικών επιχειρήσεων οι Βούλγαροι κατά τον Νοέμβριο του 1912 εισέρχονται και εγκαθίστανται στη δυτική Θράκη όχι ως απελευθερωτές και σύμμαχοι, αλλά στην πραγματικότητα ως κατακτητές προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον Ελληνισμό της Θράκης. Έτσι, επί οκτώ μήνες, από τον Νοέμβριο του 1912 έως και τον Ιούλιο του 1912, διεξήγετο ένας ανελέητος ανθελληνικός αγώνας, ο οποίος είχε έναν και μόνο στόχο που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας. Με την έναρξη του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, κατά την 16η Ιουνίου 1913, ανάμεσα στους πρώην συμμάχους, δηλαδή την Βουλγαρία αφενός και την Σερβία μαζί με την Ελλάδα αφετέρου, εκδηλώνεται το ακραίο εθνικιστικό και ανθελληνικό πάθος των Βουλγάρων, οι οποίοι απέβλεπαν παντί σθένει, να αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Θράκης και φυσικά σε καθόλη την έκταση του τότε Καζά Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής).

ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1912-1913)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥ
ΥΠΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1912-1913)

Η ενσωμάτωση της μεγαλομάρτυρος και πολυπαθούς Δυτικής Θράκης στο εθνικό γεωγραφικό σώμα της Ελλάδος υπήρξε άνευ υπερβολής μέγιστο «θαύμα» και κατόρθωμα του ευφυούς, διορατικού και οξυδερκούς κυβερνητικού εκπροσώπου της Ελλάδος στην υπό Διασυμμαχική Διοίκηση (1919-1920) τελούσα Δυτική Θράκη, Χαρισίου Βαμβακά, ο οποίος για την επίτευξη του αξιοθαύμαστου αυτού «εθνικού άθλου» επέτυχε πρωτίστως να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την έντιμη συνεργασία των Μουσουλμάνων, οι οποίοι είχαν υποστεί τα πάνδεινα από την θηριώδη εθνικιστική κατοχική συμπεριφορά των Βουλγάρων κατά την διάρκεια των ετών 1913-1919.

Η περί της ενσωματώσεως της Δυτικής Θράκης στην εθνική γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδος ιστορική ιχνηλασία επιβάλλει την αντικειμενική ιστορική αναγωγή σε όσα μαρτύρια και πάθη υπέστησαν οι Μουσουλμάνοι από την θηριώδη και απάνθρωπη συμπεριφορά και κατοχική συστηματική εξοντωτική τακτική των Βουλγάρων σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι να επιποθούν την λύτρωσή τους με την έλευση του ελευθερωτού Ελληνικού Στρατού και την μελλοντική ειρηνική και ασφαλή επιβίωσή τους μέσω της οριστικής ενσωματώσεως της Δυτικής Θράκης στην κρατική γεωγραφική οντότητα της Ελλάδος.

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (14 ΙΟΥΛΙΟΥ 1913)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
 ΠΡΩΤΗ AπελευθΕρωση της ΚομοτηνΗς (14 ΙουλΙου 1913)

Την 5^η Οκτωβρίου του 1912 ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός και οι πρωταγωνιστές του ήταν τα συμμαχικά κράτη της Ελλάδος, της  Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου εναντίον  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στο πλαίσιο των λεγομένων συμμαχικών πολεμικών επιχειρήσεων οι Βούλγαροι κατά τον Νοέμβριο του 1912 εισέρχονται και εγκαθίστανται στη Δυτική Θράκη όχι ως απελευθερωτές και σύμμαχοι, αλλά στην πραγματικότητα ως κατακτητές, προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον ελληνισμό της Θράκης. Έτσι, επί οκτώ μήνες, από τον Νοέμβριο του 1912 έως και τον Ιούλιο του 1912, διεξήγετο ένας ανελέητος ανθελληνικός αγώνας, ο οποίος είχε έναν και μόνο στόχο που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την 16^η Ιουνίου του 1913, ανάμεσα στους πρώην συμμάχους, δηλαδή την Βουλγαρία αφενός και την Σερβία μαζί με την Ελλάδα αφετέρου, εκδηλώνεται το ακραίο εθνικιστικό ανθελληνικό πάθος των Βουλγάρων, οι οποίοι απέβλεπαν, παντί σθένει, να αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής  Θράκης και φυσικά στην έκταση του τότε Καζά Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής).

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Με αφορμή την αγιοκατάταξη υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου του
 Αγιορείτου Μοναχού Αγίου Παϊσίου του Καππαδόκου 

Όταν γίνεται μνεία στους ανά τους αιώνες Αγίους της ευλογημένης μεγάλης γης της Καππαδοκίας διαπιστώνουμε ότι αυτή στο διάβα του χρόνου εγέννησε, ανέθρεψε και ανέδειξε «Νέφος αγίων», των οποίων τα ονόματα περικοσμούν τις δέλτους του Αγιολογίου και Εορτολογίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γεγονός που δικαιολογεί απολύτως τους προσφυώς αποδοθέντας σε αυτήν χαρακτηρισμούς ως «Αγιοτόκου και Αγιοτρόφου Καππαδοκίας». Η δε όντως καθαγιασμένη και αγιοτόκος, περιώνυμος και μεγαλώνυμος πατρίδα του «Έθνους των Καππαδοκών» αποτελεί από του Δ΄ αιώνος και μέχρι σήμερα έδαφος της κανονικής-εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι του Πανσέπτου και μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός αναφερόμενος στην αρχαιότατη τοπική Εκκλησία της Καππαδοκίας γράφει χαρακτηριστικά: «Η περιφανής των λόγων Μητρόπολις, η Μήτηρ σχεδόν απασών των Εκκλησιών ούσα τε απ’ αρχής και νομιζομένη».

Ο Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης αναφερόμενος στην ταυτότητα της Καππαδοκίας μέσα στον χωροχρόνο του ιστορικού γίγνεσθαι γράφει με ευσύνοπτο και κατ’ απόλυτα κυριολεκτικό τρόπο ότι η «Καππαδοκία είναι η χωρά Ηρώων, Μαρτύρων και Αγίων».

