Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΔΙΑΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο Μητροπολιτης Χαλδιας Λαυρεντιος
διατραγωδει τους διωγμους και τα μαρτυρια
των ελληνων του ποντου

·        Γραπτές μαρτυρίες του Χαλδίας Λαυρεντίου για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Όταν γίνεται λόγος για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, σχεδόν αναπόφευκτα, καθίσταται επιβεβλημένη η παραπομπή στα γραφόμενα του Καθηγητού Π. Ενεπεκίδη, ο οποίος με έναν αριστοτεχνικά διατυπωμένο λόγο, αναφέρει ότι: «η φύση και η μέθοδος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους νεότουρκους και τους κεμαλικούς, ενώ έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη Γενοκτονία των Εβραίων, έχει δύο βασικές διαφορές: Είναι μία γενοκτονία πολύ αλά τούρκα. Η γενοκτονία αλά τούρκα είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη, δεν έχει θεωρητικά background, αλλά μάλλον πρακτικά, πλιατσικολογικά.

Οι καλούμενες εκτοπίσεις, εξορίες των κατοίκων ολόκληρων χωριών, οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικόπαιδων και των γερόντων - οι άνδρες βρίσκονται ήδη στα τάγματα εργασίας ή στον στρατό - δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Ausschwitz, με τους διαβολικά οργανωμένους μηχανισμούς της φυσικής εξόντωσης του ανθρώπου - όχι! Ήταν όμως ένα Ausschwitz εν ροή, οι άνθρωποι πέθαιναν καθ' οδόν, δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου, όχι, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα, τον εξευτελισμό του ανθρώπου.  Αυτό ήταν το διαβολικό σύστημα, πονηρά οργανωμένο. Δεν υπήρχε στο τέρμα κανένα Ausschwitz γιατί για τους περισσότερους δεν υπήρχε τέρμα. Το ταξίδι προς τον θάνατο ήταν ο θάνατος, όχι το τέρμα του ταξιδιού».

ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ (1920-2020) : Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1905-1907)

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Iστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΘΝΙΚΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
(1920-2020)

Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ
ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ (1905-1907)

Υπάρχουν ορισμένα πρόσωπα στο ιστορικό γίγνεσθαι, τα οποία με την αξιοσύνη τους, την άδολη μέχρι αυτοθυσίας φιλοπατρία τους και τον μέχρι θανάτου αγώνα τους υπέρ των απαράγραπτων και αδιαπραγμάτευτων δικαίων του Ελληνισμού έχουν αναδειχθεί σε μέγιστες ιστορικές προσωπικότητες του γένους παραμένοντας απαραμείωτης αξίας, σημασίας και ακτινοβολίας πρότυπα για τους επιγενομένους βλαστούς του Ελληνικού γένους, έστω και αν παρήλθαν πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατό τους, επειδή ακριβώς κατά την επίγεια περπατησιά και ιστορική πορεία τους, λόγοις και έργοις, δικαίωσαν την παρουσία και το πέρασμα τους από τον εφήμερο τούτο κόσμο.

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ: ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

·        Οντολογική πρόταση ζωής για την επέκεινα του τάφου πραγματικότητα.

·   Ο υψιπέτης Θεοφόρος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης θεολογεί για τις σωτηριώδεις οντολογικές συνέπειες της Αναστάσεως στην ψυχοσωματική ύπαρξη του ανθρώπου.

Το άκουσμα και μόνον της λέξεως «Πάσχα» γεννά αυθόρμητους συνειρμούς που μας οδηγούν στην εκ των νεκρών Ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και συνακόλουθα η λέξη «Ανάσταση» καθίσταται συνώνυμη των λέξεων «ζωή» και μάλιστα «αιώνια ζωή», «αφθαρσία» και «αθανασία» στην επέκεινα του χοϊκού τάφου πραγματικότητα ως ευεργετική οντολογική συνέπεια για τον κτιστό, θνητό και φθαρτό άνθρωπο, ο οποίος ως «έλλογο και αυτεξούσιο ον» στη διαχρονία της πορείας του μέσα στον χωροχρόνο του επίγειου ιστορικού γίγνεσθαι επιθυμεί διακαώς να υπερβεί το φάσμα του θανάτου θέτοντας αδιαλείπτως και ενίοτε με απελπιστική απόγνωση, το φιλοσοφικό και θεολογικό μέγα ερώτημα: «Μετά θάνατον τι;» ή «μετά τον τάφο τι;».

Την απάντηση στα καίριας οντολογικής σημασίας αυτά ερωτήματα δίδει το ίδιο το ιστορικό και βεβαιωμένο γεγονός της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο οποίος γενόμενος «πρωτότοκος εκ των νεκρών» προσλαμβάνει ψυχοσωματικώς τη σύνολη ανθρώπινη φύση και την αφθαρτοποιεί. Ο Θεάνθρωπος Χριστός «θανάτω θάνατον καταργεί» και αθανατοποιεί τον κτιστό και θνητό άνθρωπο, γενόμενος «απαρχή των κεκοιμημένων».

ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑΝΑΤΕ ΤΟ ΝΙΚΟΣ; ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΔΗΣ ΕΣΚΥΛΕΥΘΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑΝΑΤΕ ΤΟ ΝΙΚΟΣ;

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΔΗΣ ΕΣΚΥΛΕΥΘΗ

·       «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια…» και κατήλθες εν τοις κατωτάτοις της γης και συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, και τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης του τάφου».

Κατά την ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας η Ανάσταση αποτελεί την κεντρικότερη στιγμή του σωτηριώδους και απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Το έργο τούτο άρχεται από τη στιγμή της θείας ενανθρωπήσεως και κορυφούται στην ένδοξη εκ νεκρών έγερση του Σωτήρος. Η Ανάσταση θεωρείται και είναι η λαμπρότερη πιστοποίηση και το περιφανές επιστέγασμα της προαιωνίου βουλής του Θεού, που αφορά στην απολύτρωση του πεπτωκότος στην φθοροποιό αμαρτία και το θάνατο ανθρώπου.

Στο πλαίσιο της οντολογίας της Αναστάσεως του Κυρίου ο άνθρωπος καταξιώνεται στις γνήσιες και αληθείς διαστάσεις του, ως λογικού δημιουργήματος της απειροσόφου βουλής και άκτιστης ενέργειας του Θεού. Στην Ανάσταση ελλείπει παντελώς το ξένο και παρασιτικό στοιχείο της φθοράς. Η κτιστή φύση καθοράται ακέραια και αμιγής, ελευθέρα του άχθους (βάρους) της προγονικού φθοροποιού παραβάσεως και θανατηφόρου πτώσεως. Στην Ανάσταση ο μέχρι πρότινος φθαρτός και διαμελισμένος άνθρωπος καθοράται πλήρης, απαρτισμένος, τέλειος και ωραίος, κατά το αρχαίο προπτωτικό κάλλος του.

ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…..ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΕΠΕΣΤΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…..ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΕΠΕΣΤΗ

Εάν ο περιποθήτως και πολυποθήτως φλεγόμενος εν Χριστώ Αναστάντι εραστής του παραδόξου εν τω πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένω Φαναρίω σταυραναστασίμου μυστηρίου, κινούμενος και ωθούμενος θείω έρωτι, «επιθυμήσει επιθυμίαν μεγάλην» να γευθεί την οντολογική αλήθεια, η οποία εμπερικλείεται στον στίχο: «Η ζωή εν τάφω», σχεδόν αναποφεύκτως και αναποδράστως νομοτελειακά προστρέχει να γίνει κοινωνός και μέτοχος ενός ετέρου κατά παραδοξότητα «Θεανδρικού Επιταφίου», ο οποίος δεν είναι άλλος από τον «Πατριαρχικό Επιτάφιο» της «αεί προσηλωμένης επί ξύλου» και εν ταυτώ «αεί ζώσης εν Χριστώ Αναστάντι» Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, όπου ο Επιτάφιος περιβαλλόμενος από τον εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως ως Πρωθηγούμενο της καθόλου Ορθοδοξίας, τους Φαναριώτες ιερομυσταγωγούς και την αθάνατη Πολίτικη Ρωμηοσύνη προσλαμβάνει μία άλλη οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων προοπτική ως πρόταση «επέκεινα του τάφου» αιωνίου ζωής, επειδή ακριβώς η «Εις Άδου Κάθοδος» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι ήδη και εφάπαξ αφθαρσία, αθανασία και αιώνιος ζωή για όλη την κτιστή δημιουργία και ιδιαζόντως για την « εν ετέρω τύπω και εν ετέρα μορφή του κενού μνημείου» ισταμένη και ανθισταμένη ανά τους αιώνες Σταυραναστάσιμη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, η οποία ως εν πανσθενουργώ οστρακίνω σκεύει και εν αμωμήτοις κόλποις αεί φυλάττει και αεί λιτανεύει το Σταυραναστάσιμο Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού επί πάση τη κτίσει, όπου «φαίνει τοις πάσι» το αναστάσιμο, ανέσπερο και άδυτο φως της Δεσποτείας του Αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του όντως Πρωτοτόκου εκ των νεκρών.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Έτη Πολλά, Αναστάσιμα, Ευλογημένα,

Ειρηνικά, Άλυπα, Ελπιδοφόρα, Σωτήρια.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΩΝ

ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΥΠΑΝΔΗΜΙΑΣ : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ…..ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΕΠΕΣΤΗ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑΣ

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ : Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Η ΥΠΟ ΤΟΥ π. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Κατά τους εσχάτους καιρούς και χρόνους ο εκκλησιαστικός λόγος έχει καταντήσει μία αδιάλειπτη συνθηματολογία και ακατάσχετη φλυαρολογία που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον γνήσιο και ανόθευτο θεολογικό λόγο της Εκκλησίας, ο οποίος είναι οντολογική (υπαρξιακή) πρόταση ζωής για να «ζήσει ο άνθρωπος και ο κόσμος» και φυσικά ο «της Εκκλησίας λόγος» ουδόλως έχει σχέση ή εξαντλείται στις συνθηματολογικές αναρτήσεις ορισμένων δήθεν βαθυστόχαστων φράσεων ή προτάσεων ενίων στις λεγόμενες «εκκλησιαστικές ιστοσελίδες» για ευρεία κατανάλωση.

Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα από τους ελαχίστους σκεπτόμενους ανθρώπους εάν και κατά πόσο ο σύγχρονος εκκλησιαστικός λόγος είναι ορθόδοξα θεολογικός, δηλαδή ουσιαστικά εκκλησιολογικός, ή μήπως έχει καταντήσει σε ένα ανακυκλούμενο σύστημα ευσεβισμού ή ψευδοηθικής (ηθικισμού) προτεσταντικής συλλήψεως χωρίς να προσφέρει υπαρξιακών διαστάσεων προτάσεις ή απαντήσεις στα βασικά οντολογικά ερωτήματα ή και διλήμματα ζωής και θανάτου που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος βιώνει αυτοπαγιδευμένος τα ανυπέρβλητα υπαρξιακά προβλήματα και αδιέξοδά του, την ίδια εν τέλει την οντολογική ανυπαρξία του και τον «αυτομηδενισμό» του;

«ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ» : ΥΠΟ ΤΙΣ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΣΩΘΗ Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΘΟΙ ΚΕΚΡΑΞΟΝΤΑΙ»

ΥΠΟ ΤΙΣ  ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΣΩΘΗ Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453 μ.Χ.) υπό των αλλοθρήσκων οθωμανών υπήρξε το μέγιστο κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρού της ανθρωπότητος και την ιστορική περπατησιά του ευσεβούς ελληνορθοδόξου Γένους μας. Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, όπως υποστασιοποιούνταν και ενσαρκωνόταν στον παλαίφατο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτοι της μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, υπήρξε η «κιβωτός της σωτηρίας» και η ιαματική και σωστική «Κολυμβήθρα» εντός της οποίας το ευσεβές Γένος μας ανεβαπτίζετο στα ανόθευτα νάματα της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως διατηρώντας, παρά τους δίσεκτους και δυσχείμερους καιρούς και χρόνους που βίωνε κάτω από τον αλλόθρησκο δυνάστη και τύραννο, την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία και ιδιοπροσωπία του, ήτοι την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητά του.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ: ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ 
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

· Ο  αφυπνιστικός λόγος του μεγάλου εν Ιεράρχαις αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989) «επί τη Ιερά Συνάξει της εν Ευρώπη Ιεραρχίας» κατά το έτος 1976, είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρος για την Ευρώπη όπου ανθεί η Ορθοδοξία.

· Η Ευρώπη δεν αποτελεί απλώς έναν γεωγραφικό χώρο όπου εκτείνεται η κανονική εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά φέρει ανεξίτηλα την ιστορική, πνευματική και εκπολιτιστική σφραγίδα της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

· Στην Ευρώπη η Ορθοδοξία έχει ρίζες αιώνιες και η γηραιά Ήπειρος δεν αποτελεί αποκλειστικό τιμάριο του Ρωμαιοκαθολικισμού ή του Προτεσταντισμού.

