Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός
κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
ΧΡΥΣΟΥΝ
ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝ.ΣΠΟΡΙΚΗ
ΕΠΙ 38 ΕΤΗ ΓΕΝΙΚΟΥ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
·
Ο μακροβιότερος εν ενεργεία κληρικός της Μητροπόλεως
Μαρωνείας και Κομοτηνής και πνευματικό ανάστημα του αοιδίμου Μητροπολίτου
Μαρωνείας Τιμοθέου.
·
Χρυσούν Ιωβηλαίον 62 ετών Ιερωσύνης, ακραιφνούς και
γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος και ανιδιοτελούς προσφοράς υπέρ του λαού του
Θεού.
Γνωρίζω βέβαια πολύ καλά ότι με τα
γραφόμενά μου προσκρούω στην εγνωσμένη ταπεινοφροσύνη και μετριοφροσύνη του
τιμωμένου κληρικού και πνευματικού Γέροντός μου, αλλά ένεκα τιμής, αγάπης και
αναγνωρίσεως της πολυκάρπου και καλλικάρπου πεντηκονταοκταετούς ιερατικής του
διακονίας στην Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας, επιβάλλεται ως χρέος και καθήκον ιερό
να καταγραφούν από τον κατά πνεύμα υιό προς τον φιλόστοργο πατέρα τα όσα
θεάρεστα συνετελέσθησαν επί έξι σχεδόν δεκαετίες χάριτι και κατ’ ευδοκίαν Θεού.
Ευδόκησε λοιπόν ο Τρισάγιος Θεός να αναδειχθεί στην ιστορική
Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής, ήδη από 62 ετών, ένας άξιος και
υποδειγματικός κληρικός της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας του Χριστού, ο
Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Σταύρος Παν. Σπορίκης, προϊστάμενος μέχρι το έτος 2014 του παλαιφάτου και ιστορικού ναού του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, ο
γνωστός και αγαπητός σε όλους τους εγγύς και τους μακράν «Πατήρ Σταύρος».
Επειδή δε στον τόπο μας οι άξιοι άνθρωποι της προσφοράς και του ήθους
σπανιότατα και σχεδόν ποτέ δεν τιμώνται ούτε εν ζωή ούτε έστω και μετά θάνατον,
αν και η δεύτερη υποκριτική επιλογή δεν εκφράζει ουδόλως τον γράφοντα, εκρίθη
ορθόν έστω και με την επετειακή-αφιερωματική ταπεινή αυτή γραφή να τιμηθεί εξ
αυθορμήτου υιϊκής αγάπης, ευγνωμοσύνης και άκρας αφοσιώσεως προς το σεπτό
πρόσωπό του, ο πνευματικός μας Γέροντας, πατέρας Σταύρος Σπορίκης, ο οποίος
τόσους και τόσους, κληρικούς και λαϊκούς, ευεργέτησε κατά τα 54 έτη της ενεργού ιερατικής
του διακονίας μέσα στη φιλόστοργη Μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και στην
περίπτωση αυτή, δυστυχώς, επαληθεύεται το των αρχαίων προγόνων μας ρητό:
«Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Επ’ αυτού ουδέν έτερον. Κύριος
καθορά και κρίνει και ένδικον μισθαποδοσίαν δίδει…
Ευδόκησε λοιπόν ο Θεός και την 16η Μαρτίου
του 1936 στο ιστορικό και γραφικό χωρίο του Ιάσμου ν. Ροδόπης εγεννήθη ο π.
Σταύρος Σπορίκης, υιός του Παναγιώτου και της Στεργιανής, το γένος Αλεξιάδου.
Είναι ο βενιαμίν της οικογένειας του Παναγιώτου και της Στεργιανής, και αδερφός
του αειμνήστου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Σπορίκη, της αειμνήστου Διαμαντούλας
Σπορίκη-Καφαντάρη και του Ιωάννου Σπορίκη. Εκ των αδερφών του ο μόνος που
βρίσκεται εν ζωή είναι ο Ιωάννης, κάτοικος Ιάσμου.
Οι παππούδες του π. Σταύρου είχαν το όνομα
«Κωνσταντίνος» και κανονικά θα έπρεπε να λάβει κατά τη βάπτισή του το όνομα
«Κωνσταντίνος», όπως ακόμη και σήμερα, κατά παράδοση, συνηθίζεται στο
γενεαλογικό δέντρο εκάστης οικογένειας. Οι γονείς του όμως άνθρωποι ευλαβείς
και πιστοί, επειδή το παιδί τους εγεννήθη την ημέρα της Κυριακής της
Σταυροπροσκυνήσεως και μέσα στην κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, επροτίμησαν το όνομα «Σταύρος», το οποίο έλαβε κατά τη βάπτισή
του στον ιστορικό μεταβυζαντινό ναό του Αγίου Νικολάου Ιάσμου, που δυστυχώς
σήμερα δεν σώζεται, προς τιμήν της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως. Φαίνεται
λοιπόν και εκ του γεγονότος της γεννήσεως του π. Σταύρου, κατά την συγκεκριμένη
ημέρα (Κυριακή) και εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως, ότι ο άνθρωπος αυτός ήδη «εκ
κοιλίας μητρός» είχε σφραγισθεί «τη ακτίστω χάριτι και ενεργεία» του Τρισαγίου
Θεού να ενδυθεί τον «αχειροποίητο χιτώνα» της Αγίας Ιεροσύνης και να αναδειχθεί
άξιος λειτουργός του Υψίστου και «υπουργός των φρικτών και ζωοποιών μυστηρίων»
της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Τα εκκλησιαστικά
ακούσματα των παιδικών του χρόνων
Υιός πτωχής αλλά ευσεβούς και φιλοθέου οικογενείας,
νηπιόθεν ανετράφη και εγαλουχήθη με τα νάματα της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας
του Χριστού, γεγονός που σφράγισε καταλυτικά την όλη προσωπικότητά του και
τούτο εφάνη αργότερα, όταν απεφάσισε να ενταχθεί στον Ιερό κλήρο της Ορθοδόξου
Εκκλησίας. Σημειωτέον ότι ο πατέρας του, Παναγιώτης, υπήρξε επί σειρά ετών
νεωκόρος του ιερού ναού Αγίου Νικολάου Ιάσμου, όπου από πολύ μικρή ηλικία ο
μικρός Σταύρος εκκλησιαζόταν και ελάμβανε τα πρώτα ακούσματα της λατρευτής του
πατρώας εκκλησιαστικής βυζαντινής μουσικής, καθώς παρακολουθούσε τη λειτουργική
ιερουργία από τους κατά παράδοση ευλαβείς ιερείς του Ιάσμου, που τότε ήταν ο π.