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
 ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γραφή Αφιερωματική
 στον Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιο Τσέτση

·  Η κοινή συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος ως κριτήριο Αγιοκατατάξεως στις Δέλτους της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας

· Η εκκλησιολογικοκανονική προσέγγιση της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως Αγιοκατατάξεως του Οσίου Πατρός Παϊσίου

Η Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού ως «Ταμειούχος της Θείας Χάριτος» μετά πολλής προσοχής, συνέσεως και διεξοδικής εμπεριστατωμένης μελέτης των κατά περίσταση δεδομένων προβαίνει στην «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» στις «αψευδείς δέλτους» αυτής όλων των θεοκίνητων ανδρών και γυναικών, που κατά καιρούς και χρόνους ευαρέστησαν τον όλο αγάπη και αυτοπηγή της όντως αγάπης Ιησού Χριστό είτε διά του «μαρτυρίου του αίματος» είτε διά του «μαρτυρίου της συνειδήσεως», όπως μέγιστος «μάρτυρας της συνειδήσεως» ανεδείχθη κατά τους εσχάτους χρόνους και ο οσιακώς αθλήσας και αγιοπνευματικώς ασκήσας Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Επειδή η «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» κάποιου προσώπου στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο αποτελεί μέγα πνευματικό γεγονός για το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, η Ορθόδοξη Εκκλησία καθιέρωσε μέσα στο διάβα των αιώνων ορισμένα αντικειμενικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία μαρτυρούν και πιστοποιούν την αγιότητα του συγκαταριθμούμενου προσώπου στο Αγιολόγιο και Εορτολόγιο αυτής, όπως τα καταγράφει ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιος Τσέτσης.

Η ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ- ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΤΡΙΑΔΑ  ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ  ΑΣΚΗΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως «αγιοτόκος και αγιοτρόφος αμπελώνας» κατά τους εσχάτους καιρούς έχει να επιδείξει τρεις νέους οσίους ασκητές: τον Γέροντα Άγιο Πορφύριο, τον Οσιακό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Γέροντα Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Ο Άγιος Πορφύριος εγεννήθη το έτος 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας της Ευβοίας και ήταν γόνος πτωχής αγροτικής οικογένειας. Τούτο είχε ως συνέπεια να φοιτήσει μόνο δύο έτη στο δημοτικό σχολείο και αναγκάσθηκε για λόγους βιοποριστικούς να εργασθεί. Ενώ ήταν μόλις εννέα ετών, εργάσθηκε σε ανθρακωρυχείο της περιοχής και σ' ένα παντοπωλείο του Πειραιά. Ο πατέρας του για να συντηρήσει την οικογένειά του αναγκάσθηκε να ξενιτευτεί και να εργασθεί σκληρά ως εργάτης στην διώρυγα του Παναμά.

Όταν ο Γέρων ήταν μόλις οκτώ ετών περιήλθε στα χέρια του ένα φυλλάδιο με τον οσιακό βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη, το οποίο διάβασε συλλαβιστά επειδή ήταν ολιγογράμματος. Επειδή ο βίος του Αγίου αυτού συνεκίνησε τον Γέροντα, ήθελε διακαώς να μιμηθεί την οσιακή και  ασκητική ζωή του. Γι' αυτό, κρυφά, ενώ ήταν μόλις δώδεκα ετών, ξεκίνησε για το Άγιον Όρος και στο πλοίο διόλου τυχαία συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, Ιερομόναχο Παντελεήμονα, ο οποίος ασκήτευε στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου, στην σκήτη των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους. Σε αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του, τον Μοναχό Ιωαννίκιο, ο τότε νεαρός δόκιμος έκανε άκρα υπακοή και έτσι σε λίγα χρόνια εκάρη Μοναχός, μανθάνοντας εμπράκτως και με άκρα άσκηση τα μυστικά της πνευματικής ζωής.

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ :ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
 ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Το αναβλύζον εν Αγίω Πνεύματι θείες χάριτες ιερό και θαυματουργό λείψανο της Αγίας Ευφημίας μετακομίστηκε από την Χαλκηδόνα στην Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη πριν από την άλωση αυτής. Εκεί ο τότε αοίδιμος και ευσεβής Οικουμενικός Πατριάρχης Καστίνος (μάλλον ορθότερα πρόκειται για τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Δ΄, 1154-1156 μ.Χ) ανήγειρε περικαλλή ναό προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος, η οποία μεγάλως και εξόχως ετιμάτο υπό του πληρώματος της Εκκλησίας.

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ
 ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

·        Πανηγυρίζει το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου φυλάσσεται το τίμιο λείψανό της

·    Ο θεόπνευστος υμνογράφος  της Εκκλησίας απευθυνόμενος προς την μεγαλομάρτυρα νύμφη του Χριστού, Ευφημία την πανεύφημη και θαυματουργή, γράφει εμφατικά: «Κρίνε, Μάρτυς, και από τον τάφο σου τους όρους της πίστεως, επικυρώνοντας την Ορθόδοξη πίστη, για την οποία με πόθο άθλησες». (Στίχος από τροπάριο της εορτής της Αγίας).

Ο βίος της Μεγαλομάρτυρος

Ποιός όμως ήταν ο βίος της Μεγαλομάρτυρος και πώς η νεαρή αυτή κοπελούδα ανεδείχθη «κριτήριο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» έναντι των αιρετικών και συνάμα κατέστη «κανόνας πίστεως» για το απανταχού πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Η Αγία και πανένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία άθλησε και έλαμψε κατά τους χρόνους του  Χριστομάχου αυτοκράτορος Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.), όταν ανθύπατος της Ευρώπης ήταν ο Πρίσκος. Εγεννήθη στην Χαλκηδόνα, η οποία ευρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, από ευσεβείς και θεοσεβείς γονείς, τον Συγκλητικό Φιλόφρονα και την συμπαθεστάτη στους φτωχούς Θεοδοσιανή, οι οποίοι ανέθρεψαν την Ευφημία «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δηλαδή συμφώνως προς τις αρχές του Ευαγγελίου και μέσα στη μυστηριακή και αγιαστική ζωή της Εκκλησίας.

«ΙΝΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΩΣΙΝ ΕΝ»: Η ΚΗΔΕΜΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΣΤΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΙΝΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Η ΚΗΔΕΜΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ

 ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ
 ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΣΤΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Η «κηδεμονική πρόνοια και συναντίληψη» μπολιάζει την «υπεροχική» πνευματική αρχιδιακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα στον κόσμο και ανά την υφήλιο. Αυτή την «κηδεμονική και υπεροχική αρχιδιακονία» εύγλωττα περιγράφει ο εκκλησιαστικός κάλαμος στο υπόμνημα της εκλογής του Αλεξανδρείας Ματθαίου επί των ημερών του Οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου του Β΄, όπου αναγράφονται τα εξής: «Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, επιπροσθέτως στα άλλα προνόμιά της, έχει και το πρώτιστο προνόμιο της μέριμνας όλων των Εκκλησιών. Τέτοια κοινή φιλόστοργος Μητέρα και Κεφαλή είναι ώστε προνοεί σοφώς και κηδεμονικώς όχι μόνον για τα εγγύς αλλά και για τα πόρρω μέλη και μέρη αυτής. Επίσης προς όλους και όλες εφαπλώνει τις μητρικές αγκάλες της και επιχορηγεί αναλόγως τις δωρεές και τις χάριτες, ενώ με διαφορετικούς αντιληπτικούς τρόπους φροντίζει όλους χωρίς να απομακρύνεται ούτε κατ’ ελάχιστον εκ των καθηκόντων της ως απρονόητη και ατημέλητη».

«ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΘΕΟΥ» ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ «ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»: Η ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΠαρεμβολΗ ΘεοΥ» επΙ της ΓΗς και «ΛΥτρον αντΙ πολλΩν»

Η ΜΗτηρ ΑγΙα ΜεγΑλη του ΧριστοΥ
ΠρωτΟθρονη ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΕκκλησΙα της ΚωνσταντινουπΟλεως
 και οι ΙεροπρεπεΙς ΦΥλακες του ΦαναρΙου

• Μνημειώδη κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989)

Προσφυώς και θεοπνεύστως έχει γράφει ότι το Φανάριον και οι Φαναριώτες αποτελούν ένα παράδοξο φαινόμενο, μια «Παρεμβολή Θεού», μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι του ανθρωπίνου γένους, αφού μπορούν επί αιώνες να υπερπηδούν τα εμπόδια και τις δυσκολίες των περιπετειών της ιστορίας και να επιβιώνουν διατηρώντας την «ιδιοπροσωπία» και την «αυτοσυνειδησία» του ευσεβούς Γένους μας.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων με θεία έμπνευση προσεγγίζει βιωματικά και οντολογικά το «είναι» και την «ταυτότητα» του Φαναρίου ως Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, διότι το Φανάρι κυρίως και εξόχως είναι Σταυρός και Ανάσταση Χριστού, είναι Σταυραναστάσιμη Εκκλησία που Χριστομιμήτως βιώνει το Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου της.

IN MEMORIAM : ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ KAI NOTIOY ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (1911- 2005) - Ο ΦΑΕΙΝΟΣ ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΝΗΣΟΥ ΙΜΒΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (1911-2005)

Ο ΦΑΕΙΝΟΣ ΑΣΤΗΡ
 ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΝΗΣΟΥ ΙΜΒΡΟΥ
 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ 

·        Αφιέρωμα Μνημοσύνης για την συμπλήρωση 105 ετών από την γέννησή του (1911-2016)

Στις 29 Ιουλίου του 1911 είδε για πρώτη φορά το ζωογόνο φως της ουρανόπνοης και μαρτυρικής νήσου Ίμβρου ο αοίδιμος Μέγας Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, κατά κόσμον Δημήτριος Κουκούζης ή Κουκουζής, όπως γνωρίζεται από τους Ιμβρίους. Γενέτειρά του ήταν το κεφαλοχώρι των Αγίων Θεοδώρων, όπως και του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, και ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογενείας του, που με αγάπη και χριστιανική πίστη είχαν δημιουργήσει ο Αθανάσιος και η Μαρία Κουκούζη.

Μία αναπάντεχη τραυματική εμπειρία του μικρού Δημητρίου υπήρξε η κύρια αιτία που οδήγησε την σκέψη του να ανοίξει τα φτερά του στην οικουμένη και να καταγραφεί ως κορυφαία και ύψιστη προσωπικότητα της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού στην αμερικανική και όχι μόνο Ήπειρο κατά τον 20^ο αιώνα. Ποιά ήταν η εμπειρία αυτή; Όταν το 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης, ένα μουντό πρωϊνό του Οκτώβρη, ο νεαρός μαθητής Δημητρός βλέπει τους Τούρκους στρατιώτες να αποβιβάζονται στο νησάκι του για να το καταλάβουν και ματώνει η καρδιά του κατά την στιγμή που ο διοικητής τους κομματιάζει τον ξυλόγλυπτο δικέφαλο αετό, ο οποίος βρισκόταν στη μετώπη του μητροπολιτικού μεγάρου. Τότε ο οξύνους μικρός Δημητρός είπε κατ’ ιδίαν στον πατέρα του: «Εγώ δεν θα μείνω εδώ με αυτούς τους ανθρώπους». Έγινε ο ίδιος αετός ελεύθερος και κατέκτησε τον κόσμο.

ΜΝΗΜΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α΄ : ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΞΩΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α΄

ΓΡΑΠΤΕΣ  ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ  ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΞΩΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

·  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο χάριν της εκκλησιαστικής ενότητος και πνευματικής ωφελείας παρεχώρησε διά του εν έτει 1908 Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου τις Ορθόδοξες Εκκλησιαστικές Επαρχίες της Διασποράς (Ευρώπης, Αμερικής) στην Εκκλησία της Ελλάδος και διά της εν έτει 1922 νέας Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως επανυπήγαγε αυτές στην απόλυτη εκκλησιαστική δικαιοδοσία του.

· Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος υπήρξε ο αμεταθέτως και αστασιάστως ένθερμος εισηγητής και υποστηρικτής προς το Πρωτόθρονο Οικουμενικό Πατριαρχείο της άρσεως του εν έτει 1908 εκδοθέντος Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου και της επανυπαγωγής των εκκλησιαστικών επαρχιών της Αμερικής στην Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, καθώς και περί της εκλογής του από Κερκύρας και Παξών Αθηναγόρου ως Αρχιεπισκόπου Αμερικής για την ειρήνευση του μαστιζομένου από τα πολιτικά - κομματικά πάθη και τις εκκλησιαστικές εθνοφυλετικές φατρίες εν Αμερική Ελληνορθοδόξου ποιμνίου

Ως πέλαγος και ωκεανός λογίζονται τα εκκλησιαστικά ζητήματα της εν Αμερική Ορθοδόξου Εκκλησίας μέσα στο διάβα του χρόνου εάν αναλογισθεί κάποιος τις επιμέρους εμφανείς και αφανείς πτυχές περί της ιδρύσεως και εν συνεχεία της κανονικής και εκκλησιαστικής αναφοράς, οργανώσεως και πορείας της υπό του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου Ελληνορθοδόξου εν Αμερική Εκκλησίας ως μιάς εκ των Πατριαρχικών Επαρχιών στην λεγομένη «Ορθόδοξη Διασπορά».

Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία έχουσα το απαράγραπτο και αναφαίρετο κανονικό δικαίωμα,δυνάμει του ΚΗ΄(28) Κανόνος της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου, «του χειροτονείν Μητροπολίτας εν ταις Βαρβαρικαίς Χώραις ταις παρακειμέναις τη Ποντική, τη Ασιατική και τη Θρακική διοικήσει», ευθύς εξ αρχής εμερίμνησε μετ' ανυστάκτου ενδιαφέροντος για την κανονική εκκλησιαστική οργάνωση υπό τις εαυτής  προστατευτικές πνευματικές πτέρυγες των εκκλησιαστικών επαρχιών, οι οποίες συν τω χρόνω άρχισαν να συγκροτούνται στην Αμερική αν και αρχικώς πρωτοστατούσης της Εκκλησίας της Ρωσίας και εν συνεχεία αυξανομένου του Ορθοδόξου διαφόρων εθνικοτήτων πληρώματος εν Αμερική και άλλων Ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών (π.χ. Πατριαρχείο Αντιοχείας) προεκλήθησαν ποικίλα και αλληλοδιαδοχικά σοβαρά κανονικά και εκκλησιολογικά προβλήματα ένεκα του άκρατου και άκριτου αντιευαγγελικού και αντιεκκλησιολογικού λεγομένου «εκκλησιαστικού εθνοφυλετισμού» τους.

Η ΚΑΤΑ ΘΕΡΟΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η κατα θερος ΠΑΜμεγιστη ΙΕΡΑ
πανηγυρις της ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ Βλαχερνητισσης Παναγιας

· Η Εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα ως Κιβωτού φυλακτήριον της Χαριτοβρύτου Θεομητορικής Εσθήτος

· Τη Β΄ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμην ποιούμεθα της εν τη Αγία σορώ καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος του μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός

· Οι αθάνατες πολίτικες μνήμες παλαιών πανηγύρεων εν μέσω του θέρους για την αυτοκρατορική παλαίφατη Βλαχερνήτισσα Παναγιά της οποίας ο ναός κατέστη ιερά καθέδρα και «θεομητορικόν εγκόλπιον» της χαριτοβρύτου εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου

Στο μηναίο του Ιουλίου και συγκεκριμένα στο Συναξάριο της Β΄ του αυτού μηνός αναγιγνώσκουμε τους θεοπνεύστους στίχους: «Χιτών μεν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις / Εσθής δε Μητρός Χριστοφρουρήτω πόλει / Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα πανάγνου». Η ιστορική ταύτη γραφή ως αναμνήσεως αϊδίου υπόμνηση ανάγει πάντα Ορθόδοξο Ρωμηό, στον παρελθόντα χωροχρόνο της Θεοτοκοφρουρήτου Κωνσταντινουπόλεως, δεκαπέντε αιώνες πίσω, όταν επί των ημερών του αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός κατετέθη εκ Παλαιστίνης στην περιώνυμη και παλαίφατη εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα η χαριτόβρυτος Εσθής, ήτοι η λεγομένη Αγία Ζώνη, της Θεονυμφεύτου Θεομήτορος, η οποία απεθησαυρίσθη εντός της αποκαλουμένης «Αγίας Σορού» και κατέστη αρραγές τείχος και κραταιά σκέπη της Βασιλίδος των Πόλεων, όπως ψάλλει αγαλλομένη η Μήτηρ Ορθόδοξος Εκκλησία: «Παράδεισος τερπνός, ευωδίαν του Πνεύματος, Πανάχραντε αποπέμπτων, ο ναός κατέχων την σην Εσθήτα δέδεικται».

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ Ο ΑΟΙΔΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ
Ο ΑΟΙΔΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ
 ΠΡΟΣ ΤΗΝ  ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ 

· Οι τρεις ιστορικές ομιλίες του αοιδίμου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος ως αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες αποτελούν την «εύλαλη φωνή της ιστορίας» και την - ίσως ενοχλητική - ακοίμητη συνείδηση για την Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία

·    Ο Φαναριώτης Ιεράρχης ορθοτομεί «λόγον Αληθείας» και επιστηρίζει «όρια α έθεντο οι πατέρες» σε μία εποχή που το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό φρόνημα, ο ενταφιασμός της ιστορικής αληθείας και της κανονικής ιεραρχικής τάξεως, καθώς και η τυραννική καταδυνάστευση της «αλαζονείας των αριθμών» ενίων αποπειρώνται να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα των πανορθοδόξων

Ίσως ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου αναμένει περιέργως να αναγνώσει παρακάτω κάποιες «πολεμικού» περιεχομένου και ύφους ιστορικές ομιλίες του περισπουδάστου και χαρισματικού αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος εναντίον των αδελφών Ορθοδόξων Ρώσων ή μάλλον της εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τουναντίον, ο περινούστατος και εμφιλόσοφος φαναριώτης ιεράρχης σε τρεις - σχετικά σύντομες - επετειακού χαρακτήρος ομιλίες του υπογραμμίζει τα θεολογικώς, εκκλησιολογικώς και ιστορικώς αυτονόητα προς την θυγατέρα εν Ρωσία Ορθόδοξη Εκκλησία και στην ηγεσία αυτής, η οποία δυστυχώς στην μετακομμουνιστική περίοδο της εκ της τέφρας αναστάσεώς της λησμονεί εσκεμμένως ή προφασίζεται ότι λησμονεί όσα η Θεία Πρόνοια και η αδέκαστη και απροσωπόληπτη ιστορία όρισαν προνομιακώς υπέρ της Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι υπέρ του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο «ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΟΣ»: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΗΣ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒαρθολομαΙος ο «ΣταυροπηγιακΟς»

