Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ιερΟς ΧρυσΟστομος ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Εναντι της πολιτικΗς εξουσΙας

Επίκαιρα μηνύματα προς τους Εκκλησιαστικούς Ταγούς και τους Πολιτικούς Άρχοντες

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, αποδεικνύεται ιδιαίτερα επίκαιρος στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από την έντονη πολιτική κρίση στην πενόμενη Ελλάδα, καθώς υπήρξε ο πλέον σκληρός επικριτής των ακροτήτων της πολιτικής εξουσίας και των φορέων αυτής που διαβιούσαν contra στα διδάγματα της Εκκλησίας και σε βάρος του πενόμενου λαού.

Ο έλεγχός του προς τους παρεκτρεπομένους πολιτικούς γινόταν χωρίς οργή και αλαζονεία, αλλά με αγάπη και ειλικρινές πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική κάθαρση του δημόσιου βίου, ο οποίος όταν ήταν φαύλος είχε τις αρνητικές του επιπτώσεις και στο λαό, που ήταν ταυτόχρονα και το πλήρωμα της ορθοδόξου εκκλησίας. Ο Χρυσόστομος ουδέποτε χαρίστηκε στους άρχοντες του κόσμου τούτου και γι’ αυτό τον λόγο δεν τους ήταν αρεστός, θα λέγαμε ότι πολλοί εκ των πολιτικών ηγητόρων της εποχής του, τον μισούσαν θανάσιμα επειδή δεν ανέχονταν τον οξύτατο δημόσιο έλεγχο που ασκούσε στα πρόσωπά τους για την φαυλοκρατία και την ανεντιμότητά τους.

Ουδέποτε ο ιερός πατέρας δίστασε να επιδείξει την αυστηρότητά του ακόμη και για τον φαύλο και διεφθαρμένο προσωπικό βίο των αρχόντων, των πλουσίων και των ισχυρών της εποχής του, χωρίς να δέχεται κανένα συμβιβασμό ή να υπηρετεί ως άβουλο όργανο κάποια μικροπολιτική σκοπιμότητα. Με παρρησία και θάρρος αλλά και λεπτότητα αντιμετώπιζε και τους πολιτικούς άνδρες της ανώτατης κρατικής βαθμίδος, της εξουσίας γενικότερα, ακόμη και το ίδιο το παλάτι.

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Στο σύγχρονο σχολείο στο οποίο οι παντογνώστες «εκσυγχρονιστές παιδαγωγοί» αποδίδουν πολλούς και βαρύγδουπους επιθετικούς προσδιορισμούς, όπως εκσυγχρονισμένο, μεταμοντέρνο, φιλελεύθερο, ανοιχτό, αντιπαραδοσιακό, προοδευτικό αντισυστημικό και τόσους άλλους κενού περιεχομένου λεκτικούς χαρακτηρισμούς, δεν έχουν φυσικά καμία απολύτως θέση οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως γνήσιοι Παιδαγωγοί διότι για τους υπευθύνους – ανευθύνους των παιδαγωγικών προγραμμάτων για όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως, κάθε αναφορά στην Ορθοδοξία και στους «Φίλους του Χριστού», όπως προσφυώς χαρακτηρίζονται οι Άγιοι της Εκκλησίας, είναι δήθεν στοιχείο αναχρονισμού, συντηρητισμού, οπισθοδρόμησης, παλιομοδιτισμού και αντιπροοδευτισμού για αφελείς, ανοήτους και θρησκόληπτους, που δεν συνάδει βέβαια με την κυρίαρχη πλέον ιδεολογία της ολοσχερούς αποϊεροποιήσεως κάθε πτυχής της ανθρώπινης και κοινωνικής ζωής όπου επιπλέουν ως φανταχτερά «πρότυπα» οι κάθε είδους «φελλοί» από τον χώρο των κατευθυνόμενων ΜΜΕ, της επιχειρηματικότητας, δηλαδή του χρήματος, του φθηνού θεάματος και του συνακόλουθου life style, των εφήμερων διασημοτήτων (stars), της κακόγουστης μόδας, της νυχτερινής διασκεδάσεως, του καλοπληρωμένου επαγγελματικού αθλητισμού κ.ά, προκειμένου  να επιτυγχάνεται ευκολώτερα η πνευματική αναπηρία, η μαζοποίηση των νέων, οι οποίοι μετατρέπονται σε άβουλα και μοιραία όντα χωρίς κριτική σκέψη και αξιακό σύστημα, αρχές και ιδανικά στη ζωή τους διότι αυτά ούτε εύκολα χρήματα προσφέρουν ούτε φήμη και αναγνωρισιμότητα προσδίδουν.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ
 ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ 

·        Η υπεροχή της κατά Θεόν Σοφίας έναντι της κοσμικής γνώσεως.

·        Η εορτή των Τριών Ιεραρχών ως έκφραση της ελληνορθοδόξου ενότητος του Γένους μας.

Η χρυσή και κοσμογονική σύζευξη ανάμεσα στην αρχαιοελληνική παιδεία και την χριστιανική διδασκαλία, δηλαδή ανάμεσα στην κατά κόσμον (θύραθεν) σοφία και την κατά Θεόν σοφία, επιτεύχθηκε με μοναδικό και αριστοτεχνικό τρόπο κατά τον Δ΄ μ.Χ. αιώνα από τους θεοφόρους και θεοκίνητους Καππαδόκες Πατέρες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν ως «εύκαιρον ένδυμα» τον έλληνα λόγο και το σύστημα της εμφιλοσόφου διανοίας του αρχαιοελληνικού κόσμου προκειμένου να εκφράσουν και να κοινωνήσουν την υπαρξιακή και σωτηριολογική οντολογία της χριστιανικής πίστεως και διδασκαλίας σε όλους τους ανθρώπους.

Η γέννηση του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού προήλθε από αυτήν ακριβώς την γόνιμη και αρμονική σύζευξη της ελληνικής και χριστιανικής παιδείας. Το θεόπνευστο αυτό επίτευγμα, όπως αναφέρει ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, καταπολεμείται κυρίως από δύο πλευρές. Πρώτα από εκείνους οι οποίοι απαρέσκονται με την παρουσία του ελληνικού στοιχείου γενικώς στο σημερινό κόσμο και ειδικότερα στον χριστιανισμό, τον οποίο θέλουν τελείως αφελληνισμένο και ιουδαϊκό. Δεύτερον από εκείνους, οι οποίοι απαρέσκονται με το χριστιανικό στοιχείο του σημερινού πολιτισμού, το οποίο θέλουν, ει δυνατόν, να εξαφανιστεί.

