ΜΝΗΜΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α΄ : ΓΡΑΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΞΩΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α΄

ΓΡΑΠΤΕΣ  ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ  ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΞΩΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΩΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

·  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο χάριν της εκκλησιαστικής ενότητος και πνευματικής ωφελείας παρεχώρησε διά του εν έτει 1908 Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου τις Ορθόδοξες Εκκλησιαστικές Επαρχίες της Διασποράς (Ευρώπης, Αμερικής) στην Εκκλησία της Ελλάδος και διά της εν έτει 1922 νέας Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως επανυπήγαγε αυτές στην απόλυτη εκκλησιαστική δικαιοδοσία του.

· Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος υπήρξε ο αμεταθέτως και αστασιάστως ένθερμος εισηγητής και υποστηρικτής προς το Πρωτόθρονο Οικουμενικό Πατριαρχείο της άρσεως του εν έτει 1908 εκδοθέντος Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου και της επανυπαγωγής των εκκλησιαστικών επαρχιών της Αμερικής στην Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, καθώς και περί της εκλογής του από Κερκύρας και Παξών Αθηναγόρου ως Αρχιεπισκόπου Αμερικής για την ειρήνευση του μαστιζομένου από τα πολιτικά - κομματικά πάθη και τις εκκλησιαστικές εθνοφυλετικές φατρίες εν Αμερική Ελληνορθοδόξου ποιμνίου

Ως πέλαγος και ωκεανός λογίζονται τα εκκλησιαστικά ζητήματα της εν Αμερική Ορθοδόξου Εκκλησίας μέσα στο διάβα του χρόνου εάν αναλογισθεί κάποιος τις επιμέρους εμφανείς και αφανείς πτυχές περί της ιδρύσεως και εν συνεχεία της κανονικής και εκκλησιαστικής αναφοράς, οργανώσεως και πορείας της υπό του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου Ελληνορθοδόξου εν Αμερική Εκκλησίας ως μιάς εκ των Πατριαρχικών Επαρχιών στην λεγομένη «Ορθόδοξη Διασπορά».

Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία έχουσα το απαράγραπτο και αναφαίρετο κανονικό δικαίωμα,δυνάμει του ΚΗ΄(28) Κανόνος της Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου, «του χειροτονείν Μητροπολίτας εν ταις Βαρβαρικαίς Χώραις ταις παρακειμέναις τη Ποντική, τη Ασιατική και τη Θρακική διοικήσει», ευθύς εξ αρχής εμερίμνησε μετ' ανυστάκτου ενδιαφέροντος για την κανονική εκκλησιαστική οργάνωση υπό τις εαυτής  προστατευτικές πνευματικές πτέρυγες των εκκλησιαστικών επαρχιών, οι οποίες συν τω χρόνω άρχισαν να συγκροτούνται στην Αμερική αν και αρχικώς πρωτοστατούσης της Εκκλησίας της Ρωσίας και εν συνεχεία αυξανομένου του Ορθοδόξου διαφόρων εθνικοτήτων πληρώματος εν Αμερική και άλλων Ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών (π.χ. Πατριαρχείο Αντιοχείας) προεκλήθησαν ποικίλα και αλληλοδιαδοχικά σοβαρά κανονικά και εκκλησιολογικά προβλήματα ένεκα του άκρατου και άκριτου αντιευαγγελικού και αντιεκκλησιολογικού λεγομένου «εκκλησιαστικού εθνοφυλετισμού» τους.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΝΟΜΩ ΡΟΔΟΠΗΣ ΙΕΡΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ
 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΝΟΜΩ ΡΟΔΟΠΗΣ ΙΕΡΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ
 ΤΗΣ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

·       ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ 

Μέχρι το έτος 1920, οπότε συνετελέσθη η σωτήρια ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στον εθνικό γεωγραφικό κορμό της Ελλάδος, η Κομοτηνή (τότε Γκιουμουλτζίνα) είχε επτά μουσουλμανικά κοιμητήρια και το μεγαλύτερο εξ αυτών κατελάμβανε την έκταση του σημερινού Δημοτικού άλσους Κομοτηνής.

