Η ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ

·     Στην πρωτοχρονιάτικη εναλλαγή του κτιστού χρόνου με συνέκδημο τις θεολογικές παρακαταθήκες του αοιδίμου μεγάλου Θεολόγου π. Αλεξάνδρου Σμέμαν (+1983).

Απαστράπτοντα φώτα μέσα στο πνευματικό σκότος, πολύβοες μεγαλουπόλεις μέσα στην τραγική σιωπή της μοναξιάς και της εσωστρεφούς εγωϊστικής απομονώσεως, περισσεύματα υλικών φθαρτών αγαθών μέσα στην άκρα πενία και στην άκρα ταπείνωση της υλικής φτώχιας των αδικημένων της ζωής, στολισμένες βιτρίνες και προθήκες μεγαλοκαταστημάτων μέσα στην ακαταστασία και στο κρυμμένο πρόσωπο των φτωχογειτονιών, πληθώρα ανουσίων ευχών και ευχολογίων για την ανατολή του νέου έτους με τον βαρύγδουπο μάλιστα επιθετικό προσδιορισμό «Σωτήριον Έτος…» μέσα στην κατάρα του αθεϊστικού αυτομηδενισμού, της εωσφορικής θεοποίησης του «εγώ», εκτενέστατες εκκλησιαστικές «Εγκύκλιοι επί τω Νέω Έτει» γεγραμμένες αθεολογήτως και αναγιγνωσκόμενες «επ’ εκκλησίαις» για τον λαό του Θεού άνευ σταγόνας εσχατολογικής διαστάσεως και προοπτικής ελπιδοφόρου προτάσεως για την αλήθεια της εν Χριστώ όντως ζωής μέσα στην απάτη και την φενάκη της εφήμερης σαρκο-υλιστικής ζωής του «εδώ και τώρα», που αρνείται την «επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου» χαρά, ευτυχία και αιώνια ζωή στο Θεανδρικό, σωτήριο, λυτρωτικό, φιλικό και οικείο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, συνθέτουν το επαναλαμβανόμενο πεπαλαιωμένο «θεατρικό σκηνικό» της πρωτοχρονιάτικης εναλλαγής του κτιστού χρόνου που αντί να λογίζεται ως πρόδρομος της αιωνιότητος, της ελευθερίας και αποδέσμευσης από κάθε κτιστή και φθαρτή οντολογία, καθώς και της μεταβάσεως και αναγωγής στην όντως εν Χριστώ Ιησού ζωή, λογίζεται δυστυχώς ως «ευκαιρία» για καταναλωτική τρέλα, υλιστική άπληστη και αχόρταγη απόλαυση και ικανοποίηση ενστίκτων, επίδειξη ενός σάπιου εφήμερου πλούτου, απεγνωσμένη απόπειρα ωραιοποιήσεως της απάνθρωπης και απρόσωπης σύγχρονης αφιλαδέλφου ζωής και φυσικά ατελέσφορος αγώνας και σπαραξικάρδια αγωνία να ηττηθεί ο πανδαμάτορας κτιστός χρόνος, ο οποίος ως κάκιστο κακό οδηγεί στο γήρας, στη φθορά και στο θάνατο. Όλα όμως είναι φρούδες ελπίδες, ραγισμένα προσωπεία θλιμμένων και δύστυχων ανθρώπων χωρίς πυξίδα οντολογικής επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου προοπτικής, βεβαίας ελπίδος, αληθούς χαράς και ευτυχίας.

Η ΚΤΙΣΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΪΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΪΔΙΩΣ ΚΑΙ ΑΧΡΟΝΩΣ ΑΚΤΙΣΤΟ ΘΕΟ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΤΙΣΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΪΔΙΟΤΗΤΑ
 ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΪΔΙΩΣ ΚΑΙ ΑΧΡΟΝΩΣ ΑΚΤΙΣΤΟ ΘΕΟ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΚΤΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
 ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Δυσχερές το τόλμημα και εγχείρημα ως «επί ξηρού ακμής» να αποπειραθεί κάποιος να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το βαθύτερο οντολογικό περιεχόμενο και νόημα της όλης κτιστής δημιουργίας, ήτοι του κόσμου και του ανθρώπου, χωρίς να θεμελιώσει την όλη φιλότιμη ερμηνευτική προσέγγιση ή διαλεκτική του στην από τους θεοφόρους και θεοκινήτους Πατέρες της Εκκλησίας όντως θεόπνευστη διδασκαλία τους περί της υπάρξεως του Ακτίστου Τριαδικού Θεού, ο οποίος ως αναίτια και άναρχη Τρισυπόστατη Θεότητα δημιουργεί εξ αγάπης, «εκ του μηδενός» ή εκ του «μη όντος», όλα τα κτιστά όντα (δημιουργήματα) αυτού, τα έλλογα και άλογα, τα υλικά και ενσώματα καθώς και τα άϋλα και ασώματα, σε οντολογική, σωστικής και ζωτικής σημασίας, κοινωνία, αναφορά και σχέση προς Αυτόν για να ζήσουν αιωνίως, επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου, της φθαρτότητος και του θανάτου, στα έσχατα και στην αλήκτως και ατελευτήτως άκτιστη και άχρονη Βασιλεία Του.

ΡΟΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΡΟΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΝ ΦΑΝΑΡΙΩ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Άγιο Δωδεκαήμερο του σωτηρίου έτους 1995 και ο νεαρός Φοιτητής από την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής «επιθυμίαν επεθύμησε», πέραν των άλλων προσκυνηματικών κατά τα προηγούμενα έτη επισκέψεών του στην θεοτοκούπολη Βασιλεύουσα και στο αείζωο και τηλαυγέστατο της Οικουμένης Φανάριο, να βιώσει το «παράδοξο μυστήριο των ολίγων τε και ελαχίστων και εν ταυτώ αναρίθμητων» Ρωμηών της του Κωνσταντίνου Προκαθεζομένης ανά την Οικουμένη Πόλεως κατά την Πρωτοχρονιά εκείνου του έτους Κυρίου ανάμεσα σε μορφές από τα διαβάσματά του και σε εκείνες του ενεστώτος χρόνου σε ημέρες χαράς και ευφροσύνης τόσο στις αυλές του πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου Φαναρίου όσο και ανά τας ρύμας και τας οδούς, στα σοκάκια και στα καλντερίμια της Πόλεως, η οποία καίτοι εξωτερικώς, αρχιτεκτονικά και πληθυσμιακά, χάνεται κατά την αδάμαστη ροη του πανδαμάτορος χρόνου, εντούτοις όμως εσωτερικώς παραμένει αναλλοίωτη στην ουσία και υπόσταση της για όλα εκείνα που είναι και συμβολίζει για τους Ορθοδόξους ή μάλλον τους Πανορθοδόξους και για το ημέτερο Γένος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ: Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το πΑθος της πλεονεξΙας

Η ΚοινωνικΗ διδασκαλΙα ΑγΙου ΒασιλεΙου του ΜεγΑλου

Το κείμενο που δημοσιεύεται στην καθομιλούμενη γλώσσα είναι απόσπασμα μιας εκ των σημαντικότερων κοινωνικού φρονήματος ομιλιών του Μεγάλου Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο οποίος υπήρξε ο κορυφαίος «κοινωνικός εργάτης» του Ευαγγελικού λόγου υπέρ των ενδεών και αδυνάτων ανθρώπων της ζωής αυτής.

Ο Μέγας Βασίλειος αντιμετωπίζοντας το σοβαρό θέμα του πλούτου μέσα στο πλαίσιο των ποιμαντικών του φροντίδων για τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ποιμνίου του έγραψε περί το 368 μ.Χ. την ομιλία «Εις το: καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας αυτών οικοδομήσω» και περί πλεονεξίας για να παρακινήσει τους πλεονέκτες πλουσίους προκειμένου να φανούν κοινωνικοί και ευμετάδοτοι προς τις ανάγκες των πενεστέρων τάξεων.