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΩΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ: Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ

Γράφει ο θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΙερΟς ΧρυσΟστομος ως καινοτΟμος παιδαγωγΟς
Η ελευθερΙα Εναντι του καταναγκασμοΥ στην αγωγΗ των παΙδων

· Οι ρηξικέλευθες, ανατρεπτικές και προοδευτικές παιδαγωγικές αντιλήψεις του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου από αιώνων προϋπήρξαν οι θεμελιώδεις βάσεις της συγχρόνου παιδαγωγικής επιστήμης.

·    Η εόρτιος ημέρα των Μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών Διδασκάλων αποκτά ουσιαστικό νόημα και περιεχόμενο, όταν οι της παιδείας λειτουργοί μετέχουν της παιδαγωγικής σοφίας και διδασκαλίας εκείνων των αληθών και αιωνίων διδασκάλων.

Ως επαναλαμβανόμενη και τετριμμένη συνήθεια κατά την εόρτια ημέρα των τριών μεγίστων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, οι οποίοι είναι οι προστάτες και θεοφώτιστοι πνευματικοί έφοροι της ελληνικής παιδείας, οι υπηρεσιακώς ορισμένοι ομιλητές αναλώνονται σε «πανηγυρικούς» σκιαγραφήσεως της προσωπικότητος και του θεαρέστου έργου αυτών, ενώ υπάρχει μία ανεξάντλητη πηγή σοφίας και γνώσεως που σχετίζονται με την των παίδων αγωγή και έχουν διατυπωθεί με αριστοτεχνικό και θεόπνευστο τρόπο από τους «μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος» και ανυπέρβλητους αυτούς διδασκάλους, οι οποίοι στο διάβα των αιώνων παραμένουν αγήραστα πρόσωπα παιδαγωγών και οι παιδαγωγικές αντιλήψεις τους αποτελούν από αιώνων τις θεμελιώδεις βάσεις της συγχρόνου παιδαγωγικής επιστήμης της οποίας οι σύγχρονοι θεράποντες εκουσίως ή ακουσίως, εν αγνοία ή εσκεμμένα, για λόγους πολιτικής ή φιλοσοφικής  κοσμοθεωρίας θάπτουν στη λήθη του πανδαμάτορος χρόνου. Οι δε περί παίδων αγωγής αντιλήψεις των οικουμενικών διδασκάλων είναι τόσο ρηξικέλευθες, προοδευτικές και ανατρεπτικές ώστε μπορούν να αποτελέσουν και στη σύγχρονη εποχή τη βάση για ένα υγιές, δημιουργικό και καινοτόμο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα συγκροτεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες σκεπτόμενων και ελευθέρων ανθρώπων και δεν θα εξαντλείται στην ανούσια προσφορά ξηρών γνώσεων μέσα σε μία τυπολατρική και τεχνοκρατική διαδικασία που μηχανοποιεί τη σκέψη των παίδων και αδιαφορεί για τον ψυχικό τους κόσμο.

ΝΟΥΘΕΤΗΡΙΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΝουθετΗριος ΠαιδαγωγικΟς ΛΟΓΟΣ ΑγΙου ΒασιλεΙου
του ΜεγΑλου προς τους νΕους

«Η ωφΕλεια απΟ τα ελληνικΑ γρΑμματα»

·    Με αφορμή την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως Οικουμενικών Διδασκάλων και Πνευματικών Εφόρων της Ελληνικής Παιδείας.

Ο Μέγας Βασίλειος ως Οικουμενικός Διδάσκαλος, πανεπιστήμων της εποχής του και άριστος παιδαγωγός συνέγραψε μεταξύ των ετών 363 ή 364 μ.Χ. την ομιλία «Προς τους νέους, όπως αν εξ Ελληνικών ωφέλοιντο λόγων». Η άκρως σημαντική παιδαγωγική και διδακτική αυτή ομιλία του θεοφόρου Ιερού Πατρός συνεγράφη ευθύς αμέσως μετά την έκδοση του διατάγματος του Ιουλιανού με το οποίο απαγορευόταν στους χριστιανούς διδασκάλους να διδάσκουν την κλασική φιλολογία και εν γένει αρχαιοελληνική γραμματεία στους νέους, καθώς επίσης την ρητορική και την φιλοσοφία.

Ο Ουρανοφάντωρ της Εκκλησίας Θεόπνευστος Πατέρας απηύθυνε την συγκεκριμένη πραγματεία ή διάλεξη προς το σύνολο των χριστιανών νέων της εποχής του στους οποίους υπόσχεται ότι θα συνεχίσει να τους συμβουλεύει καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Η ομιλία αυτή, η οποία τόσο πολύ επηρέασε διά μέσου της ιστορίας την Εκκλησία έναντι της κλασικής παιδείας και η οποία τόσο πολύ προσέλκυσε την προσοχή των ειδικών χριστιανών μελετητών, αποδεικνύεται ότι συνεχίζει ακόμη και στις μέρες μας να αποτελεί το μέτρο της εκκλησίας προς μιας θετική αντιμετώπιση των επιτευγμάτων της ανθρώπινης σοφίας και των πνευματικών ρευμάτων και κατευθύνσεων του σύγχρονου κόσμου.

ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το διδασκαλικΟ αξΙωμα κατΑ τον ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Αγιο ΙωΑννη τον ΧρυσΟστομο

Κατά τον «Χρυσούν την γλώτταν χρυσούν και την καρδίαν», Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, το αξίωμα του διδασκάλου,  «είναι μέγα και θαυμαστόν». Ο διδάσκαλος «είναι άρχων πνευματικός» και η  θέση του είναι περίβλεπτη και ιδιαίτερα ευαίσθητη, «γι΄ αυτό ακόμη και αν ελάχιστα παρεκτραπεί, τα μικρά  σφάλματά του φαίνονται στους άλλους μεγάλα».Ιδιαίτερα ο διδάσκαλος που διδάσκει πνευματικές αλήθειες είναι περισσότερο αγαπητός από τον φυσικό μας πατέρα. Αν ο κατά σάρκα πατέρας χαρίζει στα παιδιά του  «το ζην», οι άξιοι διδάσκαλοι, μας μεταγγίζουν και προσφέρουν  στους μαθητές τους «το πνευματικώς και καλώς ζην», δηλαδή την ενάρετη ζωή.

Το διδασκαλικό αξίωμα δεν είναι εξουσία, ούτε κοσμική τιμή, αλλά βαρύτατη ευθύνη, καθώς είναι «διαφορετικό να σφάλλει ο μαθητής και διαφορετικό να σφάλλει ο δάσκαλος», ο οποίος δεν μπορεί ούτε την απειρία να επικαλεσθεί, ούτε να προφασισθεί άγνοια, ούτε να προβάλει ως δικαιολογία την ανάγκη και την βία… Γι΄ αυτό ανέβηκε στον διδασκαλικό θρόνο, για να σαλπίζει στους άλλους την αλήθεια και την γνώση…».