Μετά την απελευθέρωση της Κομοτηνής, την πρώτη ιδέα για την ίδρυση Δημοτικού άλσους (πάρκου) στην πόλη είχε ο τότε Δήμαρχος Κομοτηναίων Απόστολος Σούζος (1923). Ουσιαστικά όμως το Δημοτικό άλσος της Αγίας Παρασκευής ήταν το αποτέλεσμα των κόπων και της αόκνου προσπάθειας του Γενικού Διοικητού Δάσιου, του αειμνήστου Δημάρχου Ζωΐδη, του Δημάρχου Σ. Κομνηνού ως και του Διευθυντού Δασών Στεφάνου. Η όλη προσπάθεια θα πρέπει να ξεκίνησε μεταξύ των ετών 1925-1926 και επί των ημερών του Δημάρχου Νικολάου Ζωΐδη. Ο δε αείμνηστος ιστοριοδίφης Αθ. Ιω. Αθανασιάδης αντιθέτως αναφέρει ότι στην αρχή της δεκαετίας του 1930 ο Γενικός Διοικητής Θράκης απαλλοτρίωσε όλα τα μουσουλμανικά κοιμητήρια και ανέθεσε στο δασαρχείο να αξιοποιήσει κατάλληλα τις σχετικές εκτάσεις. Πιθανότερη θεωρείται η πρώτη εκδοχή για την έναρξη κατασκευής του άλσους.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΦΑΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΦΑΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Μέχρι το έτος 1920, οπότε συνετελέσθη η σωτήρια ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στον εθνικό γεωγραφικό κορμό της Ελλάδος, η Κομοτηνή (τότε Γκιουμουλτζίνα) είχε επτά μουσουλμανικά κοιμητήρια και το μεγαλύτερο εξ αυτών κατελάμβανε την έκταση του σημερινού Δημοτικού άλσους Κομοτηνής.

Μετά την απελευθέρωση της Κομοτηνής, την πρώτη ιδέα για την ίδρυση Δημοτικού άλσους (πάρκου) στην πόλη είχε ο τότε Δήμαρχος Κομοτηναίων Απόστολος Σούζος (1923). Ουσιαστικά όμως το Δημοτικό άλσος της Αγίας Παρασκευής ήταν το αποτέλεσμα των κόπων και της αόκνου προσπάθειας του Γενικού Διοικητού Δάσιου, του αειμνήστου Δημάρχου Ζωΐδη, του Δημάρχου Σ. Κομνηνού ως και του Διευθυντού Δασών Στεφάνου. Η όλη προσπάθεια θα πρέπει να ξεκίνησε μεταξύ των ετών 1925-1926 και επί των ημερών του Δημάρχου Νικολάου Ζωΐδη. Ο δε αείμνηστος ιστοριοδίφης Αθ. Ιω. Αθανασιάδης αντιθέτως αναφέρει ότι στην αρχή της δεκαετίας του 1930 ο Γενικός Διοικητής Θράκης απαλλοτρίωσε όλα τα μουσουλμανικά κοιμητήρια και ανέθεσε στο δασαρχείο να αξιοποιήσει κατάλληλα τις σχετικές εκτάσεις. Πιθανότερη θεωρείται η πρώτη εκδοχή για την έναρξη κατασκευής του άλσους.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ ΞΥΛΑΓΑΝΗΣ Ν.ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
 ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
 ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ ΞΥΛΑΓΑΝΗΣ Ν.ΡΟΔΟΠΗΣ

Όπου και αν στρέψει κανείς το βλέμμα του στα γεωγραφικά όρια της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής δύναται να δει ιερούς τόπους και ιερά προσκυνήματα. Ένα ακόμη τέτοιο ιερό προσκύνημα είναι και αυτό της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής στην περιοχή «Αμπελάκια» Ξυλαγανής του Νομού Ροδόπης, όπου κατά θαυμαστό τρόπο ανευρέθη η ιερά εικών της Αγίας, όπως ακριβώς συνέβη – γράψαμε σχετικά άρθρα στον «Παρατηρητή της Θράκης» – και στην τοποθεσία της Παναγίας Φανερωμένης Βαθυρρύακος (Φατήρ – Γιακά) και στην περιοχή της Αγίας Μαρίνης Ιμέρου.

