ΤΗ ΤΡΑΓΙΚΩΣ ΚΑΙ ΠΤΩΤΙΚΩΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣΗ ΤΟΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟ ΘΥΓΑΤΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ - Ο ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ "ΕΘΝΙΚΕΣ ή ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ"

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

VERBUM VERITATIS ERGA OMNES
ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ
 ΤΟΥ  ΠΟΛΥΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΙΚΟΥ
 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ  ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

ΤΗ ΤΡΑΓΙΚΩΣ ΚΑΙ ΠΤΩΤΙΚΩΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣΗ
 ΤΟΝ  ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟ ΘΥΓΑΤΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ο ΕΠΑΡΑΤΟΣ  ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ «ΕΘΝΙΚΕΣ ή ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ» ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

·   Η Λερναία Ύδρα της αιρέσεως του αντιευαγγελικού και αντιεκκλησιολογικού εθνοφυλετισμού διαιρεί επικίνδυνα την αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού σε Ελληνόφωνες, Σλαβόφωνες και Αραβόφωνες κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.

·    Το εθνικό ή φυλετικό αίμα δεν συγκροτεί το σώμα της αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αλλά το «αίμα και το σώμα του Χριστού ως Ευχαριστιακή Σύναξη επί το αυτό αντεξουσίων προσώπων με κεφαλή τον Χριστό άνευ διακρίσεων και αυθαιρέτων αξιολογικών κατηγοριοποιήσεων των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα.

·   Η εν τη Εκκλησία η αίρεση του «φυλετισμού ή εθνοφυλετισμού» αποτελεί την «κακόδοξη μήτρα» η οποία γέννησε το «Αυτοκέφαλον» στο όνομα του «Έθνους», τον αυτάρεσκο και εγωκεντρικό τοπικισμό και απομονωτισμό, ήτοι τον λεγόμενο «Εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», καθώς και την διχαστική διαίρεση και ενίοτε την βίαιη εθνικιστική μισαλλοδοξία εντός του Εκκλησιαστικού Σώματος.

· Η αίρεση του ενθοφυλετισμού σχετικοποιεί την ευαγγελική εν Χριστώ Αλήθεια και απολυτοποιεί την έννοια του Έθνους υπεράνω της Εκκλησίας προκαλώντας έριδες, φατρίες και σχίσματα στο αδιαίρετο και ενιαίο εκκλησιαστικό σώμα του Χριστού. Τούτο δε συντελείται διότι ο εθνοφυλετισμός είναι κοσμική πολιτική ιδεολογία ενώ η Εκκλησία «εν Χριστώ Οντολογία».

Στη ζωή της Εκκλησίας ως «Σώματος Χριστού» μέσα στο διάβα των αιώνων παραμένει ως ακατάλυτος γνώμονας και κανόνας για την ενότητά της ο εναγώνιος λόγος του Θεανθρώπου Χριστού, του Μεγάλου της Εκκλησίας Αρχιερέως, προς τον Θεό Πατέρα: «Πάτερ Άγιε τήρησον αυτούς εν τω Ονόματί σου ω δέδωκας μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιω. 17, 11-12). Η ενότητα της αδιαιρέτου, Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας είναι οντολογική -υπαρξιακή θα έλεγα- προϋπόθεση για την συγκρότηση του Εκκλησιαστικού Σώματος ως «Ευχαριστιακής Συνάξεως επί το αυτό αυτεξουσίων προσώπων με κεφαλή τον Χριστό» άνευ διακρίσεων και κατηγοριοποιήσεων μεταξύ των ζώντων μελών αυτής με αντιευαγγελικά και αντιεκκλησιολογικά εξωτερικά κριτήρια. Συνακόλουθα και η του Αποστόλου των Εθνών Παύλου προτροπή και εναγώνια νουθεσία προς τους Κορινθίους είναι: «παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, διά του Ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ίνα το αυτό λέγητε πάντες και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε καταρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και τη αυτή γνώμη» (Α. Κορ. 1, 10-11).

Δεν νοείται συγκρότηση της Εκκλησίας ως «Σώματος Χριστού» με κριτήρια που σχετίζονται με το φύλο, τη φυλή (φυλετική καταγωγή), τη γλώσσα, το χρώμα, τα ήθη, τα έθιμα, τις τοπικές παραδόσεις και τον εν γένει  διαφοροποιημένο πολιτισμό εκάστου μέλους αυτής. Ο θεόπνευστος λόγος του Αποστόλου Παύλου παραμένει αψευδής και ακατάλυτος μέσα στο αδιαίρετο σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εκφραζόμενος με σαφήνεια και απολυτότητα σε δύο αράδων λέξεις στην προς Γαλάτας Επιστολή του: «Πάντες γαρ υιοί Θεού εστέ διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού˙ όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού…» (Γαλ. 3, 26-29).

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΠΕΙΘΗΝΙΩΣ ΠΟΔΗΓΕΤΟΥΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΗΣ : Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΣ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ «ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ» ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΔΙΑΚΟΝΙΚΩΣ ΚΕΝΟΥΤΑΙ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ
ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΠΕΙΘΗΝΙΩΣ ΠΟΔΗΓΕΤΟΥΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΗΣ

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΣ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ
ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
«ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ» ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΔΙΑΚΟΝΙΚΩΣ ΚΕΝΟΥΤΑΙ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Ο ΑΟΙΔΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

·     Εάν οι αοίδιμοι Οικουμενικοί Πατριάρχες Ιωακείμ Γ΄ και Αθηναγόρας Α΄ έθεσαν τον θεμέλιο λίθο για τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, ο σοφός και συνετός Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989) υπήρξε ο απαράμιλλος διάκονος του οράματος αυτού και ο ακατάβλητος υπέρμαχος της Πανορθοδόξου Ενότητος, η οποία αποτελεί το «ανυποκρίτως μέγα ζητούμενο» σε εποχές πειρασμικής εξάρσεως του αντιεκκλησιολογικού και διχαστικού εθνοφυλετισμού ενίων.

·    Οι Εισηγητικοί Λόγοι του Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος στις τέσσερις Πανορθόδοξες Διασκέψεις (1961-1968) αποτελούν μνημειώδη κείμενα αφυπνίσεως της κοινής των Πανορθοδόξων Συνειδήσεως και αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες για την ιερή ευθύνη των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών προς τους ανθρώπους της κάθε εποχής που αναζητούν την Αλήθεια στο Πρόσωπο του Χριστού.