Ο Σταυραναστάσιμος λόγος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως εκφράζεται και βιούται υπό της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί οντολογική (υπαρξιακή) και όχι ηθικιστική ή ευσεβιστική πρόταση ζωής προς «πάντα τα έθνη», χωρίς αποκλεισμούς, περιθωριοποιήσεις και αξιολογικές «ετικετοποιήσεις» για να «ζήσει ο κόσμος» και να υπερβεί τον «έσχατον εχθρόν», τον θάνατον. Είναι δε ο Σταυραναστάσιμος λόγος της Ορθοδοξίας περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρος και αποτελεί την μόνη σωτήρια εν Χριστώ οδό σε έναν κόσμο, ο οποίος βιώνει την «οντολογική ανυπαρξία» και τον «αυτομηδενισμό» του. Γι’ αυτό η αποστολή της Ορθοδοξίας έναντι του συγχρόνου ανθρώπου σε χαλεπούς καιρούς συνιστά και το Μέτρο της ιστορικής πνευματικής ευθύνης της.

ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ: ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΡΑΚΗ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ
 ΓΗ ΘΡΑΚΙΚΗ – ΓΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ

«Ω φΙλοι, ορΑτε, μηδεΙς υμΑς χωρΙση απΟ της αγΑπης του μυστηρΙου αυτού του ΘρΟνου»

Η Θράκη στο διάβα των αιώνων τελεί αδιαλείπτως υπό το «Πρωτόθρονον και Μαρτυρικόν Ωμοφόριον» του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου.

Η αδέκαστη ιστορία έχει καταγράψει αψευδώς και διά «τεκμηρίων πολλών» ότι η εκκλησιαστική οργάνωση των Επαρχιών του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της Θρακικής Γης είναι συνυφασμένη ακατάλυτα με την ζωή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Ο Απόστολος  Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων, έδρασε, σύμφωνα με αξιόπιστες ιστορικές πηγές και την παράδοση της Εκκλησίας, στην Μικρά Ασία, τiς περί τον Εύξεινο Πόντο περιοχές, την Θράκη και την Αχαΐα, όπου και εμαρτύρησε. Έτσι, η Αποστολικότητα του Θρόνου της Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι αποδεδειγμένα συνδεδεμένη και με την Αποστολικότητα των ιδρυθεισών κατά τόπους Εκκλησιών στις παραπάνω περιοχές, όπου έδρασε ο Πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας, και μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και εκείνες της ευλογημένης Θρακικής Γης.

Ο «κοινός αποστολικός σύνδεσμος» ανάμεσα στην μεγάλη Θρακώα Γη και την ιερά εκκλησιαστική Καθέδρα της του Κωνσταντίνου Πόλεως, της Θεοτοκουπόλεως Βασιλίδος των Πόλεων, ενισχύεται κατά τους μετέπειτα χρόνους και εκ του γεγονότος ότι προ του Μεγάλου Κωνσταντίνου η μικρά πόλις (Πολίχνη) του λεγομένου Βυζαντίου, η αρχαία αυτή αποικία των Μεγαρέων ήταν Επισκοπή κατά το χριστιανικό αυτής τμήμα, υπαγομένη στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Μητροπολίτου της εν Θράκη Ηρακλείας. Ο δε εκάστοτε Μητροπολίτης Ηρακλείας μέχρι και σήμερα, εάν βεβαίως υπάρχει εν ενεργεία Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό τον τίτλο του «Ηρακλείας», σύμφωνα με αρχαιότατο εκκλησιαστικό έθος, εγχειρίζει την πατριαρχική ποιμαντορική ράβδο (πατερίτσα) στον εκάστοτε νεοεκλεγέντα και ενθρονιζόμενο Οικουμενικό Πατριάρχη.

ΚΑΤΑ ΤΟΚΙΖΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ - ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ…

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΚΑΤΑ ΤΟΚΙΖΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ

ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ 
ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ…

Η ομιλία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης μαζί με άλλες δύο εμπνευσμένες ομιλίες του «περί ευποιΐας» αποτελούν μια «τριλογία» με την οποία καυτηριάζει την αναισθησία της απληστίας που κυριεύει τους πλουσίους, ενώ ειδικότερα κατακρίνει τους τοκογλύφους δανειστές, οι οποίοι πίνουν το αίμα και κατατρώγουν τις σάρκες των ανήμπορων να αντιδράσουν δανειοληπτών τους. Παρόμοιου περιεχομένου ομιλία έχει γράψει και ο μεγάλος αδελφός του, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας Άγιος Βασίλειος.

Η ομιλία αυτή υπό τον τίτλο «Κατά των τοκιζόντων», δηλαδή κατά των τοκογλύφων δανειστών, καθίσταται ιδιαίτερα επίκαιρη στους χαλεπούς καιρούς της γενικότερης πνευματικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσεως που βιώνει η Ελλάδα.

ΠΕΡΙ ΕΥΠΟΙΪΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ : ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΕΥΠΟΙΪΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Ο μεγάλος θεοφόρος Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος Νύσσης συνέγραψε κατά τα έτη 382 και 384 μ.Χ. δύο απαράμμιλες ομιλίες, οι οποίες αποτελούν τις θεμελιώδεις βάσεις της φιλάδελφης και φιλάνθρωπης κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι τόσο επιτακτική και επιβεβλημένη ιδιαίτερα στους χαλεπούς καιρούς της γενικότερης πνευματικής κοινωνικής και οικονομικής κρίσεως, την οποία βιώνει η Ελλάδα.

Συγκλονιστικά όσα γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ωσάν να γράφθηκαν σήμερα. Είναι τόσο διαχρονικά και τόσο τραγικά επίκαιρα σε σημείο που θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος ότι ο ιερός Πατέρας ζούσε την τραγικότητα του σήμερα. Γράφει λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος:

ΔΥΟ ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ : ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ Ή ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΥο θρυλικΕς αγωνιστικΕς μορφΕς του ΓΕνους

ΠαλαιΩν ΠατρΩν ΓερμανΟς και
ΓρηγΟριος ΔικαΙοΣ Ή ΠαπαφλΕσσας

·        Ο βίος και η εθναρχική δράση τους κατά τον επαναστατικό αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός

Ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός έσπειρε και αυτός μεταξύ άλλων στις καρδιές των υπόδουλων Ρωμηών την Μεγάλη Επανάσταση του Γένους. Με την οξύτητα του πνεύματός του ως ακατάβλητος ιεράρχης επολέμησε αρχικώς κρυφά τον Τούρκο δυνάστη. Όταν όμως ήλθε η ώρα τον επολέμησε και φανερά. Το αρχιερατικό του χέρι που μέχρι τότε ευλογούσε, με την επανάσταση έδειξε και την φοβερή πατριωτική του πυγμή.

