CAUSA HONORIS - ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΔΙΗΓΟΥΜΕΝΟΣ: ΧΡΥΣΟΥΝ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ (1973-2018) ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α´

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΒαρθολομαΙος ΔιηγοΥμενος…

ΧρυσοΥν ΙωβηλαΙον
τεσσαρακονταΠΕΝΤΑετοΥς ΑρχιερατεΙας (1973-2018)
του ΟικουμενικοΥ ΠατριΑρχοΥ ΒαρθολομαΙου Α´

Συμπληρώνονται την 25^η Δεκεμβρίου του 2018, κοσμοσωτήριος ημέρα των Χριστουγέννων, τεσσαράκοντα και πέντε έτη από την εις επίσκοπον χειροτονία του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου του Α´, ο οποίος κατά την πανηγυρική Πατριαρχική και Συνοδική θεία λειτουργία των Χριστουγέννων του 1973 έλαβε τον τρίτο βαθμό της ιερωσύνης αναδειχθείς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας.

Το Χρυσούν Ιωβηλαίον, κατ’ ευδοκία Θεού, της τεσσαρακονταπενταετούς καρποφόρου και αγλαοκάρπου Αρχιερατείας του Ιμβρίου Πρωθιεράρχου και Πρωτεπισκόπου της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί ευλογημένη ευκαιρία να γευθούμε από κειμένου επετειακού τα όσα «ιδία χειρί» ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε άλλη προ ολίγων ετών επετειακή περίσταση έγραφε και κατέθετε διηγούμενος περί της ζωής του και της πνευματικής διακονίας του ως Φαναριώτου κληρικού επί 57 έτη (1961-2018) και ως Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού επί τεσσαράκοντα και πέντε έτη (1973-2018).

CAUSA HONORIS : Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Με αφορμή την συμπλήρωση 27 ετών από της εκλογής του Πρωτοθρόνου της Ορθοδοξίας Πατριάρχου Βαρθολομαίου
στον Πρωτόκλητο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.

Συμπληρώθηκαν «Χάριτι Θεού» 27 συναπτά έτη από της εκλογής του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄ (1991) στον μαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Μητρός Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος  Εκκλησίας.

Με αφορμή το ευλογημένο αυτό γεγονός για ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο αναδημοσιεύουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το πόνημα του λογίου Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. π. Δοσιθέου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας, υπό τον τίτλο: «Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο». Τα αποσπάσματά αυτά σκιαγραφούν εν πολλοίς αγνώστες για τον πολύ κόσμο πτυχές της προσωπικότητος του Πρωτοθρόνου Πρωτεπισκόπου της Ορθοδοξίας, Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ
 ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ 

·         Από τις αγκάλες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην αυθαίρετη και αντικανονική  υποταγή στον Μόσχας

·         Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος και της ευστάθειας των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως διαχρονικός ανά τους αιώνες εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος ήδη από το έτος 1872 κατεδίκασε στην Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως τον εθνοφυλετισμό (εθνικισμό) εντός της Εκκλησίας ως αίρεση, όταν η αντικανονική και σχισματική Βουλγαρική Εκκλησία αυτοανακήρυξε αυθαιρέτως την αυτοκεφαλία της με εθνοφυλετικά και όχι εκκλησιολογικά και κανονικά κριτήρια επιδιδόμενη σε έναν άκρατο και άκριτο εθνικιστικό προσηλυτισμό καθώς διακονούσε ανορθοδόξως τα εθνικιστικά κι μεγαλοϊδεατικά επεκτατικά σχέδια του Βουλγαρικού κράτους σε βάρος των πατριαρχικών ελληνορθοδόξων πληθυσμών της Μακεδονίας και Θράκης. Ο κίνδυνος λοιπόν του εθνοφυλετισμού ως άκρως διχαστικής και διαιρετικής αντιευαγγελικής και αντιεκκλησιολογικής ιδεολογίας εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας φαίνεται ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως επανήλθε στο προσκήνιο και τούτο μαρτυρείται ήδη από το 1992 στην πολύπαθη και μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία βιώνει επωδύνως σχίσματα και διχοστασίες στο σώμα του Χριστεπωνύμου πληρώματος αυτής.