·     Τοις μετά Προσωπείου και απατηλής φενάκης δολίως προφασιζομένοις και ενδομύχως πονηρά, μάταια και ψευδή διαλογιζομένοις ένεκα του αντιεκκλησιολογικού διχαστικού εθνοφυλετισμού και της ματαιοδόξου μωροφιλοδοξίας περί την χωροταξία εδρών και θρόνων… 

Η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Πρωτεύθυνος και Πρωτόκλητος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως «εν τη οφειλετική μερίμνη αυτής ως Προκαθημένης» και Πρωτοθρόνου στη χορεία των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ουδέποτε εγκατέλειψε «ένεκα ακηδίας» τον σπόρο, τον οποίο έσπειρε ο αοίδιμος Μέγας Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ (†1912) με την κατά το έτος 1902 Εγκύκλιό του προς όλες τις Ορθόδοξες ανά την υφήλιο Εκκλησίες αποβλέποντας στην ουσιαστική, «έργοις και ου μόνον λόγοις», πραγμάτωση της Πανορθοδόξου Ενότητος και παρουσίας της Ορθοδοξίας «εν μια φωνή» στον σύγχρονο κόσμο. Τουναντίον, το μαρτυρικό και καθαγιασμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο εκαλλιέργησε κατά τις επόμενες δεκαετίες την ιδέα της συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου και τούτο ακόμη περισσότερο εντατικά και συντονισμένα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μάλιστα ανήλθε στον Οικουμενικό Θρόνο ο από Αμερικής, μέγας οραματιστής και κήρυκας της Πανορθοδόξου Ενότητος, αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α΄ (1948-1972), ο οποίος δια της Πατριαρχικής Εγκυκλίου του κατά το έτος 1951 επρότεινε την επανακατάρτιση του καταλόγου των θεμάτων που επρόκειτο να συζητηθούν στην μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο λόγω των πολλών εν τω μεταξύ υπό την ροπήν των νέων περιστάσεων προκυψάντων ζητημάτων.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ : ΒΛΑΣΤΟΙ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΑΜΕΤΑΘΕΤΟΙ - ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ

ΒΛΑΣΤΟΙ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΑΜΕΤΑΘΕΤΟΙ
ΟΙ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

·    Το φλέγον και ακανθώδες ζήτημα της ιδρύσεως «Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Δωδεκανήσου» κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα.

·      Ιστορικά-Εκκλησιαστικά έγγραφα εκ του προσωπικού αρχείου του Αποκρισαρίου (Αντιπροσώπου) του Οικουμενικού Πατριαρχείου παρά τη Εκκλησία της Ελλάδος, αοιδίμου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου.

Ακατάλυτος και ακατάργητος μέσα στον κτιστό χωροχρόνο παραμένει ο ζωογόνος ομφάλιος λώρος, ο οποίος συνδέει τους Ορθοδόξους Δωδεκανησίους μετά της φιλοστόργου και κοινής τροφού του Ρωμαίηκου Γένους πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, όπως αψευδώς έχει καταγραφεί στις σελίδες της απροσωπολήπτου και αδεκάστου παλαιάς και νεωτέρας εκκλησιαστικής ιστορίας του Οικουμενικού Θρόνου.

Ουδείς πολιτικός ή εκκλησιαστικός παράγοντας ηδυνήθη και καταλύσει τους όντως ακαταλύτους ιστορικούς κανονικούς και πνευματικούς εκκλησιαστικούς ιερούς δεσμούς των Ελλήνων Ορθοδόξων Δωδεκανησίων μετά του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο υπήρξε και παραμένει αστασιάστως και αμεταθέτως σκέπη και κραταίωμα των εκκλησιαστικών αυτών πατριαρχικών επαρχιών.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟΣ ΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1941-1944)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟΣ ΤΙΣ   ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ  ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ  (1941-1944)

·      Η μνημειώδης επιστολή διαμαρτυρίας του Αθηνών Δαμασκηνού Παπανδρέου προς τον πληρεξούσιο του Ράιχ στην Ελλάδα, Γερμανό Πρεσβευτή Γκύντερ Άλντενμπουρκ για την ανθελληνική δράση των Βουλγάρων στις Πατριαρχικές Επαρχίες της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης.

Όταν το βλέμμα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά το έτος 1941 εστράφη προς την Ελλάδα, η οποία κατήσχυνε τον ιταλικό μεγαλοϊδεατισμό και επεκτατισμό, οι συνήθεις «προθυμότατοι» Βούλγαροι  υπήρξαν οι πλέον επιτήδειοι σύμμαχοι των Γερμανών προκειμένου να επωφεληθούν και να πραγματοποιήσουν το παλαιό και ανεκπλήρωτο, πολυπόθητο και περιπόθητο όραμά τους για την ίδρυση της μεγάλης και κραταιάς Βουλγαρίας, στην οποία θα συμπεριελαμβάνοντο τα εδάφη της Δυτικής Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας.

Η πτώση λοιπόν της γραμμής άμυνας της Ελλάδος στα οχυρά Μεταξά και η διά του βουλγαρικού εδάφους είσοδος των γερμανικών στρατευμάτων στη Θράκη απετέλεσε για τους αδηφάγους Βουλγάρους την απαρχή της εκπληρώσεως των επεκτατικών σχεδίων τους σε βάρος της Ελλάδος, επειδή οι Γερμανοί προκειμένου να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους προς βορράν και γνωρίζοντες τους εκ του παρελθόντος μύχιους πόθους των Βουλγάρων, παρέδωσαν τα εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης στη στυγνή βουλγαρική κατοχή.

ΕΝΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ : ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΘΡΑΚΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ (1941-1944)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Εγγραφες ΚαταγγελΙες και ΔιαμαρτυρΙες
 της εν ΑθΗναις ΕπιτροπΗς ΜακεδΟνων και ΘρακΩν περΙ των ΒουλγαροκρατοΥμενων πατριαρχικων ΕλληνικΩν ΕπαρχιΩν
 κατΑ τον Β΄ ΠαγκΟσμιο ΠΟλεμο (1941-1944)

Όταν κατά τον Απρίλιο του 1941 κατέρρευσε το μέτωπο και οι σιδηρόφρακτες ορδές των Γερμανικών ναζιστικών στρατευμάτων εισήλθαν στην ελληνική γη, εγένετο η απαρχή για τα νέα δεινά στις ελληνικές πατριαρχικές επαρχίες της Δυτικής Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας επειδή κατόπιν της αποφάσεως του Γ΄ Ράϊχ οι Βούλγαροι σύμμαχοι αυτών εγκατεστάθησαν στις ως άνω ειρημένες πολυμαρτυρικές περιοχές, όπου ως στυγνοί κατακτητές έθεσεν σε εφαρμογή ή μάλλον σε συνέχεια από την περίοδο 1912-1918 το ανίερο εθνικιστικό και αλυτρωτικό επεκτατικό σχέδιό τους για τον αφελληνισμό και εκβουλγαρισμό παντός του ελληνορθοδόξου πληθυσμού των επαρχιών αυτών της ακριτικής ελληνικής γης.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΚΑΙ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1940-1944)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός -Νομικός κ. Ιωάννης  Ελ. Σιδηράς

Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΚΑΙ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (1940-1944)

Με την κατάρρευση του μετώπου, επακολούθησε η ξενική κατοχή και η αντίσταση συνάμα του περήφανου λαού μας. Τότε ακούστηκε και το άλλο όχι, το οποίο διεκήρυξε επισήμως ο Κομοτηναίος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Φιλιππίδης(1938-1941), ο από Τραπεζούντος, ο οποίος ευθαρσώς αρνήθηκε να συμμετάσχει στην συμβολική παράδοση της πόλεως των Αθηνών και εδήλωσε με παρρησία ότι: «Ο αρχηγός της Εκκλησίας δεν παραδίδει την πρωτεύουσα της πατρίδας του εις ουδένα ξένον. Ο αρχηγός της Εκκλησίας ένα καθήκον έχει: να φροντίσει διά την απελευθέρωσιν αυτής».

Όταν επίσης εζητήθη από τον ίδιο να ορκίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος και πάλι αρνήθηκε, λέγοντας ότι: «Ο αρχηγός της Εκκλησίας δεν δύναται να ορκίσει κυβέρνηση σχηματιζόμενη υπό την διοίκηση του εχθρού της πατρίδος».

