Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης  Ελ. Σιδηράς

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Από την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου στην ανελευθερία της βίας

·  Ένα διαχρονικά επίκαιρο κείμενο του αοιδίμου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ο οποίος θέτει τον δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων» για τις αιτίες που γεννούν τον φαύλο κύκλο της ανθρωποκτόνου βίας.

·   Η Ορθόδοξη Εκκλησία διακηρύττει την αξία της ελευθερίας, «το αυτεξούσιον» του ανθρωπίνου προσώπου, και αγωνίζεται για τη θρησκευτική καταλλαγή και την αντιμετώπιση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Η ανθρωποκτόνος τυφλή βία έχοντας ως θεμέλιο τον ακραίο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, όπως εκδηλώθηκε με ωμότητα και φρικαλεότητα στο Παρίσι, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο το οποίο η σύγχρονη υλιστική ανθρωπότητα φαντάζει αδύναμη να αντιμετωπίσει και κυρίως ο απλός άνθρωπος να εκλογικεύσει. Η τραγικότητα του μετέωρου σύγχρονου ανθρώπου ως έκφραση του αδιέξοδου σύγχρονου πολιτισμού δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αντικείμενο μελέτης και μέριμνας μόνο της πολιτικής, της κοινωνιολογίας ή της ανθρωποψυχολογίας, αλλά κυρίως της θεολογίας ως υπαρξιακής (οντολογικής) προτάσεως νοηματοδοτήσεως της ζωής των ανθρώπων που βιώνουν όχι ως πρόσωπα αλλά ως «απρόσωπες ατομικές μονάδες» το οντολογικό (υπαρξιακό) κενό και το φάσμα του «αιφνιδίου θανάτου», συν τοις άλλοις, και μέσα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οποίες συντελούνται ως το «ακραίο προϊόν» του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και καταλύουν την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου υπό το κράτος του τρόμου.

«ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ Ο ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ» : ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙΝ ΩΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος –Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ Ο ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ»

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙΝ ΩΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ

·        Από τα Κοσμοείδωλα στο Αληθές Θεανδρικό Πρόσωπο.

·        Η Ορθόδοξη Θεολογία και Παράδοση ανάμεσα στις «συμπληγάδες πέτρες» της συντηρητικής προγονοπληξίας και της νεωτερικής προοδοπληξίας.

Εαρινή πάντοτε η κλήση της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τα ανά τα πέρατα της οικουμένης χριστώνυμα ζωντανά μέλη αυτής για ευφρόσυνη και ζωοπάροχο μετοχή και κοινωνία σε εορτή εορτών που δεν είναι άλλη από την προκαθορισμένη πρώτη Κυριακή των Νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ήτοι την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αναποφεύκτως αναπόδραστα και ακαταμαχήτως νοερά συντελείται η όχι απλώς ιστορική αλλά διαχρονικώς βιωματική αναγωγή στα αγιομαρτυρικά χώματα της Βασιλευούσης προκαθεζομένης Κωνσταντίνου Πόλεως των Πόλεων και δη στις αυλές, τις καθηγιασμένες αυλές της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ως της κοινής και φιλοστόργου τροφού του Γένους των Ορθοδόξων όπου αντηχεί επί αιώνες εμμελώς ψαλλόμενος ο παλαίφατος εκείνος ύμνος, πιθανώς έργο όντως θεόπνευστο Ρωμανού του Μελωδού, διακηρύσσοντας τοις εγγύς και τοις μακράν «το της ευσεβείας μέγα μυστήριον» ως ακολούθως: «Των Αποστόλων το κήρυγμα /και των Πατέρων τα δόγματα / η Εκκλησία φυλάττουσα, / μίαν την πίστιν εσφράγισε/και τον χιτώνα φορούσα της αληθείας / τον υφαντόν εκ της άνω θεολογίας / ορθοτομεί και δοξάζει της ευσεβείας το μέγα μυστήριον».

ΦΑΝΑΡΙΟΝ : ΕΥΛΑΛΟΝ ΑΝΤΙΦΩΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΑΝΑΡΙΟΝ
ΕΥΛΑΛΟΝ ΑΝΤΙΦΩΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

· Από Θεού άθραυστον οστράκινον σκεύος Ορθοδόξου πίστεως και ακατάβλητος πρόμαχος υπέρ του μυστηρίου της ευσεβείας

· Κυριακή της Ορθοδοξίας και φανάριον Ορθοδοξίας ωσάν σύμβολα νίκης κατά του ψεύδους και του σκότους που επιβιώνουν μέσα στον χωροχρόνο και νοηματοδοτούν την ζωή της ανθρωπότητος έως της συντελείας των αιώνων

· Σε απατηλούς χρόνους και καιρούς όπου κυριαρχούν τα είδωλα και ψευδοείδωλα, το τηλαυγές Φανάριον προβάλλει την γνήσια και αληθή εικόνα του Χριστού, ο οποίος ως φως, ζωή και αλήθεια διαλύει την απελπισία του σκότους και την απάτη του ψεύδους κάθε εποχής

Οι λέξεις έχουν αξία και  εκφράζουν ένα βαθύτερο οντολογικό νόημα ζωής και αληθείας. Σε μία περικοπή λοιπόν του υπέρ της Ορθοδοξίας Συνοδικού της Αγίας και Ιεράς Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.) αναγινώσκουμε: «επί τούτοις τους της ευσεβείας κήρυκας αδελφικώς τε και πατροποθήτως εις δόξαν και τιμήν της ευσεβείας, υπέρ ης ηγωνίσαντο ανευφημούμεν και λέγομεν. Των της Ορθοδοξίας προμάχων ευσεβών βασιλέων, αγιωτάτων πατριαρχών, αρχιερέων, διδασκάλων, μαρτύρων, ομολογητών, αιωνία η μνήμη». Στο εκφώνημα τούτο το οποίο «έτι και έτι κατατίθεται» ως βιωματική εκκλησιαστική εμπειρία ανά τους αιώνες εγκολπώνονται οντολογικά δύο έννοιες, ήτοι της «Ορθοδοξίας» και της «Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως», όπως η Πρόνοια του Θεού και οι «συνιστώσες της ιστορίας» τις συνέζευξαν αδιαιρέτως, ασυγχύτως, ατρέπτως και αναλλοιώτως. Όταν δε κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας ο προσκυνητής στρέφει τα όμματα στον εξώστη του Πατριαρχικού Οίκου όπου ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης, ο Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος της Ορθοδοξίας, συνοδευόμενος εν κατανυκτική πομπή και λιτανεύσει των Αγίων και Ιερών εικόνων υπό των Ιεραρχών φυλάκων του θρόνου υψώνει την εικόνα της εν Νικαία Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο ανυπότακτος νους βιώνει την αναγωγή της μνημοσύνης ως σύζευξη παρελθόντος και παρόντος για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας υπό το πρίσμα της αιωνιότητος. Αυτή η παράδοξη σύζευξη Ορθοδοξίας και Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας ως «παρεμβολή Θεού» υποστασιάζεται στο τηλαυγές και ακοίμητο ωσάν την ελπιδοφόρο «αεί φέγγουσα» κανδήλα φανάριο της πίστεως και του Γένους των Ρωμιών, το οποίο «ως εύλαλον αντίφωνον Ορθοδοξίας» καίτοι φαντάζει στα όμματα των ασόφων ορθολογιστών του κόσμου τούτου ώσπερ «ισχνόν οστράκινον σκεύος», εντούτοις εγκολπώνει ως «άθραυστη Ιερά Κιβωτός», σωστικά και ανόθευτα, τον αδαπάνητο μαργαρίτη της «φίλης Ορθοδοξίας» και του «μυστηρίου της ευσεβείας». Το αδύτου και ανεσπέρου θείας δόξης φανάριο ως όντως «άθραυστον οστράκινον σκεύος θείας προνοίας και δυνάμεως», το Σινά τούτο της Ορθοδοξίας, φέρει αγογγύστως την ευθύνη και το ύψιστο προνόμιο της διαφυλάξεως της Ιεράς Παρακαταθήκης της Ορθοδόξου πίστεως και κατά τον αοίδιμο Μητροπολίτη Πριγκιποννήσων (είτα Νικομηδείας) Συμεών (+2003): «η λάμψις του αντανακλά εις τον γλαυκόν ουρανόν, η πρόνοια και η αγάπη του αποκατοπτρίζεται εις τα άνθη του αγρού, η φωνή του αντιλαλεί εις τα κύματα της ηχηέσσης θαλάσσης, η αγιότης του ενισχύει και στηρίζει τους επτοημένους και λιποψυχούντας».