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΕΓΚΑΙΝΙΟΙΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΕΓΚΑΙΝΙΟΙΣ
ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ
ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

·    Μνείαν ποιούμεθα των κατά την 27^η Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 537 μ.Χ. σεπτών εγκαινίων του Ιερού Ναού της Του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως ως έργου θαυμαστού και μεγάλου του θεοστέπτου και φιλοχρίστου αυτοκράτορος Ιουστινιανού Α΄ του Μεγάλου.

· Το αιώνιο και αθάνατο σύμβολο της Ορθοδοξίας, της Ρωμιοσύνης και του Παγκόσμιου Πολιτισμού που επί αιώνες καθεύδει τον «νήδυμον ύπνον» και λαλεί «εν σιωπή» τα μεγαλεία του Θεού.

Στη θέα και μόνο του μεγαλοπρεπούς και παλαιφάτου ναού της Του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως ή στο άκουσμα της λεκτικής περιφράσεως «Αγιά Σοφιά»  ο Ρωμιός ανακαλεί με πόνο ψυχής στη μνήμη του το γεγονός της αλώσεως της του Κωνσταντίνου μεγατίμου Πόλεως των πόλεων, κατά το έτος 1453 μ.Χ., αλλά συνήθως παραβλέπει ή και αγνοεί το χαρμόσυνο και μεγάτιμο γεγονός των σεπτών εγκαινίων της «Μεγάλης Εκκλησίας» ως του πρώτου ναού της πρωτευούσης Βασιλίδος πόλεως της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τα οποία έλαβαν χώρα την 27^η Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΘΕΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΘΕΟΣ

·    Στο θεανθρώπινο πρόσωπο του εν φυγή πρόσφυγα νηπιάσαντος Θεού Ιησού Χριστού ενσαρκώνεται και υποστασιοποιείται το πρόσωπο κάθε παιδιού-πρόσφυγα ανεξαρτήτως ενθοφυλετικής καταγωγής ή θρησκευτικής αναφοράς.

·  Η φυγή εις Αίγυπτον του νηπίου Ιησού Χριστού για να σωθεί από την νηπιοφονική μάχαιρα της αυθαιρέτου πολιτικής εξουσίας του αρχομανούς δολοφόνου Ηρώδη ερμηνεύει διαχρονικά τον αμοραλισμό ενός απάνθρωπου και υποκριτικά ψευδεπίγραφου πολιτισμένου κόσμου απέναντι σε κάθε παιδί-πρόσφυγα.

Άραγε πόσο συμπαγές και άθραυστο μπορεί να είναι το «εωσφορικό προσωπείο» της διεθνούς κοινότητας και μάλιστα του πολυδιαφημισμένου και πολυδιακηρυγμένου λεγόμενου πολιτισμένου δυτικού κόσμου κάθε φορά που «ίσταται απαθώς» και ρεμβάζει σιωπηρώς απέναντι στο δράμα και την τραγωδία του ανθρωπίνου προσώπου κάθε πρόσφυγα και ιδιαίτατα όταν πρόκειται για μικρά παιδιά ακόμη και νηπία που βιώνουν στην απαρχή της επιγείου ζωής τους το φάσμα της του θανάτου μαχαίρας ή του αιφνιδίου θανάτου στα ύδατα ποταμών και θαλασσών, «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ:ΑΥΤΟΣ ΓΑΡ ΕΝΗΝΘΡΩΠΗΣΕΝ ΙΝΑ ΗΜΕΙΣ ΘΕΟΠΟΙΗΘΩΜΕΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΩΣ ΗΜΕΙΣ ΓΕΓΟΝΑΜΕΝ ΥΠΟΘΕΣΙΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΥΤΟΣ ΓΑΡ ΕΝΗΝΘΡΩΠΗΣΕΝ ΙΝΑ ΗΜΕΙΣ 
ΘΕΟΠΟΙΗΘΩΜΕΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΕΙΝΟΥ
ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΕΩΣ ΗΜΕΙΣ ΓΕΓΟΝΑΜΕΝ ΥΠΟΘΕΣΙΣ 

· Η χριστολογική διδασκαλία του Αγίου Θεοφόρου Πατρός  Αθανασίου του Μεγάλου στην «Περί της Θείας Ενανθρωπήσεως» πραγματεία του.

Η κορυφαία θεολογική πραγματεία του Θεοφόρου Πατρός και μεγίστου Θεολόγου Αγίου Αθανασίου είναι η «Περί Ενανθρωπήσεως» του Υιού και Λόγου του Θεού, την οποία συνέγραψε περίπου το 318 μ.Χ., όταν είχε υπερβεί μόλις το εικοστό έτος της ηλικίας του.

Η όλη χριστολογική διδασκαλία του Θεοφόρου Πατρός άρχεται με το μυστήριο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η οποία πραγματοποιήθηκε με τη θεία αποκάλυψη, ήτοι την ενανθρώπιση του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού, επειδή «αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

ΓΙΑΤΙ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; ΘΕΙΑ ΕΝΑΘΡΩΠΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΘΕΩΣΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΓΙΑΤΙ  ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

ΘΕΙΑ ΕΝΑΘΡΩΠΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΘΕΩΣΗ

Σε καιρούς και χρόνους θεολογικής πενίας, κενού και ρηχού συνθηματολογικού θεολογικού ή κηρυκτικού εκκλησιαστικού λόγου, εκκοσμικευμένου εκκλησιαστικού φρονήματος και ατέρμονος λαϊκιστικής ρητορικής ακόμη και για τα ουσιώδη και ζώπυρα της πίστεως και της εν γένει ευαγγελικής αληθείας, τα οποία αφορούν τα οντολογικών (υπαρξιακών) και σωτηριολογικών διαστάσεων ζητήματα της θείας αποκαλύψεως σε σχέση και αναφορά προς τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο ως εικόνος Θεού και την εν Χριστώ σωτηρία και θέωσή του, έρχονται οι θεοκίνητοι και θεόπνευστοι Πατέρες της Εκκλησίας να ορθοτομήσουν «λόγον αληθείας», να διδάξουν, να αφυπνίσουν και να εγείρουν συνειδήσεις, να διακηρύξουν και όντως να θεολογήσουν άνευ προτεσταντικού τύπου ηθικισμούς και ευσεβισμούς ή ρωμαιοκαθολικής σχολαστικότητος τυπολατρικούς νομικισμούς, ότι η σωτηρία και απολύτρωση του κτιστού ανθρωπίνου γένους ως ένωση κτιστού και ακτίστου συνετελέσθη εφάπαξ και αληθώς με την εξ αγάπης θεία ενανθρώπηση για την κατά χάριν θεοποίηση του πεπτωκότος και υποκειμένου στη φθορά και τον θάνατο ανθρώπου λόγω της κτιστότητός του. Μυριάκις διατυπώνεται το ερώτημα: «Γιατί εγεννήθη ο Χριστός;», και οι ψευδοσυναισθηματικές, ηθικιστικές, ευσεβιστικές, ιστορικο-θεσμικές και τυπολατρικώς νομικίστικες απαντήσεις αστοχούν τραγικά σε σχέση με την όντως αλήθεια του εν μέσω του ιστορικού γίγνεσθαι συντελεσθέντος αυτού απολυτρωτικού γεγονότος της θείας αποκαλύψεως, της εν Χριστώ Ιησού θείας ενανθρωπήσεως, διά της οποίας και μόνο επιτεύχθηκε προς χάριν της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και σύνολης της κτιστής δημιουργίας η ένωση του κτιστού με το άκτιστο.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, θα ήμασταν οι πιο αξιοθρήνητοι και εξαπατημένοι από όλους τους ανθρώπους, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ. 15,19). Έτσι χρίει αμέσως την Ανάσταση ως την μεγαλύτερη εορτή της Χριστιανοσύνης. Αλλά και αν ο Χριστός δεν γεννιόταν, δεν θα είχαμε ποτέ την ανάσταση, συμπληρώνει ο ιερός Χρυσόστομος και συνδέει έτσι αναπόσπαστα την γέννηση του Σωτήρος Χριστού με την ανάστασή του. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζει τα Χριστούγεννα ως την «Μητρόπολη των εορτών» της χριστιανικής πίστεως και της ορθοδόξου εκκλησίας μας.