Βασίλειος Παρασχάκης και ο π. Κωνσταντίνος Λαφτσής, ενώ αργότερα εφημέριος του
Ιάσμου υπήρξε ο π. Ιωάννης Παπατζής. Ακόμη δε ενθυμείται και μας αφηγείται
λέγων ότι εκείνα τα ακούσματα των παιδικών του χρόνων από τους ιεροψάλτες και
τους ιερείς του ιερού ναού Αγίου Νικολάου Ιάσμου παραμένουν ζωντανά και πολλές
φορές, όταν ψάλλει, τα επαναλαμβάνει κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και
πάσης άλλης ιεροπραξίας. Παρομοίως και σε θέματα «τυπικού», κατά την τέλεση της
Θείας Λειτουργίας, παντός ιερού μυστηρίου και πάσης ιεράς ακολουθίας και
ιεροπραξίας, φαίνεται ότι οι εμπειρίες των παιδικών του χρόνων, καθώς
παρακολουθούσε σε αντίστοιχες περιπτώσεις τους ιερείς του Αγίου Νικολάου
Ιάσμου, τον συνοδεύουν ως ιεροτελεστικές εικόνες μέχρι και σήμερα, όταν με
«αρχοντιά» μοναδική και απαράμιλλη τελεσιουργεί τα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ολίγοι κληρικοί γνωρίζουν άριστα το «τυπικό» και την λειτουργική παράδοση της
Εκκλησίας όπως ο πατήρ Σταύρος Σπορίκης, που μέχρι και σε αυτήν την ηλικία,
ύστερα από 55 έτη ιεροσύνης, μελετά με προσοχή το «Τυπικό της Ανατολικής
Ορθοδόξου Εκκλησίας» και κάθε άλλο λειτουργικό βιβλίο, για να είναι άριστος
γνώστης όσων πρέπει και όπως πρέπει να τελεσιουργούνται εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία,
εφαρμόζοντας την προτροπή του Αποστόλου των εθνών Παύλου: «Πάντα ευσχημόνως και
κατά την τάξιν γενέσθω».
Ευφυής, άριστος και επιμελής μαθητής
Ο τότε μικρός Σταύρος ενεγράφη στο Δημοτικό Σχολείο
της γενέτειράς του ως πρωτοετής, κατά το σχολικό έτος 1944-1945, επειδή είχε
μεσολαβήσει η βουλγαρική κατοχή (1941-1944) στη Δυτική Θράκη και είχε παύσει η
λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου Ιάσμου. Υπήρξε ευφυής, άριστος και επιμελής
μαθητής, με έμφυτη διάθεση και ζήλο να μάθει γράμματα, αλλά και πάλι ατύχησε
και σταμάτησε αναγκαστικώς την φοίτησή του στο σχολείο, το οποίο ανέστειλε την
λειτουργία του λόγω του εμφυλίου πολέμου. Συνέχισε και ολοκλήρωσε το Δημοτικό
Σχολείο Ιάσμου μετά τον εμφύλιο πόλεμο και έλαβε το απολυτήριό του κατά το
σχολικό έτος 1949-1950 με «άριστα» (10). Καθ’ όλα αυτά τα έτη της νεότητός του,
ο τότε νεαρός Σταύρος, ήταν τακτικότατος στον εκκλησιασμό του και δεν έλειπε
από καμία Θεία Λειτουργία, διακονώντας τον ιερέα της ενορίας ως ιερόπαις. Είναι
μάλιστα χαρακτηριστικό του ενθέου ζήλου και της νεανικής ευλάβειά του, το
γεγονός ότι κατά την περίοδο που εργαζόταν στα οικογενειακά κτήματα μαζί με
τους γονείς και τ’ αδέρφια του, πρώτα πήγαινε στη Θεία Λειτουργία και μετά το
πέρας αυτής έφευγε για την οικογενειακή του εργασία.
Κατά το σχολικό έτος 1950-1951 και ενώ επιθυμούσε
διακαώς να συνεχίσει τις γυμνασιακές σπουδές του, δεν μπόρεσε να επιτύχει το
όνειρό του αυτό λόγω ελλείψεως οικονομικής ευχέρειας, επειδή έπρεπε είτε να
μένει στην Κομοτηνή είτε να πηγαινοέρχεται αυθημερόν, πράγμα πολύ δύσκολο,
γιατί η οικογένειά του δεν διέθετε ούτε τα χρήματα για τα εισιτήριά του. Έτσι
παρέμεινε στον Ίασμο και ασχολήθηκε με τη γεωργία και με τη βοσκή των ολίγων
αιγοπροβάτων που είχε η οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια μάλιστα της βοσκής των
αιγοπροβάτων, έπαιρνε καθημερινώς μαζί του τα βιβλία του, τα οποία μελετούσε με
λαχτάρα και προσοχή, επειδή είχε μέσα στην ψυχή του την ελπίδα ότι θα ευδοκούσε
ο καλός Θεός να δώσει κάποτε τις καθιερωμένες εξετάσεις για την εισαγωγή του
στο Γυμνάσιο. Και ο καλός Θεός όντως άνοιξε την οδό της προόδου και της
πνευματικής καλλιέργειας του νεαρού Σταύρου, καθώς «τα αδύνατα τοις ανθρώποις,
δυνατά παρά τω Θεώ».
Εξετάσεις για την Ιερατική Σχολή της Ξάνθης
Τότε ακριβώς, έχοντας την κλίση προς τα «Ιερά
Γράμματα», ήλθε και η «κλήση» του Θεού, οπότε άνωθεν φωτισθείς έλαβε την
οριστική απόφαση να δώσει τις καθιερωμένες εξετάσεις για την εισαγωγή του στην
υψηλού επιπέδου, κατά την περίοδο εκείνη, Ιερατική Σχολή της Ξάνθης. Ανακοίνωσε
την απόφασή του στον ευλαβή πατέρα του, ο οποίος άνευ ουδενός ενδοιασμού του
είπε: «Να πας, παιδί μου, με την ευχή μου. Αλλά το να πας είναι εύκολο. Το πώς
θα πας είναι το δύσκολο, επειδή δεν υπάρχει οικονομική ευχέρεια ούτε για τα
έξοδα της μεταφοράς σου». Έτσι και με μόνη την ευχή του ευσεβούς πατρός του
απεφάσισε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, έστω και χωρίς την προς τούτο
αναγκαία οικονομική ενίσχυση.
Απεφάσισε λοιπόν σε ηλικία 17 ετών να δώσει εξετάσεις
για την εισαγωγή του στην Ιερατική Σχολή της Ξάνθης. Επεσκέφθη τον τότε
Διευθυντή της Σχολής, Αρχιμ. π. Αθανάσιο Παντοκρατορινό, έναν σεβάσμιο και
πνευματικό κληρικό με πολλά χαρίσματα, τον οποίο μέχρι και σήμερα μνημονεύει με
συγκίνηση, για να υποβάλει τα απαραίτητα δικαιολογητικά για τη συμμετοχή του
στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής.