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΗΤΕΡΑ ΛΙΤΑΝΟΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΗΤΕΡΑ
ΛΙΤΑΝΟΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

·      «Αύτη η πίστις των Αποστόλων, Αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν».

·    Ζει Κύριος ο Θεός. Ζει το Φανάρι και ως «εύλαλον αντίφωνον Ορθοδοξίας» και ακατάβλητο και άθραυστο από Θεού «οστράκινον σκεύος Ορθοδόξου πίστεως» περικλείει σωστικά και εγκολπώνει μυσταγωγικά την «Ιερά Παρακαταθήκη» και το «μυστήριον της εν Χριστώ ευσεβείας» ανά τους αιώνες και έως της συντελείας των αιώνων.

·    Επιμαρτυρεί ο της Χαλκηδόνος Γέρων Μελίτων: «Περί το θυσιαστήριον τούτο, το οποίον ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος έπηξε, συνηγμένοι εν ευχαριστιακή συνάξει, ιερουργούμεν το μυστήριον της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως και της εν αυτή επιβιώσεως του Χριστού και της Εκκλησίας Αυτού».

Ανατέλλει Κυριακή της Ορθοδοξίας και όπως επί τόσους αιώνες, αδιαλείπτως και ιεροπρεπώς, θα ηχήσουν και πάλι οι κώδωνες του πατριαρχικού ναού του Αγίου Γεωργίου ως δηλωτικό κάλεσμα της απανταχού Ορθοδοξίας για το μεγάλο γεγονός ότι ο θρίαμβος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ελπίδα και σωτηρία για το γένος των βροτών.

Και καθώς θα ηχούν οι πατριαρχικοί κώδωνες στο ακρότατο σημείο γης και θαλάσσης, στον κεράτιο κόλπο, όπου η από αιώνων πανίερη και καθαγιασμένη καθέδρα του ιερού κέντρου της Ορθοδοξίας, «της των πενήτων Εκκλησίας», που είναι το μαρτυρικό και πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα προβάλει η προπομπή των μελών της «πατριαρχικής αυλής» και στο τέλος της ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο εθνάρχης, γενάρχης και κεφαλή του γένους των ρωμιών, εξερχόμενος από τον πατριαρχικό οίκο και κατευθυνόμενος στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, στα άδυτα των Αγίων του μαρτυρικού Φαναρίου.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΑΝΑΡΙΟΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΑΝΑΡΙΟΝ

·        Κυριακή της Ορθοδοξίας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

·        Λαμπρός εορτασμός στο Ιερό Κέντρο του Γένους και της Ορθοδοξίας.

Η «άληστος μνήμη» και η «γνησία ορθόδοξη ευσέβεια» είναι το «ιερό δίπολο» πέριξ του οποίου δορυφορείται όλη η ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των «Ιερών φυλάκων» αυτής μέσα στο χωροχρόνο. Μέσα στην σταυραναστάσιμη οντολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας η μνήμη δεν συνιστά απλώς και μόνο κάποια «ιστορική ανάκληση» γεγονότων αλλά την νίκη κατά της λήθης, η οποία νομοτελειακά γεννά την αμνησία και συνακόλουθα τον «πειρασμό» της μεταθέσεως ιερών ορίων πίστεως και σωτηριώδους αληθείας «α έθεντο οι Πατέρες ημών». Η ίδια η λέξη «Αλήθεια» (α-λήθη) ορίζει αψευδώς και επακριβώς το οντολογικό νόημά της ως νίκης κατά της λήθης όπως αδιαλείπτως βιούται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και σε αναφορά αμετάθετη προς το θεανδρικό πρόσωπο του σωτήρος και λυτρωτού Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι το όντως τέλειο, γνήσιο και αψεγάδιαστο πρόσωπο, η όντως αλήθεια, η αυτοαλήθεια, η ζωή και αυτοζωή, το φως ως αυτόφως.

CAUSA HONORIS : ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΝ ΣΕΒΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΝ ΣΕΒΑΣ

Η Θεία Πρόνοια όρισε η Κωνσταντίνου Πόλη, αυτή η Βασιλεύουσα Πόλη, και αυτός ο υπεραιωνόβιος θεσμός του Οικουμενικού Θρόνου, να συνδεθούν ακατάλυτα μέσα στους αιώνες με ό,τι είναι και συμβολίζει η Ορθοδοξία για τον άνθρωπο της κάθε εποχής. Είναι προνόμιο μέγα και Σταυρός Μαρτυρίου για το Φανάρι να φέρει στους ώμους του τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, ως Σώμα και Αίμα Θείας Ευχαριστίας, ως αντίδωρο αιωνίου ζωής, ως θυσία αγάπης, που την προσφέρει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Απάντηση στους σύγχρονους αιρετικούς εικονομάχους