Ιχνηλατούντες επί της ιστορικής διαχρονικής σχέσεως της Εκκλησίας της Ρωσίας με το παλαίφατο πνευματικό ιστορικό κέντρο του Γένους των «Ρως», που ήταν και παραμένει το Κίεβο, καθώς και τον καταλυτικής και κομβικής σημασίας ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είναι η Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και για το Πατριαρχείο της Μόσχας, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η εκκλησιαστική οργάνωση και μετέπειτα χειραφέτηση μέσω της αυτοκεφαλίας και της αποδόσεως της πατριαρχικής αξίας και τιμής στην Εκκλησία της Ρωσίας οφείλεται στην πρωτόθρονη Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία.

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΙΣ : Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΙΣ

ΤΑ «ΕΚΤΟΣ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Δογματικό ή Κανονικής φύσεως Ζήτημα;

Η Εκκλησία και μόνον η Εκκλησία «Εν Συνόδω», ως «ταμιούχος της θείας χάριτος» και έχουσα μόνη αυτή την Θεόθεν πνευματική εξουσία να ρυθμίζει τα της πνευματικής βιοτής ζητήματα του κλήρου και του χριστεπωνύμου πληρώματος αυτής, πολλάκις κάνει χρήση του «κατ’ οικονομίαν» προκειμένου να ωφελήσει πνευματικώς τα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, είτε αυτά είναι κληρικοί είτε λαϊκοί, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει «λεπτά και ευαίσθητα» πνευματικά ζητήματα, τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης εξοικονομήσεως.

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν έτει σωτηρίω 2016 είναι πλέον γεγονός, απτή και ορατή πραγματικότητα, γι’ αυτό σε πολλές των περιπτώσεων γίνεται λόγος στους Θεολογικούς και εν γένει στους εκκλησιαστικούς κύκλους ότι θα έπρεπε η Ορθόδοξη Εκκλησία «Εν Συνόδω» να προβεί σε γενναία «τομή» και να λάβει πανορθοδόξου κύρους και ισχύος απόφαση σχετικά με το μέχρι και σήμερα παραμένον «ανοιχτό» ζήτημα της δυνατότητος ή μη τελέσεως δεύτερου γάμου των χηρευόντων κληρικών, πρεσβυτέρων και διακόνων. Τούτο όμως δεν θα συμβεί, επειδή στον κατάλογο των θεμάτων τα οποία πρόκειται να συζητηθούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο δεν περιλαμβάνεται το συγκεκριμένο ζήτημα, αν και κατά το α΄ ήμισυ του 20^ου αιώνος το εν λόγω ζήτημα είχε βρεθεί στο προσκήνιο των θεολογικών συζητήσεων αρχικώς του Α΄ Πανορθοδόξου Συνεδρίου που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη (1923) και εν συνεχεία στις κατά καιρούς συναντήσεις των εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο πλαίσιο του διορθοδόξου διαλόγου και της καταρτίσεως του καταλόγου των προς συζήτηση θεμάτων υπό της μελλούσης να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων. Θα μπορούσε βέβαια να αποτελέσει ζήτημα προς εξέταση από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες σε μία μελλοντική Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ- «ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»: ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ «ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ».

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός  Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»

ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
 ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
«ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

·  Η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως συγκαλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «Σώμα Χριστού» σε Συνοδικό Ευχαριστιακό Σώμα εν Χριστώ Αδελφών

·  Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι σωματείο, σύλλογος, συντεχνία, δημόσια υπηρεσία ή παρασυναγωγή αλλά «Ευχαριστιακή Σύναξη ελευθέρων προσώπων επί το αυτό με κεφαλή τον Χριστό»

· Ο Παράκλητος της Αληθείας καλεί τους Επισκόπους της Εκκλησίας στην θαυμαστή Πεντηκοστή της Μεγάλης Συνόδου και τίς ο αρνησάμενος και έτι αρνούμενος την φωνή Αυτού;

·    Οι Σύνοδοι οδηγούνται υπό του Παρακλήτου της Αληθείας «εις πάσαν την αλήθειαν» και οι μετέχοντες Επίσκοποι είναι «συνεργοί» του Παναγίου Πνεύματος στο Μυστήριο της Πεντηκοστής ενώ οι απέχοντες αρνούνται την κλήση του Παρακλήτου

