Η ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η εντΟς της αγιοπνευματικΗς ζωΗς της ΕκκλησΙας
νηστεΙα ως μΕσο πνευματικΗς παιδαγωγΙας και ασκΗσεως των πιστΩν

·  Θεολογική Διδασκαλία του Αγίου Βασιλείου περί Νηστείας στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όπου βιώνεται «το στάδιον και η κλίμαξ των αρετών» στον αγώνα κατά των ποικίλων παθών.

·   Η Νηστεία μόνο ως αποχή από τις τροφές και η απολυτοποίησή της εκτός της ζωής της εκκλησίας είναι «νεκρός τύπος» και κενού περιεχομένου «θεσμός».

·     Η Νηστεία δεν είναι «δίαιτα» αλλά άσκηση πνευματικής και σωματικής εγκρατείας μέσω της εκκοπής του «ιδίου θελήματος» των ανθρώπων.

Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποτελεί την κατ’ εξοχήν «πενθηφόρο» περίοδο του λειτουργικού έτους της Ορθοδόξου Εκκλησίας  κατά την οποία αθλείται ψυχοσωματικώς το χριστεπώνυμο πλήρωμα στο στάδιο των αρετών, ανερχόμενο την «πνευματική κλίμακα των αρετών» εν νηστεία, προσευχή και μετανοία. Η έναθλος αυτή περίοδος παρομοιάζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας ως «πνευματική κολυμβήθρα» ψυχοσωματικής καθάρσεως και εν χριστώ νήψεως του κάθε καλής προαιρέσεως ανθρώπου, ο οποίος βιώνει την εγκράτεια σταυρώνοντας και θάμπτοντας τα πάθη του μεταμορφωνόμενος σε «ιερόν δοχείον της ακτίστου χάριτος» του Τριαδικού Θεού. Γι’ αυτό ο Αστέριος Αμασείας ορίζει ότι: «Νηστεία εστί ειρήνη κοινή ψυχής  και σώματος, ατάραχος ζωή, ευσταθής πολιτεία, βίος Θεόν ευφραίνων και λυπών τον εχθρόν», ενώ ο ασκητικός Ισαάκ ο Σύρος θεοπνεύστως αναφέρει ότι η νηστεία: «εγκράτεια γαρ αυτεξουσίου και ελευθέρου φρονήματος εστίν αγών. Η νηστεία υπερασπισμός εστί πάσης αρετής και αρχή του αγώνος και στέφανος των εγκρατών και το κάλλος της παρθενίας και του αγιασμού και η λαμπρότης της σωφροσύνης και η αρχή της οδού του χριστιανισμού και η μήτηρ της προσευχής και η πηγή της σωφροσύνης και της φρονήσεως και η διδάσκαλος της ησυχίας και η προηγουμένη πάντων των καλών έργων».

ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΦΛΕΣΑ Ή ΠΑΠΑΦΛΕΣΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΤΟΥ 1821

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021

ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΦΛΕΣΑ Ή ΠΑΠΑΦΛΕΣΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΤΟΥ 1821

·      Ιστορικές επιστολές της προεπαναστατικής περιόδου οι οποίες διασώζονται στα υπό του ιδρυτικού μέλους της Φιλικής Εταιρείας Εμμανουήλ Ξάνθου δημοσιευθέντα εν έτει 1845 «Απομνημονεύματα Περί της Φιλικής Εταιρίας».

Όταν ο Νεοέλληνας ακούει το όνομα Εμμανουήλ Ξάνθος (Πάτμος, 1772-Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 1852), η μνήμη του σχεδόν νομοτελειακά και αναπόφευκτα ανάγεται στην μυστική «Φιλική Εταιρεία» της οποίας κομβικής σημασίας ιδρυτικό μέλος υπήρξε κατά την προεπαναστατική περίοδο και συνέβαλε τα μέγιστα στην οργανωτική προετοιμασία της Εθνικής Παλιγγενεσίας καθώς και στην επιτυχή έκβαση αυτής κατά τα πρώτα βήματα αυτής, όταν και η σκέψη ακόμη για την επανάσταση των υπόδουλων ραγιάδων Ρωμιών εφάνταζε σχεδόν για όλους ως μία ανείπωτη τρέλα, αλλά πάντοτε και παντού οι κατά κόσμον σαλοί ενίκησαν και νικούν τον παράφρονα τούτο κόσμο και ένας εξ αυτών ήταν και ο φιλόπατρις και φιλογενής Εμμανουήλ Ξάνθος.

1821-2021 : ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021
ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

·   Ο ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ

Όταν με ιδεολογικά και πολιτικά –μάλλον πολιτικάντικα– κριτήρια καθώς και λόγω ιδεοληπτικών συμπλεγμάτων (complex), παντελώς αυθαίρετα και ανιστόρητα ορισμένοι πάλαι τε και νυν και εσχάτως χαρακτηρίζουν τον εθνικοαπελευθερωτικό και εθνικοθρησκευτικό υπέρτατο αγώνα της επαναστάσεως για την εθνική παλιγγενεσία, ως μία ταξική και κοινωνική εξέγερση επειδή τάχα εστρέφετο όχι τόσο κατά των οθωμανών τυράννων, αλλά κατά των προεστώτων, δημογερόντων, κοτσαμπάσηδων, τζορμπατζίδων, μεγαλογαιοκτημόνων, καραβοκυραίων και ανωτέρων κληρικών της Εκκλησίας, καθίσταται απολύτως σαφές ότι ουδέ κατ’ ελάχιστον γράφουν όσα γράφουν με ακραιφνώς ιστορικά κριτήρια αλλά θεραπεύουν ανάγκες και σκοπιμότητες ιδεολογικού και πολιτικού προπαγανδιστικού σχεδιασμού. Εξάλλου, ποταμοί μέλανος, αχρείαστου και άχρηστου μέλανος, εχύθησαν επί χάρτου κυρίως από τους λεγομένους «μαρξιστές ιστορικούς» και τους εν γένει θιασώτες και οπαδούς του πάλαι ποτέ «ιστορικού υλισμού» συγγραφείς προκειμένου να αποδειχθεί ότι ο υπέρτατος αγών της εθνικής παλιγγενεσίας υπήρξε «ταξικός», «κοινωνικός», «αντικαθεστωτικός», «ιδεολογικός» και πλείστοι όσοι άλλοι ιστορικώς αυθαίρετοι, αβάσιμοι και μετέωροι χαρακτηρισμοί στους οποίους όμως οι συγγραφείς αυτής της «ιδεολογικής γραμμής» δεν συμπεριέλαβαν για προφανέστατους ιδεοληπτικούς λόγους ή ένεκα πολιτικού χαρακτήρος σκοπιμότητες δύο και μόνον λέξεις, τις πλέον προφανείς, λογικές, ιστορικώς μεμαρτυρημένες και αψευδώς από την ζώσα πραγματικότητα τεκμηριωμένες και επαληθευμένες, που δεν είναι άλλες από τις λέξεις «εθνικοαπελευθερωτικός» και «θρησκευτικός».