Α. Τα ιστορικά γεγονότα περί την εικονομαχική αίρεση

Η ανάπτυξη του θέματός μας διαιρείται σε δύο μέρη. Πρώτον στην ιστορική καταγραφή των γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά τον 8ο και 9ο μ.Χ. αιώνα και δεύτερον στην θεολογική προσέγγιση της παραδοσιακής λατρευτικής πρακτικής της Εκκλησίας μας να αποδίδει την δέουσα τιμή και προσκύνηση στις ιερές εικόνες και τα Ιερά λείψανα των Αγίων της, πάντοτε όμως έχοντας ως βάση την διδασκαλία των μεγάλων Θεοφόρων Πατέρων  και Θεοκινήτων Θεολόγων αυτής καθώς και τις αποφάσεις της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε  το 787 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Προσεγγίζοντες λοιπόν ιστορικά την αίρεση της εικονομαχίας η οποία επί 120 έτη απησχόλησε και ταλάνισε την Εκκλησία, πρέπει ν' αναφερθούμε στα αίτια που προκάλεσαν την συγκεκριμένη αίρεση. Έτσι, η πρώτη αιτία η οποία εγέννησε την εικονομαχία ήταν η θεολογικώς εσφαλμένη και αιρετική πεποίθηση που είχε σχηματισθεί σε ορισμούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς κύκλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίοι επηρεασθέντες από την αιρετική διδασκαλία των Νεστοριανών και των Παυλικιανών, οι οποίοι δεν εδέχοντο την ενανθρώπηση και ενσάρκωση του Υιού και Λαού του Θεού, έφθασαν στο σημείο να διδάσκουν ότι η προσκύνηση των Ιερών εικόνων είναι αντιχριστιανική και ειδωλολατρική συνήθεια στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.

ΠΑΝΝΥΧΙΟΣ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΝΝΥΧΙΟΣ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Εξέχουσα θέση στην ακολουθία των στάσεων των Χαιρετισμών κατέχουν οι ευχές του Αποδείπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Θεάνθρωπο Δεσπότη Χριστό, οι οποίες εκφωνούνται εμμελώς και εν νηπτική κατανύξει υπό των ιεροψαλτών ή κατά την εκκλησιαστική λαϊκή παράδοση υπό ανυπάνδρου γυναικός και νεανίου αντιστοίχως ενώπιον των ιερών εικόνων της Παναγίας και του Ιησού Χριστού στον σολέα και προ του τέμπλου του Ιερού Βήματος του Ναού.

ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

·   Ο αόρατος πόλεμος κατά των αρετοκτόνων παθών της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας στην πνευματική παλαίστρα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και εφ’ όρου ζωής.

·    Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί το «πνευματικό πέλαγος» στο οποίο μάχεται ο άνθρωπος με τα κύματα των πολυωνύμων παθών και των ποικιλομόρφων πειρασμών.

·  Η απολυτοποίηση της νηστείας ως αποχής μόνον από τις τροφές είναι συνώνυμο της τυπολατρείας και της φαρισαϊκής υποκρισίας όταν κυριαρχούν τα ποικιλώνυμα και αρετοκτόνα πάθη.

Ο «απαθής βίος» είναι «βίος θεοειδής και ισάγγελος», αλλά αποτελεί δυσθεώρητο και δύστοκο πνευματικό άθλο για τους κατά Θεόν εραστές της νηπτικής και αγιοπνευματικής βιοτής και αθλήσεως. Τα ποικιλόμορφα και πολυειδή πάθη είναι αρετοκτόνα (αποκτείνουν τις αρετές) όταν κυριαρχούν στην ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου και για την καθ’ ολοκληρίαν υποταγή τους, σύμφωνα με την αγιοπατερική και ασκητική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συντελείται ένας αδιάλειπτος και ακατάβλητος «αόρατος πνευματικός πόλεμος» από τον μαχητή άνθρωπο, ο οποίος εμφορούμενος από την θεοφόρο δύναμη και την χριστοφόρο βούληση παλεύει ως άλλος «αθλητής Χριστού» στην «πνευματική παλαίστρα» εναντίον των παθών του έως και της εσχάτης αναπνοής του.

Η ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η εντΟς της αγιοπνευματικΗς ζωΗς της ΕκκλησΙας
νηστεΙα ως μΕσο πνευματικΗς παιδαγωγΙας και ασκΗσεως των πιστΩν

·  Θεολογική Διδασκαλία του Αγίου Βασιλείου περί Νηστείας στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπου βιώνεται «το στάδιον και η κλίμαξ των αρετών» στον αγώνα κατά των ποικίλων παθών.

·   Η Νηστεία μόνο ως αποχή από τις τροφές και η απολυτοποίησή της εκτός της ζωής της εκκλησίας είναι «νεκρός τύπος» και κενού περιεχομένου «θεσμός».

·     Η Νηστεία δεν είναι «δίαιτα» αλλά άσκηση πνευματικής και σωματικής εγκρατείας μέσω της εκκοπής του «ιδίου θελήματος» των ανθρώπων.

Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί την κατ’ εξοχήν «πενθηφόρο» περίοδο του λειτουργικού έτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας  κατά την οποία αθλείται ψυχοσωματικώς το χριστεπώνυμο πλήρωμα στο στάδιο των αρετών, ανερχόμενο την «πνευματική κλίμακα των αρετών» εν νηστεία, προσευχή και μετανοία. Η έναθλος αυτή περίοδος παρομοιάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως «πνευματική κολυμβήθρα» ψυχοσωματικής καθάρσεως και εν χριστώ νήψεως του κάθε καλής προαιρέσεως ανθρώπου, ο οποίος βιώνει την εγκράτεια σταυρώνοντας και θάμπτοντας τα πάθη του μεταμορφωνόμενος σε «ιερόν δοχείον της ακτίστου χάριτος» του Τριαδικού Θεού. Γι’ αυτό ο Αστέριος Αμασείας ορίζει ότι: «Νηστεία εστί ειρήνη κοινή ψυχής  και σώματος, ατάραχος ζωή, ευσταθής πολιτεία, βίος Θεόν ευφραίνων και λυπών τον εχθρόν», ενώ ο ασκητικός Ισαάκ ο Σύρος θεοπνεύστως αναφέρει ότι η νηστεία: «εγκράτεια γαρ αυτεξουσίου και ελευθέρου φρονήματος εστίν αγών. Η νηστεία υπερασπισμός εστί πάσης αρετής και αρχή του αγώνος και στέφανος των εγκρατών και το κάλλος της παρθενίας και του αγιασμού και η λαμπρότης της σωφροσύνης και η αρχή της οδού του χριστιανισμού και η μήτηρ της προσευχής και η πηγή της σωφροσύνης και της φρονήσεως και η διδάσκαλος της ησυχίας και η προηγουμένη πάντων των καλών έργων».

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

·        Η πενθηφόρος και νηπτική περίοδος της σώζουσας μετανοίας και ανυποκρίτου ευσεβείας.

·     Οι Θεοκίνητοι και Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας θεολογούν και διασαλπίζουν το μήνυμα του πολύπλευρου πνευματικού αγώνος και της εν Χριστώ σωτηρίας.