Το ιστορικό – χρονικό της ανευρέσεως της ιεράς και θαυματουργού εικόνος της Αγίας Παρασκευής, όπως σώζεται στην άγραφη προφορική παράδοση, έχει ως εξής: Μετά τον εμφύλιο πόλεμο και ειδικότερα κατά τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1950, χωρίς να μπορεί σήμερα πια να διαπιστωθεί η ακριβής χρονολογία, ο πάμπτωχος, κατ’ επάγγελμα αγρότης και κτίστης, κάτοικος της Ξυλαγανής, αείμνηστος και όντως μακαριστός Ευστάθιος Μεραχτσάκης του Μιχαήλ, πεθερός του αοιδίμου Εφημερίου της Ξυλαγανής π. Δήμου Βαλασίδη, είχε την ιδιαιτέρα ευλογία από Θεού να δει κατ’ όναρ (στον ύπνο του) της Αγία Οσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή. Ο μακαριστός Ευστάθιος Μεραχτσάκης ήτο ανήρ αγαθός, καλόβουλος, καλοπροαίρετος και με βαθύτατη πίστη. Μέχρι και σήμερα μνημονεύεται από τους κατοίκους της Ξυλαγανής η καλή και αγαθή του προαίρεση και καρδία, αλλά και η ανεξικακία και η ταπεινοφροσύνη του.

IN MEMORIAM AETERNAM : ΕΛΕΓΕΙΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α' ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΠΟΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN  MEMORIAM AETERNAM 

ΕΛΕΓΕΙΟΝ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ Α' ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΠΟΙΟΥ 

·        Από την Εύανδρο Ήπειρο στην Αμερική και από το Φανάριον στις Ουράνιες Μονές.

·        Επέτειος πεντήκοντα και τριών ετών (1972-2025) από την εις Κύριον εκδημία του Μεγαλοπρεπούς Ηπειρώτου Πρωθιεράρχου της Ορθοδοξίας και του Γένους.

Πεντήκοντα και τρία  έτη συμπληρώνονται από την εις Κύριον εκδημία του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου του Α΄ (1948-1972), ο οποίος εκοιμήθη στις 7 Ιουλίου  του 1972 και ετάφη πλησίον των προκατόχων του Πατριαρχών στην Ιερά  Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή.

Στο παρόν κείμενό μας και ένεκα επετειακής μνημοσύνης αναδημοσιεύουμε τον «Επικήδειο Λόγο», που εκφώνησε ο Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος (Γαλάνης) κατά την εξόδιο ακολουθία εντός του Πανσέπτου Πατριαρχικού ναού του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στο Φανάρι, την 11^η Ιουλίου του 1972, στον οποίο σκιαγραφείται η όλη προσωπικότητα του αοιδίμου Μεγάλου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα Α΄, ο οποίος δικαίως και προσφυώς απεκλήθη ως «Νέος Μωυσής» και «Προφηταπόστολος της Οικουμένης».

ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ : Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑΣ (1878-1960)

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ»

Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕκκλησΙα της ΚΥπρου
 κατΑ την περΙοδο της ΑγγλοκρατΙας (1878-1960)

Η Οθωμανική Τυραννία στην μεγαλόνησο Κύπρο, η οποία άρχισε το έτος 1571 μ.Χ. ετερματίσθη το 1878. Τότε νέα κατάσταση πραγμάτων δημιουργήθηκε στην Κύπρο, όταν στις 12 Ιουλίου του 1878 η νήσος ευρέθη υπό βρετανική κυριαρχία. Η είδηση της μεταβάσεως της πολιτικής διοικήσεως σε χριστιανική και πολιτισμένη δύναμη έγινε αρχικά δεκτή με μεγάλη χαρά, αλλά ταχέως οι ελπίδες των Κυπρίων για απελευθέρωση διεψεύσθησαν, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι Άγγλοι υπήρξαν βαρβαρότεροι των Οθωμανών απέναντι στον πονεμένο κυπριακό λαό.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ - ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

·        Μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της Ορθοδοξίας που αιμορραγεί για εννέα δεκαετίες

·        Τα σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας αναιρούν την σωτηρία των ανθρώπων

Η εσχάτη και μεγίστη εντολή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του πριν από τον φρικτό σταυρικό θάνατό του υπήρξε η εντολή της ενότητος, «ίνα ώσιν εν», προκειμένου το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας να συντελείται απρόσκοπτα. Τα δε σχίσματα που εκπορεύονται από τον εωσφορικό εγωισμό, τις έριδες, τις διχογνωμίες και διχοστασίες των ανθρώπων που δεν υποτάσσουν το «ίδιον θέλημά» τους στο «θέλημα του Θεού» και στην φωνή της Εκκλησίας αποτελούν μέγα αμάρτημα που βλάπτει τις ψυχές των ανθρώπων και αναιρεί την σωτηρία τους.