«EXPRESSIS VERBIS ERGA OMNES»: Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΩΣ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«EXPRESSIS VERBIS ERGA OMNES»

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΩΣ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
 ΚΑΙ Τα περΙ ΙδρΥσεως ΜΙΑς και ΑδιαιρΕτου
 ΑυτοκεφΑλου ΟρθοδΟξου εν ΟυκρανΙα ΕκκλησΙας

·     Η υπό του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου απόδοση του αυτοκεφάλου ως μόνη σωστική προϋπόθεση για την ενότητα της εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ως πολυδαίδαλος λαβύρινθος λογίζεται το λεγόμενο εκκλησιαστικό Ουκρανικό ζήτημα, το οποίο κατέστη εσχάτως ένας απολύτως άλυτος «Γόρδιος Δεσμός»  με όντως σοβαρές πανορθόδοξες εκκλησιαστικές συνέπειες. Όταν όμως ο «Γόρδιος Δεσμός» παραμένει ένα ακανθώδες άλυτο ζήτημα,  τότε κόπτεται οριστικώς, αμετακλήτως και τελεσιδίκως.

Το Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Πατριαρχείο φέροντας το προαιώνιο και τω όντι σταυρικό προνόμιο για την θεόσδοτη ενότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και εν ταυτώ για την άρση των πάσης φύσεως σχισμάτων και διαιρέσεων στο ένα και αδιαίρετο σώμα της Αγίας Ορθοδοξίας, καλείται ως ο μόνος εγγυητής της πανορθοδόξου ενότητος να κόψει τούτο τον Γόρδιο Δεσμό της πολυδιηρημένης εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας αποκαθιστώντας εγκύρως και αυθεντικώς την ενότητα εντός του μαρτυρικού σώματος αυτής μέσω της παραχωρήσεως του αυτοκεφάλου διοικητικού καθεστώτος για να συντελείται ορθοδόξως και εκκλησιαστικώς κανονικά το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας των Ορθοδόξων αδελφών Ουκρανών.

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ : Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
  (19^ος - 20^ος Αιώνας έως και Σήμερον)

· Η ανά τους αιώνες υπαγωγή του Θεοτοκοσκέπαστου Αγίου Όρους στην απολύτως κυριαρχική εκκλησιαστική κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου διασφαλίζει την Πανορθόδοξη Ενότητα και νεκρώνει κάθε τάση εθνοφυλετισμού (εθνικισμού).

·   Η μοναστική και ασκητική συνύπαρξη Αγιορειτών Πατέρων διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής στην Αθωνική Πολιτεία υπό το Ωμοφόριο του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου ως του αποκλειστικώς και κυριαρχικώς μόνου Δεσπότου και της  Υψίστης εκκλησιαστικής Κεφαλής « στο Περιβόλι της Παναγίας» αποτελεί την βιωματικώς  και εμπράκτως κατάλυση του εθνοφυλετισμού.

Η Πρωτόθρονος κα Πρωτεύθυνος στη χορεία των ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών, Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία αίρει αδιαλείπτως επί των ώμων αυτής τον Σταυρό της Πρωτοδιακονίας για την θεοειδή ενότητα των πανορθοδόξων και ως ακατάβλητος αμύντορας αποκρούει τα βέλη των ερίδων, διχοστασιών και σχισμάτων που γεννά ο εθνοφυλετισμός (εθνικισμός) όταν στο πάντιμο και Άγιο σώμα της Ορθοδοξίας εμφιλοχωρεί το αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό και αντισωτηριολογικό κριτήριο της διακρίσεως και του διαχωρισμού των μελών του χριστεπωνύμου πληρώματος που δεν είναι άλλο από την εθνοφυλετική καταγωγή.

Ο Ευαγγελικός Λόγος της Του Χριστού μόνης Αληθείας δεν «ομοιογενοποιεί αλλά ενοποιεί» τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Του Χριστού Εκκλησίας στην οποία «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ Πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28-29).

Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ

·  Οι εθνοφυλετικές-αντικανονικές και αντεκκλησιολογικές βάσεις του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου (1833-1850) και οι μέχρι σήμερα συνέπειες στα εκκλησιαστικά πράγματα.

·     Η Ελλαδική Εκκλησία με το εκκλησιαστικό πραξικόπημά της εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε το κακό παράδειγμα στους Βαλκάνιους ν’ αποκοπούν από το Φανάρι.

Η κακοδαιμονία, δυστυχώς, των εκκλησιαστικών σχέσεων ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ελλαδική Εκκλησία έχει την απαρχή της στην πραξικοπηματική, αντικανονική και με κριτήρια εθνοφυλετικά (εθνικιστικά) αυτοανακήρυξη του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου.

Ο πρώτος θεωρητικός εμπνευστής της αντικανονικής αποκοπής και βιαίας συγκρούσεως των αρχιερέων της Παλαιάς Ελλάδος με την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο θιασώτης του διαφωτισμού, του ουμανισμού και του εθνοκεντρισμού, ο Αδαμάντιος Κοραής. Ο ίδιος είχε ως βάση της σκέψεώς του περί τα εκκλησιαστικά τον ακραίο και ξένο προς το πνεύμα και την υπερεθνική-οικουμενική υπόσταση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εθνοφυλετισμό και γι’ αυτό πίστευε και διεκήρυττε ότι η ίδρυση ανεξάρτητου εθνικού κράτους πρέπει να συνοδεύεται με την ίδρυση και «Εθνικής Εκκλησίας». Τα κριτήρια του Κοραή ήταν εθνοφυλετικά ή εθνοτικά και σε καμμία απολύτως περίπτωση κανονικά και κυρίως εκκλησιολογικά. Αυτές οι απόψεις του περί τα εκκλησιαστικά πράγματα είναι οι βάσεις του γνωστού στους κύκλους των εκκλησιαστικών ιστορικών δόγματος του λεγόμενου «Εκκλησιαστικού Κοραϊσμού».

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο «ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΟΣ»: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΗΣ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒαρθολομαΙος ο «ΣταυροπηγιακΟς»

ΠερΙ της ΙερΑς ΠατριαρχικΗς και ΣταυροπηγιακΗς

ΜονΗς ΥπεραγΙας ΘεοτΟκου ΕικοσιφοινΙσσης ΠαγγαΙου

·    Τιμητική ιστορική πατριαρχική γραφή του Κωνσταντινουπόλεως και Αρχιποίμενος των Εκκλησιαστικών Πατριαρχικών Επαρχιών των Νέων Χωρών Βαρθολομαίου Α΄στην του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου Επετηρίδα (Ημερολόγιο) του σωτηρίου έτους 2018,  επί τη πανευφροσύνω επετείω της συμπληρώσεως 1500 ετών από της θαυμαστής ιδρύσεως της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου της Αχειροποιήτου του Παγγαίου, της επονομαζομένης Εικοσιφοινίσσης.