Δυσθεώρητα και φοβερά είναι τα κύματα του φουρτουνιασμένου πελάγους, που υψώνονται απειλητικά για να καταποντίσουν και καταπνίξουν τον αβοήθητο ναυαγό, ο οποίος παλεύει να σωθεί. Εξίσου φοβεροί και τρομακτικοί είναι και οι πολυποίκιλοι πειρασμοί και λογισμοί που ως πνευματικά φουρτουνιασμένα κύματα δέχεται ο αγωνιζόμενος πνευματικώς άνθρωπος καθώς παλεύει μέσα στο πνευματικό πέλαγος της πενθηφόρου και νηπτικής περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Στον στίβο τούτο των πνευματικών άθλων, όπου αθλοθέτης, αγωνοθέτης και τελικός στεφανοδότης είναι ο Χριστός, ο πτωτικός χοϊκός άνθρωπος θρηνεί την έξοδό του από της τρυφής του παραδείσου και την οντολογική πτώση του στη φθορά και τον θάνατο. Δέχεται τα τραύματα του μισόκαλου και μισανθρώπου απατεώνα διαβολέα, ο οποίος παντί σθένει και πάση δυνάμει αντιπαλεύει τον αγωνιζόμενο πνευματικώς άνθρωπο και αντιστρατεύεται το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας αυτού.

ΙΕΡΩΝΥΜΙΚΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ : Η ΣΘΕΝΑΡΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1967-1974)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΕΡΩΝΥΜΙΚΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ

Η ΣΘΕΝΑΡΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1967-1974)

·  Ιστορικά εκκλησιαστικά πατριαρχικά κείμενα αναιρούντα τις αντικανονικές και πραξικοπηματικές ενέργειες του κατά την περίοδο της επταετούς εν Ελλάδι δικτατορίας Αθηνών Ιερωνύμου και των εμφανών ή αφανών ομοφρονούντων διαδόχων αυτού.

Συγκλονίζει μέχρι και σήμερα το κατά μήνα Φεβρουάριο του έτους 1922 τιτλοφορούμενο υπό του ιδίου του Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου «όλως εμπιστευτικόν σημείωμα και γράμμα» αυτού προς τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Δ΄ τον Μεταξάκη, στο οποίο ως εν κατακλείδι ο Σμύρνης Χρυσόστομος αναφερόμενος στο ανακύψαν κατά την περίοδο εκείνη ζήτημα περί της εκδόσεως ή όχι του Πατριαρχικού Τόμου της χειραφετήσεως των πατριαρχικών εκκλησιαστικών επαρχιών των Νέων Χωρών γράφει προς τον Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιο τα εξής: «…κλείων την εμπιστευτικήν μου ταύτην επιστολήν ικετεύω μη τυχόν δι’ αγάπην Θεού προβήτε εις την έκδοσιν του Τόμου της χειραφετήσεως των Επαρχιών Μακεδονίας, Ηπείρου και Νήσων, διότι ο Οικουμενικός Θρόνος τότε θ’ αποψιλωθή τέλεον και θα πέση εις αφάνειαν.

«ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΕΣΤΗ» ΚΑΤΑ ΤΟ «ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ» ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ : ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΝ ΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΕΣΤΗ»

ΚΑΤΑ ΤΟ «ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»
 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΝ ΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

·  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο χάριν της εκκλησιαστικής ενότητος και πνευματικής ωφελείας παρεχώρησε διά του εν έτει 1908 Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου τις Ορθόδοξες εκκλησιαστικές επαρχίες της Διασποράς στην Εκκλησία της Ελλάδος και διά της εν έτει 1922 νέας Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως επανυπήγαγε αυτές στην απόλυτη εκκλησιαστική δικαιοδοσία του.

·       Ανάμεσα στον Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο του 1908 και την Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη του 1928, η οποία αφορά τις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες των λεγομένων «Νέων Χωρών» υπάρχουν πολλές ομοιότητες τόσο για την έκδοσή τους όσο και για την δυνατότητα άρσεως ισχύος της δευτέρας όπως άλλοτε και εκείνου του 1908 διά νεωτέρας Πατριαρχικής Πράξεως του έτους 1922.

·     Το «διά λόγους καιρικής ανάγκης», το «άχρι καιρού» και το «επιτροπικώς» αποτελούν τις θεμελιώδεις βάσεις για το «αναλογικώς συναμφότερον» περί της εκδόσεως και άρσεως ισχύος της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928, όπως και κατά το πάλαι του Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου του 1908.

Ίσως ο τίτλος του παρόντος κειμένου να ξενίζει, να προκαλεί  και να σκανδαλίζει τινές των εχόντων την ασθένεια της λησμονιάς και ακόμη χειρότερα και χείριστα της αγνωμοσύνης έναντι της μαρτυρικώς καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, αλλ’ όμως είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτός (ο τίτλος) εκπηγάζει από την αξιολόγηση των σοφών και μετά πάσης περισπουδάστου γραφής συνταχθέντων εκκλησιαστικών κανονικής – διοικητικής φύσεως κειμένων των λεγομένων Πατριαρχικών και Συνοδικών Τόμων και Πράξεων, όπως εκδόθηκαν υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του εσταυρωμένου Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τα εκκλησιαστικά κείμενα των Πατριαρχικών και Συνοδικών Τόμων και Πράξεων εμπερικλείουν αποθησαυρισμένη την σοφία του Φαναρίου και των «ιερών φυλάκων» αυτού, την σοφία της βιωματικής διακονίας στον αμπελώνα του Κυρίου, προκειμένου να ωφελούνται πνευματικά οι άνθρωποι, να υπάρχει αρραγής εκκλησιαστική ενότητα και κανονική τάξη. Συνεπώς, τα ίδια τα κείμενα ομιλούν και αποδίδουν αυθεντικώς και αλαθήτως το ερμηνευτικό πλαίσιο για την προσέγγισή τους και ουδείς άλλος αυθαιρέτως κινούμενος φιλόδοξος ερμηνευτής ή «ένεκα ιδιοτελών σκοπιμοτήτων» αναλυτής, κληρικός ή λαϊκός.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ : Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ 1928 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ (1967-1974)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
 ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Η στάση του Ιεράρχου στην εφαρμογή
της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928
 περί των Πατριαρχικών Εκκλησιαστικών Επαρχιών των λεγομένων Νέων Χωρών
 κατά την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974)

Ο περισπούδαστος αοίδιμος Μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος Ματθαιάκης (1954 – 1974), έπειτα Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας (1974 – 1992), υπήρξε ο αυστηρός και υποδειγματικός τηρητής της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928 περί των λεγομένων Νέων Χωρών. Ο ιεράρχης αυτός του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε πολλές περιπτώσεις αμφισβητήσεως των κανονικών εκκλησιαστικών δικαίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την Εκκλησία της Ελλάδος αναφορικά με τις πατριαρχικές επαρχίες των Νέων Χωρών ή άλλως της Βορείου Ελλάδος (Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης και Νήσων του Αρχιπελάγους), εστάθη στο ύψος των περιστάσεων και εφάρμοσε το κανονικό δίκαιο και τους όρους της πατριαρχικής πράξεως του 1928.