Ένα λοιπόν από τα σοβαρότερα και πλέον ακανθώδη ζητήματα που απασχόλησαν την Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού κατά τους παρελθόντες αιώνες και ελύθη ορθώς κατά τις αρχές του 20^ου αιώνος ήταν το Ημερολογιακό-Πασχάλιο. Η Εκκλησία της Ελλάδος επειδή γνώριζε τα μειονεκτήματα του Ιουλιανού Ημερολογίου και ύστερα από τη συγκρότηση και τις αποφάσεις του Α΄ Πανορθόδοξου Συνεδρίου στην Κωνσταντινούπολη το 1923, προέβη  με τη σύμφωνη γνώμη και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην «μεταρρύθμιση του Ιουλιανού Ημερολογίου», του λεγόμενου, από τους συγχρόνους «ζηλωτές», «Παλαιού Ημερολογίου».

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
  ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ
 ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΔΑ

Όπως σε κάθε τόπο, σε κάθε Μητρόπολη ανά τον κόσμο, υπάρχουν τα ιερά προσκυνήματα που αποτελούν πόλο έλξεως για τους ευσεβείς πιστούς, κατά τον ίδιο τρόπο προστρέχουν και οι ευλαβείς χριστιανοί του Νομού Ροδόπης και των δύο άλλων όμορων Νομών της Θράκης στο ιερό προσκύνημα της Αγίας Μαρίνης Ιμέρου, το οποίο μαζί με το αντίστοιχο της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης (22-23 Αυγούστου) αποτελούν για την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής τόπους ευλογημένους από την χάρη και την άκτιστη ενέργεια του πανσθενουργού Παναγίου Πνεύματος, όπου οι πιστοί αναπαύονται πνευματικά και ευρίσκουν παρηγορία από τις «ζάλες του βίου».

ΤΑ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ 12ης ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ (1913-1919)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Τα δΥο ιστορικΑ κανΟνια της ιστορικΗς 12ης ΜεραρχΙας ΚομοτηνΗς απΟ την περΙοδο της ΒουλγαρικΗς ΚατοχΗς στο ΝομΟ ΡοδΟπης (1913-1919)

·  Τα δύο βουλγαρογερμανικά κανόνια της άλλοτε 12ης Μεραρχίας Κομοτηνής αποτελούν αναπόσπαστα ιστορικά στρατιωτικά κειμήλια της Κομοτηνής και ανήκουν στο λαό του Νομού Ροδόπης όπου θα πρέπει να επιστραφούν και να εκτίθενται στο Στρατιωτικό Μουσείο Κομοτηνής.

·    Η από το 2011 λειτουργία του Στρατιωτικού Μουσείου της 21^ης Τεθωρακισμένης Κομοτηνής αναιρεί την παλαιότερη «διπλωματική» δικαιολογία των υπευθύνων του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών για την δυσκολία επιστροφής των δύο κανονιών στην Κομοτηνή όπου τότε δεν λειτουργούσε Στρατιωτικό Μουσείο.

Ο μεγάτιμος και ελλογιμώτατος Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος και Γόνος της Κομοτηνής αοίδιμος Στίλπων Κυριακίδης σε μια εμπνευσμένη ομιλία του, την οποία εκφώνησε στην Κομοτηνή κατά την 9^η Μαΐου του 1951, ετόνισε ότι από τους ανθρώπους του κάθε τόπου θα «πρέπει να φυλάσσονται επιμελώς και να μελετώνται αι τοπικαί πηγαί, όπως είναι τα λείψανα παλαιών κτισμάτων, οι τάφοι και αι επιγραφαί, αι εκκλησίαι και αι μοναί, τα ποικίλα έγγαφα τα αποκείμενα είτε εις τα αρχεία των μητροπόλεων, είτε και εις χείρας ιδιωτών, αι τοπικαί παραδόσεις, αι φερόμεναι εις το στόμα του λαού, τα τοπωνύμια και τα παντοία γλωσσικά και λαογραφικά στοιχεία».