Ο ΚΛΕΙΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΩΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΤΗΛΑΥΓΕΣΤΑΤΟΣ ΦΩΣΤΗΡ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΚΛΕΙΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 
ΩΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΗΛΑΥΓΕΣΤΑΤΟΣ ΦΩΣΤΗΡ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
 ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

·   Ο αδέκαστος και ακατάβλητος μαχητής για την πνευματική ανύψωση του ιερού κλήρου της Εκκλησίας.

· Ο Ιεράρχης που δεν κάμφθηκε από τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας και κατεδίκασε δημοσίως τις αυθαιρεσίες των πολιτικών αρχόντων.

· Ο ανυπότακτος Επίσκοπος της Εκκλησίας που δέχθηκε αυτοθυσιαστικά τον φθόνο και τις διώξεις αρνούμενος να κρατήσει ζηλότυπα το θρόνο του και να προκαλέσει σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας.

Εάν στο στίβο της πολιτικής η κακώς νοούμενη «διπλωματία» καλύπτει με το απατηλό προσωπείο τους λαοπλάνους, λαϊκιστές και δημαγωγούς πολιτικούς, και αποτελεί το «εχέγγυο» για την πολιτική επιβίωσή τους, εντούτοις έχει αποδειχθεί ιστορικώς ότι αποβαίνει πάντοτε σε βάρος της πολιτείας και των πολιτών. Στην Εκκλησία όμως ο παντός βαθμού κληρικός και μάλιστα ο Επίσκοπος οφείλει να είναι η ασυμβίβαστη, ασίγαστη και καθαγιασμένη «γλώσσα της αληθείας» ενώπιον των «εφήμερων αρχόντων του αιώνος τούτου» και του χριστεπωνύμου πληρώματος, κλήρου και λαού, χωρίς να υπολογίζει λόγω ματαιοδοξίας και κενοδοξίας την διατήρηση του θρόνου του, τον σωματικό κάματο και το ψυχικό κόστος, τον ενίοτε και εκ ψευδαδέλφων φθόνο, τις  διώξεις ή τις εξορίες, ακόμη και το θάνατο, όταν πρόκειται να στηλιτεύσει και να πλήξει ανηλεώς τα κακώς κείμενα του κλήρου για να αποκόψει τα «καρκινώματα», προκειμένου να επιτύχει την πνευματική του ανύψωση, καθώς και τις προκλητικές και βλαπτικές αυθαιρεσίες της «καθεστηκυίας τάξεως» των αρχόντων οι οποίοι είτε «εν απιστία όντες» διώκουν την Αγία του Χριστού Εκκλησία είτε ως απάνθρωποι τύραννοι καταδυναστεύουν τον λαό.

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ : ΔΙΔΑΧΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΔΟΤΟΥ ΙΣΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΓΓΑΜΟΥ ΒΙΟΥ ΣΕ ΧΑΛΕΠΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΕΝΔΟΣΥΖΥΓΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ

ΔΙΔΑΧΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΔΟΤΟΥ ΙΣΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ ΚΑΙ  ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΓΓΑΜΟΥ ΒΙΟΥ ΣΕ  ΧΑΛΕΠΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΕΝΔΟΣΥΖΥΓΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Σε μία εποχή κατά την οποία οι ανθρώπινες σχέσεις ευτελίζονται και οι αξίες σχετικοποιούνται στο όνομα του ελευθεριάζοντος δήθεν προοδευτισμού, οι διδαχές και παραινέσεις του θεολήπτου και θεοπνεύστου Πατρός της Εκκλησίας και Οικουμενικού Διδασκάλου Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου φαίνουν ως άδυτο φως μέσα στο πνευματικό σκότος της συγχρόνου ζωής. Σε καιρούς αφιλίας, αφιλανθρώπου, απροσώπου και εγωϊστικής συνυπάρξεως των ανθρώπων, οι οποίοι ως νάρκισσοι περιχαρακώνονται εντός των τειχών του εωσφορικού «ιδίου θελήματος» και του πάσχοντος υπερτροφικού «εγώ» τους χωρίς να κοινωνούν ως «πρόσωπα προς πρόσωπα», έρχεται ο πατερικός λόγος ως άλας επί της πληγής, να ερεθίσει, να πονέσει και να αφυπνίσει τους καθεύδοντες ανθρώπους διδάσκοντας το αληθινό νόημα της ζωής ως κοινωνίας προσώπων.

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ : Η ΘΕΟΕΙΔΗΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ 
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Η ΘΕΟΕΙΔΗΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ

Στο άκουσμα της παιδαγωγικής φωνής και νουθετηρίου κλήσεως της Μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι  «το στάδιον των αρετών ηνέωκται», όταν το χριστεπώνυμο πλήρωμα αυτής εισέρχεται στον πολύαθλο πνευματικό ψυχοσωματικό στίβο και στο τρικυμιώδες πέλαγος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, διερωτάται ο φίλαθλος άνθρωπος της κατά θεόν πνευματικής βιοτής και εραστής της ακτίστου Βασιλείας του Θεού ποιά είναι η μεγίστη και υψίστη αρετή προκειμένου να αθληθεί νομίμως έχοντας ως «πανοπλία» αυτού τον του Κυρίου Σταυρό έναντι των αρετοκτόνων παθών και να στεφανωθεί δικαίως υπό του αθλοθέτου και δωρεοδότου φιλανθρώπου Ιησού Χριστού.

Η θεόπνευστη υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας προτρέπει τους «βουλομένους αθλήσαι» να αναλάβουν την πανοπλία του Σταυρού «… ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνη∙ αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν… τον της νηστείας καιρόν φαιδρώς απαρξώμεθα, προς αγώνας πνευματικούς εαυτούς υποβάλλοντες. Αγνίσωμεν την ψυχήν, την σάρκα καθάρωμεν. Νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοις βρώμασιν εκ παντός πάθους, τας αρετάς εντρυφώντες του πνεύματος…».

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

Η «Χορεία των Αγίων», η κατηγοριοποίησή τους σε τάξεις και η «επίσκεψις των όρων»

Στην «Χορεία των Αγίων», όπως εύστοχα αναφέρει ο Π. Πάσχος συγκαταλέγονται οι:

α) Απλώς Μάρτυρες, δηλαδή οι λαϊκοί που εμαρτύρησαν.

β) Ιερομάρτυρες, δηλαδή οι ιερείς ή επίσκοποι που εμαρτύρησαν.