Τούτο θα καταδείξουμε στο παρόν κείμενό μας, το οποίο βασίζεται στα αδιάψευστα γραπτά τεκμήρια που σώζονται και φυλάσσονται στο αρχείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και φέρουν την υπογραφή του μακαριστού και αλησμόνητου Μητροπολίτου Μαρωνείας Τιμοθέου.

CAUSA VERITATIS ERGA OMNES : Η ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA VERITATIS ERGA OMNES
Η ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ 
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Ως πολυκύμαντος και τρικυμιώδης θάλασσα λογίζεται και καταγράφεται στις αμέτρητες σελίδες της αψευδούς ιστορίας η όλη ζωή και πορεία της του Χριστού Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας εντός του ιστορικού χωροχρόνου, αλλά πάντοτε επικρατεί εν τέλει η ειρήνευση και η εν Χριστώ ενότητα, «ίνα ώσιν εν».

Κατά το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν η χορήγηση του Αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος καθώς και της πατριαρχικής αξίας και τιμής υπό του Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου στις κατά τόπους αδελφές και θυγατέρες Ορθόδοξες Εκκλησίες, εξαιρουμένων εκείνων των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, ήτοι της Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και της Αυτοκεφάλου εν Κύπρω Εκκλησίας, των οποίων το Αυτοκέφαλο είναι εφάπαξ τετελεσμένο και καθιερωμένο, επεβλήθη ως εκ των πραγμάτων αναγκαιότητα ένεκα ιστορικών συγκυριών, πολιτικών συνθηκών και κυρίως ποιμαντικής μέριμνας και φιλανθρώπου εξοικονομήσεως των διαμορφωθεισών καταστάσεων που επικρατούσαν εντός των ανεξαρτήτων κρατών όπου οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες διακονούσαν το της εν Χριστώ σωτηρίας των Ορθοδόξων λαών έργο τους.

CAUSA HONORIS : Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ (1954-1974) ΩΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΩΝ ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ  ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ (1954-1974)
ΩΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΩΝ ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

·  Ιστορικά κείμενα του Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Τιμοθέου κατά την θεμελίωση των Εκκλησιαστικών Οικοτροφείων Αρρένων και Θηλέων στην πόλη της Κομοτηνής.

Εάν ο κάλαμος της γραφής του εκκλησιαστικού ιστορικού απεπειράτο να καταγράψει ένα όνομα εκκλησιαστικού ανδρός και Ιεράρχου,  ο οποίος αυτοθυσιαστικώς ηνάλωσε την όλη ύπαρξή του στη διακονία του αμπελώνος του Κυρίου υπέρ της δόξης του ονόματος του Τρισαγίου Θεού, της Αγίας Εκκλησίας Του και φυσικά των ανθρώπων,  δεν θα ήταν άλλο από το όνομα του αοιδίμου και μεγάλου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Τιμοθέου Ματθαιάκη (1954-1974), επειδή καθ' όλη την εκκλησιαστική αρχιερατική διακονία του στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας και δη στην ακριτική θρακώα γη της παλαιφάτου και ιστορικής Πατριαρχικής Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής δεν έδωσε «ύπνον τοις βλεφάροις αυτού και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις» (Ψαλμ. 131,5), προκειμένου να κενωθεί αγαπητικώς, λόγοις και έργοις, για να ευαρεστήσει τον Θεό και τους ανθρώπους ως αληθής -και ουχί ψευδεπιγράφως- Επίσκοπος και πνευματικός Πατήρ και «τα πάντα τοις πάσι» γενόμενος άνευ ιδιοτέλειας, τυχοδιωκτισμού και καιροσκοπισμού.

Η ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΛΟΓΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΔΟΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΣΥΣΤΑΤΟΥ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΛΟΓΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΔΟΤΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΣΥΣΤΑΤΟΥ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

• Η Ορθόδοξη Εκκλησία εν Συνόδω οριοθετεί τις πνευματικές προϋποθέσεις για να είναι η νηστεία «ευάρεστη τω Θεώ» και λυσιτελής για τους ανθρώπους τους οποίους καλεί να ασκούνται νηστεύοντες και μαχόμενοι κατά των αρετοκτόνων παθών.
• Οι Πατέρες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου περιφρουρούν το «κατ' ακρίβειαν» της Θεοσδότου Νηστείας και με γνώμονα την πνευματική ωφέλεια του χριστωνύμου πληρώματος της καθόλου Εκκλησίας θέτουν τα όρια της «φιλανθρώπου οικονομίας».
• Ως ταμειούχος της θείας χάριτος η Ορθόδοξη Εκκλησία φιλοστόργως και φιλανθρώπως πάντοτε και αδιαλείπτως ενεργούσα ορθοτομεί τον «Λόγον της του Χριστού Αληθείας» με ύψιστο κα πρώτιστο μέλημα αυτής την πνευματική ωφέλεια των ζώντων μελών της ως των του Κυρίου σώματος μελών.

Η εν Κρήτη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας επειδή ακριβώς δεν διακατέχεται ούτε από συμπλέγματα ανασφαλείας, φόβου ή επαμφοτερίζουσας θεολογίας ούτε από «σύνδρομα» παρελθοντολογίας, προγονοπληξίας ή προοδοπληξίας, διατυπώνει με θεολογικά και πνευματικά κριτήρια γνήσιο «ψυχωφελή λόγο» για τα περιπόθητα μέλη της σε μιά εποχή κατά την οποία κυριαρχεί η «φενάκη της ειδωλοποιημένης ύλης», η νοσηρή καταναλωτική μανία που θεοποιεί την κτιστή φθαρτή ύλη και υποβιβάζει τον άνθρωπο, το ανθρώπινο πρόσωπο, σε μια άβουλη, άκριτη και πειθήνια «καταναλωτική μηχανή», η οποία παράγει για να καταναλώνει το ο,τιδήποτε και ακόμη χειρότερα ότι «υπάρχει για να καταναλώνει».

ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΝΟΥΣΤΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΡΙΩΔΙΟΥ - ΥΠΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ : «ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΛΗΘΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ»

Γράφει ο Θεολόγος –Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΝΟΥΣΤΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

ΥΠΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

«ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΛΗΘΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ»

·     Θεόπνευστα θεολογικά και εμφιλόσοφα κείμενα του μουσοστεφούς και ενσόφου αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος Χατζή (1913-1989) περί της τιμής και μνήμης των ψυχών κατά το Μέγα Ψυχοσάββατο στην πολυμαρτυρική νήσο Ίμβρο και περί της τραγικώς πτωτικής καταστάσεως των συγχρόνων ανθρώπων, οι οποίοι μεταβάλλονται σε Καρνάβαλους φέροντες το της υποκρισίας προσωπείον…

Διερωτήθη ο γράφων εάν και κατά πόσο είναι σκόπιμο και κυρίως πνευματικώς ωφέλιμο να μνημονευθούν δύο κείμενα, όντως θεόπνευστα και θεοκίνητα κείμενα του εμπερινούστατου και εμφιλοσόφου μουσοστεφούς αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, τα οποία αναφέρονται αφενός στην κατά το Μέγα Ψυχοσάββατο της περιόδου του Τριωδίου τιμή και μνήμη προς τους προσφιλείς και εν γένει πάντας τους απ’ αιώνων κεκοιμημένους αδελφούς μας όπου γης Χριστιανούς παρόλο που ουδέ κατ’ ελάχιστον οι σύγχρονοι υλόφρονες κοσμικού γήϊνου φρονήματος άνθρωποι επιθυμούν έστω και να ψελλίσουν στα χείλη τους τις λέξεις: «θάνατος, κεκοιμημένος, μνημόσυνο, τρισάγιο, κόλλυβα, κοιμητήρια, τάφος», αλλά και αφετέρου στην ειδωλοποίηση της ανθρώπινης ζωής με την αποθέωση του ποικιλόμορφου προσωπείου της υποκρισίας, το οποίο είναι τόσο ασμένως προσλαμβανόμενο και προσφιλές από τους συγχρόνους κάθε ηλικίας ανθρώπους, οι οποίοι ευχαρίστως μιμούνται τους διαφόρους Καρνάβαλους γενόμενοι και οι ίδιοι Καρνάβαλοι, προκειμένου να αποκρύψουν τα από Θεού πρόσωπά τους και να μεταμορφωθούν σε κάτι φαντασιακά διαφορετικό και δήθεν «λυτρωτικό» και «απελευθερωτικό».

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΚΑΙ ΝΗΠΤΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠαιδαγωγικΗ και ΝηπτικΗ ΜυσταγωγΙα του ΤριωδΙου

«Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα»

Προδρομική της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής Περίοδος είναι η του Τριωδίου, όπου στα Συναξάρια προτάσσονται οι εξής στίχοι: «Ο δημιουργός των άνω και των κάτω, τρισάγιον μεν ύμνον εκ των αγγέλων, Τριώδιον σε παρ’ ανθρώπων δέχου».

Ο μέγιστος των Λειτουργιολόγων, αείμνηστος Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωάννης Μ. Φουντούλης γράφει χαρακτηριστικά ότι: «απ’ αυτούς τους τριωδίους ύμνους, τα τριώδια, έλαβε το όνομά της η μεγάλη περίοδος του λειτουργικού έτους, που κινείται μαζί με το Πάσχα και το περιβάλλει σαν προεόρτιος και μεθεόρτιος περίοδος. Γιατί όλο αυτό το τμήμα του εκκλησιαστικού έτους παλαιότερον εχαρακτηρίζετο μ’ αυτό το όνομα: Τριώδιον. Ανάλογα δε με το ιδιαίτερο χαρακτήρα του το διέκριναν σε «Τριώδιον Κατανυκτικόν», απ’ αρχής μέχρι το Πάσχα, και «Τριώδιον Χαρμόσυνον» ή «Τριώδιον των ανθέων», από του Πάσχα μέχρι της Κυριακής των αγίων Πάντων, που κατακλείει τον κύκλο των κινητών εορτών. Τριώδιο δε λέγεται από την αρχαιοπρεπή συνήθεια, που διετηρείτο, κατά την περίοδο αυτή, να μη ψάλλονται καθημερινώς κατά την ακολουθία και οι εννέα ωδές του ψαλτηρίου, και επομένως και ολόκληροι οι ενναεαώδιοι Κανόνες, αλλά μόνο τρεις ωδές, η 8^η και η 9^η, και μία από τις προηγούμενες κατά τη σειρά των ημερών. Αυτός ο αρχαίος τρόπος της ψαλμωδίας διετηρήθη εν μέρει μόνον μέχρι σήμερα, και μάλιστα μόνο για τις καθημερινές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής». Το «σταυρώσιμο ή κατανυκτικό» Τριώδιο αποτελεί εξ ολοκλήρου προπαρασκευή πνευματική για το «αναστάσιμο και χαρμόσυνο» πεντηκοστάριο. Σε όλη αυτή την περίοδο, καθώς λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «ο μυσταγωγών» τις ψυχές των ανθρώπων είναι ο ίδιος ο Νυμφίος της Εκκλησίας Χριστός».

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Κατά τους εσχάτους καιρούς και χρόνους ο εκκλησιαστικός λόγος έχει καταντήσει μία αδιάλειπτη συνθηματολογία και ακατάσχετη φλυαρολογία που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον γνήσιο και ανόθευτο θεολογικό λόγο της Εκκλησίας, ο οποίος είναι οντολογική (υπαρξιακή) πρόταση ζωής για να «ζήσει ο άνθρωπος και ο κόσμος» και φυσικά ο «της Εκκλησίας λόγος» ουδόλως έχει σχέση ή εξαντλείται στις συνθηματολογικές αναρτήσεις ορισμένων δήθεν βαθυστόχαστων φράσεων ή προτάσεων ενίων στις λεγόμενες «εκκλησιαστικές ιστοσελίδες» για ευρεία κατανάλωση.

Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα από τους ελαχίστους σκεπτόμενους ανθρώπους εάν και κατά πόσο ο σύγχρονος εκκλησιαστικός λόγος είναι ορθόδοξα θεολογικός, δηλαδή ουσιαστικά εκκλησιολογικός, ή μήπως έχει καταντήσει σε ένα ανακυκλούμενο σύστημα ευσεβισμού ή ψευδοηθικής (ηθικισμού) προτεσταντικής συλλήψεως χωρίς να προσφέρει υπαρξιακών διαστάσεων προτάσεις ή απαντήσεις στα βασικά οντολογικά ερωτήματα ή και διλήμματα ζωής και θανάτου που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει αυτοπαγιδευμένος τα ανυπέρβλητα υπαρξιακά προβλήματα και αδιέξοδά του, την ίδια εν τέλει την οντολογική ανυπαρξία του και τον «αυτομηδενισμό» του;

ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΙΩΔΗ ΣΤΑ ΟΥΣΙΩΔΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ : ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΙΩΔΗ ΣΤΑ ΟΥΣΙΩΔΗ  ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η υπό του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν Θεολογική Ανατομία της Συγχρόνου
Εκκλησιαστικής Ζωής

Αποτελεί μέγα τόλμημα και δυσχερέστατο πνευματικό άθλο η απόπειρα και μόνο να επιχειρήσει κάποιος, έστω και σε αδρές γραμμές, την θεολογική ανατομία της νοσηράς συγχρόνου εκκλησιαστικής ζωής χωρίς να πέσει στα βαρέα πνευματικά αμαρτήματα της εγωιστικής αλαζονείας, της αφιλαδέλφου κατακρίσεως, της φιλαύτου και μωράς αυτοδικαιώσεως και της αχαλίνωτης ματαιοδοξίας και κενοδοξίας.