Στην δε παραπάνω σοφή και υπεύθυνη προτροπή του μεγάλου Διδασκάλου και ερευνητού Στίλπωνος Κυριακίδη θα προσθέταμε ότι ιερό καθήκον και ευθύνη όχι μόνο των ιστορικών ή των εν γένει ερευνητών αλλά και των πολιτών αυτού του τόπου, αρχόντων και αρχομένων, είναι η διάσωση, διαφύλαξη και διεκδίκηση των παντός είδους ιστορικών, εκκλησιαστικών, στρατιωτικών – πολεμικών και λοιπών κειμηλίων, τα οποία  πιστοποιούν αψευδώς ως αδιάσειστα ιστορικά τεκμήρια την ιστορία της ευλογημένης και μαρτυρικής ανά τους αιώνες θρακώας ελληνικής γης.

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (14 ΙΟΥΛΙΟΥ 1913)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
 ΠΡΩΤΗ AπελευθΕρωση της ΚομοτηνΗς (14 ΙουλΙου 1913)

Την 5^η Οκτωβρίου του 1912 ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός και οι πρωταγωνιστές του ήταν τα συμμαχικά κράτη της Ελλάδος, της  Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου εναντίον  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στο πλαίσιο των λεγομένων συμμαχικών πολεμικών επιχειρήσεων οι Βούλγαροι κατά τον Νοέμβριο του 1912 εισέρχονται και εγκαθίστανται στη Δυτική Θράκη όχι ως απελευθερωτές και σύμμαχοι, αλλά στην πραγματικότητα ως κατακτητές, προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον ελληνισμό της Θράκης. Έτσι, επί οκτώ μήνες, από τον Νοέμβριο του 1912 έως και τον Ιούλιο του 1912, διεξήγετο ένας ανελέητος ανθελληνικός αγώνας, ο οποίος είχε έναν και μόνο στόχο που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την 16^η Ιουνίου του 1913, ανάμεσα στους πρώην συμμάχους, δηλαδή την Βουλγαρία αφενός και την Σερβία μαζί με την Ελλάδα αφετέρου, εκδηλώνεται το ακραίο εθνικιστικό ανθελληνικό πάθος των Βουλγάρων, οι οποίοι απέβλεπαν, παντί σθένει, να αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής  Θράκης και φυσικά στην έκταση του τότε Καζά Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής).

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
 ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γραφή Αφιερωματική
 στον Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιο Τσέτση

·  Η κοινή συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος ως κριτήριο Αγιοκατατάξεως στις Δέλτους της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας.

· Η εκκλησιολογικοκανονική προσέγγιση της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως Αγιοκατατάξεως του Οσίου Πατρός Παϊσίου.

      Η Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού ως «Ταμειούχος της Θείας Χάριτος» μετά πολλής προσοχής, συνέσεως και διεξοδικής εμπεριστατωμένης μελέτης των κατά περίσταση δεδομένων προβαίνει στην «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» στις «αψευδείς δέλτους» αυτής όλων των θεοκίνητων ανδρών και γυναικών, που κατά καιρούς και χρόνους ευαρέστησαν τον όλο αγάπη και αυτοπηγή της όντως αγάπης Ιησού Χριστό είτε διά του «μαρτυρίου του αίματος» είτε διά του «μαρτυρίου της συνειδήσεως», όπως μέγιστος «μάρτυρας της συνειδήσεως» ανεδείχθη κατά τους εσχάτους χρόνους και ο οσιακώς αθλήσας και αγιοπνευματικώς ασκήσας Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Επειδή η «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» κάποιου προσώπου στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο αποτελεί μέγα πνευματικό γεγονός για το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, η Ορθόδοξη Εκκλησία καθιέρωσε μέσα στο διάβα των αιώνων ορισμένα αντικειμενικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία μαρτυρούν και πιστοποιούν την αγιότητα του συγκαταριθμούμενου προσώπου στο Αγιολόγιο και Εορτολόγιο αυτής, όπως τα καταγράφει ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιος Τσέτσης.

