Η ΚΑΤΑ ΘΕΡΟΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΤΗΣ ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ ΒΛΑΧΕΡΝΗΤΙΣΣΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η κατα θερος ΠΑΜμεγιστη ΙΕΡΑ
πανηγυρις της ΕΣΩΚΑΣΤΡΙΝΗΣ Βλαχερνητισσης Παναγιας

· Η Εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα ως Κιβωτού φυλακτήριον της Χαριτοβρύτου Θεομητορικής Εσθήτος.

· Τη Β΄ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμην ποιούμεθα της εν τη Αγία σορώ καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου, εν Βλαχέρναις, επί Λέοντος του μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός.

· Οι αθάνατες πολίτικες μνήμες παλαιών πανηγύρεων εν μέσω του θέρους για την αυτοκρατορική παλαίφατη Βλαχερνήτισσα Παναγιά της οποίας ο ναός κατέστη ιερά καθέδρα και «θεομητορικόν εγκόλπιον» της χαριτοβρύτου εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Στο μηναίο του Ιουλίου και συγκεκριμένα στο Συναξάριο της Β΄ του αυτού μηνός αναγιγνώσκουμε τους θεοπνεύστους στίχους: «Χιτών μεν Υιού Χριστοφρουροίς δημίοις / Εσθής δε Μητρός Χριστοφρουρήτω πόλει / Δευτερίη κατέθεντο σορώ Εσθήτα πανάγνου». Η ιστορική ταύτη γραφή ως αναμνήσεως αϊδίου υπόμνηση ανάγει πάντα Ορθόδοξο Ρωμηό, στον παρελθόντα χωροχρόνο της Θεοτοκοφρουρήτου Κωνσταντινουπόλεως, δεκαπέντε αιώνες πίσω, όταν επί των ημερών του αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και Βηρίνης της αυτού γυναικός κατετέθη εκ Παλαιστίνης στην περιώνυμη και παλαίφατη εσωκαστρινή Βλαχερνήτισσα η χαριτόβρυτος Εσθής, ήτοι η λεγομένη Αγία Ζώνη, της Θεονυμφεύτου Θεομήτορος, η οποία απεθησαυρίσθη εντός της αποκαλουμένης «Αγίας Σορού» και κατέστη αρραγές τείχος και κραταιά σκέπη της Βασιλίδος των Πόλεων, όπως ψάλλει αγαλλομένη η Μήτηρ Ορθόδοξος Εκκλησία: «Παράδεισος τερπνός, ευωδίαν του Πνεύματος, Πανάχραντε αποπέμπτων, ο ναός κατέχων την σην Εσθήτα δέδεικται».

ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ(1903-2025)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥ (1903-2025)

Επέτειος 122 ετών από την πρώτη λειτουργία του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου ως ευαγούς καθιδρύματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ομογενειακής Πολίτικης Ρωμιοσύνης. 

Επετειακό το σωτήριον έτος 2025 καθώς συμπληρώνονται 122 συναπτά έτη από την πρώτη λειτουργία του λεγομένου  τότε «Εθνικού Ορφανοτροφείου» ως ευαγούς καθιδρύματος  του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο περίφημο ξύλινο κτίριο της Πριγκήπου, που είναι το μεγαλύτερο ξυλοκατασκευασμένο οικοδόμημα της Ευρώπης.

Οι ιστορικές σελίδες γυρίζουν 122 έτη και ανασταίνουν μνήμες και οραματισμούς, δοκιμασίες και δάκρυα, φωνούλες και χαμόγελα ορφανών ρωμιόπουλων που έζησαν τα δύσκολα παιδικά χρόνια της ζωής τους στον παραδεισένιο αυτό λόφο  της Πριγκήπου και στη συνέχεια πέταξαν ως «ελεύθερα πουλιά» σε όλη την Οικουμένη. Μέχρι λοιπόν και το έτος 1902 το ευαγές «Εθνικόν Ορφανοτροφείον» περιελαμβάνετο στο συγκρότημα των λεγομένων «Εθνικών Φιλανθρωπικών Καταστημάτων», τα οποία εκτείνοντο στην περιοχή του Επταπυργίου της Κωνσταντινουπόλεως. Το καθίδρυμα τούτο, κατά το έτος 1902, κατέστη τελείως αυτοτελές όταν μετεγκατεστάθη στο μεγαλοπρεπές τούτο κτίριο της Πριγκήπου.