Ως ακατάλυτος και υπερβατικός του κτιστού χωροχρόνου ομφάλιος ζωτικός λώρος λογίζεται και τω όντι είναι η ιστορική, εκκλησιαστική, κανονική και πνευματική σύζευξη του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου των Πανορθοδόξων  Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά των ιερωτάτων στο διάβα των αιώνων και μέχρι τούδε σεβασμάτων αυτού, ήτοι των Ιερών Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών στις Πατριαρχικές Εκκλησιαστικές Επαρχίες των Νέων Χωρών (Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Νήσων του Αρχιπελάγους) και αλλαχού της ελλαδικής γης αλλά και απάσης της υφηλίου, οι οποίες αποτελούν κανονικό έδαφος της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και του εκάστοτε Πρωτοκαθηγουμένου αυτής Οικουμενικού Πατριάρχου ούτινος και μόνον αυτού το πάνσεπτο όνομα κανονικώς και εκκλησιαστικώς μνημονεύεται "εν απάσαις ταις θείαις λειτουργίαις, ιεραίς ακολουθίαις και λοιπαίς ιεροπραξίαις" ως του όντως μόνου και ενός Δεσπότου και Προστάτου αυτών ανά τους αιώνες και έως εσχάτων και τερμάτων αιώνος.

Ο ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ ΣΥΜΕΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

 Ο ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ ΣΥΜΕΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

«ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

     Οι Ιεροφάντες Φαναριώτες Ιεράρχες του 20^ου αιώνος, από της εποχής του αοιδίμου και μεγάλου εν Πατριάρχαις Ιωακείμ Γ΄ του οραματιστού και μεγαλοπνόου, κατά την δευτέρα Πατριαρχεία αυτού (1901-1912) και έτι περισσότερο κατά την μακρά Πατριαρχεία του από Αμερικής αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου Α΄ (1948-1972) του «Ειρηνοποιού και Γεφυροποιού» εγαλουχήθησαν με το πολυπόθητο και περιπόθητο μέγα όραμα της χριστιανικής ενότητος «ίνα ώσιν εν».

    Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Συμεών (+2002), μετέπειτα γέρων Νικομηδείας, ο οποίος ως μέλος της πατριαρχικής αυλής επί Πατριάρχου Μαξίμου Ε΄ (1946-1948) και κυρίως επί της Πατριαρχείας Αθηναγόρου Α΄, οπότε και ανεδείχθη Αρχιερεύς, εβίωσε τους οραματισμούς και τις ελπίδες της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας καθώς και τις άοκνες και ανύστακτες προσπάθειες του τότε Προκαθημένου αυτής να θραύσει τους παγετώνες αιώνων ανάμεσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις λοιπές Χριστιανικές «Εκκλησίες» προκειμένου να τεθούν, άνευ φόβου και πάθους, οι υγιείς θεολογικές βάσεις για να επιτευχθεί το ούτως ή άλλως δυσχερέστατο και δυσθεώρητο εγχείρημα και αποτέλεσμα της χριστιανικής ενότητος ή έστω της αγαστής και ειλικρινούς συνεργασίας κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επί κοινών και φλεγόντων ζητημάτων, τα οποία απασχολούν και ενδιαφέρουν την σύνολη ανθρωπότητα. Το όραμα βέβαια της παγχριστιανικής ενότητος επολεμήθη και πολεμείται μετά μένους μέχρι και σήμερα, χαρακτηρισθέν ως ανίερο, προδοτικό, εωσφορικό και τόσα άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».

CAUSA HONORIS : ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΩΪΔΗΣ - ΠΡΩΤΟΣ ΑΙΡΕΤΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΑΙΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΩΪΔΗΣ

ΠΡΩΤΟΣ ΑΙΡΕΤΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΑΙΩΝ

Ο Νικόλαος Ζωίδης, ή αλλιώς Νικόλαος Ζωΐδης - Μπάσμπας όπως ήταν γνωστός, γιος του Χατζηκωνσταντή και της Βασιλικής Ζωΐδη, υπήρξε γέννημα θρέμμα του χωριού Δόλιανη της περιφέρειας Ζαγορίου Ιωαννίνων. Ήταν Ηπειρώτης, ο οποίος ακολούθησε δωδεκαετής τον ξενιτεμένο πατέρα του Κωνσταντή και τη μητέρα του Βασιλική στην Κομοτηνή. Αφού επεράτωσε την βασική εκπαίδευσή του στην Κομοτηνή, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το εμπόριο και σε ηλικία μόλις 22 ετών άνοιξε το μοναδικό τότε στην Κομοτηνή κατάστημα νεωτερισμών. Συνεταιρίστηκε με τον αδελφό του Ιωάννη, ο οποίος αργότερα υπήρξε ταμίας της Ιονικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη. Μαζί με τον αδελφό του είχαν στην Κομοτηνή τις αντιπροσωπείες διαφόρων εργοστασίων της Σμύρνης, της Κωνσταντινουπόλεως, της Μυτιλήνης και διάφορες ασφαλιστικές εταιρείες ζωής και πυρός.

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ «ΥΔΡΟΧΟΪΚΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ «ΥΔΡΟΧΟΪΚΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

Η συνάντηση και συνύπαρξη  της δήθεν φωτεινής «γνώσεως» με την «Νέα Εποχή» αποσκοπεί να προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο, όπως μεγαλόστομα διακηρύττει, την πλήρη γνώση και αλήθεια της ζωής  και του θανάτου. Η γνώση για τους «Νεοεποχίτες» είναι η «σωτηρία»  και η πλήρης «απελευθέρωση» του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει ο Θεός του Χριστιανισμού.

Διαμέσου τάχα της γνωστικής εμπειρίας σε διάφορα επίπεδα είναι δυνατή η διαμόρφωση ενός άλλου τύπου ανθρώπου, ενός υπερανθρώπου, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται. Σημειώνεται, ότι ήδη ο Ναζισμός στην εποχή του είχε προτείνει ένα ανάλογο μοντέλο ενός νέου- υπερανθρώπου, μιάς περιούσιας φυλής, ενός εκλεκτού λαού ή έθνους.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄ : «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ  Β΄

«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ»

Βιβλιοπαρουσίαση από τον  Ιωάννη Ελ. Σιδηρά
Θεολόγο – Εκκλησιαστικό Ιστορικό– Νομικό

Σε καιρούς αναλήθειας ή μάλλον ψεύδους και χαλκευμένων φημών στο πλαίσιο μιάς προπαγανδιστικής παραπληροφορήσεως εν μέσω δεινής οικονομικής αλλά κυρίως πνευματικής κρίσεως και καταπτώσεως, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος ο Β΄ ετόλμησε και έγραψε κατ’ αλήθειαν, ένα αξιόλογο και τεκμηριωμένο επί αδιάψευστων ιστορικών πηγών και δεδομένων πόνημα, το οποίο αφορά την «Εκκλησιαστική περιουσία και την μισθοδοσία του κλήρου» της Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΣΤΕΛΛΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΑΝΝΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑΝΑΚΗ - ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Α.Π.Θ. : ΠΤΥΧΕΣ ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΣΤΕΛΛΙΟΥ ΚΑΙ
ΒΙΑΝΝΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑΝΑΚΗ

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Α.Π.Θ.