1821-2021 : ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021
ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ

Ανεκτίμητος και αδαπάνητος, ακένωτος και όντως του εθνικού φρονήματος εμπνευστικός είναι ο πλούτος ο οποίος κρύπτεται ως μαργαρίτης στα προεπαναστατικά και κατά την διάρκεια της επαναστάσεως ιστορικά κείμενα, ήτοι τις αψευδείς ιστορικές πηγές των αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων, οι οποίοι έζησαν εκ του σύνεγγυς όλα τα γεγονότα εκείνης της κρίσιμης για την ίδια την επιβίωση του υπόδουλου Γένους χρονικής περιόδου, και εν συνεχεία με την μορφή κυρίως των ιστορικών «Απομνημονευμάτων» κατέθεσαν εγγράφως την αληθή μαρτυρία τους για τα γενόμενα με λεπτομερείς περιγραφές και άγνωστες παντελώς στους πολλούς αναφορές που κινούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη προκειμένου να γνωρίσει και την αθέατη πλευρά την όλης προεπαναστατικής προετοιμασίας του υποδούλου Γένους εναντίον του Οθωμανού δυνάστου κατακτητή και τυράννου χάριν την πολυποθήτου και περιποθήτου Ελευθερίας.

1821-2021 : ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ : ΟΤΑΝ Ο ΡΑΓΙΑΣ ΡΩΜΙΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΟ ΤΥΡΑΝΝΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΣΤΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021
ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΤΑΝ Ο ΡΑΓΙΑΣ ΡΩΜΙΟΣ ΣΗΚΩΣΕ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΟ ΤΥΡΑΝΝΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΣΤΗ

Όταν ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος (1798 - 13 Σεπτεμβρίου 1879), αγωνιστής της Ελληνικής Εθνικής Επαναστάσεως του 1821, υπασπιστής του Γέρου του Μοριά, Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, και συγγραφέας, απεφάσισε να συγγράψει εν είδει «Απομνημονευμάτων» τα ιστορικά γενόμενα της Ελληνικής Επαναστάσεως κατά τον ιερό αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας το έπραξε διότι, όπως ο ίδιος γράφει στο προλογικό του σημείωμα, «Είναι εντροπή, φίλε, ο Πελοποννήσιος, ο Στερεοελλαδίτης, ο Νησιώτης, ο Έλλην οποιουδήποτε τόπου να μη γνωρίζη γνήσια τα κατορθώματα των πατέρων του, αλλά να διαβάζη ιστορήματα ανούσια».

1821-2021 : ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΟΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021
ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ
ΟΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Εάν κάποιος αποτολμούσε να χαρακτηρίσει τους ήρωες αετούς των βουνών της Ηπείρου δεν θα μπορούσε παρά μόνο να τους χαρακτηρίσει ως αδούλωτους και ανυπότακτους, αγέρωχους και υπερήφανους, όντως ελευθέρους μέχρι θανάτου, ώστε μετά από δύο και πλέον αιώνες από τους μακροχρόνιους, ακατάβλητους και μεγαλειώδεις πολεμικούς αγώνες και πολιορκίες τους από τον Αλή Πασά μέχρι την ηρωϊκή και αυτοθυσιαστική και μαρτυρική τελευτή τους στο Κούγκι του Σουλίου με την θρυλική μορφή του ήρωος και γενναιόφρονος Καλογέρου Σαμουήλ και την εν έτει 1803 μετεγκατάστασή τους στα Επτάνησα, αποδεικνύουν του λόγου και της γραφής το αληθές ότι όντως υπήρξαν και κατεγράφησαν στις σελίδες της αδεκάστου και απροσωπολήπτου ιστορίας οι «ες αεί» αδούλωτοι και ελεύθεροι αετοί της Ηπείρου.

1821-2021 : ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 200 ΕΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

1821-2021
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 200 ΕΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Εγράφησαν μέχρι τούδε πλείστα όσα και θα γραφούν και άλλα πολλά για την επέτειο συμπληρώσεως 200 ετών (1821-2021) από της ενάρξεως της Εθνικής Παλιγγενεσίας διότι όντως η με τον απολύτως εθνικοθρησκευτικό χαρακτήρα Ελληνική Εθνική Επανάσταση των μέχρι τότε ραγιάδων Ρωμηών υπήρξε αληθής παλιγγενεσία, αφού μετά από αιώνες δεινής σκλαβιάς και τυραννίας, ανελευθερίας και άκρας υποδουλώσεως, αίματος και μαρτυρίων, επήλθε η εκ του τάφου ανάσταση και εκ της τέφρας αναγέννηση του όλου Γένους.

Σε αυτή λοιπόν την θαυμασίως και παραδόξως θαυμαστή Ελληνική Εθνική Επανάσταση η άνευ πτυχίων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών, ξυπόλητη και ρακένδυτη νεότητα, παλικάρια και κοπέλες, των υποδούλων Ελλήνων έσυρε πρώτη τον χορό όχι στα σαλόνια αλλά στα αλώνια του αίματος και της θυσίας γενόμενη ολοκαύτωμα αυτοθυσίας και θυμίαμα προσφοράς προς την Πατρίδα και του Γένους των Ελλήνων, μαχόμενη «υπέρ πίστεως και πατρίδος» χωρίς βεβαίως όλοι αυτοί οι αγωνιζόμενοι και μέχρις ενός θυσιασθέντες νέοι να αναμένουν ουδεμία αντιμισθία ή κάποιο βόλεμα στο δημόσιο. Θυσίασαν τα νιάτα και τις χαρές της ζωής γιατί προτίμησαν τον ένδοξο και τίμιο θάνατο αντί μιάς μαύρης, σκλαβωμένης και ατιμασμένης από τον Οθωμανό τύραννο επίγειας και εφήμερης ζωής, ενώ ουδέ προς στιγμήν εσκέφθησαν να κιοτέψουν και να λακίσουν φεύγοντες σαν τα ποντίκια εκτός του σκλαβωμένου ελλαδικού χώρου, αλλά έμειναν να πολεμήσουν και να πέσουν έχοντας στο στόμα και στα χείλη ως εσχάτη επιθανάτια ρήση, την όντως θεόπνευστη και εμπνευστική ρήση: «Για του Χριστού την πίστιν της Αγίαν και της Ελλάδος την Ελευθερίαν», όσο και αν ενοχλεί ορισμένους ιδεοληπτικούς οι οποίοι τάχα στο βωμό μιάς ακατανόητης και ξιπασμένης προοδοπληξίας έχουν ισοπεδώσει τα πάντα ως εθνικοί ολετήρες… ομιλούντες βεβαίως εκ του ασφαλούς αφού κάποιοι άλλοι θυσιάσθηκαν για να ομιλούν ελευθέρως, όντες όμως οι ίδιοι τραγικοί και μοιραίοι δούλοι και σκλαβωμένοι στα ιδεοληπτικά τους συμπλέγματα…

ΑΪΔΙΟΣ ΜΝΗΜΗ : ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑ ΥΙΟΥ ΠΡΩΘΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΩ ΑΥΤΟΥ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΙ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΙ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΪΔΙΟΣ ΜΝΗΜΗ

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑ ΥΙΟΥ ΠΡΩΘΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΩ ΑΥΤΟΥ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΙ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΙ

·   Η του σωτηρίου έτους 2019 Επετηρίς (Ημερολογίου) του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου αφιερούται στην ιερά μνήμη του αοιδίμου εν Πατριαρχικοίς Ιεράρχαις αοιδίμου Μεγάλου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος Χατζή (1913-1989) επί τη συμπληρώσει τριακονταετίας (1989-2019) από της εις Κύριον εκδημίας αυτού και επευλογείται διά της αναθηματικής πατριαρχικής γραφής του κατά πνεύμα υιού αυτού, Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ένεκα αϊδίου μνήμης, υιϊκής αγάπης και αδαπανήτου τιμής.