ΠερΙ της ΙερΑς ΠατριαρχικΗς και ΣταυροπηγιακΗς

ΜονΗς ΥπεραγΙας ΘεοτΟκου ΕικοσιφοινΙσσης ΠαγγαΙου

·    Τιμητική ιστορική πατριαρχική γραφή του Κωνσταντινουπόλεως και Αρχιποίμενος των Εκκλησιαστικών Πατριαρχικών Επαρχιών των Νέων Χωρών Βαρθολομαίου Α΄στην του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου Επετηρίδα (Ημερολόγιο) του σωτηρίου έτους 2018,  επί τη πανευφροσύνω επετείω της συμπληρώσεως 1500 ετών από της θαυμαστής ιδρύσεως της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου της Αχειροποιήτου του Παγγαίου, της επονομαζομένης Εικοσιφοινίσσης.

Ως ακατάλυτος και υπερβατικός του κτιστού χωροχρόνου ομφάλιος ζωτικός λώρος λογίζεται και τω όντι είναι η ιστορική, εκκλησιαστική, κανονική και πνευματική σύζευξη του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου των Πανορθοδόξων  Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά των ιερωτάτων στο διάβα των αιώνων και μέχρι τούδε σεβασμάτων αυτού, ήτοι των Ιερών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών στις Πατριαρχικές Εκκλησιαστικές Επαρχίες των Νέων Χωρών (Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Νήσων του Αρχιπελάγους) και αλλαχού της ελλαδικής γης αλλά και απάσης της υφηλίου, οι οποίες αποτελούν κανονικό έδαφος της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και του εκάστοτε Πρωτοκαθηγουμένου αυτής Οικουμενικού Πατριάρχου ούτινος και μόνον αυτού το πάνσεπτο όνομα κανονικώς και εκκλησιαστικώς μνημονεύεται "εν απάσαις ταις θείαις λειτουργίαις, ιεραίς ακολουθίαις και λοιπαίς ιεροπραξίαις" ως του όντως μόνου και ενός Δεσπότου και Προστάτου αυτών ανά τους αιώνες και έως εσχάτων και τερμάτων αιώνος.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ
 ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ 

·         Από τις αγκάλες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη δικαιοδοσία του Μόσχας

·         Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος και της ευστάθειας των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως διαχρονικός ανά τους αιώνες εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος ήδη από το έτος 1872 κατεδίκασε στην Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως τον εθνοφυλετισμό (εθνικισμό) εντός της Εκκλησίας ως αίρεση, όταν η αντικανονική και σχισματική Βουλγαρική Εκκλησία αυτοανακήρυξε αυθαιρέτως την αυτοκεφαλία της με εθνοφυλετικά και όχι εκκλησιολογικά και κανονικά κριτήρια επιδιδόμενη σε έναν άκρατο και άκριτο εθνικιστικό προσηλυτισμό καθώς διακονούσε ανορθοδόξως τα εθνικιστικά κι μεγαλοϊδεατικά επεκτατικά σχέδια του Βουλγαρικού κράτους σε βάρος των πατριαρχικών ελληνορθοδόξων πληθυσμών της Μακεδονίας και Θράκης. Ο κίνδυνος λοιπόν του εθνοφυλετισμού ως άκρως διχαστικής και διαιρετικής αντιευαγγελικής και αντιεκκλησιολογικής ιδεολογίας εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας φαίνεται ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως επανήλθε στο προσκήνιο και τούτο μαρτυρείται ήδη από το 1992 στην πολύπαθη και μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία βιώνει επωδύνως σχίσματα και διχοστασίες στο σώμα του Χριστεπωνύμου πληρώματος αυτής.

Ιχνηλατούντες επί της ιστορικής διαχρονικής σχέσεως της Εκκλησίας της Ρωσίας με το παλαίφατο πνευματικό ιστορικό κέντρο του Γένους των «Ρως», που ήταν και παραμένει το Κίεβο, καθώς και τον καταλυτικής και κομβικής σημασίας ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είναι η Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και για το Πατριαρχείο της Μόσχας, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η εκκλησιαστική οργάνωση και μετέπειτα χειραφέτηση μέσω της αυτοκεφαλίας και της αποδόσεως της πατριαρχικής αξίας και τιμής στην Εκκλησία της Ρωσίας οφείλεται στην πρωτόθρονη Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία.

ΤΗ ΜΕΓΑΤΙΜΩ ΚΥΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΖΩΟΠΗΓΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (1912-2003)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Τη ΜεγΑτΙμω ΚυρΙα της ΚομοτηνΗς

 ΚαθηγΗτρια ΖωοπηγΗ ΠαπαδοποΥλου (1912-2003)

· Αφιέρωμα μνημοσύνης στην εκ της πόλεως των Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης Καθηγήτρια της Γυμναστικής Ζωοπηγή Παπαδοπούλου, η οποία εσφράγισε με την φιλόμουση και καλλιτεχνική προσωπικότητά της την εκπαίδευση και τα παραδοσιακά καλλιτεχνικά δρώμενα της Κομοτηνής και του Νομού Ροδόπης

Υπάρχουν γεγονότα τα οποία όταν συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων δεν ερμηνεύονται ευκόλως με ορθολογικό τρόπο και δεν μπορούν φυσικά να αποτελούν απλές και τυχαίες συμπτώσεις. Όταν μάλιστα τα γεγονότα αυτά ως εκ της πρόνοιας του Θεού συντελούν ώστε να συνδεθεί ένας εν ζωή ευρισκόμενος άνθρωπος με κάποιο άλλο πρόσωπο, που είναι από ετών κεκοιμημένο και με το οποίο ουδέποτε είχε συναντηθεί όσο εκείνο ευρίσκετο εν ζωή, τότε εκ των πραγμάτων αποκαλύπτεται η υπερβατική - αόρατη και άγνωστη - πλευρά της επιγείου ζωής και των γεγονότων αυτής.

ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ» - Η ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Η ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΙΤΙΔΟΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

·     Η Ιερά Παράδοση μετά των Ιερών Κανόνων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και της αδεκάστου Ιστορίας επιβεβαιώνουν και επιμαρτυρούν την «κηδεμονική μέριμνα, πρόνοια και συναντίληψη» του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ευστάθεια των κατά τόπους  Ορθοδόξων Εκκλησιών και την πανορθόδοξη ενότητα «ίνα ώσιν εν».

·   Η Μήτηρ Αγία Πρωτεύθυνος Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δεν ορέγεται κοσμική εξουσία και παποκαισαρική πρωτοκαθεδρία επειδή είναι η από Θεού Πρωτόκλητος και Πρωτοκαθεστηκυΐα των Ορθοδόξων Εκκλησία σε Πρωτοδιακονία και Αρχιδιακονία έναντι των αδελφών αυτής κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Τα οντολογικά-υπαρξιακά ιδιώματα του «είναι» και της «ταυτότητος» του  καθαγιασμένου, μαρτυρικού και Σταυροαναστάσιμου Σώματος της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας είναι η Αποστολικότητα, η Οικουμενικότητα και η Αρχιδιακονία αυτής στην «Καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία», όπου υπάρχει «αεί ζώσα» η Αυθεντική Αλήθεια της Πίστεως, της εν Χριστώ Ομολογίας και της μαρτυρίας εν Μαρτυρίω της εν Χριστώ Ελπίδος, Αγάπης και Σωτηρίας. Το Φανάριον λοιπόν είναι διακονία Σταυροαναστάσιμη και όχι κοσμική εξουσία. Η δε Χριστομίμητη διακονία του είναι η ύπαρξη και η ταυτότητά του.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ- «ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»: ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ «ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ».

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός  Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»

ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
 ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
«ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

·  Η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως συγκαλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «Σώμα Χριστού» σε Συνοδικό Ευχαριστιακό Σώμα εν Χριστώ Αδελφών

·  Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι σωματείο, σύλλογος, συντεχνία, δημόσια υπηρεσία ή παρασυναγωγή αλλά «Ευχαριστιακή Σύναξη ελευθέρων προσώπων επί το αυτό με κεφαλή τον Χριστό»

· Ο Παράκλητος της Αληθείας καλεί τους Επισκόπους της Εκκλησίας στην θαυμαστή Πεντηκοστή της Μεγάλης Συνόδου και τίς ο αρνησάμενος και έτι αρνούμενος την φωνή Αυτού;

·    Οι Σύνοδοι οδηγούνται υπό του Παρακλήτου της Αληθείας «εις πάσαν την αλήθειαν» και οι μετέχοντες Επίσκοποι είναι «συνεργοί» του Παναγίου Πνεύματος στο Μυστήριο της Πεντηκοστής ενώ οι απέχοντες αρνούνται την κλήση του Παρακλήτου

Η Μήτηρ και κοινή τροφός πάντων Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού έχουσα γνώση και συνείδηση ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού με «εύλαλη φωνή», καθοδηγούμενη και εμπνεόμενη υπό της «βιαίας πνοής» του Παναγίου και τελεταρχικού και εν Αυτή «αεί ενοικούντος» Πνεύματος της Αληθείας καλεί, συνεχώς και αδιαλείπτως, τους πάντες, κλήρο και λαό, «εις ενότητα πίστεως», σε «Ευχαριστιακή Συνοδική Σύναξη επί το αυτό εν Χριστώ Ιησού», σε «κοινωνία Πνεύματος και ποτηρίου αιωνίου ζωής», «ίνα ώσιν εν». Ακούσαμε και συνειδητοποιήσαμε άραγε την «κλήση του Παρακλήτου» ή καθεύδομεν τον «ύπνον του δικαίου» και επαναπαυόμενοι στην φιλαυτία, την αυταρέσκεια και την αυτοεπιβεβαίωση του εωσφορικού μεταπτωτικού εγωισμού της κτιστής φύσεώς μας αρνούμεθα την «κλήση του Παναγίου Πνεύματος», την «εύλαλη φωνή» και «βιαία πνοή», εν τέλει, την «άκτιστη ανακαινιστική και μεταμορφωτική ενέργεια» του;

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το Οραμα
 της ΑγΙας και ΜεγΑλης
ΠανορθοδΟξου ΣυνΟδου

ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΌΤΗΤΟΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΠΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΟΥ Γ΄ ΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ Α΄

· Οι Εγκύκλιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τα έτη 1902 και 1920 απετέλεσαν τους καταστατικούς εκκλησιαστικούς χάρτες της Πανορθοδόξου Ενότητος και της προπαρασκευής για τη Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Ενότητος

·   Η ακατάβλητος αγαπητική και ενοποιητική πρωτοδιακονία του πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στη χορεία των πανορθοδόξων ενσαρκώνει την εναγώνια προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές και Αποστόλους της Εκκλησίας «ίνα ώσιν εν»

Το πρώτο και έσχατο μέλημα του πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου στην χορεία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την διαχρονική πρωτοδιακονία της αγάπης και αρχιδιακονία της αυτοθυσιαστικής προσφοράς του υπήρξε και παραμένει η ενότητα των Πανορθοδόξων, όπως αυτή υποστασιοποιείται και ενσαρκώνεται στην εναγώνια προτροπή και ρήση του Κυρίου «ίνα ώσιν εν».

ΕΛΛΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΟΥ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΛΛΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΟΥ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

Όσα η αδέκαστη και απροσωπόληπτη ιστορία αψευδώς συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω. Η οντολογικών  (υπαρξιακών) διαστάσεων σύζευξη της Ελλάδος με την Μακεδονία και της Μακεδονίας με την Ελλάδα δεν αναιρείται με ψευδεπίγραφες ετικέτες νόθας ονοματοδοσίας σε κράτη που ο «επιτήδειος σωλήνας» της εθνικιστικής μεγαλοϊδεατικής αλυτρωτικής πολιτικής εγέννησε προκειμένου ως «Δούρειος Ίππος» να αλώσει προπαγανδιστικώς τα πάντων ιερώτατα της Ελληνικής Μακεδονίας.