Σε ένα κόσμο, ο οποίος ευρίσκεται σε απόλυτη και πλήρη σύγχυση, χωρίς προσανατολισμό και αυτοσυγκράτηση στα εγωιστικά «θέλω» του, είναι δυσχερές και επίπονο εγχείρημα να γίνεται λόγος περί Θεού επειδή στην σύγχρονη λεγομένη «μετανεωτερική και μεταμοντέρνα» εποχή ο Θεός είναι λίαν «ενοχλητικός» ακόμη και ως λεκτικό άκουσμα στα πλήθη του κόσμου και γι’ αυτό βολεύει και «συμφέρει» να είναι εξορισμένος από την ζωή των ανθρώπων.

Άλλο τόσο και ο θεολογικός λόγος της Εκκλησίας δεν γίνεται αποδεκτός επειδή θεωρείται και κρίνεται ως παρωχημένος, αναχρονιστικός, ηθικιστικός και ψευδεπίγραφος, επειδή – και όχι άδικα εν προκειμένω – δεν απαντά στα διαχρονικά υπαρξιακών διαστάσεων ερωτήματα του «εν ζάλη πνευματική και θυέλλη υπαρξιακή» συγχρόνου ταλανιζομένου και αυτοαναιρούμενου κόσμου στον οποίο για πολλούς ο «Θεός πέθανε», η ύλη θεοποιείται, η ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου καταρρακώνεται και η ελπίδα της ζωής μέσω της βεβαιότητος της πίστεως ότι «Θεός γεννάται…» και «θανάτω θάνατος» επατήθη, δυστυχώς, απορρίπτεται άκριτα, αβίαστα, αβασάνιστα και αφ’ υψηλού.

ΑΡΑΓΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ; Ο ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΥΣΕΒΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Αραγε υπΑρχει ΕκκλησιαστικΟ ΦρΟνημα;

Ο ΕσχατολογικΟς και ΑντιευσεβιστικΟς ΧαρακτΗρας
της ΕκκλησιαστικΗς ΖωΗς και εν ΧριστΩ ΚοινωνΙας

·        Οι αοίδιμοι π. Γεώργιος Φλωρόφσκι και π. Αλέξανδρος Σμέμαν Ορθοτομούν «Λόγον Αληθείας» σε μια εποχή νοσηράς ατομιστικής και φατριαστικής δήθεν «Θρησκευτικότητας» και αποκομμένης από το μυστήριο της Εκκλησίας «ευσεβιστικής πνευματικότητας»

·        Το μυστηριακό εν Χριστώ βίωμα της Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων αποτελεί υπαρξιακή πρόταση αλήκτου ζωής και αιωνιότητος

Στην Εκκλησία η Χαρά της Πεντηκοστής είναι «αεί ζώσα» εμπειρία και όχι το στιγμιαίο ιστορικό γεγονός, το οποίο εν είδει μουσειακού απολιθώματος αποτελεί αντικείμενο εξ αποστάσεως μελέτης κληρικών ή θεολόγων λαϊκών. Όταν λοιπόν το μυστήριο της Εκκλησίας ως οντολογικό βίωμα και εικόνα της Βασιλείας του Θεού αντιμετωπίζεται ή προσεγγίζεται με κριτήρια αυστηρώς ιστορικά, τυπολατρικά και ακόμη χειρότερα ηθικιστικά, τότε καταντάει στη συνείδηση του χριστεπωνύμου πληρώματος και όχι μόνο να είναι ένα είδος σωματείου, ιδρύματος ή κρατικής προνοιακής υπηρεσίας, ενώ σε πλείστες όσες περιπτώσεις  αρχίζουν να φύονται εντός της Εκκλησίας ποικίλα ζιζάνια, όπως φατρίες, παρασυναγωγές, κάστες, οργανώσεις κ.α. Έτσι, παρατηρείται και το ακόμη πιο ανησυχητικό φαινόμενο της μεταλλάξεως της του Χριστού Εκκλησίας σε μια νόθη και κάλπικη Εκκλησία, μιά θλιβερή μάζωξη «αυτόκλητων σωτήρων», οι οποίοι στο όνομα δήθεν της καθαρότητας της Εκκλησίας πράττουν και λέγουν παντελώς αυθαίρετα, τα μύρια όσα ψυχοφθόρα, αντιεκκλησιολογικά, αντικανονικά και αντιευαγγελικά. Μετατρέπουν την Εκκλησία του Χριστού σε «προσωπικό τους κτήμα» μέσα σε έναν αρρωστημένο ατομισμό και ηδυπαθή εωσφορικό εγωϊσμό άνευ προηγουμένου, επειδή παθιασμένα «κόβουν και ράβουν» την Εκκλησία στα μέτρα τους, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν απεγνωσμένα οπαδούς και στρατιωτάκια για να θαυμάζουν τα αυθαίρετα και καταστροφολογικά αποφθεγματικά γραφόμενα και λεγόμενά τους. Αρέσκονται μάλιστα να ίστανται στον θρόνο του Χριστού και να ομιλούν δήθεν ως το στόμα του Χριστού.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο Γ΄ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο Γ΄
ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΩΝ
ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μέγας, μεγαλόφρων, μεγαλόπνοος, μεγαλουργός και μεγαλοπρεπής εχαρακτηρίσθη ο αοίδιμος εν Πατριάρχαις Ιωακείμ ο Γ΄, ο οποίος κατά την διάρκεια των δύο πατριαρχιών του (1878-1884, 1901-1912) εσφράγισε ανεξίτηλα την ιστορική πορεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Ρωμαίηκου Γένους. Συνάμα όμως υπήρξε και «σημείον αντιλεγόμενον» για πλείστους όσους εκκλησιαστικούς άνδρες, πολιτικούς της Ελλάδος, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, και ιστορικούς συγγραφείς και ερευνητές όταν επρόκειτο να αποτιμήσουν τα «έργα και τις ημέρες» αυτού ως Εθνάρχου Οικουμενικού Πατριάρχου κατά τις λίαν και εξόχως κρίσιμες για το Γένος ιστορικές περιόδους κατά τις οποίες ανέλαβε την οιακοστροφία της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ : Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
  (19^ος - 20^ος Αιώνας έως και Σήμερον)

· Η ανά τους αιώνες υπαγωγή του Θεοτοκοσκέπαστου Αγίου Όρους στην απολύτως κυριαρχική εκκλησιαστική κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου διασφαλίζει την Πανορθόδοξη Ενότητα και νεκρώνει κάθε τάση εθνοφυλετισμού (εθνικισμού)

·   Η μοναστική και ασκητική συνύπαρξη Αγιορειτών Πατέρων διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής στην Αθωνική Πολιτεία υπό το Ωμοφόριο του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου ως του αποκλειστικώς και κυριαρχικώς μόνου Δεσπότου και της  Υψίστης εκκλησιαστικής Κεφαλής « στο Περιβόλι της Παναγίας» αποτελεί την βιωματικώς  και εμπράκτως κατάλυση του εθνοφυλετισμού

Η Πρωτόθρονος κα Πρωτεύθυνος στη χορεία των ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών, Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία αίρει αδιαλείπτως επί των ώμων αυτής τον Σταυρό της Πρωτοδιακονίας για την θεοειδή ενότητα των πανορθοδόξων και ως ακατάβλητος αμύντορας αποκρούει τα βέλη των ερίδων, διχοστασιών και σχισμάτων που γεννά ο εθνοφυλετισμός (εθνικισμός) όταν στο πάντιμο και Άγιο σώμα της Ορθοδοξίας εμφιλοχωρεί το αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό και αντισωτηριολογικό κριτήριο της διακρίσεως και του διαχωρισμού των μελών του χριστεπωνύμου πληρώματος που δεν είναι άλλο από την εθνοφυλετική καταγωγή.

