ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ : Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑΣ (1878-1960)

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΥΠΡΟΣ ΓΗ ΕΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ»

Η ΕΘΝΑΡΧΟΥΣΑ ΕκκλησΙα της ΚΥπρου
 κατΑ την περΙοδο της ΑγγλοκρατΙας (1878-1960)

Η Οθωμανική Τυραννία στην μεγαλόνησο Κύπρο, η οποία άρχισε το έτος 1571 μ.Χ. ετερματίσθη το 1878. Τότε νέα κατάσταση πραγμάτων δημιουργήθηκε στην Κύπρο, όταν στις 12 Ιουλίου του 1878 η νήσος ευρέθη υπό βρετανική κυριαρχία. Η είδηση της μεταβάσεως της πολιτικής διοικήσεως σε χριστιανική και πολιτισμένη δύναμη έγινε αρχικά δεκτή με μεγάλη χαρά, αλλά ταχέως οι ελπίδες των Κυπρίων για απελευθέρωση διεψεύσθησαν, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι Άγγλοι υπήρξαν βαρβαρότεροι των Οθωμανών απέναντι στον πονεμένο κυπριακό λαό.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ - ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΣΤΗ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

·        Μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της Ορθοδοξίας που αιμορραγεί για εννέα δεκαετίες

·        Τα σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας αναιρούν την σωτηρία των ανθρώπων

Η εσχάτη και μεγίστη εντολή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του πριν από τον φρικτό σταυρικό θάνατό του υπήρξε η εντολή της ενότητος, «ίνα ώσιν εν», προκειμένου το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας να συντελείται απρόσκοπτα. Τα δε σχίσματα που εκπορεύονται από τον εωσφορικό εγωισμό, τις έριδες, τις διχογνωμίες και διχοστασίες των ανθρώπων που δεν υποτάσσουν το «ίδιον θέλημά» τους στο «θέλημα του Θεού» και στην φωνή της Εκκλησίας αποτελούν μέγα αμάρτημα που βλάπτει τις ψυχές των ανθρώπων και αναιρεί την σωτηρία τους.

Ένα λοιπόν από τα σοβαρότερα και πλέον ακανθώδη ζητήματα που απασχόλησαν την Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού κατά τους παρελθόντες αιώνες και ελύθη ορθώς κατά τις αρχές του 20^ου αιώνος ήταν το Ημερολογιακό-Πασχάλιο. Η Εκκλησία της Ελλάδος επειδή γνώριζε τα μειονεκτήματα του Ιουλιανού Ημερολογίου και ύστερα από τη συγκρότηση και τις αποφάσεις του Α΄ Πανορθόδοξου Συνεδρίου στην Κωνσταντινούπολη το 1923, προέβη  με τη σύμφωνη γνώμη και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην «μεταρρύθμιση του Ιουλιανού Ημερολογίου», του λεγόμενου, από τους συγχρόνους «ζηλωτές», «Παλαιού Ημερολογίου».

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
  ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΙΜΕΡΟΥ Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ
 ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΔΑ

Όπως σε κάθε τόπο, σε κάθε Μητρόπολη ανά τον κόσμο, υπάρχουν τα ιερά προσκυνήματα που αποτελούν πόλο έλξεως για τους ευσεβείς πιστούς, κατά τον ίδιο τρόπο προστρέχουν και οι ευλαβείς χριστιανοί του Νομού Ροδόπης και των δύο άλλων όμορων Νομών της Θράκης στο ιερό προσκύνημα της Αγίας Μαρίνης Ιμέρου, το οποίο μαζί με το αντίστοιχο της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης (22-23 Αυγούστου) αποτελούν για την Ιερά Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής τόπους ευλογημένους από την χάρη και την άκτιστη ενέργεια του πανσθενουργού Παναγίου Πνεύματος, όπου οι πιστοί αναπαύονται πνευματικά και ευρίσκουν παρηγορία από τις «ζάλες του βίου».

ΤΑ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ 12ης ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ (1913-1919)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Τα δΥο ιστορικΑ κανΟνια της ιστορικΗς 12ης ΜεραρχΙας ΚομοτηνΗς απΟ την περΙοδο της ΒουλγαρικΗς ΚατοχΗς στο ΝομΟ ΡοδΟπης (1913-1919)

·  Τα δύο βουλγαρογερμανικά κανόνια της άλλοτε 12ης Μεραρχίας Κομοτηνής αποτελούν αναπόσπαστα ιστορικά στρατιωτικά κειμήλια της Κομοτηνής και ανήκουν στο λαό του Νομού Ροδόπης όπου θα πρέπει να επιστραφούν και να εκτίθενται στο Στρατιωτικό Μουσείο Κομοτηνής.

·    Η από το 2011 λειτουργία του Στρατιωτικού Μουσείου της 21^ης Τεθωρακισμένης Κομοτηνής αναιρεί την παλαιότερη «διπλωματική» δικαιολογία των υπευθύνων του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών για την δυσκολία επιστροφής των δύο κανονιών στην Κομοτηνή όπου τότε δεν λειτουργούσε Στρατιωτικό Μουσείο.

Ο μεγάτιμος και ελλογιμώτατος Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος και Γόνος της Κομοτηνής αοίδιμος Στίλπων Κυριακίδης σε μια εμπνευσμένη ομιλία του, την οποία εκφώνησε στην Κομοτηνή κατά την 9^η Μαΐου του 1951, ετόνισε ότι από τους ανθρώπους του κάθε τόπου θα «πρέπει να φυλάσσονται επιμελώς και να μελετώνται αι τοπικαί πηγαί, όπως είναι τα λείψανα παλαιών κτισμάτων, οι τάφοι και αι επιγραφαί, αι εκκλησίαι και αι μοναί, τα ποικίλα έγγαφα τα αποκείμενα είτε εις τα αρχεία των μητροπόλεων, είτε και εις χείρας ιδιωτών, αι τοπικαί παραδόσεις, αι φερόμεναι εις το στόμα του λαού, τα τοπωνύμια και τα παντοία γλωσσικά και λαογραφικά στοιχεία».