Εξόχως και ιδιαζόντως αναθηματική πατριαρχική γραφή διά σεπτής πατριαρχικής χειρός Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου Α΄ τω αυτού πνευματικώ Πατρί και Γέροντι, Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνι (1913-1989) γεγραμμένη επευλογεί και καταστέφει την του σωτηρίου έτους 2019 Επετηρίδα (Ημερολόγιο) του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εν Ορθοδόξοις Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία, καθώς εσωφύλλως καταγράφεται, «αφιερούται εις την ιεράν μνήμην του προ τριακονταετίας εις τας ουρανίους Μονάς μεταστάντος διαπρεπούς Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, του υπερανθρώπως και θυσιαστικώς από διαφόρων επάλξεων την εύκλειαν της Μητρός Εκκλησίας διακονήσαντος, μετά της διαπύρου προσευχής όπως ο θείος αυτής Δομήτωρ κατατάξη την ψυχήν αυτού μετά των απ’ αιώνος Αυτώ ευαρεστησάντων».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ : «Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

«Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

·    «Ο Κομμουνισμός των Πράξεων των Αποστόλων είναι είδος θρησκευτικού και ηθικού κομμουνισμού της αγάπης».

·   Απόσπασμα από το μνημειώδες κείμενό του: «Η κοινωνική κρίσις και η Εκκλησία» για τη διαχρονική διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Μέσα στην οδύνη της πολυδιάστατης κοινωνικής, οικονομικής και κυρίως ηθικοπολιτισμικής και πνευματικής κρίσεως που βιώνουν οι άνθρωποι της λεγόμενης και πολυδιαφημισμένης «μετανεωτερικής και μεταμοντέρνας» εποχής, όπου κυριαρχεί το υλιστικό, εγωκεντρικό και καταναλωτικό πρότυπο ζωής, επειδή η νεοφιλελεύθερη οικονομική κεφαλαιοκρατική ιδεολογία και κοσμοθεωρία το επιβάλλει, γεννάται ευλόγως εκ των πραγμάτων το ερώτημα: «Ποιος ο ρόλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι του ηθικά και πνευματικά μετέωρου και έωλου συγχρόνου ανθρώπου αλλά και ποια η στάση αυτής έναντι των κατά καιρούς εναλλασσόμενων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων και ιδεολογιών»;

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ ΓΡΑΤΙΝΗΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑ ΓΚΙΟΥΜΟΥΛΤΖΙΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΚΟΣΜΙΟΥ ΚΑΙ ΓΡΑΤΙΝΗΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑ ΓΚΙΟΥΜΟΥΛΤΖΙΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20^ου ΑΙΩΝΟΣ

· Έγγραφη Αναφορά - Έκθεση του Καθηγητού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως Χ. Σκαλισιάνου ενεργήσαντος επιθεώρηση στα Ελληνικά Σχολεία των οθωμανοκρατούμενων περιοχών Δεδεαγάτς και Γκιουμουλτζίνης εν έτει 1907.

Η ιστορική και παλαίφατη Πατριαρχική Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας αν και αντιμετώπιζε διαχρονικώς οικονομικές δυσχέρειες, ωστόσο διέθετε κατά το μέτρον του δυνατού οργανωμένο κοινοτικό σύστημα και μετά τις ιδιαίτερα ευνοϊκές για τους υπόδουλους Ρωμιούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταρρυθμίσεις των λεγομένων «Τανζιμάτ», με την έκδοση υπό της Υψηλής Πύλης των αυτοκρατορικών διαταγμάτων του «Χάττι Σερίφ του Γκιουλχανέ» (1839) και του «Χάττι Χουμαγιούν» (1856), καθώς και μετά την εν έτει 1862 εφαρμογή σε πλήρη ισχύ από την Υψηλή Πύλη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο των λεγομένων «Εθνικών ή Γενικών Κανονισμών», έχει να επιδείξει, παρά τις όποιες ελλείψεις, μία ραγδαία εξέλιξη και πρόοδο, πολύπλευρη ποιοτική βελτίωση και αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος αυτής, η οποία καταγράφεται και στις εκτός της πόλεως Γκιουμουλτζίνης (Κομοτηνής) ελληνορθόδοξες κοινότητες του Καζά Γκιουμουλτζίνης, μεταξύ των οποίων και οι δύο ιστορικές ενορίες του Κοσμίου (Κιουτσούκιοϊ) και της Γρατινής (Γριτζάν-Ισσάρ ή Γριτζάν-Ασσάρ).

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΚΙΟΥΜΟΥΛΤΖΙΝΗΣ (ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ) ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ
ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΚΙΟΥΜΟΥΛΤΖΙΝΗΣ (ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ) ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20^ου ΑΙΩΝΟΣ

· Έγγραφη Αναφορά - Έκθεση του Καθηγητού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως Χ. Σκαλισιάνου ενεργήσαντος επιθεώρηση στα Ελληνικά Σχολεία των οθωμανοκρατούμενων περιοχών Δεδεαγάτς και Γκιουμουλτζίνης εν έτει 1907.

Η ιστορική και παλαίφατη ελληνορθόδοξη κοινότητα της Γκιουμουλτζίνης (Κομοτηνής) έχουσα εύρωστη οικονομία και άρτια οργανωμένο κοινοτικό σύστημα, μετά τις ιδιαίτερα ευνοϊκές για τους υπόδουλους Ρωμιούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταρρυθμίσεις των λεγομένων «Τανζιμάτ», με την έκδοση υπό της Υψηλής Πύλης των αυτοκρατορικών διαταγμάτων του «Χάττι Σερίφ του Γκιουλχανέ» (1839) και του «Χάττι Χουμαγιούν» (1856), καθώς και μετά την εν έτει 1862 εφαρμογή σε πλήρη ισχύ από την Υψηλή Πύλη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο των λεγομένων «Εθνικών ή Γενικών Κανονισμών», έχει να επιδείξει μία ραγδαία εξέλιξη και πρόοδο, πολύπλευρη ποιοτική βελτίωση και αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος αυτής, η οποία καταγράφεται και στις δύο Ελληνορθόδοξες συνοικίες (Μαχαλάδες) της Πόλεως, ήτοι του Βαρώς ή Βαρωσίου, όπου και το ιστορικό κέντρο της Γκιουμουλτζίνης, και της νεωτέρας συνοικίας αυτής, του Αγίου Γεωργίου (Φεράχ ή Άνω ή Νέου Μαχαλά), κυρίως κατά την δεκαετία 1870-1880, και έτι περισσότερο με την έτει 1907-1908 έναρξη της λειτουργίας της νεοδμήτου Τσανακλείου εκταταξίου Αστικής Σχολής Αρρένων, ήτοι το λεγόμενο Σχολαρχείο, ενώ ο αοίδιμος Κομοτηναίος Ιστοριοδίφης Αθανάσιος Ι. Αθανασιάδης(+1987) γράφει ότι και προ της ως άνω ειρημένης δεκαετίας λειτουργούσαν, έστω και υποτυπωδώς, στην πόλη της Γκιουμουλτζίνης και συγκεκριμένα στην μόνη τότε υπάρχουσα ιστορική συνοικία των Ορθοδόξων Ρωμιών της πόλεως, ήτοι της του Βαρωσίου, δύο πρωτοβάθμια ελληνικά σχολεία, και μάλιστα ισχυρίζεται ότι κατά την προεπαναστατική περίοδο, δηλαδή προ του 1821, λειτουργούσε και «κρυφό σχολείο».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ : «ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ» - Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤραπεζοΥντος ΧρυσΑνθου

«ΠερΙ ΕθνικΩν ΠαραδΟσεων»

Η προσφορΑ του ΕλληνισμοΥ στον
παγκΟσμιο πολιτισμΟ

·  Ένα ιστορικό κείμενο – ύμνος για τον Ελληνορθόδοξο Πολιτισμό και την επιβίωσή του μέσω των εθνικών παραδόσεων του Γένους.