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Με αφορμή την αγιοκατάταξη υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου του
 Αγιορείτου Μοναχού Αγίου Παϊσίου του Καππαδόκου 

Όταν γίνεται μνεία στους ανά τους αιώνες Αγίους της ευλογημένης μεγάλης γης της Καππαδοκίας διαπιστώνουμε ότι αυτή στο διάβα του χρόνου εγέννησε, ανέθρεψε και ανέδειξε «Νέφος αγίων», των οποίων τα ονόματα περικοσμούν τις δέλτους του Αγιολογίου και Εορτολογίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γεγονός που δικαιολογεί απολύτως τους προσφυώς αποδοθέντας σε αυτήν χαρακτηρισμούς ως «Αγιοτόκου και Αγιοτρόφου Καππαδοκίας». Η δε όντως καθαγιασμένη και αγιοτόκος, περιώνυμος και μεγαλώνυμος πατρίδα του «Έθνους των Καππαδοκών» αποτελεί από του Δ΄ αιώνος και μέχρι σήμερα έδαφος της κανονικής-εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι του Πανσέπτου και μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός αναφερόμενος στην αρχαιότατη τοπική Εκκλησία της Καππαδοκίας γράφει χαρακτηριστικά: «Η περιφανής των λόγων Μητρόπολις, η Μήτηρ σχεδόν απασών των Εκκλησιών ούσα τε απ’ αρχής και νομιζομένη».

Ο Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης αναφερόμενος στην ταυτότητα της Καππαδοκίας μέσα στον χωροχρόνο του ιστορικού γίγνεσθαι γράφει με ευσύνοπτο και κατ’ απόλυτα κυριολεκτικό τρόπο ότι η «Καππαδοκία είναι η χωρά Ηρώων, Μαρτύρων και Αγίων».

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ :ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
 ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Το αναβλύζον εν Αγίω Πνεύματι θείες χάριτες ιερό και θαυματουργό λείψανο της Αγίας Ευφημίας μετακομίστηκε από την Χαλκηδόνα στην Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη πριν από την άλωση αυτής. Εκεί ο τότε αοίδιμος και ευσεβής Οικουμενικός Πατριάρχης Καστίνος (μάλλον ορθότερα πρόκειται για τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Δ΄, 1154-1156 μ.Χ) ανήγειρε περικαλλή ναό προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος, η οποία μεγάλως και εξόχως ετιμάτο υπό του πληρώματος της Εκκλησίας.

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ
 ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

·        Πανηγυρίζει το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου φυλάσσεται το τίμιο λείψανό της.

·    Ο θεόπνευστος υμνογράφος  της Εκκλησίας απευθυνόμενος προς την μεγαλομάρτυρα νύμφη του Χριστού, Ευφημία την πανεύφημη και θαυματουργή, γράφει εμφατικά: «Κρίνε, Μάρτυς, και από τον τάφο σου τους όρους της πίστεως, επικυρώνοντας την Ορθόδοξη πίστη, για την οποία με πόθο άθλησες». (Στίχος από τροπάριο της εορτής της Αγίας).

Ο βίος της Μεγαλομάρτυρος

Ποιός όμως ήταν ο βίος της Μεγαλομάρτυρος και πώς η νεαρή αυτή κοπελούδα ανεδείχθη «κριτήριο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» έναντι των αιρετικών και συνάμα κατέστη «κανόνας πίστεως» για το απανταχού πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Η Αγία και πανένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία άθλησε και έλαμψε κατά τους χρόνους του  Χριστομάχου αυτοκράτορος Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.), όταν ανθύπατος της Ευρώπης ήταν ο Πρίσκος. Εγεννήθη στην Χαλκηδόνα, η οποία ευρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, από ευσεβείς και θεοσεβείς γονείς, τον Συγκλητικό Φιλόφρονα και την συμπαθεστάτη στους φτωχούς Θεοδοσιανή, οι οποίοι ανέθρεψαν την Ευφημία «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δηλαδή συμφώνως προς τις αρχές του Ευαγγελίου και μέσα στη μυστηριακή και αγιαστική ζωή της Εκκλησίας.

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ 
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

·        Πτυχές της ιστορικής, εκκλησιαστικής, κοινοτικής και εκπαιδευτικής πορείας της μέχρι το 1922.