ΤΟ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Τα προνόμια των Ορθοδόξων Μητροπολιτών κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Τα βεράτια της Υψηλής Πύλης περί των Μητροπολιτών

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς, ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παρέδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Γεννάδιο Β΄ (Σχολάριο) τα λεγόμενα «άγραφα προνόμια», καθώς και βεράτια (ανώτατα σουλτανικά διατάγματα) με τα οποία περιγράφονταν λεπτομερέστατα και κατοχυρώνονταν τα εθναρχικά, εκκλησιαστικά και ποιμαντικά δικαιώματα των Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τα βεράτια αυτά απέβλεπαν στην προστασία των προνομίων της Εκκλησίας και των μητροπολιτικών δικαιωμάτων από τις αυθαίρετες παρεμβάσεις των Οθωμανών διοικητών στις απομακρυσμένες επαρχίες της αυτοκρατορίας, που δεν ελέγχονταν άμεσα από την κεντρική διοίκηση.

Σε γενικές γραμμές τα βεράτια της Υψηλής Πύλης περί των Μητροπολιτών όριζαν ότι οι ορθόδοξοι μητροπολίτες ήσαν ανεξάρτητοι και ελεύθεροι στην εκτέλεση όλων των αφορώντων στη χριστιανική θρησκεία και στη γενική διοίκηση και διαχείριση των υποθέσεων των χριστιανών. Είχαν δικαίωμα να υπερασπίζονται τους χριστιανούς κατοίκους της μητροπολιτικής τους περιφέρειας σε όλες ανεξαιρέτως τις υποθέσεις τους, χωρίς καμμία παρεμπόδιση από τις οθωμανικές αρχές. Μόνο οι Μητροπολίτες είχαν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να ρυθμίζουν τα των γάμων, διαζυγίων και κληρονομικών ζητημάτων των χριστιανών.

Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΚΟΙΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΗΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΚΟΙΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΗΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

·   Το Κοινοτικό σύστημα ως μορφή Τοπικής Αυτοδιοικήσεως κατά την Οθωμανοκρατία υπήρξε θεσμός επιβιώσεως των Ρωμαΐικων Κοινοτήτων.

·     Οι εφοροδημογέροντες σε συνεργασία με τους εκκλησιαστικούς και σχολικούς εφοροεπιτρόπους υπό την προεδρία των εκασταχού Πατριαρχικών Μητροπολιτών συνέβαλαν στην εκπαιδευτική οργάνωση και πολυδιάστατη ανάπτυξη και πρόοδο των Ελληνορθοδόξων Κοινοτικών Ενοριών.

Η ιστορική ιχνηλασία αναφορικά με την εσωτερική λειτουργία και τις αρμοδιότητες των κοινοτικών οργάνων πιστοποιεί την ιστορική αλήθεια ότι ο «κοινοτικός θεσμός» υπό την επίβλεψη και μέριμνα των κατά τόπους Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπήρξε το «ζωντανό κύτταρο» για την κοινωνική, οικονομική, εκπαιδευτική και εν τέλει εθνική, επιβίωση του υπόδουλου Γένους, ενώ στην σύγχρονη εποχή η ανυπαρξία του «κοινοτικού πνεύματος» στις ενορίες και στην κοινωνία έχει καταστήσει τις ανθρώπινες σχέσεις σε απρόσωπες, εγωκεντρικές, φίλαυτες και αφιλάνθρωπες «παράλληλες συνυπάρξεις» ατομικών μονάδων και όχι προσώπων.

Μετά την κατάλυση του βυζαντινού κράτους και την επικράτηση των Οθωμανών στην καθ’ ημάς Ανατολή ο μόνος θεσμός που επεβίωσε μέσα στους «σκοτεινούς αιώνες» της επαράτου δουλείας και υπήρξε η όντως «Κιβωτός της Σωτηρίας» των υπόδουλων Ρωμιών ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο μεριμνούσε δια των εκάστοτε Πατριαρχών, της Αγίας και Ιεράς Πατριαρχικής Συνόδου και των κατά τόπους Μητροπολιτών για την άρτια οργάνωση, πρόοδο και ανάπτυξη των ρωμαΐικων κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΠΑΛΟΕΣΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΙΜΒΡΟ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
 ΣΤΗΝ ΠΑΙΠΑΛΟΕΣΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΙΜΒΡΟ 

· Από του Ιμβρίου Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού και του Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος έως του Μεγάλου εν Πατριάρχαις Βαρθολομαίου Α΄ του Ιμβρίου.

· Κείμενα -μαρτυρίες έκπαλαι και νυν περί των αόκνων αγώνων και των αλήκτων οραμάτων Ιεροφαντών ρασοφόρων της εσταυρωμένης Μεγάλης Εκκλησίας και των ευλαβεστάτων και πονεμένων Ιμβρίων για σχολειά, γράμματα και παιδεία στην μαρτυρική νήσο.

Εάν κατά τον 19ο αιώνα η περί των γραμμάτων και της ελληνορθοδόξου παιδείας ιστορία της κατά τον Όμηρο «παιπαλόεσσας» μαρτυρικής νήσου Ίμβρου εσφραγίσθη ανεξίτηλα από την φιλοπρόοδο δράση και φιλεκπαιδευτική πνευματική προσφορά του Ιμβρίου λογίου Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού (1772-1854), του πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως αγωνισαμένου, κοπιάσαντος και ευεργετήσαντος την περιπόθητη και φιλτάτη αυτού πατρίδα, άλλο τόσο κατά τον 20ο αιώνα ο αοίδιμος Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου, μετέπειτα Γέρων Χαλκηδόνος, Μελίτων ηνάλωσε εαυτόν γενόμενος «τα πάντα εν πάσι» προκειμένου να ενισχύσει το όλο  εκπαιδευτικό σύστημα και την εν γένει παιδεία της εσταυρωμένης Ίμβρου και μάλιστα σε μια δυσχείμερη περίοδο κατά την οποία οι φιλήσυχοι και φιλόχριστοι Ίμβριοι εβίωναν «εν υπομονή και μακροθυμία Χριστού» έναν μόνιμο «Γολγοθά» και ανέμεναν τον από Θεού «συγκυρηναίο» προκειμένου να συνάρει τον Σταυρό του μαρτυρίου τους. Αυτός ο συγκυρηναίος ήλθε ως Άγγελος της φιλοστόργου και μαρτυρικώς καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και δεν ήταν άλλος από τον Μητροπολίτη Μελίτωνα, ο οποίος όντως ήρε στους αρχιερατικούς ώμους του όλο το άχθος του Σταυρού και τον πόνο των απεγνωσμένων Ιμβρίων και ανέστησε «εκ της τέφρας» την παιδεία στο απορφανεμένο νησί.