Υπό την αείφωτη λάμψη του βασιλικού Μακεδονικού Αστέρος της Βεργίνας αντιλαλούν στο διάβα των αιώνων τα όρη και οι πεδιάδες, οι ποταμοί και οι λίμνες, τα ανάκτορα και οι τάφοι των Μακεδόνων Βασιλέων, ότι «έστι ουν Ελλάς και η Μακεδονία», όπως σε μία αράδα λέξεων διατυπώθηκε η ιστορική αυτή αλήθεια από τον Γεωγράφο Στράβωνα. Περί της αμεταθέτου και μεμαρτυμένης αυτής ιστορικής αληθείας και οι «λίθοι κεκράξονται», εάν κάποιος εντρυφήσει στα πορίσματα της ιστορίας και της Αρχαιολογίας, τα οποία είναι κόλαφος και ηχηρό ράπισμα στους σφετεριστές του παντίμου και υπαρξιακών διαστάσεων ονόματος της Μακεδονίας που δεν είναι απλώς ένα όνομα γεγραμμένο διά του μέλανος υγρού επί του χάρτου, αλλά αποτελεί την όντως περιεκτική έκφραση της αψευδούς ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής γλώσσας και εμφιλοσόφου διανοήσεως, της εθνικής ταυτότητος και αυτοσυνειδησίας των Ελλήνων Μακεδόνων.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΑΓΩΝ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΑΓΩΝ  ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ

·  Το Πρωτόθρονο μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους Φαναριώτες αγωνιστές Ιεράρχες του εκράτησε την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και Θράκης όταν τα εθνοφυλετικά βέλη των Βουλγάρων, Σέρβων και Ρουμάνων επλήγωναν το σώμα του Πατριαρχικού ποιμνίου στις Πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες του Βορείου Φαναριοσκεπάστου Ελληνισμού

·   Ιστορικά πατριαρχικά έγγραφα της κρισίμου περιόδου του Μακεδονικού Αγώνος περί της οδυνηράς εν Μακεδονία καταστάσεως, τα οποία αποδεικνύουν τον πολυμέτωπο και πολυδιάστατο εκκλησιαστικό και διπλωματικό αιματηρό άχρι θανάτου αγώνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των ακατάβλητων Ιεραρχών του ενώπιον της Υψηλής Πύλης και των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων υπέρ των Ελληνορθοδόξων εν Μακεδονία και Θράκη

Όταν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ευρέθη κατά τον Σεπτέμβριο του 2014 στις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου εν Θράκη προέβη σε βαρυσήμαντη δήλωση αληθείας σφραγίζοντας τα απύλωτα στόματα ενίων αγνωμόνων και ανιστορήτων αντιπατριαρχικών και φαναριομάχων ελλαδιτών, οι οποίοι από καιρού εις καιρόν αποπειρώνται να θέσουν εν αμφιβόλω τα απαράγραπτα και αδιαπραγμάτευτα δίκαια της πολυμαρτυρικής Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας στις εκκλησιαστικές επαρχίες αυτής εν Μακεδονία και Θράκη. Ο Πατριάρχης του Γένους ως η απολύτως μόνη κανονική εκκλησιαστική, πνευματική και διοικητική, κεφαλή των πατριαρχικών εκκλησιαστικών επαρχιών των λεγομένων Νέων Χωρών εδήλωσε τα αυτονόητα προς τους εγγύς και μακράν φέροντες επιτηδείως προσωπείο ψευδαδέλφους, λέγων: «Μας ερώτησε κάποιος, κατά τρόπον προκλητικόν, προ τινών ετών: Παναγιώτατε, έχετε την Διασπορά. Διατί θέλετε και τας Νέας Χώρας; Και απηντήσαμεν αμέσως και ευθέως: Διότι μας ανήκουν. Ανήκουν εις την Μητέρα σας μαρτυρικήν Εκκλησίαν, η οποία έδωσε το αίμα της δι' αυτάς, διά να μείνουν επαρχίαι ελληνικαί∙ τας επροστάτευσε κατά τον Μακεδονικόν αγώνα και πάντοτε, διαχρονικώς. Αποτελούν αναπόσπαστον τμήμα της πνευματικής και κανονικής δικαιοδοσίας της Εκκλησίας Κωνσταντινοπόλεως. Η σχέσις μας δεν είναι ποσώς εθιμοτυπική, είναι πολλώ μάλλον ευχαριστιακή, λειτουργική.

Δεν αντιδικούμε με κανέναν, αλλά και δεν πρόκειται να απεμπολήσωμεν ποτέ τα δικαιώματα της Μητρός Εκκλησίας επί των Ιερών αυτής Μητροπόλεων εδώ εις την αγιοτόκον Θράκην, την αναμφισβητήτως ελληνική και αιματοβαμμένην Μακεδονίαν, την υψηλόφρονα Ήπειρον και τας ερατεινάς νήσους του Αρχιπελάγους, διότι το αντίθετον θα ήτο προδοσία της ιστορίας, της πίστεως και του Γένους».

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
 ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ  ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Το πρόβλημα της κυριότητος των εδαφών της Μακεδονίας στο ιστορικό πλαίσιο της ψυχορραγούσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας -αυτό είναι το λεγόμενο Μακεδονικό Ζήτημα- εξεκίνησε στο β΄ μισό του 19^ου αιώνος ως διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και της νεοσύστατης και άκρως εθνικιστικής βουλγαρικής ηγεμονίας. Το πρόβλημα τούτο περιεπλέχθη ακόμη περισσότερο το έτος 1878, όταν η Ρωσία επέβαλε στην υψηλή πύλη την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, σύμφωνα με την οποία οριοθετείτο για πρώτη φορά εκτεταμένο βουλγαρικό κράτος, που περιελάμβανε όλη την Μακεδονία, πλην των υποδιοικήσεων Θεσσαλονίκης, Πιερίας και Χαλκιδικής. Στην συνέχεια, βέβαια, με το Συνέδριο του Βερολίνου στα μέσα του 1878, ανετράπησαν τα μεγαλοβουλγαρικά σχέδια για τα εδάφη της Μακεδονίας.