Η Μήτηρ και κοινή τροφός πάντων Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού έχουσα γνώση και συνείδηση ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού με «εύλαλη φωνή», καθοδηγούμενη και εμπνεόμενη υπό της «βιαίας πνοής» του Παναγίου και τελεταρχικού και εν Αυτή «αεί ενοικούντος» Πνεύματος της Αληθείας καλεί, συνεχώς και αδιαλείπτως, τους πάντες, κλήρο και λαό, «εις ενότητα πίστεως», σε «Ευχαριστιακή Συνοδική Σύναξη επί το αυτό εν Χριστώ Ιησού», σε «κοινωνία Πνεύματος και ποτηρίου αιωνίου ζωής», «ίνα ώσιν εν». Ακούσαμε και συνειδητοποιήσαμε άραγε την «κλήση του Παρακλήτου» ή καθεύδομεν τον «ύπνον του δικαίου» και επαναπαυόμενοι στην φιλαυτία, την αυταρέσκεια και την αυτοεπιβεβαίωση του εωσφορικού μεταπτωτικού εγωισμού της κτιστής φύσεώς μας αρνούμεθα την «κλήση του Παναγίου Πνεύματος», την «εύλαλη φωνή» και «βιαία πνοή», εν τέλει, την «άκτιστη ανακαινιστική και μεταμορφωτική ενέργεια» του;

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το Οραμα
 της ΑγΙας και ΜεγΑλης
ΠανορθοδΟξου ΣυνΟδου

ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΌΤΗΤΟΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΠΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΟΥ Γ΄ ΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ Α΄

· Οι Εγκύκλιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τα έτη 1902 και 1920 απετέλεσαν τους καταστατικούς εκκλησιαστικούς χάρτες της Πανορθοδόξου Ενότητος και της προπαρασκευής για τη Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Ενότητος

·   Η ακατάβλητος αγαπητική και ενοποιητική πρωτοδιακονία του πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στη χορεία των πανορθοδόξων ενσαρκώνει την εναγώνια προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές και Αποστόλους της Εκκλησίας «ίνα ώσιν εν»

Το πρώτο και έσχατο μέλημα του πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου στην χορεία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την διαχρονική πρωτοδιακονία της αγάπης και αρχιδιακονία της αυτοθυσιαστικής προσφοράς του υπήρξε και παραμένει η ενότητα των Πανορθοδόξων, όπως αυτή υποστασιοποιείται και ενσαρκώνεται στην εναγώνια προτροπή και ρήση του Κυρίου «ίνα ώσιν εν».

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
 ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ  ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Το πρόβλημα της κυριότητος των εδαφών της Μακεδονίας στο ιστορικό πλαίσιο της ψυχορραγούσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας -αυτό είναι το λεγόμενο Μακεδονικό Ζήτημα- εξεκίνησε στο β΄ μισό του 19^ου αιώνος ως διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και της νεοσύστατης και άκρως εθνικιστικής βουλγαρικής ηγεμονίας. Το πρόβλημα τούτο περιεπλέχθη ακόμη περισσότερο το έτος 1878, όταν η Ρωσία επέβαλε στην υψηλή πύλη την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, σύμφωνα με την οποία οριοθετείτο για πρώτη φορά εκτεταμένο βουλγαρικό κράτος, που περιελάμβανε όλη την Μακεδονία, πλην των υποδιοικήσεων Θεσσαλονίκης, Πιερίας και Χαλκιδικής. Στην συνέχεια, βέβαια, με το Συνέδριο του Βερολίνου στα μέσα του 1878, ανετράπησαν τα μεγαλοβουλγαρικά σχέδια για τα εδάφη της Μακεδονίας.