Είναι μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστική η καταγεγραμμένη πατρική και φιλοπρόοδος προτροπή του τότε νεοεκλεγέντος Μητροπολίτου Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος προς τους Ιμβρίους κατά την πρώτη εγκύκλιο «επί τη ενάρξει της ποιμαντορίας αυτού», την οποία απηύθυνε προς αυτούς, κατά τον Ιανουάριο του 1951, και μεταξύ άλλων ανέφερε: «… Οι τα των ιερών Εκκλησιών και τα κοινά εν γένει διαχειριζόμενοι, κατά νουν πάντοτε έχοντες έτι είσθε, οικονόμοι Θεού,  μετ' ευλαβείας πολλής διαρκώς αποβλέπετε προς το κοινόν καλόν και φιλοτίμως εντείνετε τας προσπαθείας υμών, διά την αρτιωτέραν διεξαγωγήν των κοινών πραγμάτων και την ασφαλεστέραν εξυπηρέτησιν των κοινών συμφερόντων. Πάντες δε οι λοιποί συντρέχετε προθύμως τοις Κοινοτάρχαις και Επιτρόποις εις το ιερόν έργον αυτών, μετ' αυτών συνεργαζόμενοι υπέρ της προαγωγής των ιερών ιδρυμάτων και των έργων κοινής ωφελείας».

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΩΝ ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ Ο 10ος ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ 1928 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ «ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΩΝ ΜΟΝΩΝ
ΚΑΙ Ο 10^ος ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ
 ΤΟΥ 1928 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ
ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ «ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ»

Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές Ιερές Μονές με μεγάλη και θαυμαστή ιστορία και προσφορά υπάρχουν όχι μόνο στις εκκλησιαστικές επαρχίες των λεγομένων Νέων Χωρών (ήτοι Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Νήσων του Αρχιπελάγους), οι οποίες εξάλλου αποτελούν κανονικό έδαφος της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και σε άλλες περιοχές της ελληνικής επικράτειας που ευρίσκονται εντός των ορίων της Εκκλησιαστικής και κανονικής δικαιοδοσίας του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου.

Σύμφωνα λοιπόν με τον 10^ο όρο της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως του 1928, όπως ορθά υποστηρίζεται από πολλούς, οι Ηγούμενοι των Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών ανεξαρτήτως εάν ευρίσκονται σε έδαφος των εκκλησιαστικών επαρχιών των Νέων Χωρών ή εντός των εκκλησιαστικών ορίων των Μητροπόλεων του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου, επιβάλλεται εκκλησιολογικώς να μνημονεύουν το όνομα του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, καθώς και σε κάθε ιεροπραξία, όπως ακριβώς πράττουν και όλοι οι Μητροπολίτες των επαρχιών των Νέων Χωρών, οι οποίοι υπάγονται στην πνευματική και κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στο ίδιο ερμηνευτικό πλαίσιο του 10^ου όρου της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως, ο οικείος Ιεράρχης είτε διαποιμαίνει κάποια Μητρόπολη των Νέων Χωρών, είτε κάποια άλλη που ανήκει εντός των ορίων του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου, οφείλει να ενημερώνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο για τις αλλαγές που κάθε φορά λαμβάνουν χώρα στο ηγουμενοσυμβούλιο κάποιας Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής, η οποία ευρίσκεται και λειτουργεί εντός των εκκλησιαστικών ορίων της δικαιοδοσίας της Μητροπόλεώς του.

«ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΘΕΟΥ» ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ «ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»: Η ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΠαρεμβολΗ ΘεοΥ» επΙ της ΓΗς και «ΛΥτρον αντΙ πολλΩν»

Η ΜΗτηρ ΑγΙα ΜεγΑλη του ΧριστοΥ
ΠρωτΟθρονη ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΗ ΕκκλησΙα της ΚωνσταντινουπΟλεως
 και οι ΙεροπρεπεΙς ΦΥλακες του ΦαναρΙου

• Μνημειώδη κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989).

Προσφυώς και θεοπνεύστως έχει γράφει ότι το Φανάριον και οι Φαναριώτες αποτελούν ένα παράδοξο φαινόμενο, μια «Παρεμβολή Θεού», μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι του ανθρωπίνου γένους, αφού μπορούν επί αιώνες να υπερπηδούν τα εμπόδια και τις δυσκολίες των περιπετειών της ιστορίας και να επιβιώνουν διατηρώντας την «ιδιοπροσωπία» και την «αυτοσυνειδησία» του ευσεβούς Γένους μας.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων με θεία έμπνευση προσεγγίζει βιωματικά και οντολογικά το «είναι» και την «ταυτότητα» του Φαναρίου ως Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, διότι το Φανάρι κυρίως και εξόχως είναι Σταυρός και Ανάσταση Χριστού, είναι Σταυραναστάσιμη Εκκλησία που Χριστομιμήτως βιώνει το Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου της.

ΕΝΑΣ ΛΟΓΙΟΣ ΘΡΑΚΙΩΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ: Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΒΑΦΕΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ (1850-1933)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ενας λΟγιος ΘρακΙΩτης ΙερΑρχης

Ο ΜητροπολΙτης του ΟικουμενικοΥ ΠατριαρχεΙου

ΦιλΑρετος ΒαφεΙδης και η εποχΗ του (1850-1933)

·        Καταγωγή και σπουδές. Η είσοδός του στον κλήρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου Φιλάρετος Βαφείδης, κατά κόσμον Χρήστος, Θραξ στην καταγωγή από την πόλη των Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης, δευτερότοκος υιός του Ιωάννου και της Θωμαΐδος, εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1850. Θείος του ήταν ο πολύ μεμορφωμένος και λόγιος Μητροπολίτης Νικομηδείας Φιλόθεος Βρυέννιος και αδελφός του ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης Κωνσταντίνος Βαφείδης.

CAUSA HONORIS : ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ : Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΥΡΗΝΑΙΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος –Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS
ΤΑδε ΛΕγει ΜητροπολΙτης ΓΕρων ΧΑλκηδΟνος ΜελΙτων

Η ΟρθΟδοξος εν ΡουμανΙα ΕκκλησΙα
ως ΣυνΕκδημος και ΣυγκυρΗναΙος της ΠρωτοκλΗτου και ΠρωτοθρΟνου ΜητρΟς ΑγΙας ΜεγΑλης του ΧριστοΥ ΚωνσταντινουπολΙτιδος ΕκκλησΙας
 για την ΠανορθΟδοξη ΕνΟτητα ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

·   Μνημειώδη ιστορικά εκκλησιαστικά κείμενα - ομιλίες του εμφιλοσόφου και λογιωτάτου εν λογίοις αοιδίμου Φαναριώτου Ιεράρχου, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος για την θυγατέρα Ορθόδοξη εν Ρουμανία Εκκλησία.