Στην δε παραπάνω σοφή και υπεύθυνη προτροπή του μεγάλου Διδασκάλου και ερευνητού Στίλπωνος Κυριακίδη θα προσθέταμε ότι ιερό καθήκον και ευθύνη όχι μόνο των ιστορικών ή των εν γένει ερευνητών αλλά και των πολιτών αυτού του τόπου, αρχόντων και αρχομένων, είναι η διάσωση, διαφύλαξη και διεκδίκηση των παντός είδους ιστορικών, εκκλησιαστικών, στρατιωτικών – πολεμικών και λοιπών κειμηλίων, τα οποία  πιστοποιούν αψευδώς ως αδιάσειστα ιστορικά τεκμήρια την ιστορία της ευλογημένης και μαρτυρικής ανά τους αιώνες θρακώας ελληνικής γης.

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (14 ΙΟΥΛΙΟΥ 1913)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
 ΠΡΩΤΗ AπελευθΕρωση της ΚομοτηνΗς (14 ΙουλΙου 1913)

Την 5^η Οκτωβρίου του 1912 ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός και οι πρωταγωνιστές του ήταν τα συμμαχικά κράτη της Ελλάδος, της  Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου εναντίον  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στο πλαίσιο των λεγομένων συμμαχικών πολεμικών επιχειρήσεων οι Βούλγαροι κατά τον Νοέμβριο του 1912 εισέρχονται και εγκαθίστανται στη Δυτική Θράκη όχι ως απελευθερωτές και σύμμαχοι, αλλά στην πραγματικότητα ως κατακτητές, προκειμένου να εκβουλγαρίσουν τον ελληνισμό της Θράκης. Έτσι, επί οκτώ μήνες, από τον Νοέμβριο του 1912 έως και τον Ιούλιο του 1912, διεξήγετο ένας ανελέητος ανθελληνικός αγώνας, ο οποίος είχε έναν και μόνο στόχο που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την 16^η Ιουνίου του 1913, ανάμεσα στους πρώην συμμάχους, δηλαδή την Βουλγαρία αφενός και την Σερβία μαζί με την Ελλάδα αφετέρου, εκδηλώνεται το ακραίο εθνικιστικό ανθελληνικό πάθος των Βουλγάρων, οι οποίοι απέβλεπαν, παντί σθένει, να αφανίσουν κάθε τι το ελληνικό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής  Θράκης και φυσικά στην έκταση του τότε Καζά Γκιουμουλτζίνας (Κομοτηνής).

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ
 ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γραφή Αφιερωματική
 στον Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιο Τσέτση

·  Η κοινή συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος ως κριτήριο Αγιοκατατάξεως στις Δέλτους της Ορθοδόξου κατ’ Ανατολάς Εκκλησίας.

· Η εκκλησιολογικοκανονική προσέγγιση της Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως Αγιοκατατάξεως του Οσίου Πατρός Παϊσίου.

      Η Ορθόδοξη κατ’ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού ως «Ταμειούχος της Θείας Χάριτος» μετά πολλής προσοχής, συνέσεως και διεξοδικής εμπεριστατωμένης μελέτης των κατά περίσταση δεδομένων προβαίνει στην «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» στις «αψευδείς δέλτους» αυτής όλων των θεοκίνητων ανδρών και γυναικών, που κατά καιρούς και χρόνους ευαρέστησαν τον όλο αγάπη και αυτοπηγή της όντως αγάπης Ιησού Χριστό είτε διά του «μαρτυρίου του αίματος» είτε διά του «μαρτυρίου της συνειδήσεως», όπως μέγιστος «μάρτυρας της συνειδήσεως» ανεδείχθη κατά τους εσχάτους χρόνους και ο οσιακώς αθλήσας και αγιοπνευματικώς ασκήσας Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Επειδή η «αγιοκατάταξη» και «συγκαταρίθμηση» κάποιου προσώπου στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο αποτελεί μέγα πνευματικό γεγονός για το Χριστεπώνυμο πλήρωμα, η Ορθόδοξη Εκκλησία καθιέρωσε μέσα στο διάβα των αιώνων ορισμένα αντικειμενικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία μαρτυρούν και πιστοποιούν την αγιότητα του συγκαταριθμούμενου προσώπου στο Αγιολόγιο και Εορτολόγιο αυτής, όπως τα καταγράφει ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου π. Γεώργιος Τσέτσης.

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΡΟΦΟΣ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Με αφορμή την αγιοκατάταξη υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου του
 Αγιορείτου Μοναχού Αγίου Παϊσίου του Καππαδόκου 

Όταν γίνεται μνεία στους ανά τους αιώνες Αγίους της ευλογημένης μεγάλης γης της Καππαδοκίας διαπιστώνουμε ότι αυτή στο διάβα του χρόνου εγέννησε, ανέθρεψε και ανέδειξε «Νέφος αγίων», των οποίων τα ονόματα περικοσμούν τις δέλτους του Αγιολογίου και Εορτολογίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γεγονός που δικαιολογεί απολύτως τους προσφυώς αποδοθέντας σε αυτήν χαρακτηρισμούς ως «Αγιοτόκου και Αγιοτρόφου Καππαδοκίας». Η δε όντως καθαγιασμένη και αγιοτόκος, περιώνυμος και μεγαλώνυμος πατρίδα του «Έθνους των Καππαδοκών» αποτελεί από του Δ΄ αιώνος και μέχρι σήμερα έδαφος της κανονικής-εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, ήτοι του Πανσέπτου και μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός αναφερόμενος στην αρχαιότατη τοπική Εκκλησία της Καππαδοκίας γράφει χαρακτηριστικά: «Η περιφανής των λόγων Μητρόπολις, η Μήτηρ σχεδόν απασών των Εκκλησιών ούσα τε απ’ αρχής και νομιζομένη».

Ο Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης αναφερόμενος στην ταυτότητα της Καππαδοκίας μέσα στον χωροχρόνο του ιστορικού γίγνεσθαι γράφει με ευσύνοπτο και κατ’ απόλυτα κυριολεκτικό τρόπο ότι η «Καππαδοκία είναι η χωρά Ηρώων, Μαρτύρων και Αγίων».

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ :ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ ΕΝ ΚΟΛΠΟΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
 ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Το αναβλύζον εν Αγίω Πνεύματι θείες χάριτες ιερό και θαυματουργό λείψανο της Αγίας Ευφημίας μετακομίστηκε από την Χαλκηδόνα στην Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη πριν από την άλωση αυτής. Εκεί ο τότε αοίδιμος και ευσεβής Οικουμενικός Πατριάρχης Καστίνος (μάλλον ορθότερα πρόκειται για τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Δ΄, 1154-1156 μ.Χ) ανήγειρε περικαλλή ναό προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος, η οποία μεγάλως και εξόχως ετιμάτο υπό του πληρώματος της Εκκλησίας.