Το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα κυοφόρησε τους εθνικούς και τους εκκλησιαστικούς-θρησκευτικούς ανταγωνισμούς μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, αλλά και μεταξύ πατριαρχικών και σχισματικών εξαρχικών, σε σημείο μάλιστα που ο όρος «Πατριαρχικός» ήταν ταυτόσημος με τον όρο «Έλλην», ενώ ο όρος «Εξαρχικός» με τον όρο «Βούλγαρος». Ταύτα δε έγιναν εντονότερα μετά το 1878 και οδήγησαν στην έναρξη, ανάπτυξη και έξαρση του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908). Το δε τέλος της εθνοτικής διαπάλης στον ευρύτερο χώρο της μακεδονικής ελληνικής γης ήλθε με τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 και τις επώδυνες βουλγαρικές κατοχές της Ανατολικής, κυρίως, Μακεδονίας στους Α΄ και Β΄ παγκοσμίους πολέμους, ενώ και η Δυτική Θράκη κατά τα έτη 1913-1919 και 1941-1944 γνώρισε την οδυνηρή και βάναυση βουλγαρική κατοχή.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ Β΄ Ο ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΓΙΟΣ ΓεννΑδιος Β΄ ο ΣχολΑριος

·        Ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως

·       Παρήλθαν 565 έτη  από την άλωση της Πόλεως αλλά η ιστορική μνήμη παραμένει ζωντανή

Ο Γεννάδιος εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1400 και το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος Σχολάριος. Το επώνυμο Κουρτέσης με το οποίο τον αναφέρουν ορισμένες ιστορικές πηγές αποτελεί επινόηση της ρωμαιοκαθολικής προπαγάνδας με σκοπό να παρουσιάσει τον Γεννάδιο ως λατινόφρονα.

Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις, οι οποίες όμως αμφισβητούνται, ο Σχολάριος εσπούδασε πλησίον  του Θεόκλητου Δαμασκηνού και του νομοδιδασκάλου Μεθοδίου. Βεβαία πάντως θεωρείται η φοίτησή του στη σχολή του Ιωάννου Χορτασμένου (μετέπειτα Ιγνατίου Σηλυβρίας) στην ιερά μονή του Σωτήρος στην Κωνσταντινούπουλη. Από τη σχολή αυτή προήλθαν επίσης ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, η ηγετική αυτή μορφή των ανθενωτικών και πνευματικός πατέρας του Σχολαρίου. Συμφοιτητές του Γενναδίου υπήρξαν και οι μεταπηδήσαντες στον παπισμό Βησσαρίων Νικαίας και Ισίδωρος Κιέβου. Ο Γεννάδιος τότε ακριβώς εμελέτησε σε βάθος τη φιλοσοφική διδασκαλία του Γεωργίου Πλήθωνος προς τον οποίο κατά τα επόμενα έτη αντετάχθη με σθένος, αλλά και με σεβασμό. Ήταν δε και άριστος γνώστης της λατινικής γλώσσης.

«ΠΕΡΙ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ» : Μ. ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΥ «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΠΕΡΙ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ»

Μ. ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΥ: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ»

Κριτική Βιβλιοπαρουσίαση 

Το όνομα του ηπειρωτικής καταγωγής Ιατρού Μ. Μελίρρυτου, ο οποίος κατά το β΄ ήμισυ του 19ου αιώνος εγκατεστάθη στην ιστορική και παλαίφατη ελληνορθόδοξη κοινότητα  Μαρωνείας όπου άσκησε ευόρκως το λειτούργημά του, έχει συνδεθεί ακατάλυτα και ανεξίτηλα μέσα στο διάβα του χρόνου με την ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και των υπό την εκκλησιαστική δικαιοδοσία αυτής υπαγομένων ελληνορθοδόξων κοινοτήτων, επειδή κατά την διάρκεια της δεκαπενταετούς περίπου διαβιώσεώς του στην Μαρώνεια συνεδέθη με τον τότε Μητροπολίτη Μαρωνείας Άνθιμο (1865-1877) και κατόπιν της ευλογίας και αδείας του ερεύνησε και κατέγραψε πλείστα όσα ιστορικά, εθνολογικά, θρησκευτικά και λαογραφικά στοιχεία τα οποία, αφού διεσταύρωσε επί τη βάσει των προσωπικών χειρογράφων σημειώσεων του Μαρωνείας Ανθίμου, εξέδωσε «αδεία της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας» στην Κωνσταντινούπολη, εν έτει 1871, στο «πονημάτιον», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, υπό τον τίτλο: «Περιγραφή Ιστορική και Γεωγραφική Υπ' Εκκλησιαστικήν Έποψιν της Θεοσώστου Επαρχίας Μαρωνείας».

