ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΞ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΞ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

·   Η πνευματοφόρος διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου περί της αποταγής του ματαίου βίου ως προϋπόθεση για την άνοδο στην «Κλίμακα των αρετών».

·    Το βίωμα του Θεού μέσω της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης.

Η οντολογική σχέση του χοϊκού και θνητού ανθρώπου με τον Θεό είναι ελεύθερη, προσωπική, αγαπητική και βιωματική. Ο πεπερασμένος άνθρωπος σε πολλές των περιπτώσεων προσεγγίζει την οντολογική σχέση του με τον Θεό, που είναι σχέση και πηγή αθανάτου ζωής για τον ίδιο, είτε με φόβο και συστολή έναντι ενός τιμωρού και εκδικητικού Θεού, επειδή φαντασιακά και ψυχολογικά προσλαμβάνει την «εικόνα του Θεού», άκρως στρεβλά, είτε μέσα από μία τυπολατρική, κανονιστική και νομικίστικη οπτική γωνία, όπως δυστυχώς έχει επικρατήσει εξ επιδράσεως της ρωμαιοκαθολικής θεολογικής σκέψεως και πρακτικής, ακόμη και στον ορθόδοξο κόσμο.

ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

·   Ο αόρατος πόλεμος κατά των αρετοκτόνων παθών της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας στην πνευματική παλαίστρα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και εφ’ όρου ζωής.

·    Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί το «πνευματικό πέλαγος» στο οποίο μάχεται ο άνθρωπος με τα κύματα των πολυωνύμων παθών και των ποικιλομόρφων πειρασμών.

·  Η απολυτοποίηση της νηστείας ως αποχής μόνον από τις τροφές είναι συνώνυμο της τυπολατρείας και της φαρισαϊκής υποκρισίας όταν κυριαρχούν τα ποικιλώνυμα και αρετοκτόνα πάθη.

Ο «απαθής βίος» είναι «βίος θεοειδής και ισάγγελος», αλλά αποτελεί δυσθεώρητο και δύστοκο πνευματικό άθλο για τους κατά Θεόν εραστές της νηπτικής και αγιοπνευματικής βιοτής και αθλήσεως. Τα ποικιλόμορφα και πολυειδή πάθη είναι αρετοκτόνα (αποκτείνουν τις αρετές) όταν κυριαρχούν στην ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου και για την καθ’ ολοκληρίαν υποταγή τους, σύμφωνα με την αγιοπατερική και ασκητική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συντελείται ένας αδιάλειπτος και ακατάβλητος «αόρατος πνευματικός πόλεμος» από τον μαχητή άνθρωπο, ο οποίος εμφορούμενος από την θεοφόρο δύναμη και την χριστοφόρο βούληση παλεύει ως άλλος «αθλητής Χριστού» στην «πνευματική παλαίστρα» εναντίον των παθών του έως και της εσχάτης αναπνοής του.

ΠΕΡΙ ΕΥΠΟΙΪΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ : ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΕΥΠΟΙΪΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Ο μεγάλος θεοφόρος Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος Νύσσης συνέγραψε κατά τα έτη 382 και 384 μ.Χ. δύο απαράμμιλες ομιλίες, οι οποίες αποτελούν τις θεμελιώδεις βάσεις της φιλάδελφης και φιλάνθρωπης κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι τόσο επιτακτική και επιβεβλημένη ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς της γενικότερης πνευματικής κοινωνικής και οικονομικής κρίσεως, την οποία βιώνει η Ελλάδα.

Συγκλονιστικά όσα γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ωσάν να γράφθηκαν σήμερα. Είναι τόσο διαχρονικά και τόσο τραγικά επίκαιρα σε σημείο που θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος ότι ο ιερός Πατέρας ζούσε την τραγικότητα του σήμερα. Γράφει λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος:

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΟΤΟΚΩΝΥΜΙΑ - ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ ΣΤΙΣ ΟΚΤΩ ΩΔΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΟΤΟΚΩΝΥΜΙΑ - ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ
ΣΤΙΣ ΟΚΤΩ ΩΔΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

·  Οι υμνογραφικού οικολογικού περιεχομένου λυρικές και γλαφυρές εκφράσεις και παρομοιώσεις στο αριστουργηματικό υμνολογικό κείμενο του Ακάθιστου Ύμνου για το πάντιμο και υπερευλογημένο πρόσωπο της υπερύμνητης Υπεραγίας Θεοτόκου.

·  Ερμηνευτικοί υπομνηματισμοί διά χειρός του αοιδίμου λογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Επιφανίου Ι. Θεοδωρόπουλου.

Α. ΠΡΟΛΕΛΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ.

Το υπό θεοφωτίστου νοός συλληφθέν και υπό θεοκινήτου χειρός γραφέν θεσπέσιο και αριστουργηματικό υμνολογικό κείμενο του Ακαθίστου Ύμνου, ως όντος παγκοσμίου εμβέλειας μνημειώδης υμνολογική θεομητορική γραφή και εμπερινούστατο υψηλής ποιότητος φιλολογικό και θεολογικό πανευφρόσυνο ποίημα και δείγμα του πανσθενουργού «Έλληνος Λόγου», αποτελείται από τον «Κανόνα», ο οποίος περιλαμβάνει τις 8 «Ωδές» (α, γ, δ, ε, στ, ζ, η, θ,), και από τους «Οίκους», οι οποίοι είναι 24 και ψάλλονται ανά 6 κατά τις τέσσερις «Στάσεις» των ισαρίθμων Ιερών Θεομητορικών Ακολουθιών των λεγομένων Χαιρετισμών κατά τη νηπτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και όλοι μαζί κατά την Ιδιαιτέρα Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου, είναι πεπληρωμένο, πεποικιλμένο και κατακεκοσμημένο με γλαφυρές, εύγλωττες, παραστατικές, ζωηρές και εκφραστικότατες εικόνες και παρομοιώσεις που με τον έντονο υμνολογικό λυρισμό του ύφους των ευστόχως επιλεγμένων λέξεων και περιφράσεων σε κάθε αράδα των θεσπέσιων τροπαρίων αποδίδεται με πληρότητα και ακρίβεια η Θεομητορική Θεολογική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθώς και τα επιμέρους σωτηριώδη γεγονότα της λεγομένης Ιεράς Ιστορίας, τα οποία έχουν στο επίκεντρό τους το θεοτίμητο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.

ΑΠΟ ΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ
ΣΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Το έαρ της πλάσης και το έαρ της Εκκλησίας ευωδιάζουν  από το προσφερόμενο θυμίαμα στην περίπυστο και παλαίφατο εφέστια εικόνα της Βλαχερνήτισσας, η οποία τρέφει και ζωογονεί, συγκροτεί και συγκρατεί την φαναριώτικη ευσέβεια και την πολυμαρτυρική πολίτικη Ρωμηοσύνη.                                                        

Όταν όλα ευωδιάζουν και ανεγεννιούνται με τα «εαρινά Χαίρε» του Αρχαγγέλου, ο οποίος ευαγγελίζεται στην «Ανύμφευτη Νύμφη», το μέγα μυστήριο της Θείας Οικονομίας, συνειρμικά ο αδάμαστος νους διαπερνά ηπείρους και χώρες , ερήμους και πεδιάδες, όρη τα υψηλά, θάλασσες και ωκεανούς, ποταμούς και λίμνες, μέχρι να καταφθάσει στα στενά πλακόστρωτα πολίτικα καλντερίμια που οδηγούν στην  χάρη της Βλαχερνήτισσας όπου αιώνες και αιώνες αδιαλείπτως ο πτεροφόρος Αρχάγγελος έρχεται να απευθύνει «ορθοστάδην» μαζί με την του φαναρίου ιεροπρεπεστάτη ευλάβεια και την της πολίτικης Ρωμηοσύνης ευσέβεια τα «Ακάθιστα Χαίρε» προς την πανυπερευλογημένη Θεοτόκο Μητέρα, της όντως «Χώρα του Αχωρήτου» στην Θεοτοκούπολη Βασιλεύουσα ωσάν σε « Χώρα Ζώντων». 

«ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΣΟΙ , Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΘΕΟΤΟΚΕ » : Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΣΟΙ , Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΘΕΟΤΟΚΕ »

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑ

·        Χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις

            Χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις
·        Χαίρε δι’ ης εγείρονται τρόπαια

          Χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσι

Μέγας ο ναός των Βλαχερνών και Άγιος ο τόπος, όπου ανηγέρθη και μέχρι σήμερα «εν οστρακίνω σκεύει» δεσπόζει κάτω από την «αόρατη σκιά» των πάλαι ποτέ περιλάμπρων ανακτόρων. Σύντρεις οι θεόθεν παρεμβολές στον χώρο της θεομητορικής εμβέλειας της θαυματουργού και Παντανάσσας Βλαχερνήτισσας Παναγίας. Ο παλαίφατος και περίπυστος ναός της συνείχετο, όπως γράφει ο συγγραφέας Ακύλας Μήλλας, με το «Ιερόν Λούμα» ή άλλως το «Ιερόν Λουτρόν» στο οποίο έρρεε το «αγίασμα του ύδατος» από την υπόγεια βυζαντινή στοά, που μέχρι και σήμερα αενάως εκπηγάζει εντός του υπάρχοντος και επί Αθηναγόρου του Α΄ ανεγερθέντος (1960) συγχρόνου ναού της Βλαχερνήτισσας.

Το δεύτερον εξαίσιον της Θείας Παρεμβολής υπήρξε το πάλαι η επί του ανακτοβυζαντινού ναού των Βλαχερνών τοπική συνάφεια και συγκοινωνία του φυλακτηρίου της «Αγίας Σορού», στην οποία είχε αποθησαυρισθεί η «Αγία Εσθής» (Ιερόν Παφόριον) της Θεομήτορος. Το δε τρίτον θαυμαστόν δώρημα παραμένει η εφέστιο και παλαίφατος θαυματουργή εικόνα της Βλαχερνίτισσας Παναγίας (τέλη 5ου ή αρχές 6ου αιώνος) ενώπιον της οποίας εψάλη ο «Ακάθιστος Ύμνος» στην «Υπέρμαχο Στρατηγό του ευσεβούς Γένους ημών», η οποία έσωσε την Πόλη αυτής και εξ αυτού του γεγονότος ο αυτοκράτωρ Ηράκλειος διέταξε όπως με την κατασκευή προσθέτου τείχους ασφαλισθεί ο μέχρι τότε «εξωκαστρινός ναός» της Βλαχερνήτισσας Πολίτισσας Παναγίας εντός της Βασιλίδος, που έκτοτε δεσπόζει ως «Εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα, σύμφωνα με την γραφή του φιλόμουσου Μητροπολίτου Πέργης κ. Ευαγγέλου (Γαλάνη).

«ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΣΟΙ, Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΘΕΟΤΟΚΕ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΣΟΙ , Η ΠΟΛΙΣ ΣΟΥ ΘΕΟΤΟΚΕ»

·      Τα «Ακάθιστα Χαίρε» προς την Ανύμφευτη και Θεόνυμφη Θεομήτορα Βλαχερνήτισσα Παναγία.

·       Από το μαρτυρικό Φανάρι και την Θεοτοκοφρούρητη Πόλη στην όλη πλάση.

Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί μοναδικό θεόπνευστο και θεσπέσιο αριστούργημα της παγκοσμίου υμνογραφίας και εκκλησιαστικής γραμματείας. Είναι δε ίσως ο δημοφιλέστερος ύμνος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Η ακολουθία αυτή ψάλλεται στους ιερούς ναούς κατά τις πέντε εβδομάδες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και συγκεκριμένα κατά τις πέντε Παρασκευές αυτής, που ονομάζονται «Παρασκευές των Χαιρετισμών».

Ιδιαίτερα συγκλονιστική είναι η θαυμαστή ιστορική συγκυρία, η οποία συνέβαλε στην καθιέρωση του όρου «Ακάθιστος» Ύμνος. Η ιστορική αναγωγή μας γυρίζει αιώνες πίσω, στα πρώτα χρόνια της βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά το έτος 626 μ.Χ. η Κωνσταντινούπολη επολιορκούνταν υπό των Περσών και των Αβάρων για κάποιους μήνες και εκινδύνευε να κατακτηθεί. Ο δε Αυτοκράτωρ Ηράκλειος απουσίαζε στη Μικρά Ασία πολεμώντας εκεί τους Πέρσες. Όταν επληροφορήθη ότι η Πόλη πολιορκούνταν απέστειλε 12.000 άνδρες στον Φρούραρχο της Κωνσταντινουπόλεως Βώνο, για να υπερασπιστούν την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.

Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και γι’ αυτό ο Φρούραρχος Βώνος με τον Πατριάρχη Σέργιο εξόπλισαν και όσους από τους πολίτες μπορούσαν να φέρουν όπλα. Ο γενναίος εκείνος Πατριάρχης περιέτρεχε απ’ άκρου εις άκρον άπασα την Βασιλεύουσα και ενεθάρρυνε τον λαό και τους αποφασισμένους μαχητές.

ΠΑΝΝΥΧΙΟΣ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΝΝΥΧΙΟΣ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Εξέχουσα θέση στην ακολουθία των στάσεων των Χαιρετισμών κατέχουν οι ευχές του Αποδείπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Θεάνθρωπο Δεσπότη Χριστό, οι οποίες εκφωνούνται εμμελώς και εν νηπτική κατανύξει υπό των ιεροψαλτών ή κατά την εκκλησιαστική λαϊκή παράδοση υπό ανυπάνδρου γυναικός και νεανίου αντιστοίχως ενώπιον των ιερών εικόνων της Παναγίας και του Ιησού Χριστού στον σολέα και προ του τέμπλου του Ιερού Βήματος του Ναού.

ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ

·        Ιστορικά κείμενα-μαρτυρίες του Στρατηγού Μακρυγιάννη για την δίδυμη εθνική κατάρα των Ελλήνων, την διχόνοια και την φιλαρχία.

Στην διαχρονική ιστορική περπατησιά του Γένους των Ρωμηών,  ο ιστορικός μελετητής και ερευνητής δύναται ακόπως να διαπιστώνει τις πολλές  και μεγάλες αρετές, οι οποίες περικοσμούν τους Έλληνες, αλλά και τα δύο μεγάλα και φρικτά πάθη, τις προσφυώς και ευγλώττως χαρακτηρισθείσες ως εθνικές κατάρες της ελληνικής φυλής, ήτοι της εμπαθεστάτης διχόνοιας και της ακορέστως απλήστου  φιλαρχίας.

