ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

·   Χρυσοστομική γραφή για το παράδοξο μυστήριο της εν χρόνω και εν τόπω κατά σάρκα γεννήσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Όταν κάποιος αναλογισθεί την παραδοξότητα του όντως ακατάληπτου και απερινόητου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, ήτοι της ασπόρως και απειράνδρως ενσαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του ασάρκου Υιού και Λόγου του Θεού, αντιλαμβάνεται, όσο είναι δυνατόν κατά τα πεπερασμένα όρια της ανθρωπίνης λογικής, ότι η πίστη τιμά και σκέπει το μυστήριο της του Χριστού γεννήσεως για την οποία ο θεοφόρος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δηλώνει ότι δεν υπάρχουν λόγοι για να το περιγράψουν και πολύ περισσότερο για να το ερμηνεύσουν. Όταν όμως παρά τους ενδοιασμούς του αποπειράται ο ίδιος να ομιλήσει περί του μυστηρίου της θείας ενανθρωπήσεως και ειδικότερα στον θεόπνευστο και θεσπέσιο λόγο του «Εις το Γενέθλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», συγκλονίζει τον μελετητή και εν γένει αναγνώστη ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στο γεγονός ότι ενώπιον του θείου βρέφους εστάθη και ίσταται διαχρονικώς ανά τους αιώνες και έως της συντελείας των αιώνων άπασα η ανθρωπότητα, κάθε τάξης και θέσεως άνθρωποι, δίκαιοι ή αμαρτωλοί.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - "Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ"

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός ιστορικός – Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – «Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ»

Η ιδιαίτερη ημερολογιακή καθιέρωση της εορτής και το
ιστορικό – θεολογικό υπόβαθρό της.

Ο κύκλος των εορτών με κέντρο το Άγιο Πάσχα, όπως εύστοχα γράφει ο Λειτουργιολόγος, αείμνηστος καθηγητής Ιωάννης Μ. Φουντούλης, ακολουθεί κατά βάση το σεληνιακό –ιουδαϊκό ημερολόγιο, το οποίο σε σχέση με το ηλιακό – ρωμαϊκό δίνει την εντύπωση της μη σταθερότητας, της κινήσεως, γι’ αυτό και αποκαλείται «κινητός εορτολογικός κύκλος». Σε αντίθεση με αυτόν, ο λεγόμενος «ακίνητος εορτολογικός κύκλος» αποτελείται από τις εορτές, οι οποίες καθορίστηκαν ανεξάρτητα από το ιουδαϊκό ημερολόγιο σε σταθερή συμβατική ημερομηνία του ρωμαϊκού ηλιακού ημερολογίου. Πολλές από αυτές έλαβαν τη θέση ειδωλολατρικών και ιδιαίτερα ηλιακών εορτών, με τις οποίες και έχουν μια τελείως εξωτερική εννοιολογική και θεματολογική αντιστοιχία, όπως είναι οι εορτές, αρχικώς, των Θεοφανείων και αργότερα των Χριστουγέννων.

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ : ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΤΟΠΩ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΟΝΩ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΤΟΠΩ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΟΝΩ ΕΝΣΑΡΚΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ο πάνυ χρυσούς την γλώτταν και περί την καρδίαν χρυσούς, Άγιος Πατήρ της Εκκλησίας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, με γλωσσική λιτότητα και εκφραστική δωρικότητα, αλλά συνάμα εν ταυτώ και με απαράμιλλη δομική συνειρμών λογικών εκφορά του πανσθενουργού και παντοδυνάμου «Έλληνος Λόγου» ερμηνευτική δεινότητα προσεγγίζει το όντως «απ’ αιώνων μέγα και αποκεκρυμμένον μυστήριον» της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού διά Πνεύματος Αγίου εκ της Ανυμφεύτου Παρθένου Θεοτόκου Μαρίας υπομνηματίζοντας στην Δ΄ Ομιλία αυτού το σχετικό απόσπασμα εκ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ - Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ
ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ

Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η εν χρόνω και τόπω, δηλαδή εντός της ιστορίας, ελευθέρως και εξ άκρας αγάπης, ενσάρκωση και ενανθρώπηση του μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού υπήρξε και είναι το κεφαλαιώδες κοσμοσωτήριο γεγονός, η απαρχή του κεφαλαίου της σωτηρίας, για τους ανθρώπους κάθε εποχής έως της συντελείας των αιώνων. Η τομή στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους συντελέσθηκε στο θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος πραγματοποίησε φιλανθρώπως την «ένωση του κτιστού με το άκτιστο» προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα υπερβαίνοντας τα νομοτελειακά όρια της κτιστής και φθαρτής φύσεως και οντολογίας του. Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι οντολογική-υπαρξιακή δυνατότητα σωτηρίας για τον άνθρωπο. Ο ίδιος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση γενόμενος τέλειος άνθρωπος προκειμένου να καταστήσει τον άνθρωπο κατά χάριν Θεό. Αυτή η οντολογική δυνατότητα είναι μονίμως παρούσα.

Ο «ΑΕΙ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΣ» ΩΣ Η «ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ» ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο «ΑΕΙ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΟΣ» ΩΣ Η «ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ»
 ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

«Χώρα του Αχωρήτου» η απείρανδρος Θεομήτωρ Δέσποινα και «Χώρα των Ζώντων» ο ενσαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο «αεί ενσαρκούμενος», κατά την πάλαι ποτέ προσφυώς διατυπωθείσα φράση του αοιδίμου μεγάλου εν Πατριαρχικοίς Ιεράρχαις, Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (+1989). Ναι! ο «αεί ενσαρκούμενος» στα σπλάχνα της Πρωτοβασιλίσσης Πόλεως των πόλεων, της άλλως πως καλουμένης «χριστουπόλεως και θεοτοκουπόλεως» Κωνσταντινουπόλεως και στον ομφαλό αυτής, ήτοι στο πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένο, αείζωο, αειθαλές και τηλαυγέστατο Φανάριον, όπου του Ρωμαίηκου Γένους και συμπάντων των Πανορθοδόξων τα όμματα της ψυχής και του σώματος ανά τους αιώνες στρέφονται με λαχτάρα να αντικρίσουν τον ενσαρκωθέντα και αεί ενσαρκούμενο Υιό και Λόγο του Θεού ανάμεσα στους πολυαρίθμους αλλοδόξους και στους ελαχίστους «οικείους της πίστεως», οι οποίοι ίστανται, ανθίστανται και όντως καθίστανται το «παράδοξον της ιστορίας ζωογόνον άλας» της Ορθοδοξίας και τους Γένους, αφού παρά τις αντινομίες και τις παραδοξότητες της ιστορίας ουδέποτε εδώ και δεκαεπτά αιώνες έπαυσε η φωνή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, άλλοτε μέσα στο Μέγα της Χριστιανοσύνης Μοναστήρι, ήτοι στην Πρωτεκκλησιά της Του Θεού Σοφίας, άλλοτε στην Μονή της Χώρας ή της Παμμακαρίστου, και εδώ και πέντε αιώνες στα κράσπεδα του Κερατίου κόλπου, όπου φαίνει Χριστού το Φανάριον, εκεί στον εν ταπεινώσει υψηλό και πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, πάλιν και πολλάκις λέγω ότι ουδέποτε εδώ και δεκαεπτά αιώνες έπαυσε η φωνή της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας να ψάλλει το: «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».