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Α΄ Ο ΦΙΛΑΓΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Α΄

Ο ΦΙΛΑΓΙΟΣ

· Επέτειος εικοσιπενταετούς  (1991-2016) ευκλεούς και τετιμημένης Πατριαρχίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στον μαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό θρόνο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

·        Η Επετηρίδα (Ημερολόγιον) του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το σωτήριον έτος  2016 είναι αφιερωμένη στους κατά την τελευταία εικοσιπενταετία (1991-2016) αγιοκαταταγέντας στις Αγιολογικές Δέλτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας θεοφιλώς αθλήσαντες Αγίους και Οσίους.

Στις 22 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2016 συμπληρώθηκαν χάριτι Θεού εικοσιπενταετής ευκλεής και τετιμημένη Πατριαρχία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α’ στον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό θρόνο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και η Επετηρίς ( Ημερολόγιον) του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον σωτήριον έτος 2016, όπως αναγράφεται στο εσώφυλλο του καλαίσθητου αυτού τόμου, «αφιερούται ικετευτικώς εις την χορείαν των κατά διαφόρους τρόπους, τόπους και καιρούς θεοφιλώς αθλησάντων και καταταγέντων εις τας Αγιολογικάς Δέλτους, κατά την τελευταίαν εικοσιπενταετίαν, την συμπίπτουσαν προς το συμπληρούμενον εφέτος  τέταρτον αιώνος τετιμημένης Πατριαρχίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, μετά της διαπύρου ευχής, όπως πρεσβεύωσιν ούτοι εκτενώς το πανοικτίρμονι Θεώ υπέρ ευσταθείας της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και υπέρ «ιερωσύνης, αντιλήψεως, διαμονής, ειρήνης, υγίειας και σωτηρίας του σεπτού Προκαθημένου αυτής, «ίνα… και δια ανθρώπων, και δια ορωμένων, και δια αοράτων δοξάζηται ο Θεός και ο Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού… ο ων ευλογητός  εις τους αιώνας. Αμήν».

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο "ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ"

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο «ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ»

·     Η επετηρίς του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το σωτήριο έτος 2017 αφιερούται στο μέγα εκκλησιαστικό, πνευματικό και ιστορικών διαστάσεων γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

·  Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος των Ορθοδόξων εσταυ.ρωμένη Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ασκήσασα κυριαρχικώς το μόνον αυτή έχουσα παλαίφατο κανονικό προνόμιο να συγκαλεί μείζονες Συνόδους επέτυχε, παρά τα εμφανή και αφανή αφιλάδελφα και ψευδάδελφα πλήγματα εκ των έσω, για μία ακόμη φορά να ενσαρκώσει έργοις και λόγοις την ευλογημένη ενότητα των Πανορθοδόξων.

· Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ως ο «Πρώτος» της Ορθοδοξίας Επίσκοπος στην αυτοθυσιαστική «κενωνική» διακονία του ευθυνοφόρου πρωθυπουργήματος της των πάντων Ορθοδόξων ενότητος και παρά τα πειρασμικά βέλη, τα προερχόμενα ακόμη και εκ των ένδον του Ορθοδόξου σώματος αφιλαδέλφων ή και ψευδαδέλφων ομοδόξων, κατέστη απτή και ορατή εκκλησιαστική πρωθιεραρχική μορφή και σημείο αναφοράς πανορθοδόξου ενότητος, ώστε εφεξής να καταγράφεται δικαίως και προσφυώς ως «Βαρθολομαίος ο Συνοδικός».