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ
 ΩΣ ΚΡΙΤΗΡΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

·        Πανηγυρίζει το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου φυλάσσεται το τίμιο λείψανό της.

·    Ο θεόπνευστος υμνογράφος  της Εκκλησίας απευθυνόμενος προς την μεγαλομάρτυρα νύμφη του Χριστού, Ευφημία την πανεύφημη και θαυματουργή, γράφει εμφατικά: «Κρίνε, Μάρτυς, και από τον τάφο σου τους όρους της πίστεως, επικυρώνοντας την Ορθόδοξη πίστη, για την οποία με πόθο άθλησες». (Στίχος από τροπάριο της εορτής της Αγίας).

Ο βίος της Μεγαλομάρτυρος

Ποιός όμως ήταν ο βίος της Μεγαλομάρτυρος και πώς η νεαρή αυτή κοπελούδα ανεδείχθη «κριτήριο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» έναντι των αιρετικών και συνάμα κατέστη «κανόνας πίστεως» για το απανταχού πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Η Αγία και πανένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία άθλησε και έλαμψε κατά τους χρόνους του  Χριστομάχου αυτοκράτορος Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.), όταν ανθύπατος της Ευρώπης ήταν ο Πρίσκος. Εγεννήθη στην Χαλκηδόνα, η οποία ευρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, από ευσεβείς και θεοσεβείς γονείς, τον Συγκλητικό Φιλόφρονα και την συμπαθεστάτη στους φτωχούς Θεοδοσιανή, οι οποίοι ανέθρεψαν την Ευφημία «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δηλαδή συμφώνως προς τις αρχές του Ευαγγελίου και μέσα στη μυστηριακή και αγιαστική ζωή της Εκκλησίας.

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ 
ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

·        Πτυχές της ιστορικής, εκκλησιαστικής, κοινοτικής και εκπαιδευτικής πορείας της μέχρι το 1922.

·        Τιμητικό αφιέρωμα ιστορικής Μνημοσύνης στους πρόσφυγες της καθαγιασμένης καππαδοκικής γης που συνεχίζουν να έχουν την πνευματική τους αναφορά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο πρώτος μητροπολιτικός θρόνος εξ όσων υπάγονται στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι της Αγιοτόκου και καθαγιασμένης Επαρχίας της Καισαρείας, της περιωνύμου πατρίδος του «Έθνους των Καππαδοκών». Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Νανζιαζηνός αναφερόμενος στην τοπική και αρχαιοτάτη Εκκλησία της Καππαδοκίας γράφει χαρακτηριστικά: «Η περιφανής των λόγων Μητρόπολις, η μητήρ σχεδόν απασών των Εκκλησιών ούσα τε απ’ αρχής και νομιζομένη».

Η μεγαλώνυμος Καισάρεια είναι αρχαιοτάτη πόλη της Μικράς Ασίας στην περιοχή της Κιλικίας. Ονομαζόταν Μάζανα ή Μάζακα (πόλη της Σελήνης) και ήταν η πρωτεύουσα της Καππαδοκίας και έδρα του εγχώριου ηγεμόνος. Για κάποιες δεκαετίες έφερε και την ονομασία «Ευσέβεια» προς τιμήν του βασιλέως αυτής Αριαράθου του Ευσεβούς, ενώ κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετονομάσθηκε από τον Αυτοκράτορα Τιβέριο σε Καισάρεια και παρέμενε πάντοτε η πρώτη πόλη της αγιοτόκου Καππαδοκίας. Η αίγλη της πόλεως παρέμενε αμείωτη καθόλη την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που διήρκεσε από το 395 μέχρι το 1071 μ.Χ.

Όταν τον Δ΄ αιώνα ο Μέγας Βασίλειος ανήγειρε την περίφημη «Βασιλειάδα» προς τα βόρεια της παλαιάς πόλεως, τότε αυτή μετατοπίσθηκε προς τα εκεί και σταδιακά εγκαταλείφθηκε η παλαιά πόλη.  Κατά δε τον Ζ΄ και Η΄ αιώνα η Καισάρεια περιήλθε ένεκα των περιπετειών της ιστορίας, υπό την πολιτική κυριαρχία, κατά μικρά χρονικά διαστήματα, των Περσών και των Αράβων.

Η ΚΑΤΑ ΘΕΡΟΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η κατα θερος ΠΑΜμεγιστη ΙΕΡΑ
πανηγυρις της ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ Βλαχερνητισσης Παναγιας

· Η Εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα ως Κιβωτού φυλακτήριον της Χαριτοβρύτου Θεομητορικής Εσθήτος.

· Τη Β΄ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμην ποιούμεθα της εν τη Αγία σορώ καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος του μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός.

· Οι αθάνατες πολίτικες μνήμες παλαιών πανηγύρεων εν μέσω του θέρους για την αυτοκρατορική παλαίφατη Βλαχερνήτισσα Παναγιά της οποίας ο ναός κατέστη ιερά καθέδρα και «θεομητορικόν εγκόλπιον» της χαριτοβρύτου εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Στο μηναίο του Ιουλίου και συγκεκριμένα στο Συναξάριο της Β΄ του αυτού μηνός αναγιγνώσκουμε τους θεοπνεύστους στίχους: «Χιτών μεν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις / Εσθής δε Μητρός Χριστοφρουρήτω πόλει / Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα πανάγνου». Η ιστορική ταύτη γραφή ως αναμνήσεως αϊδίου υπόμνηση ανάγει πάντα Ορθόδοξο Ρωμηό, στον παρελθόντα χωροχρόνο της Θεοτοκοφρουρήτου Κωνσταντινουπόλεως, δεκαπέντε αιώνες πίσω, όταν επί των ημερών του αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός κατετέθη εκ Παλαιστίνης στην περιώνυμη και παλαίφατη εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα η χαριτόβρυτος Εσθής, ήτοι η λεγομένη Αγία Ζώνη, της Θεονυμφεύτου Θεομήτορος, η οποία απεθησαυρίσθη εντός της αποκαλουμένης «Αγίας Σορού» και κατέστη αρραγές τείχος και κραταιά σκέπη της Βασιλίδος των Πόλεων, όπως ψάλλει αγαλλομένη η Μήτηρ Ορθόδοξος Εκκλησία: «Παράδεισος τερπνός, ευωδίαν του Πνεύματος, Πανάχραντε αποπέμπτων, ο ναός κατέχων την σην Εσθήτα δέδεικται».

ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ(1903-2025)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ (1903-2025)

Επέτειος 122 ετών από την πρώτη λειτουργία του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου ως ευαγούς καθιδρύματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ομογενειακής Πολίτικης Ρωμιοσύνης. 

Επετειακό το σωτήριον έτος 2025 καθώς συμπληρώνονται 122 συναπτά έτη από την πρώτη λειτουργία του λεγομένου  τότε «Εθνικού Ορφανοτροφείου» ως ευαγούς καθιδρύματος  του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο περίφημο ξύλινο κτίριο της Πριγκήπου, που είναι το μεγαλύτερο ξυλοκατασκευασμένο οικοδόμημα της Ευρώπης.

Οι ιστορικές σελίδες γυρίζουν 122 έτη και ανασταίνουν μνήμες και οραματισμούς, δοκιμασίες και δάκρυα, φωνούλες και χαμόγελα ορφανών ρωμιόπουλων που έζησαν τα δύσκολα παιδικά χρόνια της ζωής τους στον παραδεισένιο αυτό λόφο  της Πριγκήπου και στη συνέχεια πέταξαν ως «ελεύθερα πουλιά» σε όλη την Οικουμένη. Μέχρι λοιπόν και το έτος 1902 το ευαγές «Εθνικόν Ορφανοτροφείον» περιελαμβάνετο στο συγκρότημα των λεγομένων «Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων», τα οποία εκτείνοντο στην περιοχή του Επταπυργίου της Κωνσταντινουπόλεως. Το καθίδρυμα τούτο, κατά το έτος 1902, κατέστη τελείως αυτοτελές όταν μετεγκατεστάθη στο μεγαλοπρεπές τούτο κτίριο της Πριγκήπου.

URBI ET ORBI ERGA OMNES : Η ΥΠΟ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ - ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES

Η ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ 
ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ

ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ
ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σε αποκαλυπτικούς καιρούς και χρόνους όταν το πατριαρχικό αξίωμα και κύρος πλήττονται βάναυσα, όπως συμβαίνει εν τω προσώπω του αμετανοήτου εκκολαπτομένου «πάπα της Ορθοδοξίας» Μόσχας Κυρίλλου και ενίων άλλων πειθηνίων και άβουλων δορυφορίσκων αυτού, ένεκα είτε μωροφιλόδοξων, μετέωρων, αβάσιμων και αθεμελίωτων θεωριών περί δήθεν «τρίτης ρώμης» είτε λόγω της επαισχύντου εξαγοράς συνειδήσεων με τα ως άλλα «τριάκοντα αργύρια» μοσχοβίτικα ρούβλια, αναδύεται εκ του βάθους της εκκλησιαστικής ιστορίας ως κριτήριο ανοθεύτου και γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος για τους Ορθοδόξους Πατριάρχες κάθε εποχής ανά τους αιώνες η θεοκίνητη φωνή του αοιδίμου εν πατριαρχικοίς ιεράρχαις, Μητροπολίτου Σμύρνης Μητροφάνους, ο οποίος ως συνοδικό μέλος της περι του εκκλησιαστικού ζητήματος Ιγνατίου – Μεγάλου Φωτίου συγκληθείσης εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (869 μ.Χ) συγκρίνοντας ή μάλλον παρομοιάζοντας τους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας Πατριάρχες προς τους ουρανίους φωστήρες (αστέρες) οριοθετεί την μεγάτιμη και βαρύτιμη ευθύνη των πατριαρχικών κεφαλών των κατά τόπους Αγίων Ορθοδόξων Εκκλησιών έναντι του Θεού, της Αγίας Του Εκκλησίας και του Χριστωνύμου πληρώματος Αυτής, διακηρύττων θεοφράστως τα εξής : «Ο Θεός έθετο εν τω στερεώματι της Εκκλησίας, οίον τινάς μεγάλους φωστήρας, τας πατριαρχικάς κεφαλάς εις φαύσιν πάσης της γης , ώστε άρχειν της ημέρας και της νυκτός και διαχωρίζειν αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους».

ΦΕΥ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ - ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ - ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΕΥ... ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ
ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ  ΠΤΩΣΗ 
ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ  ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ 
ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
 ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Ο εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός και αντορθόδοξος ιμπεριαλισμός του Πατριαρχείου Μόσχας εναντίον του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνόλου της Ορθοδοξίας, ο οποίος ανεκόπη κατά την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ρωσία, επανήλθε το έτος 1990 μετά την πτώση του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η Ρωσική Εκκλησία παρόλες τις πολλαπλές ευεργεσίες που εδέχθη στο διάβα των αιώνων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εντούτοις σταθερά, σταδιακά και μεθοδευμένα από το έτος 1589, όταν η Πρωτεύθυνη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως απένειμε σε αυτήν, την λεγομένη «Πατριαρχική αξία και περιωπή», άρχισε να επιβουλεύεται το μαρτυρικό Φανάριο και προς τούτο καθιέρωσε μιά καινοφανή προπαγανδιστική τακτική που είχε και εξακολουθεί να έχει ως επίκεντρό της την ψευδή, αβάσιμη, ανιστόρητη, αντικανονική και αντιεκκλησιολογική θεωρία περί της λεγομένης «Τρίτης Ρώμης».

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»: ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»

ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ
 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Από την αντικανονική και πραξικοπηματική ανακήρυξη της σχισματικής βουλγαρικής εξαρχίας με εθνοφυλετικά και αντιεκκλησιολογικά κριτήρια έως τις αντικανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου της Βουλγαρίας υπέρ της σχισματικής λεγομένης «Εκκλησίας» των Σκοπίων.