Τότε παρουσιάστηκε το πρώτο κώλυμα που είχε σχέση με
την ηλικία του νεαρού υποψηφίου Σταύρου, επειδή ακριβώς η Σχολή δεχόταν ως
μαθητές της τους αποφοίτους του Δημοτικού Σχολείου που φυσιολογικά ήταν δώδεκα
ή δεκατριών ετών, ενώ ως έσχατο όριο ετίθετο η ηλικία των 15 ετών. Ο σεβάσμιος όμως
εκείνος κληρικός και Διευθυντής της Σχολής, αφού διέγνωσε τον ένθεο ζήλο και
τον διακαή πόθο του νεαρού Σταύρου Σπορίκη, απεφάσισε με προσωπική του ευθύνη
και εδέχθη τα δικαιολογητικά του, οπότε ήταν πλέον θέμα προσωπικής του μελέτης
η επιτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής.
Το πλέον οξύ και δυσθεώρητο ζήτημα που προέκυψε κατά
την περίοδο εκείνη ήταν η δυσχερής οικονομική κατάσταση της οικογένειας,
γεγονός που αποτελούσε τροχοπέδη στα όνειρα του νεαρού Σταύρου για σπουδές.
Παρά ταύτα, εκείνος κινούμενος από θεία φώτιση, έλαβε την ευχή των γονέων του
και ξεκίνησε από τον Ίασμο πεζοπορώντας να φθάσει στην Ξάνθη, χωρίς να έχει
υπολογίσει πού θα ανεύρει τροφή και πού θα διανυκτερεύσει για όσο χρονικό
διάστημα διαρκούσαν οι εξετάσεις. Έπρεπε να δώσει εξετάσεις και μάλιστα να τις
περάσει με καλούς βαθμούς, για να είναι μεταξύ των επιτυχόντων, επειδή η Σχολή
διασφάλιζε στους επιτυχόντες δωρεάν φοίτηση και σίτιση, ενώ εάν κάποιος ήταν
επιλαχών δεν ήταν δυνατόν να φοιτήσει.
Ενώ λοιπόν ευρίσκετο πεζοπορών μεταξύ Κομοτηνής και
Αμαξάδων, ο Κύριος, γνωρίζοντας το «πνευματικό ταμείον» της ψυχής του νεαρού
Σταύρου, υπέδειξε τον ευεργέτη του, έναν καλό και αγαθό χριστιανό αγωγιάτη, τον
αείμνηστο Μιχαήλ Βαρζόπουλο, ηπειρώτη στην καταγωγή, κάτοικο Ξάνθης, ο οποίος
με το αλογοκάρο του μετέφερε κιβώτια με σταφύλια. Είδε τον νεαρό Σταύρο να
πεζοπορεί στο άκρον της οδού, σταμάτησε και τον ερώτησε πού πηγαίνει. Ο Σταύρος
του απάντησε ότι πηγαίνει στην Ξάνθη και στην ερώτησή του: ποιού παιδί ήταν,
λαμβάνει την απάντηση: «του Παναγιώτη Σπορίκη από τον Ίασμο». Ο απλός εκείνος
άνθρωπος γνώριζε τον πατέρα του και του είπε ν’ ανέβει στο κάρο του.
Στη διάρκεια της διαδρομής και συζητήσεως γενομένης
γιατί πηγαίνει με τα πόδια και για ποιο σκοπό στην Ξάνθη, του απάντησε ότι
πηγαίνει να δώσει εξετάσεις στην Ιερατική Σχολή της Ξάνθης. Και στο ερώτημα: «πού
θα μείνεις;» ο νεαρός Σταύρος απαντά: «όνειρό μου και λαχτάρα μου είναι να δώσω
εξετάσεις, αλλά επειδή δεν έχω χρήματα, ξεκίνησα με τα πόδια. Αφού φθάσω στη
σχολή, κάποιο μέρος θα βρω να διανυκτερεύσω. Εξάλλου, δυο βράδια είναι μόνο και
ο καιρός είναι ακόμη καλός». Τότε ο ευσεβής Βαρζόπουλος του λέγει ότι θα
φιλοξενηθεί στο σπίτι του για όσες ημέρες διαρκούν οι εξετάσεις. Το πρώτο θαύμα
της παρουσίας του Κυρίου στη ζωή του νεαρού Σταύρου έγινε φανερό. Έτσι και
έγινε. Έδωσε με το καλό τις εξετάσεις του και ανέμενε με αγωνία τα
αποτελέσματα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το περιστατικό που συνέβη κατά την
εξέτασή του, όπως μας το διηγήθηκε προ ετών ο ίδιος, λέγοντας: «ο Θεολόγος της
Σχολής έθετε την ίδια ερώτηση σε όλους τους υποψηφίους. Τι είναι ο Χριστός;
άλλος μεν απαντούσε Θεός και άνθρωπος, άλλος δε «άνθρωπος και Θεός». Ο νεαρός
Σταύρος ερωτώμενος απάντησε: «τέλειος θεάνθρωπος». Ο Θεολόγος τόσο
ικανοποιήθηκε από την απάντηση που έλαβε, ώστε ανεβόησε ενθουσιωδώς: «Επιτέλους,
ευρέθη και ένας που έχει σχέση με την Εκκλησία και μπορεί να γίνει άξιος
κληρικός της». Και πάλι ο Κύριος έκαμε το θαύμα του. Ευδόκησε «ο τα πάντα
οικονομών και επί πάντων προνοών Θεός», ώστε κατά την έκδοση των αποτελεσμάτων
και την ανακοίνωση των επιτυχόντων, ο νεαρός Σταύρος ήταν δεύτερος στη σειρά
των επιτυχόντων.
Η ιερή φιλία του με τον τότε ιεροσπουδαστή και
μετέπειτα Πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Μαρωνείας Αρχιμ. π. Αρίσταρχο Τσαλπαρά
Εφοίτησε στην Ιερατική Σχολή Ξάνθης από το 1951-1959
και είχε αρχικώς Διευθυντή τον Ιερομόναχο, Αρχιμ. π. Αθανάσιο Παντοκρατορινό, ο
οποίος υπεραγαπούσε τον νεαρό Σταύρο, και εν συνεχεία καθήκοντα Διευθυντού
ανέλαβε ο Θεολόγος Εμμ. Φαρδούλης. Είχε επίσης ως Καθηγητές του, τον φιλόλογο
Εμμ. Κατρανιά, τον φιλόλογο εκ Μάνης Χριστοδουλόπουλο, τον Θεολόγο Παγώνη
Νικόλαο, τον Μαθηματικό Εμμ. Ψυμάρνη κ.ά. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην
Ιερατική σχολή εγνωρίσθη και συνεδέθη με ιερή φιλία, που μέχρι και σήμερα
υφίσταται, με τον τότε ιεροσπουδαστή της Σχολής και μετέπειτα Πρωτοσύγκελλο της
Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής Αρχιμ. π. Αρίσταρχο Τσαλπαρά (1974-2006). Ο
π. Σταύρος μάλιστα υπήρξε εκείνος που επρότεινε στον νεοεκλεγέντα τότε
Μαρωνείας Δαμασκηνό Α΄ (1974-2012) να καλέσει ως Πρωτοσύγκελλό του τον Αρχιμ. π.