ΠΤΥΧΕΣ ΣΧΕΣΕΩΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

ΣΤΟΝ 20^ο ΑΙΩΝΑ

(Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη 2017, σσ. 219 + 52)

Βιβλιοπαρουσίαση – Σχολιασμός Εκδόσεως

Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός

Η μετοχή στις αλήθειες κάθε βιβλίου, το οποίο εκδίδεται και κυκλοφορεί, είτε είναι περισσότερο είτε ολιγότερο επιστημονικό, αποκαλύπτει τόσο στον απλό αναγνώστη, όσο και στον ειδικό επιστήμονα και μελετητή έναν «άγνωστο κόσμο» γεγονότων και προσώπων, αιτίων και αιτιατών, αντικειμενικών ή υποκειμενικών αληθειών, πιστευμάτων και ιδεολογημάτων. Σε κάθε περίπτωση όμως το βιβλίο ως πόνημα ενδιαθέτου σκέψεως και μυσταγωγίας πνεύματος έχει κάτι να εισφέρει στον ειδήμονα ή μη αναγνώστη, ο οποίος ακορέστως αναζητά την γνώση και το δυσχερέστερο αυτής, την Αλήθεια.

Η έκδοση του νέου επιστημονικού ιστορικού πονήματος του πολυγραφότατου και εμπνευσμένου συγγραφέως, Σεβ. Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέου Νανάκη, Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, υπό τον τίτλο: «Πτυχές Σχέσεων Εκκλησίας – Πολιτείας κατά τον 20^ο αιώνα» (Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη 2017, σσ. 219 + 52), αποτελεί έναν ακόμη επιστημονικό ερευνητικό κρίκο στο όλο πολυδιάστατο και πολυσχιδές συγγραφικό έργο του στο πλαίσιο τόσο των ακαδημαϊκών ενδιαφερόντων και καθηκόντων του όσο και της εν τη Εκκλησία Χριστομιμήτου λευϊτικής διακονίας του και μάλιστα ως λογίου Φαναριώτου Ιεράρχου, ο οποίος μυσταγωγεί το μυστήριο της Εκκλησίας στην Πατριαρχική μεγαλόνησο Κρήτη. Η δε βιβλιοπαρουσίαση του νέου αυτού επιστημονικού πονήματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, ο οποίος διά τον γράφοντα υπήρξε και παραμένει αμεταθέτως πολυφίλητος και πολυσέβαστος Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος και «Ακαδημαϊκός Ανάδοχος» της μετά απαθούς πάθους ενασχολήσεώς μας περί την ιστορία του πολυμαρτυρικού και Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου μας κατά τις μεταπτυχιακές σπουδές μας στον ιστορικό κλάδο της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., η βιβλιοπαρουσίαση, λέγω, δεν αποτελεί μία τυπική υποχρέωση ή ένα ανούσιο καθήκον, αλλά ελαχίστη γραπτή δημοσία κατάθεση και δώρημα ψυχής του «αεί διδασκομένου» μαθητού προς τον εμπνευσμένο «αεί Διδάσκαλό» του.

CAUSA HONORIS - ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΔΙΗΓΟΥΜΕΝΟΣ: ΧΡΥΣΟΥΝ ΙΩΒΗΛΑΙΟΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ (1973-2018) ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α´

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΒαρθολομαΙος ΔιηγοΥμενος…

ΧρυσοΥν ΙωβηλαΙον
τεσσαρακονταΠΕΝΤΑετοΥς ΑρχιερατεΙας (1973-2018)
του ΟικουμενικοΥ ΠατριΑρχοΥ ΒαρθολομαΙου Α´

Συμπληρώνονται την 25^η Δεκεμβρίου του 2018, κοσμοσωτήριος ημέρα των Χριστουγέννων, τεσσαράκοντα και πέντε έτη από την εις επίσκοπον χειροτονία του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου του Α´, ο οποίος κατά την πανηγυρική Πατριαρχική και Συνοδική θεία λειτουργία των Χριστουγέννων του 1973 έλαβε τον τρίτο βαθμό της ιερωσύνης αναδειχθείς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας.

Το Χρυσούν Ιωβηλαίον, κατ’ ευδοκία Θεού, της τεσσαρακονταπενταετούς καρποφόρου και αγλαοκάρπου Αρχιερατείας του Ιμβρίου Πρωθιεράρχου και Πρωτεπισκόπου της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί ευλογημένη ευκαιρία να γευθούμε από κειμένου επετειακού τα όσα «ιδία χειρί» ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε άλλη προ ολίγων ετών επετειακή περίσταση έγραφε και κατέθετε διηγούμενος περί της ζωής του και της πνευματικής διακονίας του ως Φαναριώτου κληρικού επί 57 έτη (1961-2018) και ως Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού επί τεσσαράκοντα και πέντε έτη (1973-2018).

CAUSA HONORIS : Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS
Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

Με αφορμή την συμπλήρωση 27 ετών από της εκλογής του Πρωτοθρόνου της Ορθοδοξίας Πατριάρχου Βαρθολομαίου
στον Πρωτόκλητο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.

Συμπληρώθηκαν «Χάριτι Θεού» 27 συναπτά έτη από της εκλογής του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄ (1991) στον μαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της Μητρός Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος  Εκκλησίας.

Με αφορμή το ευλογημένο αυτό γεγονός για ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο αναδημοσιεύουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το πόνημα του λογίου Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. π. Δοσιθέου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας, υπό τον τίτλο: «Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο». Τα αποσπάσματά αυτά σκιαγραφούν εν πολλοίς αγνώστες για τον πολύ κόσμο πτυχές της προσωπικότητος του Πρωτοθρόνου Πρωτεπισκόπου της Ορθοδοξίας, Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ
 ΕΝ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΩ ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ 

·         Από τις αγκάλες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην αυθαίρετη και αντικανονική  υποταγή στον Μόσχας

·         Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος και της ευστάθειας των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως διαχρονικός ανά τους αιώνες εγγυητής της Πανορθοδόξου Ενότητος ήδη από το έτος 1872 κατεδίκασε στην Μεγάλη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως τον εθνοφυλετισμό (εθνικισμό) εντός της Εκκλησίας ως αίρεση, όταν η αντικανονική και σχισματική Βουλγαρική Εκκλησία αυτοανακήρυξε αυθαιρέτως την αυτοκεφαλία της με εθνοφυλετικά και όχι εκκλησιολογικά και κανονικά κριτήρια επιδιδόμενη σε έναν άκρατο και άκριτο εθνικιστικό προσηλυτισμό καθώς διακονούσε ανορθοδόξως τα εθνικιστικά κι μεγαλοϊδεατικά επεκτατικά σχέδια του Βουλγαρικού κράτους σε βάρος των πατριαρχικών ελληνορθοδόξων πληθυσμών της Μακεδονίας και Θράκης. Ο κίνδυνος λοιπόν του εθνοφυλετισμού ως άκρως διχαστικής και διαιρετικής αντιευαγγελικής και αντιεκκλησιολογικής ιδεολογίας εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας φαίνεται ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως επανήλθε στο προσκήνιο και τούτο μαρτυρείται ήδη από το 1992 στην πολύπαθη και μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία βιώνει επωδύνως σχίσματα και διχοστασίες στο σώμα του Χριστεπωνύμου πληρώματος αυτής.

Ιχνηλατούντες επί της ιστορικής διαχρονικής σχέσεως της Εκκλησίας της Ρωσίας με το παλαίφατο πνευματικό ιστορικό κέντρο του Γένους των «Ρως», που ήταν και παραμένει το Κίεβο, καθώς και τον καταλυτικής και κομβικής σημασίας ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είναι η Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και για το Πατριαρχείο της Μόσχας, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η εκκλησιαστική οργάνωση και μετέπειτα χειραφέτηση μέσω της αυτοκεφαλίας και της αποδόσεως της πατριαρχικής αξίας και τιμής στην Εκκλησία της Ρωσίας οφείλεται στην πρωτόθρονη Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία.

