IN MEMORIAM : ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM

ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ
 ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ 

·        Κατά την οθωμανοκρατία οι Μητροπολίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπήρξαν και θιασώτες της Ελληνοχριστιανικής παιδείας.

·        Με αφορμή την ημέρα μνήμης και τιμής των μεγάλων εθνικών ευεργετών (30^η Σεπτεμβρίου).

Η μεγάλη άνθιση της παιδείας στην άλλοτε Καζά Γκιουμουλτζίνας εντοπίζεται κατά το β΄ ήμισυ του 19^ου αιώνος. Στην άνθιση αυτή συνέβαλε καίρια η Μητρόπολη Μαρωνείας με τους φωτισμένους Μητροπολίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου που κατά καιρούς ποίμαναν αυτήν, αλλά και με τους υπόλοιπους ευπαίδευτους κληρικούς της που σε πολλές περιπτώσεις σφράγισαν τα τοπικά εκπαιδευτικά πράγματα.

IN MEMORIAM : ΦΙΛΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΙ ΜΕΓΑΤΙΜΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΣΤΟ Ν.ΡΟΔΟΠΗΣ (19ος – 20ος αιώνας)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM

ΦΙΛΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΙ ΜΕΓΑΤΙΜΟΙ
ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ
 ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΣΤΟ Ν.ΡΟΔΟΠΗΣ
(19^ος  – 20^ος αιώνας)

Κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας, όταν μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτελούσε την κιβωτό της σωτηρίας και επιβιώσεως του γένους σε καιρούς χαλεπούς, άρχισε να κάνει την εμφάνισή του και ένας ακόμη παράγοντας ελπίδας για τους υπόδουλους ρωμιούς.

Ο νέος αυτός ελπιδοφόρος παράγοντας ήταν οι εύποροι Έλληνες ιδιώτες, οι οποίοι κατά καιρούς έθεταν τον πλούτο τους, που είχαν εργασθεί σκληρά για να τον αποκτήσουν, στην υπηρεσία της Εκκλησίας, της φιλανθρωπίας υπέρ των υπόδουλων ρωμιών και φυσικά στα μεγάλα έργα υποδομών, όπως σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία και λοιπά ευαγή φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Η ΕΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΤΣΑΝΑΚΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝ ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΧΑΤΖΕΪΟΣ ΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΡΡΕΝΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ  ΤΣΑΝΑΚΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΕΝ
 ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΧΑΤΖΕΪΟΣ ΑΣΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΡΡΕΝΩΝ

Επέτειος 117 ετών (1907-2024) από της αποπερατώσεως της ανεγέρσεώς τους

Άξιες ιδιαίτερης μνείας είναι οι δύο πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες της τοπικής Εκκλησίας, ήτοι της παλαιφάτου Μητροπόλεως Μαρωνείας, αναφορικά με τα εκπαιδευτικά πράγματα στην Κομοτηνή και τη Μαρώνεια κατά την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. Πρόκειται για την ανέγερση, κατά τα έτη 1906 – 1908, της νέας εξαταξίου Αστικής Σχολής από τους αδελφούς Π. Χατζέα στην Μαρώνεια και παράλληλα, κατά τα έτη 1906 – 1907, της αντιστοίχου εξαταξίου Αστικής Σχολής από το μεγάλο ευεργέτη Νέστορα Τσανακλή στην Κομοτηνή, η οποία πρωτολειτούργησε κατά το έτος 1908. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η τοπική Εκκλησία, στο πρόσωπο του τότε φιλόμουσου και φιλοπρόοδου Μητροπολίτου Μαρωνείας Νικολάου Σακκόπουλου (1902 – 1914), ανέλαβε την πρωτοβουλία να ανεύρει από τους ομογενείς του εξωτερικού, τους εύπορους και φιλοπάτριδες εκείνους άνδρες, που ήταν γόνοι θρακικών οικογενειών του Ν. Ροδόπης (τότε Καζά Γκιουμουλτζίνης), και να τους πείσει να αναδειχθούν σε μεγάλους ευεργέτες του τόπου τους, προσφέροντας τα αναγκαία χρηματικά ποσά για την εκ θεμελίων ανέγερση των παραπάνω εξαταξίων Αστικών Σχολών, που ήταν απολύτως απαραίτητες για την πληρέστερη και αρτιότερη εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων στην Κομοτηνή και την Μαρώνεια.

ΑΦΟΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΦΟΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΑΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΗ

·   Μνημειώδη Θεολογικά - Εκκλησιολογικά Πανορθοδόξου και Διαχριστιανικής σημασίας και διαστάσεως κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989).

· Αφιερωματική γραφή «Causa Honoris» στους «αφοβικώς διαλεγομένους» αοιδίμους Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος Μελίτωνα και Αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου Καρδινάλιο Carlo Maria Martini (1927-2012).

Σεισμός μέγας εγένετο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ισχυρός ερεθισμός προεκλήθη στους κόλπους ορισμένων υψηλόβαθμων κληρικών αυτής, αλλά κυρίως και εξόχως επήλθε αφύπνιση και ανάταση πνευματική στο σώμα του πληρώματος των πιστών αυτής όταν από το έτος 1987 και μέχρι το 2002, ο αοίδιμος, εμφιλόσοφος, ρηξικέλευθος και οραματιστής επί 23 συναπτά έτη (1979-2002) Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου, Καρδινάλιος Carlo Maria Martini (+2012), καθιέρωσε την παγκοίνως πλέον γνωστή «Cattedra dei non Credenti», ήτοι την λεγομένη έδρα των μη πιστευόντων, δίνοντας ουσιαστικά και αφοβικά, αγαπητικά και ανυποκρίτως φιλάνθρωπα, απροϋποθέτως ελεύθερα και αβίαστα μία «καθέδρα», δηλαδή μία θέση, την απροσχημάτιστη δυνατότητα λόγου και διαλόγου μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και όλων εκείνων των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, νέων και ηλικιωμένων, εγγραμμάτων και ολιγογραμμάτων, πλουσίων και φτωχών, οι οποίοι εδήλωναν, είτε ότι είναι άθεοι ή αθεΐζοντες, άπιστοι ή μη πιστεύοντες, αδιάφοροι και χλιαροί περί την πίστη,είτε ότι δεν είχαν ακόμη συναντήσει στη ζωή τους τον Σωτήρα Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, είτε ακόμη και αν είχαν μία τυπική και επιφανειακή επιδερμική σχέση με τον Θεό, εντούτοις επάλευε εντός της υπάρξεώς τους αυτό το ισχυρό δίπολο πίστεως και δυσπιστίας ή απιστίας.

ΘΡΑΚΟΓΕΝΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΙ : «ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘρακογενεΙς ΙστορικοΙ και ΙστοριογρΑφοι

«Οι ΜΕλισσες της ΘρακικΗς ΙστορΙας»

Αχιλλέας Σαμοθράκης - Κοσμάς Μυρτίλος-Αποστολίδης
Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου

Ως αληθείς «Μέλισσες της Θρακικής Ιστορίας» έχουν χαρακτηρισθεί οι «σύντρεις φιλόμουσοι και φιλοπρόοδοι γόνοι της ευλογημένης θρακώας γης», ο Αχιλλέας Σαμοθράκης, ο Κοσμάς Μυρτίλος – Αποστολίδης και ο Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου, οι οποίοι «υπέρ άγαν» και «πάνυ ευλαβώς» διακόνησαν την πατρώα θρακική γη με την ιστορική έρευνα και συγγραφή τους αναδεικνύοντας τον «ακένωτο πλούτο» της θρακικής ιστορίας και του εν γένει θρακικού πολιτισμού».

Η αδέκαστη ιστορία, η επιστήμη και η κοινή συνείδηση των απανταχού θρακών και όχι μόνον έχουν δικαίως κατατάξει τους σύντρεις ως άνω φιλίστορες ερευνητές και συγγραφείς ως τους πλέον διακεκριμένους «σύγχρονους ιστορικούς και ιστοριογράφους» της Θράκης, οι οποίοι για τον επιπρόσθετο λόγο ότι υπήρξαν «θρακογενείς βλαστοί», κατέγραψαν εξ αγάπης πολλής την πατρογονική θρακική ιστορία και τον πολιτισμό του ενιαίου γεωγραφικού χώρου της Θράκης. Οι συγκεκριμένοι θρακογενείς συγγραφείς και «εραστές της Θρακικής ιστορίας», οι οποίοι έζησαν και έδρασαν από το β΄ ήμισυ του 19^ου αιώνα και μέχρι τα μέσα περίπου του 20^ου αιώνος, έκαμαν ευρύτερα γνωστή την ιστορία κα τον πολιτισμό της Θράκης, όταν μάλιστα ελάχιστοι ασχολούνταν επιστημονικά με την συγγραφή της ιστορίας της Θράκης και ακόμη λιγότεροι εγνώριζαν έστω και τα στοιχειώδη περί Θράκης.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο Γ΄ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο Γ΄
ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΩΝ
ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μέγας, μεγαλόφρων, μεγαλόπνοος, μεγαλουργός και μεγαλοπρεπής εχαρακτηρίσθη ο αοίδιμος εν Πατριάρχαις Ιωακείμ ο Γ΄, ο οποίος κατά την διάρκεια των δύο πατριαρχιών του (1878-1884, 1901-1912) εσφράγισε ανεξίτηλα την ιστορική πορεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Ρωμαίηκου Γένους. Συνάμα όμως υπήρξε και «σημείον αντιλεγόμενον» για πλείστους όσους εκκλησιαστικούς άνδρες, πολιτικούς της Ελλάδος, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, και ιστορικούς συγγραφείς και ερευνητές όταν επρόκειτο να αποτιμήσουν τα «έργα και τις ημέρες» αυτού ως Εθνάρχου Οικουμενικού Πατριάρχου κατά τις λίαν και εξόχως κρίσιμες για το Γένος ιστορικές περιόδους κατά τις οποίες ανέλαβε την οιακοστρόφια της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

ΑΝΑΣΤΗΘΙ ΚΑΙ ΕΓΕΡΘΗΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΠΙΚΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΑΣΤΗΘΙ ΚΑΙ ΕΓΕΡΘΗΤΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΠΙΚΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ
ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Σάρξ εκ της σαρκός, οστούν εκ των οστέων και αίμα εκ του αίματος της πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένης, Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι άπασες οι λαβούσες το αυτοκέφαλο εκκλησιαστικό διοικητικό καθεστώς Ορθόδοξες κατά τόπους Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και τα νεώτερα Πατριαρχεία και η χορήγηση του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού καθεστώτος υπό του Πρωτοκλήτου Οικουμενικού Πατριαρχείου υπήρξε πράξη αυτοθυσιαστική και κενωτική προς δόξαν του εν Τριάδι Θεού, της Αγίας του Εκκλησίας και της καθόλου Ορθοδοξίας για την κατάπαυση των τοπικών εκκλησιαστικών σχισματικών διαιρέσεων και φατριών και των διασπαστικών διχογνωμιών και διχοστασιών, αλλά κυρίως για να προκόπτουν και να ωφελούνται οι ανά την υφήλιο Ορθόδοξοι λαοί και να επικρατεί στο σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας η ευταξία, η ειρήνευση και η θεοπόθητη εν Χριστώ ενότητα, οπότε διά πάντα ταύτα τα πολυτιμώτατα της Ορθοδοξίας τιμαλφή επιβάλλεται το « Ανάστηθι και Εγέρθητι Ορθοδοξία».