γ) Μεγαλομάρτυρες, οι οποίοι δοξάστηκαν από τον δίκαιο αθλοθέτη και στεφανοδότη Χριστό διότι υπέμειναν πολλά και μεγάλα μαρτύρια.

δ) Οσιομάρτυρες, δηλαδή ασκητές και μοναχοί που εμαρτύρησαν.

ε) Παρθενομάρτυρες, παρθενεύουσες γυναίκες που εμαρτύρησαν.

Σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες των Αγίων μαρτύρων του Χριστιανισμού, οι οποίοι εμαρτύρησαν κατά τους πρώτους αιώνες των απηνών διωγμών, προστίθενται και οι Νεομάρτυρες, που εμαρτύρησαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά και κατά τους αμέσως προηγούμενους αιώνες (ιβ´- ιδ´).

Η ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΤΩΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ
ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΤΩΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

·   Η διαχρονική και επικαιροποιημένη διδασκαλία του Θεοφόρου Πατρός Αγίου Αθανασίου «Κατά των ειδώλων» και η αναίρεση της ειδωλολατρίας.

Στον «μεταπτωτικό» κόσμο της υλιστικής ευδαιμονίας ή μάλλον της θεοποιημένης ύλης και της απολυτοποιήσεως των αισθήσεων κυριαρχεί η δύναμη των ειδώλων και της ειδωλοποιημένης ζωής, η οποία γεννά και την τραγικότητα του πτωτικού ανθρώπου. Ο υψιπέτης Θεολόγος Άγιος Αθανάσιος, όπως γράφει ο κορυφαίος Πανεπιστημιακός Πατρολόγος Παναγιώτης Κ. Χρήστου, απορρίπτει την μυθολογία και τον πολυθεϊσμό, αλλά δεν παρουσιάζει δυσμένεια έναντι της φιλοσοφίας. Ακολούθως απορρίπτει και τις ανώτερες μορφές φυσικής θρησκείας και πανθεϊσμού προβάλλοντας το «υπερβατικόν και το προσωπικόν του Θεού». Η αληθινή θεογνωσία, σύμφωνα με την διδασκαλία του Μεγάλου Αθανασίου, ορμάται από την λογική και αθάνατη ψυχή του ανθρώπου. Η αξία και η φύση της ψυχής μαρτυρείται διά της ορθής εκτιμήσεως της νοητής ικανότητος του ανθρώπου, ο οποίος έχει φθαρτό σώμα και παρά ταύτα, περιφρονώντας τα παρόντα και γήινα, φαντάζεται και ποθεί τα αιώνια, που δεν ανήκουν στην κατηγορία των υλικών αντικειμένων αλλά σε διάφορη τάξη πραγμάτων. Φυσικά ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να σκεφθεί τα αιώνια όταν είναι προσηλωμένος στο σώμα, αλλά με τον «εμφιλόσοφο νου» και την αθάνατη ψυχή του, που είναι συγγενής τους.

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΕΝ ΙΩΑΝΝΙΝΟΙΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΕΝ ΙΩΑΝΝΙΝΟΙΣ
(17 Ιανουαρίου 1838)

Γραφή Μνημοσύνης επί τη συμπληρώσει 52 ετών (1972 – 2024) από της εκδημίας του αοιδίμου Ηπειρώτου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου Α΄

«Τον πανεύφημον μάρτυρα Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον λαμπρόν, εν ωδαίς πνευματικαίς ανευφημήσωμεν· ότι ενήθλησε στερρώς, και κατήνεγκεν εχθρόν, του πνεύματος τη δυνάμει· και νυν απαύστως πρεσβεύει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών»

Ως πολύκαρπος και καλλίκαρπος αμπελώνας η Εκκλησία του Χριστού μέσα στο διάβα των αιώνων αναδεικνύει νέα «δοχεία» της ακτίστου χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, τους Αγίους Αυτής, άνδρες και γυναίκες, που αποτελούν τη δόξα, το καύχημα και την τιμή της. Ένα τέτοιον νέο αδάμαντα τιμά μεγαλοπρεπώς και σεμνοπρεπώς η Ορθόδοξη Εκκλησία, τον εν Αγίοις ημών ένδοξο και λαμπρό Νεομάρτυρα και αθλητή του Χριστού, Γεώργιο τον νέο, τον εξ Ιωαννίνων, ο οποίος εμαρτύρησε κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας (1838) θυσιασθείς ως ομολογητής της πίστεως κηρύσσοντας τον σταυρό και την Ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού, του αληθινού Θεού, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει.

CAUSA MEMORIAE VERBUM VERITATIS : Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΗΓΗΤΟΡΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA MEMORIAE VERBUM VERITATIS

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΗΓΗΤΟΡΩΝ

Η υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας χορήγηση κυρίως του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος και ολιγότερον της πατριαρχικής αξίας και τιμής σε πλείστες όσες περιπτώσεις συνοδεύθηκε από την δυσφορία ή και δυστοκία ενίων άλλων παλαιοτέρων τοπικών Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών είτε επειδή η χορήγηση της αυτοκεφάλου εκκλησιαστικής χειραφετήσεως σε μία νεοϊδρυθείσα τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία συνεπάγετο τον επαναπροσδιορισμό της εκκλησιαστικής κανονικής δικαιοδοσίας αυτής επί εδαφών τα οποία κατά το πρότερον υπήγοντο στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, είτε επειδή ένιοι εκκλησιαστικοί ηγήτορες ένεκα μωροφιλόδοξων, ιμπεριαλιστικών τάσεων (π.χ. της Ορθοδόξου εν Ρωσία Εκκλησίας) θεωρούσαν και μέχρι τούδε, τραγικότατα, θεωρούν ότι τοιουτοτρόπως απομειούται η εκκλησιαστική ή μάλλον κοσμική ένεκα ρουβλίων επιρροή καθώς και το «κύρος» τους επί των λοιπών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, τις οποίες αντιμετωπίζουν ως άβουλα πειθήνια φερέφωνα και δουλικώς υποτεταγμένες θεραπαινίδες του ρωσικού imperium, είτε ακόμη λόγω της προσδέσεως των εκκλησιαστικών ηγητόρων ενίων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στο πολιτικό - εθνικιστικό άρμα των αρχόντων του κράτους τους προς εξυπηρέτηση γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών και σκοπιμοτήτων που αίρονται διά της χορηγήσεως υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου της εκκλησιαστικής αυτοκεφαλίας σε μια νεόφυτη τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία, και εν τέλει λόγω της πάλιν και πολλάκις εν τοις πράγμασιν επιβεβαιώσεως του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Αρχιδιακονικού ρόλου και της μεγατίμου και βαρυτίμου ενοποιητικής και ειρηνοποιού εν Ορθοδόξοις προνομιακής αποστολής της Πρωτοκλήτου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