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΙΣ : Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΙΣ

ΤΑ «ΕΚΤΟΣ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Δογματικό ή Κανονικής φύσεως Ζήτημα;

Η Εκκλησία και μόνον η Εκκλησία «Εν Συνόδω», ως «ταμιούχος της θείας χάριτος» και έχουσα μόνη αυτή την Θεόθεν πνευματική εξουσία να ρυθμίζει τα της πνευματικής βιοτής ζητήματα του κλήρου και του χριστεπωνύμου πληρώματος αυτής, πολλάκις κάνει χρήση του «κατ’ οικονομίαν» προκειμένου να ωφελήσει πνευματικώς τα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, είτε αυτά είναι κληρικοί είτε λαϊκοί, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει «λεπτά και ευαίσθητα» πνευματικά ζητήματα, τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης εξοικονομήσεως.

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν έτει σωτηρίω 2016 είναι πλέον γεγονός, απτή και ορατή πραγματικότητα, γι’ αυτό σε πολλές των περιπτώσεων γίνεται λόγος στους Θεολογικούς και εν γένει στους εκκλησιαστικούς κύκλους ότι θα έπρεπε η Ορθόδοξη Εκκλησία «Εν Συνόδω» να προβεί σε γενναία «τομή» και να λάβει πανορθοδόξου κύρους και ισχύος απόφαση σχετικά με το μέχρι και σήμερα παραμένον «ανοιχτό» ζήτημα της δυνατότητος ή μη τελέσεως δεύτερου γάμου των χηρευόντων κληρικών, πρεσβυτέρων και διακόνων. Τούτο όμως δεν θα συμβεί, επειδή στον κατάλογο των θεμάτων τα οποία πρόκειται να συζητηθούν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο δεν περιλαμβάνεται το συγκεκριμένο ζήτημα, αν και κατά το α΄ ήμισυ του 20^ου αιώνος το εν λόγω ζήτημα είχε βρεθεί στο προσκήνιο των θεολογικών συζητήσεων αρχικώς του Α΄ Πανορθοδόξου Συνεδρίου που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη (1923) και εν συνεχεία στις κατά καιρούς συναντήσεις των εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο πλαίσιο του διορθοδόξου διαλόγου και της καταρτίσεως του καταλόγου των προς συζήτηση θεμάτων υπό της μελλούσης να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων. Θα μπορούσε βέβαια να αποτελέσει ζήτημα προς εξέταση από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες σε μία μελλοντική Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ- «ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»: ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ «ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ».

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός  Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«ΕΛΘΕ ΚΑΙ ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ»

ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ
 ΤΗΣ ΕΝ ΣΥΝΟΔΩ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
«ΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑΣ ΚΑΛΕΙ», «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

·  Η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως συγκαλεί την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «Σώμα Χριστού» σε Συνοδικό Ευχαριστιακό Σώμα εν Χριστώ Αδελφών

·  Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι σωματείο, σύλλογος, συντεχνία, δημόσια υπηρεσία ή παρασυναγωγή αλλά «Ευχαριστιακή Σύναξη ελευθέρων προσώπων επί το αυτό με κεφαλή τον Χριστό»

· Ο Παράκλητος της Αληθείας καλεί τους Επισκόπους της Εκκλησίας στην θαυμαστή Πεντηκοστή της Μεγάλης Συνόδου και τίς ο αρνησάμενος και έτι αρνούμενος την φωνή Αυτού;

·    Οι Σύνοδοι οδηγούνται υπό του Παρακλήτου της Αληθείας «εις πάσαν την αλήθειαν» και οι μετέχοντες Επίσκοποι είναι «συνεργοί» του Παναγίου Πνεύματος στο Μυστήριο της Πεντηκοστής ενώ οι απέχοντες αρνούνται την κλήση του Παρακλήτου

Η Μήτηρ και κοινή τροφός πάντων Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού έχουσα γνώση και συνείδηση ότι είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού με «εύλαλη φωνή», καθοδηγούμενη και εμπνεόμενη υπό της «βιαίας πνοής» του Παναγίου και τελεταρχικού και εν Αυτή «αεί ενοικούντος» Πνεύματος της Αληθείας καλεί, συνεχώς και αδιαλείπτως, τους πάντες, κλήρο και λαό, «εις ενότητα πίστεως», σε «Ευχαριστιακή Συνοδική Σύναξη επί το αυτό εν Χριστώ Ιησού», σε «κοινωνία Πνεύματος και ποτηρίου αιωνίου ζωής», «ίνα ώσιν εν». Ακούσαμε και συνειδητοποιήσαμε άραγε την «κλήση του Παρακλήτου» ή καθεύδομεν τον «ύπνον του δικαίου» και επαναπαυόμενοι στην φιλαυτία, την αυταρέσκεια και την αυτοεπιβεβαίωση του εωσφορικού μεταπτωτικού εγωισμού της κτιστής φύσεώς μας αρνούμεθα την «κλήση του Παναγίου Πνεύματος», την «εύλαλη φωνή» και «βιαία πνοή», εν τέλει, την «άκτιστη ανακαινιστική και μεταμορφωτική ενέργεια» του;

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το Οραμα
 της ΑγΙας και ΜεγΑλης
ΠανορθοδΟξου ΣυνΟδου

ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΌΤΗΤΟΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΠΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΟΥ Γ΄ ΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ Α΄

· Οι Εγκύκλιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τα έτη 1902 και 1920 απετέλεσαν τους καταστατικούς εκκλησιαστικούς χάρτες της Πανορθοδόξου Ενότητος και της προπαρασκευής για τη Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Ενότητος

·   Η ακατάβλητος αγαπητική και ενοποιητική πρωτοδιακονία του πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στη χορεία των πανορθοδόξων ενσαρκώνει την εναγώνια προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές και Αποστόλους της Εκκλησίας «ίνα ώσιν εν»

Το πρώτο και έσχατο μέλημα του πρωτοθρόνου και πρωτευθύνου στην χορεία των Ορθοδόξων Εκκλησιών Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την διαχρονική πρωτοδιακονία της αγάπης και αρχιδιακονία της αυτοθυσιαστικής προσφοράς του υπήρξε και παραμένει η ενότητα των Πανορθοδόξων, όπως αυτή υποστασιοποιείται και ενσαρκώνεται στην εναγώνια προτροπή και ρήση του Κυρίου «ίνα ώσιν εν».

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
 ΚΑΙ Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΩΣ ΜΟΡΦΩΜΑ  ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Το πρόβλημα της κυριότητος των εδαφών της Μακεδονίας στο ιστορικό πλαίσιο της ψυχορραγούσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας -αυτό είναι το λεγόμενο Μακεδονικό Ζήτημα- εξεκίνησε στο β΄ μισό του 19^ου αιώνος ως διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και της νεοσύστατης και άκρως εθνικιστικής βουλγαρικής ηγεμονίας. Το πρόβλημα τούτο περιεπλέχθη ακόμη περισσότερο το έτος 1878, όταν η Ρωσία επέβαλε στην υψηλή πύλη την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, σύμφωνα με την οποία οριοθετείτο για πρώτη φορά εκτεταμένο βουλγαρικό κράτος, που περιελάμβανε όλη την Μακεδονία, πλην των υποδιοικήσεων Θεσσαλονίκης, Πιερίας και Χαλκιδικής. Στην συνέχεια, βέβαια, με το Συνέδριο του Βερολίνου στα μέσα του 1878, ανετράπησαν τα μεγαλοβουλγαρικά σχέδια για τα εδάφη της Μακεδονίας.