Η συγκληθείσα εν Αγίω Πνεύματι Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της Ορθοδόξου κατ΄ Ανατολάς Εκκλησίας επέφερε «εγκάρσια τομή» και αποτελεί ήδη εφάπαξ καταγεγραμμένο και μεμαρτυμένο μεγίστης σημασίας και παγχριστιανικών διαστάσεων εκκλησιαστικό, πνευματικό και ιστορικό γεγονός, αληθές ουσιαστικό και συμβολικό χρονικό ορόσημο, στην ζωή και πορεία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας μέσα στον χωροχρόνο, εάν αναλογισθεί κάποιος ότι το πολυπόθητο και περιπόθητο αυτό όνειρο και συνάμα το προς αυτό συνδεόμενο μέγα όραμα για την μετά από πολλούς αιώνες μέσω της συγκλήσεως πανορθοδόξου «Μείζονος» ή «Μεγάλης» Συνόδου επιβεβαίωση της πανορθοδόξου ενότητος απετέλεσε επί πολλές δεκαετίες τον «διακαή και μύχιον πόθον» πολλών Οικουμενικών Πατριαρχών, λοιπών Ορθοδόξων Προκαθημένων, Ιεραρχών, Θεολόγων και φυσικά του Χριστεπωνύμου πληρώματος ως εκκλησιαστικού σώματος του Αναστάντος Ιησού Χριστού.

Ο ΒΟΗΘΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝΕΚΑ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΣ ΤΙΜΗΣ

Ο ΒΟΗΘΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ

·    Νέος Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης παρά τω Αρχιεπισκόπω Αθηνών ο επί επτά έτη (2006-2013) Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής Αρχιμανδρίτης π. Κωνστάντιος Παναγιωτακόπουλος.

Ο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Θεοφιλέστατος νέος Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης κ. Κωνστάντιος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Παναγιωτακόπουλος, εγεννήθη στις 29 Ιανουαρίου του 1960 στο Αλποχώριον του Ν. Ηλείας υπό ευσεβών και φιλοχρίστων γονέων, ήτοι του Τρύφωνος και της Ασημίνας, όπου και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Εφοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης, συνδεθείς μετά του αοιδίμου Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου Αντωνίου (1954-1994), ο οποίος πολλαπλώς ευεργέτησε τον νεαρό τότε Κωνσταντίνο, και στη συνέχεια ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απ’ όπου και απεφοίτησε το έτος 1988. Εξεπλήρωσε στο ακέραιον τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις προς την πατρίδα υπηρετήσας ως υπαξιωματικός σε τεθωρακισμένη μονάδα του Νομού Ξάνθης (1983 – 1984), όπου για πρώτη φορά ευρέθη από την Πελοπόννησο στην ακριτική Θράκη, την οποία ηγάπησε μέχρι λατρείας και επί  τριάκοντα και πλέον έτη ως κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπηρέτησε εν υποδειγματική διακονία και από διάφορες εκκλησιαστικές θέσεις τους ακρίτες Έλληνες Θράκες.

ΜΝΗΜΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΕΚΔΗΜΙΑΣ (1992-2017) : Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΕΚΔΗΜΙΑΣ  (1992-2017)

Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ
 ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ 

·        Τρία κείμενα-μαρτυρίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Τιμοθέου

Ο αοίδιμος και όντως μέγας Μητοπολίτης Μαρωνείας (1954-1974), ο από Μυρέων και έπειτα Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας (1974-1992) κυρός Τιμόθεος, κατά κόσμος Σταύρος Ματθαιάκης εγεννήθη εκ γονέων ευσεβών, του Εμμανουήλ και της Αικατερίνης το γένος Φραγκιδάκη, στην Αθήνα κατά το έτος 1914.

Τα εγκύκλια γράμματα εδιδάχθη στην Αθήνα και εν συνεχεία εφοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφοιτήσας με βαθμό «άριστα» κατά το έτος 1935, τυχών και βραβείου από την Ακαδημία των Αθηνών. Μεταξύ των ετών 1935-1937 υπηρέτησε ως λαϊκός Ιεροκήρυξ και κατηχητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην περιοχή του Δήμου Ν. Ιωνίας. Κατά το έτος 1937 εχειροτονήθη Διάκονος υπό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α΄ και υπηρέτησε ως Διάκονος και Ιεροκήρυξ στη Ν. Ιωνία και στον Βύρωνα Αττικής. Όντας Διάκονος, μεταξύ των ετών 1937-1939, διετέλεσε Στρατιωτικός Ιεροκήρυξ Μονάδων του Α΄ Σώματος Στρατού. Η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του κατά το έτος 1940, κατόπιν σχετικής εντολής του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου (Φιλιππίδη) του από Τραπεζούντος, υπό του τότε βοηθού Επισκόπου Ταλαντίου Παντελεήμονος, προχειρισθείς ακολούθως σε Αρχιμανδρίτη υπό του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού. Στη συνέχεια διορίστηκε ως Εφημέριος και Ιεροκήρυξ στο ναό της Αγίας Ειρήνης όπου ανέπτυξε πρωτοφανή κηρυκτική και κατηχητική δράση. Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερεύς με το βαθμό του Λοχαγού προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και μετά την απελευθέρωση συνέχισε να υπηρετεί ως στρατιωτικός ιερεύς, κατά τα έτη 1944-46 στην ταξιαρχία Ρίμινι.