Στη ζωή και στην παράδοση της Εκκλησίας μας και οι δύο αυτές μεγάλες εορτές έχουν μία ιδιαίτερη σημασία. Έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην υπόμνηση και διασφάλιση του ορθοδόξου δόγματος. Όπως το Πάσχα υπογράφει το δόγμα της θεότητος του Χριστού, έτσι τα Χριστούγεννα σφραγίζουν το δόγμα της τελείας ανθρωπίνης φύσεώς του. Στην ανάσταση βλέπουμε τον άνθρωπο Θεό, στην γέννηση βλέπουμε τον Θεό άνθρωπο.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ

Ένα από τα σωτηριώδη και κοσμογονικά γεγονότα του ιστορικού γίγνεσθαι, που η θρησκευτική (εκκλησιαστική τέχνη) διά της βυζαντινής εικονογραφίας απεικονίζει, είναι αυτό της του Χριστού Γεννήσεως, το οποίο όλως ιδιαιτέρως συγκινεί και γοητεύει τους πιστούς. Η εικόνα ομιλεί μέσα από την «σιωπή της».

Η Ορθόδοξη Βυζαντινή εικονογραφία θέλοντας να εκφράσει όλη την θεολογική και δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με την ενανθρώπιση του Μονογενούς Θεού Λόγου, εικονογραφεί τα κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός με ιδιαίτερη προσοχή και πληρότητα, στο οποίο απεικονίζεται όλη η κτίση, λογική και άλογη, να μετέχει και να εξαίρει όσα παράδοξα και θαυμαστά συντελούνται.

Έτσι, στην εικόνα της γεννήσεως εικονίζεται αρχικά το Σπήλαιο, το οποίο έχει πολλαπλό συμβολισμό. Συμβολίζει, πρώτον, τον τάφο του Ιησού Χριστού και προεικονίζει (προτυπώνει) τον σταυρικό του θάνατο. Δεύτερον, συμβολίζει το σκοτεινό κράτος του Άδου, το οποίο θα καταλύσει διά του σταυρικού του θανάτου και της Αναστάσεώς του ο Νικητής της ζωής και του θανάτου, ο Ιησούς Χριστός. Και τρίτον, τον ειδωλολατρικό κόσμο που ζει στο πνευματικό σκότος, το οποίο θα αφανίσει με την σταυρική Του θυσία ο Χριστός ως η μόνη πηγή του αληθινού και ζωογόνου ακτίστου φωτός.

ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙΣΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

 Η ΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙΣΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Όταν ο εραστής της Ιεράς Επιστήμης κρατά ανά χείρας το περισπούδαστο θεολογικό πόνημα του πολυγραφότατου και μεγάλου Θεολόγου Πατρός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αγίου Νεκτάριου Μητροπολίτου Πενταπόλεως, υπό τον τίτλο: « Χριστολογία», το βλέμμα του πίπτει και προσηλώνεται στο επί του εσωφύλλου δημοσιευόμενο χωρίο από το ΜΘ' (49)  κεφάλαιο του παλιοδιαθηκικού βιβλίου της Γενέσεως, στο οποίο αναφέρεται: « Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα, και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη, ω απόκειται. Και αυτός προσδοκία εθνών» (Γεν. μθ΄ 9-10).

Ο Θεόφρων και θεοκίνητος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Νεκτάριος μετ’ εμφάσεως ποιεί μνείαν του ως άνω χωρίου προκειμένου να υπογραμμίζει το «πανανθρώπινον» της ενδομύχου προσδοκίας για την έλευση του Σωτήρος και Λυτρωτού του πεπτωκότος και υποκειμένου στη φθορά και τον θάνατο κτιστού και χοϊκού γένους των βροτών, επειδή «το ανθρώπινον γένος….ωμοίαζε προς χάος καταλελειμμένον υπό του Θεού».

ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΘΕΟΣ ΩΣ "ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΗΜΩΝ"

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΘΕΟΣ ΩΣ  «ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΗΜΩΝ »

·        Εκκλησία αδιαλειπτώς ενανθρωπιζομένη εν Χριστώ ενανθρωπήσαντι.

·   Η Εν Κρήτη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας κηρύττουσα και ερμηνεύουσα το «Μυστήριον της Θείας Οικονομίας» περί της Θείας Ενανθρωπήσεως.

·   Οι οντολογικές (υπαρξιακές) σωτηριολογικές και ανθρωπολογικές συνέπειες της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού μέσα από τα κείμενα της εν Κρήτη Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (+1989) συχνάκις και πολλάκις, ευκαίρως – ακαίρως, κατά το δη λεγόμενον, έγραφε και εκήρυττε ότι η «Εκκλησία θα πρέπει-οφείλει- να είναι συνεχώς ενανθρωπιζομένη» ως το Σώμα του ενανθρωπήσαντος Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας πλήρη την αυτοσυνειδησία ότι είναι όντως το Σώμα του ενανθρωπήσαντος Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού συγκροτήθηκε σε Συνοδικό Σώμα εν έτει σωτηρίω 2016 και εξέπεμψε «εις πάντα τα έθνη» τα εν Χριστώ Ιησού ενανθρωπήσαντι μηνύματα της σωτηρίας, της αγάπης, της ελπίδος, της ειρήνης, της καταλλαγής και της δικαιοσύνης, όπως αυτά σαρκώνονται και υποστασιάζονται εν αληθεία μέσα στον κτιστό χωροχρόνο σε ένα και μόνο πρόσωπο, το θεανδρικό πρόσωπο, του εν ελευθερία και εξ άκρας αγάπης, ευδοκίας και συγκαταβάσεως ενσαρκωθέντος και ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού.

ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

·   Χρυσοστομική γραφή για το παράδοξο μυστήριο της εν χρόνω και εν τόπω κατά σάρκα γεννήσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Όταν κάποιος αναλογισθεί την παραδοξότητα του όντως ακατάληπτου και απερινόητου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, ήτοι της ασπόρως και απειράνδρως ενσαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του ασάρκου Υιού και Λόγου του Θεού, αντιλαμβάνεται, όσο είναι δυνατόν κατά τα πεπερασμένα όρια της ανθρωπίνης λογικής, ότι η πίστη τιμά και σκέπει το μυστήριο της του Χριστού γεννήσεως για την οποία ο θεοφόρος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δηλώνει ότι δεν υπάρχουν λόγοι για να το περιγράψουν και πολύ περισσότερο για να το ερμηνεύσουν. Όταν όμως παρά τους ενδοιασμούς του αποπειράται ο ίδιος να ομιλήσει περί του μυστηρίου της θείας ενανθρωπήσεως και ειδικότερα στον θεόπνευστο και θεσπέσιο λόγο του «Εις το Γενέθλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», συγκλονίζει τον μελετητή και εν γένει αναγνώστη ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στο γεγονός ότι ενώπιον του θείου βρέφους εστάθη και ίσταται διαχρονικώς ανά τους αιώνες και έως της συντελείας των αιώνων άπασα η ανθρωπότητα, κάθε τάξης και θέσεως άνθρωποι, δίκαιοι ή αμαρτωλοί.