URBI ET ORBI ERGA OMNES : Η ΥΠΟ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ - ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES

Η ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ 
ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ

ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ
ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σε αποκαλυπτικούς καιρούς και χρόνους όταν το πατριαρχικό αξίωμα και κύρος πλήττονται βάναυσα, όπως συμβαίνει εν τω προσώπω του αμετανοήτου εκκολαπτομένου «πάπα της Ορθοδοξίας» Μόσχας Κυρίλλου και ενίων άλλων πειθηνίων και άβουλων δορυφορίσκων αυτού, ένεκα είτε μωροφιλόδοξων, μετέωρων, αβάσιμων και αθεμελίωτων θεωριών περί δήθεν «τρίτης ρώμης» είτε λόγω της επαισχύντου εξαγοράς συνειδήσεων με τα ως άλλα «τριάκοντα αργύρια» μοσχοβίτικα ρούβλια, αναδύεται εκ του βάθους της εκκλησιαστικής ιστορίας ως κριτήριο ανοθεύτου και γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος για τους Ορθοδόξους Πατριάρχες κάθε εποχής ανά τους αιώνες η θεοκίνητη φωνή του αοιδίμου εν πατριαρχικοίς ιεράρχαις, Μητροπολίτου Σμύρνης Μητροφάνους, ο οποίος ως συνοδικό μέλος της περι του εκκλησιαστικού ζητήματος Ιγνατίου – Μεγάλου Φωτίου συγκληθείσης εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (869 μ.Χ) συγκρίνοντας ή μάλλον παρομοιάζοντας τους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας Πατριάρχες προς τους ουρανίους φωστήρες (αστέρες) οριοθετεί την μεγάτιμη και βαρύτιμη ευθύνη των πατριαρχικών κεφαλών των κατά τόπους Αγίων Ορθοδόξων Εκκλησιών έναντι του Θεού, της Αγίας Του Εκκλησίας και του Χριστωνύμου πληρώματος Αυτής, διακηρύττων θεοφράστως τα εξής : «Ο Θεός έθετο εν τω στερεώματι της Εκκλησίας, οίον τινάς μεγάλους φωστήρας, τας πατριαρχικάς κεφαλάς εις φαύσιν πάσης της γης , ώστε άρχειν της ημέρας και της νυκτός και διαχωρίζειν αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους».

URBI ET ORBI ERGA OMNES : ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΙΔΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΡΑΙΔΕΣΤΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΒΑΦΕΙΔΗ - ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΔΟΛΙΑΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES

ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΙΔΟΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΡΑΙΔΕΣΤΟΥ
ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΒΑΦΕΙΔΗ

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΔΟΛΙΑΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Ο πολύς ιστορικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά τα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνος, αοίδιμος Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Μητροπολίτης Γέρων Ηρακλείας και Ραιδεστού Φιλάρετος Βαφείδης (+1933), στις αλλεπάλληλες ογκώδεις εκδόσεις της Εκκλησιαστικής Ιστορίας αυτού και ιδιαιτέρως στον τρίτο τόμο της «Νέας Εκκλησιαστικής Ιστορίας (1453-1908)», ο οποίος εξεδόθη στο εν Αλεξανδρεία Πατριαρχικό Τυπογραφείο κατά το έτος 1928, καταγράφει στα συναφή κεφάλαια περί του Πρεσβυγενών Ελληνορθοδόξων Πατριαρχείων της Ανατολής ορισμένες άγνωστες πτυχές των ρωσικών εκκλησιαστικών και πολιτικών οργάνων της Μόσχας για την άλωση των Ελληνορθοδόξων Παλαιφάτων και Πρεσβυγενών Πατριαρχείων της «καθ’ ημάς Ανατολής».

URBI ET ORBI ERGA OMNES :ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ» - ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΤΥΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES
ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ»

«ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ» Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ της ΕΝΕΚΑ   του ΤυΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ   ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ της  ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ  ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ  ΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Η ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΕΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΤΕΛΟΥΣΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΥΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ  ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΑΥΤΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΙΔΙΑ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΙ   ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ DE FACTO ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ

· Τα ρωσικά εκκλησιαστικά προσωπεία κατέπεσαν και απεκαλύφθη το φρικτό πρόσωπο του μοσχοβίτικου ιμπεριαλιστικού  παποκαισαρικού βατικάνειου επεκτατισμού ένεκα του πολυμεταστατικού καρκινώματος του επάρατου εθνοφυλετικού πανρωσισμού κατά του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Ελληνορθοδόξου Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

· Η αυτοβούλως, αυτοπροαιρέτως και αυτομονομερώς,  ιδία υπαιτιότητι, de facto «αυτοαποκεκομμένη» και «αυτοσχισματιζομένη» τοπική Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία αναξίως πλέον χαρακτηρίζεται ως θυγάτηρ Εκκλησία της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός αυτής Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας διότι αποτελεί «την Πέμπτη Φάλαγγα και τον Δούρειο Ίππο της Ορθοδοξίας» ως απροκάλυπτος υπονομευτής της Πανορθοδόξου Ενότητος και «Πάπας της Ορθοδοξίας» ένεκα των ρουβλίων του Κρεμλίνου και της μωράς  αριθμολαγνείας ή  αριθμοπληξίας.

Ως πολυμεταστατικό αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό, αντικανονικό και αντορθόδοξο καρκίνωμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και να λογισθεί η «επάρατος νόσος» του «φυλετισμού ή εθνοφυλετισμού» εντός του παντίμου και καθηγιασμένου «τω τιμίω  αίματι του Ιησού Χριστού» σώματος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος όταν εμφιλοχωρεί εν ταις καρδίας και τω νοΐ ενίων εκκλησιαστικών ηγητόρων, σλαβοφώνων ή αραβοφώνων, ως των εν Μόσχα, Αντιοχεία, Σερβία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία και άλλων τινών, ενσπείρει σταδιακώς και προοδευτικώς τα «καρκινικά» διχαστικά, διαιρετικά και διαλυτικά κύτταρα ή παρασιτικά εξωεκκλησιαστικά ή παρεκκλησιαστικά, ως παρασυναγωγή ή φατρία δρώντα και λειτουργούντα ζιζάνια, τις διχογνωμίες και διχοστασίες, με κίνδυνο την ανατροπή άρδην της εν Χριστώ ειρήνης, ευταξίας και ευσταθείας των Αγιωτάτων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και του διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής χριστωνύμου πληρώματος αυτών. Ο τύφος του εκκλησιαστικού «φυλετισμού ή «εθνοφυλετισμού», ήτοι ο νοσηρός εκκλησιαστικός εθνικισμός, κατεδικάσθη εφάπαξ υπό της κατά το έτος 1872 εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως ετεροδιδασκαλία, όλως αντιευαγγελική, αντιεκκλησιολογική, αντικανονική και τω όντι όντως ως αίρεση, πάνυ διχαστική, διαιρετική, και διαλυτική της των πάντων ενώσεως εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

ΦΕΥ! Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΕΥ!