Ο ΙΕΡΟΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ Ν. ΕΒΡΟΥ

Γράφει ὁ Θεολόγος-Ἐκκλησιαστικὸς Ἱστορικὸς-Νομικὸς κ. Ἰωάννης Ἐλ. Σιδηρᾶς

Ο ΙΕΡΟΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΝΑΟΣ 
ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑΣ ΜΑΚΡΗΣ Ν.ΕΒΡΟΥ

·       225 ἔτη μὲ θυμίαμα καὶ κερί (1800 – 2025).

·     Ὁ ἀπὸ Μαρωνείας Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ΄ συνέβαλε στὴν ἀνέγερση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅπως καὶ τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Κομοτηνῆς.

Ἡ ἱστορικὴ πολίχνη τῆς Μάκρης, τῆς ἄλλοτε ἀρχαίας Ὀρθαγορίας (ἢ Ὀρθαγόρας) κατὰ τὴν περίοδο τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ συγκεκριμένα μεταξὺ τοῦ 9^ου καὶ τοῦ 14^ου αἰῶνος, ὑπῆρξε διαδοχικὰ ἕδρα Ἐπισκοπῆς, Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ Μητροπόλεως. Μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Θράκης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς (1361 μ.Χ.) ὑπήχθη στὴ Μητρόπολη Μαρωνείας καὶ ἀπὸ τὸ 1922 ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία τῆς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως.

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΣ Ο Β΄(1929-1935) : Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Ο ΦΕΡΩΝ ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΣ Ο Β΄(1929-1935)

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Ο ΦΕΡΩΝ ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

• Ο Πατριάρχης στον οποίο για πρώτη φορά (1930) το τουρκικό κράτος ανεγνώρισε εγγράφως το πατριαρχικό αξίωμα ύστερα και από τις πιέσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου.
• Ο ακατάβλητος υπερασπιστής των δικαίων της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Ο αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Φώτιος ο Β΄ (1929-1935), κατά κόσμον Δημήτριος Μανιάτης, εγεννήθη την 16^ην Νοεμβρίου 1874 στη νήσο Πρίγκηπο της Προποντίδος. Ο πατέρας του ονομάζετο Σταύρος Δημητρίου και η μητέρα του Σεβαστή Πέτρου, το γένος Τσακούλη-Κρητικάκη. Είχε εκ πατρός θείο, τον μέγιστο εκείνο Μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως και μετέπειτα Σερβίων και Κοζάνης Φώτιο.

Την αστική μόρφωση έλαβε στην κοινοτική σχολή της νήσου Πριγκήπου. Συνέχισε την μέση εκπαίδευσή του στην Γερμανοελβετική σχολή του Γαλατά και στο Ζαρίφειο γυμνάσιο-διδασκαλείο της Φιλιππουπόλεως. Την δε επιστήμη της Θεολογίας εσπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το οποίο απεφοίτησε αριστούχος. Στην Αθήνα παραλλήλως φαίνεται ότι παρηκολούθησε και μαθήματα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου.

ΤΟΙΣ ΘΙΑΣΩΤΑΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΙΔΕΙΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ : Ο ΠΑΝΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ Ο ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΘΙΑΣΩΤΑΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΙΔΕΙΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

Ο ΠΑνυ ΠατριαρχικΟς και ΡωμηΟς
ΚωνσταντΙνος ΟικονΟμος ο εξ ΟικονΟμων

·   Η Ακοίμητη Συνείδηση του Ρωμαίηκου Γένους και ο Πάνυ Υπέρμαχος των Δικαίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Αθανάτου Ορθοδόξου Ρωμηοσύνης.

Ανεξίτηλη παραμένει στη συλλογική εκκλησιαστική μνήμη και κυρίως των εν Φαναρίω και εν Ελλάδι η εικόνα του αοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου Α΄ (1972-1991), όταν κατά την εν έτει 1987 επίσημη πατριαρχική επίσκεψή του στην θυγατέρα Εκκλησία της Ελλάδας, προσήλθε στην Ιερά μονή Ασωμάτων Πετράκη όπου μετά πάσης κατανύξεως ετέλεσε πατριαρχικό τρισάγιο επί του τάφου του αοιδίμου Κωνσταντίνου Οικονόμου του εξ Οικονόμων (1780-1857), ο οποίος εταύτισε την όλη ύπαρξή του και ηνάλωσε την επιγεία ζωή του διακονώντας την ελληνορθόδοξη παιδεία του Γένους, υπερασπιζόμενος τα απαράγραπτα και αδιαπραγμάτευτα προαιώνια δίκαια και προνόμια του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνάμα αγωνιζόμενος εναντίον της επελάσεως των αλλοδόξων Βαυαρών, οι οποίοι έχοντας ως φανατικό μίσθαρνο όργανό τους τον δυτικόπληκτο κοραϊστή Αρχιμ. Θεόκλητο Φαρμακίδη έθεσαν σε εφαρμογή το ανίερο σχέδιό τους να διαλύσουν τον Ορθόδοξο εν Ελλάδι μοναχισμό, να αλλοιώσουν την λατρευτική και λειτουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, να αποκόψουν εκκλησιαστικά το ξενόδουλο Βασίλειο της Ελλάδος από την μαρτυρικώς καθαγιασμένη και όντως εσταυρωμένη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία και τελικώς να καταντήσουν την αντικανονική και σχισματική επί δεκαεπτά έτη (1833-1850) «αυτοκέφαλη» Εκκλησία της Ελλάδος σε ένα είδος «κρατικής Εκκλησίας - υπηρεσίας» προκειμένου να την υποτάξουν, ελέγξουν, χειραγωγήσουν και ποδηγετήσουν σε απόλυτο βαθμό.

ΑΦΟΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΦΟΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΑΕΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΗ

·   Μνημειώδη Θεολογικά - Εκκλησιολογικά Πανορθοδόξου και Διαχριστιανικής σημασίας και διαστάσεως κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989).

· Αφιερωματική γραφή «Causa Honoris» στους «αφοβικώς διαλεγομένους» αοιδίμους Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος Μελίτωνα και Αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου Καρδινάλιο Carlo Maria Martini (1927-2012).