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ : ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΤΟΠΩ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΟΝΩ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΤΟΠΩ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΟΝΩ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο πάνυ χρυσούς την γλώτταν και περί την καρδίαν χρυσούς, Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, με γλωσσική λιτότητα και εκφραστική δωρικότητα, αλλά συνάμα εν ταυτώ και με απαράμιλλη δομική συνειρμών λογικών εκφορά του πανσθενουργού και παντοδυνάμου «Έλληνος Λόγου» ερμηνευτική δεινότητα προσεγγίζει το όντως «απ’ αιώνων μέγα και αποκεκρυμμένον μυστήριον» της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού διά Πνεύματος Αγίου εκ της Ανυμφεύτου Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας υπομνηματίζοντας στην Δ΄ Ομιλία αυτού το σχετικό απόσπασμα εκ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ - Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ
ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ

Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η εν χρόνω και τόπω, δηλαδή εντός της ιστορίας, ελευθέρως και εξ άκρας αγάπης, ενσάρκωση και ενανθρώπηση του μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού υπήρξε και είναι το κεφαλαιώδες κοσμοσωτήριο γεγονός, η απαρχή του κεφαλαίου της σωτηρίας, για τους ανθρώπους κάθε εποχής έως της συντελείας των αιώνων. Η τομή στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους συντελέσθηκε στο θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος πραγματοποίησε φιλανθρώπως την «ένωση του κτιστού με το άκτιστο» προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα υπερβαίνοντας τα νομοτελειακά όρια της κτιστής και φθαρτής φύσεως και οντολογίας του. Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι οντολογική-υπαρξιακή δυνατότητα σωτηρίας για τον άνθρωπο. Ο ίδιος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση γενόμενος τέλειος άνθρωπος προκειμένου να καταστήσει τον άνθρωπο κατά χάριν Θεό. Αυτή η οντολογική δυνατότητα είναι μονίμως παρούσα.

Ο «ΑΕΙ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΣ» ΩΣ Η «ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ» ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο «ΑΕΙ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΣ» ΩΣ Η «ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ»
 ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

«Χώρα του Αχωρήτου» η απείρανδρος Θεομήτωρ Δέσποινα και «Χώρα των Ζώντων» ο ενσαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο «αεί ενσαρκούμενος», κατά την πάλαι ποτέ προσφυώς διατυπωθείσα φράση του αοιδίμου μεγάλου εν Πατριαρχικοίς Ιεράρχαις, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (+1989). Ναι! ο «αεί ενσαρκούμενος» στα σπλάχνα της Πρωτοβασιλίσσης Πόλεως των πόλεων, της άλλως πως καλουμένης «χριστουπόλεως και θεοτοκουπόλεως» Κωνσταντινουπόλεως και στον ομφαλό αυτής, ήτοι στο πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένο, αείζωο, αειθαλές και τηλαυγέστατο Φανάριον, όπου του Ρωμαίηκου Γένους και συμπάντων των Πανορθοδόξων τα όμματα της ψυχής και του σώματος ανά τους αιώνες στρέφονται με λαχτάρα να αντικρίσουν τον ενσαρκωθέντα και αεί ενσαρκούμενο Υιό και Λόγο του Θεού ανάμεσα στους πολυαρίθμους αλλοδόξους και στους ελαχίστους «οικείους της πίστεως», οι οποίοι ίστανται, ανθίστανται και όντως καθίστανται το «παράδοξον της ιστορίας ζωογόνον άλας» της Ορθοδοξίας και τους Γένους, αφού παρά τις αντινομίες και τις παραδοξότητες της ιστορίας ουδέποτε εδώ και δεκαεπτά αιώνες έπαυσε η φωνή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, άλλοτε μέσα στο Μέγα της Χριστιανοσύνης Μοναστήρι, ήτοι στην Πρωτεκκλησιά της Του Θεού Σοφίας, άλλοτε στην Μονή της Χώρας ή της Παμμακαρίστου, και εδώ και πέντε αιώνες στα κράσπεδα του Κερατίου κόλπου, όπου φαίνει Χριστού το Φανάριον, εκεί στον εν ταπεινώσει υψηλό και πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, πάλιν και πολλάκις λέγω ότι ουδέποτε εδώ και δεκαεπτά αιώνες έπαυσε η φωνή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας να ψάλλει το: «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».

Ο ΙΕΡΟΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ Ν. ΕΒΡΟΥ

Γράφει ὁ Θεολόγος-Ἐκκλησιαστικὸς Ἱστορικὸς-Νομικὸς κ. Ἰωάννης Ἐλ. Σιδηρᾶς

Ο ΙΕΡΟΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ 
ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ Ν.ΕΒΡΟΥ

·       224 ἔτη μὲ θυμίαμα καὶ κερί (1800 – 2024).

·     Ὁ ἀπὸ Μαρωνείας Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ΄ συνέβαλε στὴν ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπως καὶ τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Κομοτηνῆς.

Ἡ ἱστορικὴ πολίχνη τῆς Μάκρης, τῆς ἄλλοτε ἀρχαίας Ὀρθαγορίας (ἢ Ὀρθαγόρας) κατὰ τὴν περίοδο τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ συγκεκριμένα μεταξὺ τοῦ 9^ου καὶ τοῦ 14^ου αἰῶνος, ὑπῆρξε διαδοχικὰ ἕδρα Ἐπισκοπῆς, Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ Μητροπόλεως. Μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Θράκης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς (1361 μ.Χ.) ὑπήχθη στὴ Μητρόπολη Μαρωνείας καὶ ἀπὸ τὸ 1922 ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία τῆς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΕΝΤΑΦΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠερΙ των εν ΚομοτηΝΗ

 ενταφιασθΕντων ΜητροπολιτΩν ΜαρωνεΙας

Το πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής με την  εν έτει 2012 εκδημία του μακαριστού και αοιδίμου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Κυρού Δαμασκηνού του Α΄(1974-2012), κατά κόσμον Πέτρου Ρουμελιώτη, μετέσχε σε εξόδιο ακολουθία Αρχιερέως και κυρίως παρέστη στον ενταφιασμό αυτού εν Κομοτηνή μετά από 74 συναπτά έτη, αφού η τελευταία φορά που ετάφη Μητροπολίτης Μαρωνείας στην  έδρα της Μητροπόλεώς του, την Κομοτηνή, ήταν το έτος 1938, όταν  εκοιμήθη ο μεγάτιμος  αοίδιμος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Θάσου Άνθιμος ο Δ΄ (1922-1938) του οποίου ο προκάτοχος, Μαρωνείας Μελισσηνός Χριστοδούλου (1914-1921), ετάφη στην γενέτειρά του, τις Σαράντα Εκκλησίες της Ανατολικής Θράκης.

«ΤΟΙΣ ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΣΙ ΦΥΛΑΞΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ» : ΤΟ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

DE PROFUNDIS
«ΤΟΙΣ ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΣΙ ΦΥΛΑΞΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ»

ΤΟ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ
 ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ
  ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Είναι μεγάλος ο Σταυρός για κάθε Φαναριώτη Ρασοφόρο να είναι και να ονομάζεται κληρικός του Θρόνου όταν μάλιστα αυτό συνεπάγεται ευθύνη και θυσίες που σε πολλές περιπτώσεις προσλαμβάνουν διαστάσεις αυτοθυσίας. Ο Πατριάρχης και οι κληρικοί του Μεγάλου Μυστηρίου του Γένους και της Ορθοδοξίας ως οι ενσαρκωτές του Οικουμενικού Θρόνου βιώνουν το σταυραναστάσιμο τροπάριο της Μεγάλης Μητρός του Χριστού Εκκλησίας εν αρμονία πίστεως και ασκήσεως. Στο βίωμα τούτο εμβαθύνει ο αοίδιμος Φαναριώτης Ιεράρχης,Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος γράφοντας: «Το “Φανάρι”, που δε συρρίκνωσε ποτέ τη σκέψη και το στοχασμό, ούτε και την προσευχή μέσα στο χρόνο, είναι σαν ένα μεγάλης γιορτής τροπάριο. Και θα τόλεγα, «ιδιόμελο» τροπάριο. Με το δικό του ρυθμό και το δικό του κάλλος. Όπως και οι χοροβατούντες του και οι «κάλλει ψυχής» ωραίοι του. Οι ρασοφόροι του που συγκροτούν τους ειρμούς της παράδοσης, στη μεγάλη λιτανεία της Ορθοδοξίας. Που κι αυτή αποτελεί την ασίγαστη ωδή του Γένους.