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Φωνές πολλές και εκκωφαντικές εκ της ζοφεράς αβύσσου, πολλού μέλανος ποταμός, πάμπολλοι, «ων ουκ εστιν αριθμός», υπονομευτικοί, τρομοφοβικοί και καταστροφολογικοί αφιλάδελφοι τακτικισμοί, εκβιασμοί και απειλές επί πάντων και πασών από μέρους των εν Μόσχα ρασοφόρων και των αδρά εξωνημένων πειθηνίων φερεφώνων οργάνων και δορυφόρων τους με έναν και μόνον έναν απώτερο ενδόμυχο και ανομολόγητο ανίερο και δυσεβή στόχο, ήτοι την de Facto (εν τοις πράγμασιν) αναίρεση και κατάλυση του υψίστου προνομιακού αυτεξουσίου δικαιώματος της εν Ορθοδόξοις Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας «του Χορηγείν αυτεξουσίως το αυτοκέφαλον και αυτόνομον καθεστώς» όπου δει, όταν δει και όπως δει. Τούτο ανεπιτυχώς επεχείρησαν και κατά τις παραμονές την συγκλήσεως της εν έτει 2016 Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας μόνον και μόνον για να θεμελιώσουν την μωροφιλόδοξη και όντως ανιστόρητη, μετέωρη, φαντασιακή, ιμπεριαλιστική και ψευδεπίγραφη θεωρία περί δήθεν «Τρίτης Ρώμης». «Τρίτη Ρώμη» ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει και φυσικά ουδέποτε θα υπάρξει, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αμεταθέτως αναγνωρίζει μόνον τον εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως ως εν διακονία, τιμή και ευθύνη «Πρώτο» των Πανορθοδόξων και ουδεμία χρείαν έχει να αποδεχθεί έναν τύραννο, κοσμικού παποκαισαρικού φρονήματος, δυνάστη και εξουσιαστή, κακαίκτυπο ως καρικατούρα με «άσπρο κουκούλι», «Ρώσο νεοπάπα».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΕΝΣΑΡΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ : ΠΡΟΦΗΤΗΣ - ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ - ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 
Ο ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΕΝΣΑΡΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΠΡΟΦΗΤΗΣ - ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ - ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

«Αδελφοί, μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών»

Ο Ιερός Συναξαριστής  επί τη πανευφροσύνω εορτή της Συνάξεως του Αγίου Ιωάννου του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού αναφέρει: «Τη εβδόμη αυτού του μηνός η σύναξις του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Συνέδραμε δε και η της παντίμου και αγίας αυτού χειρός προς την Βασιλεύουσα μετένεξις». Η δε θεσπέσια υμνογραφία της Εκκλησίας διακηρύττει: «Την χείραν σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου». Σύμφωνα μάλιστα με τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Στέφανο Αναγνωστόπουλο : «Η σημερινή γιορτή ονομάζεται κυρίως Σύναξις του Τιμίου Προδρόμου, και έτσι την ξέρουμε. Τί σημαίνει όμως Σύναξη ενός Αγίου ή πολλών αγίων; Σημαίνει την Σύναξη ή την συγκέντρωση των χριστιανών, των πρώτων χριστιανικών αιώνων, για να τιμήσουν πρόσωπο άγιο και ιερό, που κατείχε πρωτεύοντα ρόλο στο μεγάλο θαύμα μιας Δεσποτικής ή Θεομητορικής εορτής». Αυτό λοιπόν ισχύει και για το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού ο οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στο μέγιστο σωτηριολογικό  γεγονός της Βαπτίσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού που εορτάζεται από την Εκκλησία ως κορυφαία Δεσποτική Εορτή υπό τις ονομασίες «Επιφάνεια», «Θεοφάνεια» ή «Φώτα».

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΕΠΙ ΠΑΣΗ ΤΗ ΚΤΙΣΕΙ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΕΠΙ ΠΑΣΗ ΤΗ ΚΤΙΣΕΙ

Σε καιρούς και χρόνους δυσχείμερους και δίσεκτους κατά τους οποίους η ανθρωπότητα περιπατεί εν τη σκοτία ακούεται η φωνή του Θεανθρώπου, o οποίος είναι το αυτόφως της όντως ζωής: «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιω. Θ΄, 12-13). Φως και περισσότερο φως αναζητούν και επιζητούν απεγνωσμένα οι άνθρωποι σε έναν κόσμο ο οποίος ρέπει προς το σκότος και η ζωή του, η ύπαρξη του, οι πράξεις και οι λόγοι του δεν φωτίζονται από το αληθές, άδυτο και ανέσπερο, άκτιστο Φως του όντως αυτόφωτος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ο οποίος κατά την κοσμοσωτήρια ημέρα των Θεοφανείων αυτοκενώνεται βαπτιζόμενος, παρέχοντας όχι ηθικά ή φιλοσοφικά, θεωρητικά ή φαντασιακά, αλλά οντολογικά ήτοι τω όντι υπαρξιακά, την μεταμορφωτική αναγέννηση και ανάπλαση του θνητού και φθαρτού γένους των ανθρώπων ως μιά άλλης διαστάσεως οντολογική πρόταση ζωής που δεν αρνείται ή απορρίπτει την κτιστή δημιουργία αλλά υπερβαίνει την κτιστότητα και φθαρτότητά μας.

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ: "ΕΙΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ"

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ

«ΕΙΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ»

Η συγκεκριμένη ομιλία εκφωνήθηκε από τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης κατά τον Ιανουάριο του 383 μ.Χ. και προσφέρει μία τυπολογία του βαπτίσματος και της λατρείας γενικότερα. Από το γεγονός του βαπτίσματος εξαιρεί την καθαρτήρια δύναμη του νερού και μνημονεύει περιπτώσεις από την Αγία Γραφή, όπου έχουμε παρουσία νερού. Αναφέροντας την τρίτη κατάδυση στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ο Άγιος Γρηγόριος θεολογεί περί του μυστηρίου του Βαπτίσματος από το οποίο λαμβάνουμε την δωρεά της υιοθεσίας που τόσο λυσσαλέα μάχεται ο μισάνθρωπος διάβολος. Διδάσκει και θεολογεί λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος για την Ημέρα των Φώτων τα εξής:

ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑ - ΛΟΥΤΡΟΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΓΕΝΟΥΣ ΒΡΟΤΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

ΛΟΥΤΡΟΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΓΕΝΟΥΣ ΒΡΟΤΩΝ

· Η Θεόπνευστη διδασκαλία του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα για το συσταθέν υπό του Κυρίου ανακαινιστικού μυστηρίου του βαπτίσματος ως απαρχής της Καινής εν Χριστώ ζωής και μεταμορφώσεως του κτιστού ανθρώπου.