Σεισμός μέγας εγένετο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ισχυρός ερεθισμός προεκλήθη στους κόλπους ορισμένων υψηλόβαθμων κληρικών αυτής, αλλά κυρίως και εξόχως επήλθε αφύπνιση και ανάταση πνευματική στο σώμα του πληρώματος των πιστών αυτής όταν από το έτος 1987 και μέχρι το 2002, ο αοίδιμος, εμφιλόσοφος, ρηξικέλευθος και οραματιστής επί 23 συναπτά έτη (1979-2002) Αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου, Καρδινάλιος Carlo Maria Martini (+2012), καθιέρωσε την παγκοίνως πλέον γνωστή «Cattedra dei non Credenti», ήτοι την λεγομένη έδρα των μη πιστευόντων, δίνοντας ουσιαστικά και αφοβικά, αγαπητικά και ανυποκρίτως φιλάνθρωπα, απροϋποθέτως ελεύθερα και αβίαστα μία «καθέδρα», δηλαδή μία θέση, την απροσχημάτιστη δυνατότητα λόγου και διαλόγου μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και όλων εκείνων των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, νέων και ηλικιωμένων, εγγραμμάτων και ολιγογραμμάτων, πλουσίων και φτωχών, οι οποίοι εδήλωναν, είτε ότι είναι άθεοι ή αθεΐζοντες, άπιστοι ή μη πιστεύοντες, αδιάφοροι και χλιαροί περί την πίστη,είτε ότι δεν είχαν ακόμη συναντήσει στη ζωή τους τον Σωτήρα Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, είτε ακόμη και αν είχαν μία τυπική και επιφανειακή επιδερμική σχέση με τον Θεό, εντούτοις επάλευε εντός της υπάρξεώς τους αυτό το ισχυρό δίπολο πίστεως και δυσπιστίας ή απιστίας.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

·        «…Εδώ είναι οι τάφοι και τα ιερά οστά των πατέρων μας, εδώ είναι η καρδιά μας και εδώ θα μείνουμε…».

·        Το Φανάρι είναι το αποκούμπι των στεναγμών του πολυμαρτυρικού Γένους μας.  Είναι η ευσεβής πηγή του ευλαβούς Ρωμαίηκου Γένους μας.

Είναι ωσάν να ακούμε από το βάθος των ετών και της ιστορίας την αγέρωχη φωνή του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθαναγόρου Α΄ (1948-1972), όταν την επομένη των Σεπτεμβριανών του 1955 βλέποντας τους αδελφούς μας Ρωμιούς της ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη να φεύγουν κατά δεκάδες - εκατοντάδες ως πρόσφυγες είπε την συγκλονιστική εκείνη φράση: «Είδατε, τους λέει, τα κόκαλα; Ξεθάφτηκαν για να σας μιλήσουν, για να σας πουν το χρέος που έχετε να μείνετε σε τούτη τη γη που γεννήθηκαν οι πατέρες σας, οι πατέρες των πατέρων σας, εσείς και τα παιδιά σας».

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΦΩΣ ΑΚΟΙΜΗΤΟΥ ΚΑΝΔΗΛΑΣ ΑΕΙΦΩΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ : ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός  κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠανορθΟδοξον Φως
ΑκοιμΗτου ΚανδΗλας ΑΕΙΦΩΤΟΥ ΦαναρΙου

Μια σπιθαμΗ γης ΚαθΕδρα της ΟρθοδοξΙας

Το ΠαρΑδοξον της ΑποστολικΟτητος και της ΙστορΙας

·    Στο Μαρτυρικόν Φανάριον οι ιστάμενοι και ανθιστάμενοι «τριακόσιοι της πίστεως» ίσως φαντάζουν ελάχιστοι ενώπιον των «πνευματικώς τυφλωμένων οφθαλμών» ενίων, αλλά, όμως ως ευλογημένο σώμα της των «Πενήτων Εκκλησίας» είναι στο «Σχέδιο του Θεού» απειράριθμοι, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε υπήρξε και δεν είναι ζήτημα «αριθμητικής».

·      Όσο διώκεται το Φανάρι τόσο ισχυρότερο καθίσταται, όσο υβρίζεται τόσο λαμπρότερο αναδεικνύεται, όσο σταυρώνεται, τόσο περισσότερο βιώνει την Ανάσταση του Χριστού, εν τέλει, όσο βιώνει την Ανάσταση, τόσο επιβεβαιώνεται ότι είναι όντως «Παρεμβολή Θεού» επί της Γης και αληθώς «το παράδοξον της Αποστολικότητος και της Ιστορίας».

Είναι όντως παράδοξο και «αγγέλοις και ανθρώποις» μια σπιθαμή γης στο ακρότατο σημείο του Κεράτιου Κόλπου, όπου δεσπόζει  το λεγόμενο «διπλοφάναρον», το Φανάριον του Γένους ημών, να εγκολπώνει τα ιερά και όσια του γένους και της Πατρώας Ορθοδόξου Πίστεως, να είναι η Ιερά Καθέδρα, το πανίερον Κέντρον της Ορθοδοξίας.

Αυτό το μαρτυρικώς καθαγιασμένο και εσταυρωμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο ωσάν μέσα σε «οστράκινο ταπεινό σκεύος» τρέφεται και ζωογονείται από το θερμουργό Αίμα και Σώμα του Αρχιθύτου Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού, και μεταβάλλει αυτή την ευλογημένη σπιθαμή γης της Θεοτοκοφρουρήτου Βασιλίδος Πόλεως σε ουράνιο στερέωμα της Καθόλου Ορθοδοξίας απ’ όπου εκπηγάζουν από αιώνων νάματα Ορθοδόξου Θεολογίας, αναδεικνύονται Άγιοι Πατριάρχες και Μάρτυρες Χριστομίμητοι, εκπέμπεται το γνήσιο και ανόθευτο μήνυμα της Ορθοδοξίας προς όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αφού στον τόπο εκείνο αδιαλείπτως, αμεταθέτως και ακαταβλήτως κηρύσσεται Χριστός Εσταυρωμένος και Αναστάς εκ των νεκρών.

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ» : ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΥΣ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΥΣ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

·     Επετειακή ιστορική αφιερωματική γραφή περί του περιλάμπρου Ιερού Καθεδρικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κομοτηνής, ο οποίος εθεμελιώθη, ανηγέρθη και ενεκαινιάσθη υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνού Α΄ (1974-2012).