Το έτος 1941 διορίσθηκε εφημέριος, Ι. Προϊστάμενος και Ιεροκήρυξ στον Ι.Ν. Προφήτου Ηλίου Παγκρατίου, όπου ίδρυσε χριστιανικούς ομίλους Νέων, Νεανίδων και Κυριών, καθώς και λαϊκά συσσίτια. Παράλληλα έθεσε σε κυκλοφορία και το μηνιαίο περιοδικό «Λυχνία».

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ - ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

·        Μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της Ορθοδοξίας που αιμορραγεί για εννέα δεκαετίες

·        Τα σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας αναιρούν την σωτηρία των ανθρώπων

Η εσχάτη και μεγίστη εντολή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του πριν από τον φρικτό σταυρικό θάνατό του υπήρξε η εντολή της ενότητος, «ίνα ώσιν εν», προκειμένου το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας να συντελείται απρόσκοπτα. Τα δε σχίσματα που εκπορεύονται από τον εωσφορικό εγωισμό, τις έριδες, τις διχογνωμίες και διχοστασίες των ανθρώπων που δεν υποτάσσουν το «ίδιον θέλημά» τους στο «θέλημα του Θεού» και στην φωνή της Εκκλησίας αποτελούν μέγα αμάρτημα που βλάπτει τις ψυχές των ανθρώπων και αναιρεί την σωτηρία τους.

Ένα λοιπόν από τα σοβαρότερα και πλέον ακανθώδη ζητήματα που απασχόλησαν την Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού κατά τους παρελθόντες αιώνες και ελύθη ορθώς κατά τις αρχές του 20^ου αιώνος ήταν το Ημερολογιακό-Πασχάλιο. Η Εκκλησία της Ελλάδος επειδή γνώριζε τα μειονεκτήματα του Ιουλιανού Ημερολογίου και ύστερα από τη συγκρότηση και τις αποφάσεις του Α΄ Πανορθόδοξου Συνεδρίου στην Κωνσταντινούπολη το 1923, προέβη  με τη σύμφωνη γνώμη και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην «μεταρρύθμιση του Ιουλιανού Ημερολογίου», του λεγόμενου, από τους συγχρόνους «ζηλωτές», «Παλαιού Ημερολογίου».

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΟΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ (1850-2008)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙστορικΗ ΕκκλησιαστικΗ ιχνηλασΙα

Οι ΑρχιεπΙσκοποι ΑθηνΩν (1850-2008)

Από το 1850, όταν το πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας παραχώρησε κανονικώς το «αυτοκέφαλο καθεστώς» στην θυγατέρα Εκκλησία της Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, οι Αρχιεπίσκοποι Αθηνών, οι οποίοι αρχικά ονομάζονταν απλώς Μητροπολίτες Αθηνών, ανέρχονται στους 19.

Ο Νεόφυτος Μεταξάς (1850-1861) υπήρξε Επίσκοπος Αττικής και επί των ημερών του το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο παρεχώρησε στην μέχρι τότε πραξικοπιματικώς και αντικανονικώς από το 1833 διατελούσα σχισματική Εκκλησία της Ελλάδος, το λεγόμενο "αυτοκέφαλο" καθεστώς. Έτσι, ο πρώτος "Μητροπολίτης Αθηνών", ο οποίος ορίστηκε και "Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου του Βασιλείου της Ελλάδος, υπήρξε ο Νεόφυτος, ο οποίος εκοιμήθη το έτος 1861.