Αρίσταρχο Τσαλπαρά, γνωρίζοντας την θεολογική κατάρτιση και το ήθος του ανδρός.
Στη διάρκεια της φοιτήσεώς του διετέλεσε Γενικός
Επιμελητής της Σχολής και Τραπεζάρχης επί διετίαν, διότι ως μαθητής ήταν
οικότροφος και εσώκλειστος, όπως ακριβώς συνέβαινε στην Ιερά Θεολογική Σχολή
της Χάλκης. Ήταν ιδιαίτερα επιμελής σπουδαστής με έφεση στα φιλολογικά μαθήματα
και λίαν αγαπητός στους καθηγητές και τους συμμαθητές του. Η μεγάλη κλίση του
φοιτητόθεν ήταν η πατρώα εκκλησιαστική μουσική, την οποία μέχρι και σήμερα
διακονεί με αγάπη, διαθέτοντας και το θεόθεν τάλαντο της καλλιφωνίας, όπως και
ο αδελφός του, αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Σπορίκης.
Κατά τους θερινούς μήνες εργαζόταν σε
διάφορες χειρονακτικές εργασίες και κυρίως στην τότε ΥΠΕΜ, για να εξασφαλίζει
μερικά χρήματα για τις προσωπικές του ανάγκες. Το δε θέρος του έτους 1959, και
ενώ ασχολούνταν με το καπνομάζεμα, έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον μακαριστό
Μητροπολίτη Μαρωνείας Τιμόθεο (1954-1974), ο οποίος βρισκόταν για λουτροθεραπεία
στα λουτρά της Γεννησέας. Μετέβη στο τηλεγραφείο και συνομίλησε με τον
πολυσέβαστο Μητροπολίτη Τιμόθεο, ο οποίος του είπε ότι στη Διεύθυνση του
ιδρύματος των Λουτρών υπήρχε μια θέση διαχειριστού και αν ήθελε μπορούσε να
προσέλθει για να εργασθεί. Ο νεαρός Σταύρος ευχαρίστησε τον σεβαστό Μητροπολίτη
Τιμόθεο και αποδεχθείς την πρότασή του μετέβη και ανέλαβε υπηρεσία καθόλη την
διάρκεια της λουτροθεραπείας.
Επιμελητής και Διαχειριστής του Εκκλησιαστικού
Οικοτροφείου Αρρένων της Μητροπόλεως Μαρώνειας
Στη διάρκεια του θέρους του έτους 1959, κατά συγκυρία
αγαθή και ενώ εργαζόταν στα λουτρά, εγνώρισε την δεσποινίδα Αναστασία Καλαϊτζή,
η οποία ευρίσκετο εκεί με συγγενείς της. Εν συνεχεία έγινε συζήτηση με τον
Μητροπολίτη Τιμόθεο, ο οποίος αγαπούσε τον νεαρό Σταύρο ως παιδί του, και ετέθη
το ζήτημα της εισοδεύσεώς του, παρά το νεαρό της ηλικίας του, στις τάξεις του
εγγάμου κλήρου. Κατά τον μήνα Σεπτέμβριο του 1959 ο Μαρωνείας Τιμόθεος
ετοποθέτησε τον νεαρό Σταύρο ως Επιμελητή και Διαχειριστή του Εκκλησιαστικού
Οικοτροφείου Αρρένων της Μητροπόλεως Μαρώνειας, με Διευθυντή τον τότε Γενικό
Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως Μαρωνείας, Αρχιμ. Δαμασκηνό Ρουμελιώτη, τον
μετέπειτα Μητροπολίτη Μαρωνείας, ο οποίος από το έτος 1959 συνεδέθη με τον π.
Σταύρο Σπορίκη, ενώ ο δεύτερος ήταν ακόμη λαϊκός, και μέχρι τον θάνατό του αμφότεροι
μνημόνευαν την φιλία τους αυτή (6 Νοεμβρίου 2012). Τότε συναντήθηκε και πάλι ο
νεαρός Σταύρος με την Αναστασία Καλαϊτζή, την οποία πρότεινε για σύντροφό του.
Επενέβη και ο τότε Ιεροκήρυξ Δαμασκηνός Ρουμελιώτης, ο οποίος ως υπεύθυνος του
«Χριστιανού Ομίλου Κυριών και Δεσποινίδων» γνώριζε καλά την Αναστασία, που ήταν
κατηχήτρια, ενώ ήταν και ο πνευματικός της πατέρας.
Η εις Διάκονον χειροτονία
Ο ιερός αρραβών συνετελέσθη την παραμονή της εορτής
της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας (4/12/1959) μετά τον Πανηγυρικό αρχιερατικό
εσπερινό από τον Μητροπολίτη Τιμόθεο και τους συνεργάτες του κληρικούς. Ο
Σταύρος συνέχισε την εργασία του στο Οικοτροφείο Αρρένων και την 10η
Ιανουαρίου του 1960 ευλογήθηκε ο γάμος του με την Αναστασία από τον Μητροπολίτη
Τιμόθεο και τους κληρικούς συνεργάτες του. Με την πρεσβυτέρα του, η οποία
παραμένει η ευλογημένη συμπαραστάτης της ζωής του, απέκτησε δύο θυγατέρες, την
Στυλιανή, Φιλόλογο, η οποία είναι παντρεμένη με τον Θεοχάρη Στάικο και έχει
έναν υιό, τον Ευάγγελο, φοιτητή του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Η θυγατέρα του
αυτή ζει στην Θεσσαλονίκη, ενώ η δεύτερη, η Αικατερίνη, ζει μαζί με τους γονείς
της στην Κομοτηνή. Την 14η Φεβρουαρίου 1960 και αφού έδωσε την
νενομισμένη «συμμαρτυρία» του ο Αρχιμ. Δαμασκηνός Ρουμελιώτης,
επραγματοποιήθηκε στον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, η εις Διάκονον χειροτονία
του π. Σταύρου, ο οποίος μέχρι και σήμερα αναφέρει με συγκίνηση ότι ο
Μητροπολίτης Τιμόθεος, επειδή υπεραγαπούσε αυτόν, έκαμε τα αδύνατα δυνατά και
έλαβε άδεια από την Ιερά Σύνοδο, για να τον χειροτονήσει άνευ χρονοτριβής ως
διάκονο, λόγω του κωλύματος που υπήρχε τότε ένεκα του αώρου της ηλικίας του,
αφού ήταν μόλις 24 ετών.
Έγινε η χειροτονία του και διορίσθηκε Ιεροδιάκονος στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, όπου
υπηρέτησε ως την 15η Ιανουαρίου του 1961, πλησίον του πολυσεβάστου ιερέως
του ναού, αειμνήστου π. Περικλή και με δεξιό ιεροψάλτη τον αείμνηστο δάσκαλό
του, τον καλλίφωνο Παναγιώτη Στεφανίδη, ο οποίος τον αγαπούσε και τον θαύμαζε
για την καθαρή άρθρωσή του όταν ανεγίγνωσκε το Ιερό Ευαγγέλιο και όταν εκφωνούσε
τα «Ειρηνικά» και τα «Πληρωτικά». Ο δε διάδοχός του Παν. Στεφανίδη, πρωτοψάλτης
Χρήστος Ευαγγελίδης, έψαλε με τη ψυχή του όταν ήταν λειτουργός ο π. Σταύρος.