Ο κτιριακός «ομφαλός» των λεγομένων «βυζαντινών Κουμουτζηνών» υπήρξε ανέκαθεν το βυζαντινό Φρούριο ή Κάστρο, το κατά πολλούς αποκαλούμενο και «θεοδοσιανό», όπου πέριξ αυτού συν τω χρόνω και στο διάβα των αιώνων ανιδρύθησαν τα βυζαντινά Κουμουτζηνά, όπως αποκαλεί το τότε «πόλισμα» της σημερινής Κομοτηνής ο Ιωάννης Στ΄ Καντακουζηνός, ενώ από τον Νικηφόρο Γρηγορά αναφέρονται ως «Κομοτηνά ή Κομοτηνή».

Η βυζαντινή πολίχνη των Κουμουτζηνών φιλοξένησε και εγκόλπωσε στοργικώς μέσα στα σωστικά σπλάχνα του βυζαντινού Κάστρου, σύμφωνα με αψευδείς γραπτές μαρτυρίες ξένων περιηγητών ήδη από τον 16ο μ.Χ. αιώνα -ίσως και παλαιότερα- Ιερό Ναό, ο οποίος πιθανότατα ευθύς εξ αρχής ήταν αφιερωμένος στο θεοτίμητο πρόσωπο της Υπερευλογημένης Υπεραγίας Θεοτόκου, και επί της εδαφικής εκτάσεως όπου εδέσποζε εκείνος ο αρχικός ναός, με το πέρασμα των αιώνων στην ακατάπαυστη ροή του πανδαμάτορος χρόνου, σε αλλεπάλληλες ενοικοδομητικές φάσεις ανηγέρθη εκ βάθρων, κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας, εν έτει 1800, ο σημερινός μεταβυζαντινός Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος επεξετάθη εκτενώς προς νότον και προς δυσμάς κατά το σωτήριο έτος 1832.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ : ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο Α΄ (1974-1998)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο Α΄ (1974-1998)

27 έτη από την κοίμησή του (1998-2025) – Ο Αντιστασιακός της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κυρός Σεραφείμ ο Α΄ (1974-1998), κατά κόσμον Βησσαρίων Τίκας, εγεννήθη στο Αρτεσιανό Καρδίτσης το έτος 1913 και ήταν ιός του Χρήσου και της Ευαγγελίας Τίκα. Σε ηλικία οκτώ ετών απορφάνεψε από μητέρα, γεγονός που τον οδήγησε πλησιέστερα στην τροφό Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μετά το πέρας της φοιτήσεώς του στο Δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του και εν συνεχεία του Γυμνασίου, εισήχθη στην ιερατική σχολή της Κορίνθου και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον τότε Μητροπολίτη Κορίνθου και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό Παπανδρέου (1938, 1941-1949). Κατά το έτος 1936, κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων, εισήχθη στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία απεφοίτησε το έτος 1940.

URBI ET ORBI - ERGA OMNES : ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΛΥΠΤΡΑΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΟΙ ΛΥΚΟΙ - Ο ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΦΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI - ERGA OMNES

ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΛΥΠΤΡΑΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΟΙ ΛΥΚΟΙ

Ο ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΦΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

·       ΥπΟ ΑνωνΥμου ΕυσεβοΥς ΡΩσου ΟρθοδΟξου : «Τα Αδηλα και κρΥφια ανομΗματα του εκκλησιαστικοΥ ρωσικοΥ ΙμπεριαλισμοΥ κατΑ των Ορθοδοξων ΕκκλησιΩν της καθ’ ημΑς ΑνατολΗς» (1899).

Ένα πολύτιμο, ευσύνοπτο ιστορικό πονημάτιο των μόλις 30 σελίδων περιήλθε πρότινος εις χείρας του γράφοντος ως όντως εξ ουρανού αποκάλυψη Θεού, το οποίο η Εταιρεία «Ο Ελληνισμός» εν έτει 1899 εξέδωσε τύποις στο εν Αθήναις τυπογραφείο των καταστημάτων του Ανέστη Κωνσταντινίδου. Πρόκειται για μία μακροσκελεστάτη επιστολή υπό την μορφή ευσυνόπτου ιστορικού πονηματίου ή εγχειριδίου, το οποίο ο ανώνυμος Ρώσος συγγραφεύς τιτλοφορεί αποκαλυπτικώς και δελεαστικώς ως εξής: «Επιστολή Ρώσσου Ευσεβούς Ορθοδόξου προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην περί της εν Ρωσσία Τελουμένης κατά των Ορθοδόξων της Ανατολής Εκκλησιών. Συστηματικής Εργασίας».

URBI ET ORBI ERGA OMNES : ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΙΔΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΡΑΙΔΕΣΤΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΒΑΦΕΙΔΗ - ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΔΟΛΙΑΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES

ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΙΔΟΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΡΑΙΔΕΣΤΟΥ
ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΒΑΦΕΙΔΗ

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΔΟΛΙΑΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Ο πολύς ιστορικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά τα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνος, αοίδιμος Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Μητροπολίτης Γέρων Ηρακλείας και Ραιδεστού Φιλάρετος Βαφείδης (+1933), στις αλλεπάλληλες ογκώδεις εκδόσεις της Εκκλησιαστικής Ιστορίας αυτού και ιδιαιτέρως στον τρίτο τόμο της «Νέας Εκκλησιαστικής Ιστορίας (1453-1908)», ο οποίος εξεδόθη στο εν Αλεξανδρεία Πατριαρχικό Τυπογραφείο κατά το έτος 1928, καταγράφει στα συναφή κεφάλαια περί του Πρεσβυγενών Ελληνορθοδόξων Πατριαρχείων της Ανατολής ορισμένες άγνωστες πτυχές των ρωσικών εκκλησιαστικών και πολιτικών οργάνων της Μόσχας για την άλωση των Ελληνορθοδόξων Παλαιφάτων και Πρεσβυγενών Πατριαρχείων της «καθ’ ημάς Ανατολής».

URBI ET ORBI - VERBUM VERITATIS ERGA OMNES : ΤΟΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ - ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΦΡΙΚΤΟ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM - ΥΠΟ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΡΩΣΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΑ ΑΔΗΛΑ ΚΑΙ ΚΡΥΦΙΑ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI - VERBUM VERITATIS ERGA OMNES

ΤΟΙΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ

ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΦΡΙΚΤΟ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
 ΤΟΥ  ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ  ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM

ΥπΟ ΑνωνΥμου ΕυσεβοΥς ΡΩσου ΟρθοδΟξου

Τα Αδηλα και κρΥφια ανομΗματα
 του εκκλησιαστικοΥ ρωσικοΥ ιμπεριαλισμοΥ κατΑ των Ορθοδοξων ΕκκλησιΩν της  καθ’ ημΑς ΑνατολΗς