URBI ET ORBI ERGA OMNES : Η ΥΠΟ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ - ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES

Η ΥΠΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ 
ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝΘΕΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΟΥΚΡΑΝΟΙΣ

ΤΟΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ
ΩΣ ΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σε αποκαλυπτικούς καιρούς και χρόνους όταν το πατριαρχικό αξίωμα και κύρος πλήττονται βάναυσα, όπως συμβαίνει εν τω προσώπω του αμετανοήτου εκκολαπτομένου «πάπα της Ορθοδοξίας» Μόσχας Κυρίλλου και ενίων άλλων πειθηνίων και άβουλων δορυφορίσκων αυτού, ένεκα είτε μωροφιλόδοξων, μετέωρων, αβάσιμων και αθεμελίωτων θεωριών περί δήθεν «τρίτης ρώμης» είτε λόγω της επαισχύντου εξαγοράς συνειδήσεων με τα ως άλλα «τριάκοντα αργύρια» μοσχοβίτικα ρούβλια, αναδύεται εκ του βάθους της εκκλησιαστικής ιστορίας ως κριτήριο ανοθεύτου και γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος για τους Ορθοδόξους Πατριάρχες κάθε εποχής ανά τους αιώνες η θεοκίνητη φωνή του αοιδίμου εν πατριαρχικοίς ιεράρχαις, Μητροπολίτου Σμύρνης Μητροφάνους, ο οποίος ως συνοδικό μέλος της περι του εκκλησιαστικού ζητήματος Ιγνατίου – Μεγάλου Φωτίου συγκληθείσης εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου (869 μ.Χ) συγκρίνοντας ή μάλλον παρομοιάζοντας τους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας Πατριάρχες προς τους ουρανίους φωστήρες (αστέρες) οριοθετεί την μεγάτιμη και βαρύτιμη ευθύνη των πατριαρχικών κεφαλών των κατά τόπους Αγίων Ορθοδόξων Εκκλησιών έναντι του Θεού, της Αγίας Του Εκκλησίας και του Χριστωνύμου πληρώματος Αυτής, διακηρύττων θεοφράστως τα εξής : «Ο Θεός έθετο εν τω στερεώματι της Εκκλησίας, οίον τινάς μεγάλους φωστήρας, τας πατριαρχικάς κεφαλάς εις φαύσιν πάσης της γης , ώστε άρχειν της ημέρας και της νυκτός και διαχωρίζειν αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους».

ΦΕΥ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ - ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ - ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΦΕΥ... ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ
ΡΩΣΙΚΟ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑ - Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΤΑΣΟΒΙΕΤΙΚΗ  ΠΤΩΣΗ 
ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΠΗΓΜΑ ΚΑΙ  ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ 
ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
 ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Ο εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός και αντορθόδοξος ιμπεριαλισμός του Πατριαρχείου Μόσχας εναντίον του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνόλου της Ορθοδοξίας, ο οποίος ανεκόπη κατά την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Σοβιετική Ρωσία, επανήλθε το έτος 1990 μετά την πτώση του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Η Ρωσική Εκκλησία παρόλες τις πολλαπλές ευεργεσίες που εδέχθη στο διάβα των αιώνων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εντούτοις σταθερά, σταδιακά και μεθοδευμένα από το έτος 1589, όταν η Πρωτεύθυνη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως απένειμε σε αυτήν, την λεγομένη «Πατριαρχική αξία και περιωπή», άρχισε να επιβουλεύεται το μαρτυρικό Φανάριο και προς τούτο καθιέρωσε μιά καινοφανή προπαγανδιστική τακτική που είχε και εξακολουθεί να έχει ως επίκεντρό της την ψευδή, αβάσιμη, ανιστόρητη, αντικανονική και αντιεκκλησιολογική θεωρία περί της λεγομένης «Τρίτης Ρώμης».

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»: ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΤΟ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΩΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ»

ΟΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΕΣ
 ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Από την αντικανονική και πραξικοπηματική ανακήρυξη της σχισματικής βουλγαρικής εξαρχίας με εθνοφυλετικά και αντιεκκλησιολογικά κριτήρια έως τις αντικανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου της Βουλγαρίας υπέρ της σχισματικής λεγομένης «Εκκλησίας» των Σκοπίων.

Όταν η ιστορική γραφίδα καταγράφει αδεκάστως και απροσωπολήπτως τα φρικώδη πάνδεινα, τα οποία υπέστησαν  οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι στις εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και της Θράκης, οι οποίες υπάγονται από αιώνων και μέχρι σήμερα στην εκκλησιαστική και κανονική δικαιοδοσία της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου πολυμαρτυρικής Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, λόγω του βουλγαρικού, σερβικού και ρουμανικού εθνικισμού, η ιστορική μνήμη σχεδόν αναπόδραστα ανάγεται στην αντικανονική και πραξικοπηματική αποκοπή των Βουλγάρων από την φιλόστοργη αγκάλη της Μητρός αυτών Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και συνάμα στην αυτοανακήρυξη  (1870) με αντιευαγγελικά και αντιεκκλησιολογικά εθνοφυλετικά κριτήρια της λεγομένης βουλγαρικής εξαρχίας, η οποία ως σχισματικό «εκκλησιαστικό μόρφωμα», ως όχημα του πανσλαβισμού, προσεδέθη στο εθνικιστικό άρμα της ανθελληνικής πολιτικής των βουλγάρων προκαλώντας ποταμούς αιμάτων και εκατόμβες θυμάτων στις πατριαρχικές εκκλησιαστικές επαρχίες της Μακεδονίας και Θράκης.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ : ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ - ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΥΠΕΡΩΟΥ
ΑΠΟ ΤΑ INTERNA ΣΤΑ EXTERNA CORPORIS ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·  Εύλογοι θεολογικοί προβληματισμοί και ερωτήματα για τα «προσυνοδικά», «ενσυνοδικά» και «μετασυνοδικά» «εφύμνια» της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας.