·    Η επικαιρότητα του μνημειώδους κειμένου του Μητροπολίτου Χρύσανθου στην Ελλάδα που ψυχορραγεί.

·     Η εκπολιτιστική αποστολή του Πρωτοθρόνου, Πρωτοκλήτου καο Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ο περισπούδαστος γόνος της Κομοτηνής Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος εξεφώνησε στην περίφημη και πολύφημη Ροβέρτειο Σχολή Κωνσταντινουπόλεως την μνημειώδη ομιλία του, υπό τον τίτλο «Περί Εθνικών Παραδόσεων», η οποία αποτελεί έναν ύμνο για τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό στο διαβα των αιώνων και στην επιβίωσή του, παρά τις εκάστοτε δυσμενέστατες ιστορικές συνθήκες, μέσω της διαφυλάξεως των εθνικών παραδόσεων του ρωμαϊκού γένους.

Δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Χρύσανθος χαρακτηρίζει τη διαφύλαξη και τήρηση των εθνικών παραδόσεων ως την «ψυχή» του Έλληνος και του Έθνους. Αποτελούν δηλαδή οι εθνικές παραδόσεις την «εθνική ψυχή» του Ρωμαίϊκου Γένους και θεμελιώνουν την εθνική αυτοσυνειδησία, ταυτότητα και πολιτισμική ιδιοπροσωπία των Ελλήνων.

Ο ΦΙΛΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΤΙΜΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΦΙΛΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΤΙΜΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ     

• Οι φιλόμουσοι και λόγιοι Θράκες προπάτορες του κορυφαίου διεθνούς εμβέλειας επιστήμονος Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή.
• Ο Στέφανος Κ. Καραθεοδωρή και οι ύψιστες υπηρεσίες του στο Ρωμαίϊκο Γένος.

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την εις Επίσκοπο χειροτονία του νέου Μητροπολίτου Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλοχίου, η οποία έλαβε χώρα την 18^η Οκτωβρίου 2014 στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, απευθυνόμενος κατά την εκφώνηση της επισήμου ομιλίας του προς τον μέχρι της ώρας εκείνης θεοφιλέστατο εψηφισμένο Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως, μεταξύ άλλων ανέφερε: «όχι ολιγώτεροι ήσαν και οι λόγιοι της επαρχίας σου, Θεοφιλέστατε, με επιστέγασμα τον πολύν Κωνσταντίνον Καραθεοδωρήν, τον διδάσκαλον του Αϊνστάιν».

Η αναφορά αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχου περιποιεί ιδιαιτέρα τιμή όχι μόνο για τους επιγενόμενους βλαστούς των Αδριανουπολιτών προσφύγων, αλλά και για τους απανταχού της γης Θράκες, οι οποίοι σεμνύνονται αναλογιζόμενοι τη μεγάλη προσφορά και τις ανεκτίμητης σπουδαιότητος υπηρεσίες του φιλογενούς και μεγατίμου οίκου του γένους των Καραθεοδωρή στο ευσεβές Ρωμαίϊκο Γένος, τη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και την Ελληνική Παιδεία.

ΠΑΛΛΑΔΙΑ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: ΤΑ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΛΛΑΔΙΑ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΤΑ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Όταν o πολιός και ενήδονος, λόγιος και πολυτάλαντος συγγραφεύς, φιλόμουσος και μουσοστεφής Μητροπολίτης Πέργης κ. Ευάγγελος (Γαλάνης), με τον θεόπνευστο κάλαμο της ζώσης ρωμαΐηκης και φαναριώτικης εμπειρίας και βιότης του, σε ένα περισπούδαστο κείμενό του για την Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή, υπό τον τίτλο: «Ιχνογράφημα Παιδείας», επιχειρεί να αναστήσει πεπτωκότα φρονήματα και να εγείρει τις εν υπνώσει συνειδήσεις των εγγύς και των μακράν ισταμένων, υφαίνει αριστοτεχνικώς τον λόγο της γραφής περί της πολίτικης και ρωμαΐηκης παιδείας στην στεφανωμένη από τις θείες Μούσες των Γραμμάτων Κωνσταντινούπολη, γράφοντας τα εξής: « Η παιδεία του Γένους στην Πόλη θ’ αναφέρεται «Μεγάλη», γιατί είναι τίτλος τιμής της, που δόθηκε από μεγάλους. Και θ’ αναπνέει σε παρόμοια ατμόσφαιρα, όσο συλλειτουργείται με τη Μεγάλη Εκκλησία. Απ’ αυτήν γίνονται και οι φύλακες των Ιερών μεγάλοι, και οι παιδευτές του λόγου μεγάλοι. Και οι Άγιοι των Γραμμάτων μεγάλοι, και οι Διδάσκαλοι του Γένους μεγάλοι. Όπως και η κάθε ώρα της Ρωμηοσύνης μιά μεγάλη διάσταση ιδεατή. Και «υπό λύχνον αστέρος» και «εν φωτί μεσημβρίας».

ΤΟ «ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ» TΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΛΟΓΙΣΜΕΝΗΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ «ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»

TΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΛΟΓΙΣΜΕΝΗΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΟΡΤΙΟ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΩΣ
ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΩΝ

Οι Τρεις πεφωτισμένοι Ιεράρχες ως ένσαρκες εικόνες και ιερώτατα δοχεία της ενθέου αρετής και κατά Χριστόν βιοτής και εμφιλοσόφου σοφίας αποτελούν ανά τους αιώνες πρότυπα μεγίστων διδασκάλων και θεοπνεύστων παιδαγωγών των οποίων οι νουθετήριες διδαχές και παιδαγωγικές αρχές για την «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» ανατροφή των παίδων είναι διαχρονικής αξίας και ωφέλειας τόσο για τους γονείς όσο και για τους διδασκάλους.

Η παιδαγωγική διδασκαλία ειδικότερα του Ιερού Χρυσοστόμου είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρη στη σύγχρονη εποχή εάν ληφθεί υπόψιν το αψευδές και εν τοις πράγμασι μεμαρτυρημένο γεγονός ενός «παράδοξου αποπροσανατολισμού», ο οποίος παρατηρείται στην διαπαιδαγώγηση των παίδων τόσο από τους γονείς όσο και από τους διδασκάλους, όταν μάλιστα οι ίδιοι αδιαφορούν να εντρυφήσουν στην ακένωτη πηγή της εμφιλοσόφου και εναρέτου παιδαγωγικής σοφίας του Ιερού Πατρός, ο οποίος θέτει τις θεμελιώδεις βάσεις μιας λυσιτελούς παιδαγωγικής διδασκαλίας για την ορθή ανατροφή των παίδων και την διαμόρφωση της ολοκληρωμένης προσωπικότητός τους.