Αναλογιζόμενοι το άνευ λόγου υπερβολής θεόπνευστον και θεοκίνητον  της ακραιφνεστάτης ορθοδόξου εκκλησιολογικής γραφής και συγγραφής του εμφιλοσόφου και λογιωτάτου, εμπνευσμένου και θεία επιφοιτήσει πεπνυμένου Φαναριώτου Ιεράρχου, αοιδίμου Μεγάλου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989), καταλαμβάνει άπαντες τους επιγενομένους βλαστούς του Φαναρίου και της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τα της υφηλίου πέρατα, ίλιγγος μέγας και έτι περισσότερο για το άκρως επίκαιρον των νουθετηρίων διδαχών και εν γένει ιερωτάτων παρακαταθηκών αυτού σε άπαντα τον Ορθόδοξον κόσμο για την διακονία και πραγμάτωση, έργοις και ουχί λόγοις, της Του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού θείας εντολής «ίνα ώσιν εν», ήτοι για την ευλογημένη, πολυπόθητη και περιπόθητη, Πανορθόδοξη Ενότητα.

«ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ» : ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤ΄ Ο ΑΝΤΑΛΛΑΞΙΜΟΣ» ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤ΄ Ο ΑΝΤΑΛΛΑΞΙΜΟΣ» ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

• Ο μόλις 43 ημερών επί του Θρόνου Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Στ΄ (1859-1930), εκπατρισθείς ως «ανταλλάξιμος», εθυσιάσθη ως «άδολον αρνίον», γενόμενος «λύτρον αντί πολλών», υπέρ της επιβιώσεως του μαρτυρικού Οικουμενικού Θρόνου.

• Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι «Μουφτεία» αλλά υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου βάσει πολλών Διεθνών Συνθηκών και όχι μόνον της Συνθήκης της Λωζάνης.

• Ο Οικουμενικός Θρόνος της Κωνσταντινουπολίτιδος Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας δεν αποτελεί «ίδρυμα του τουρκικού εσωτερικού δικαίου» αλλά «αυτοτελή οργανική κοινωνία, ιδιότυπο αυτοδύναμο θεσμό «sui generis» και ιδιότυπο νομικό πρόσωπο», που κατέχει «ipso jure» νομική υπόσταση αναγνωρισμένη υπό το Διεθνές Δίκαιο.

Εάν κάποιος προσπαθήσει να ανεύρει πρόσωπο Οικουμενικού Πατριάρχου κατά τους εσχάτους καιρούς και κυρίως μετά την υπογραφείσα Διεθνή Συνθήκη της Λωζάνης, στον οποίο να ενσαρκούται και να επαληθεύεται στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «δει τον ένα υπέρ των πολλών απολέσθαι», βέβαιον είναι και ιστορικώς μεμαρτυρημένον ότι το πρόσωπο αυτό δεν είναι άλλο από τον γευθέντα «το μαρτύριον της συνειδήσεως» αοίδιμο εν Πατριάρχαις Κωνσταντίνο τον Στ΄, ο οποίος καταγραφείς στις αψευδείς δέλτους της αδεκάστου ιστορίας ως ο «ανταλλάξιμος Ρωμηός Πατριάρχης» εθυσιάσθη υπέρ της επιβιώσεως του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, γενόμενος όντως «λύτρον αντί πολλών».

ΠΕΡΙ ΕΝΩΤΙΚΩΝ – ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΟΚΙΝΗΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΕΝΩΤΙΚΩΝ – ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΟΚΙΝΗΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ

·      Ο Εφέσου Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και η ψευδοένωση των εκκλησιών κατά τη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/1439).

Η συγκληθείσα Σύνοδος της Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/1439) υπήρξε η κορύφωση της απέλπιδος προσπάθειας της πολιτικής και της εν πολλοίς συρόμενης εκκλησιαστικής ηγεσίας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας να αντιμετωπίσει τον εξ Ανατολών κίνδυνο του Ισλάμ με την εξασφάλιση στρατιωτικής βοήθειας από τη Δύση υπό τον παποκίνητο όρο της αναγκαστικής και εκβιαστικά επιβαλλόμενης «Ενώσεως» των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως.

Οι προσδοκίες των «φιλενωτικών»

Η «ψευδοένωση» των Εκκλησιών έμεινε de facto κενό γράμμα επί χάρτου, αφού το ίδιο το Ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως ακύρωσε τα συμφωνηθέντα παρά το γεγονός ότι κατά τη δεδομένη χρονική στιγμή η μόνη σωτήρια παρέμβαση εφαίνετο ή πολιτικώς επροβάλλετο με «αριστοτεχνικό» τρόπο από τη λεγόμενη μερίδα των «φιλενωτικών», ότι θα μπορούσε να έλθει από την Δύση, εάν βέβαια ο Πάπας ικανοποιούμενος από την υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό την εξουσία της Τιάρας και του «Πρωτείου» του, ανελάμβανε την σχετική πρωτοβουλία να πείσει τους ευρωπαίους ηγεμόνες υπέρ του Βυζαντίου.

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ : ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

·  Δύο λησμονημένες έγγραφες εισηγήσεις του αοιδίμου Κομοτηναίου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου, οι οποίες εκφωνήθηκαν κατά την εν έτει 1930 συγκληθείσα «Γενικήν Προκαταρκτικήν Διορθόδοξον Επιτροπήν Πασών των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών εις Άγιον Όρος».

·  Η εκπολιτιστική αποστολή, προσφορά και δράση του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς όλους τους Ορθοδόξους λαούς στο διάβα των αιώνων.

Όταν την 8^ην Ιουνίου του 1930 συνήλθε στο Άγιον Όρος, υπό την προεδρία του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Α΄ (1922-1938), η Διορθόδοξη Επιτροπή προς συζήτηση διαφόρων εκκλησιαστικών ζητημάτων για την προπαρασκευή της μέλλουσας να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Πανορθοδόξων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Πρωτόθρονος   Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εκπροσωπήθηκε υπό του πεφωτισμένου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου, του πρώην καθηγητού της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και Μεγάλου Εκκλησιαστικού Ιστορικού, Μητροπολίτου Γέροντος Ηρακλείας Φιλαρέτου Βαφείδη και του περισπουδάστου Μητροπολίτου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γερμανού.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΙΚΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΙΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΔΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΙΚΟΥ ΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΙΝΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΔΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ
ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

· Ειρηνοποιός και εύλαλη πανορθόδοξη φωνή της Μητρός Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως «ίνα ώσιν εν».

·     Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως εγγυητής και θεματοφύλακας της Πανορθοδόξου Ενότητος.

·   Η Πανορθόδοξη ενότητα αποτελεί το μέγα ζητούμενο και ο υφέρπων εθνοφυλετισμός τον μεγάλο κίνδυνο, όπως εκφράζεται υπό του Πατριαρχείου Μόσχας.

·   Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ο ενοποιός και ενσαρκωτής του οράματος της Πανορθοδόξου Ενότητος.

Ο Μέγας Αρχιερεύς της Εκκλησίας, ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, στην λεγόμενη Αρχιερατική του Προσευχή προ της συλλήψεως και της Σταυρώσεώς του, απευθυνόμενος προς τον Θεό Πατέρα αναφέρεται εκτενώς και εναγωνίως στην τήρηση της ενότητος μεταξύ των μαθητών του λέγων: «Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».

Έκτοτε αδιαλείπτως η Ορθόδοξη Εκκλησία δέεται προσευχητικώς για την ενότητα του πληρώματος αυτής ως ενιαίου ευχαριστιακού σώματος με κεφαλή τον Ιησού Χριστό. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο πλαίσιο της Οικουμενικής, πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου αποστολής και αρχιδιακονίας του μέσα στον Ορθόδοξο κόσμο ενεργεί ενωτικά εν τω κοινώ συνδέσμω της αγάπης και της ειρήνης για την διατήρηση της πανορθοδόξου ενότητος ανάμεσα στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες στο διάβα των αιώνων και μέχρι σήμερα προσβλέπουν στην Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ως την κοινή τροφό και φιλόστοργο σκέπη των απανταχού Ορθοδόξων.

ΤΟΙΣ ΘΙΑΣΩΤΑΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΙΔΕΙΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ : Ο ΠΑΝΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ Ο ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΘΙΑΣΩΤΑΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΙΔΕΙΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

Ο ΠΑνυ ΠατριαρχικΟς και ΡωμηΟς
ΚωνσταντΙνος ΟικονΟμος ο εξ ΟικονΟμων

·   Η Ακοίμητη Συνείδηση του Ρωμαίηκου Γένους και ο Πάνυ Υπέρμαχος των Δικαίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Αθανάτου Ορθοδόξου Ρωμηοσύνης.

Ανεξίτηλη παραμένει στη συλλογική εκκλησιαστική μνήμη και κυρίως των εν Φαναρίω και εν Ελλάδι η εικόνα του αοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου Α΄ (1972-1991), όταν κατά την εν έτει 1987 επίσημη πατριαρχική επίσκεψή του στην θυγατέρα Εκκλησία της Ελλάδας, προσήλθε στην Ιερά μονή Ασωμάτων Πετράκη όπου μετά πάσης κατανύξεως ετέλεσε πατριαρχικό τρισάγιο επί του τάφου του αοιδίμου Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων (1780-1857), ο οποίος εταύτισε την όλη ύπαρξή του και ηνάλωσε την επιγεία ζωή του διακονώντας την ελληνορθόδοξη παιδεία του Γένους, υπερασπιζόμενος τα απαράγραπτα και αδιαπραγμάτευτα προαιώνια δίκαια και προνόμια του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνάμα αγωνιζόμενος εναντίον της επελάσεως των αλλοδόξων Βαυαρών, οι οποίοι έχοντας ως φανατικό μίσθαρνο όργανό τους τον δυτικόπληκτο κοραϊστή Αρχιμ. Θεόκλητο Φαρμακίδη έθεσαν σε εφαρμογή το ανίερο σχέδιό τους να διαλύσουν τον Ορθόδοξο εν Ελλάδι μοναχισμό, να αλλοιώσουν την λατρευτική και λειτουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να αποκόψουν εκκλησιαστικά το ξενόδουλο Βασίλειο της Ελλάδος από την μαρτυρικώς καθαγιασμένη και όντως εσταυρωμένη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία και τελικώς να καταντήσουν την αντικανονική και σχισματική επί δεκαεπτά έτη (1833-1850) «αυτοκέφαλη» Εκκλησία της Ελλάδος σε ένα είδος «κρατικής Εκκλησίας - υπηρεσίας» προκειμένου να την υποτάξουν, ελέγξουν, χειραγωγήσουν και ποδηγετήσουν σε απόλυτο βαθμό.

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ» : ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΤΕΣ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ (1979-2019) ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΥΣ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΤΕΣ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ (1979-2019)

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΥΣ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

·     Επετειακή ιστορική αφιερωματική γραφή επί τη συμπληρώσει τεσσαράκοντα ετών (1979-2019) από των ιερών εγκαινίων του περιλάμπρου Ιερού Καθεδρικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κομοτηνής, ο οποίος εθεμελιώθη, ανηγέρθη και ενεκαινιάσθη υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνού Α΄ (1974-2012).

Ο κτιριακός «ομφαλός» των λεγομένων «βυζαντινών Κουμουτζηνών» υπήρξε ανέκαθεν το βυζαντινό Φρούριο ή Κάστρο, το κατά πολλούς αποκαλούμενο και «θεοδοσιανό», όπου πέριξ αυτού συν τω χρόνω και στο διάβα των αιώνων ανιδρύθησαν τα βυζαντινά Κουμουτζηνά, όπως αποκαλεί το τότε «πόλισμα» της σημερινής Κομοτηνής ο Ιωάννης Στ΄ Καντακουζηνός, ενώ από τον Νικηφόρο Γρηγορά αναφέρονται ως «Κομοτηνά ή Κομοτηνή».

Η βυζαντινή πολίχνη των Κουμουτζηνών φιλοξένησε και εγκόλπωσε στοργικώς μέσα στα σωστικά σπλάχνα του βυζαντινού Κάστρου, σύμφωνα με αψευδείς γραπτές μαρτυρίες ξένων περιηγητών ήδη από τον 16ο μ.Χ. αιώνα -ίσως και παλαιότερα- Ιερό Ναό, ο οποίος πιθανότατα ευθύς εξ αρχής ήταν αφιερωμένος στο θεοτίμητο πρόσωπο της Υπερευλογημένης Υπεραγίας Θεοτόκου, και επί της εδαφικής εκτάσεως όπου εδέσποζε εκείνος ο αρχικός ναός, με το πέρασμα των αιώνων στην ακατάπαυστη ροή του πανδαμάτορος χρόνου, σε αλλεπάλληλες ενοικοδομητικές φάσεις ανηγέρθη εκ βάθρων, κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας, εν έτει 1800, ο σημερινός μεταβυζαντινός Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος επεξετάθη εκτενώς προς νότον και προς δυσμάς κατά το σωτήριο έτος 1832.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚOΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕIΟΝ - ΤΟ ΠΑΡAΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡIΑΣ : ΜΗΤΡΙΚOΣ ΦΙΛAΔΕΛΦΟΣ ΣYΝΔΕΣΜΟΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔOΞΟΥ ΕΝOΤΗΤΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟικουμενικOν ΠατριαρχεIον - Το παρAδοξον της ιστορIας

ΜητρικOς ΦιλAδελφος ΣYνδεσμος
ΠανορθοδOξου ΕνOτητος

ΑποστολικOτητα – ΟικουμενικOτητα - ΑρχιδιακονIα

·        Θρονική εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εορτή του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου.