Ο Ευαγγελικός Λόγος της Του Χριστού μόνης Αληθείας δεν «ομοιογενοποιεί αλλά ενοποιεί» τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Του Χριστού Εκκλησίας στην οποία «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ Πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28-29).

Η ρήση αυτή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου αποτελεί βιωματική διακονία του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου  Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα στους 17 αιώνες της Σταυραναστάσιμης αυτοθυσιαστικής κενώσεώς του για την ενότητα των Ορθοδόξων. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο το γεγονός ότι η Μήτηρ Αγία Μεγάλη Του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως στον λεγόμενο «όρο» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η οποία συνεκλήθη το 1872 στην Βασιλεύουσα λόγω της αντικανονικής και αντιεκκλησιολογικής δράσεως της σχισματικής και πραξικοπηματικώς αυτοανακηρυχθείσης «Βουλγαρικής εξαρχικής Εκκλησίας», κατεδίκασε ως αίρεση τον εθνοφυλετισμό, ο οποίος σύμφωνα με την σαφή και επιτυχή διατύπωση του Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου, «όχι μόνον αποτελεί παρέκκλισιν από της υγιούς αγάπης προς το έθνος και το κράτος, αλλά και είναι πραγματικόν εμπόδιον εις την συνεργασίαν των Ορθοδόξων Εκκλησιών εν τω κόσμω και ο μεγαλύτερος εχθρός της ενότητος της κατ’ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ : ΓΡΑΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗΣ KΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

ΓΡΑΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗΣ KΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΩΝ 
ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 
ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

·   Η σθεναρά αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελληνικής Πολιτείας για την επικράτηση της ιεροκανονικής ευταξίας και της νομιμότητος ως ασπίδα προστασίας στον δόλιο καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό των Σλάβων και δη των εθνοφυλετιστών ιμπεριαλιστών Ρώσων επί της Αγιωνύμου Πολιτείας.

Ο περισπούδαστος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης) ως Αποκρισάριος (Αντιπρόσωπος) του Οικουμενικού Πατριαρχείου παρά τη Εκκλησία της Ελλάδος (1926-1938) σε εκτενεστάτη και λεπτομερεστάτη Έκθεση αυτού καταγράφει τις εντυπώσεις του εκ της κατά το έτος 1927 επισκέψεώς του στο Άγιο Όρος και ειδικότερα αναφέρεται στην κατά την διετία 1927-1928 προκληθείσα όλως αντικανονική στάση ορισμένων Μονών (Ιεράς Μονής Γρηγορίου και Ιεράς Μονής Διονυσίου) εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένεκα της καθιερώσεως του λεγομένου «Νέου Ημερολογίου», καθώς και στην άμεση και δραστική αντίδραση της πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης, Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου, Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας με την λήψη των αναγκαίων και επιβεβλημένων ιεροκανονικών μέτρων εν αγαστή συνεργασία μετά της επισήμου Ελληνικής Πολιτείας για την καταστολή των αντικανονικώς ενεργούντων στασιαστών Ιερομονάχων και Μοναχών στο έδαφος της Αθωνικής Πολιτείας, η οποία ανά τους αιώνες ευρίσκεται υπό την αδιαμφισβητήτως απόλυτη εκκλησιαστική δικαιοδοσία αυτής. Σημειωτέον δε ότι στην επίλυση του όλου εκκλησιαστικού ζητήματος καθοριστική υπήρξε η συμβολή του αοιδίμου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου, ο οποίος κατά τον Ιανουάριο του 1928 ορίσθηκε Πρόεδρος της υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποσταλείσης στο Άγιο Όρος τριμελούς Πατριαρχικής Εξαρχίας.

ΤΟΙΣ ΚΑΤ ' ΟΝΑΡ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΥΠΑΡ ΝΟΣΗΡΟΙΣ ΚΑΙ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΟΙΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΑΙΣ ΑΠΑΤΗΛΟΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΕΡΑΣΤΑΙΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ « ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ : Η ΣΚΗΝΙΤΙΣ ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΚΑΤ' ΟΝΑΡ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΥΠΑΡ
 ΝΟΣΗΡΟΙΣ  ΚΑΙ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΟΙΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΑΙΣ 
ΑΠΑΤΗΛΟΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΕΡΑΣΤΑΙΣ
 ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ  « ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ

Η ΣΚΗΝΙΤΙΣ ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Απερινόητο και ακατάληπτο το όντως Μυστήριο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος  Εκκλησίας και αδύνατή η νοησιαρχική προσέγγιση αυτού ωσάν να πρόκειται για τον αναφή θείο γνόφο. Ακόμη και η περιφραστική λεκτική διατύπωση του ονόματος αυτής με τον επιθετικό προσδιορισμό ως «Μεγάλη» και εν ταυτώ «Σκηνίτις» και «των του Χριστού Πενήτων Εκκλησία» εκφράζει με τον πλέον εντόνως εμφατικό τρόπο μία αντινομία κατά την ορθολογιστική κοσμική ανάγνωση των όρων, στους οποίους όμως κρύπτεται «το επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου όλον Μυστήριον και η Αλήθεια αυτής».

VERBUM VERITATIS ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ - ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ : Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

VERBUM VERITATIS
ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ  ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ

ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ  ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ  ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Σε τρεις ιστορικές ομιλίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος οι οποίες ως αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες αποτελούν την «εύλαλη φωνή της ιστορίας» και την - ίσως ενοχλητική - ακοίμητη συνείδηση για την Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία, ο Φαναριώτης Ιεράρχης ορθοτομεί «λόγον Αληθείας» και επιστηρίζει «όρια α έθεντο οι Πατέρες ημών» σε μία εποχή που το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό φρόνημα, ο ενταφιασμός της ιστορικής αληθείας και της κανονικής ιεραρχικής τάξεως, καθώς και η τυραννική καταδυνάστευση της «αλαζονείας των αριθμών» ενίων αποπειρώνται να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα των πανορθοδόξων.