Η ΥΠΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΤΕΛΕΣΦΟΡΕΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΙΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΥΛΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΑΡΕΤΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΥΠΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΤΕΛΕΣΦΟΡΕΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΙΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΥΛΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΑΡΕΤΩΝ

·     Ο της Μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας θεοφώτιστος και θεοκίνητος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως παιδαγωγός και πνευματικός ψυχοανατόμος της των παίδων προσωπικότητος νουθετεί και προτρέπει τους υπεύθυνους και ευσυνείδητους γονείς να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους εμφυτεύοντας στις ψυχές τους αθάνατες αρετές και όχι προσφέροντας σε αυτά αφειδώς και ακρίτως χρήματα και υλικό πάσης φύσεως πλούτο.

Ως πολύαθλος στίβος και νυχθήμερος ψυχοσωματικός κάματος λογίζεται και είναι η υπό των γονέων ανατροφή και παιδαγωγία των παίδων τους, η οποία όμως δύναται να αποβεί καρποφόρος και κατά πάντα τελέσφορη προκειμένου οι νεαροί βλαστοί να συγκροτήσουν μιά ολοκληρωμένη προσωπικότητα, εάν και εφόσον η διαπαιδαγώγησή τους θεμελιούται όχι στον αφειδώς και ακρίτως προσφερόμενο πάσης φύσεως υλικό πλούτο αλλά στην εμφύτευση αρετών στις εύπλαστες παιδικές ψυχές τους από την πολύ μικρή τους ηλικία.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ : ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΜΕΛΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΥΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ

 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΜΕΛΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΥΤΩΝ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΙΔΕΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ

Ο λίθος του αναθέματος για τις έργοις και λόγοις εκτροπές και ασχημοσύνες των παιδιών ρίπτεται σε αυτά, «κατ' έθος παράδοξον» και πρωτίστως από τους γονείς τους, ενώ σχεδόν ποτέ οι ίδιοι οι γονείς δεν προβαίνουν σε μιά γενναία και τιμία αυτοκριτική, εάν βεβαίως έχουν την στοιχειώδη αυτογνωσία, για τις δικές τους προσωπικές ευθύνες όσον αφορά την προσωπική τους συμπεριφορά, το κακό παράδειγμά τους που ατυχώς μιμούνται συνήθως τα παιδιά τους, την επιδειχθείσα αδικαιολόγητη και προκλητική ανοχή, αδιαφορία και αμέλειά τους στα προηγηθέντα κακώς πεπραγμένα των παιδιών τους, τα οποία ουδέποτε εδιδάχθησαν από αυτούς το μέτρο, την ευσέβεια, τον παραδειγματισμό αλλά και εν γένει την υγιή πνευματική διαπαιδαγώγηση και διαμορφωτική καλλιέργεια του ψυχικού τους κόσμου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως ένας των τριών θεοφωτίστων και θεοκινήτων Οικουμενικών Διδασκάλων και άριστος ψυχοανατόμος παιδαγωγός είναι ιδιαίτερα επικριτικός προς τους αμελείς γονείς, οι οποίοι αδιαφορούν για την ορθή και ολόπλευρη ψυχοπνευματική και χριστιανική διαπαιδαγώγηση και καλλιέργεια των παιδιών τους, χαρακτηρίζοντας την αμέλειά τους αυτή ως «εγκληματική» και τους ιδίους ως «παιδοκτόνους» και υπολόγους ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 
ΩΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Η Αγία Μητέρα Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χρστού την 30η Ιανουαρίου εορτάζει τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος, Βασίλειον τον Μέγα, Γρηγόριον τον Θεολόγον και Ιωάννην τον Χρυσόστομον. Οι τρεις Ιεράρχες και Οικουμενικοί διδάσκαλοι υπήρξαν κατά την εποχή τους όντως Πανεπιστήμονες και πολυγραφότατοι θεολογικοί συγγραφείς. Εθεράπευσαν με την μελέτη και τα πνευματικά πονήματά τους, τόσον την εκκλησιαστική, όσον και την θύραθεν παιδεία και γι’ αυτό η πολιτεία ανεγνώρισε αυτούς ως προστάτες των γραμμάτων.

Οι τρεις Ιεράρχες έλαβαν πλήρη και πολύπλευρη φιλοσοφική και θεολογική μόρφωση, συνάμα όμως έλαβαν γνώση και όλων των τότε γνωστών και ολοκληρωμένων επιστημών, όπως της ιατρικής, της νομικής, της ρητορικής, της αστρονομίας κ.ά.

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡ 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ

·  Θεμέλιο της Πνευματικής ζωής για τους κληρικούς και τους λαϊκούς είναι η προς το Θεό και τους ανθρώπους αγάπη, η οποία αποτελεί την κορωνίδα των αρετών.

· Ο τάφος της νεκρικής αγάπης είναι ο εωσφορικός εγωισμός και η φιλαυτία που απανθρωποιούν τον άνθρωπο και τον καθιστούν από «εικόνα θεού» σε ανελεύθερο και εγωπαθή νάρκισσο.

Σε μιά ανθρωπότητα που παραπαίει και βιώνει την οντολογική (υπαρξιακή) της αυτοαναίρεση και αυτοακύρωση χωρίς ουσιαστικό νόημα ζωής ενώ παράλληλα η θεοποίηση του «υπερτροφικού εγώ» μας νεκρώνει την προς το Θεό και τον άνθρωπο αγάπη, έρχεται ο αφυπνιστικός λόγος του μεγάλου Καππαδόκου Θεοφόρου Πατρός Βασιλείου του Ουρανοφάντορος να υπομνηματίσει τα τόσο αυτονόητα στον σύγχρονο άνθρωπο περί της υψίστης αρετής της αγάπης, που όμως φαντάζουν σε πολλούς σύγχρονους ανθρώπους ως ουτοπικά και άνευ ουσίας.

Ο Θεοκίνητος Μέγας Βασίλειος στο περισπούδαστο και μνημειώδες έργο του, υπό τον τίτλο: «Όροι κατά πλάτος» χαρακτηρίζει ως θεμέλιο της ζωής, την προς το Θεό και τους ανθρώπους αγάπη, η οποία είναι «σύμφυτη» και «οικεία» προς την ανθρώπινη υπόσταση και παραμένει ζώσα και ενεργεί μόνο όταν αποτελεί προσωπική και οντολογική κοινωνία με το Θεό και τον άνθρωπο. Πολλές φορές και για πολλά προβλήματα στην ψυχική υγεία των ανθρώπων καθώς και για πλείστα όσα φαινόμενα οικογενειακής και κοινωνικής παθογένειας οι άνθρωποι απεγνωσμένα αναζητούν τα βαθύτερα αίτιά τους για να τα επιλύσουν, αλλά μέσα στην τραγικότητα της αυτοεπιβεβαιώσεως του «εγώ» τους παραβλέπουν το γεγονός ότι πηγή και μήτρα που γεννά το οντολογικό (υπαρξιακό) αδιέξοδο στους ανθρώπους είναι η απουσία σε ουσιαστικό και όχι υποκριτικό και ψευδεπίγραφα της βιωματικής, διαπροσωπικής και αυτοθυσιαστικής κενωτικής αγάπης προς το Θεό και τους ανθρώπους.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΕΡΙ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
ΠΕΡΙ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

Διαχρονική η Κοινωνική Διδασκαλία του Αγίου Βασιλείου
και άκρως επίκαιρη σε περίοδο οικονομικής κρίσεως.