Τον καμάρωνε επίσης και ο πνευματικός του πατέρας, ο αοίδιμος μεγάλος
Μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος, ο οποίος πάντοτε τον είχε υπό την
προστατευτική πατρική του αγάπη, ωσάν να ήταν δικό του παιδί.
Η εις Πρεσβύτερον χειροτονία
Όταν προκηρύχθηκε η θέση για χειροτονία πρεσβυτέρου
που προοριζόταν για τον Ι. Ναό της Του Θεού Σοφίας Κομοτηνής, ο Μαρωνείας
Τιμόθεος, την 15η Ιανουαρίου του 1961, τον χειροτόνησε εις
πρεσβύτερο στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής. Επειδή όμως συνέβη κάτι
μεταξύ των εφημερίων του ναού του Αγίου Γεωργίου, ο Μαρωνείας Τιμόθεος διόρισε
τον πρεσβύτερο π. Σταύρο όχι στον Ι. Ναό της Του Θεού Σοφίας, αλλά στον ναό του
Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής. Να σημειωθεί ότι κατά το δίμηνο Νοεμβρίου -
Δεκεμβρίου του έτους 1964, ο Μαρωνείας Τιμόθεος απέστειλε τον π. Σταύρο να
παρακολουθήσει τα ειδικά μαθήματα στο υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της
Εκκλησίας της Ελλάδος συσταθέν «Φροντιστήριον Πνευματικών», το οποίο
λειτουργούσε στην Ιερά Μονή Πεντέλης, όπου Διευθυντής ήταν ο Αρχιμ. Χρυσόστομος
Γιαλούρης, μετέπειτα Μητροπολίτης Χίου. Μεταξύ δε των καθηγητών του ήταν ο τότε
Αρχιμ. Παντελεήμων Χρυσοφάκης, [μετέπειτα Μητροπολίτης Σάμου και εν συνεχεία
Θεσσαλονίκης (1974-2003)], ο τότε Αρχιμ. Παύλος Πολυμερόπουλος (μετέπειτα
Μητροπολίτης Χίου), ο τότε Αρχιμ. Αλέξανδρος Καντώνης (μετέπειτα Μητροπολίτης
Φιλίππων και εν συνεχεία Περιστερίου), ο τότε Αρχιμ. Νικόδημος Γρεκός
(μετέπειτα Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας) και ο Αρχιμ. Παντελεήμων Μπαρδάκος
(μετέπειτα Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας).
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως
Μαρωνείας και Κομοτηνής
Αφού δε περάτωσε επιτυχώς την εκπαίδευσή του, ο
Μαρωνείας Τιμόθεος, κατά τα Χριστούγεννα του 1964, προχείρισε αυτόν ως
πνευματικό της Μητροπόλεως Μαρωνείας παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Άξιο
μνείας είναι το γεγονός ότι τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη, η εκτίμηση και η
εμπιστοσύνη του Μητροπολίτου Τιμοθέου στο πρόσωπο του πνευματικού του
αναστήματος και τέκνου, που ήταν ο π. Στάυρος, ώστε σε ηλικία μόλις 30 ετών τον
τοποθέτησε κατά το έτος 1965 στην νευραλγικής σημασίας διοικητική θέση του
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής. Στη
θέση αυτή, την οποία του ενεπιστεύθη και ο Μητροπολίτης Μαρωνείας Δαμασκηνός,
παρέμεινε επί 38 συναπτά έτη (1965-2003), και μέχρι σήμερα, όπως έχει αψευδώς
καταγραφεί στις σελίδες της νεωτέρας εκκλησιαστικής ιστορίας της θεοσώστου
Μητροπόλεως Μαρωνείας, υπήρξε ο μακροβιότερος Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος
της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως. Παραλλήλως υπηρέτησε ευδοκίμως ως Γραμματεύς
της Ιεράς Μητροπόλεως μέχρι και την 3η Σεπτεμβρίου του 2003. Όταν ο
γράφων σε ταξίδι του στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο συνοδευόταν από τον
π. Σταύρο και τον εγνώρισε στον Παναγιώτατο ως πνευματικό ανάστημα του
Μαρωνείας Τιμοθέου, δεν περιγράφονται οι εκδηλώσεις τιμής του Πατριάρχου προς
το πρόσωπο του πατρός Σταύρου.
Πρωτοπρεσβύτερος
Ο π. Σταύρος έλαβε το οφφίκιον του Πρωτοπρεσβυτέρου,
κατά τα Χριστούγεννα του 1974, υπό του νεοεκλεγέντος τότε Μητροπολίτου
Μαρωνείας Δαμασκηνού και σήμερα είναι ο αρχαιότερος προσοντούχος κληρικός της
Μητροπόλεως Μαρωνείας, καθώς και ο αρχαιότερος προϊστάμενος ναού. Την θέση δε
του προϊσταμένου του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής ανέλαβε αρχικώς για
σύντομο χρονικό διάστημα, μεταξύ των ετών 1964-1965, και από το 1974 μέχρι και
σήμερα συνεχίζει να είναι ο προϊστάμενος αυτού άνευ ουδεμίας διακοπής, δηλαδή
επί 40 συναπτά έτη. Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο αοίδιμος
Μητροπολίτης Μαρωνείας Τιμόθεος, όταν τον Μάιο του 1974 μετετέθη στην Ιερά
Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας, ενώ ήταν και Τοποτηρητής της
Μητροπόλεως Μαρωνείας, ενεπιστεύθη την εκπροσώπησή του μέχρι και της εκλογής
του Μαρωνείας Δαμασκηνού, στον αγαπημένο κατά πνεύμα υιό του, π. Σταύρο
Σπορίκη, ο οποίος ήταν παρών και στις τελετές ενάρξεως λειτουργίας του νεοϊδρυθέντος
Δημοκριτείου Παν/μίου Θράκης. Ο ίδιος μάλιστα οργάνωσε όλη την επίσημη υποδοχή
του νεοεκλεγέντος Μητροπολίτου Δαμασκηνού στην Κομοτηνή, στον οποίο ενεχείρισε
την πρώτη λειτουργική ράβδο του, και κατά το πρώτο κυρίως έτος από της
αναλήψεως των καθηκόντων του ως Μητροπολίτου, ο π. Σταύρος συνέβαλε τα μέγιστα
στην απρόσκοπτη λειτουργία της Μητροπόλεως στηρίζοντας πάση δυνάμει και ιερώ
ζήλω τον Μαρωνείας Δαμασκηνό. Ήδη ανεφέρθη ότι ο Αρχιμ. π.Αρίσταρχος Τσαλπαράς,
ο επί 32 συναπτά έτη Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Μαρωνείας, ευρέθη στη θέση
αυτή ύστερα από πρόταση του π. Σταύρου προς τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό, ο οποίος
τον εκάλεσε για τον σκοπό αυτό. Ο π. Σταύρος είχε σοβαρή και άριστη συνεργασία
με τον επί 7 συναπτά έτη Πρωτοσύγκελλο της Μητροπόλεως Αρχιμ. π. Κωνστάντιο Παναγιωτακόπουλο
(2006-2013), καθώς και με τον τοποτηρητή της Μητροπόλεως Μαρωνείας, Σεβ.