Αυτοί που ψάλλουν αυτή την ωδή από του θρόνου των, γίνονται εύυμνοι και ευγέωργοι. Όπως οι πατριάρχες του Φαναρίου. Το χρόνο τον αντιπαρέρχονται. Με έσωθεν επίγνωση της υψηλότητάς του. με ενθουσιώδη βίωση του θεόπρεπου κλίματος, μέσα στο οποίο προΐστανται «ελέω Θεού».

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΦΩΣ ΑΚΟΙΜΗΤΟΥ ΚΑΝΔΗΛΑΣ ΑΕΙΦΩΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ : ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠανορθΟδοξον Φως
ΑκοιμΗτου ΚανδΗλας ΑΕΙΦΩΤΟΥ ΦαναρΙου

Μια σπιθαμΗ γης ΚαθΕδρα της ΟρθοδοξΙας

Το ΠαρΑδοξον της ΑποστολικΟτητος και της ΙστορΙας

·    Στο Μαρτυρικόν Φανάριον οι ιστάμενοι και ανθιστάμενοι «τριακόσιοι της πίστεως» ίσως φαντάζουν ελάχιστοι ενώπιον των «πνευματικώς τυφλωμένων οφθαλμών» ενίων, αλλά, όμως ως ευλογημένο σώμα της των «Πενήτων Εκκλησίας» είναι στο «Σχέδιο του Θεού» απειράριθμοι, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε υπήρξε και δεν είναι ζήτημα «αριθμητικής».

·      Όσο διώκεται το Φανάρι τόσο ισχυρότερο καθίσταται, όσο υβρίζεται τόσο λαμπρότερο αναδεικνύεται, όσο σταυρώνεται, τόσο περισσότερο βιώνει την Ανάσταση του Χριστού, εν τέλει, όσο βιώνει την Ανάσταση, τόσο επιβεβαιώνεται ότι είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» επί της Γης και αληθώς «το παράδοξον της Αποστολικότητος και της Ιστορίας».

Είναι όντως παράδοξο και «αγγέλοις και ανθρώποις» μια σπιθαμή γης στο ακρότατο σημείο του Κεράτιου Κόλπου, όπου δεσπόζει  το λεγόμενο «διπλοφάναρον», το Φανάριον του Γένους ημών, να εγκολπώνει τα ιερά και όσια του γένους και της Πατρώας Ορθοδόξου Πίστεως, να είναι η Ιερά Καθέδρα, το πανίερον Κέντρον της Ορθοδοξίας.

Αυτό το μαρτυρικώς καθαγιασμένο και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο ωσάν μέσα σε «οστράκινο ταπεινό σκεύος» τρέφεται και ζωογονείται από το θερμουργό Αίμα και Σώμα του Αρχιθύτου Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού, και μεταβάλλει αυτή την ευλογημένη σπιθαμή γης της Θεοτοκοφρουρήτου Βασιλίδος Πόλεως σε ουράνιο στερέωμα της Καθόλου Ορθοδοξίας απ’ όπου εκπηγάζουν από αιώνων νάματα Ορθοδόξου Θεολογίας, αναδεικνύονται Άγιοι Πατριάρχες και Μάρτυρες Χριστομίμητοι, εκπέμπεται το γνήσιο και ανόθευτο μήνυμα της Ορθοδοξίας προς όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αφού στον τόπο εκείνο αδιαλείπτως, αμεταθέτως και ακαταβλήτως κηρύσσεται Χριστός Εσταυρωμένος και Αναστάς εκ των νεκρών.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ : ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο Α΄ (1974-1998)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο Α΄ (1974-1998)

26 έτη από την κοίμησή του (1998-2024) – Ο Αντιστασιακός της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κυρός Σεραφείμ ο Α΄ (1974-1998), κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας, εγεννήθη στο Αρτεσιανό Καρδίτσης το έτος 1913 και ήταν ιός του Χρήσου και της Ευαγγελίας Τίκα. Σε ηλικία οκτώ ετών απορφάνεψε από μητέρα, γεγονός που τον οδήγησε πλησιέστερα στην τροφό Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μετά το πέρας της φοιτήσεώς του στο Δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του και εν συνεχεία του Γυμνασίου, εισήχθη στην ιερατική σχολή της Κορίνθου και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον τότε Μητροπολίτη Κορίνθου και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό Παπανδρέου (1938, 1941-1949). Κατά το έτος 1936, κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων, εισήχθη στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία απεφοίτησε το έτος 1940.

ΤΟΙΣ ΚΑΤ ' ΟΝΑΡ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΥΠΑΡ ΝΟΣΗΡΟΙΣ ΚΑΙ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΟΙΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΑΙΣ ΑΠΑΤΗΛΟΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΕΡΑΣΤΑΙΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ « ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ : Η ΣΚΗΝΙΤΙΣ ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΚΑΤ' ΟΝΑΡ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΥΠΑΡ
 ΝΟΣΗΡΟΙΣ  ΚΑΙ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΟΙΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΑΙΣ 
ΑΠΑΤΗΛΟΙΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΕΡΑΣΤΑΙΣ
 ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ  « ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ

Η ΣΚΗΝΙΤΙΣ ΜΗΤΗΡ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Απερινόητο και ακατάληπτο το όντως Μυστήριο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος  Εκκλησίας και αδύνατή η νοησιαρχική προσέγγιση αυτού ωσάν να πρόκειται για τον αναφή θείο γνόφο. Ακόμη και η περιφραστική λεκτική διατύπωση του ονόματος αυτής με τον επιθετικό προσδιορισμό ως «Μεγάλη» και εν ταυτώ «Σκηνίτις» και «των του Χριστού Πενήτων Εκκλησία» εκφράζει με τον πλέον εντόνως εμφατικό τρόπο μία αντινομία κατά την ορθολογιστική κοσμική ανάγνωση των όρων, στους οποίους όμως κρύπτεται «το επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου όλον Μυστήριον και η Αλήθεια αυτής».

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

·  Η θεοπνευστική προσέγγιση της παραδοξότητος του Μυστηρίου της Μεγάλης Εκκλησίας από τους ιεροφάντες Φαναριώτες Αρχιερείς Χαλκηδόνος Μελίτωνα και Περγάμου Ιωάννη.

·      Η Μεγάλη Εκκλησία ως Σταυραναστάσιμη Πρωτόθρονος Ιερά Καθέδρα της Ορθοδοξίας καθίσταται ζώσα μαρτυρία και παράδοξο μαρτύριο Ορθοδοξίας μέσα στην σωστική περιπέτεια του Θεού.

·     Υπεράνω της κτιστότητος του χωροχρόνου η Μεγάλη Εκκλησία επιβιώνει παραδόξως μέσα στην διαχρονία της πρωτίστως και εξόχως ως θεολογική έννοια εκφαίνουσα, κηρύττουσα και προσφέρουσα ως πρόταση ζωής «εις πάντα τα έθνη» τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό.