Ενίοτε το απόκτημα κάποιου ιστορικού πονήματος ανεξαρτήτως του εκτενούς ή ευσυνόπτου γεγραμμένου περιεχομένου αυτού, έρχεται ως εξ ουρανού και από Θεού αποκάλυψη και ιδιαίτερα μάλιστα όταν η προκειμένη πονηματική μελέτη φωτίζει με το φως της αληθούς και ασυμβιβάστου γραφής άγνωστες και επιμελώς υπό τινων κεκαλυμμένες πτυχές της εσωτερικής ζωής και των ανομολογήτων διαβουλεύσεων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και των μεταξύ κράτους και Εκκλησίας νοσηρών αντιεκκλησιολογικών σχέσεων, οι οποίες αναπτύσσονται εκουσίως ή ακουσίως, στανικώς και πειθαναγκαστικώς, ματαιοδόξως και μωροφιλοδόξως, ένεκα της υπό των κρατών ισχυράς επιβολής στα κανονικά όργανα διοικήσεως εκάστου τοπικής Εκκλησίας μιάς κατασκευασμένης πολιτικής ιδεολογίας ή μιάς σκοπίμου και δολίας πολιτικής γραμμής για την ανίερη εξυπηρέτηση αλλοτρίων και καινοφανών για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όλως όμως αντιευαγγελικών, αντιεκκλησιολογικών και αντικανονικών αρχών και στοχεύσεων, γεωπολιτικών ή γεωστρατηγικών κρατικών εθνικιστικών, εθνοφυλετικών, αλυτρωτικών, επεκτατικών και εν γένει πολιτικο-εκκλησιασιτκών ιμπεριαλισμών, όπως ακριβώς συμβαίνει ήδη από του β΄ ημίσεος του 19ου αιώνος και μέχρι σήμερον με τον «βίο και την πολιτεία», τα «έργα και τις ημέρες» του άλλοτε τσαρικού, κομμουνιστικού και νυν μετακομμουνιστικού κράτους της Ρωσίας και της πειθηνίου θεραπαινίδος αυτού, θυγατρός εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας στο πλαίσιο μιάς ιδιαζόντως και εξοφθάλμως ανωμάλου εξ απόψεως Ορθοδόξου εκκλησιολογίας και κανονικού δικαίου αμφίδρομης καισαροπαπικής και παπακαισαρικής σχέσεως σε βάρος και κατά των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών της «καθ’ ημάς Ανατολής».

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

·  Η θεοπνευστική προσέγγιση της παραδοξότητος του Μυστηρίου της Μεγάλης Εκκλησίας από τους ιεροφάντες Φαναριώτες Αρχιερείς Χαλκηδόνος Μελίτωνα και Περγάμου Ιωάννη.

·      Η Μεγάλη Εκκλησία ως Σταυραναστάσιμη Πρωτόθρονος Ιερά Καθέδρα της Ορθοδοξίας καθίσταται ζώσα μαρτυρία και παράδοξο μαρτύριο Ορθοδοξίας μέσα στην σωστική περιπέτεια του Θεού.

·     Υπεράνω της κτιστότητος του χωροχρόνου η Μεγάλη Εκκλησία επιβιώνει παραδόξως μέσα στην διαχρονία της πρωτίστως και εξόχως ως θεολογική έννοια εκφαίνουσα, κηρύττουσα και προσφέρουσα ως πρόταση ζωής «εις πάντα τα έθνη» τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό.

Δύο πρόσωπα, δύο Ιεράρχες του μαρτυρικού Φαναρίου, ο ένας γέννημα θρέμμα της Βασιλεύουσας Κωνσταντινουπόλεως και ο έτερος Βλαστός της Φαναριοσκέπαστης Μακεδονίας, ήτοι ο Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων και ο Γέρων Περγάμου Ιωάννης, συνιστούν «Ιερόν σύζευγμα» όταν αποφαίνονται ουχί «ex cathedra» αλλά εκ του υπερώου της Μεγάλης Εκκλησίας βιωματικώς και ευθέως, στο μυριάκις διατυπωμένο ανά τους αιώνες και μέχρι σήμερα ερώτημα: «τί εστί Μεγάλη Εκκλησία;». Αποφαίνονται ιεροπρεπέστατα δια της εμπνευσμένης γραφίδος τους, ο ένας με την ατόφια καθαρότητα του Πολίτη Ρωμηού και εμφιλόσοφου μύστου και ο έτερος με την βαθυνούστατη ακαδημαϊκή περινόηση, αλλά αμφότεροι με την θεολογική, την βαθύτατα θεολογική, οντολογική θεώρηση του μυστηρίου της παραδοξότητος της Μεγάλης Εκκλησίας ως πρωτίστως και εξόχως και αυτοθυσιαστικώς ιεροφάντες του υπερτάτου γεγονότος ότι ο περί της Μεγάλης Εκκλησίας λόγος είναι συνάμα λόγος στο μυστηρίου της Θείας Ενανθρωπήσεως, του Σταυρού και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, όπως αιώνες τώρα η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μεγάλη Εκκλησία αγιοπνευματικώς, μαρτυρικώς και εν μαρτυρία, μυσταγωγικώς και ευχαριστιακώς προσφέρει ως οντολογική πρόταση ζωής στον άνθρωπο κάθε εποχής για να υπερβεί τον μέγιστο και έσχατο εχθρό του, τον θάνατο.

ΛΟΓΟΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΩ ΘΡΟΝΩ : ΟΙ ΑΛΑΛΗΤΟΙ ΣΤΕΝΑΓΜΟΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΤΑΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΖΩΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΛΟΓΟΣ ΤΩ ΣΤΑΥΡΑΝΑΣΤΑΣΙΜΩ ΘΡΟΝΩ