Όταν η ιστορική γραφίδα καταγράφει αδεκάστως και απροσωπολήπτως τα φρικώδη πάνδεινα, τα οποία υπέστησαν  οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και της Θράκης, οι οποίες υπάγονται από αιώνων και μέχρι σήμερα στην εκκλησιαστική και κανονική δικαιοδοσία της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου πολυμαρτυρικής Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, λόγω του βουλγαρικού, σερβικού και ρουμανικού εθνικισμού, η ιστορική μνήμη σχεδόν αναπόδραστα ανάγεται στην αντικανονική και πραξικοπηματική αποκοπή των Βουλγάρων από την φιλόστοργη αγκάλη της Μητρός αυτών Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και συνάμα στην αυτοανακήρυξη  (1870) με αντιευαγγελικά και αντιεκκλησιολογικά εθνοφυλετικά κριτήρια της λεγομένης βουλγαρικής εξαρχίας, η οποία ως σχισματικό «εκκλησιαστικό μόρφωμα», ως όχημα του πανσλαβισμού, προσεδέθη στο εθνικιστικό άρμα της ανθελληνικής πολιτικής των βουλγάρων προκαλώντας ποταμούς αιμάτων και εκατόμβες θυμάτων στις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και Θράκης.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ : ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ
ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Εύλογοι θεολογικοί προβληματισμοί και ερωτήματα για τα «προσυνοδικά», «ενσυνοδικά» και «μετασυνοδικά» «εφύμνια» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας.

·  Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου και ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

·     Κριτήριο για τον «χαρακτήρα» και την «ταυτότητα» της εν Κρήτη Συνόδου ως «Αγίας και Μεγάλης» δεν είναι οι «οικεία βουλήσει» ή ένεκα «άλλων σκοπιμοτήτων και βλέψεων» τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες οι οποίες αδικαιολογήτως απείχαν, αλλά εκείνες που αποδέχθηκαν την κλήση του Παρακλήτου της Αληθείας και μετέσχov του μυστηρίου της εν Συνόδω Πεντηκοστής.

Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού είναι πλέον μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της συγκλήσεως μετά από αιώνες της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας είναι σημαντικό και ευεργετικό για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία συγκροτήθηκε σε συνοδικό σώμα « εν τω συνδέσμω της αγάπης και της ειρήνης» του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος της Αληθείας. Έναντι αυτού του ακραιφνώς Εκκλησιαστικού και Πνευματικού γεγονότος εχύθη πολύ μελάνι επιδοκιμαστικής και αποδοκιμαστικής γραφής άλλοτε εξ αγνοίας ή λόγω «διακονίας» και εξυπηρετήσεως ποικίλων σκοπιμοτήτων και άλλοτε από φόβο και ανασφάλεια απέναντι στις προκλήσεις και προσκλήσεις, στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί και να απαντήσει η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας πάντοτε ως επίκεντρο της φιλόστοργης αγάπης και μέριμνας αυτής την «εικόνα του Θεού», τον άνθρωπο. Χαρακτηρισμοί και «ετικέτες» περί «προγονοπληξίας» ή «προοδοπληξίας», περί «ομολογιακής αντιστάσεως» και «καινοτόμου τόλμης», περί «γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών» και «πεπλανημένων απεμπολούντων την πατρώα πίστη», ωσαύτως περί «σεσωσμένων καθαρών συντηρητικών» και «εν απωλεία καταδικασθέντων προοδευτικών και εκσυγχρονιστών», εν τέλει περί «ενωτικών» και «ανθενωτικών», «φιλοσυνοδικών» και «αντισυνοδικών», προκάλεσαν προσυνοδικώς και κατά την διάρκεια της Συνόδου καθώς συνεχίζουν και μετασυνοδικώς να προκαλούν στους ανθρώπους «πνευματική ζάλη», σύγχυση, αμφιβολίες και «πειρασμικούς λογισμούς».

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ: ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α΄

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ

ΕπΙ σεπτοΙς ΠατριαρχικοΙς ΟνομαστηρΙοις
 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ
 ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒαρθολομαΙου Α΄

«Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν…»

Ο Πατριάρχης ως το «των όλων στόμα και λάλημα» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι ο μάρτυρας ο οποίος καταθέτει την μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως ανά την υφήλιο και ο μάρτυρας ο οποίος υπομένει και γεύεται το ποτήριον τούτο του Χριστομίμητου μαρτυρίου της συνειδήσεως και του αίματος υπέρ της φιλτάτης Ορθοδόξου πίστεως ως όντως «εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν».

Άρρηκτος και ακατάλυτος ο δεσμός του Πρωτοθρόνου και εν ταυτώ Πρωτομάρτυρος σε κάθε εποχή Πατριάρχου της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας με τον μαρτυρικό Θρόνο και την ακανθοστεφανωμένη Πανίερη Καθέδρα της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Βασιλίδος των Πόλεων. Δεν νοείται η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία άνευ του Πρωθηγουμένου Αυτής και ο Οικιστής του Θρόνου τούτου άνευ της «των πενήτων Μεγάλης Εκκλησίας». Οντολογικό, υπαρξιακών διαστάσεων σύζευγμα και θεοπρεπής συζυγία στην εκφορά του Λόγου της Αληθείας και της εν Χριστώ Αναστάντι σωτηρίας του γένους των βροτών.

«ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΙΕΡΟΓΡΑΦΙΑ» : ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΕΝ ΤΩ ΜΥΣΤΗΡΙΩ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«πατριαρχικη ιδιοτυπη ιερογραφια»

πατριαρχικα ονομαστηρια εν τω μυστηριω του φαναριου

 «Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν…»

Ο Πατριάρχης ως το «των όλων στόμα και λάλημα» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι ο μάρτυρας ο οποίος καταθέτει την μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως ανά την υφήλιο και ο μάρτυρας ο οποίος υπομένει και γεύεται το ποτήριον τούτο του Χριστομίμητου μαρτυρίου της συνειδήσεως και του αίματος υπέρ της φιλτάτης Ορθοδόξου πίστεως ως όντως «εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν».

Άρρηκτος και ακατάλυτος ο δεσμός του Πρωτοθρόνου και εν ταυτώ Πρωτομάρτυρος σε κάθε εποχή Πατριάρχου της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας με τον μαρτυρικό Θρόνο και την ακανθοστεφανωμένη Πανίερη Καθέδρα της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Βασιλίδος των Πόλεων. Δεν νοείται η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία άνευ του Πρωθηγουμένου Αυτής και ο Οικιστής του Θρόνου τούτου άνευ της «των πενήτων Μεγάλης Εκκλησίας». Οντολογικό, υπαρξιακών διαστάσεων σύζευγμα και θεοπρεπής συζυγία στην εκφορά του Λόγου της Αληθείας και της εν Χριστώ Αναστάντι σωτηρίας του γένους των βροτών.

«ΕΠΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΧΡΕΩΣΤΙΚΟΝ»:ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α΄

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΕΠΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΧΡΕΩΣΤΙΚΟΝ»

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ

ΣΟΙ ΤΩ ΙΜΒΡΙΩ ΠΡΩΤΟΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΩ
 ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Σχεδόν αποκαλυπτικά ο εμφιλόσοφος και ένσοφος αοίδιμος Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος διακηρύττει ότι οι Πατριάρχες ως «δοχεία ιερά χάριτος θείας» πορεύονται «επί το Πάθος το Χρεωστικόν» διότι αυτός ούτος ο «Πρώτος Θρόνος» είναι το όντως «Πάθος το Χρεωστικόν». Πρόσωπο και Θρόνος, αξίωμα και θεσμός είναι το «συναμφότερον μυστήριον» στους σωστικούς κόλπους της Μεγάλης Εκκλησίας. Το μυστήριο τούτο αποτολμά να ερμηνεύσει ο Πέργης Ευάγγελος γράφοντας: «Ένα πυρίμορφο όχημα του Λόγου ελαύνει. Και είναι ο Θρόνος ο Οικουμενικός ο πνευματέμφορος. Μια φωνή αντίδουπη προς τα ουράνια και τα επίγεια, που προσπαθεί να τα φιλιώσει. Και αντιδοξάζει τον δοξάζοντα το Θρόνο. Όταν όμως ο κάτοχός του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, είναι καθεκτός. Και είναι γνώστης της φοβερής μαρτυρίας που τον αναμένει. Όταν «των προσιόντων αισθάνεται». Τότε δικαιούται και να τον κατέχει. Και οφείλει και να τον επιζητεί. Οφείλει να προχωρεί «επί το πάθος». Που τότε γίνεται και εκούσιον. Και «χρεωστικόν». Αναγκαίο και υποχρεωτικό. Οφειλετικό προς το Θρόνο και προς το γένος. Για την μεγαλουργία τους. Ή τουλάχιστον, για το καλό τους».

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΣΕΠΤΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ « ΠΡΩΤΟΥ» ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΙΜΒΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΣΕΠΤΟΙΣ

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ « ΠΡΩΤΟΥ» ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΙΜΒΡΙΟΥ

Ο αοίδιμος και μακαριστός Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989), ο και πνευματικός Γέροντας του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄, για τα ονομαστήρια των Πατριαρχών, όπως και για κάθε άλλο επετειακό εκκλησιαστικό γεγονός όπως είναι και τα Πατριαρχικά Ιωβηλαία, συνήθιζε να λέγει και να γράφει ότι: «η εορτή αύτη, καίτοι κατ’ αρχήν προσωπική της Σεπτής Κορυφής, αποβαίνει εορτή πάγκοινος εν τη Εκκλησία, διότι ο Πατριάρχης είναι ο Αρχηγός όλων, ανήκει σε όλους, και όλοι ανήκουμε στον Πατριάρχη. Σε μια τέτοια αντίδοση αφοσιώσεως και τόσου στενού πνευματικού δεσμού ευνοήθηκε ανέκαθεν στην Μεγάλη Εκκλησία η σχέση Πατριάρχου αφενός και Ιεραρχίας και κλήρου και λαού αφετέρου, και με την βαθεία συναίσθηση του χρέους και της συναντιλήψεως κατά την άρση του Σταυρού του Κυρίου που ο Πατριάρχης ως άλλος Κυρηναίος φέρει, αλλά και ως ανταπόδοση για όσα ανταποδίδει στην Εκκλησία και σ’ όλους ως τιμία διακονία και αγάπη, με αφελότητα καρδίας «κλων τον άρτον, νίπτων τους πόδας και αγρύπνως και σταθερώς ιστάμενος επί το ιερόν πηδάλιον» επ’ αγαθώ του Αγιωτάτου Οικουμενικού Θρόνου και της καθόλου Ορθοδοξίας, της οποίας Ηγούμενος υπάρχει εις δόξαν του εν Τριάδι Θεού».

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ : ΠΕΡΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΟΪΚΟΥ ΤΑΦΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ

ΠΕΡΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΟΪΚΟΥ ΤΑΦΟΥ

·    Η θεολογική διδασκαλία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Νύσσης για το άφραστο μυστήριο του θανάτου και την επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου και του τάφου αιώνια ζωή.

Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας για οποιαδήποτε πτυχή της ζωής των ανθρώπων επέδειξαν ιδιαίτερη μέριμνα και ασχολήθηκαν συγγραφικώς στο πλαίσιο της ποιμαντικής ευαισθησίας τους για τα φλέγοντα και μέγιστα εκείνα ζητήματα, τα οποία διαχρονικώς αποτελούν τα κυριότερα υπαρξιακών διαστάσεων θεολογικά και πνευματικά ζητούμενα, σε όλες τις φάσεις της ζωής των ανθρώπων που ενίοτε ευρισκόμενοι σε απόγνωση αναζητούν διακαώς τις πρέπουσες απαντήσεις στα πελώρια και δυσθεώρητα για τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου ερωτήματά τους και ιδιαίτερα σε εκείνα που σχετίζονται με τα οντολογικά (υπαρξιακά) «αντιλεγόμενα σημεία» της ζωής και του θανάτου, της επιγείου φθοράς και της ελπιδοφόρου εν Χριστώ μετά θάνατον ζωής.

URBI ET ORBI ERGA OMNES :ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ» - ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΤΥΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES
ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ»

«ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ» Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ της ΕΝΕΚΑ   του ΤυΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ   ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ της  ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ  ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ  ΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Η ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΕΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΤΕΛΟΥΣΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΥΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ  ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΑΥΤΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΙΔΙΑ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΙ   ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ DE FACTO ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ

· Τα ρωσικά εκκλησιαστικά προσωπεία κατέπεσαν και απεκαλύφθη το φρικτό πρόσωπο του μοσχοβίτικου ιμπεριαλιστικού  παποκαισαρικού βατικάνειου επεκτατισμού ένεκα του πολυμεταστατικού καρκινώματος του επάρατου εθνοφυλετικού πανρωσισμού κατά του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Ελληνορθοδόξου Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

· Η αυτοβούλως, αυτοπροαιρέτως και αυτομονομερώς,  ιδία υπαιτιότητι, de facto «αυτοαποκεκομμένη» και «αυτοσχισματιζομένη» τοπική Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία αναξίως πλέον χαρακτηρίζεται ως θυγάτηρ Εκκλησία της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός αυτής Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας διότι αποτελεί «την Πέμπτη Φάλαγγα και τον Δούρειο Ίππο της Ορθοδοξίας» ως απροκάλυπτος υπονομευτής της Πανορθοδόξου Ενότητος και «Πάπας της Ορθοδοξίας» ένεκα των ρουβλίων του Κρεμλίνου και της μωράς  αριθμολαγνείας ή  αριθμοπληξίας.