Η Θεία αποκάλυψη δια της ενσαρκώσεως του ασάρκου Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού εν τόπω και χρόνω μέσα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους αποτελεί την απαρχή του «κεφαλαίου της σωτηρίας» για τον πεπτωκότα, κτιστό και φθαρτό άνθρωπο. Ο εκτός αμαρτίας υπάρχων Ιησούς Χριστός εξ άκρας αγάπης και ταπεινώσεως καταδέχεται να βαπτισθεί στα ρείθρα του Ιορδάνου παραδίδοντας το καινό μυστήριο του εν Πνεύματι και όχι μόνο εξ ύδατος βαπτίσματος ως λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του χοϊκού ανθρώπου.

Με το μυστήριο του βαπτίσματος νεκρούται ο παλαιός άνθρωπος και αναδύεται ο καινός εν Χριστώ άνθρωπος. Ο Παλαιός Αδάμ και η Παλαιά Εύα αποθνήσκουν και αναγεννώνται ο Νέος Αδάμ και η Νέα Εύα, δηλαδή ο μεταμορφωμένος και ανακαινισμένος εν όλω άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα. Κατά δε την βάπτιση του θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι μεμαρτυρημένη η Θεία Επιφάνεια ή Θεοφάνεια της ακτίστου Τριαδικής Θεότητος και επισφραγίζεται η αναδημιουργική οντολογία που εκπηγάζει από το «καινό βάπτισμα» για τον εν Χριστώ μεταμορφωμένο άνθρωπο. Ο Χριστός δύναται να χορηγήσει το Πανάγιο Πνεύμα, να αποκαθάρει και να εξαγνίσει την ανθρώπινη καρδία όχι μόνο όπως το ύδωρ αποπλύνει τους εξωτερικούς ρύπους, αλλά και όπως το πυρ καθαρίζει την εισχωρούσα εντός του μετάλλου σκωρία και τήκει τα μέταλλα προκειμένου να προσλάβουν νέα μορφή και σχήμα. Γι’ αυτό ο θεοκίνητος και θεόφρων Μέγας Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας επισημαίνει ότι διά του βαπτίσματος του Κυρίου στο πρόσωπο του οποίου υποστασιοποιείται και ενσαρκώνεται ο όλος ψυχοσωματικός άνθρωπος συντελείται η «δευτέρα απαρχή του γένους ημών».

ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ 

·  Ο αναμάρτητος και φιλάνθρωπος Μονογενής Υιός Θεός Λόγος ενσαρκωθείς και ενανθρωπήσας καταδέχεται τον «τύπον» του «εν ύδατι» βαπτίσματος και καθιερώνει το «εν πνεύματι» βάπτισμα της εν Χριστώ αναγεννήσεως και ανακαινίσεως του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής οντότητας

·  Το βάπτισμα στο όνομα της Τριαδικής Θεότητος συμβολίζει τον θάνατο και τον ενταφιασμό του «παλαιού ανθρώπου» και συνάμα την ανακαινιστική και μεταμορφωτική αναγέννηση του «καινού ανθρώπου»

·   Η παραδοξότητα του μυστηρίου του Βαπτίσματος έγγειται στο ότι εισοδεύει τον άνθρωπο στην εν Χριστώ ζωή μέσω του θανάτου και της νεκρώσεως της πεπτωκυΐας ανθρώπινης φύσεως, η οποία αποκαθίσταται ωσάν να ανίσταται εκ του τάφου

Ο όρος «Βαπτισματικός θάνατος» χρησιμοποιείται από τον αοίδιμο μεγάλο ακαδημαϊκό Θεολόγο π. Γεώργιο Φλορόφσκυ και αναφέρεται στο θεόσδοτο μυστήριο του «εν Πνεύματι Αγίω» βαπτίσματος διά του οποίου ο «παλαιός Αδάμ» και η «παλαιά Εύα», δηλαδή ο εν όλω  «παλαιός άνθρωπος» θανατούνται και νεκρούται κατά την πεπτωκυία φύση του και στο όνομα της Τριαδικής Θεότητος αναγεννάται και ανακαινίζεται μεταμορφούμενος ως «καινός Αδάμ» και ως «καινή Εύα», ήτοι ως «καινός άνθρωπος», ψυχή τε και σώματι, όπως ακριβώς εκ του τάφου ανέστη ο όλος άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα στο πρόσωπο, στο θεανδρικό πρόσωπο, του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ

Απεγνωσμένα ο χοϊκός και θνητός άνθρωπος αναζητά και αποζητά σε έναν κόσμο πνευματικού σκότους το φως στην όλη ζωή του, αλλά όσο και αν το φυσικό φώς είναι ενίοτε εκτυφλωτικό στους ανθρώπινους οφθαλμούς, εντούτοις δεν είναι ικανό να καθαιρέσει τα σκότη της ψυχής μας και να μεταμορφώσει ανακαινιστικά την όλη ψυχοσωματική μας ύπαρξη, προκειμένου να γίνουμε καινοί, ολοκαίνουργοι άνθρωποι, νεκρώνοντας κάθε τι το σάπιο και ευτελές. Μόνο το άκτιστο φως της Τριαδικής Θεότητος, όπως Αυτή επεφάνη κατά την κοσμοσωτήριο ημέρα της κατά σάρκας βαπτίσεως, εν χρόνω και εν τόπω, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ανακαινίζει μεταμορφωτικά και όντως αναγεννά τον όλο κτιστό ψυχοσωματικά άνθρωπο, ο οποίος στο τέλειο θεανδρικό πρόσωπο του ενσαρκωθέντος και ενανθρωπήσαντος Ιησού Χριστού καθίστασται ο «καινός Αδάμ» και η «καινή Εύα». Οι πάντες άνευ διακρίσεως και εξαιρέσεως καθίστανται υιοί και θυγατέρες φωτός, φωτόμορφα πρόσωπα φέροντα στο είναι της υπάρξεώς τους την βαπτισματική άνωθεν δωρεά του δωρεοδότου Θεανθρώπου Χριστού, η οποία δεν είναι άλλη από το άκτιστο, μεταμορφωτικό και ανακαινιστικό φως, ως φως εκ φωτός φωτοφόροι κληρονόμοι της Βασιλείας του, όπου το άδυτο και ανέσπερο άκτιστο φως της Τριαδικής Θεότητος «φαίνει τοις πάσι».

«ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ...» : Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ...»

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ
 ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

·  Ο Θεολογικός υπομνηματισμός των ευχών των Αγίων Θεοφανείων μέσα από τα θεόπνευστα και θεοφώτιστα συγγράμματα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Στην λατρευτική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι μυστικώς ή εκφώνως και «εις επήκοον του λαού» αναγινωσκόμενες ευχές κατέχουν κατά περίπτωση και σε ποικίλες περιστάσεις ιδιαιτέρα και προεξέχουσα θέση, εάν αναλογισθεί κάποιος ότι σε αυτές είναι διατυπωμένη με την γραφίδα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας η θεοπνεύστως αλάθητη θεολογική διδασκαλία αυτής. Αποτελούν μάλιστα μοναδικής και απαράμιλλης ωραιότητος, ασύγκριτου και ανεπανάληπτου γλωσσικού κάλλους αριστουργηματικά θεολογικά και φιλολογικά κείμενα παγκόσμιας εμβέλειας, στα οποία όλα τα επιμέρους δογματικά και πνευματικά κεφάλαια της Ορθοδόξου θεολογικής διδασκαλίας παρατιθέμενα διδάσκουν και καταρτίζουν το Χριστώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας με όντως «ρήματα αιωνίου ζωής και αληθείας», οντολογικής (υπαρξιακής) και δη σωτηριολογικής διαστάσεως, σημασίας και σπουδαιότητος για τον άνθρωπο Θεόσδοτες εν Χριστώ Ιησού προτάσεις αιωνίου ζωής.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Η τέχνη της βυζαντινής αγιογραφίας έχει να επιδείξει ανά τους αιώνες μοναδικής καλλιτεχνίας και υψηλής θεολογικής προσεγγίσεως αριστουργήματα στα οποία απεικονίζεται το μεμαρτυρημένο γεγονός της Θείας Επιφανείας, των Θεοφανείων ή Φώτων, κατά την βάπτιση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού υπό Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού εν τω Ιορδάνη Ποταμώ.

Οι ίδιες οι αγιογραφημένες παραστάσεις της βαπτίσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού υπομνηματίζουν θεολογικά το γεγονός με έναν μοναδικά αριστοτεχνικό, σαφή και εύληπτο τρόπο, επειδή ακριβώς οι ορθόδοξες αγιογραφίες ως υψηλή έκφραση της βυζαντινής τέχνης και ορατή-απτή απεικόνιση της ορθοδόξου θεολογίας, αποτελούν το «σχολείο του λαού».

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΟΝΑ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΥΤΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΟΝΑ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΥΤΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕΣΑ
ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ

Δυσθεώρητο και απερινόητο είναι όντως το μέγα και θαυμαστό μυστήριο της δημιουργίας απάσης της κτίσεως, η οποία είτε ορατή και υλική είτε αόρατος και άυλος, όπως είναι οι επουράνιες ασώματες αγγελικές δυνάμεις, κατά την ορθόδοξη θεολογική διδασκαλία ήλθε στο «είναι» της υπάρξεώς της «εκ του μη όντος», ήτοι «εκ του μηδενός» από την μόνη «άναρχη αρχή» και «αναίτια αιτία», που είναι ο άκτιστος δημιουργός του σύμπαντος κόσμου Τριαδικός Θεός, ο οποίος ως αριστοτέχνης ποιητής και πλάστης δημιούργησε αυτήν «λίαν καλώς», με αγάπη και προνοητική μέριμνα, με ευταξία και αρμονία, ώστε η όλη δημιουργία να συγκροτείται και συγκρατείται στην συμπαντική διάστασή της όχι από την πεπερασμένη λογική των κτιστών ανθρώπων αλλά από την θεία πρόνοια και να αποτελεί έναν «κόσμο», δηλαδή ένα κόσμημα, ένα στολίδι, κάλλους και ισορροπίας μέσα στην όλη συμπαντική ευταξία και αρμονία. Απολύτως ουδέν στην κτιστή δημιουργία συντελέσθηκε, αυτόματα, τυχαία και με απρονοησία, αλλά τα πάντα και κατά πάντα φέρουν την δημιουργική και ζώσα πνοή του ακτίστου δημιουργού πανσόφου Θεού, ο οποίος δεν έπλασε έναν κόσμο άναρχο και άτακτο, αλλά με την επέκεινα πάσης κτιστής σοφίας και λογικής, θεία πρόνοια, η οποία είναι ακατάληπτη με βάση τα ισχνά και πεπεραμένης ισχύος ανθρώπινα λογικά κριτήρια, και γι’ αυτό εν τέλει τόσο θαυμαστή και θαυμασία, όντως σοφία και δύναμη του πανσθενουργού Θεού.

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: «ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ»

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΘεολογικΗ ΔιδασκαλΙα του ΑγΙου ΒασιλεΙου:
«Οτι ο ΘεΟς δεν εΙναι αΙτιος των κακΩν»

Διαχρονικά επίκαιρο σε όλες τις εποχές είναι το θεολογικό και φιλοσοφικό ζήτημα περί της γενεσιουργού αιτίας υπάρξεως του κακού στην κτιστή δημιουργία και πολλάκις έρχεται στην επιφάνεια προκαλώντας ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ των ανθρώπων όταν συντελούνται τραγικά γεγονότα σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Αποτελεί δε μέγα πειρασμικό λογισμό για τους ανθρώπους κάθε εποχής όταν αυτοί - όλοι μας - ευρισκόμεθα αντιμέτωποι με πάσης φύσεως δεινές καταστάσεις σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και εν γένει διαπροσωπικό επίπεδο. Τότε ο χοϊκός άνθρωπος ρίπτει τον λίθο του αναθέματος στον Θεό, τον οποίο καθιστά υπόδικο στο εδώλιο του κατηγορουμένου εκστομίζοντας την αθυρόστομη, άτοπη και βλάσφημη φράση ότι: «αίτιος του κακού είναι ο Θεός».

Ο Μέγας της Εκκλησίας θεόφρων και θεόληπτος Πατήρ Άγιος Βασίλειος ως ψυχοανατόμος των ανθρώπων εκφώνησε, πιθανότατα μετά το έτος 368 μ.Χ., την περισπούδαστη θεολογική ομιλία του περί του «ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός», στην οποία αντιμετωπίζει το «πολυθρύλητον», όπως και ο ίδιος λέγει, πρόβλημα του κακού, αντικρούοντας τις περί κακού αντιλήψεις των αθέων και των αιρετικών δυαρχικών γνωστικών της εποχής του.