·  Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου και ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

·     Κριτήριο για τον «χαρακτήρα» και την «ταυτότητα» της εν Κρήτη Συνόδου ως «Αγίας και Μεγάλης» δεν είναι οι «οικεία βουλήσει» ή ένεκα «άλλων σκοπιμοτήτων και βλέψεων» τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες οι οποίες αδικαιολογήτως απείχαν, αλλά εκείνες που αποδέχθηκαν την κλήση του Παρακλήτου της Αληθείας και μετέσχov του μυστηρίου της εν Συνόδω Πεντηκοστής.

Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού είναι πλέον μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της συγκλήσεως μετά από αιώνες της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδοξίας είναι σημαντικό και ευεργετικό για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία συγκροτήθηκε σε συνοδικό σώμα « εν τω συνδέσμω της αγάπης και της ειρήνης» του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος της Αληθείας. Έναντι αυτού του ακραιφνώς Εκκλησιαστικού και Πνευματικού γεγονότος εχύθη πολύ μελάνι επιδοκιμαστικής και αποδοκιμαστικής γραφής άλλοτε εξ αγνοίας ή λόγω «διακονίας» και εξυπηρετήσεως ποικίλων σκοπιμοτήτων και άλλοτε από φόβο και ανασφάλεια απέναντι στις προκλήσεις και προσκλήσεις, στις οποίες καλείται να ανταποκριθεί και να απαντήσει η Ορθόδοξη Εκκλησία έχοντας πάντοτε ως επίκεντρο της φιλόστοργης αγάπης και μέριμνας αυτής την «εικόνα του Θεού», τον άνθρωπο. Χαρακτηρισμοί και «ετικέτες» περί «προγονοπληξίας» ή «προοδοπληξίας», περί «ομολογιακής αντιστάσεως» και «καινοτόμου τόλμης», περί «γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών» και «πεπλανημένων απεμπολούντων την πατρώα πίστη», ωσαύτως περί «σεσωσμένων καθαρών συντηρητικών» και «εν απωλεία καταδικασθέντων προοδευτικών και εκσυγχρονιστών», εν τέλει περί «ενωτικών» και «ανθενωτικών», «φιλοσυνοδικών» και «αντισυνοδικών», προκάλεσαν προσυνοδικώς και κατά την διάρκεια της Συνόδου καθώς συνεχίζουν και μετασυνοδικώς να προκαλούν στους ανθρώπους «πνευματική ζάλη», σύγχυση, αμφιβολίες και «πειρασμικούς λογισμούς».

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ: ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α΄

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ

ΕπΙ σεπτοΙς ΠατριαρχικοΙς ΟνομαστηρΙοις
 ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ
 ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒαρθολομαΙου Α΄

«Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν…»

Ο Πατριάρχης ως το «των όλων στόμα και λάλημα» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι ο μάρτυρας ο οποίος καταθέτει την μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως ανά την υφήλιο και ο μάρτυρας ο οποίος υπομένει και γεύεται το ποτήριον τούτο του Χριστομίμητου μαρτυρίου της συνειδήσεως και του αίματος υπέρ της φιλτάτης Ορθοδόξου πίστεως ως όντως «εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν».

Άρρηκτος και ακατάλυτος ο δεσμός του Πρωτοθρόνου και εν ταυτώ Πρωτομάρτυρος σε κάθε εποχή Πατριάρχου της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας με τον μαρτυρικό Θρόνο και την ακανθοστεφανωμένη Πανίερη Καθέδρα της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Βασιλίδος των Πόλεων. Δεν νοείται η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία άνευ του Πρωθηγουμένου Αυτής και ο Οικιστής του Θρόνου τούτου άνευ της «των πενήτων Μεγάλης Εκκλησίας». Οντολογικό, υπαρξιακών διαστάσεων σύζευγμα και θεοπρεπής συζυγία στην εκφορά του Λόγου της Αληθείας και της εν Χριστώ Αναστάντι σωτηρίας του γένους των βροτών.

«ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΙΕΡΟΓΡΑΦΙΑ» : ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΕΝ ΤΩ ΜΥΣΤΗΡΙΩ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«πατριαρχικη ιδιοτυπη ιερογραφια»

πατριαρχικα ονομαστηρια εν τω μυστηριω του φαναριου

 «Ο Πατριάρχης εστίν εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος, δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν…»

Ο Πατριάρχης ως το «των όλων στόμα και λάλημα» της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι ο μάρτυρας ο οποίος καταθέτει την μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεως ανά την υφήλιο και ο μάρτυρας ο οποίος υπομένει και γεύεται το ποτήριον τούτο του Χριστομίμητου μαρτυρίου της συνειδήσεως και του αίματος υπέρ της φιλτάτης Ορθοδόξου πίστεως ως όντως «εικών ζώσα Χριστού και έμψυχος δι’ έργων και λόγων χαρακτηρίζουσα την αλήθειαν».

Άρρηκτος και ακατάλυτος ο δεσμός του Πρωτοθρόνου και εν ταυτώ Πρωτομάρτυρος σε κάθε εποχή Πατριάρχου της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας με τον μαρτυρικό Θρόνο και την ακανθοστεφανωμένη Πανίερη Καθέδρα της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Βασιλίδος των Πόλεων. Δεν νοείται η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία άνευ του Πρωθηγουμένου Αυτής και ο Οικιστής του Θρόνου τούτου άνευ της «των πενήτων Μεγάλης Εκκλησίας». Οντολογικό, υπαρξιακών διαστάσεων σύζευγμα και θεοπρεπής συζυγία στην εκφορά του Λόγου της Αληθείας και της εν Χριστώ Αναστάντι σωτηρίας του γένους των βροτών.

«ΕΠΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΧΡΕΩΣΤΙΚΟΝ»:ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α΄

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΕΠΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟ ΧΡΕΩΣΤΙΚΟΝ»

ΕΠΙ ΣΕΠΤΟΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ

ΣΟΙ ΤΩ ΙΜΒΡΙΩ ΠΡΩΤΟΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΩ
 ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Σχεδόν αποκαλυπτικά ο εμφιλόσοφος και ένσοφος αοίδιμος Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος διακηρύττει ότι οι Πατριάρχες ως «δοχεία ιερά χάριτος θείας» πορεύονται «επί το Πάθος το Χρεωστικόν» διότι αυτός ούτος ο «Πρώτος Θρόνος» είναι το όντως «Πάθος το Χρεωστικόν». Πρόσωπο και Θρόνος, αξίωμα και θεσμός είναι το «συναμφότερον μυστήριον» στους σωστικούς κόλπους της Μεγάλης Εκκλησίας. Το μυστήριο τούτο αποτολμά να ερμηνεύσει ο Πέργης Ευάγγελος γράφοντας: «Ένα πυρίμορφο όχημα του Λόγου ελαύνει. Και είναι ο Θρόνος ο Οικουμενικός ο πνευματέμφορος. Μια φωνή αντίδουπη προς τα ουράνια και τα επίγεια, που προσπαθεί να τα φιλιώσει. Και αντιδοξάζει τον δοξάζοντα το Θρόνο. Όταν όμως ο κάτοχός του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, είναι καθεκτός. Και είναι γνώστης της φοβερής μαρτυρίας που τον αναμένει. Όταν «των προσιόντων αισθάνεται». Τότε δικαιούται και να τον κατέχει. Και οφείλει και να τον επιζητεί. Οφείλει να προχωρεί «επί το πάθος». Που τότε γίνεται και εκούσιον. Και «χρεωστικόν». Αναγκαίο και υποχρεωτικό. Οφειλετικό προς το Θρόνο και προς το γένος. Για την μεγαλουργία τους. Ή τουλάχιστον, για το καλό τους».

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΣΕΠΤΟΙΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ « ΠΡΩΤΟΥ» ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΙΜΒΡΙΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΣΕΠΤΟΙΣ

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΟΙΣ ΤΟΥ « ΠΡΩΤΟΥ» ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΙΜΒΡΙΟΥ

Ο αοίδιμος και μακαριστός Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989), ο και πνευματικός Γέροντας του νυν Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄, για τα ονομαστήρια των Πατριαρχών, όπως και για κάθε άλλο επετειακό εκκλησιαστικό γεγονός όπως είναι και τα Πατριαρχικά Ιωβηλαία, συνήθιζε να λέγει και να γράφει ότι: «η εορτή αύτη, καίτοι κατ’ αρχήν προσωπική της Σεπτής Κορυφής, αποβαίνει εορτή πάγκοινος εν τη Εκκλησία, διότι ο Πατριάρχης είναι ο Αρχηγός όλων, ανήκει σε όλους, και όλοι ανήκουμε στον Πατριάρχη. Σε μια τέτοια αντίδοση αφοσιώσεως και τόσου στενού πνευματικού δεσμού ευνοήθηκε ανέκαθεν στην Μεγάλη Εκκλησία η σχέση Πατριάρχου αφενός και Ιεραρχίας και κλήρου και λαού αφετέρου, και με την βαθεία συναίσθηση του χρέους και της συναντιλήψεως κατά την άρση του Σταυρού του Κυρίου που ο Πατριάρχης ως άλλος Κυρηναίος φέρει, αλλά και ως ανταπόδοση για όσα ανταποδίδει στην Εκκλησία και σ’ όλους ως τιμία διακονία και αγάπη, με αφελότητα καρδίας «κλων τον άρτον, νίπτων τους πόδας και αγρύπνως και σταθερώς ιστάμενος επί το ιερόν πηδάλιον» επ’ αγαθώ του Αγιωτάτου Οικουμενικού Θρόνου και της καθόλου Ορθοδοξίας, της οποίας Ηγούμενος υπάρχει εις δόξαν του εν Τριάδι Θεού».

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ : ΠΕΡΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΟΪΚΟΥ ΤΑΦΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ

ΠΕΡΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΧΟΪΚΟΥ ΤΑΦΟΥ

·    Η θεολογική διδασκαλία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Νύσσης για το άφραστο μυστήριο του θανάτου και την επέκεινα του κτιστού χωροχρόνου και του τάφου αιώνια ζωή.

Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας για οποιαδήποτε πτυχή της ζωής των ανθρώπων επέδειξαν ιδιαίτερη μέριμνα και ασχολήθηκαν συγγραφικώς στο πλαίσιο της ποιμαντικής ευαισθησίας τους για τα φλέγοντα και μέγιστα εκείνα ζητήματα, τα οποία διαχρονικώς αποτελούν τα κυριότερα υπαρξιακών διαστάσεων θεολογικά και πνευματικά ζητούμενα, σε όλες τις φάσεις της ζωής των ανθρώπων που ενίοτε ευρισκόμενοι σε απόγνωση αναζητούν διακαώς τις πρέπουσες απαντήσεις στα πελώρια και δυσθεώρητα για τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου ερωτήματά τους και ιδιαίτερα σε εκείνα που σχετίζονται με τα οντολογικά (υπαρξιακά) «αντιλεγόμενα σημεία» της ζωής και του θανάτου, της επιγείου φθοράς και της ελπιδοφόρου εν Χριστώ μετά θάνατον ζωής.

URBI ET ORBI ERGA OMNES :ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ» - ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΤΥΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES
ΕΚΑΣ Ο ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«H ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΥΛΙΚΩΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΩΝ ΔΟΡΥΦΟΡΩΝ ΤΟΥΣ»

«ΝΥΝ ΚΑΙ ΕΦΑΠΑΞ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΩΣ» Ο ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΣ της ΕΝΕΚΑ   του ΤυΦΟΥ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΠΑΡΑΤΟΥ   ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ της  ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ  ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΕΠΤΩΚΥΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ «ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ - ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ» ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ  ΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝΤΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Η ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΕΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΤΕΛΟΥΣΑ ΤΟΠΙΚΗ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΥΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΗ  ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΑΥΤΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΙΔΙΑ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΙ   ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ DE FACTO ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ

· Τα ρωσικά εκκλησιαστικά προσωπεία κατέπεσαν και απεκαλύφθη το φρικτό πρόσωπο του μοσχοβίτικου ιμπεριαλιστικού  παποκαισαρικού βατικάνειου επεκτατισμού ένεκα του πολυμεταστατικού καρκινώματος του επάρατου εθνοφυλετικού πανρωσισμού κατά του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Ελληνορθοδόξου Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.

· Η αυτοβούλως, αυτοπροαιρέτως και αυτομονομερώς,  ιδία υπαιτιότητι, de facto «αυτοαποκεκομμένη» και «αυτοσχισματιζομένη» τοπική Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία αναξίως πλέον χαρακτηρίζεται ως θυγάτηρ Εκκλησία της Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Μητρός αυτής Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας διότι αποτελεί «την Πέμπτη Φάλαγγα και τον Δούρειο Ίππο της Ορθοδοξίας» ως απροκάλυπτος υπονομευτής της Πανορθοδόξου Ενότητος και «Πάπας της Ορθοδοξίας» ένεκα των ρουβλίων του Κρεμλίνου και της μωράς  αριθμολαγνείας ή  αριθμοπληξίας.

