ΤΟ ΑΚΟΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΜΟΣΧΟΒΙΤΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΤΙΤΛΟ»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΑΚΟΡΕΣΤΟ ΚΑΙ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΜΟΣΧΟΒΙΤΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΤΙΤΛΟ»

Πολλάκις και πλειστάκις διερωτήθημεν καθ’ υπόθεσιν, εάν σήμερα, τώρα, ο Μόσχας ελάμβανε εξαίφνης την θέση του «Πρώτου» της Ορθοδοξίας Επισκόπου ως άλλος Κωνσταντινουπόλεως, άραγε τί θα έπραττε; Το ερώτημα βεβαίως είναι άκρως υποθετικό και ρητορικό καθώς επίσης και η απάντηση ταχίστη και εύκολο να δοθεί: Θα εξευτέλιζε παντελώς, ένεκα ακραίας αλαζονείας, νοσηράς επάρσεως, εωσφορικού εγωισμού, εκκοσμικευμένου αλλοτριωτικού φρονήματος και φυσικά ακορέστου εθνοφυλετισμού, το τιμιώτατο και πολυμαρτυρικό αυτό αξίωμα και θα διέλυε την Ορθοδοξία εκκλησιολογικώς, ιεροκανονικώς και διοικητικώς σε επίπεδο κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, διότι και πάλι δεν θα του ήταν αρκετός ο τίτλος του «Οικουμενικού Πατριάρχου», επειδή με τα υπάρχοντα συμπλέγματα της δήθεν μοσχοβίτικης ανωτερότητός του, θα αισθανόταν άσχημα και στενάχωρα μέσα στο ταπεινό ράσο του «Πρώτου» των Ορθοδόξων, του «Πρώτου» σε διακονία και όχι σε κοσμική εξουσία, που είναι ποτισμένο με αίμα και δάκρυα, προσευχή και σιωπή, αυτοταπείνωση και αλαλήτους στεναγμούς, χωρίς εξωτερική κοσμική εξουσία και ρούβλια, εν άλλαις λέξεσι, δεν θα τον χωρούσε το ράσο του Προκαθημένου των Ορθοδόξων επειδή θα ήθελε αδηφάγως και με όχημα τον τίτλο αυτό να γίνει ο απόλυτος Πάπας και τύραννος της Ανατολής και υπεράνω μάλιστα του Πάπα της Δύσεως ως παγκόσμιος εκκλησιαστικός δικτάτορας για να ικανοποιείται και να αυτοεπιβεβαιώνεται η ματαιοδοξία και κενοδοξία του με την κοσμική δόξα και τα ρούβλια του, που χωρίς αυτά δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να υπάρξει, καίτοι αυτά καμία απολύτως αξία δεν έχουν στην αυτοθυσιαστική διακονία, την όντως Σταυρική και πολυμαρτυρική, όταν κάποιος διακονεί εν σιγή δεήσεως και εν αλαλήτοις στεναγμοίς την καθόλου Ορθοδοξία, όπως ανά τους αιώνες διακονεί το μυστήριο της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο εκάστοτε Κωνσταντινουπόλεως.

IN MEMORIAM : ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ KAI NOTIOY ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (1911- 2005) - Ο ΦΑΕΙΝΟΣ ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΝΗΣΟΥ ΙΜΒΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΒΟΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (1911-2005)

Ο ΦΑΕΙΝΟΣ ΑΣΤΗΡ
 ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΝΗΣΟΥ ΙΜΒΡΟΥ
 ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ 

·        Αφιέρωμα Μνημοσύνης για την συμπλήρωση 113 ετών από την γέννησή του (1911-2022).

Στις 29 Ιουλίου του 1911 είδε για πρώτη φορά το ζωογόνο φως της ουρανόπνοης και μαρτυρικής νήσου Ίμβρου ο αοίδιμος Μέγας Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος, κατά κόσμον Δημήτριος Κουκούζης ή Κουκουζής, όπως γνωρίζεται από τους Ιμβρίους. Γενέτειρά του ήταν το κεφαλοχώρι των Αγίων Θεοδώρων, όπως και του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, και ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογενείας του, που με αγάπη και χριστιανική πίστη είχαν δημιουργήσει ο Αθανάσιος και η Μαρία Κουκούζη.

Μία αναπάντεχη τραυματική εμπειρία του μικρού Δημητρίου υπήρξε η κύρια αιτία που οδήγησε την σκέψη του να ανοίξει τα φτερά του στην οικουμένη και να καταγραφεί ως κορυφαία και ύψιστη προσωπικότητα της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού στην αμερικανική και όχι μόνο Ήπειρο κατά τον 20^ο αιώνα. Ποιά ήταν η εμπειρία αυτή; Όταν το 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάνης, ένα μουντό πρωϊνό του Οκτώβρη, ο νεαρός μαθητής Δημητρός βλέπει τους Τούρκους στρατιώτες να αποβιβάζονται στο νησάκι του για να το καταλάβουν και ματώνει η καρδιά του κατά την στιγμή που ο διοικητής τους κομματιάζει τον ξυλόγλυπτο δικέφαλο αετό, ο οποίος βρισκόταν στη μετώπη του μητροπολιτικού μεγάρου. Τότε ο οξύνους μικρός Δημητρός είπε κατ’ ιδίαν στον πατέρα του: «Εγώ δεν θα μείνω εδώ με αυτούς τους ανθρώπους». Έγινε ο ίδιος αετός ελεύθερος και κατέκτησε τον κόσμο.