Ως πολυμεταστατικό αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό, αντικανονικό και αντορθόδοξο καρκίνωμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και να λογισθεί η «επάρατος νόσος» του «φυλετισμού ή εθνοφυλετισμού» εντός του παντίμου και καθηγιασμένου «τω τιμίω  αίματι του Ιησού Χριστού» σώματος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος όταν εμφιλοχωρεί εν ταις καρδίας και τω νοΐ ενίων εκκλησιαστικών ηγητόρων, σλαβοφώνων ή αραβοφώνων, ως των εν Μόσχα, Αντιοχεία, Σερβία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία και άλλων τινών, ενσπείρει σταδιακώς και προοδευτικώς τα «καρκινικά» διχαστικά, διαιρετικά και διαλυτικά κύτταρα ή παρασιτικά εξωεκκλησιαστικά ή παρεκκλησιαστικά, ως παρασυναγωγή ή φατρία δρώντα και λειτουργούντα ζιζάνια, τις διχογνωμίες και διχοστασίες, με κίνδυνο την ανατροπή άρδην της εν Χριστώ ειρήνης, ευταξίας και ευσταθείας των Αγιωτάτων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και του διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής χριστωνύμου πληρώματος αυτών. Ο τύφος του εκκλησιαστικού «φυλετισμού ή «εθνοφυλετισμού», ήτοι ο νοσηρός εκκλησιαστικός εθνικισμός, κατεδικάσθη εφάπαξ υπό της κατά το έτος 1872 εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως ετεροδιδασκαλία, όλως αντιευαγγελική, αντιεκκλησιολογική, αντικανονική και τω όντι όντως ως αίρεση, πάνυ διχαστική, διαιρετική, και διαλυτική της των πάντων ενώσεως εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

ΤΟΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ - «ΙΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΚ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΚΟΝ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΝΗΤΑΙ» : ΕΣΧΑΤΑ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ DE FACTO ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ TOΠΙΚΗΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

ΤΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

«ΙΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΚ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΚΟΝ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΝΗΤΑΙ»

ΕΣΧΑΤΑ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
 ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ

DE FACTO ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ TOΠΙΚΗΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΝΕΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΑΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΦΑΤΡΙΑΣΤΙΚΩΣ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΥΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΚΟΥ ΜΕΓΑΛΟΪΔΕΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Άκρως ενδεικτική των εκκλησιαστικών ιμπεριαλιστικών Πανσλαβιστικών και Πανρωσικών αλαζονικών συμπλεγμάτων, τω όντι εχθρικών προς ο,τιδήποτε Ελληνορθόδοξο, είναι και η προ ετών αντιεκκλησιολογική και αντικανονική τοποθέτηση του Ρώσου εκκλησιαστικού «υπουργού των εξωτερικών», Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνος, προσώπου άκρως επικίνδυνου για την ευλογημένη Πανορθόδοξη Ενότητα, θεολογικώς και εκκλησιολογικώς ελλιποβαρούς, περί την εκκλησιαστική ιστορία ιπταμένου και μετέωρου,λίαν δε ακατάλληλου για οιασδήποτε μορφής διορθόδοξο διάλογο, όπως φυσικά  και ο μέντωρ, εν ταυτώ φυσικός και ηθικός αυτουργός, αυτού Μόσχας Κύριλλος, σε επίσημη ομιλία του, υπό τον τίτλο: «Η Διορθόδοξη Συνεργασία στα πλαίσια της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας», η οποία ανεγνώσθη επί τη εν έτει 2011 αναγορεύσει αυτού «Εις Επίτιμον Διδάκτορα της Θεολογικής Ακαδημίας Αγίας Πετρουπόλεως», όπου μεταξύ άλλων, «ελαφρά τη καρδία», ανέφερε «απυλώτω στόματι» ότι: «το θέμα της αναγραφής στα Δίπτυχα του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να επιλυθεί οριστικά στην πορεία ολοκλήρωσης της πανορθοδόξου αποδοχής του καθεστώτος του αυτοκεφάλου αυτής της Εκκλησίας, το οποίο χορηγήθηκε σε αυτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας το 1970».

ΣΟΙ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ : Η ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΟΙ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ

Η ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΙΣ 

ΚΑΙ Η ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Σταυραναστάσιμο και εν αντινομία το βίωμα της πολυκλαύστου αλώσεως για την όπου γης αείφωτη Ρωμηοσύνη, η οποία βιώνει ως Σταυρικό Γολγοθά το «εάλω η Πόλις» αλλά εν ταυτώ ανίσταται και αναγεννάται φέρουσα και αγγέλουσα το Σταυραναστάσιμο μήνυμα τους επιγενομένους βλαστούς, ότι «ιδού ίσταται ζώσα και ανθισταμένη», όπως Σταυραναστάσιμο είναι και το οντολογικό βίωμα της πολυμαρτυρικής και καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Και αν οι αλλαχού της υφηλίου επιγενόμενοι βλαστοί της Ρωμηοσύνης συνθέτουν εκφώνως την «θρηνωδία» της αλώσεως της Προκαθημένης Κωνσταντινουπόλεως, εντούτοις ο υπαρξιακών διαστάσεων σταυραναστάσιμος πόνος της πολίτικης Ρωμηοσύνης βιούται «εν σιγή», όπως μόνο η Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία και οι συν αυτή ζώντες και ανθιστάμενοι, ολίγοι και συνάμα αμέτρητοι Ρωμηοί βιώνουν με μοναδικά απερινόητο και ακατάληπτο για τους αμυήτους πολλούς τρόπο την αλωθείσα κατά το «έξωθεν δέμας» αγιοτόκο και αγιοτρόφο θεοτοκοσκέπαστο πόλη, αλλά και αεί ζώσα και ανθισταμένη κατά το «έμψυχον αυτής ταμείον».