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ: Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ

Ο ΜητροπολΙτης ΠατρΩν ΝικΟδημος ΒαλληνδρΑς
περΙ της ΑγιοκατατΑξεως
 του ΑγΙου ΕθνοϊερομΑρτυρος ΜητροπολΙτου ΣμΥρνης ΧρυσοστΟμου

Όταν επέστη ο καιρός και ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου» για την αγιοκατάταξη του μαρτυρικού Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου ως Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος «εις τας αψευδείς και αιωνίους Δέλτους» της Ορθοδόξου κατ' Ανατολάς Εκκλησίας του Χριστού, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανέθεσε στον περισπούδαστο και σοφό εν Ιεραρχαίς αοίδιμο Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο Βαλληνδρά, ο οποίος κατά την συνοδική περίοδο 1991-1992 ήταν και αντιπρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, την εκπόνηση και παρουσίαση ενώπιον της εν Συνόδω συνερχομένης και συγκροτουμένης καθ' Ελλάδα Εκκλησίας την, όπως πάντοτε, εμπεριστατωμένη σχετική εισήγηση αυτού επί του εν λόγω ζητήματος, όπερ και εγένετο.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ (+1922)

Παρήλθαν 102 συναπτά έτη από τις αποφράδες εκείνες τελευταίες ημέρες του Αυγούστου του 1922, όταν ο ελληνισμός της Ιωνίας βίωσε την απόλυτη «άλωση» και τον ολοκληρωτικό αφανισμό του.  Ποτέ όμως η συλλογική ιστορική μνήμη των Πανελλήνων δεν λησμόνησε ούτε έθαψε το Ιερό, καθαγιασμένο και μαρτυρικό πρόσωπο του Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης (+1922) ο οποίος παραμένει αιώνιο πρότυπο μάρτυρος ορθοδόξου Ιεράρχου και ακατάβλητου ήρωος Ρωμιού που προσέφερε και την τελευταία ρανίδα του αίματός του για την Ορθοδοξία και την αθάνατη Ρωμιοσύνη.

Από όλες τις αξιόπιστες καταγεγραμμένες μαρτυρίες και περιγραφές, τόσο των ημετέρων όσο και των ξένων, και παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις ή αποκλίσεις μεταξύ τους, θεμελιώνεται έγκυρα και επιβεβαιώνεται αξιόπιστα το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Άγιος Χρυσόστομος παρεδόθη από τον Νουρεντίν Πασά στον φανατισμένο τουρκικό όχλο στα χέρια του οποίου βρήκε μαρτυρικό τέλος.  Παρά ταύτα, υπήρχε ένα γνόφος σχετικά με τα γενόμενα των απολύτως τελευταίων στιγμών της ζωής του εθνοϊερομάρτυρος, ήτοι του ακριβούς μέσου ή τρόπου της μαρτυρικής τελευτής του και του τόπου του ενταφιασμού του, εάν όντως ενταφιάστηκε το Ιερό λείψανό του ή αφού διαμελίστηκε από τον φανατισμένο όχλο, εξαφανίστηκε σκοπίμως από τους Τούρκους ριπτόμενο πιθανώς στη θάλασσα ή κάπου αλλού.

ΥΣΤΑΤΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (+1922) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικό Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΥΣΤΑΤΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ
 ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (+1922)
 ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

·   Οι τρεις ιστορικές επιστολές ως «υστάτη γραφή και απεγνωσμένη κραυγή» αγωνίας και παρακλητικής ικεσίας του εθνοϊερομάρτυρος Σμύρνης Αγίου Χρυσοστόμου για την σωτηρία του Μικρασιατικού Ελληνισμού προς τον Πάπα Ρώμης Πίο ΙΑ΄, τον Αρχιεπίσκοπο Κανταβρυγίας και Πριμάτο της Αγγλίας Κ. Ράνδαλ και στον Επίσκοπο Thomas, Πρόεδρο του Συμβουλίου της «Επισκοπιανής Εκκλησίας» στη Νέα Υόρκη.

Όταν το εθνικά διχασμένο και πολιτικοδιπλωματικά μυωπικό και απομονωμένο ελληνικό κράτος ήταν μοιραία και τραγικά ανύπαρκτο ενώπιον της επερχόμενης κολάσεως και του ανείπωτου ολέθρου του Μικρασιατικού Ελληνορθοδόξου Ελληνισμού και συνάμα οι, «κατ’ όνομα» και μόνον, κυνικοί και στυγνοί «Σύμμαχοι» των λεγόμενων «Μεγάλων Δυνάμεων»,  ήτοι Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, ως άλλοι «Πόντιοι Πιλάτοι» συνυπέγραφαν στο βωμό τη ευοδώσεως των γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων τους, τον ολοσχερή ενταφιασμό της Χριστιανικής Ιωνικής Γης, ο Εθνάρχης του Μικρασιατικού Ελληνισμού Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος υπήρξε ο «μόνος εν μόνοις», ο οποίος ύψωσε την απεγνωσμένη κραυγή αγωνίας και παρακλητικής ικεσίας για την σωτηρία του χριστιανικού – και όχι μόνον του Ορθόδοξου – στοιχείου στην ευλογημένη και μαρτυρική Μικρά Ασία.

Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο οποίος ήταν η καρδιά και ο ιθύνων νους της οργανώσεως της «Μικρασιατικής Αμύνης» στην Κωνσταντινούπολη και ο εμπνευστής της ιδρύσεως Αυτονόμου Κράτους στη Γη της Ιωνίας (αυτόνομο Ιωνικό Κράτος), όταν αντελήφθη ότι από τις αρχές του έτους 1921 οι φήμες που οργίαζαν για την εκκένωση της Μικράς Ασίας, είχαν αρχίσει πλέον να μεταβάλλονται σε πραγματικότητα, επεδίωξε να ανεύρει συμμάχους στο εξωτερικό για την σωτηρία του Μικρασιατικού Ελληνισμού επειδή διέβλεπε ότι η Αθήνα, το λεγόμενο «Εθνικόν Κέντρον», ήταν απολύτως προδωμένο από τους μέχρι πρότινος «κατ’ όνομα» Χριστιανούς Ευρωπαίους Συμμάχους του, αδύναμο δε και διχασμένο να αντιδράσει και να σώσει τον Μικρασιατικό Ελληνισμό.

Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΛΩΠΕΚΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
 ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΛΩΠΕΚΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

·   Ο μέχρις εσχάτων πολυμέτωπος διπλωματικός αγώνας του Εθνοϊερομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου υπέρ της Σωτηρίας των λαών της Χριστιανικής Ιωνικής Γης.

·    Οι επιστολές του θρησκευτικού Ηγήτορος του Μικρασιατικού Ελληνισμού προς τους Πρωθυπουργούς της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας Lloyd George και Aristide Briand εν όψει της κρισίμου εν Λονδίνω Συνδιασκέψεως των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων για την ανατροπή της Συνθήκης των Σεβρών και την επιστροφή της Ιωνικής Γης στους Τούρκους.