Δύο πρόσωπα, δύο Ιεράρχες του μαρτυρικού Φαναρίου, ο ένας γέννημα θρέμμα της Βασιλεύουσας Κωνσταντινουπόλεως και ο έτερος Βλαστός της Φαναριοσκέπαστης Μακεδονίας, ήτοι ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων και ο Γέρων Περγάμου Ιωάννης, συνιστούν «Ιερόν σύζευγμα» όταν αποφαίνονται ουχί «ex cathedra» αλλά εκ του υπερώου της Μεγάλης Εκκλησίας βιωματικώς και ευθέως, στο μυριάκις διατυπωμένο ανά τους αιώνες και μέχρι σήμερα ερώτημα: «τί εστί Μεγάλη Εκκλησία;». Αποφαίνονται ιεροπρεπέστατα δια της εμπνευσμένης γραφίδος τους, ο ένας με την ατόφια καθαρότητα του Πολίτη Ρωμηού και εμφιλόσοφου μύστου και ο έτερος με την βαθυνούστατη ακαδημαϊκή περινόηση, αλλά αμφότεροι με την θεολογική, την βαθύτατα θεολογική, οντολογική θεώρηση του μυστηρίου της παραδοξότητος της Μεγάλης Εκκλησίας ως πρωτίστως και εξόχως και αυτοθυσιαστικώς ιεροφάντες του υπερτάτου γεγονότος ότι ο περί της Μεγάλης Εκκλησίας λόγος είναι συνάμα λόγος στο μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπήσεως, του Σταυρού και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, όπως αιώνες τώρα η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μεγάλη Εκκλησία αγιοπνευματικώς, μαρτυρικώς και εν μαρτυρία, μυσταγωγικώς και ευχαριστιακώς προσφέρει ως οντολογική πρόταση ζωής στον άνθρωπο κάθε εποχής για να υπερβεί τον μέγιστο και έσχατο εχθρό του, τον θάνατο.

ΛΟΓΟΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΩ ΘΡΟΝΩ : ΟΙ ΑΛΑΛΗΤΟΙ ΣΤΕΝΑΓΜΟΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΤΑΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΖΩΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΛΟΓΟΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΩ ΘΡΟΝΩ

ΟΙ ΑΛΑΛΗΤΟΙ ΣΤΕΝΑΓΜΟΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΤΑΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΖΩΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Αλάλητοι οι στεναγμοί, ω πόσο και πόσοι αλάλητοι και ανείπωτοι, είναι οι ενδόμυχοι και σπαραξικάρδιοι στεναγμοί εκείνων τους οποίους έταξε η Θεία Πρόνοια να κρατούν τις Θερμοπύλες του πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου και αειζώου, ουδέποτε μάλιστα καταβαλλομένου, Φαναρίου, προκειμένου να δίδεται αδιαλείπτως η ζώσα μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως και η αρχοντιά του ευσεβεστάτου Ρωμαίικου Γένους σε αλωμένους τόπους και σε χρόνους δίσεκτους και δυσχείμερους ένεκα του αλλοθρήσκου Καίσαρος, του πάντοτε και πανταχόθεν εκτοξευομένου τα πυρφόρα βέλη του κακού κατά του παντίμου και αμωμήτου σώματος της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Αλάλητοι οι στεναγμοί καίτοι ουχί άλαλοι οι κρατούντες τις Θερμοπύλες του Φαναριού, αλλά άλαλα τα χείλη αυτών ένεκα συνέσεως και σοφίας για να σωθεί ο τιμαλφέστατος της ιεράς Παρακαταθήκης μαργαρίτης, το πολυτιμώτερον παντός ετέρου αγαθού επί της γης, για να κρατηθούν απόρθητες και ακατάλυτες οι Θερμοπύλες, ως αεί ζώσα σταυραναστάσιμη μαρτυρία εν Χριστώ, και αυτή η μαρτυρία πληρώνεται ακριβά, με πολύ κόστος, με λύτρα άλλοτε αίματος και άλλοτε μαρτυρίου συνειδήσεως, διότι, όπως με γραφή θεόπνευστη γράφει ο πολύς και μέγας αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων: «Και αι μαρτυρίαι αυταί πληρώνονται ακριβά…. Έτσι είναι πάντοτε εις τα στενά των συνόρων μεταξύ ανθρώπων και ιδεών, ανθρώπων και Θεού, όπου φυλάσσουν φύλακες και διάκονοι και μάρτυρες. Αι Θερμοπύλαι, άπασαι αι Θερμοπύλαι, ούτε δίδονται ούτε χάνονται. Μόνον φυλάσσονται. Αν υπάρχει κάτι να χαθή μεταξύ Θερμοπυλών και φυλάκων, αυτό είναι οι φύλακες. Τότε αι Θερμοπύλαι σώζονται και επιζούν εις το διηνεκές».

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ

ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

· Θεμελιώδους ιστορικής και ιεροκανονικής σημασίας αποσπάσματα εκ των ενθρονιστήριων λόγων των αοιδίμων Οικουμενικών Πατριαρχών Ιωακείμ Γ΄(1901), Μελετίου Δ΄(1921) και Μαξίμου Ε΄(1946), εκφράζοντα διαχρονικώς το εν Ορθοδόξοις «Πρωτόθρονον» και «Πρωτεύθυνον» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Όσο και όσοι και αν υψώνουν φωνή κατά της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας επειδή ήσκησε το αναφαίρετο και αποκλειστικό ιεροκανονικό προνόμιο αυτής για την χορήγηση του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού καθεστώτος στην πάντοτε θυγατέρα αυτής χειμαζομένη Ορθόδοξη εν Ουκρανία Εκκλησία, ουδέν επιτυγχάνουν, ει μη μόνον να αποδεικνύουν και να αποκαλύπτουν περιτράνως ότι η φωνή αυτών είναι η ισχνή και ματαία έναντι του τηλαυγεστάτου και αεί ζώντος πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου Φαναρίου φωνή των ρωσικών ρουβλίων και των κρυπτομένων όπισθεν αυτών χαμερπών καθοδηγητών τους, μικρών τω φρονήματι και μεγάλων τη αυθαδεία, παρατρεχαμένων μοσχοβιτών εκκλησιαστικών ηγετίσκων, οι οποίοι κατήντησαν την θυγατέρα Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία σε πολιτικό και ιδεολογικό «ευτελές παράπηγμα και εύχρηστο όργανο» του Κρεμλίνου και το αυτό επιδιώκουν να επιτύχουν και με τις λοιπές τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μέσω των πάντοτε υπαρχόντων «προθύμων» και «ευκόλων» στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, μωροφιλοδόξων και φιλαργύρων, οι οποίοι ικανοποιούνται με τα ανίερα ρούβλια του Κρεμλίνου και λειτουργούν και ενεργούν ως «δούρειος ίππος» και «πέμπτη φάλαγγα» και για τις τοπικές Συνόδους στις οποίες ανήκουν και για την εν γένει Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάταιος ο κόπος και φρούδες οι ελπίδες.

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ  ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ 
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τα πορφυρόθερμα αίματα ενθέου ζήλου και χριστομίμητου μαρτυρίου των προμάχων της Αγιωτάτης Ορθοδοξίας συνέγραψαν το «ιερόν βιβλίον της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» στην Πόλη και στις αυλές της μαρτυρικής και εκ πορφυρών αιμάτων καθαγιασμένης Μητρός Εκκλησίας. Πουθενά αλλού παρά στην Πόλη της Ορθοδοξίας, όπως πιστοποιεί το βίωμα τούτο ο ένθεος λάτρης της Πολίτικης Ορθοδοξίας και Ρωμιοσύνης Πέργης Ευάγγελος: «Η Πόλη και η Ορθοδοξία στην Πόλη, δύο θεοκύρωτα δράγματα. Δύο ιδεολογήματα με μυστηριώδη και μυστηριακή περιχώρηση. Και δύο υπέρτιμες και αναφείς ουσίες, που για την κραταιότητά τους η Ρωμηοσύνη προσεύχεται αιώνες. «Αειδίνητον όφλημα», που το επιτάσσει ο «ιερός ανασταθμός» του γένους και της ιστορίας. Αναπνέουμε μέσα σ’ αυτό το όφλημα, μέσα σ’ αυτό το χρέος. Ούτε εξατμίζεται, ούτε ξεχρεώνεται. Ούτε και λησμονείται. Προσκύνημα καθημερινό μας τα δύο κατεστημένα. Ο γενέθλιος τόπος και η θεοφροσύνη μας. Η Πόλη μας και η Ορθοδοξία… Η περιχώρηση της Πόλης και της Ορθοδοξίας συνεχίζεται. Και η Ρωμηοσύνη «ίσταται και ανθίσταται». Φορτισμένη με τον ιδιασμό της και την αποκλειστικότητά της. Κύρια πύλη  ψυχικής διεξόδου της ο Θρησκευτικός εναυλισμός της. Με τον ιδιόμορφο ορθοδοξοκεντρισμό της. Το είδος της «θυσίας μυστικής» της».

