ΑΠΟ ΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΠΟ ΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ
ΣΤΑ «ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Το έαρ της πλάσης και το έαρ της Εκκλησίας ευωδιάζουν  από το προσφερόμενο θυμίαμα στην περίπυστο και παλαίφατο εφέστια εικόνα της Βλαχερνήτισσας, η οποία τρέφει και ζωογονεί, συγκροτεί και συγκρατεί την φαναριώτικη ευσέβεια και την πολυμαρτυρική πολίτικη Ρωμηοσύνη.                                                        

Όταν όλα ευωδιάζουν και ανεγεννιούνται με τα «εαρινά Χαίρε» του Αρχαγγέλου, ο οποίος ευαγγελίζεται στην «Ανύμφευτη Νύμφη», το μέγα μυστήριο της Θείας Οικονομίας, συνειρμικά ο αδάμαστος νους διαπερνά ηπείρους και χώρες , ερήμους και πεδιάδες, όρη τα υψηλά, θάλασσες και ωκεανούς, ποταμούς και λίμνες, μέχρι να καταφθάσει στα στενά πλακόστρωτα πολίτικα καλντερίμια που οδηγούν στην  χάρη της Βλαχερνήτισσας όπου αιώνες και αιώνες αδιαλείπτως ο πτεροφόρος Αρχάγγελος έρχεται να απευθύνει «ορθοστάδην» μαζί με την του φαναρίου ιεροπρεπεστάτη ευλάβεια και την της πολίτικης Ρωμηοσύνης ευσέβεια τα «Ακάθιστα Χαίρε» προς την πανυπερευλογημένη Θεοτόκο Μητέρα, της όντως «Χώρα του Αχωρήτου» στην Θεοτοκούπολη Βασιλεύουσα ωσάν σε « Χώρα Ζώντων». 

ΣΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΑΣ

«Αναγράφει Σοι, η Πόλις Σου Θεοτόκε»

Αιώνες τώρα, αδιαλείπτως και αμεταθέτως, αντιλαλούν μέσα στις εαρινές νύχτες την πενθηφόρου περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όταν νηπτικώ φρονήματι τελείται η λαοφιλής ακολουθία των «Χαιρετισμών», όλα εκείνα τα ενήδονα «Χαίρε» προς την «Ανύμφευτη Νύμφη», τα οποία «Ορθοστάδην» πρωτοψάλθηκαν «εν ενί στόματι και μια καρδία» υπό σύμπαντος του ευγενούς και ευσεβούς Ρωμαίικου Γένους της «αεί ζώσης» Βασιλευούσης και Θεοτοκουπόλεως Κωνσταντινουπόλεως, όταν κατά το σωτήριο έτος 626 μ.Χ. η «αεί Υπέρμαχος Στρατηγός», η παντοβασίλισσα γης και Ουρανού Υπεραγία Θεοτόκος υπό τον κραταιό βραχίονα αυτής έσωσε την Πόλη και τους οικήτορες αυτής από τις αδηφάγες επιθέσεις των Αβάρων.

Η Παναγιοσκέπαστη και θεοτοκοφρούρητος Πόλη των Πόλεων ανυμνεί και μεγαλύνει έκτοτε τα θαυμάσια και θαυμαστά της Βλαχερνήτισσας Παναγίας, της προσφυώς και ευγλώττως υπό του Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλου (Γαλάνη) αποκληθείσης ως «Εσωκαστρινής Βλαχερνήτισσας», όπου ενώπιον της παλαιφάτου και θαυματουργού εικόνος της εψάλη ως «ευχαριστήριος ύμνος» το κοντάκιον της «Υπερμάχου Στρατηγού» για την εκ δεινών λύτρωση της του Κωνσταντίνου Νέας Ρώμης.

ΑΛΗΣΤΟΣ ΜΝΗΜΗ - ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΘΡΑΚΙΚΗ ΓΗ: ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ - ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός και Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΛΗΣΤΟΣ ΜΝΗΜΗ 
ΦαναριοσκΕπαστη ΘρακικΗ ΓΗ

ΑνατολικΗ ΘρΑκΗ ΚΑΙ ΑνατολικΗ ΡωμυλΙα

ΑλησμΟνητες ΕκκλησιαστικΕς ΕπαρχΙες
του ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ  ΟικουμενικοΥ ΠατριαρχεΙου

Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε ότι από τις πλέον εκλεκτές και αγαπημένες εκκλησιαστικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που μέχρι σήμερα παραμένουν αλησμόνητες, υπήρξαν εκείνες οι επαρχίες της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολικής Ρωμυλίας ή Βορείου Θράκης. Γι’ αυτό συχνότατα γράφω και λέγω ότι η «Θρακική Γη είναι Γη Πατριαρχική». Οι εκκλησιαστικές αυτές επαρχίες ανέκαθεν διατηρούσαν ισχυρούς και ακατάλυτους, εκκλησιαστικούς και πνευματικούς δεσμούς με τη Μητέρα Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Τα φρόνημα των ανατολικοθρακών και των ανατολικορωμυλιωτών ήταν βαθύτατα πατριαρχικό, βαθύτατα διαποτισμένο από την ζωογόνο εκκλησιαστική πνοή του μαρτυρικού και εσταυρωμένου Φαναρίου, του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Και μέχρι σήμερα αυτή η συνείδηση ότι ανήκουμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο παραμένει ζωντανή στο νου και στην ψυχή των Θρακών που διαβιούν στην ελληνική Θράκη ως απόγονοι και συνεχιστές της  εκκλησιαστικής, ιστορικής και πολιτισμικής παραδόσεως και πορείας εκείνων των μαρτυρικών προσφύγων προγόνων μας Θρακών που λόγω της εθνοφυλετικής – εθνικιστικής μεγαλοϊδεατικής πολιτικής και βιαίας τακτικής των Βουλγάρων εγκατέλειψαν την Ανατολική Ρωμυλία και αργότερα λόγω της νεοτουρκικής θηριωδίας μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή (1922), και τις προγονικές τους εστίες στην Ανατολική Θράκη.