Όταν στην διηρημένη Ελλάδα ο «Εθνικός διχασμός» είχε τυφλώσει την καθεστηκυία πολιτική τάξη και είχε οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό στον απόλυτο πολιτικό και κομματικό παροξυσμό, ο μόνος κραταιός, οξυδερκής και διορατικός νους, ο οποίος παρέμενε ως «ακοίμητος ιερός φύλαξ» στις επάλξεις του αγώνος για την σωτηρία του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ήταν ο εθνάρχης της Ελληνορθοδόξου Ιωνικής Γης Εθνοϊερομάρτυς Μητροπολίτης Σμύρνης Άγιος Χρυσόστομος, ο οποίος διαβλέποντας την δόλια πολιτική και διπλωματική τακτική των λεγομένων και φυσικά μόνο κατ' όνομα ευρωπαίων συμμάχων της Ελλάδος, ήτοι των Μεγάλων Δυνάμεων, αρχικώς της Γαλλίας και της Ιταλίας, αλλά εν συνεχεία και της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίες κατά τις αρχές του έτους 1921 απεφάσισαν να μεταβάλουν τους όρους της Συνθήκης των Σεβρών υπέρ της αναδυόμενης Κεμαλικής Τουρκίας και σε βάρος της διχασμένης, μετέωρης και  πολλαπλώς ανήμπορης Ελλάδος, ανθέστη και απεφάσισε να απευθυνθεί δι’ επιστολών κραυγής αγωνίας προς τις «πολιτικές αλώπεκες» της Ευρώπης, αν και εγνώριζε το μάταιον του εγχειρήματος.

Είναι γεγονός ότι η ανατολή του έτους 1921 προμήνυε δυσμενέστατες εξελίξεις σε βάρος της Ελλάδος και κυρίως του Μικρασιατικού Ελληνισμού λόγω της ωμής και άνευ συναισθηματισμών κυνικής μεταστροφής των μέχρι τότε δήθεν ευρωπαίων συμμάχων της Ελλάδος, ήτοι της Γαλλίας και της Ιταλίας υπέρ του σταδιακά εδραιουμένου Κεμάλ Μουσταφά Πασά προκειμένου να διασφαλίσουν τις σφαίρες επιρροής τους και τα εθνικά τους, γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντά τους στην Ανατολία και στην αναδυόμενη μεταοθωμανική Κεμαλική Τουρκία αδιαφορώντας, ως συνήθως, για την τύχη του Μικρασιατικού Χριστιανικού Ελληνισμού.

ΕΣΧΑΤΗ ΕΚ ΣΜΥΡΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΣΧΑΤΗ ΕΚ ΣΜΥΡΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
ΤΟΥ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ 

·  Η τελευταία προ της Μικρασιατικής Καταστροφής επιστολή του Εθνοϊερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Δ΄.

Ο Εθνοϊερομάρτυς Σμύρνης Χρυσόστομος ως ο τελευταίος Εθνικός και Εκκλησιαστικός Ηγέτης της Ιωνίας και Άγιος της Εκκλησίας παρέμεινε πιστός στο ποίμνιό του, ενώ είχε αντιληφθεί τον φρικτό και μαρτυρικό θάνατό του. Με αφορμή λοιπόν την θλιβερή και επώδυνη επέτειο της Μικρασιατικής καταστροφής, αλλά και την συμπλήρωση 95 ετών από την αποφράδα ημέρα του φρικτού και μαρτυρικού θανάτου (+1922) του Εθνοϊερομάρτυρος Αγίου Χρυσοστόμου, Μητροπολίτου Σμύρνης, δημοσιεύουμε την τελευταία επιστολή που απέστειλε ο Άγιος Χρυσόστομος στον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιο Δ΄ Μεταξάκη.

Το ακριβές κείμενο της επιστολής είναι το εξής:

ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ (+1922)

·   Μνημοσύνη 102 ετών από της  Μικρασιατικής Καταστροφής και σχετικές μαρτυρίες για το Χριστομίμητο και Μαρτυρικό τέλος του Εθνοϊερομάρτυρος Αγίου Χρυσοστόμου.

Από τις πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες οι οποίες αφορούν στο χριστομίμητο μαρτυρικό τέλος του Εθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτου Σμύρνης Αγίου Χρυσοστόμου (+1922) είναι τα όσα είχε καταγράψει ο τότε Αμερικανός Πρόξενος στη Σμύρνη George Horton στο μνημειώδες πόνημα του, υπό τον τίτλο: «Η μάστιγα της Ασίας», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η σκιά του εγγίζοντος θανάτου απλωνόταν στο πρόσωπό του και όμως αγωνιζόταν ακόμη για την σωτηρία του ποιμνίου του, «πρέπει να φύγετε», συμβουλεύω τον Ιεράρχη, «κινδυνεύει η ζωή σας. Στην προκυμαία είναι πλευρισμένο ένα αμερικανικό αντιτορπιλικό. Θα σας συνοδεύσω έως εκεί για να επιβιβασθείτε ασφαλώς».

Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, αφού άκουσε την πρόταση του Αμερικανού Προξένου, τον ευχαρίστησε για το ενδιαφέρον του και αρνούμενος του απάντησε: «Παράδοσις του Έθνους και της Εκκλησίας μας δεν είναι η φυγή εν όψει κινδύνου, αλλ’ ο αγών μέχρις εσχάτων και η θυσία. Εάν μεν ο εχθρός φεισθεί του ποιμνίου μου, ποιός θα το περιθάλψει; Εάν δε τούτο σφαγεί, πώς ημπορώ να επιζήσω; Είτε το ένα συμβεί, είτε το άλλο, η θέσις μου είναι εδώ, μαζί με το ποίμνιό μου».