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΟΚΤΑΕΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (1976-2024)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΟΚΤΑΕΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (1976-2024)

1.Το ιστορικό της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού

O αοίδιμος φιλόμουσος και λόγιος γόνος της Κομοτηνής, Στίλπων Κυριακίδης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε ομιλία την οποία εκφώνησε, κατά την 9^η Μαΐου του 1951, στην Κομοτηνή, ετόνισε μεταξύ άλλων και τα εξής : «Πρέπει να φυλάσσωνται επιμελώς και να μελετώνται αι τοπικαί πηγαί, όπως είναι τα λείψανα παλαιών κτισμάτων, οι τάφοι και αι επιγραφαί, αι εκκλησίαι και αι μοναί, τα ποικίλα έγγραφα τα αποκείμενα εις τα αρχεία των Μητροπόλεων, είτε και εις τας χείρας ιδιωτών, αι τοπικαί παραδόσεις, αι φερόμεναι εις το στόμα του λαού, τα τοπωνύμια και τα παντοία γλωσσικά και λαογραφικά στοιχεία». Ο δε πανεπιστημιακός Καθηγητής Νικόλαος Κ. Μουτσόπουλος σε ομιλία του,  κατά την 9^η Μαΐου του 1989, στην Κομοτηνή, επεσήμανε διδακτικά : «Τα κτίσματα δεν είναι μηχανές που εξυπηρετούν τη λειτουργία της κατοίκησης, όπως υποστηρίζουν οι ματεραλιστές. Αντίθετα αποτελούν μια μικρογραφία του σύμπαντος , μια μικρή Εκκλησία όπου εν αυτή ενοικεί ο Θεός. Πρέπει να μεριμνήσουμε, να αναστηλώσουμε, να στερεώσουμε όλες τις παλιές μας ερειπωμένες Εκκλησίες… είναι έργα των χεριών των προγόνων μας, αποτελούν ιερές παρακαταθήκες.»

CAUSA HONORIS - ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΗ : ΣΤΙΛΠΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ (1887-1964) - Ο ΑΚΑΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA HONORIS

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΗ

ΣΤΙΛΠΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ (1887-1964)

Ο ΑΚΑΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

·        Ο φιλόμουσος και μεγάτιμος γόνος της Κομοτηνής ο οποίος τίμησε και δόξασε τη Θράκη.

·        Μνημοσύνη  εξήκοντα ετών από τον θάνατό του (1964-2024).

Ο όρος «αντιπελάργηση» είναι ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό και σημαίνει την εκ μέρους των παίδων αντιδωρεά, την ανταπόδοση, των ευεργεσιών και της οφειλομένης φροντίδος προς τους γέροντες γονείς τους. Τον συγκεκριμένο όρο που αφορά στην φροντίδα των νέων και ακμαίων πελαργών προς τους ηλικιωμένους και ασθενικούς γονείς τους, χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος προσδιορίζει με μια μοναδική γλαφυρή και παραστατική περιγραφή το εννοιολογικό περιεχόμενό του ως εξής: «Οι πελαργοί, όταν ο γονιός τους γυμνωθεί τελείως από τα φτερά, επειδή όταν γεράσει, αρχίζουν και πέφτουν, τον τοποθετούν ανάμεσά τους και τον ζεσταίνουν με τα δικά τους φτερά. Και του ετοιμάζουν άφθονο φαγητό, και τον βοηθούν, όσο είναι δυνατόν, όταν πρέπει να πετάξει, σηκώνοντάς τον απαλά με τη φτερούγα τους, πότε ο ένας εκ δεξιών και πότε ο άλλος εξ αριστερών. Και τούτο είναι πασίγνωστο, ώστε μερικοί και την ανταπόδοση αυτή των ευεργεσιών να την ονομάζουν «αντιπελάργηση».

Η ΠΑΛΑΙΦΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΟΠΕΛΑΓΙΑ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΛΑΙΦΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΟΠΕΛΑΓΙΑ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΗ

 ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ

·        Γενέτειρα Γη του Επισκόπου Πενταπόλεως Αγίου Νεκταρίου του Θρακός.

·        Πνευματικό φυτώριο μεγάλων εκκλησιαστικών, φιλόμουσων  και φιλεκπαιδευτικών προσωπικοτήτων του Ρωμαίϊκου Γένους.

Κάθε φορά που ψάλλεται το ενήδονο και θεόπνευστο βυζαντινό μέλος: «Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον…», το οποίο αναφέρεται στον Άγιο Νεκτάριο τον θαυματουργό, γόνο της αγιοτόκου Θρακώας γης και της Θρακοπελαγίας Σηλυβρίας, ανακαλούνται μνήμες και ραγίζουν προσφυγικές καρδιές.

Τούτο συνέβη και την 27^η Ιούνη 2014, κατά την υπό του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου χειροτονία του νέου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σηλυβρίας κ. Μαξίμου. Η απορφανεμένη λοιπόν Ιερά Μητρόπολη Σηλυβρίας απέκτησε νέο «πνευματικό πατέρα και προστάτη», έστω και για τα μακράν αυτής και των ενοριών της πνευματικά όπου γης τέκνα, τα οποία βίωσαν το ευφρόσυνο αυτό γεγονός ως «πνοή ζώσα» και «χαράς Ευαγγέλιον».

Η ιστορική γραφή «περί της παλαιφάτου Ιεράς Μητροπόλεως Σηλυβρίας» μας οδηγεί στους αρχαίους χρόνους όταν στη θρακική παραλία της Προποντίδος οι Μεγαρείς κατά τον Ζ΄ αιώνα και συγκεκριμένα το 675 μ.Χ. ίδρυσαν ανθοφορούσα αποικία, η οποία μέσα στο διάβα των αιώνων κατέστη πόλη περιώνυμος και πολύφημος. Η ονομασία αυτή με τα γραφόμενα του ιστορικού, καθηγητού της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, Βασιλείου Σταυρίδη και του «εραστού της βυζαντινής τοπογραφίας» Ακύλα Μήλλα, οι οποίοι επικαλούνται τον μέγα Γεωγράφο Στράβωνα, προέρχεται από το όνομα του ιδρυτού αυτής Σήλυος. Αρχικά λοιπόν ονομάστηκε «Σήλυς» και αργότερα οι Θράκες προσέθεσαν τη λέξη «βρία» που σημαίνει πόλη (Σηλύβρια). Επί δε των ημερών του βυζαντινού αυτοκράτορος Αρκαδίου (395-408) μετονομάσθηκε σε «Ευδοξιούπολη» προς τιμήν της συζύγου του, αλλά η ονομασία αυτή δεν επέζησε επί μακρόν.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΪΚΟΥ ΝΕΚΤΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΘΕΟΥ ΑΓΑΠΗΣ : ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΝΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΪΚΟΥ ΝΕΚΤΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΘΕΟΥ ΑΓΑΠΗΣ

ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΝΕΚΤΑΡ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΝΟΥ

«Νέκταρ της ζωής της αιωνίου πίνων
Νάμα Νεκτάριε, ιάσεων βλύζεις»