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΠΑΠΑΣ : Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ ΤΣΑΛΠΑΡΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΠΑΠΑΣ

O ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ  ΤΣΑΛΠΑΡΑΣ

ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΣ
  ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ 
(+ 29 Ιουνίου 2019)

Υπάρχουν πρόσωπα τα οποία σφραγίζουν ανεξίτηλα τη ζωή των ανθρώπων και ο Πανδαμάτωρ χρόνος ουδέποτε κατορθώνει να καλύψει με το πέπλο της λησμονιάς το όνομα, την μορφή, την παρουσία, προσφορά και διακονία τους όπου κι αν έζησαν, απ' όπου κι αν πέρασαν και άφησαν τα ίχνη της βιοτής και περπατησιάς τους στον εφήμερο και κίβδηλο αυτό ορατό κόσμο.

Υπάρχουν πρόσωπα των οποίων το άκουσμα και μόνο του ονόματός τους προκαλεί στους ανθρώπους πνευματική και ψυχική ανάταση, φρονήματος ανάσταση και ενθυμήσεις αγαθές και ευφρόσυνες μέσα στην κατήφεια και πειρασμική απελπισία της συγχρόνου ζωής. Και αν τούτο συμβαίνει συχνά με πρόσωπα τα οποία κινούνται στο "κοσμικό πλαίσιο", πολλώ δε μάλλον ισχύει με πρόσωπα της Εκκλησίας, ήτοι με τους κατ' ουσίαν και ουχί μόνον κατ' όνομα πνευματικούς μας Πατέρες.

Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι και ο πολυσέβαστος πολιός πνευματικός πατήρ της Εκκλησίας, Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πρώην Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής, νυν δε Εφημέριος Ιεροκήρυξ του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Πολίχνης στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυροπόλεως, ο γνωστός στον χώρο της Εκκλησίας και ακόμη γνωστότερος στο λαό της ακριτικής Ιεράς Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής, Πατήρ Αρίσταρχος Τσαλπαράς, ο οποίος επί τριανταδύο συναπτά έτη (1974-2006) διηκόνησε ευόρκως και αυτοθυσιαστικώς τους Θράκες αφήνοντας όντως ανεξίτηλα τα ίχνη της πνευματικής και εν γένει εκκλησιαστικής του διακονίας στις καρδιές των κατοίκων της Κομοτηνής και ευρύτερα του Ν. Ροδόπης, όπως ακριβώς το ίδιο συμβαίνει από το 2006 και μέχρι σήμερα στα όρια της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως όπου αόκνως και ανυστάκτως διακονεί την Εκκλησία και τον λαό του Θεού.

URBI ET ORBI : ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI
ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ
 ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

·    Το Πανορθόδοξο Ενοποιητικό Πνεύμα του Χαλκηδόνος Μελίτωνος στην Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδο της Ορθοδοξίας.

·     Μνημειώδη Ιστορικά Κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989) κατά την Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη στο Πατριαρχικό Κέντρο εν Σαμπεζύ της Γενεύης (1976).

Ως άλλος «Κυρηναίος της Εκκλησίας» ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989) ήρε τον Σταυρό του ευθυνοφόρου και πολυμόχθου διορθοδόξου διακονήματος της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Είναι γεγονός καταγεγραμμένο ιστορικώς και αψευδώς ότι, εάν οι αοίδιμοι και μεγαλόπνοοι οραματιστές Οικουμενικοί Πατριάρχες Ιωακείμ ο Γ΄ (†1912) και Αθηναγόρας ο Α΄ (†1972) έσπειραν τον σπόρο για την Πανορθόδοξη Ενότητα και συνέλαβαν το όραμα της συγκλήσεως μετά από αιώνες μίας Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο σοφός και συνετός αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, ο κορυφαίος Ιεράρχης του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου με το γνήσιο και ανόθευτο εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος, το οποίο τόσο πολύ λείπει στη σύγχρονη εποχή, υπήρξε ο απαράμιλλος διάκονος του οράματος αυτού και ο ακατάβλητος υπέρμαχος της Πανορθοδόξου Ενότητος, η οποία μέχρι και σήμερα αποτελεί «έργοις και ουχί μόνον λόγοις» και φυσικά από όλους το «ανυποκρίτως μέγα ζητούμενο» λόγω της πειρασμικής εξάρσεως, αφενός μεν του «μεταστατικού τύφου», αυτού του «καρκινώματος» της αντιευαγγελικής και αντιεκκλησιολογικής αιρέσεως του διχαστικού εθνοφυλετισμού, ο οποίος γεννά και τον «εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», ήτοι τον αυτάρεσκο τοπικισμό και απομονωτισμό εντός της Εκκλησίας, αφετέρου δε του «εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού» ένεκα της «ματαιοδόξου τυραννίας» και του «μεγάλου πειρασμού» του «πολυαρίθμου ή πολυπληθούς» ποιμνίου, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην περίπτωση του πέμπτου τη τάξει εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία Πατριαρχείου της Μόσχας.