ΕΠΙ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ή ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ : 128 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΑΛΚΗΣ (1896-2024)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ.  Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ή ΤΩΝ ΠΑΠΑΔΩΝ

128 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ
 ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΧΑΛΚΗΣ (1896-2024)

·   Η ίδρυση της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (1844) κατόπιν της θεοκινήτου αποφάσεως του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Γερμανού Δ΄ απετέλεσε την απαρχή για την ανάπτυξη ενός φυτωρίου από το οποίο ανεδείχθη το έμψυχο δυναμικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της  υφήλιον Ορθοδοξίας επί 127 έτη (1844 – 1971).

·     Ο καταστροφικός σεισμός του 1894 ο οποίος έπληξε ολοσχερώς το πρώτο κτίριο της Σχολής, οδήγησε τον Μεγάτιμο και φιλόμουσο Ευεργέτη του Γένους Παύλο Σκυλίτση Στεφάνοβικ στην ανέγερση του υπάρχοντος «κτιρίου-συμβόλου» της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (1896).

Καθώς το βαποράκι της γραμμής από την Βασιλεύουσα Πόλη προς τα Πριγκηπόννησα ή Παπαδονήσια εγγίζει την νήσο Χάλκη, το βλέμμα καρφώνεται πεισματικά και αναπότρεπτα στο μαρτυρικό και «εν μυστική σιωπή» ιστάμενο και ανθιστάμενο αγέρωχα παλαίφατο κτίριο της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης, της άλλοτε καλουμένης και ως «Θεολογικής Σχολής της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας», η οποία δεσπόζει στον κατάφυτο «Λόφο της Ελπίδος» ή «Λόφο των Παπάδων» της ευλογητής νήσου Χάλκης. Σε αυτή την δισακκοειδή νήσο ή Ταγαρονήσι και στον καθαγιασμένο «Λόφο της Ελπίδος ή των Παπάδων» υπήρχε και προ του Θ΄ αιώνος Ιερά Μονή, πιθανότατα της Αγίας Τριάδος, όπου ασκήτευσε Θεόδωρος ο Στουδίτης επί διετία (809-811). Σύμφωνα με την καταγραφείσα κατά τον ΙΘ΄ αιώνα παράδοση υπό του Κωνσταντίου Α΄ του από Σιναίου, την Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος Χάλκης ανήγειρε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άγιος Φώτιος ο Μέγας.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ : Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η NΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ 

Η πραγματική «άλωση» της Πόλεως συντελέστηκε κατά τον Σεπτέμβριο του 1955.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανθίσταται ακόμη…

Πολύ σημαντικά στοιχεία για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα σε βάρος των Ρωμιών της Κωνσταντινουπόλεως κατά την 6η και 7η Σεπτεμβρίου του 1955 μας παρέχει ένα ιστορικής αξίας εμπεριστατωμένο ενημερωτικό τεύχος της «Ενώσεως Κωνσταντινουπολιτών Βορείου Ελλάδος», όπου οι περιγραφές της βαρβαρότητος και των βανδαλισμών εκείνων των ημερών κόβουν την ανάσα.

Τα γεγονότα εξελίχθησαν ως εξής: «Στις 6 μ.μ. το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινουπόλεως φοιτητές και πολίτες μεταξύ των οποίων αρκετές εκατοντάδες αστυνομικοί  με πολιτικά. Σε λίγο κυκλοφορεί στο σημείο της συγκεντρώσεως το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδος «Ισταμπούλ Εξπρές», όπου εμπρηστικά και προπαγανδιστικά ανέφερε: «Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα». Αυτός  ήταν ο τεράστιος τίτλος παραπληροφόρησης και το κείμενο περιέγραφε φανταστική καταστροφή του δήθεν σπιτιού του Κεμάλ, όπου μέχρι σήμερα στεγάζεται το Τουρκικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ 1955: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣεπτεμβριανΑ 1955

Απο την Αλωση της ΠΟλεως
 στην Αλωση της πολυμαρτυρικΗς ΠολΙτικης ΡωμηοσΥνης

·      Ιστορικά έγγραφα και μαρτυρίες για την νέα «Νύχτα των Κρυστάλλων» κατά τα ολέθρια γεγονότα των Σεπτεμβριανών του 1955, τα οποία απετέλεσαν την όντως άλωση της πολυμαρτυρικής πολίτικης Ρωμηοσύνης, η οποία εισέτι ίσταται και ανθίσταται.

Εάν ιστορικώς η λεγόμενη «Νύχτα των Κρυστάλλων» (Kristallnacht ή Reichskristallnacht), η οποία έλαβε χώρα στη ναζιστική Γερμανία και στην Αυστρία με τα ολέθρια γεγονότα που υπήρξαν το εναρκτήριο λάκτισμα για το μαζικό πανεθικό πογκρόμ (Pogromnacht) κατά την νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου του 1938 εναντίον των Εβραίων πολιτών, απετέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα και την απαρχή του εβραϊκού ολοκαυτώματος, άλλο τόσο η νέα «Νύχτα των Κρυστάλλων», η οποία συντελέσθηκε σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως από τον κατευθυνόμενο τουρκικό όχλο κατά το εσπέρας της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου του 1955 απετέλεσε την «δευτέρα άλωση» ή μάλλον την όντως άλωση της απροστάτευτης απ' όλους, ημετέρους και αλλοτρίους, Πολίτικης Ρωμηοσύνης, η οποία είδε ενώπιον των οφθαλμών της, οικίες, καταστήματα, επιχειρήσεις, σχολεία, εκκλησίες, μονές και κοιμητήρια να καταστρέφονται λεηλατούμενα ή και παραδιδόμενα στην λαίλαπα των φλογών, αλλά και τα έτι χείριστα και τραγικά να συντελούνται ενώπιον Θεού και ανθρώπων με τον πλέον απάνθρωπο, βάναυσο και βάρβαρο τρόπο από τις τυφλωμένες και μανιασμένες ορδές - ουχί όλου - αλλά μερίδος του τουρκικού όχλου, όταν οι πάσης φύσεως κτηνώδεις ατιμώσεις, η εκταφή νεκρών, κληρικών και λαϊκών, ακόμη και άρτι ενταφιασθέντων και ο διασκορπισμός νεκρικών οστών, οι βιασμοί, οι βασανισμοί και οι ξυλοδαρμοί μέχρι θανάτου κληρικών και λαϊκών εσφράγισαν το κατά των Ελλήνων Πογκρόμ της Κωνσταντινουπόλεως και οδήγησαν σταδιακά στον μαρασμό της άλλοτε ανθοφορούσης Πολίτικης Ρωμηοσύνης.