(Στίχοι Συναξαρίου Αγίου Νεκταρίου)

Δοχείον θείας χάριτος και ακένωτη πηγή θείας εμπνεύσεως ανεδείχθη ο εκ Σηλυβρίας της Ανατολικής Θράκης εν λογίοις λογιώτατος και περισπούδαστος Μητροπολίτης Πενταπόλεως, Άγιος Νεκτάριος (Κεφαλάς) ο θαυματουργός και Μυροβλήτης, ο οποίος κατέστη ακτίστω χάριτι του εν Τριάδι Θεού «ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος». Ως θεόπνευστος και μουσοστεφής πολυτάλαντος κάλαμος, εκτός από μέγας θεολόγος και πολυγραφότατος δεινός συγγραφεύς, θεραπεύσας μάλιστα όλους τους κλάδους της Ιεράς Επιστήμης, διεκρίθη και ως θεοκίνητος και εμφιλόσοφος υμνογραφικός ποιητικός αυλός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Προσφυώς δε ο Αρχιμ. π. Ειρηναίος Δεληδήμος αναφερόμενος στην πολυσχιδή γραπτή παρακαταθήκη του εν γένει ποικίλου περιεχομένου συγγραφικού έργου του Αγίου Νεκταρίου υπογραμμίζει ότι: «ευρισκόμεθα προ μιάς πολυμερεστάτης διανοίας η οποία αφοσιωθείσα εις την υπηρεσίαν της Εκκλησίας εφρόντισε να παραδώση γραπτώς εις τους πιστούς ό,τι καλόν και ωφέλιμον κατείχε». Ανάλογη είναι και η γνώμη του λογίου Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, ο οποίος έγραφε περί του Αγίου Νεκταρίου ότι: «Στις αξιόλογες συγγραφές του Θεοσόφου Πατέρα μας αντανακλάται ο ορθόδοξος θεολόγος, ο δόκιμος συγγραφεύς, ο πολυμαθής λόγιος, ο ευσυνείδητος επιστήμων, ο ποιμένας ο καλός, ο πνευματικός άνθρωπος, ο φωτεινός νους, ο έμπειρος διδάσκαλος, η αγιασμένη ψυχή, ο τέλειος Χριστιανός, ο Άγιος της Εκκλησίας».

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΤΩΣΗ :ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΠΕΣΟΝΤΟΣ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ, ΗΤΟΙ ΤΟΥ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΟΣ ΔΙΑΒΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΤΩΣΗ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΠΕΣΟΝΤΟΣ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ
ΗΤΟΙ ΤΟΥ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΟΣ ΔΙΑΒΟΛΕΩΣ 

·     Οι θεοφόροι και θεοκίνητοι Πατέρες της Εκκλησίας Άγιος Βασίλειος και Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεολογούντες περί του σοβαρού και με οντολογικές συνέπειες προβλήματος της υπάρξεως του «κακού» στην κτιστή δημιουργία, αναδεικνύουν το υπαρξιακών διαστάσεων ζήτημα της χρήσεως του αυτεξουσίου (ελευθέρας βουλήσεως).

·      Ο μισάνθρωπος και απατεών διάβολος ως εκπεσών Άγγελος δεν είναι δημιούργημα του παναγάθου Θεού αλλά το απότοκο της εωσφορικής και αλαζονικής χρήσεως του αυτεξουσίου, ήτοι της ελευθέρας βουλήσεως και προαιρέσεως.

Η συγγραφή ενός τέτοιου θεολογικού κειμένου προεκλήθη από την αδυναμία πολλών Χριστιανών να κατανοήσουν ή και να αποδεχθούν ότι το κακό στην κτιστή δημιουργία δεν είναι αυθύπαρκτο αλλά έρχεται στο είναι της υπάρξεως λόγω της κακής χρήσεως του αυτεξουσίου, δηλαδή της ελευθέρας βουλήσεως και προαιρέσεώς μας. Οι επιλογές μας ως κτιστών όντων εν απολύτω ελευθερία, την οποία απολύτως σέβεται ο πανάγαθος και πηγή πάσης αγαθότητος δημιουργός Θεός, γεννούν το κακό στον κόσμο, επειδή ακριβώς το κακό ως οντολογική κατάσταση γεννάται ως ελευθέρα απόρριψη του αγαθού και χωρίς να είναι ανθύπαρκτη οντολογία ως δημιούργημα του Θεού δημιουργού.

URBI ET ORBI : ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΠΑΝΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΠΑΝΥ

ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΗΓΗΤΟΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΤΗ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΟΙΑΚΟΣΤΡΟΦΙΑΣ (1991-2024)

·      Τι εστί Πατριάρχης; «Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν. Τέλος αυτώ, η των καταπεπιστευμένων ψυχών σωτηρία και το υπέρ της αληθείας και της εκδικήσεως των δογμάτων λαλείν ενώπιον βασιλέως και ουκ αισχύνεσθαι…» («Επαναγωγή», Νομικόν Βιβλίον Βασιλείου Μακεδόνος και Λέοντος Σοφού)

Τα ιστορικά βήματα ενός μεγάλου εκκλησιαστικού ανδρός και ηγήτορος των Πανορθοδόξων, όπως είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, δεν αποτελούν απλώς μία τυπική και ανούσια καταγραφή ιστορικών γεγονότων, αλλά αφενός μεν αποδεικνύουν την αυτοθυσιαστική και κενωτική, σταυρική και εν ταυτώ αναστάσιμη οικουμενική διακονία αγάπης και όχι κοσμικής εξουσίας του Πρωτοθρόνου των Προκαθημένων της ανά την οικουμένη Ορθοδοξίας υπέρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πάσης Ορθοδόξου ζώσης υπάρξεως προς δόξαν πάντοτε του εν Τριάδι Θεού των Πατέρων ημών, αφετέρου δε καταξιώνουν και δικαιώνουν το πέρασμα αυτού από την επίγεια ζωή και τον κόσμο τούτο, ώστε «άξιον και δίκαιον εστί» να τιμάται το Ιωβηλαίον της Τριακονταετούς Οικουμενικής Πατριαρχικής Οιακοστροφίας και Πηδαλιουχίας αυτού επί της νοητής νηός, ήτοι της πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, άνευ της χρήσεως ή επιδείξεως εφήμαρτων ρουβλίων και κρατικής ισχύος. Καίτοι μάλιστα από ιστορικής απόψεως τυγχάνει μέγιστο το γεγονός της συμπληρώσεως τριάκοντα συναπτών ετών από της εκλογής του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στον πάνσεπτο και πολυμαρτυρικό Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο, εντούτοις ο ίδιος εόρτασε και τίμησε το γεγονός με εκκλησιαστική λιτότητα και ουχί με κοσμικότητα, ήτοι με την τέλεση Πατριαρχικής και Συνοδικής Θείας λειτουργίας στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου με την παρουσία εκπροσώπων των λοιπών κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αυτά τα ιστορικά βήματα του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου είναι ισάξια, ισότιμα και ισόκυρα εκείνων των Αγίων Προκατόχων αυτού, Γρηγορίου του Θεολόγου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Φωτίου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Ε΄, Ιωακείμ του Γ΄ και πλειάδος άλλων Αγίων αγωνιστών υπέρ του Γένους και του Πρωτοκλήτου Αγιωτάτου Αποστολικού Πατριαρχικού και Οικουμενικού Θρόνου προκατόχων του, επαληθεύοντας ότι όντως «Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν. Τέλος αυτώ, η των καταπεπιστευμένων ψυχών σωτηρία και το υπέρ της αληθείας και της εκδικήσεως των δογμάτων λαλείν ενώπιον βασιλέως και ουκ αισχύνεσθαι…» («Επαναγωγή», Νομικόν Βιβλίον Βασιλείου Μακεδόνος και Λέοντος Σοφού).