ΟΙ ΑΛΑΛΗΤΟΙ ΣΤΕΝΑΓΜΟΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΝΤΩΝ ΤΑΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ ΤΟΥ ΑΕΙΖΩΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Αλάλητοι οι στεναγμοί, ω πόσο και πόσοι αλάλητοι και ανείπωτοι, είναι οι ενδόμυχοι και σπαραξικάρδιοι στεναγμοί εκείνων τους οποίους έταξε η Θεία Πρόνοια να κρατούν τις Θερμοπύλες του πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου και αειζώου, ουδέποτε μάλιστα καταβαλλομένου, Φαναρίου, προκειμένου να δίδεται αδιαλείπτως η ζώσα μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως και η αρχοντιά του ευσεβεστάτου Ρωμαίικου Γένους σε αλωμένους τόπους και σε χρόνους δίσεκτους και δυσχείμερους ένεκα του αλλοθρήσκου Καίσαρος, του πάντοτε και πανταχόθεν εκτοξευομένου τα πυρφόρα βέλη του κακού κατά του παντίμου και αμωμήτου σώματος της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Αλάλητοι οι στεναγμοί καίτοι ουχί άλαλοι οι κρατούντες τις Θερμοπύλες του Φαναριού, αλλά άλαλα τα χείλη αυτών ένεκα συνέσεως και σοφίας για να σωθεί ο τιμαλφέστατος της ιεράς Παρακαταθήκης μαργαρίτης, το πολυτιμώτερον παντός ετέρου αγαθού επί της γης, για να κρατηθούν απόρθητες και ακατάλυτες οι Θερμοπύλες, ως αεί ζώσα σταυραναστάσιμη μαρτυρία εν Χριστώ, και αυτή η μαρτυρία πληρώνεται ακριβά, με πολύ κόστος, με λύτρα άλλοτε αίματος και άλλοτε μαρτυρίου συνειδήσεως, διότι, όπως με γραφή θεόπνευστη γράφει ο πολύς και μέγας αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων: «Και αι μαρτυρίαι αυταί πληρώνονται ακριβά…. Έτσι είναι πάντοτε εις τα στενά των συνόρων μεταξύ ανθρώπων και ιδεών, ανθρώπων και Θεού, όπου φυλάσσουν φύλακες και διάκονοι και μάρτυρες. Αι Θερμοπύλαι, άπασαι αι Θερμοπύλαι, ούτε δίδονται ούτε χάνονται. Μόνον φυλάσσονται. Αν υπάρχει κάτι να χαθή μεταξύ Θερμοπυλών και φυλάκων, αυτό είναι οι φύλακες. Τότε αι Θερμοπύλαι σώζονται και επιζούν εις το διηνεκές».

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ - Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΘΡΟΝΩΝ ΩΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το ΜυστΗριον του ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΟικουμενικοΥ ΘρΟνου

Ο ΘρΟνος των θρΟνων ως καθΕδρα της ΟρθοδοξΙας

·  Η διακονία και το βίωμα του μαρτυρικού και καθαγιασμένου «Πρώτου Θρόνου» της Ορθοδοξίας από τους Οικουμενικούς Πατριάρχες και τους Φαναριώτες κληρικούς είναι Σταυρός και Ανάσταση.

·  Οι δάφνες και οι πικροδάφνες είναι τα σύμβολα του Σταυρού και της Αναστάσεως του «Πύρινου Θρόνου» της Πρωτοθρόνου Κωνστανουπολίτιδος Εκκλησίας στο χθες και στο σήμερα και έως της συντελείας των αιώνων.

Η Θεία Λειτουργία στο πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου έχει τελειώσει και η ατμόσφαιρα παραμένει ακόμη πεπληρωμένη από το μοσχολίβανο και το μελισσοκέρι που ευωδιάζουν και ανυψώνουν τον ευλαβή προσκυνητή. Το ζωογόνο φως του ήλιου μέσα από τα χαρακτηριστικά μικρά παράθυρα που βρίσκονται υπεράνω της κόγχης του Ιερού Βήματος λούζει το κεντρικό κλίτος του ναού και ενώνεται με το φως το οποίο ακόμη αντιστέκεται στο χρόνο μέσα στην κανδήλα που ως «ακοίμητη κουστωδία» φρουρεί τον μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχικό θρόνο, ο οποίος «ίσταται εν σιωπή» ως σύμβολο αιώνιο της Αποστολικότητος, της Οικουμενικότητος και της Αρχιδιακονίας της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινοπολίτιδος Εκκλησίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στον άνθρωπο κάθε εποχής.

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΦΙΛΑΔΕΛΦΩΣ

ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΝ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

· Θεμελιώδους ιστορικής και ιεροκανονικής σημασίας αποσπάσματα εκ των ενθρονιστήριων λόγων των αοιδίμων Οικουμενικών Πατριαρχών Ιωακείμ Γ΄(1901), Μελετίου Δ΄(1921) και Μαξίμου Ε΄(1946), εκφράζοντα διαχρονικώς το εν Ορθοδόξοις «Πρωτόθρονον» και «Πρωτεύθυνον» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Όσο και όσοι και αν υψώνουν φωνή κατά της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας επειδή ήσκησε το αναφαίρετο και αποκλειστικό ιεροκανονικό προνόμιο αυτής για την χορήγηση του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού καθεστώτος στην πάντοτε θυγατέρα αυτής χειμαζομένη Ορθόδοξη εν Ουκρανία Εκκλησία, ουδέν επιτυγχάνουν, ει μη μόνον να αποδεικνύουν και να αποκαλύπτουν περιτράνως ότι η φωνή αυτών είναι η ισχνή και ματαία έναντι του τηλαυγεστάτου και αεί ζώντος πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένου Φαναρίου φωνή των ρωσικών ρουβλίων και των κρυπτομένων όπισθεν αυτών χαμερπών καθοδηγητών τους, μικρών τω φρονήματι και μεγάλων τη αυθαδεία, παρατρεχαμένων μοσχοβιτών εκκλησιαστικών ηγετίσκων, οι οποίοι κατήντησαν την θυγατέρα Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία σε πολιτικό και ιδεολογικό «ευτελές παράπηγμα και εύχρηστο όργανο» του Κρεμλίνου και το αυτό επιδιώκουν να επιτύχουν και με τις λοιπές τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μέσω των πάντοτε υπαρχόντων «προθύμων» και «ευκόλων» στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, μωροφιλοδόξων και φιλαργύρων, οι οποίοι ικανοποιούνται με τα ανίερα ρούβλια του Κρεμλίνου και λειτουργούν και ενεργούν ως «δούρειος ίππος» και «πέμπτη φάλαγγα» και για τις τοπικές Συνόδους στις οποίες ανήκουν και για την εν γένει Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάταιος ο κόπος και φρούδες οι ελπίδες.

Ο ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ ΣΥΜΕΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

 Ο ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ ΣΥΜΕΩΝ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

«ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ»

     Οι Ιεροφάντες Φαναριώτες Ιεράρχες του 20^ου αιώνος, από της εποχής του αοιδίμου και μεγάλου εν Πατριάρχαις Ιωακείμ Γ΄ του οραματιστού και μεγαλοπνόου, κατά την δευτέρα Πατριαρχεία αυτού (1901-1912) και έτι περισσότερο κατά την μακρά Πατριαρχεία του από Αμερικής αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου Α΄ (1948-1972) του «Ειρηνοποιού και Γεφυροποιού» εγαλουχήθησαν με το πολυπόθητο και περιπόθητο μέγα όραμα της χριστιανικής ενότητος «ίνα ώσιν εν».

    Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Συμεών (+2002), μετέπειτα γέρων Νικομηδείας, ο οποίος ως μέλος της πατριαρχικής αυλής επί Πατριάρχου Μαξίμου Ε΄ (1946-1948) και κυρίως επί της Πατριαρχείας Αθηναγόρου Α΄, οπότε και ανεδείχθη Αρχιερεύς, εβίωσε τους οραματισμούς και τις ελπίδες της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας καθώς και τις άοκνες και ανύστακτες προσπάθειες του τότε Προκαθημένου αυτής να θραύσει τους παγετώνες αιώνων ανάμεσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τις λοιπές Χριστιανικές «Εκκλησίες» προκειμένου να τεθούν, άνευ φόβου και πάθους, οι υγιείς θεολογικές βάσεις για να επιτευχθεί το ούτως ή άλλως δυσχερέστατο και δυσθεώρητο εγχείρημα και αποτέλεσμα της χριστιανικής ενότητος ή έστω της αγαστής και ειλικρινούς συνεργασίας κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επί κοινών και φλεγόντων ζητημάτων, τα οποία απασχολούν και ενδιαφέρουν την σύνολη ανθρωπότητα. Το όραμα βέβαια της παγχριστιανικής ενότητος επολεμήθη και πολεμείται μετά μένους μέχρι και σήμερα, χαρακτηρισθέν ως ανίερο, προδοτικό, εωσφορικό και τόσα άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ  ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ 
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τα πορφυρόθερμα αίματα ενθέου ζήλου και χριστομίμητου μαρτυρίου των προμάχων της Αγιωτάτης Ορθοδοξίας συνέγραψαν το «ιερόν βιβλίον της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας» στην Πόλη και στις αυλές της μαρτυρικής και εκ πορφυρών αιμάτων καθαγιασμένης Μητρός Εκκλησίας. Πουθενά αλλού παρά στην Πόλη της Ορθοδοξίας, όπως πιστοποιεί το βίωμα τούτο ο ένθεος λάτρης της Πολίτικης Ορθοδοξίας και Ρωμιοσύνης Πέργης Ευάγγελος: «Η Πόλη και η Ορθοδοξία στην Πόλη, δύο θεοκύρωτα δράγματα. Δύο ιδεολογήματα με μυστηριώδη και μυστηριακή περιχώρηση. Και δύο υπέρτιμες και αναφείς ουσίες, που για την κραταιότητά τους η Ρωμηοσύνη προσεύχεται αιώνες. «Αειδίνητον όφλημα», που το επιτάσσει ο «ιερός ανασταθμός» του γένους και της ιστορίας. Αναπνέουμε μέσα σ’ αυτό το όφλημα, μέσα σ’ αυτό το χρέος. Ούτε εξατμίζεται, ούτε ξεχρεώνεται. Ούτε και λησμονείται. Προσκύνημα καθημερινό μας τα δύο κατεστημένα. Ο γενέθλιος τόπος και η θεοφροσύνη μας. Η Πόλη μας και η Ορθοδοξία… Η περιχώρηση της Πόλης και της Ορθοδοξίας συνεχίζεται. Και η Ρωμηοσύνη «ίσταται και ανθίσταται». Φορτισμένη με τον ιδιασμό της και την αποκλειστικότητά της. Κύρια πύλη  ψυχικής διεξόδου της ο Θρησκευτικός εναυλισμός της. Με τον ιδιόμορφο ορθοδοξοκεντρισμό της. Το είδος της «θυσίας μυστικής» της».

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΣ (1834-1912)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ 
Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΣ (1834-1912)

Αφιέρωμα Επετειακής Μνημοσύνης
 για τα Εκατόν Δεκατρία Έτη από της Εκδημίας Αυτού (1912-2025)

Ο αοίδιμος και μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄,  ο οποίος δικαίως έχει καταγραφεί στις δέλτους της Εκκλησιαστικής Ιστορίας ως «Μεγαλοπρεπής», «Μεγαλόπνοος» και «Μεγαλουργός», ανήλθε δύο φορές (1878-1884, 1901-1912) στον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της καθαγιασμένης, μαρτυρικής και σταυραναστασίμου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Έχουν γραφεί πολλά για το τιτάνιο και πρωτοποριακά ρηξικέλευθο, καινοτόμο, ανατρεπτικό, εθναρχικά μεγαλόπνοο και διαχρονικό έργο του μεγαλουργού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄ υπέρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του πανσέπτου και τηλαυγούς Οικουμενικού Πατριαρχείου και του ευσεβούς, φιλοθέου και φιλοχρίστου Γένους μας.

Στο παρόν άρθρο αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το ιστορικό πόνημα του αειμνήστου ομογενούς Κωνσταντίνου Σπανούδη, ο οποίος έγραψε τα της πολυκυμάντου και σχεδόν θρυλικής βιοτής του Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, και το δημοσίευσε κατά το έτος 1902 στην Κωνσταντινούπολη υπό τον τίτλο: «Ιστορικαί σελίδες Ιωακείμ Γ΄».

Στο Η΄και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ο Κωνσταντίνος Σπανούδης «αδραίς γραμμαίς» σκιαγραφεί τον άνθρωπο –Πατριάρχη Ιωακείμ  Γ΄. Το απόσπασμα τούτο, δημοσιεύουμε στο παρόν άρθρο μας και σε γλώσσα καθομιλουμένη  για να είναι κατανοητό από όλους.

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΟΚΤΑΕΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (1976-2025)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ

«ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑΕΝΝΕΑΕΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (1976-2025)

1.Το ιστορικό της ανεγέρσεως του Ιερού Ναού

O αοίδιμος φιλόμουσος και λόγιος γόνος της Κομοτηνής, Στίλπων Κυριακίδης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε ομιλία την οποία εκφώνησε, κατά την 9^η Μαΐου του 1951, στην Κομοτηνή, ετόνισε μεταξύ άλλων και τα εξής : «Πρέπει να φυλάσσωνται επιμελώς και να μελετώνται αι τοπικαί πηγαί, όπως είναι τα λείψανα παλαιών κτισμάτων, οι τάφοι και αι επιγραφαί, αι εκκλησίαι και αι μοναί, τα ποικίλα έγγραφα τα αποκείμενα εις τα αρχεία των Μητροπόλεων, είτε και εις τας χείρας ιδιωτών, αι τοπικαί παραδόσεις, αι φερόμεναι εις το στόμα του λαού, τα τοπωνύμια και τα παντοία γλωσσικά και λαογραφικά στοιχεία». Ο δε πανεπιστημιακός Καθηγητής Νικόλαος Κ. Μουτσόπουλος σε ομιλία του,  κατά την 9^η Μαΐου του 1989, στην Κομοτηνή, επεσήμανε διδακτικά : «Τα κτίσματα δεν είναι μηχανές που εξυπηρετούν τη λειτουργία της κατοίκησης, όπως υποστηρίζουν οι ματεραλιστές. Αντίθετα αποτελούν μια μικρογραφία του σύμπαντος , μια μικρή Εκκλησία όπου εν αυτή ενοικεί ο Θεός. Πρέπει να μεριμνήσουμε, να αναστηλώσουμε, να στερεώσουμε όλες τις παλιές μας ερειπωμένες Εκκλησίες… είναι έργα των χεριών των προγόνων μας, αποτελούν ιερές παρακαταθήκες.»