Το φιλελεύθερο και αδούλωτο φρόνημα των Ελλήνων εγέννησε τον ασύγκριτο σε παγκόσμιο επίπεδο αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας για την αποτίναξη του δισβάστακτου    και φρικτού οθωμανικού τυραννικού ζυγού, αλλά και σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι εθνικές κατάρες του Γένους, η καταστροφική διχόνοια και το ανικανοποίητο πάθος της  φιλαρχίας, οδήγησαν  τους επαναστατημένους Έλληνες και την δόλια πατρίδα σε εμφύλιο σπαραγμό και σχεδόν σε ολοσχερή αφανισμό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ
ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ

·      Ιστορικά κείμενα-μαρτυρίες του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και του Αδαμαντίου Κοραή  για την δίδυμη εθνική κατάρα των Ελλήνων, την διχόνοια και την φιλαρχία.

Στην διαχρονική ιστορική περπατησιά του Γένους των Ρωμηών,  ο ιστορικός μελετητής και ερευνητής δύναται ακόπως να διαπιστώνει τις πολλές  και μεγάλες αρετές, οι οποίες περικοσμούν τους Έλληνες, αλλά και τα δύο μεγάλα και φρικτά πάθη, τις προσφυώς και ευγλώττως χαρακτηρισθείσες ως εθνικές κατάρες της ελληνικής φυλής, ήτοι της εμπαθεστάτης διχόνοιας και της ακορέστως απλήστου  φιλαρχίας.

Το φιλελεύθερο και αδούλωτο φρόνημα των Ελλήνων εγέννησε τον ασύγκριτο σε παγκόσμιο επίπεδο αγώνα της εθνικής παλιγγενεσίας για την αποτίναξη του δισβάστακτου    και φρικτού οθωμανικού τυραννικού ζυγού, αλλά και σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι εθνικές κατάρες του Γένους, η καταστροφική διχόνοια και το ανικανοποίητο πάθος της  φιλαρχίας, οδήγησαν  τους επαναστατημένους Έλληνες και την δόλια πατρίδα σε εμφύλιο σπαραγμό και σχεδόν σε ολοσχερή αφανισμό.

ΦΑΝΑΡΙΟΝ - ΓΕΝΟΣ - ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΑΝΑΡΙΟΝ-ΓΕΝΟΣ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453 μ.Χ.) υπό των αλλοθρήσκων οθωμανών υπήρξε το μέγιστο κοσμοιστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρού της ανθρωπότητος και την ιστορική περπατησιά του ευσεβούς ελληνορθοδόξου Γένους μας. Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, όπως υποστασιοποιούνταν και ενσαρκωνόταν στον παλαίφατο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτοι της μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, υπήρξε η «κιβωτός της σωτηρίας» και η ιαματική και σωστική «Κολυμβήθρα» εντός της οποίας το ευσεβές Γένος μας ανεβαπτίζετο στα ανόθευτα νάματα της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως διατηρώντας, παρά τους δίσεκτους και δυσχείμερους καιρούς και χρόνους που βίωνε κάτω από τον αλλόθρησκο δυνάστη και τύραννο, την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία και ιδιοπροσωπία του, ήτοι την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητά του.

ΔΥΟ ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ : ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ Ή ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΥο θρυλικΕς αγωνιστικΕς μορφΕς του ΓΕνους

ΠαλαιΩν ΠατρΩν ΓερμανΟς και
ΓρηγΟριος ΔικαΙοΣ Ή ΠαπαφλΕσσας

·        Ο βίος και η εθναρχική δράση τους κατά τον επαναστατικό αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός

Ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός έσπειρε και αυτός μεταξύ άλλων στις καρδιές των υπόδουλων Ρωμηών την Μεγάλη Επανάσταση του Γένους. Με την οξύτητα του πνεύματός του ως ακατάβλητος ιεράρχης επολέμησε αρχικώς κρυφά τον Τούρκο δυνάστη. Όταν όμως ήλθε η ώρα τον επολέμησε και φανερά. Το αρχιερατικό του χέρι που μέχρι τότε ευλογούσε, με την επανάσταση έδειξε και την φοβερή πατριωτική του πυγμή.

Ο ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ : ΜΟΝΟΝ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΄Η ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ;

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ

ΜΟΝΟΝ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΄Η ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ;

Ποταμοί μέλανος, αχρείαστου και άχρηστου μέλανος, εχύθησαν επί χάρτου κυρίως από τους λεγομένους «μαρξιστές ιστορικούς» και τους εν γένει θιασώτες και οπαδούς του πάλαι ποτέ «ιστορικού υλισμού» συγγραφείς προκειμένου να αποδειχθεί ότι ο υπέρτατος αγών της εθνικής παλιγγενεσίας υπήρξε «ταξικός», «κοινωνικός», «αντικαθεστωτικός», «ιδεολογικός» και πλείστοι όσοι άλλοι ιστορικώς αυθαίρετοι, αβάσιμοι και μετέωροι χαρακτηρισμοί στους οποίους όμως οι συγγραφείς αυτής της «ιδεολογικής γραμμής» δεν συμπεριέλαβαν για προφανέστατους ιδεοληπτικούς λόγους ή ένεκα πολιτικού χαρακτήρος σκοπιμότητες δύο και μόνον λέξεις, τις πλέον προφανείς, λογικές, ιστορικώς μεμαρτυρημένες και αψευδώς από την ζώσα πραγματικότητα τεκμηριωμένες και επαληθευμένες, που δεν είναι άλλες από τις λέξεις «εθνικοαπελευθερωτικός» και «θρησκευτικός».

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΠΡΩΤΑΡΜΑΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΘΝΕΓΕΡΤΟΥ ΜΕΤΕΩΤΩΝ ΠΑΠΑ-ΘΥΜΙΟΥ ΒΛΑΧΑΒΑ Ή ΜΠΛΑΧΑΒΑ (+1809)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΓΚΩΜΙΟΝ

ΠΡΩΤΑΡΜΑΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΘΝΕΓΕΡΤΟΥ ΜΕΤΕΩΤΩΝ

ΠΑΠΑ-ΘΥΜΙΟΥ ΒΛΑΧΑΒΑ Ή ΜΠΛΑΧΑΒΑ (+1809)

Η λαϊκή μούσα εμπνευσμένη από τον ακατάβλητο ηρωϊσμό και τον μαρτυρικό θάνατο του πρωταρματολού και εθνεγέρτου των Μετεώρων, του λεγομένου «λεοντόκαρδου», Παπα-Θύμιου Βλαχάβα, συνέθεσε το παρακάτω δημώδες (δημοτικό) τραγούδι:

«Αηδόνια μου περήφανα, πεύκα καμαρωμένα,

 φέτος να μη λαλήσετε, φέτος να μαραθήτε.

Τον Παπαθύμιο πιάσανε, τον καπετάν Βλαχάβα.

Στη μέση τ’ ο Μουχτάρ πασάς, πίσω οι τσοχανταραίοι,

 κι’ αποκοντά οι μπέηδες, κι’ οι τουρκοπουλημένοι.