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΕΒΑΣΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΡΩΜΗΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ (+29 ΜΑΪΟΥ 1453)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕγκΩμιον

ΜεγαλομΑρτυρος ΣεβαστοκρΑτορος
και ελΕω ΘεοΥ πιστοΥ ΒασιλΕως ΡωμηΩν
ΚωνσταντΙνου ΙΑ΄ ΠαλαιολΟγου
(+29 Μαΐου 1453)

·    «Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστί ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» (Απόκριση Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄, την 21η Μαΐου 1453 μ.Χ.).

·   Η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Κωνσταντινουπόλεως υπό του φιλοχρίστου και ευσεβεστάτου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου αποτελεί διαχρονική πράξη αυτοθυσίας «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

·  Η Πολίτικη Ρωμιοσύνη συνεχίζει να ζει στους μητρικούς σωστικούς κόλπους της μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Το χρονόμετρο της ιστορίας έπαυσε να χρονομετρά το κλέος της Αγίας Ρωμαϊκής (ουχί της λεγόμενης Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας κατά τις μεσημβρινές «Μεγάλες Ώρες» της απαφράδος ημέρας Τρίτης, της 29ης Μαΐου του 1453, όταν «απ’ άκρου εις άκρον ηκούσθη η σπαραξικάρδια ιαχή, εάλω η Πόλις».

Ο Μυρίπνοος μήνας Μάιος και το αυτοκρατορικό όνομα Κωνσταντίνος εσφάγισαν ανεξίτηλα στο διάβα των αιώνων την ιστορία της Παναγιοσκεπάστου Θεοτοκουπόλεως Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν 11 Μαΐου του 330 μ.Χ., ημέρα μνήμης του μαρτυρίου του Αγίου Μωκίου, ο οποίος ήταν ο πολιούχος του αρχαίου Βυζαντίου, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκαινίασε την «Νέα Ρώμη», την Κωνσταντινούπολη, ως τη νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να μένει στους αλήκτους αιώνες η άληστος υπενθύμιση: «Γενεθλίων σων δει τιμάν ημέραν, εν σοι Πόλις τυχόντα των γενεθλίων», καθώς και για να διακηρύττεται ψαλλόμενο το Απολυτίκιο: «Της Θεοτόκου η Πόλις, τη Θεοτόκω προσφόρως, την εαυτής ανατίθεται σύστασιν, εν αυτή γαρ εστήρικται διαμένειν, και δι’αυτής περισώζεται και κραταιούται, βοώσα προς αυτήν, Χαίρε η ελπίς πάντων των περάτων της γης».

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΑΝΑΚΑΛΗΜΑ: H ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΝΥΜΦΗ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕγκΩμιον ΚωνσταντινουπολΙτιδος ΑνακΑλημα

H εν ΑλΩσει ΑνΑλωτος ΒασιλεΥουσα ΝΥμφη

·     Από τον Μάιο των σεπτών εγκαινίων και τον Μάιο της αλώσεώς της μέχρι τον Μάιο στο επέκεινα της αϊδιότητος του χρόνου και «ουκ έστι τέλος…»

Επειδή κατά τα επικρατούντα κοσμικώς και ανθρωπίνως ειθισμένα ο θρήνος ή οι θρηνωδίες αρμόζουν για πρόσωπα «απελθόντα», περίλυπα γεγονότα και κουρσεμένες πόλεις, όπως και στην περίπτωση της εκπορθουμένης Κωνσταντινουπόλεως, κάποιος ανώνυμος, πιθανότατα Κρητικός, συνέθεσε τον μέχρι και σήμερα σωζόμενο θρήνο με την θερμότητα των συναισθημάτων που εκφράζει για την άλωση, υπό τον τίτλο «ανακάλημα Κωνσταντινουπόλεως».  Εντούτοις, στον «μετ' άλωσιν» παρόντα χρόνο και εναντίως στα κοσμικώς λυπηρά ειθισμένα «χρήσιν ποιούμεθα» του όρου τούτου ως συνεκφορά ουχί θρηνωδίας και μοιρολογήματος, αλλά αφιερωματικής γραφής και εγκωμιαστικού λόγου για την μεγαλειότητα της Βασιλευούσης των πόλεων, η οποία δεν απέθανε αλλά ζει, ζει εν Χριστώ υπό τις προστατευτικές πτέρυγες της Εφόρου και Οικοδεσποίνης αυτής, της Κυρίας Θεοτόκου, ως «εν αλώσει ανάλωτος Βασιλεύουσα Νύμφη», οπότε και το γραφόμενο τούτο «ανακάλημα» δύναται να είναι εγκωμιαστικό και όχι θρηνώδες, ελπιδοφόρο και όχι νεκροφόρο.

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

·        Ζωντανή ιστορική μνήμη 572 ετών, μαρτυρούμενη στην ιστοριογραφία του Μιχαήλ Δούκα.

Ο ιστοριογράφος Μιχαήλ Δούκας (περίπου 1400- 1470) αναφερόμενος στα περί την άλωση της Θεοτοκουπόλεως – Κωνσταντινουπόλεως καταγράφει τα γενόμενα με συγκλονιστικό τρόπο ως εξής: «… Αφού λοιπόν ετοίμασε τα πάντα (εννοεί τον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή), όπως θεωρούσε καλύτερα, έστειλε μήνυμα στην πόλη που έλεγε στον Βασιλέα (εννοεί τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ τον Παλαιολόγο): «Μάθε πως οι πολεμικές προετοιμασίες έχουν τελειώσει: Πλησιάζει πλέον η στιγμή να ολοκληρώσουμε αυτό που έχουμε σχεδιάσει από καιρό- όσο για την έκβαση του εγχειρήματός μας, την εμπιστευόμαστε στον Θεό. Τι έχεις να πεις; Θέλεις να εγκαταλείψεις την πόλη και να φύγεις, όπου σου αρέσει, μαζί με τους άρχοντες και τα υπάρχοντάς τους, αφήνοντας τον πληθυσμό πίσω σώο κι αβλαβή τόσο από εμένα όσο κι από εσένα; Ή μήπως διαλέγεις να αντισταθείς και μαζί με τη ζωή σου να χάσεις και τα υπάρχοντά σου, εσύ και οι δικοί σου, ενώ ο λαός σου να αιχμαλωτιστεί από τους  Τούρκους και να διασκορπιστεί στα πέρατα της γης;».