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΤΑ «ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ» ΤΟΥ 1955 ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ
ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΤΑ «ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ» ΤΟΥ 1955 ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Όταν ο ιστορικός και ο εν γένει μελετητής αναζητά να βιώσει οπτικά, «ιδίοις όμμασι», την κόλαση των Σεπτεμβριανών του 1955 σε βάρος της απροστάτευτης Πολίτικης Ρωμηοσύνης και των ιερωτάτων σεβασμάτων του ευσεβούς Γένους, ευρίσκεται πάντοτε ενώπιον του πολύτιμου φωτογραφικού υλικού, το οποίο με κίνδυνο ζωής κατόρθωσε να διασώσει ο ήρωας Κωνσταντινουπολίτης Φωτογράφος Δημήτριος Καλούμενος και όταν ο γράφων τις αράδες αυτές μελετά την κάθε φωτογραφία με τις απεικονιζόμενες θηριωδίες του μανιασμένου όχλου, τότε αναπόδραστα και σχεδόν νομοτελειακά το βλέμμα καθηλώνεται σε τρεις – τέσσερις φωτογραφίες, στις οποίες - και συγκεκριμένα στις δύο εξ αυτών - απεικονίζεται ο αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας (1948-1972) να ίσταται απεγνωσμένος εντός των ερειπίων του ολοσχερώς καταστραφέντος παλαιφάτου ιερού ναού της Παναγίας του Βελιγραδίου ή της Βελιγραδινής και έμπροσθεν των ανιέρως και ιεροσύλως καταστραφέντων τάφων των αοιδίμων προκατόχων αυτού Οικουμενικών Πατριαρχών, των ευρισκομένων στο προαύλιο της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ζωοδόχου πηγής Μπαλουκλή. Συγκλονίζει τις αισθήσεις η εντός τινός λεηλατηθέντος ναού της Βασιλευούσης εικόνα του Εσταυρωμένου του οποίου οι τυφλωμένοι από το πάθος της εθνικιστικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας βάνδαλοι ιερόσυλοι απέκοψαν τα χέρια του με τσεκούρια. Το κεφάλι κρέμεται δίπλα στο πλευρό κρατημένο από ένα μικρό ξύλο που λύγισε. Ο Σταυρός χάμω, πεσμένος στο πλάι. Κάποιος προσπάθησε να τον στήσει ανάποδα, αλλά δεν τα κατάφερε…

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ : Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός  Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

• Ο Μαύρος Σεπτέμβριος για το ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
• Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος  συνεχίζει την μαρτυρία της Ορθοδοξίας και της Ρωμιοσύνης.

Δεν θα ήταν υπερβολή να γραφεί ότι η "δεύτερη" ή ορθότερα η "πραγματική άλωση" της Πόλεως συνέβη όχι την 29η Μαρτίου 1453, αλλά κατά τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν επί δύο ημέρες (6-7 Σεπτεμβρίου) ο μαινόμενος όχλος κατευθυνόμενος από το τουρκικό παρακράτος προέβαινε ακατάπαυστα σε βιαιότητες και βανδαλισμούς εναντίον των Ρωμιών της Πόλεως, ζώντων και κεκοιμημένων.

Είναι αλήθεια ότι από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) και την άδικη και αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών, η εναπομείνασα ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινουπόλεως επλήρωσε το βαρύ τίμημα των κακών ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά κυρίως του φλέγοντος διαχρονικά Κυπριακού ζητήματος. Κάθε φορά που οι σχέσεις των δύο χωρών ευρίσκοντο σε οριακό σημείο ή ερχόταν στο  προσκήνιο το κυπριακό ζήτημα, τότε το τουρκικό μένος εστρέφετο εναντίον της απροστάτευτης ελληνικής μειονότητος, η οποία με πολλές μεθοδεύσεις και ύπουλους τακτικισμούς από την τουρκική πλευρά οδηγήθηκε σταδιακά στον πλήρη αποδεκατισμό της με αποτέλεσμα από τις σχεδόν 300.000 Έλληνες το 1923 να διαβιούν συνολικά σήμερα περίπου 2.500 Ρωμιοί στην Πόλη, τα Πριγκηπόννησα, την Ίμβρο και την Τένεδο.

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

·        Το χρονικό των «Σεπτεμβριανών του 1955» σε βάρος του ελληνισμού της Κωνσταντινουπόλεως και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

·        Η δεύτερη «άλωση» της Κωνσταντινουπόλεως που εκδίωξε οριστικά τους αδελφούς Ρωμιούς της Πόλης.

Τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του 1955, με τους βανδαλισμούς των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης, τα λεγόμενα «Σεπτεμβριανά», κατεγράφησαν στις μελανές σελίδες της παγκοσμίου ιστορίας ως γεγονότα βαρβαρότητος, τυφλού μίσους και πρωτοφανούς αγριότητος.

Το έτος 1955 ήταν από την αρχή ένας δύσκολος χρόνος για την Ελλάδα με πολλά σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις που απαιτούσαν δραστήρια στο έπακρο εξωτερική πολιτική και ασφαλώς ισχυρή πολιτική κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως ήταν τελείως διαφορετική για την Ελλάδα, όπου ουσιαστικά επικρατούσε ακυβερνησία με τον τότε βαρέως ασθενούντα Αλέξανδρο Παπάγο.

Στο εξωτερικό η Αγγλική πολιτική ολοένα και περισσότερο προσέγγιζε την τουρκική πολιτική στο ζήτημα της Κύπρου, όπου οι πάντες είχαν ξεσηκωθεί υπέρ της ελευθερίας και ανεξαρτησίας με πρωτεργάτη τον Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπο  Κύπρου Μακάριο Γ΄, ο οποίος είχε αναπτύξει έντονη πολιτική δράση και είχε ευλογήσει τα όπλα της ΕΟΚΑ του Γρίβα - Διγενή. Μάλιστα, η ΕΟΚΑ είχε αναλάβει από της 1ης Απριλίου του 1955 την ένοπλη δράση της εναντίον των Άγγλων κατακτητών. Το γεγονός αυτό είχε αιφνιδιάσει την εποχή εκείνη, τόσο τους Άγγλους όσο και τους Τούρκους.

ΕΜΦΛΟΓΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΜΦΛΟΓΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

·        Οι κατά τα «Σεπτεμβριανά» πυρπολημένοι και λεηλατημένοι Ναοί και Μονές της Κωνσταντινουπόλεως και των Πριγκηποννήσων.

Στις Εκκλησίες και τις Μονές, όπου λατρεύεται και δοξολογούμενο μεγαλύνεται το πάντιμο όνομα του Θεού της αγάπης, της ειρήνης και της δικαιοσύνης, η φλόγα τρεφομένη από το διαυγές έλαιον καίει στις κανδήλες και στα μελισσοκέρια, φαίνουσα τις νύχτες στα θεία και ιερά πρόσωπα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, της Υπερευλογημένης Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων και των Οσίων, των Μαρτύρων και των Μεγαλομαρτύρων, των Δικαίων και των Ομολογητών της πίστεως και δι’ αυτών στα «κατ’ εικόνα Θεού» πρόσωπα των ανθρώπων, οι οποίοι ανάπτουν τις κανδήλες και τα μελισσοκέρια.

Η φλόγα ως «φως εκ φωτός» του ελέους και της αγάπης, της ειρήνης και της δικαιοσύνης φέγγει στις Εκκλησίες και τις Μονές νικώσα το σκότος απλώς των κτισμάτων, αλλά δυστυχώς δεν υπερνικά το ενυπάρχον έρεβος στις ψυχές των ανθρώπων, το οποίο ενίοτε είναι μόνιμη οντολογική κατάσταση ενσπείρουσα παντού το σκότος μέσα από τους καπνούς των καταστροφικών φλογών που κατακαίουν τις πυρπολούμενες και φλεγόμενες Εκκλησίες και Μονές. Εκεί όπου το έλαιον τρέφει την φλόγα στις κανδήλες και το μελισσοκέρι φθήνει για να αναστήσει την ωραιότητα και ευωδία της περικοσμούσης αυτό φλογός, εκεί η εωσφορική μανία, το τυφλό πάθος της εθνικιστικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, του απάνθρωπου φονταμενταλισμού και του ανίερου και κτηνώδους φανατισμού μεταβάλλει την ένθεη φλόγα σε καταστροφική πυρκαγιά, σε ισοπεδωτική πυρπόληση και μέχρι ολοσχερούς αφανισμού εκ θεμελίων εκρίζωση των ιερωτάτων σεμνείων της ορθοδόξου πίστεως και του ευσεβούς Ρωμαίηκου Γένους μόνο και μόνο επειδή στην κορυφή τους υπάρχει ο Σταυρός αντί της Ημισελήνου.

ΦΕΥ! Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΕΥ!

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Φωνές πολλές και εκκωφαντικές εκ της ζοφεράς αβύσσου, πολλού μέλανος ποταμός, πάμπολλοι, «ων ουκ εστιν αριθμός», υπονομευτικοί, τρομοφοβικοί και καταστροφολογικοί αφιλάδελφοι τακτικισμοί, εκβιασμοί και απειλές επί πάντων και πασών από μέρους των εν Μόσχα ρασοφόρων και των αδρά εξωνημένων πειθηνίων φερεφώνων οργάνων και δορυφόρων τους με έναν και μόνον έναν απώτερο ενδόμυχο και ανομολόγητο ανίερο και δυσεβή στόχο, ήτοι την de Facto (εν τοις πράγμασιν) αναίρεση και κατάλυση του υψίστου προνομιακού αυτεξουσίου δικαιώματος της εν Ορθοδόξοις Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας «του Χορηγείν αυτεξουσίως το αυτοκέφαλον και αυτόνομον καθεστώς» όπου δει, όταν δει και όπως δει. Τούτο ανεπιτυχώς επεχείρησαν και κατά τις παραμονές την συγκλήσεως της εν έτει 2016 Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας μόνον και μόνον για να θεμελιώσουν την μωροφιλόδοξη και όντως ανιστόρητη, μετέωρη, φαντασιακή, ιμπεριαλιστική και ψευδεπίγραφη θεωρία περί δήθεν «Τρίτης Ρώμης». «Τρίτη Ρώμη» ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει και φυσικά ουδέποτε θα υπάρξει, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αμεταθέτως αναγνωρίζει μόνον τον εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως ως εν διακονία, τιμή και ευθύνη «Πρώτο» των Πανορθοδόξων και ουδεμία χρείαν έχει να αποδεχθεί έναν τύραννο, κοσμικού παποκαισαρικού φρονήματος, δυνάστη και εξουσιαστή, κακαίκτυπο ως καρικατούρα με «άσπρο κουκούλι», «Ρώσο νεοπάπα».

«ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ ΣΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΑ» : Η ΚΤΙΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΓΙΑΖΟΜΕΝΗ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ ΣΟΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΠΑΝΤΑ»

Η ΚΤΙΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΓΙΑΖΟΜΕΝΗ
ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·    Αρχή της Ινδίκτου (1^η Σεπτεμβρίου) και απαρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους ως αφιερωμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ημέρα προσευχής και προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.

Η παλαίφατος εορτή της Αρχής της Ινδίκτου αποτελεί την απαρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους και η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία την 1^η εκάστου μηνός Σεπτεμβρίου επευλογεί και καθαγιάζει «εν ευχαριστιακή συνάξει, ικεσίαις και προσευχαίς» τον «καινόν ενιαυτόν της Χρηστότητος του Κυρίου». Η ημέρα αυτή της αρχής της Ινδίκτου αφιερούται στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και ο βαθύτατα αυτός θεολογικός εορτασμός εθεσπίσθη υπό του πανσέπτου και τηλαυγούς Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τη συνεδρία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου αυτού την 6^η Ιουνίου 1989 και προσέλαβε λαμπροτέρα διάσταση και ουσιαστικότερη σημασία επί των ημερών του νυν ευκλεώς πατριαρχούντος Βαρθολομαίου του Α΄.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ 

Εορτή της Ινδίκτου (1^η Σεπτεμβρίου) και απαρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Ημέρα αφιερωμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο φυσικό περιβάλλον.