Μητροπολίτη Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνό (2012-2013), ο οποίος κατά την πρόσφατη
περιπέτεια της υγείας του π. Σταύρου, αμέσως εξέφρασε τις πλέον εγκάρδιες ευχές
του μέσω καταλλήλου προσώπου, το οποίο επισκέφθη τον ασθενούντα κληρικό.
«Όλη η ζωή μου, επί 62 έτη, είναι ο Άγιος Γεώργιος και
η Αγία Παρασκευή»
Όλη η ζωντανή ύπαρξη του π. Σταύρου ως κληρικού της
Εκκλησίας είναι συνδεδεμένη με τον ναό του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας
Παρασκευής Δημοτικού Άλσους Κομοτηνής, και γι’ αυτό πολλές φορές κατά το
παρελθόν αρνήθηκε προτάσεις, ιδιαίτερα τιμητικές, να υπηρετήσει σε άλλες
Μητροπόλεις. Εδέχθη πρόσκληση του αοιδίμου Μεγάλου Μητροπολίτου Ρόδου
Σπυρίδωνος να υπηρετήσει ως κληρικός της εκεί Μητροπόλεως, ενώ είχε και
προτάσεις να υπηρετήσει τόσο την Μητρόπολη Ιταλίας και συγκεκριμένα στην πόλη
της Τεργέστης, όσο και στη Νότια Αφρική. Πότε όμως δεν εδέχθη τις προτάσεις
αυτές γιατί όπως έλεγε και συνεχίζει να λέγει: «όλη η ζωή μου, επί 60 έτη,
είναι ο Άγιος Γεώργιος και η Αγία Παρασκευή. Μόνο νεκρός θα εγκαταλείψω τους
δύο αυτούς ναούς που μου εμπιστεύθηκαν δύο Μητροπολίτες, ο σεβαστός μου
Τιμόθεος και ο διάδοχός του και κατά πνεύμα υιός του, Δαμασκηνός».
Ο π. Σταύρος στη διάρκεια της εξηκονταετούς
ιερατικής διακονίας του στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου, συνεργάσθηκε με άριστο
και υποδειγματικό τρόπο με τους δύο προκατόχους του προϊσταμένους του ναού, τον
αείμνηστο, Κομοτηναίο στην καταγωγή, Αρχιμ. και Πρωτοσύγκελλο τότε της
Μητροπόλεως Μαρωνείας Τιμόθεο Ελευθερίου, ο οποίος εκοιμήθη ως Αρχιμ. του
Οικουμενικού Πατριαρχείου και προϊστάμενος της ορθοδόξου ενορίας στην πόλη της
Τεργέστης εν Ιταλία, και τον Αρχιμ. και Πρωτοσύγκελλο επίσης της Μητροπόλεως
Μαρωνείας Κωνσταντίνο Φαραντάτο, μετέπειτα Πρωτοσύγκελλο και σήμερα Μητροπολίτη
Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας, διάδοχο στην εκεί Μητρόπολη του αοιδίμου
Μητροπολίτου Τιμοθέου Ματθαιάκη, του από Μαρωνείας (+1992). Άριστες υπήρξαν οι
σχέσεις του π. Σταύρου και με τους άλλους κατά τα έτη που παρήλθαν
συνεφημερίους του, οι οποίοι ήταν: ο π. Περικλής Κυριακού, πολυαγαπημένος εν
Χριστώ αδελφός του, τον οποίο μέχρι και σήμερα εμνημονεύει με αγάπη, ο π.
Μιχαήλ Ιγνατάκης και ο νυν ιερεύς π. Κωνσταντίνος Τσουλιάγκας. Υποδειγματική
και αγαστή υπήρξε η συνεργασία του και με τα καιρούς εκκλησιαστικά Συμβούλια
στα οποία προεδρεύει μέχρι και σήμερα ως προϊστάμενος του ναού.
Το πολυσχιδές και πολύπλευρο ποιμαντικό, πνευματικό,
αγιαστικό και εν γένει ιερατικό έργο του π. Σταύρου είναι τιτάνιο στα 54 έτη
της διακονίας του εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία και ειδικότερα στα 40 έτη της
προϊσταμενίας του στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής, που είναι ο
δεύτερος ιστορικής αξίας μεταβυζαντινός ναός της Κομοτηνής.
Το νέο κωδωνοστάσιο, η ολοκλήρωση της αγιογράφησης, ο
συνολικός ευπρεπισμός του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου
Με την εκλογή του Μαρωνείας Δαμασκηνού (29 Μαΐου 1974)
εισηγήθηκε και ενεκρίθη η πρότασή του ως προϊσταμένου του ναού για την ανέγερση
του νέου κωδωνοστασίου του Αγίου Γεωργίου, το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των
ετών 1976-1977. Κύριο μέλημά του εξ αρχής ως προϊσταμένου υπήρξε ο ευπρεπισμός
του ιστορικού αυτού ναού, συνεχίζοντας το προς τον σκοπό τούτο έργο των
προκατόχων του. Έτσι, ολοκληρώθηκε η αγιογράφηση εσωτερικώς του ναού,
ολοκληρώθηκε ο ευπρεπισμός του γραφείου των ιερέων του ναού, τοποθετήθηκαν η
ξυλόγλυπτη επένδυση στις κόγχες της Ιεράς Προθέσεως και του σκευοφυλακίου, η
τοποθέτηση ειδικών προθηκών για τα ιερά σκεύη και τις λειψανοθήκες εντός του
Ιερού Βήματος και η τοποθέτηση του πανέμορφου ξυλόγλυπτου κιβωρίου επί της
Αγίας Τραπέζης, μοναδικού απ’ όλους τους ναούς των ενοριών της Μητροπόλεως.
Αγοράσθηκαν επίσης νέα ιερά λειτουργικά σκεύη, ιερά Ευαγγέλια, αρτοφόρια,
εξαπτέρυγα, χρυσοκέντητοι επιτάφειοι, ξυλόγλυπτα κιβώρια επιταφείων, καλύμματα
της Αγίας Τραπέζης και των Ιερών σκευών, ξυλόγλυπτος Δεσποτικός θρόνος, άμβων,
αναλόγια ιεροψαλτών, προσκυνητάρια, στασίδια, πολυέλαιοι και λοιπά αντικείμενα.