Το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα κυοφόρησε τους εθνικούς και τους εκκλησιαστικούς-θρησκευτικούς ανταγωνισμούς μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων, αλλά και μεταξύ πατριαρχικών και σχισματικών εξαρχικών, σε σημείο μάλιστα που ο όρος «Πατριαρχικός» ήταν ταυτόσημος με τον όρο «Έλλην», ενώ ο όρος «Εξαρχικός» με τον όρο «Βούλγαρος». Ταύτα δε έγιναν εντονότερα μετά το 1878 και οδήγησαν στην έναρξη, ανάπτυξη και έξαρση του Μακεδονικού Αγώνος (1904-1908). Το δε τέλος της εθνοτικής διαπάλης στον ευρύτερο χώρο της μακεδονικής ελληνικής γης ήλθε με τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 και τις επώδυνες βουλγαρικές κατοχές της Ανατολικής, κυρίως, Μακεδονίας στους Α΄ και Β΄ παγκοσμίους πολέμους, ενώ και η Δυτική Θράκη κατά τα έτη 1913-1919 και 1941-1944 γνώρισε την οδυνηρή και βάναυση βουλγαρική κατοχή.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ Β΄ Ο ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΓΙΟΣ ΓεννΑδιος Β΄ ο ΣχολΑριος

·        Ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως

·       Παρήλθαν 565 έτη  από την άλωση της Πόλεως αλλά η ιστορική μνήμη παραμένει ζωντανή

Ο Γεννάδιος εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1400 και το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γεώργιος Σχολάριος. Το επώνυμο Κουρτέσης με το οποίο τον αναφέρουν ορισμένες ιστορικές πηγές αποτελεί επινόηση της ρωμαιοκαθολικής προπαγάνδας με σκοπό να παρουσιάσει τον Γεννάδιο ως λατινόφρονα.

Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις, οι οποίες όμως αμφισβητούνται, ο Σχολάριος εσπούδασε πλησίον  του Θεόκλητου Δαμασκηνού και του νομοδιδασκάλου Μεθοδίου. Βεβαία πάντως θεωρείται η φοίτησή του στη σχολή του Ιωάννου Χορτασμένου (μετέπειτα Ιγνατίου Σηλυβρίας) στην ιερά μονή του Σωτήρος στην Κωνσταντινούπουλη. Από τη σχολή αυτή προήλθαν επίσης ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, η ηγετική αυτή μορφή των ανθενωτικών και πνευματικός πατέρας του Σχολαρίου. Συμφοιτητές του Γενναδίου υπήρξαν και οι μεταπηδήσαντες στον παπισμό Βησσαρίων Νικαίας και Ισίδωρος Κιέβου. Ο Γεννάδιος τότε ακριβώς εμελέτησε σε βάθος τη φιλοσοφική διδασκαλία του Γεωργίου Πλήθωνος προς τον οποίο κατά τα επόμενα έτη αντετάχθη με σθένος, αλλά και με σεβασμό. Ήταν δε και άριστος γνώστης της λατινικής γλώσσης.

«ΠΕΡΙ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ» : Μ. ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΥ «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΠΕΡΙ ΠΑΛΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ»

Μ. ΜΕΛΙΡΡΥΤΟΥ: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ»

Κριτική Βιβλιοπαρουσίαση 

Το όνομα του ηπειρωτικής καταγωγής Ιατρού Μ. Μελίρρυτου, ο οποίος κατά το β΄ ήμισυ του 19ου αιώνος εγκατεστάθη στην ιστορική και παλαίφατη ελληνορθόδοξη κοινότητα  Μαρωνείας όπου άσκησε ευόρκως το λειτούργημά του, έχει συνδεθεί ακατάλυτα και ανεξίτηλα μέσα στο διάβα του χρόνου με την ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και των υπό την εκκλησιαστική δικαιοδοσία αυτής υπαγομένων ελληνορθοδόξων κοινοτήτων, επειδή κατά την διάρκεια της δεκαπενταετούς περίπου διαβιώσεώς του στην Μαρώνεια συνεδέθη με τον τότε Μητροπολίτη Μαρωνείας Άνθιμο (1865-1877) και κατόπιν της ευλογίας και αδείας του ερεύνησε και κατέγραψε πλείστα όσα ιστορικά, εθνολογικά, θρησκευτικά και λαογραφικά στοιχεία τα οποία, αφού διεσταύρωσε επί τη βάσει των προσωπικών χειρογράφων σημειώσεων του Μαρωνείας Ανθίμου, εξέδωσε «αδεία της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας» στην Κωνσταντινούπολη, εν έτει 1871, στο «πονημάτιον», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, υπό τον τίτλο: «Περιγραφή Ιστορική και Γεωγραφική Υπ' Εκκλησιαστικήν Έποψιν της Θεοσώστου Επαρχίας Μαρωνείας».

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Α΄ Ο ΦΙΛΑΓΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Α΄

Ο ΦΙΛΑΓΙΟΣ

· Επέτειος εικοσιπενταετούς  (1991-2016) ευκλεούς και τετιμημένης Πατριαρχίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στον μαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό θρόνο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

·        Η Επετηρίδα (Ημερολόγιον) του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το σωτήριον έτος  2016 είναι αφιερωμένη στους κατά την τελευταία εικοσιπενταετία (1991-2016) αγιοκαταταγέντας στις Αγιολογικές Δέλτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας θεοφιλώς αθλήσαντες Αγίους και Οσίους.

Στις 22 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2016 συμπληρώθηκαν χάριτι Θεού εικοσιπενταετής ευκλεής και τετιμημένη Πατριαρχία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α’ στον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό θρόνο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και η Επετηρίς ( Ημερολόγιον) του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον σωτήριον έτος 2016, όπως αναγράφεται στο εσώφυλλο του καλαίσθητου αυτού τόμου, «αφιερούται ικετευτικώς εις την χορείαν των κατά διαφόρους τρόπους, τόπους και καιρούς θεοφιλώς αθλησάντων και καταταγέντων εις τας Αγιολογικάς Δέλτους, κατά την τελευταίαν εικοσιπενταετίαν, την συμπίπτουσαν προς το συμπληρούμενον εφέτος  τέταρτον αιώνος τετιμημένης Πατριαρχίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, μετά της διαπύρου ευχής, όπως πρεσβεύωσιν ούτοι εκτενώς το πανοικτίρμονι Θεώ υπέρ ευσταθείας της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και υπέρ «ιερωσύνης, αντιλήψεως, διαμονής, ειρήνης, υγίειας και σωτηρίας του σεπτού Προκαθημένου αυτής, «ίνα… και δια ανθρώπων, και δια ορωμένων, και δια αοράτων δοξάζηται ο Θεός και ο Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού… ο ων ευλογητός  εις τους αιώνας. Αμήν».