Ως πολυμεταστατικό αντιευαγγελικό, αντιεκκλησιολογικό, αντικανονικό και αντορθόδοξο καρκίνωμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και να λογισθεί η «επάρατος νόσος» του «φυλετισμού ή εθνοφυλετισμού» εντός του παντίμου και καθηγιασμένου «τω τιμίω  αίματι του Ιησού Χριστού» σώματος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος όταν εμφιλοχωρεί εν ταις καρδίας και τω νοΐ ενίων εκκλησιαστικών ηγητόρων, σλαβοφώνων ή αραβοφώνων, ως των εν Μόσχα, Αντιοχεία, Σερβία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία και άλλων τινών, ενσπείρει σταδιακώς και προοδευτικώς τα «καρκινικά» διχαστικά, διαιρετικά και διαλυτικά κύτταρα ή παρασιτικά εξωεκκλησιαστικά ή παρεκκλησιαστικά, ως παρασυναγωγή ή φατρία δρώντα και λειτουργούντα ζιζάνια, τις διχογνωμίες και διχοστασίες, με κίνδυνο την ανατροπή άρδην της εν Χριστώ ειρήνης, ευταξίας και ευσταθείας των Αγιωτάτων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών και του διαφορετικής εθνοφυλετικής καταγωγής χριστωνύμου πληρώματος αυτών. Ο τύφος του εκκλησιαστικού «φυλετισμού ή «εθνοφυλετισμού», ήτοι ο νοσηρός εκκλησιαστικός εθνικισμός, κατεδικάσθη εφάπαξ υπό της κατά το έτος 1872 εν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ως ετεροδιδασκαλία, όλως αντιευαγγελική, αντιεκκλησιολογική, αντικανονική και τω όντι όντως ως αίρεση, πάνυ διχαστική, διαιρετική, και διαλυτική της των πάντων ενώσεως εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

ΤΟΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ - «ΙΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΚ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΚΟΝ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΝΗΤΑΙ» : ΕΣΧΑΤΑ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ DE FACTO ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ TOΠΙΚΗΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΒΛΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΚΑΙ ΑΔΟΥΛΩΤΟΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙΣ ΑΔΕΛΦΟΙΣ

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

ΤΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΦΡΟΝΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ

«ΙΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΚ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΚΟΝ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΝΗΤΑΙ»

ΕΣΧΑΤΑ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
 ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΟΝΟΜΕΡΩΣ

DE FACTO ΑΥΤΟΑΠΟΚΕΚΟΜΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΙΣΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗΣ TOΠΙΚΗΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΝΕΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΑΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΦΑΤΡΙΑΣΤΙΚΩΣ ΔΙΧΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΥΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΚΟΥ ΠΑΝΡΩΣΙΚΟΥ ΜΕΓΑΛΟΪΔΕΑΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

Άκρως ενδεικτική των εκκλησιαστικών ιμπεριαλιστικών Πανσλαβιστικών και Πανρωσικών αλαζονικών συμπλεγμάτων, τω όντι εχθρικών προς ο,τιδήποτε Ελληνορθόδοξο, είναι και η προ ετών αντιεκκλησιολογική και αντικανονική τοποθέτηση του Ρώσου εκκλησιαστικού «υπουργού των εξωτερικών», Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνος, προσώπου άκρως επικίνδυνου για την ευλογημένη Πανορθόδοξη Ενότητα, θεολογικώς και εκκλησιολογικώς ελλιποβαρούς, περί την εκκλησιαστική ιστορία ιπταμένου και μετέωρου,λίαν δε ακατάλληλου για οιασδήποτε μορφής διορθόδοξο διάλογο, όπως φυσικά  και ο μέντωρ, εν ταυτώ φυσικός και ηθικός αυτουργός, αυτού Μόσχας Κύριλλος, σε επίσημη ομιλία του, υπό τον τίτλο: «Η Διορθόδοξη Συνεργασία στα πλαίσια της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας», η οποία ανεγνώσθη επί τη εν έτει 2011 αναγορεύσει αυτού «Εις Επίτιμον Διδάκτορα της Θεολογικής Ακαδημίας Αγίας Πετρουπόλεως», όπου μεταξύ άλλων, «ελαφρά τη καρδία», ανέφερε «απυλώτω στόματι» ότι: «το θέμα της αναγραφής στα Δίπτυχα του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να επιλυθεί οριστικά στην πορεία ολοκλήρωσης της πανορθοδόξου αποδοχής του καθεστώτος του αυτοκεφάλου αυτής της Εκκλησίας, το οποίο χορηγήθηκε σε αυτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας το 1970».

ΣΟΙ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ : Η ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΣΟΙ ΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ

Η ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΙΣ 

ΚΑΙ Η ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΑΝΘΙΣΤΑΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Σταυραναστάσιμο και εν αντινομία το βίωμα της πολυκλαύστου αλώσεως για την όπου γης αείφωτη Ρωμηοσύνη, η οποία βιώνει ως Σταυρικό Γολγοθά το «εάλω η Πόλις» αλλά εν ταυτώ ανίσταται και αναγεννάται φέρουσα και αγγέλουσα το Σταυραναστάσιμο μήνυμα τους επιγενομένους βλαστούς, ότι «ιδού ίσταται ζώσα και ανθισταμένη», όπως Σταυραναστάσιμο είναι και το οντολογικό βίωμα της πολυμαρτυρικής και καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Και αν οι αλλαχού της υφηλίου επιγενόμενοι βλαστοί της Ρωμηοσύνης συνθέτουν εκφώνως την «θρηνωδία» της αλώσεως της Προκαθημένης Κωνσταντινουπόλεως, εντούτοις ο υπαρξιακών διαστάσεων σταυραναστάσιμος πόνος της πολίτικης Ρωμηοσύνης βιούται «εν σιγή», όπως μόνο η Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία και οι συν αυτή ζώντες και ανθιστάμενοι, ολίγοι και συνάμα αμέτρητοι Ρωμηοί βιώνουν με μοναδικά απερινόητο και ακατάληπτο για τους αμυήτους πολλούς τρόπο την αλωθείσα κατά το «έξωθεν δέμας» αγιοτόκο και αγιοτρόφο θεοτοκοσκέπαστο πόλη, αλλά και αεί ζώσα και ανθισταμένη κατά το «έμψυχον αυτής ταμείον».

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΕΒΑΣΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΡΩΜΗΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ (+29 ΜΑΪΟΥ 1453)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕγκΩμιον

ΜεγαλομΑρτυρος ΣεβαστοκρΑτορος
και ελΕω ΘεοΥ πιστοΥ ΒασιλΕως ΡωμηΩν
ΚωνσταντΙνου ΙΑ΄ ΠαλαιολΟγου
(+29 Μαΐου 1453)

·    «Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστί ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» (Απόκριση Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄, την 21η Μαΐου 1453 μ.Χ.).

·   Η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της Θεοτοκοσκεπάστου και Αγιοτόκου Κωνσταντινουπόλεως υπό του φιλοχρίστου και ευσεβεστάτου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου αποτελεί διαχρονική πράξη αυτοθυσίας «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

·  Η Πολίτικη Ρωμιοσύνη συνεχίζει να ζει στους μητρικούς σωστικούς κόλπους της μαρτυρικής και καθαγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Το χρονόμετρο της ιστορίας έπαυσε να χρονομετρά το κλέος της Αγίας Ρωμαϊκής (ουχί της λεγόμενης Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας κατά τις μεσημβρινές «Μεγάλες Ώρες» της απαφράδος ημέρας Τρίτης, της 29ης Μαΐου του 1453, όταν «απ’ άκρου εις άκρον ηκούσθη η σπαραξικάρδια ιαχή, εάλω η Πόλις».

Ο Μυρίπνοος μήνας Μάιος και το αυτοκρατορικό όνομα Κωνσταντίνος εσφάγισαν ανεξίτηλα στο διάβα των αιώνων την ιστορία της Παναγιοσκεπάστου Θεοτοκουπόλεως Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν 11 Μαΐου του 330 μ.Χ., ημέρα μνήμης του μαρτυρίου του Αγίου Μωκίου, ο οποίος ήταν ο πολιούχος του αρχαίου Βυζαντίου, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκαινίασε την «Νέα Ρώμη», την Κωνσταντινούπολη, ως τη νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να μένει στους αλήκτους αιώνες η άληστος υπενθύμιση: «Γενεθλίων σων δει τιμάν ημέραν, εν σοι Πόλις τυχόντα των γενεθλίων», καθώς και για να διακηρύττεται ψαλλόμενο το Απολυτίκιο: «Της Θεοτόκου η Πόλις, τη Θεοτόκω προσφόρως, την εαυτής ανατίθεται σύστασιν, εν αυτή γαρ εστήρικται διαμένειν, και δι’αυτής περισώζεται και κραταιούται, βοώσα προς αυτήν, Χαίρε η ελπίς πάντων των περάτων της γης».