Το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα κυοφόρησε τους εθνικούς και τους εκκλησιαστικούς-θρησκευτικούς ανταγωνισμούς μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, αλλά και μεταξύ πατριαρχικών και σχισματικών εξαρχικών, σε σημείο μάλιστα που ο όρος «Πατριαρχικός» ήταν ταυτόσημος με τον όρο «Έλλην», ενώ ο όρος «Εξαρχικός» με τον όρο «Βούλγαρος». Ταύτα δε έγιναν εντονότερα μετά το 1878 και οδήγησαν στην έναρξη, ανάπτυξη και έξαρση του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908). Το δε τέλος της εθνοτικής διαπάλης στον ευρύτερο χώρο της μακεδονικής ελληνικής γης ήλθε με τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 και τις επώδυνες βουλγαρικές κατοχές της Ανατολικής, κυρίως, Μακεδονίας στους Α΄ και Β΄ παγκοσμίους πολέμους, ενώ και η Δυτική Θράκη κατά τα έτη 1913-1919 και 1941-1944 γνώρισε την οδυνηρή και βάναυση βουλγαρική κατοχή.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ: ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ – ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ

ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ – ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ
 ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Χρονικό ορόσημο καίριας σημασίας για την υπεράσπιση των δικαίων της Μακεδονίας και του πατριαρχικού ελληνορθόδοξου ποιμνίου αυτής έναντι της ακρότατα βιαίας εθνοφυλετικής (εθνικιστικής) επεκτατικής πολιτικής και προπαγάνδας των σχισματικών Βουλγαροεξαρχικών Κομιτατζήδων, των Σέρβων και των Ρουμάνων (Ρουμανιζόντων) υπήρξε αναμφίβολα η για δεύτερη φορά άνοδος του Ιωακείμ Γ΄ (1901-1912) στον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της καθαγιασμένης και μαρτυρικώς Εσταυρωμένης Κωνσταντινουπολίτιδος Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Είχε βέβαια προηγηθεί η κατά το έτος 1872 καταδική της Βουλγαροεξαρχικής Εκκλησίας ως σχισματικής και αντικανονικής, υπό της εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσας Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, επειδή κατά το έτος 1870 είχε αποκοπεί πραξικοπηματικά από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Σύνοδος εκείνη κατεδίκασε τον «εθνοφυλετισμό» ως αίρεση και το Οικουμενικό Πατριαρχείο αγωνιζόμενο με τις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις του στη Μακεδονία υπέρ της προστασίας του δεινώς δοκιμαζόμενου και απηνώς διωκόμενου ποιμνίου του από τις ξένες προπαγάνδες, ήτοι των Βουλγαροεξαρχικών, Σερβών και Ρουμάνων, πρόσφερε εκατόμβη θυσιασθέντων κληρικών του, Αρχιερέων, Ιερέων και μοναχών, για την σωτηρία της Μακεδονίας. Όλη την περίοδο εκείνη, κυρίως όμως μετά τον αποτυχημένο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, άρχισε ο όρος «εξαρχικός» να ταυτίζεται με τον Βούλγαρο, ενώ ο όρος «πατριαρχικός» με τον Έλληνα.

ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΓΡΑΠΤΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ - ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (1904-1908)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΓΡΑΠΤΕΣ  ΕΚΘΕΣΕΙΣ - ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΓΩΝΙΑΣ 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (1904-1908)

· Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους Μητροπολίτες του υπήρξε ο κραταιός βραχίων προστασίας της ελληνικότητας της Μακεδονίας έναντι του Πανσλαβισμού

·   Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα ο όρος «Εξαρχικός» εταυτίζετο με τον Βούλγαρο ενώ ο όρος «Πατριαρχικός» με τον Έλληνα

·    Οι εκκλησιαστικές επαρχίες των «Νέων Χωρών» υπήρξαν και παραμένουν κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ο Μέγας Ιερομνήμων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καθηγητής Αριστείδης Πανώτης (Άρχων Οφφικίαλος), στην περισπούδαστη μελέτη του, υπό τον τίτλο: «Η Πατριαρχική Προστασία των Νέων Χωρών κατά τη Β΄ δεκαετία του 20^ου αιώνα», (2014) αναφερόμενος στην αμετάπτωτη και αμετάθετη μέριμνα καθώς και στους ανύστακτους και άοκνους αγώνες της Μητρός Αγίας Μεγάλης Του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας για την υπεράσπιση της Ελληνικότητας των από αιώνων και μέχρι σήμερα υπαγομένων σε Αυτή Ιερών Μητροπόλεων των Νέων Χωρών, κυρίως δε κατά την περίοδο της προενόπλου (1870-1904) και ενόπλου φάσεως (1904-1908) του Μακεδονικού Αγώνος, γράφει χαρακτηριστικά: «Η οξυδέρκεια Γρηγορίου Στ΄, η κανονική προστασία Ανθίμου Στ΄ και αργότερα η πρόνοια για τη Μακεδονία και τη Θράκη του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, έσωσε τις Μητροπόλεις των Νέων Χωρών και επομένως και ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα από τον εκσλαβισμό των αρχαίων Ελληνικών Πληθυσμών της. Έτσι εκεί πάντοτε «πρωτεύει» ο Πατριάρχης μας ως η «Ευσεβής πηγή» και το σταθερό και αμετακίνητο κέντρο του τροχού της Εκκλησίας στο οποίο οφείλουν να συγκλίνουν όλες οι ακτίνες της Ορθοδοξίας».

Ιχνηλατούντες επισταμένως τις ιστορικές σελίδες του πολύπλαγκτου και πολυκύμαντου βίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Μακεδονικού Αγώνος, που υπήρξε ένα «δεύτερο 1821» για την «Ανάσταση» και σωτηρία της Ελληνικής και μαρτυρικής Μακεδονίας, διαπιστώνουμε ότι η σωτηρία αυτή επήγασε από το τηλαυγέστατο, μαρτυρικό και ταπεινό Φανάριον, το οποίο ως άλλη «κιβωτός σωτηρίας» διεφύλαξε και διέσωσε την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία, ιδιοπροσωπία και ταυτότητα των της Μακεδονίας Πατριαρχιών τέκνων.