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ : Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

Ο TΥΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΛΑΒΙΚΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙΟΣΚΕΠΑΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
  (19^ος - 20^ος Αιώνας έως και Σήμερον)

· Η ανά τους αιώνες υπαγωγή του Θεοτοκοσκέπαστου Αγίου Όρους στην απολύτως κυριαρχική εκκλησιαστική κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου διασφαλίζει την Πανορθόδοξη Ενότητα και νεκρώνει κάθε τάση εθνοφυλετισμού (εθνικισμού).

·   Η μοναστική και ασκητική συνύπαρξη Αγιορειτών Πατέρων διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής στην Αθωνική Πολιτεία υπό το Ωμοφόριο του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου ως του αποκλειστικώς και κυριαρχικώς μόνου Δεσπότου και της  Υψίστης εκκλησιαστικής Κεφαλής « στο Περιβόλι της Παναγίας» αποτελεί την βιωματικώς  και εμπράκτως κατάλυση του εθνοφυλετισμού.

Η Πρωτόθρονος κα Πρωτεύθυνος στη χορεία των ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών, Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία αίρει αδιαλείπτως επί των ώμων αυτής τον Σταυρό της Πρωτοδιακονίας για την θεοειδή ενότητα των πανορθοδόξων και ως ακατάβλητος αμύντορας αποκρούει τα βέλη των ερίδων, διχοστασιών και σχισμάτων που γεννά ο εθνοφυλετισμός (εθνικισμός) όταν στο πάντιμο και Άγιο σώμα της Ορθοδοξίας εμφιλοχωρεί το αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό και αντισωτηριολογικό κριτήριο της διακρίσεως και του διαχωρισμού των μελών του χριστεπωνύμου πληρώματος που δεν είναι άλλο από την εθνοφυλετική καταγωγή.

Ο Ευαγγελικός Λόγος της Του Χριστού μόνης Αληθείας δεν «ομοιογενοποιεί αλλά ενοποιεί» τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Του Χριστού Εκκλησίας στην οποία «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ Πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28-29).

VERBUM VERITATIS ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ - ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ : Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

VERBUM VERITATIS
ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ  ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ

ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ  ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ  ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Σε τρεις ιστορικές ομιλίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος οι οποίες ως αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες αποτελούν την «εύλαλη φωνή της ιστορίας» και την - ίσως ενοχλητική - ακοίμητη συνείδηση για την Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία, ο Φαναριώτης Ιεράρχης ορθοτομεί «λόγον Αληθείας» και επιστηρίζει «όρια α έθεντο οι Πατέρες ημών» σε μία εποχή που το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό φρόνημα, ο ενταφιασμός της ιστορικής αληθείας και της κανονικής ιεραρχικής τάξεως, καθώς και η τυραννική καταδυνάστευση της «αλαζονείας των αριθμών» ενίων αποπειρώνται να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα των πανορθοδόξων.

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
 ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

H δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά την νηστευτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης  Τεσσαρακοστής είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως Σαρανταήμερο το οποίο άρχεται στις 15 Νοεμβρίου και λήγει στις 24 Δεκεμβρίου.

Η νηστεία είναι εντολή Θεού, εντολή Θεόσδοτη, και μάλιστα είναι η παλαιότερη, όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, από όλες τις εντολές του Θεού. Στα αγιογραφικά παλαιοδιαθηκικά κείμενα φαίνεται ότι η νηστεία καθιερώνεται από τον Θεό προκειμένου οι πρωτόπλαστοι, ο Αδάμ και η Εύα, όταν ζούσαν μέσα στον παράδεισο, να συνηθίσουν στην υπακοή, στην εγκράτεια και στην πάλη κατά των παθών μέσω της εντολής που εδόθη από το Θεό σε αυτούς να απέχουν της τροφής του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Μέσω της εντολής της απαγορεύσεως του μη φαγείν από τον καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού καθιερώνεται για πρώτη φορά η νηστεία στον άνθρωπο.

Ο ΚΛΕΙΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΩΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΤΗΛΑΥΓΕΣΤΑΤΟΣ ΦΩΣΤΗΡ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΚΛΕΙΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 
ΩΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΗΛΑΥΓΕΣΤΑΤΟΣ ΦΩΣΤΗΡ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
 ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

·   Ο αδέκαστος και ακατάβλητος μαχητής για την πνευματική ανύψωση του ιερού κλήρου της Εκκλησίας.

· Ο Ιεράρχης που δεν κάμφθηκε από τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας και κατεδίκασε δημοσίως τις αυθαιρεσίες των πολιτικών αρχόντων.

· Ο ανυπότακτος Επίσκοπος της Εκκλησίας που δέχθηκε αυτοθυσιαστικά τον φθόνο και τις διώξεις αρνούμενος να κρατήσει ζηλότυπα το θρόνο του και να προκαλέσει σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας.

Εάν στο στίβο της πολιτικής η κακώς νοούμενη «διπλωματία» καλύπτει με το απατηλό προσωπείο τους λαοπλάνους, λαϊκιστές και δημαγωγούς πολιτικούς, και αποτελεί το «εχέγγυο» για την πολιτική επιβίωσή τους, εντούτοις έχει αποδειχθεί ιστορικώς ότι αποβαίνει πάντοτε σε βάρος της πολιτείας και των πολιτών. Στην Εκκλησία όμως ο παντός βαθμού κληρικός και μάλιστα ο Επίσκοπος οφείλει να είναι η ασυμβίβαστη, ασίγαστη και καθαγιασμένη «γλώσσα της αληθείας» ενώπιον των «εφήμερων αρχόντων του αιώνος τούτου» και του χριστεπωνύμου πληρώματος, κλήρου και λαού, χωρίς να υπολογίζει λόγω ματαιοδοξίας και κενοδοξίας την διατήρηση του θρόνου του, τον σωματικό κάματο και το ψυχικό κόστος, τον ενίοτε και εκ ψευδαδέλφων φθόνο, τις  διώξεις ή τις εξορίες, ακόμη και το θάνατο, όταν πρόκειται να στηλιτεύσει και να πλήξει ανηλεώς τα κακώς κείμενα του κλήρου για να αποκόψει τα «καρκινώματα», προκειμένου να επιτύχει την πνευματική του ανύψωση, καθώς και τις προκλητικές και βλαπτικές αυθαιρεσίες της «καθεστηκυίας τάξεως» των αρχόντων οι οποίοι είτε «εν απιστία όντες» διώκουν την Αγία του Χριστού Εκκλησία είτε ως απάνθρωποι τύραννοι καταδυναστεύουν τον λαό.