Επί των ημερών του διαμορφώθηκε η σημερινή πρόσοψη του
ναού, ενώ συντελέσθηκε και το καταλυτικής σημασίας έργο για την προστασία του
ναού από την υγρασία, που ήταν η κατόπιν ειδικής μελέτης, τη εγκρίσει του
Εκκλησιαστικού Ενοριακού Συμβουλίου και του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, κάλυψη
όλων των εξωτερικών επιφανειών του με ειδική λαξευμένη πέτρα. Κατά τον τρόπο
αυτό και ο παλαιός πετρόκτιστος ναός εξωραΐσθη και τα έξοδα για την δαπάνη της
συχνής συντηρήσεώς του εξέλιπαν. Πολλάκις επισκευάσθηκε η στέγη και
αντικατεστάθησαν οι θύρες και τα παράθυρα του ναού, πλην των παλαιών παραθύρων
του γυναικωνίτη, καθώς επίσης τοποθετήθηκε κεντρική θέρμανση και αρίστης
ποιότητος μικροφωνική εγκατάσταση.
Ο προαύλιος χώρος εκαλύφθη με πλακόστρωση,
κατασκευάσθηκαν παρτέρια και τοποθετήθηκαν παγκάκια, ανακαινίσθηκε η περίφραξη,
ανηγέρθησαν αποθηκευτικοί χώροι και κατασκευάσθηκε το βήμα για την τελετή της Αναστάσεως.
Η άριστη συνεργασία του με τον κ. Αδαμαντίνη Μπλέτσα έφερε ως έργο αγαθό την
ανέγερση του περικαλλέστατου πνευματικού ενοριακού κέντρου του Αγίου Γεωργίου, όπου
σήμερα γίνονται τα μαθήματα των κατηχητικών και λοιπές άλλες εκκλησιαστικές και
πολιτιστικές εκδηλώσεις της ενορίας.
Η προέκταση του Ιερού ναϊδρίου της Αγίας Παρασκευής
Μεταξύ των ετών 2000-2002, όταν ήταν Δήμαρχος
Κομοτηναίων ο αείμνηστος Γεώργιος Παπαδριέλλης και Αντιδήμαρχος (μετέπειτα
Δήμαρχος) ο κ. Αναστάσιος Βαβατσικλής, με συντονισμένες ενέργειές του, εγένετο
η προέκταση του Ιερού ναϊδρίου της Αγίας Παρασκευής, Πολιούχου, προστάτου και
πνευματικού εφόρου της Κομοτηνής, εντός του Δημοτικού άλσους της πόλεως.
Συγχρόνως ολοκληρώθηκε πλήρως ο εσωτερικός ευπρεπισμός του ναϊδρίου με την
αγιογράφηση όλων των επιφανειών του, ενώ τοποθετήθηκαν μοναδικής ξυλογλυπτικής
τέχνης τέμπλο με αγιογραφημένες όλες τις εικόνες του, Δεσποτικός θρόνος,
ψαλτικά αναλόγια, ξυλόγλυπτη επένδυση της κόγχης της Ιεράς προθέσεως,
προσκυνητάρια, καθίσματα, παγκάρια και λοιπά έπιπλα. Αγοράσθηκαν επίσης νέα
ιερά σκεύη, Ευαγγέλια, λειτουργικά βιβλία, καλύμματα Αγίας Τραπέζης και ιερών
σκευών κ.ά. Έγινε η εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης και σύγχρονης μικροφωνικής
εγκατάστασης. Ανάλογη φροντίδα επέδειξε και για τον εξωτερικό ευπρεπισμό του
ναϊδρίου, καθώς και τον εξωραϊσμό του προαυλίου χώρου.
Ο πατήρ Σταύρος, σύμφωνα με την πατριαρχική ορολογία,
είναι «άρχων Πνευματικός Γέρων», δηλαδή ένας «άρχοντας κληρικός», ιεροπρεπής
και φιλακόλουθος λευίτης Χριστού, ο οποίος κατά την τέλεση της αναιμάκτου Θείας
Λειτουργίας, παντός ιερού μυστηρίου και πάσης άλλης ιεροπραξίας, διακρίνεται
για την σοβαρότητα, την ιεροπρέπεια, την πνευματική κατάνυξη και την εν γένει
ιερά ευλάβεια και ευσέβεια, που θα πρέπει να διακρίνει κάθε κληρικό. Ως
φιλακόλουθος κληρικός μέχρι και στην ηλικία αυτή τελεί υποδειγματικά κάθε ιερά
ακολουθία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όταν τελεί την Θεία Λειτουργία, το πλήρωμα
της Εκκλησίας αισθάνεται ότι είναι ωσάν να ιερουργεί «για πρώτη και τελευταία
φορά». Ως κληρικός με υψηλή αίσθηση του ιερού καθήκοντος και της θεόσδοτης
αποστολής του επιδεικνύει πάντοτε υπακοή στη φωνή της Εκκλησίας. Είναι
χαρακτηριστικό το γεγονός της, παρά το ψύχος και το επικίνδυνο της ηλικίας του,
μεταβάσεώς του να λειτουργήσει, κατ’ εντολήν της τοπικής διοικούσης Εκκλησίας,
στην ενορία του Ιμέρου κατά την πρωτοχρονιάτικη Θεία Λειτουργία του 2014, ενώ
πολλές φορές νεώτεροι σε ηλικία κληρικοί δυσφορούν. Εκείνος όμως επιτέλεσε το
ιερό χρέος του άνευ αντιλογίας συναισθανόμενος το βαρύ πνευματικό του διακόνημα
ως Ορθοδόξου κληρικού.
Καλλίφωνος από Θεού και άριστος γνώστης της πατρώας Εκκλησιαστικής
Μουσικής, όταν ψάλλει, πάλλεται σύνολη η ύπαρξή του. Ποιος δεν λυγίζει όταν
βλέπει τον π. Σταύρο να αίρει τον εσταυρωμένο κατά το εσπέρας της Μ. Πέμπτης
και ακούει από των χειλέων του το «Σήμερον Κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασιν την
γην κρεμάσας»; Με μετρημένες ιεροπρεπείς κινήσεις και χωρίς την αλαζονική
έπαρση και ματαιοδοξία της αυτοπροβολής και της κενής επιδειξιομανίας
λειτουργεί και ψάλλει, όπως αρμόζει σε σοβαρό κληρικό που αντιλαμβάνεται την
ιερότητα της κάθε στιγμής στην Θεία λειτουργία και σε κάθε μυστηριακή και άλλη
ιεροπραξία της Εκκλησίας. Ο π. Σταύρος λέγει χαρακτηριστικά: «ότι ο παπάς δεν
είναι θεατρίνος, αλλά λειτουργός των φρικτών μυστηρίων του Υψίστου». Είναι
χαρακτηριστικό ότι ουδέποτε επρόβαλε το αξίωμά του ως Γενικού Αρχιερατικού
Επιτρόπου, που επί 38 έτη κατείχε, το οποίο ποτέ δεν επεδίωξε κενόδοξα και
ματαιόδοξα να το κατακτήσει ως λάφυρο, αφού αυτοβούλως ο Μαρωνείας Τιμόθεος του
το ανέθεσε.