 Κι’ Αλή Πασάς σαν τό’ μαθε, δεν πίστευε το θάμα.

 Κι’ ο ίδιος τον προβόδισε κι’ ο ίδιος του μιλάει:

 «Παπά! Βρε κερατοπαπά, μου χάλασες τον τόπο!

δεν σ’ άρεθ’ ο Αλήπασας, δεν σ’ άρεθ’ ο Σουλτάνος,

 και Μπαϊράκι σήκωσες να γένης Βασιλέας»

-«Μη βλαστημάς, Αλήπασα, μη βλαστημάς Βεζύρη,

 σου’ φταιξα, σε πολέμησα, και σώπεσα στα χέρια».

-«Γίνεσαι Τούρκος, βρε Παπά, κι’ όλα στα συμπαθάω».

-«Ρωμηός εγώ γεννήθηκα, Ρωμηός θενά πεθάνω».

Ο Μεγάτιμος και ηρωϊκός οίκος των Βλαχαβαίων ή Βλαχαβιωτών, ο οποίος επέλαμψε κατά την προεπαναστατική περίοδο στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας, έχει καταγραφεί στις δέλτους της αδεκάστου ιστορίας «χρυσοίς γράμμασι» και σφράγισε ανεξίτηλα την συλλογική εθνική συνείδηση των Νεοελλήνων, οι οποίοι στο άκουσμα και μόνο της περιφράσεως «Αρματολίκι των Χασίων», ανακαλούν στη μνήμη τους, τ’ όνομα του Πρωταρματολού και Εθνεγέρτου των Μετεώρων Παπα-Θύμιου Βλαχάβα που υπήρξε ο «Αετιδεύς των Χασίων».

ΕΘΝΕΓΕΡΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Α΄

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕθνεγΕρτης
 ΜητροπολΙτης ΜαρωνεΙας
ΚωνστΑντιος Α΄

Η υπ' αυτού επευλόγηση των όπλων της Εθνεγερσίας στον χώρο της υπόδουλης Μακεδονίας είναι ισότιμη και ισόκυρη με εκείνη του Μητροπολίτου Παλαιών Πατρών Γερμανού και η ηρωϊκή θυσία του κατά τον Αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821 είναι εφάμιλλη εκείνης του Παπαφλέσσα και του Αθανασίου Διάκου.

Ο εθνεγέρτης Ροδόπης, Μητροπολίτης Μαρωνείας Κωνστάντιος ο Α΄, κατά μία μη αποδεικνυόμενη από άλλες ιστορικές μαρτυρίες άποψη, γεννήθηκε στα Μαδεμοχώρια της Χαλκιδικής Χερσονήσου, πιθανότατα μεταξύ των ετών 1770-1780. Ο Κωνστάντιος λόγω της γεωγραφικής γειτνιάσεως της γενέτειράς του, της Χαλκιδικής, με το Άγιον Όρος πιθανώς μετέβη στην Αθωνική πολιτεία, όπου ίσως εφοίτησε στην Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Σχολή και ολοκλήρωσε την εγκύκλια και εκκλησιαστική παιδεία και κατάρτισή του.

Ο αείμνηστος, μεγάλος ιστορικός, Καθηγητής Απόστολος Βακαλόπουλος επισημαίνει ότι το όνομα του Κωνσταντίου αναφέρεται στις ιστορικές πηγές και κατά το έτος 1804, πιθανόν μετά την αναχώρησή του από το Άγιον Όρος. Αργότερα μεταβαίνει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου διακρίνεται για το ήθος, τον δυναμικό και δραστήριο χαρακτήρα του καθώς και για την αφοσίωσή του στην Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Στο Φανάρι χειροτονείται πρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και λαμβάνει το Οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου.

ΤΟ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Τα προνόμια των Ορθοδόξων Μητροπολιτών κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Τα βεράτια της Υψηλής Πύλης περί των Μητροπολιτών

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς, ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παρέδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Γεννάδιο Β΄ (Σχολάριο) τα λεγόμενα «άγραφα προνόμια», καθώς και βεράτια (ανώτατα σουλτανικά διατάγματα) με τα οποία περιγράφονταν λεπτομερέστατα και κατοχυρώνονταν τα εθναρχικά, εκκλησιαστικά και ποιμαντικά δικαιώματα των Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τα βεράτια αυτά απέβλεπαν στην προστασία των προνομίων της Εκκλησίας και των μητροπολιτικών δικαιωμάτων από τις αυθαίρετες παρεμβάσεις των Οθωμανών διοικητών στις απομακρυσμένες επαρχίες της αυτοκρατορίας, που δεν ελέγχονταν άμεσα από την κεντρική διοίκηση.

Σε γενικές γραμμές τα βεράτια της Υψηλής Πύλης περί των Μητροπολιτών όριζαν ότι οι ορθόδοξοι μητροπολίτες ήσαν ανεξάρτητοι και ελεύθεροι στην εκτέλεση όλων των αφορώντων στη χριστιανική θρησκεία και στη γενική διοίκηση και διαχείριση των υποθέσεων των χριστιανών. Είχαν δικαίωμα να υπερασπίζονται τους χριστιανούς κατοίκους της μητροπολιτικής τους περιφέρειας σε όλες ανεξαιρέτως τις υποθέσεις τους, χωρίς καμμία παρεμπόδιση από τις οθωμανικές αρχές. Μόνο οι Μητροπολίτες είχαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ρυθμίζουν τα των γάμων, διαζυγίων και κληρονομικών ζητημάτων των χριστιανών.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΑΙΜΑΤΟΒΡΕΧΤΑ ΡΑΣΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΪΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠατριαρχικΑ ΑιματΟβρεχτα ΡΑσα
ΥπΕρ του ΡωμαΙϊκου ΓΕνους

·      Η προσφορά, τα μαρτύρια και οι θυσίες του Ορθοδόξου Πατριαρχικού Ιερού Κλήρου  για την εθνική παλιγγενεσία και την απελευθέρωση της Ελλάδος.

·  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με τους παντός βαθμού κληρικούς του υπήρξε η «ζώσα και ένσαρκη κιβωτός σωτηρίας του Γένους» για τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και ελληνορθοδόξου ιδιοπροσωπίας και αυτοσυνειδησίας του έως και την απελευθέρωσή του.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως εθναρχούσα Εκκλησία, η οποία υποστασιάζετο και ενσαρκώνετο στο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διεδραμάτισε ενεργό και καίριας σημασίας ρόλο όχι μόνον κατά την μεγάλη και Ιερή Επανάσταση του 1821, αλλά και στις διάφορες προεπαναστατικές εξεγέρσεις και απελευθερωτικά κινήματα. Οι θάνατοι και απαγχονισμοί, όπως και το άφθονο μαρτυρικό αίμα Πατριαρχών, Αρχιερέων και απλών Κληρικών της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, είχαν ως αποτέλεσμα να ανέλθει το γόητρο και η αίγλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας ακόμη περισσότερο στη συλλογική εθνική συνείδηση του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού.

ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

·        Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και Ευαγγελισμός του μαρτυρικού Γένους μας.

·        Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπήρξε η μόνη κιβωτός σωτηρίας του Γένους μας.

Σε μια στιγμή πόνου και ηθικής εξάρσεως ο περίφημος θεολόγος και ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης, ενώ εκήρυττε στον Ιερό Ναό της Ελληνικής Κοινότητας της Βενετίας έπλεξε την προς την Θεοτόκο αποστροφή του λόγου του, ο οποίος είναι η κατάθεση της ψυχής του για την εθνική παλιγγενεσία που την οραματίστηκε μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το μαρτυρικό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Ο συγκλονιστικός εκείνος λόγος έχει ως εξής: «Έως πότε, Πανακήρατε Κόρη, το μαρτυρικό έθνος των Ελλήνων θα ευρίσκεται στα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε θα βασιλεύονται από την ημισέληνο οι χώρες εκείνες στις οποίες ανέτειλε με ανθρώπινη μορφή από την ηγιασμένη σου γαστέρα ο μυστικός της Δικαιοσύνης Ήλιος; Αχ Παρθένε, ενθυμήσου πως στην Ελλάδα για πρώτη φορά παρά σε άλλο τόπο έλαμψε το ζωηφόρο φως της αληθούς πίστεως. Το ελληνικό Γένος εστάθη το πρώτο, που άνοιξε τις αγκάλες και εδέχθη το Θείο Ευαγγέλιο του Μονογενούς σου Υιού. Τούτο έδωσε στον κόσμο τους διδασκάλους, οι οποίοι με το φως της διδασκαλίας τους εφώτισαν τις αμαυρωμένες καρδιές των ανθρώπων.

Λοιπόν, εύσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλούμεν σε διά το “Χαίρε” εκείνο, που μας επροξένησε την χαρά, διά τον αγγελικό εκείνο ευαγγελισμό, που εστάθη της σωτηρίας μας το προοίμιον, χάρισέ του την προτέρα του τιμή. Σήκωσέ το από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την αιχμαλωσία στο βασίλειο. Και αν αυτές οι φωνές μας δεν σε παρακινούν στα σπλάχνα, ας σε παρακινήσουν οι φωνές και οι παρακλήσεις των αγίων σου που ακαταπαύστως φωνάζουν απ’ όλα τα μέρη της μαρτυρικής Ελλάδος. Φωνάζει ο Ανδρέας από την Κρήτη, φωνάζει ο Σπυρίδων από την Κύπρο, φωνάζει ο Ιγνάτιος από την Αντιόχεια, φωνάζει ο Διονύσιος από την Αθήνα, φωνάζει ο Πολύκαρπος από την Σμύρνη, φωνάζει η Αικατερίνα από την Αλεξάνδρεια, φωνάζει ο Χρυσόστομος από την Βασιλεύουσα Πόλη, και καθώς σου επιδεικνύουν την σκληροτάτη τυραννίδα των αθλίων Αγαρηνών ελπίζουν από την άκρα ευσπλαχνία σου την απολύτρωση του Ελληνικού Γένους».

«ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΝΑΣΤΑ, ΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ ;» - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΝΑΣΤΑ, ΤΙ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ ;»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

·        Η πενθηφόρος και νηπτική περίοδος της σώζουσας μετανοίας και ανυποκρίτου ευσεβείας.

·     Οι Θεοκίνητοι και Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας θεολογούν και διασαλπίζουν το μήνυμα του πολύπλευρου πνευματικού αγώνος και της εν Χριστώ σωτηρίας.

Δυσθεώρητα και φοβερά είναι τα κύματα του φουρτουνιασμένου πελάγους, που υψώνονται απειλητικά για να καταποντίσουν και καταπνίξουν τον αβοήθητο ναυαγό, ο οποίος παλεύει να σωθεί. Εξίσου φοβεροί και τρομακτικοί είναι και οι πολυποίκιλοι πειρασμοί και λογισμοί που ως πνευματικά φουρτουνιασμένα κύματα δέχεται ο αγωνιζόμενος πνευματικώς άνθρωπος καθώς παλεύει μέσα στο πνευματικό πέλαγος της πενθηφόρου και νηπτικής περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Στον στίβο τούτο των πνευματικών άθλων, όπου αθλοθέτης, αγωνοθέτης και τελικός στεφανοδότης είναι ο Χριστός, ο πτωτικός χοϊκός άνθρωπος θρηνεί την έξοδό του από της τρυφής του παραδείσου και την οντολογική πτώση του στη φθορά και τον θάνατο. Δέχεται τα τραύματα του μισόκαλου και μισανθρώπου απατεώνα διαβολέα, ο οποίος παντί σθένει και πάση δυνάμει αντιπαλεύει τον αγωνιζόμενο πνευματικώς άνθρωπο και αντιστρατεύεται το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας αυτού.

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΣΙ : ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ ή ΕΙΡΗΝΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΟΚΑΠΗΛΟΙ;

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΣΙ
ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ ή ΕΙΡΗΝΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΟΚΑΠΗΛΟΙ;

·  Ερμηνευτικός θεολογικός υπομνηματισμός του θεόφρονος της Εκκλησίας Πατρός Αγίου Γρηγορίου Νύσσης στον Μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται».

Σε αποκαλυπτικούς καιρούς και χρόνους αφιλίας, αφιλαδελφείας, αφιλαλληλίας, φιλοπόλεμους και πολεμοχαρείς, αντιειρηνικούς και ειρηνοκτόνους, η Εκκλησία του Χριστού ως το του Χριστού στόμα και λάλημα σε πείσμα των καιρών αυτών και της επικρατούσης ζοφεράς καταστάσεως καθ’ ημέραν ή μάλλον νυχθημερόν εύχεται δεομένη προς τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ως τον Άρχοντα της Ειρήνης, «υπέρ της άνωθεν ειρήνης» και «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου…».

Όταν πανταχόθεν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ηχηρώ τω τρόπω και δυσοίωνες προβλέψεις και αναλύσεις «ειδικών» παραζαλίζουν και συσκοτίζουν τον νουν των ανθρώπων, αποκαλύπτεται η τραγικώς μεγίστη έλλειψη που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων σε αληθείς και όχι κατ’ επάγγελμα ή σε διατεταγμένη υπηρεσία ειρηνοποιούς, ενώ την ίδια στιγμή «επληρώθη η κτίσις όλη» από αερολογούντες ειρηνολογούντες, οι οποίοι διακηρύττουν την ειρήνη ή μάλλον την ψευδοειρήνη του κόσμου τούτου υποκρύπτοντας όπισθεν αυτής ποικίλα συμφέροντα, ανομήματα και ατοπήματα σε βάρος των αθώων λαών της γης βιάζοντας βάναυσα με πράξεις και παραλείψεις, φανερές και αφανείς, την ίδια την ειρήνη, εξευτελίζοντας συνάμα αυτήν καθ’ εαυτήν την αξία του όρου που έγινε της μόδας ή του συρμού να χρησιμοποιείται ακόμη και από εκείνους, οι οποίοι κάθε άλλο παρά ειρηνοποιοί είναι, αλλά ειρηνοκτόνοι και ειρηνοκάπηλοι, ειρηνοπλάνοι και ειρηνοκίβδηλοι.

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΕΝΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΕΝΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

·  Θεολογικός υπομνηματισμός των κειμένων της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου μέσω της θεολογικής διδασκαλίας του Οσίου Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς.

·    Στα εγκριθέντα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας κυριαρχεί το τέλειο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, του «αεί ενανθρωπιζομένου» ως αυτοζωή και αυτοαλήθεια εν τη Εκκλησία για να ζήσει ο κόσμος, η όλη κτιστή δημιουργία, υπερβαίνοντας τα οντολογικά αδιέξοδα τα οποία προκαλεί ο εγωϊστικά αυτονομημένος κτιστός άνθρωπος.

·    Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος με λόγο αληθείας και άνευ διπλωματικών περιστροφών θέτει τον «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» διακηρύτουσσα την μόνη σωτήρια οδό στο πρόσωπο όχι ενός ανθρωποθέου αλλά του Σωτήρος και Λυτρωτού Ιησού Χριστού και παράλληλα στηλιτεύει την φθοροποιό εκκοσμίκευση και την ηθική σχετικοποίηση οι οποίες ως δίδυμες αδελφές προκαλούν την αδικία, τον πόνο, την εκμετάλλευση και τον εξευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου.

·    Το Επισκοπικό σώμα των Πατέρων της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου εν αληθεία αγάπης και εν αγάπη αληθείας ανατέμνει όλες τις εκφάνσεις της ζωής του συγχρόνου ανθρώπου και του λογικοκρατούμενου πολιτισμού αυτού διδάσκουσα την Χριστοκεντρική διδασκαλία της Ορθοδοξίας ως οντολογικής προτάσεως ζωής σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η εγωϊστική φιλαυτία, η παγκοσμιοποίηση, η μαζοποίηση των ανθρώπων και η αποϊεροποίηση της ανθρώπινης ζωής.

Ο οντολογικός και σωτηριολογικός ομφαλός στη ζωή της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας είναι το τέλειο θεανδρικό πρόσωπο του Σωτήρος και Λυτρωτού Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ο οποίος με την ενανθρώπισή του ήνωσε υποστατικώς το κτιστό με το άκτιστο για την σωτηρία όλης της κτιστής δημιουργίας. Στην Χριστοκεντρική ζωή της Εκκλησίας και συνακόλουθα στην ζωή των ανθρώπων, οι οποίοι είναι ζώντα και οντολογικώς εγκεντρισμένα οργανικά μέλη του «Σώματος Χριστού», τα πάντα αποκτούν το αληθές οντολογικό περιεχόμενο και την ουσιαστική αξία και σημασία τους σε αγαπητική σχέση και οντολογική αναφορά προς το τέλειο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Όταν όμως ο κτιστός και πεπερασμένος χοϊκός άνθρωπος θεοποιεί το «εγώ», το «υπερτροφικό εγώ» του, επιθυμώντας μέσα στη νεφελώδη και ομιχλώδη ματαιοδοξία και κενοδοξία του να πλάσει έναν καινοφανή «άνθρωπο – θεό» απορρίπτοντας τον φιλάνθρωπο, τον όντως μόνο φιλάνθρωπο Θεάνθρωπο, τότε καταλήγει σε οντολογικά αδιέξοδα βιώνοντας την οντολογική ανυπαρξία του και τον αυτομηδενισμό του.

ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ: ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ
 ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ

«Ω φΙλοι, ορΑτε, μηδεΙς υμΑς χωρΙση απΟ της αγΑπης του μυστηρΙου αυτού του ΘρΟνου»

Η Θράκη στο διάβα των αιώνων τελεί αδιαλείπτως υπό το «Πρωτόθρονον και Μαρτυρικόν Ωμοφόριον» του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου.

Η αδέκαστη ιστορία έχει καταγράψει αψευδώς και διά «τεκμηρίων πολλών» ότι η εκκλησιαστική οργάνωση των Επαρχιών του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της Θρακικής Γης είναι συνυφασμένη ακατάλυτα με την ζωή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Ο Απόστολος  Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων, έδρασε, σύμφωνα με αξιόπιστες ιστορικές πηγές και την παράδοση της Εκκλησίας, στην Μικρά Ασία, τiς περί τον Εύξεινο Πόντο περιοχές, την Θράκη και την Αχαΐα, όπου και εμαρτύρησε. Έτσι, η Αποστολικότητα του Θρόνου της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι αποδεδειγμένα συνδεδεμένη και με την Αποστολικότητα των ιδρυθεισών κατά τόπους Εκκλησιών στις παραπάνω περιοχές, όπου έδρασε ο Πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας, και μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και εκείνες της ευλογημένης Θρακικής Γης.

Ο «κοινός αποστολικός σύνδεσμος» ανάμεσα στην μεγάλη Θρακώα Γη και την ιερά εκκλησιαστική Καθέδρα της του Κωνσταντίνου Πόλεως, της Θεοτοκουπόλεως Βασιλίδος των Πόλεων, ενισχύεται κατά τους μετέπειτα χρόνους και εκ του γεγονότος ότι προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου η μικρά πόλις (Πολίχνη) του λεγομένου Βυζαντίου, η αρχαία αυτή αποικία των Μεγαρέων ήταν Επισκοπή κατά το χριστιανικό αυτής τμήμα, υπαγομένη στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου της εν Θράκη Ηρακλείας. Ο δε εκάστοτε Μητροπολίτης Ηρακλείας μέχρι και σήμερα, εάν βεβαίως υπάρχει εν ενεργεία Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό τον τίτλο του «Ηρακλείας», σύμφωνα με αρχαιότατο εκκλησιαστικό έθος, εγχειρίζει την πατριαρχική ποιμαντορική ράβδο (πατερίτσα) στον εκάστοτε νεοεκλεγέντα και ενθρονιζόμενο Οικουμενικό Πατριάρχη.

ΑΡΑΓΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ; Ο ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΥΣΕΒΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Αραγε υπΑρχει ΕκκλησιαστικΟ ΦρΟνημα;

Ο ΕσχατολογικΟς και ΑντιευσεβιστικΟς ΧαρακτΗρας
της ΕκκλησιαστικΗς ΖωΗς και εν ΧριστΩ ΚοινωνΙας

·        Οι αοίδιμοι π. Γεώργιος Φλωρόφσκι και π. Αλέξανδρος Σμέμαν Ορθοτομούν «Λόγον Αληθείας» σε μία εποχή νοσηράς ατομιστικής και φατριαστικής δήθεν «Θρησκευτικότητας» και αποκομμένης από το μυστήριο της Εκκλησίας «ευσεβιστικής πνευματικότητας».

·        Το μυστηριακό εν Χριστώ βίωμα της Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων αποτελεί υπαρξιακή πρόταση αλήκτου ζωής και αιωνιότητος.