Τα οντολογικά υπαρξιακά ιδιώματα του καθαγιασμένου μαρτυρικού και σταυραναστάσιμου σώματος της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας είναι η Αποστολικότητα, η Οικουμενικότητα και η Αρχιδιακονία αυτής στην καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία, όπου υπάρχει «αεί ζώσα» η Αλήθεια, η όντως ζωή και η εν Χριστώ αυθεντία εν Συνόδω. Το Φανάριον λοιπόν είναι διακονία σταυραναστάσιμη και όχι κοσμική εξουσία. Η δε Χριστομίμητη διακονία του είναι η ταυτότητά του.

Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυθείσα υπό του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου δεν χρειάζεται τα διακριτικά του κοσμικού κράτους ή ενός «Ορθοδόξου Βατικανού» διότι η τιμή και η δόξα της είναι «τα στίγματα του σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου» που την τρέφουν και την αναγεννούν και την μεταμορφώνουν αενάως μέσα στον χωροχρόνο, στο διάβα των δεκαεπτά αιώνων ζωής, προσφοράς και θυσιών.

Πρωτόκλητος ο ιδρυτής της Κωνσταντινουπολίτιδος Μητρός Εκκλησίας, πρωτόκλητος και η πρωτόθρονη πανορθόδοξη διακονία, προσευχή, θυσία και στοργή αυτής ανά την οικουμένη.

ΤΟ ΕΝ ΟΣΤΡΑΚΙΝΩ ΣΚΕΥΕΙ ΑΕΙΖΩΟΝ ΦΑΝΑΡΙΟΝ - ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΕΝ ΟΣΤΡΑΚΙΝΩ ΣΚΕΥΕΙ ΑΕΙΖΩΟΝ ΦΑΝΑΡΙΟΝ

ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

·    Στο Μαρτυρικόν Φανάριον οι ιστάμενοι και ανθιστάμενοι «τριακόσιοι της πίστεως» ίσως φαντάζουν ελάχιστοι ενώπιον των «πνευματικώς τυφλωμένων οφθαλμών» ενίων, αλλά, όμως ως ευλογημένο σώμα της των «Πενήτων Εκκλησίας» είναι στο «Σχέδιο του Θεού» απειράριθμοι, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε υπήρξε και δεν είναι ζήτημα «αριθμητικής».

·        Όσο διώκεται το Φανάρι τόσο ισχυρότερο καθίσταται, όσο υβρίζεται τόσο λαμπρότερο αναδεικνύεται, όσο σταυρώνεται, τόσο περισσότερο βιώνει την Ανάσταση του Χριστού, εν τέλει, όσο βιώνει την Ανάσταση, τόσο επιβεβαιώνεται ότι είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» επί της Γης και αληθώς «το παράδοξον της Αποστολικότητος και της Ιστορίας».

Είναι όντως παράδοξο και «αγγέλοις και ανθρώποις» μια σπιθαμή γης στο ακρότατο σημείο του Κεράτιου Κόλπου, όπου δεσπόζει  το λεγόμενο «διπλοφάναρον», το Φανάριον του Γένους ημών, να εγκολπώνει τα ιερά και όσια του γένους και της Πατρώας Ορθοδόξου Πίστεως, να είναι η Ιερά Καθέδρα, το πανίερον Κέντρον της Ορθοδοξίας. Αυτό το μαρτυρικώς καθαγιασμένο και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο ωσάν μέσα σε «οστράκινο ταπεινό σκεύος» τρέφεται και ζωογονείται από το θερμουργό Αίμα και Σώμα του Αρχιθύτου Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού, και μεταβάλλει αυτή την ευλογημένη σπιθαμή γης της Θεοτοκοφρουρήτου Βασιλίδος Πόλεως σε ουράνιο στερέωμα της Καθόλου Ορθοδοξίας απ’ όπου εκπηγάζουν από αιώνων νάματα Ορθοδόξου Θεολογίας, αναδεικνύονται Άγιοι Πατριάρχες και Μάρτυρες Χριστομίμητοι, εκπέμπεται το γνήσιο και ανόθευτο μήνυμα της Ορθοδοξίας προς όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αφού στον τόπο εκείνο αδιαλείπτως, αμεταθέτως και ακαταβλήτως κηρύσσεται Χριστός Εσταυρωμένος και Αναστάς εκ των νεκρών.

ΑΝΑΣΤΑ, Ω ΜΗΤΕΡ ΣΙΩΝ, ΜΗ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ : ΠΑΛΑΙΦΑΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ - ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΛΗΣΤΕΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΑΣΤΑ, Ω ΜΗΤΕΡ ΣΙΩΝ, ΜΗ ΚΑΘΕΥΔΕΙΣ 

ΠΑΛΑΙΦΑΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΛΗΣΤΕΣ

Με αφορμή τις διεκδικήσεις Αρμενίων, Αράβων και Ρώσων
 επί των Ελληνορθοδόξων Παναγίων Προσκυνημάτων στην Αγία Γη

Η επιλογή του τίτλου του παρόντος άρθρου μας δεν είναι διόλου τυχαία, αλλά ανταποκρίνεται απολύτως στην πραγματικότητα, η οποία έχει να κάνει με τις εκκλησιαστικά και εθνικά επικίνδυνες επιδιώξεις και διεκδικήσεις των Αρμενίων, Αράβων και Ρώσων επί των ελληνορθόδοξων προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους. Άλλοι επιδιώκουν την «αραβοποίηση», άλλοι την «αρμενοποίηση» και άλλοι τη «ρωσοποίηση» του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων. 

Διά τον λόγο αυτό ο τίτλος του άρθρου μας κάνει λόγο για «τρεις ληστές», οι οποίοι τα τελευταία 200 έτη προσπαθούν, ευκαίρως – ακαίρως, να αρπάξουν τα όσα το Γένος των Ελλήνων – Ρωμιών από αιώνων φυλάττει ως κόρην οφθαλμού στην Αγία Γη. Κάνοντας ένα πισωγύρισμα στον χρόνο έχουμε να διδαχθούμε πολλά και δι’ αυτών να κατανοήσουμε τα όσα συμβαίνουν εσχάτως στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων.Η παρακμή του Βυζαντίου και η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς την 29η Μαΐου του 1453 δυσχέρανε περισσότερο και την θέση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.