·        Τιμητικό αφιέρωμα ιστορικής Μνημοσύνης στους πρόσφυγες της καθαγιασμένης καππαδοκικής γης που συνεχίζουν να έχουν την πνευματική τους αναφορά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο πρώτος μητροπολιτικός θρόνος εξ όσων υπάγονται στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι της Αγιοτόκου και καθαγιασμένης Επαρχίας της Καισαρείας, της περιωνύμου πατρίδος του «Έθνους των Καππαδοκών». Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός αναφερόμενος στην τοπική και αρχαιοτάτη Εκκλησία της Καππαδοκίας γράφει χαρακτηριστικά: «Η περιφανής των λόγων Μητρόπολις, η μητήρ σχεδόν απασών των Εκκλησιών ούσα τε απ’ αρχής και νομιζομένη».

Η μεγαλώνυμος Καισάρεια είναι αρχαιοτάτη πόλη της Μικράς Ασίας στην περιοχή της Κιλικίας. Ονομαζόταν Μάζανα ή Μάζακα (πόλη της Σελήνης) και ήταν η πρωτεύουσα της Καππαδοκίας και έδρα του εγχώριου ηγεμόνος. Για κάποιες δεκαετίες έφερε και την ονομασία «Ευσέβεια» προς τιμήν του βασιλέως αυτής Αριαράθου του Ευσεβούς, ενώ κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετονομάσθηκε από τον Αυτοκράτορα Τιβέριο σε Καισάρεια και παρέμενε πάντοτε η πρώτη πόλη της αγιοτόκου Καππαδοκίας. Η αίγλη της πόλεως παρέμενε αμείωτη καθόλη την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που διήρκεσε από το 395 μέχρι το 1071 μ.Χ.

Όταν τον Δ΄ αιώνα ο Μέγας Βασίλειος ανήγειρε την περίφημη «Βασιλειάδα» προς τα βόρεια της παλαιάς πόλεως, τότε αυτή μετατοπίσθηκε προς τα εκεί και σταδιακά εγκαταλείφθηκε η παλαιά πόλη.  Κατά δε τον Ζ΄ και Η΄ αιώνα η Καισάρεια περιήλθε ένεκα των περιπετειών της ιστορίας, υπό την πολιτική κυριαρχία, κατά μικρά χρονικά διαστήματα, των Περσών και των Αράβων.

Η ΚΑΤΑ ΘΕΡΟΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η κατα θερος ΠΑΜμεγιστη ΙΕΡΑ
πανηγυρις της ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ Βλαχερνητισσης Παναγιας

· Η Εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα ως Κιβωτού φυλακτήριον της Χαριτοβρύτου Θεομητορικής Εσθήτος.

· Τη Β΄ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμην ποιούμεθα της εν τη Αγία σορώ καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος του μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός.

· Οι αθάνατες πολίτικες μνήμες παλαιών πανηγύρεων εν μέσω του θέρους για την αυτοκρατορική παλαίφατη Βλαχερνήτισσα Παναγιά της οποίας ο ναός κατέστη ιερά καθέδρα και «θεομητορικόν εγκόλπιον» της χαριτοβρύτου εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Στο μηναίο του Ιουλίου και συγκεκριμένα στο Συναξάριο της Β΄ του αυτού μηνός αναγιγνώσκουμε τους θεοπνεύστους στίχους: «Χιτών μεν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις / Εσθής δε Μητρός Χριστοφρουρήτω πόλει / Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα πανάγνου». Η ιστορική ταύτη γραφή ως αναμνήσεως αϊδίου υπόμνηση ανάγει πάντα Ορθόδοξο Ρωμηό, στον παρελθόντα χωροχρόνο της Θεοτοκοφρουρήτου Κωνσταντινουπόλεως, δεκαπέντε αιώνες πίσω, όταν επί των ημερών του αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός κατετέθη εκ Παλαιστίνης στην περιώνυμη και παλαίφατη εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα η χαριτόβρυτος Εσθής, ήτοι η λεγομένη Αγία Ζώνη, της Θεονυμφεύτου Θεομήτορος, η οποία απεθησαυρίσθη εντός της αποκαλουμένης «Αγίας Σορού» και κατέστη αρραγές τείχος και κραταιά σκέπη της Βασιλίδος των Πόλεων, όπως ψάλλει αγαλλομένη η Μήτηρ Ορθόδοξος Εκκλησία: «Παράδεισος τερπνός, ευωδίαν του Πνεύματος, Πανάχραντε αποπέμπτων, ο ναός κατέχων την σην Εσθήτα δέδεικται».