Ο αοίδιμος Μεγάλος Πανεπιστημιακός Καθηγητής, κορυφαίος των Πατρολόγων, Παναγιώτης Χρήστου αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η κοινωνική διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου κατέχει εξέχουσα θέση στην καθόλου διδασκαλία του, όπως άλλωστε αξιόλογος υπήρξε και η κοινωνική δράση αυτού στην εν γένει εκκλησιαστική-κοινωνική-ποιμαντική  δραστηριότητά του.

Σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του συγγραφικού του έργου διαπνέεται από πλούσιο κοινωνικό φρόνημα και ιδιαίτερα μάλιστα ενδιαφέρον παρουσιάζουν από  της πλευράς αυτής οι ομιλίες του περί πλούτου και πλεονεξίας.

Οι ομιλίες αυτές, εκ των οποίων τμήματα δημοσιεύουμε στο παρόν άρθρο μας, θα πρέπει  να εκφωνήθηκαν κατά το έτος 368 μ.Χ., πριν δηλαδή από 16 ολόκληρους αιώνες, για να παρακινηθούν οι σκληροκάρδιοι και άπληστοι πλούσιοι και συνακόλουθα να αναδειχθούν φιλάδελφοι, κοινωνικά αλληλέγγυοι και ευμετάδοτοι προς τις ποικίλες ανάγκες των πενεστέρων τάξεων, οι οποίες του ενσκήψαντος κατά την περίοδο εκείνη λιμού και της ξηρασίας εδοκιμάζοντο δεινώς από την έλλειψη τροφίμων.

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΕγας ΒασΙλειος ως κοινωνικΟς διδΑσκαλος
και εργΑτης της κοινωνικΗς αλληλεγγΥης

·     Η παιδαγωγία και νουθετήρια διδασκαλία του Θεοφόρου Πατρός και Θεολόγου για τον Περί του βίου αγώνα και την χρήση του υλικού πλούτου.

Οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων και σε κάθε εποχή μέσα στη ροή της εγκοσμίου πραγματικότητος βιώνουν την επίγεια ζωή τους με αγώνα, πάλη και αγωνία για την επιβίωση. Είναι ο κλήρος των θνητών ανθρώπων να πορεύονται την «οδοιπορία του βίου» μέσα από πολλές φορές οδυνηρούς αγώνες, οι οποίοι στις πλείστες των περιπτώσεων στοχεύουν στην απόκτηση υλικού πλούτου.

Ο Μέγας Βασίλειος ως κοινωνικός διδάσκαλος και κοινωνικός εργάτης εξεφώνησε το έτος 368 μ.Χ. την ομιλία του με τίτλο: «Περί του μη προσηλώσθαι τοις βιοτικοίς και περί του γενομένου εμπρησμού έξωθεν της Εκκλησίας», στην οποία θεωρεί τον ανθρώπινο βίο ως οδό και αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος εισέλθει σ’ αυτή με την γέννησή του, κατ’ ανάγκην πορεύεται εν μέσω πυράς δοκιμασιών και παλαισμάτων ψυχής και σώματος. Κατά την πορεία αυτή ο άνθρωπος οφείλει να φέρει μαζί του τα κατάλληλα εφόδια, τα οποία συνιστούν τον πραγματικό κόσμο της ψυχής, το όντως «ταμείον της ψυχής», και όχι αυτά που τον ζημιώνουν. Η μέριμνα για την ψυχή, που είναι από τα «όντως ημέτερα», και για το σώμα, το οποίο είναι «κτήμα αναγκαίον τη ψυχή και συνεργούν αυτή προς το ζην επί γης», πρέπει να είναι ανάλογος προς την φύση και τον προορισμό του καθενός. Στο δε πλαίσιο της κοινωνικής διδασκαλίας του για την φιλάνθρωπη αλληλεγγύη συστήνει την αποβολή του υλικού πλούτου και την διάθεσή του προς τους δεινοπαθούντες αδελφούς.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ : ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝΤΕΣ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΙΔΑΧΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝΤΕΣ

·  Ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου που ύστερα από 16 αιώνες παραμένει άκρως επίκαιρη εν μέσω οικονομικής κρίσεως.

·        Ομιλία – εγερτήριο σάλπισμα φιλαδελφείας και κοινωνικής αλληλεγγύης υπέρ των ενδεών της ζωής.

 Το έτος 368 μ.Χ. ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας, Άγιος Βασίλειος εξεφώνησε την ομιλία του «Εν Λιμώ και Αυχμώ» εξ αφορμής του φοβερού και ανθρωποκτόνου λιμού (πείνας), ο οποίος είχε επικρατήσει στην Καππαδοκία και τον Πόντο, και εξαιτίας αυτού εδεινοπάθησαν οι άνθρωποι των πέριξ περιοχών. Περί του λιμού αυτού ο Μέγας Βασίλειος αναφέρεται στην 27^η επιστολή προς τον Επίσκοπο Σαμοσάτων Ευσέβιο.  Κατά την δεινή ταύτη δοκιμασία ο Βασίλειος ως Επίσκοπος της Εκκλησίας και φιλόστοργος πατέρας παραμύθησε και εμψύχωσε τον χειμαζόμενο λαό του και με δραστικό και αποφασιστικό τρόπο υπεκίνησε την φιλάνθρωπη ευσπλαχνία και τα φιλάδελφα συναισθήματα των πλουσίων ώστε να προστρέξουν σε βοήθεια των πενεστέρων κοινωνικών τάξεων. Για τον ιερό αυτό σκοπό εξεφώνησε και την παρούσα ομιλία στην οποία συν τοις άλλοις δίδει ζωηρά περιγραφή της καταξήρου εκ της ανομβρίας της γης και αργού και επωδύνου εκ της πείνης θανάτου των ενδεών και πενήτων της εποχής του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

·        Το  φιλανθρωπικό – κοινωνικό  έργο του και η  στάση του απέναντι στους άπληστους  πλουσίους.

Ο Άγιος και Μέγας Ιεράρχης της Εκκλησίας μας, ο ουρανοφάντωρ Βασίλειος, υπήρξε όντως μέγας και ως προς την αρετή, την γνώση, την σοφία, την θεολογία, την ασκητικότητά του, την ανυποχώρητη υπεράσπιση των δογμάτων της Εκκλησίας και το ανδρείο φρόνημά του. Μέγας όμως υπήρξε ως επίσκοπος και ποιμήν ο Βασίλειος και ως προς την φιλανθρωπία και την εν γένει κοινωνική δράση και ευποιΐα που προσέφερε στο πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο τόσο όμως ισχυρός, σκληραγωγημένος και ασκητικός Μ. Βασίλειος έφερε μέσα στο στήθος του μία καρδιά γεμάτη από αγάπη, ευσπλαχνία και ευαισθησία για τους ανθρώπους του πόνου και της ανάγκης. Διέθετε δε μία ανεξάντλητη διάθεση να υπηρετεί,  να ανακουφίζει  και να συμπαρίσταται με όλες του τις δυνάμεις στου θλιβομένους και υποφέροντας αδελφούς του.