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο "ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ"

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο «ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ»

·     Η επετηρίς του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το σωτήριο έτος 2017 αφιερούται στο μέγα εκκλησιαστικό, πνευματικό και ιστορικών διαστάσεων γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

·  Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος των Ορθοδόξων εσταυ.ρωμένη Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ασκήσασα κυριαρχικώς το μόνον αυτή έχουσα παλαίφατο κανονικό προνόμιο να συγκαλεί μείζονες Συνόδους επέτυχε, παρά τα εμφανή και αφανή αφιλάδελφα και ψευδάδελφα πλήγματα εκ των έσω, για μία ακόμη φορά να ενσαρκώσει έργοις και λόγοις την ευλογημένη ενότητα των Πανορθοδόξων.

· Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ως ο «Πρώτος» της Ορθοδοξίας Επίσκοπος στην αυτοθυσιαστική «κενωνική» διακονία του ευθυνοφόρου πρωθυπουργήματος της των πάντων Ορθοδόξων ενότητος και παρά τα πειρασμικά βέλη, τα προερχόμενα ακόμη και εκ των ένδον του Ορθοδόξου σώματος αφιλαδέλφων ή και ψευδαδέλφων ομοδόξων, κατέστη απτή και ορατή εκκλησιαστική πρωθιεραρχική μορφή και σημείο αναφοράς πανορθοδόξου ενότητος, ώστε εφεξής να καταγράφεται δικαίως και προσφυώς ως «Βαρθολομαίος ο Συνοδικός».

Η συγκληθείσα εν Αγίω Πνεύματι Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της Ορθοδόξου κατ΄ Ανατολάς Εκκλησίας επέφερε «εγκάρσια τομή» και αποτελεί ήδη εφάπαξ καταγεγραμμένο και μεμαρτυμένο μεγίστης σημασίας και παγχριστιανικών διαστάσεων εκκλησιαστικό, πνευματικό και ιστορικό γεγονός, αληθές ουσιαστικό και συμβολικό χρονικό ορόσημο, στην ζωή και πορεία της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας μέσα στον χωροχρόνο, εάν αναλογισθεί κάποιος ότι το πολυπόθητο και περιπόθητο αυτό όνειρο και συνάμα το προς αυτό συνδεόμενο μέγα όραμα για την μετά από πολλούς αιώνες μέσω της συγκλήσεως πανορθοδόξου «Μείζονος» ή «Μεγάλης» Συνόδου επιβεβαίωση της πανορθοδόξου ενότητος απετέλεσε επί πολλές δεκαετίες τον «διακαή και μύχιον πόθον» πολλών Οικουμενικών Πατριαρχών, λοιπών Ορθοδόξων Προκαθημένων, Ιεραρχών, Θεολόγων και φυσικά του Χριστεπωνύμου πληρώματος ως εκκλησιαστικού σώματος του Αναστάντος Ιησού Χριστού.

Ο ΒΟΗΘΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΝΕΚΑ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΣ ΤΙΜΗΣ

Ο ΒΟΗΘΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ

·    Νέος Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης παρά τω Αρχιεπισκόπω Αθηνών ο επί επτά έτη (2006-2013) Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής Αρχιμανδρίτης π. Κωνστάντιος Παναγιωτακόπουλος.

Ο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Θεοφιλέστατος νέος Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης κ. Κωνστάντιος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Παναγιωτακόπουλος, εγεννήθη στις 29 Ιανουαρίου του 1960 στο Αλποχώριον του Ν. Ηλείας υπό ευσεβών και φιλοχρίστων γονέων, ήτοι του Τρύφωνος και της Ασημίνας, όπου και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Εφοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Ξάνθης, συνδεθείς μετά του αοιδίμου Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου Αντωνίου (1954-1994), ο οποίος πολλαπλώς ευεργέτησε τον νεαρό τότε Κωνσταντίνο, και στη συνέχεια ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απ’ όπου και απεφοίτησε το έτος 1988. Εξεπλήρωσε στο ακέραιον τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις προς την πατρίδα υπηρετήσας ως υπαξιωματικός σε τεθωρακισμένη μονάδα του Νομού Ξάνθης (1983 – 1984), όπου για πρώτη φορά ευρέθη από την Πελοπόννησο στην ακριτική Θράκη, την οποία ηγάπησε μέχρι λατρείας και επί  τριάκοντα και πλέον έτη ως κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπηρέτησε εν υποδειγματική διακονία και από διάφορες εκκλησιαστικές θέσεις τους ακρίτες Έλληνες Θράκες.

ΜΝΗΜΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΕΚΔΗΜΙΑΣ (1992-2017) : Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΟΥΣ ΕΚΔΗΜΙΑΣ  (1992-2017)

Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ
 ΚΑΙ ΟΙ ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ 

·        Τρία κείμενα-μαρτυρίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Τιμοθέου

Ο αοίδιμος και όντως μέγας Μητοπολίτης Μαρωνείας (1954-1974), ο από Μυρέων και έπειτα Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας (1974-1992) κυρός Τιμόθεος, κατά κόσμος Σταύρος Ματθαιάκης εγεννήθη εκ γονέων ευσεβών, του Εμμανουήλ και της Αικατερίνης το γένος Φραγκιδάκη, στην Αθήνα κατά το έτος 1914.

Τα εγκύκλια γράμματα εδιδάχθη στην Αθήνα και εν συνεχεία εφοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφοιτήσας με βαθμό «άριστα» κατά το έτος 1935, τυχών και βραβείου από την Ακαδημία των Αθηνών. Μεταξύ των ετών 1935-1937 υπηρέτησε ως λαϊκός Ιεροκήρυξ και κατηχητής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην περιοχή του Δήμου Ν. Ιωνίας. Κατά το έτος 1937 εχειροτονήθη Διάκονος υπό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α΄ και υπηρέτησε ως Διάκονος και Ιεροκήρυξ στη Ν. Ιωνία και στον Βύρωνα Αττικής. Όντας Διάκονος, μεταξύ των ετών 1937-1939, διετέλεσε Στρατιωτικός Ιεροκήρυξ Μονάδων του Α΄ Σώματος Στρατού. Η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του κατά το έτος 1940, κατόπιν σχετικής εντολής του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου (Φιλιππίδη) του από Τραπεζούντος, υπό του τότε βοηθού Επισκόπου Ταλαντίου Παντελεήμονος, προχειρισθείς ακολούθως σε Αρχιμανδρίτη υπό του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού. Στη συνέχεια διορίστηκε ως Εφημέριος και Ιεροκήρυξ στο ναό της Αγίας Ειρήνης όπου ανέπτυξε πρωτοφανή κηρυκτική και κατηχητική δράση. Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (1940-1941) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερεύς με το βαθμό του Λοχαγού προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και μετά την απελευθέρωση συνέχισε να υπηρετεί ως στρατιωτικός ιερεύς, κατά τα έτη 1944-46 στην ταξιαρχία Ρίμινι.

Το έτος 1941 διορίσθηκε εφημέριος, Ι. Προϊστάμενος και Ιεροκήρυξ στον Ι.Ν. Προφήτου Ηλίου Παγκρατίου, όπου ίδρυσε χριστιανικούς ομίλους Νέων, Νεανίδων και Κυριών, καθώς και λαϊκά συσσίτια. Παράλληλα έθεσε σε κυκλοφορία και το μηνιαίο περιοδικό «Λυχνία».