Καθιέρωση Ιερών πανηγύρεων
Στη διάρκεια της επί σχεδόν 6 δεκαετίες ιερατικής
διακονίας του, ο π. Σταύρος ως πνευματικός πατέρας πάντοτε ενισχύει το
κατηχητικό έργο της ενορίας του Αγίου Γεωργίου, προκειμένου να καταρτίζεται
πνευματικά και ορθόδοξα η νεότητα, ενώ ως φιλάγιος και φιλακόλουθος κληρικός υπήρξε
πρωτοπόρος στην καθιέρωση ιερών πανηγύρεων ως κατάλληλων ευκαιριών για
πνευματική ενίσχυση και ωφέλεια ψυχών. Έτσι, από πολλών ετών έχει καθιερώσει:
α) Την Ιερά Πανήγυρη της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (13 και 14
Σεπτεμβρίου), β) Την Ιερά Πανήγυρη των Αγίων νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου
και Ειρήνης (Διακαινήσιμος Εβδομάδα), αφού ο ίδιος διαμόρφωσε και το ιερό
παρεκκλήσιο των τριών αυτών Αγίων στον γυναικωνίτη του Ι. Ναού του Αγίου
Γεωργίου, γ) την Ιερά Πανήγυρη της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, δ) την Ιερά
πανήγυρη του Αγίου Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις, ε) την Ιερά πανήγυρη του Αγίου
Φανουρίου εντός του παρεκκλησίου της Αγίας Παρασκευής στο Δημοτικό άλσος της
πόλεώς μας. Ο ίδιος πάντοτε ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του Συλλόγου της
Αγίας Κυριακής (οδός Ζυμβρακάκη), ο οποίος ανήγειρε από ετών το μικρό ομώνυμο
παρεκκλήσιο, για την τέλεση της Ιεράς Πανηγύρεως.
Διόλου τυχαίο τυγχάνει και το γεγονός ότι επί των
ημερών του, κατ’ ευδοκίαν Θεού, έχουν αποθησαυρισθεί στον ναό του Αγίου
Γεωργίου αρκετά τεμάχια ιερών λειψάνων ορισμένων Αγίων της Μητρός Ορθοδόξου
Εκκλησίας μας.
Ο π. Σταύρος είναι ο «κληρικός-σύμβολο», το ζωντανό
ιστορικό κεφάλαιο έξι δεκαετιών της τοπικής εκκλησιαστικής και εν γένει
ιστορίας. Διερωτώμεθα πολλάκις πόσες γενιές άραγε χριστιανών μεγάλωσαν με την
παρουσία του αξίου αυτού κληρικού ανάμεσά τους; Τα ευλογημένα ιερατικά χέρια
του, πόσες Θείες Λειτουργίες, πόσα μυστήρια, πόσες ιεροπραξίες ετέλεσαν; Πόσους
ευλόγησε, αγίασε, βάπτισε, πάντρεψε, κήδευσε, κοινώνησε, εξομολόγησε, φώτισε;
Ευλογημένος όντως παπάς, «άρχοντας
παπάς» με μεγάλη καρδιά, χωρίς εμπάθεια, χωρίς εκδικητικότητα, χωρίς κακία στην
ψυχή του. Πάντοτε προσηνής, ευπροσήγορος, πράος, ευθύς, αληθής, ανυπόκριτος,
ανεπιτήδευτος, γνήσιος. Πάντοτε με το χαμόγελο και τον καλό λόγο στα χείλη, κι
αν ακόμη τον έχουν πικράνει. Μακρόθυμος και πολυέλεος προς τους ανθρώπους
λαμβάνει ως αντίδωρο την αγάπη τους. Η έμπρακτη αγάπη του λαού απεδείχθη κατά
την πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του, όταν τον επεσκέφθη και επικοινώνησε
μαζί του η μισή Κομοτηνή, άνθρωποι από όλο τον νομό Ροδόπης και από την
υπόλοιπη Ελλάδα, κληρικοί και λαϊκοί.
«Ευ δούλε αγαθέ…»
Ο π. Σταύρος, που σήμερα διάγει το 86ον
έτος της ηλικίας του, αδιαλείπτως τιμά την «παρακαταθήκη» που έλαβε πριν 62 έτη, κατά την χειροτονία του, υπό του σεβαστού πνευματικού πατρός και γέροντός
του, αοιδίμου Μεγάλου Μητροπολίτου Μαρωνείας Τιμοθέου. Ζει για τον Χριστό και
την Εκκλησία του. Πάντοτε συγχωρητικός, ανεκτικός και αληθής ποιμήν και
πατέρας. Ο παπα-Σταύρος είναι ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Γεώργιος είναι ο παπα-Σταύρος
και αυτό δεν είναι έκφραση υπερβολής, αλλά η κοινή συνείδηση όλου του λαού.
Έχει ταυτισθεί δηλαδή το πρόσωπο και το όνομά του με τον Άγιο Γεώργιο
Κομοτηνής, όπου, ως ο αρχαιότερος εν ενεργεία κληρικός της Μητροπόλεως
Μαρωνείας, συνεχίζει να υπηρετεί και θα συνεχίσει μέχρι του τέλους της επιγείου
ζωής του, καθώς η αγάπη κλήρου και λαού, αλλά κυρίως η ευλογία του Αρχιερέως
Χριστού, τον συνοδεύουν και τον ενισχύουν πνευματικώς. Στον πολυφίλητο γέροντά
μας, πολυσέβαστο και άξιο κληρικό της Μητροπόλεως μας, τον περήφανο θρακιώτη,
την ζωντανή ιστορία της τοπικής Εκκλησίας, αρμόζει δεόντως η του θεανθρώπου
Αρχιερέως Χριστού μακαρία φωνή: «Ευ δούλε αγαθέ, επί ολίγων ης πιστός, επί
πολλών σε καταστήσω». Αμήν.
Υ.Γ: Το Χρυσούν Ιωβηλαίον του Πρωτοπρεσβυτέρου π.
Σταύρου Σπορίκη ευχόμεθα από καρδίας να το χαρούν στη ζωή τους και άλλοι, όπου
γης, ορθόδοξοι κληρικοί, αλλά να τύχουν της τιμής από την διοικούσα Εκκλησία
τους, που δυστυχώς στην περίπτωση του δικού μας λατρευτού π. Σταύρου δεν συνέβη
το 2010, όταν είχε συμπληρώσει ακριβώς 50 χρόνια Ιερωσύνης. Ας είναι το
παραπάνω ταπεινό κείμενό μας η ελαχίστη τιμή ενώπιον του μεγαλείου της εξηκονταετούς ιερατικής διακονίας και προσφοράς του στον αμπελώνα του
Κυρίου.
ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑ
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΩΝ