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΕΓΚΑΙΝΙΟΙΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΕΓΚΑΙΝΙΟΙΣ
ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ
ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

·    Μνείαν ποιούμεθα των κατά την 27^η Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 537 μ.Χ. σεπτών εγκαινίων του Ιερού Ναού της Του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως ως έργου θαυμαστού και μεγάλου του θεοστέπτου και φιλοχρίστου αυτοκράτορος Ιουστινιανού Α΄ του Μεγάλου.

· Το αιώνιο και αθάνατο σύμβολο της Ορθοδοξίας, της Ρωμιοσύνης και του Παγκόσμιου Πολιτισμού που επί αιώνες καθεύδει τον «νήδυμον ύπνον» και λαλεί «εν σιωπή» τα μεγαλεία του Θεού.

Στη θέα και μόνο του μεγαλοπρεπούς και παλαιφάτου ναού της Του Θεού Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως ή στο άκουσμα της λεκτικής περιφράσεως «Αγιά Σοφιά»  ο Ρωμιός ανακαλεί με πόνο ψυχής στη μνήμη του το γεγονός της αλώσεως της του Κωνσταντίνου μεγατίμου Πόλεως των πόλεων, κατά το έτος 1453 μ.Χ., αλλά συνήθως παραβλέπει ή και αγνοεί το χαρμόσυνο και μεγάτιμο γεγονός των σεπτών εγκαινίων της «Μεγάλης Εκκλησίας» ως του πρώτου ναού της πρωτευούσης Βασιλίδος πόλεως της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τα οποία έλαβαν χώρα την 27^η Δεκεμβρίου του 537 μ.Χ.

Όταν ο Μέγας αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους από τη Ρώμη στο Βυζάντιο (324), το οποίο «ένεκα τιμής» για τον ιδρυτή και κτήτορα της νέας πρωτευούσης πόλεως μετονομάσθηκε σε Κωνσταντινούπολη και απετέλεσε την «Νέα Ρώμη», απεφάσισε να ανεγείρει και περίλαμπρο καθεδρικό ναό. Επ’ αυτού υπάρχει διαφωνία μεταξύ των ιστορικών και συγκεκριμένα ο πολύ εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (+440 μ.Χ. περίπου) αναφέρει ότι ο υιός του Μ. Κωνσταντίνου και διάδοχος αυτού Κωνστάντιος «την μεγάλην εκκλησίαν έκτισεν, ήτις Σοφία μεν προσαγορεύεται νυν».

DE PROFUNDIS - ΤΟΙΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΜΑΧΟΙΣ : ΟΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΥΒΑΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟ ΘΕΟΚΛΗΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙΔΗ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΜΗΤΡΑΛΟΙΕΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

DE PROFUNDIS
ΤΟΙΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ  ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΜΑΧΟΙΣ

ΟΙ ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ
 ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΥΒΑΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟ
 ΘΕΟΚΛΗΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙΔΗ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΜΗΤΡΑΛΟΙΕΣ

·  Από την άλωση, την εθνάρχουσα Εκκλησία και ιδεολογία, τον διαφωτισμό, τον κοραϊσμό και τον νεοελληνικό εθνοφυλετισμό μέχρι την ιστορική αμνησία των Νεοελλήνων, την υπονόμευση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την Εκκλησία της Ελλάδος και την εγκατάλειψή του από το νεοελληνικό κράτος.

Πολλές φορές έχει γραφεί και υποστηριχθεί από ειδήμονες και όχι μόνο, ότι οι Νεοέλληνες «πάσχουν» από ένα είδος «ασθενικής ιστορικής μνήμης» ή ακόμη και «πλήρους ιστορικής αμνησίας», η οποία σε πολλές περιπτώσεις τους οδηγεί στην επιπόλαιη, επιφανειακή, αδιάφορη ή και υποτιμητική αντιμετώπιση και προσέγγιση σημαντικών ιστορικών γεγονότων, προσώπων και θεσμών, που απετέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν διαχρονικά τον κεντρικό πυρήνα της ελληνορθοδόξου ιστορίας και παραδόσεώς τους και να προσδιορίζουν, καθορίζουν και σφραγίζουν εν πολλοίς την εθνική τους «αυτοσυνειδησία» και «ιδιοπροσωπεία».

Η παραπάνω όχι και τόσο κολακευτική διαπίστωση, η οποία, όπως αναφέρουμε παρακάτω, σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται εν τοις πράγμασιν, αληθής και ευρίσκει, δυστυχώς, την επαλήθευσή της και στον τρόπο με τον οποίο οι ελλαδίτες, λαϊκοί και μεγαλόσχημοι κληρικοί, αντιμετωπίζουν το Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο, ήτοι την εσταυρωμένη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία, αγνοούντες την μακραίωνη ιστορία του, αποσιωπώντες εσκεμμένα τους αγώνες, τις θυσίες και την εν γένει πολύπλευρη προσφορά του προς το Ρωμαίηκο Γένος και αμφισβητούντες ενίοτε την Ορθόδοξη, διαχριστιανική και Οικουμενική αποστολή, δράση και μαρτυρία του στον σύγχρονο κόσμο.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης  Ελ. Σιδηράς

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Από την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου στην ανελευθερία της βίας

·  Ένα διαχρονικά επίκαιρο κείμενο του αοιδίμου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ο οποίος θέτει τον δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων» για τις αιτίες που γεννούν τον φαύλο κύκλο της ανθρωποκτόνου βίας.

·   Η Ορθόδοξη Εκκλησία διακηρύττει την αξία της ελευθερίας, «το αυτεξούσιον» του ανθρωπίνου προσώπου, και αγωνίζεται για τη θρησκευτική καταλλαγή και την αντιμετώπιση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Η ανθρωποκτόνος τυφλή βία έχοντας ως θεμέλιο τον ακραίο θρησκευτικό φονταμενταλισμό, όπως εκδηλώθηκε με ωμότητα και φρικαλεότητα στο Παρίσι, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο το οποίο η σύγχρονη υλιστική ανθρωπότητα φαντάζει αδύναμη να αντιμετωπίσει και κυρίως ο απλός άνθρωπος να εκλογικεύσει. Η τραγικότητα του μετέωρου σύγχρονου ανθρώπου ως έκφραση του αδιέξοδου σύγχρονου πολιτισμού δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αντικείμενο μελέτης και μέριμνας μόνο της πολιτικής, της κοινωνιολογίας ή της ανθρωποψυχολογίας, αλλά κυρίως της θεολογίας ως υπαρξιακής (οντολογικής) προτάσεως νοηματοδοτήσεως της ζωής των ανθρώπων που βιώνουν όχι ως πρόσωπα αλλά ως «απρόσωπες ατομικές μονάδες» το οντολογικό (υπαρξιακό) κενό και το φάσμα του «αιφνιδίου θανάτου», συν τοις άλλοις, και μέσα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οποίες συντελούνται ως το «ακραίο προϊόν» του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και καταλύουν την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου υπό το κράτος του τρόμου.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΟΣ

·     Έγγραφη Αναφορά - Έκθεση του Καθηγητού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως Χ. Σκαλισιάνου ενεργήσαντος επιθεώρηση στα Ελληνικά Σχολεία των οθωμανοκρατούμενων περιοχών Δεδεαγάτς και Γκιουμουλτζίνης εν έτει 1907.

Η ιστορική και παλαίφατη ελληνορθόδοξη κοινότητα της Μαρωνείας έχουσα εύρωστη οικονομία και άρτια οργανωμένο κοινοτικό σύστημα, μετά τις ιδιαίτερα ευνοϊκές για τους υπόδουλους Ρωμιούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταρρυθμίσεις των λεγομένων «Τανζιμάτ», με την έκδοση υπό της Υψηλής Πύλης των αυτοκρατορικών διαταγμάτων του «Χάττι Σερίφ του Γκιουλχανέ» (1839) και του «Χάττι Χουμαγιούν» (1856), καθώς και μετά την εν έτει 1862 εφαρμογή σε πλήρη ισχύ από την Υψηλή Πόλη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο των λεγομένων «Εθνικών ή Γενικών Κανονισμών», έχει να επιδείξει μία ραγδαία εξέλιξη και πρόοδο, πολύπλευρη ποιοτική βελτίωση και αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος αυτής, η οποία καταγράφεται μετά το έτος 1900 και κυρίως με την έτει 1907 έναρξή της λειτουργίας της νεοδμήτου Χατζέϊου εκταταξίου Αστικής Σχολής Αρρένων, ήτοι το λεγόμενο Σχολαρχείο.

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ Ο ΑΟΙΔΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ
Ο ΑΟΙΔΙΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝ
 ΠΡΟΣ ΤΗΝ  ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ 

· Οι τρεις ιστορικές ομιλίες του αοιδίμου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος ως αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες αποτελούν την «εύλαλη φωνή της ιστορίας» και την - ίσως ενοχλητική - ακοίμητη συνείδηση για την Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία.

·    Ο Φαναριώτης Ιεράρχης ορθοτομεί «λόγον Αληθείας» και επιστηρίζει «όρια α έθεντο οι πατέρες» σε μία εποχή που το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό φρόνημα, ο ενταφιασμός της ιστορικής αληθείας και της κανονικής ιεραρχικής τάξεως, καθώς και η τυραννική καταδυνάστευση της «αλαζονείας των αριθμών» ενίων αποπειρώνται να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα των πανορθοδόξων.

Ίσως ο αναγνώστης του παρόντος κειμένου αναμένει περιέργως να αναγνώσει παρακάτω κάποιες «πολεμικού» περιεχομένου και ύφους ιστορικές ομιλίες του περισπουδάστου και χαρισματικού αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος εναντίον των αδελφών Ορθοδόξων Ρώσων ή μάλλον της εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τουναντίον, ο περινούστατος και εμφιλόσοφος φαναριώτης ιεράρχης σε τρεις - σχετικά σύντομες - επετειακού χαρακτήρος ομιλίες του υπογραμμίζει τα θεολογικώς, εκκλησιολογικώς και ιστορικώς αυτονόητα προς την θυγατέρα εν Ρωσία Ορθόδοξη Εκκλησία και στην ηγεσία αυτής, η οποία δυστυχώς στην μετακομμουνιστική περίοδο της εκ της τέφρας αναστάσεώς της λησμονεί εσκεμμένως ή προφασίζεται ότι λησμονεί όσα η Θεία Πρόνοια και η αδέκαστη και απροσωπόληπτη ιστορία όρισαν προνομιακώς υπέρ της Πρωτοκλήτου, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι υπέρ του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ Α΄ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ - ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 108 ΈΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΑΥΤΟΥ (1912-2020)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ
ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ Α΄
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ
 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ  Γ΄ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΟΥΣ

Επετειακό Αφιέρωμα για τα 108 Έτη από την Κοίμησή Αυτού (1912-2020)

 Το επίσημο Ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το έτος 2012, κατόπιν σχετικής εμπνευσμένης πρωτοβουλίας και εισηγήσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄, ήταν αφιερωμένο «ένεκα τιμής», αξιοχρέως και ευλαβώς, στον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, ο οποίος δύο φορές εξελέγη στον Οικουμενικό Θρόνο (1878-1884 και 1901-1912) και τρεις φορές καθαγίασε το Άγιο Μύρο (1879, 1903 και 1912), επί τη συμπληρώσει  εκατονταετηρίδος από της μεταστάσεώς του εις Κύριον (1912-2012).

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο προλογικό του σημείωμα στο Ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου με υιϊκή γραφίδα ως άλλος Ρωμανός ο Μελωδός εξυμνούσε τα μεγαλεία του μεγαλοπρεπούς εκείνου Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄.

Στο παρόν άρθρο μας αναδημοσιεύουμε σε απλούστερη γλώσσα προς το ευρύ αναγνωστικό κοινό, το γλαφυρό και παραστατικό επετειακό εκείνο κείμενο του Πατριάρχου Βαρθολομαίου επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως εφέτος των 107 ετών (1912-2019) από της κοιμήσεως του αοιδίμου και μεγαλοπρεπούς Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, το οποίο έχει ως εξής:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΕΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΕΝ ΘΡΑΚΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕλευθερΙου ΒενιζΕλου

ΠερΙ τΗς ΕλληνοτουρκικΗς ΦιλΙας
 ΕλληνικΗς μειονΟτητας εν ΤουρκΙα
και ελληνικΗς μουσουλμανικΗς μειονΟτΗτας εν ΘρΑκη

Η ιστορική γραφή του μεγάλου Έλληνος πολιτικού ανδρός, ύστερα από την κοινή υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας, Ουδετερότητας, Διαλλαγής και Διαιτησίας (1930) μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Τις ημέρες αυτές, καθώς φυλλομετρούσα το νέο απόκτημα της βιβλιοθήκης μου, που είναι στην πρωτότυπη έκδοσή του, ο τόμος του «Λευκώματος Θράκης - Μακεδονίας» του έτους 1932, η ματιά μου έπεσε σ' ένα άρθρο του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδος Ελευθερίου Βενιζέλου, υπό τον τίτλο: «Η Ελληνοτουρκική Εγκάρδιος Συνεννόησις», όπου ο εθνάρχης με παρρησία διατυπώνει τις απόψεις του για την Μικρασιατική Καταστροφή, την αναγκαιότητα της Ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας, αλλά και για την ελληνική μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης.

Το άρθρο του μεγάλου οραματιστού Έλληνος πολιτικού ανδρός, το οποίο αναδημοσιεύουμε στην δημοτική γλώσσα, λόγω της άκρως επίκαιρης σημασίας του, έχει ως εξής: «Αυτός που αναμετρά την οδό την οποία διήνυσε η ελληνοτουρκική φιλία στο διάστημα ενός μόνον έτους, λίγο δηλαδή πριν από τις συμφωνίες της Άγκυρας μέχρι και της προχθεσινής ανταλλαγής των επικυρώσεων των συμφωνιών στην Αθήνα και της διαπιστωθείσης εγκαρδίου συνεννοήσεως, αυτή και η εξ' αυτής απορρέουσα στενή συνεργασία στηρίζονται επί στερεοτάτης βάσεως.