Στην Εκκλησία η Χαρά της Πεντηκοστής είναι «αεί ζώσα» εμπειρία και όχι το στιγμιαίο ιστορικό γεγονός, το οποίο εν είδει μουσειακού απολιθώματος αποτελεί αντικείμενο εξ αποστάσεως μελέτης κληρικών ή θεολόγων λαϊκών. Όταν λοιπόν το μυστήριο της Εκκλησίας ως οντολογικό βίωμα και εικόνα της Βασιλείας του Θεού αντιμετωπίζεται ή προσεγγίζεται με κριτήρια αυστηρώς ιστορικά, τυπολατρικά και ακόμη χειρότερα ηθικιστικά, τότε καταντάει στη συνείδηση του χριστεπωνύμου πληρώματος και όχι μόνο να είναι ένα είδος σωματείου, ιδρύματος ή κρατικής προνοιακής υπηρεσίας, ενώ σε πλείστες όσες περιπτώσεις  αρχίζουν να φύονται εντός της Εκκλησίας ποικίλα ζιζάνια, όπως φατρίες, παρασυναγωγές, κάστες, οργανώσεις κ.α. Έτσι, παρατηρείται και το ακόμη πιο ανησυχητικό φαινόμενο της μεταλλάξεως της του Χριστού Εκκλησίας σε μια νόθη και κάλπικη Εκκλησία, μιά θλιβερή μάζωξη «αυτόκλητων σωτήρων», οι οποίοι στο όνομα δήθεν της καθαρότητας της Εκκλησίας πράττουν και λέγουν παντελώς αυθαίρετα, τα μύρια όσα ψυχοφθόρα, αντιεκκλησιολογικά, αντικανονικά και αντιευαγγελικά. Μετατρέπουν την Εκκλησία του Χριστού σε «προσωπικό τους κτήμα» μέσα σε έναν αρρωστημένο ατομισμό και ηδυπαθή εωσφορικό εγωϊσμό άνευ προηγουμένου, επειδή παθιασμένα «κόβουν και ράβουν» την Εκκλησία στα μέτρα τους, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν απεγνωσμένα οπαδούς και στρατιωτάκια για να θαυμάζουν τα αυθαίρετα και καταστροφολογικά αποφθεγματικά γραφόμενα και λεγόμενά τους. Αρέσκονται μάλιστα να ίστανται στον θρόνο του Χριστού και να ομιλούν δήθεν ως το στόμα του Χριστού.

ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΙΩΔΗ ΣΤΑ ΟΥΣΙΩΔΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΙΩΔΗ ΣΤΑ ΟΥΣΙΩΔΗ  ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η υπό του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν Θεολογική Ανατομία της Συγχρόνου
Εκκλησιαστικής Ζωής

Αποτελεί μέγα τόλμημα και δυσχερέστατο πνευματικό άθλο η απόπειρα και μόνο να επιχειρήσει κάποιος, έστω και σε αδρές γραμμές, την θεολογική ανατομία της νοσηράς συγχρόνου εκκλησιαστικής ζωής χωρίς να πέσει στα βαρέα πνευματικά αμαρτήματα της εγωιστικής αλαζονείας, της αφιλαδέλφου κατακρίσεως, της φιλαύτου και μωράς αυτοδικαιώσεως και της αχαλίνωτης ματαιοδοξίας και κενοδοξίας.

Σε ένα κόσμο, ο οποίος ευρίσκεται σε απόλυτη και πλήρη σύγχυση, χωρίς προσανατολισμό και αυτοσυγκράτηση στα εγωιστικά «θέλω» του, είναι δυσχερές και επίπονο εγχείρημα να γίνεται λόγος περί Θεού επειδή στην σύγχρονη λεγομένη «μετανεωτερική και μεταμοντέρνα» εποχή ο Θεός είναι λίαν «ενοχλητικός» ακόμη και ως λεκτικό άκουσμα στα πλήθη του κόσμου και γι’ αυτό βολεύει και «συμφέρει» να είναι εξορισμένος από την ζωή των ανθρώπων.

Άλλο τόσο και ο θεολογικός λόγος της Εκκλησίας δεν γίνεται αποδεκτός επειδή θεωρείται και κρίνεται ως παρωχημένος, αναχρονιστικός, ηθικιστικός και ψευδεπίγραφος, επειδή – και όχι άδικα εν προκειμένω – δεν απαντά στα διαχρονικά υπαρξιακών διαστάσεων ερωτήματα του «εν ζάλη πνευματική και θυέλλη υπαρξιακή» συγχρόνου ταλανιζομένου και αυτοαναιρούμενου κόσμου στον οποίο για πολλούς ο «Θεός πέθανε», η ύλη θεοποιείται, η ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου καταρρακώνεται και η ελπίδα της ζωής μέσω της βεβαιότητος της πίστεως ότι «Θεός γεννάται…» και «θανάτω θάνατος» επατήθη, δυστυχώς, απορρίπτεται άκριτα, αβίαστα, αβασάνιστα και αφ’ υψηλού.

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Κατά τους εσχάτους καιρούς και χρόνους ο εκκλησιαστικός λόγος έχει καταντήσει μία αδιάλειπτη συνθηματολογία και ακατάσχετη φλυαρολογία που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον γνήσιο και ανόθευτο θεολογικό λόγο της Εκκλησίας, ο οποίος είναι οντολογική (υπαρξιακή) πρόταση ζωής για να «ζήσει ο άνθρωπος και ο κόσμος» και φυσικά ο «της Εκκλησίας λόγος» ουδόλως έχει σχέση ή εξαντλείται στις συνθηματολογικές αναρτήσεις ορισμένων δήθεν βαθυστόχαστων φράσεων ή προτάσεων ενίων στις λεγόμενες «εκκλησιαστικές ιστοσελίδες» για ευρεία κατανάλωση.

Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα από τους ελαχίστους σκεπτόμενους ανθρώπους εάν και κατά πόσο ο σύγχρονος εκκλησιαστικός λόγος είναι ορθόδοξα θεολογικός, δηλαδή ουσιαστικά εκκλησιολογικός, ή μήπως έχει καταντήσει σε ένα ανακυκλούμενο σύστημα ευσεβισμού ή ψευδοηθικής (ηθικισμού) προτεσταντικής συλλήψεως χωρίς να προσφέρει υπαρξιακών διαστάσεων προτάσεις ή απαντήσεις στα βασικά οντολογικά ερωτήματα ή και διλήμματα ζωής και θανάτου που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει αυτοπαγιδευμένος τα ανυπέρβλητα υπαρξιακά προβλήματα και αδιέξοδά του, την ίδια εν τέλει την οντολογική ανυπαρξία του και τον «αυτομηδενισμό» του;

ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΩΣ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΩΣ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

·   Το Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδεικνύεται στην πράξη και δι’ έργων ότι παραμένει διαχρονικά ο ακλόνητος, αμετάθετος και κραταιός εγγυητής της Πανορθοδόξου ανά την υφήλιο ενότητος καθώς και ο ασυμβίβαστος υπέρμαχος και ακατάβλητος υπεραμύντορας της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας έναντι κάθε διχαστικής και διασπαστικής εθνοφυλετικής (εθνικιστικής) πολιτικής μέσα στο ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Ορθοδοξίας.