Κατά παράδοση αιώνων η 1^η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους έχει ορισθεί υπό του πανσέπτου και τηλαυγούς Οικουμενικού Πατριαρχείου ως ημέρα της εορτής της Ινδίκτου, η οποία αποτελεί για την Ορθόδοξη Εκκλησία την απαρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους, την λεγομένη εκκλησιαστική πρωτοχρονιά. Από δε του έτους 1989 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει αφιερώσει την ημέρα αυτή στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, και στην από Θεού δημιουργηθείσα κτίση

Οι πρώτες ανησυχίες και γόνιμες πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το λεγόμενο «Οικολογικό Ζήτημα» εκδηλώθηκαν αρχικώς κατά την «Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη» που πραγματοποιήθηκε κατά το έτος 1986 στη Γενεύη υπό την προεδρία του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορα Διορθόδοξα Οικολογικά Συνέδρια στη Σόφια (1987), στην Πάτμο (1988) και στο Μινσκ (1988).

Σε σχετικό άρθρο του ο τότε Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου (νυν Μητροπολίτης Προύσης) κ. Ελπιδοφόρος έγραφε: «Προάγγελος του πρωταγωνιστικού ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα αυτό είναι η χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος του Πατριάρχου Δημητρίου του έτους 1988».

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΜΑΡΤΙΑ» ΚΑΙ ΤΗΝ «ΟΙΚΟΚΤΟΝΙΑ» ΣΤΗΝ «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ» ΚΑΙ ΤΟ «ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΗΘΟΣ»

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟικολογικΟς ΕπανευαγγελισμΟς

ΑπO την «ΟικολογικΗ ΑμαρτΙα» και την «ΟικοκτονΙα»
στην «ΟικολογικΗ ΜετΑνοια» και το «ΟικολογικΟ Ηθος»

Ίσως η λεκτική ορολογία και εκφραστική διατύπωση του τίτλου του παρόντος θεολογικού κειμένου να λογίζεται από κάποιους θιασώτες της  «ηθικιστικής ή εσωστρεφούς θεολογίας» ως υπερβολική κατά την θεολογική νοηματοδότηση του λεγομένου οικολογικού ζητήματος ή μάλλον δυσχερούς και υπαρξιακών διαστάσεων αυτού προβλήματος, αλλ’ όμως ουδόλως είναι υπερβολική όταν ο πλανήτης Γη αργοπεθαίνει σταθερά και σταδιακά, διότι κατά το αποφθευγματικώς διατυπωθέν, οι «λέξεις», οι «όροι» ή τα «ονόματα» αποκαλύπτουν «την των πραγμάτων αλήθειαν». Έτι περισσότερο ισχύουν τα ως άνω, εάν μάλιστα αναλογισθεί κάποιος ότι μέχρι και κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980 η Ορθόδοξη Εκκλησία, ποιμαίνουσα ή μη, δεν ετοποθετείτο με την πολύτιμη και ρηξικέλευθη διαχρονικώς διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων αυτής για την προστασία της κτιστής δημιουργίας και επί του φλέγοντος και υπαρξιακών διαστάσεων για την επιβίωση του ιδίου του ανθρώπου και του πλανήτη οικολογικού ζητήματος, ενώ και από τον χώρο της λεγομένης ακαδημαϊκής θεολογίας σχεδόν κανείς δεν εθεωρούσε θεολογικώς επιβεβλημένο να ασχοληθεί με σοβαρότητα και τεκμηρίωση για την πνευματική ευθύνη και τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αυτής ταύτης της Ορθοδόξου Θεολογίας, να αφυπνίσει, να εγείρει τις εν υπνώσει συνειδήσεις και να κινητοποιήσει τους πάντες, τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, τις λοιπές Χριστιανικές Ομολογίες και άλλες ακόμη θρησκείες, τις κυβερνήσεις των Κρατών, τους ακαδημαϊκούς και εν γένει τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, τους δημοσιογράφους, του τοπικούς κρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς, αλλά κυρίως το πλήρωμα του εκκλησιαστικού σώματος σε ένα «οικουμενικό οικολογικό επανευαγγελισμό».

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΚΤΙΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΚΤΙΣΤΗ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

·  Από την «Οικοκτονία» στην κατά Θεόν Οικολογία υπό το  πρίσμα της διδασκαλίας της εν Κρήτη Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και του Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα.

·  Εορτή της Ινδίκτου (1^η Σεπτεμβρίου) και απαρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους.  Ημέρα αφιερωμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο φυσικό περιβάλλον.

Κατά παράδοση αιώνων η 1^η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους έχει ορισθεί υπό του πανσέπτου και τηλαυγούς Οικουμενικού Πατριαρχείου ως ημέρα της εορτής της Ινδίκτου, η οποία αποτελεί για την Ορθόδοξη Εκκλησία την απαρχή του νέου εκκλησιαστικού έτους, την λεγομένη εκκλησιαστική πρωτοχρονιά. Από δε του έτους 1989 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει αφιερώσει την ημέρα αυτή στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, και στην από Θεού δημιουργηθείσα κτίση.

Οι πρώτες ανησυχίες και γόνιμες πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το λεγόμενο «Οικολογικό Ζήτημα» εκδηλώθηκαν αρχικώς κατά την «Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη» που πραγματοποιήθηκε κατά το έτος 1986 στη Γενεύη υπό την προεδρία του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στη συνέχεια ακολούθησαν διάφορα Διορθόδοξα Οικολογικά Συνέδρια στη Σόφια (1987), στην Πάτμο (1988) και στο Μινσκ (1988).

Σε σχετικό άρθρο του ο τότε Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου (νυν Μητροπολίτης Προύσης) κ. Ελπιδοφόρος έγραφε: «Προάγγελος του πρωταγωνιστικού ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο ζήτημα αυτό είναι η χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιος του Πατριάρχου Δημητρίου του έτους 1988».