Ο αντιευαγγελικός και αντιεκκλησιολογικός «φυλετισμός ή εθνοφυλετισμός» ως αναφυόμενο «αιρετικόν ζιζάνιον» εντός του «αμπελώνος Κυρίου» υπήρξε γέννημα και θρέμμα» του πολιτικού εθνικισμού, ο οποίος ανέτειλε κατά τον 19^ο αιώνα όταν πλέον ψυχορραγούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως σωτήρια πρόταση για την εθνική αφύπνιση των υπόδουλων στην Υψηλή Πύλη Χριστιανικών λαών, οι οποίοι ενστερνισθέντες την «εθνική ιδέα» ή «εθνοτική ιδεολογία» συνεκρότησαν ανεξάρτητα εθνικά κράτη στην χερσόνησο του Αίμου, όπου τα γνωστά χριστιανικά κράτη των Βαλκανίων ή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Τα νεοπαγή αυτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του βαυαρόπληκτου οθωνικού «Βασιλείου της Ελλάδος» του οποίου η Ιεραρχία έδωσε το «κάκιστο παράδειγμα» δημιουργώντας «εκκλησιαστικό προηγούμενο», άρχισαν το ένα μετά το άλλο να απαιτούν και να επιβάλουν χρησιμοποιώντας ως «εύχρηστο όργανο» αυτών την τοπική Ορθόδοξη Ιεραρχία τους, με αντιεκκλησιολογικό, αντικανονικό και πραξικοπηματικό τρόπο έναντι της κοινής και τροφού Μητρός αυτών Εκκλησίας, ήτοι του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ίδρυση και ανεξαρτήτων (αυτοκεφάλων) «εθνικών εκκλησιών» προκειμένου να επιτύχουν την «ολοκλήρωση» της εθνικής οντότητός τους.

Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΚΟΙΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΗΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΚΟΙΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΗΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

·   Το Κοινοτικό σύστημα ως μορφή Τοπικής Αυτοδιοικήσεως κατά την Οθωμανοκρατία υπήρξε θεσμός επιβιώσεως των Ρωμαΐικων Κοινοτήτων.

·     Οι εφοροδημογέροντες σε συνεργασία με τους εκκλησιαστικούς και σχολικούς εφοροεπιτρόπους υπό την προεδρία των εκασταχού Πατριαρχικών Μητροπολιτών συνέβαλαν στην εκπαιδευτική οργάνωση και πολυδιάστατη ανάπτυξη και πρόοδο των Ελληνορθοδόξων Κοινοτικών Ενοριών.

Η ιστορική ιχνηλασία αναφορικά με την εσωτερική λειτουργία και τις αρμοδιότητες των κοινοτικών οργάνων πιστοποιεί την ιστορική αλήθεια ότι ο «κοινοτικός θεσμός» υπό την επίβλεψη και μέριμνα των κατά τόπους Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπήρξε το «ζωντανό κύτταρο» για την κοινωνική, οικονομική, εκπαιδευτική και εν τέλει εθνική, επιβίωση του υπόδουλου Γένους, ενώ στην σύγχρονη εποχή η ανυπαρξία του «κοινοτικού πνεύματος» στις ενορίες και στην κοινωνία έχει καταστήσει τις ανθρώπινες σχέσεις σε απρόσωπες, εγωκεντρικές, φίλαυτες και αφιλάνθρωπες «παράλληλες συνυπάρξεις» ατομικών μονάδων και όχι προσώπων.

Μετά την κατάλυση του βυζαντινού κράτους και την επικράτηση των Οθωμανών στην καθ’ ημάς Ανατολή ο μόνος θεσμός που επεβίωσε μέσα στους «σκοτεινούς αιώνες» της επαράτου δουλείας και υπήρξε η όντως «Κιβωτός της Σωτηρίας» των υπόδουλων Ρωμιών ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο μεριμνούσε δια των εκάστοτε Πατριαρχών, της Αγίας και Ιεράς Πατριαρχικής Συνόδου και των κατά τόπους Μητροπολιτών για την άρτια οργάνωση, πρόοδο και ανάπτυξη των ρωμαΐικων κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΠΑΛΟΕΣΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΙΜΒΡΟ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
 ΣΤΗΝ ΠΑΙΠΑΛΟΕΣΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΙΜΒΡΟ 

· Από του Ιμβρίου Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού και του Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος έως του Μεγάλου εν Πατριάρχαις Βαρθολομαίου Α΄ του Ιμβρίου.

· Κείμενα -μαρτυρίες έκπαλαι και νυν περί των αόκνων αγώνων και των αλήκτων οραμάτων Ιεροφαντών ρασοφόρων της εσταυρωμένης Μεγάλης Εκκλησίας και των ευλαβεστάτων και πονεμένων Ιμβρίων για σχολειά, γράμματα και παιδεία στην μαρτυρική νήσο.

Εάν κατά τον 19ο αιώνα η περί των γραμμάτων και της ελληνορθοδόξου παιδείας ιστορία της κατά τον Όμηρο «παιπαλόεσσας» μαρτυρικής νήσου Ίμβρου εσφραγίσθη ανεξίτηλα από την φιλοπρόοδο δράση και φιλεκπαιδευτική πνευματική προσφορά του Ιμβρίου λογίου Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού (1772-1854), του πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως αγωνισαμένου, κοπιάσαντος και ευεργετήσαντος την περιπόθητη και φιλτάτη αυτού πατρίδα, άλλο τόσο κατά τον 20ο αιώνα ο αοίδιμος Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου, μετέπειτα Γέρων Χαλκηδόνος, Μελίτων ηνάλωσε εαυτόν γενόμενος «τα πάντα εν πάσι» προκειμένου να ενισχύσει το όλο  εκπαιδευτικό σύστημα και την εν γένει παιδεία της εσταυρωμένης Ίμβρου και μάλιστα σε μια δυσχείμερη περίοδο κατά την οποία οι φιλήσυχοι και φιλόχριστοι Ίμβριοι εβίωναν «εν υπομονή και μακροθυμία Χριστού» έναν μόνιμο «Γολγοθά» και ανέμεναν τον από Θεού «συγκυρηναίο» προκειμένου να συνάρει τον Σταυρό του μαρτυρίου τους. Αυτός ο συγκυρηναίος ήλθε ως Άγγελος της φιλοστόργου και μαρτυρικώς καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και δεν ήταν άλλος από τον Μητροπολίτη Μελίτωνα, ο οποίος όντως ήρε στους αρχιερατικούς ώμους του όλο το άχθος του Σταυρού και τον πόνο των απεγνωσμένων Ιμβρίων και ανέστησε «εκ της τέφρας» την παιδεία στο απορφανεμένο νησί.

Είναι μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστική η καταγεγραμμένη πατρική και φιλοπρόοδος προτροπή του τότε νεοεκλεγέντος Μητροπολίτου Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος προς τους Ιμβρίους κατά την πρώτη εγκύκλιο «επί τη ενάρξει της ποιμαντορίας αυτού», την οποία απηύθυνε προς αυτούς, κατά τον Ιανουάριο του 1951, και μεταξύ άλλων ανέφερε: «… Οι τα των ιερών Εκκλησιών και τα κοινά εν γένει διαχειριζόμενοι, κατά νουν πάντοτε έχοντες έτι είσθε, οικονόμοι Θεού,  μετ' ευλαβείας πολλής διαρκώς αποβλέπετε προς το κοινόν καλόν και φιλοτίμως εντείνετε τας προσπαθείας υμών, διά την αρτιωτέραν διεξαγωγήν των κοινών πραγμάτων και την ασφαλεστέραν εξυπηρέτησιν των κοινών συμφερόντων. Πάντες δε οι λοιποί συντρέχετε προθύμως τοις Κοινοτάρχαις και Επιτρόποις εις το ιερόν έργον αυτών, μετ' αυτών συνεργαζόμενοι υπέρ της προαγωγής των ιερών ιδρυμάτων και των έργων κοινής ωφελείας».