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΑΝΑΚΑΛΗΜΑ: H ΕΝ ΑΛΩΣΕΙ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΝΥΜΦΗ

Γράφει ο θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕγκΩμιον ΚωνσταντινουπολΙτιδος ΑνακΑλημα

H εν ΑλΩσει ΑνΑλωτος ΒασιλεΥουσα ΝΥμφη

·     Από τον Μάιο των σεπτών εγκαινίων και τον Μάιο της αλώσεώς της μέχρι τον Μάιο στο επέκεινα της αϊδιότητος του χρόνου και «ουκ έστι τέλος…»

Επειδή κατά τα επικρατούντα κοσμικώς και ανθρωπίνως ειθισμένα ο θρήνος ή οι θρηνωδίες αρμόζουν για πρόσωπα «απελθόντα», περίλυπα γεγονότα και κουρσεμένες πόλεις, όπως και στην περίπτωση της εκπορθουμένης Κωνσταντινουπόλεως, κάποιος ανώνυμος, πιθανότατα Κρητικός, συνέθεσε τον μέχρι και σήμερα σωζόμενο θρήνο με την θερμότητα των συναισθημάτων που εκφράζει για την άλωση, υπό τον τίτλο «ανακάλημα Κωνσταντινουπόλεως».  Εντούτοις, στον «μετ' άλωσιν» παρόντα χρόνο και εναντίως στα κοσμικώς λυπηρά ειθισμένα «χρήσιν ποιούμεθα» του όρου τούτου ως συνεκφορά ουχί θρηνωδίας και μοιρολογήματος, αλλά αφιερωματικής γραφής και εγκωμιαστικού λόγου για την μεγαλειότητα της Βασιλευούσης των πόλεων, η οποία δεν απέθανε αλλά ζει, ζει εν Χριστώ υπό τις προστατευτικές πτέρυγες της Εφόρου και Οικοδεσποίνης αυτής, της Κυρίας Θεοτόκου, ως «εν αλώσει ανάλωτος Βασιλεύουσα Νύμφη», οπότε και το γραφόμενο τούτο «ανακάλημα» δύναται να είναι εγκωμιαστικό και όχι θρηνώδες, ελπιδοφόρο και όχι νεκροφόρο.

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

·        Ζωντανή ιστορική μνήμη 572 ετών, μαρτυρούμενη στην ιστοριογραφία του Μιχαήλ Δούκα.

Ο ιστοριογράφος Μιχαήλ Δούκας (περίπου 1400- 1470) αναφερόμενος στα περί την άλωση της Θεοτοκουπόλεως – Κωνσταντινουπόλεως καταγράφει τα γενόμενα με συγκλονιστικό τρόπο ως εξής: «… Αφού λοιπόν ετοίμασε τα πάντα (εννοεί τον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή), όπως θεωρούσε καλύτερα, έστειλε μήνυμα στην πόλη που έλεγε στον Βασιλέα (εννοεί τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ τον Παλαιολόγο): «Μάθε πως οι πολεμικές προετοιμασίες έχουν τελειώσει: Πλησιάζει πλέον η στιγμή να ολοκληρώσουμε αυτό που έχουμε σχεδιάσει από καιρό- όσο για την έκβαση του εγχειρήματός μας, την εμπιστευόμαστε στον Θεό. Τι έχεις να πεις; Θέλεις να εγκαταλείψεις την πόλη και να φύγεις, όπου σου αρέσει, μαζί με τους άρχοντες και τα υπάρχοντάς τους, αφήνοντας τον πληθυσμό πίσω σώο κι αβλαβή τόσο από εμένα όσο κι από εσένα; Ή μήπως διαλέγεις να αντισταθείς και μαζί με τη ζωή σου να χάσεις και τα υπάρχοντά σου, εσύ και οι δικοί σου, ενώ ο λαός σου να αιχμαλωτιστεί από τους  Τούρκους και να διασκορπιστεί στα πέρατα της γης;».

29 ΜΑΪΟΥ 1453: ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

29 ΜΑΪΟΥ 1453

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

·        «Το δε την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστί ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» (Απόκριση Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄, την 21η Μαΐου 1453 μ.Χ.).

Οι κυριότεροι βυζαντινοί ιστορικοί χρονογράφοι, οι οποίοι κατέγραψαν και διέσωσαν αυθεντικά και τεκμηριωμένα τα γεγονότα, πριν, κατά και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως είναι ο Δούκας, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, ο Γεώργιος Φραντζής και ο Μιχαήλ Κριτόβουλος. Με γνώμονα την ιστορική γραφή των παραπάνω χρονογράφων συντίθεται το «Χρονικόν της αλώσεως» μέχρι την 29^η Μαΐου του 1453, ημέρα που σφράγισε επί αιώνες την πορεία του ευσεβούς Γένους μας.

Τον Οκτώβριο του 1448 εκοιμήθη ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος και διάδοχος αυτού ορίσθηκε ο αδελφός του Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος, ο οποίος εστέφθη στο Δεσποτάτο του Μυστρά και «εγένετο παρά πάντων δεκτός» στην Κωνσταντινούπολη. Από την άλλη πλευρά, κατά το έτος 1451, είχε πεθάνει ο Σουλτάνος των οθωμανών Μουράτ Β΄ και διάδοχός του ανεδείχθη στην Αδριανούπολη ο υιός του, Μωάμεθ Β΄ ο μετέπειτα πορθητής της Κωνσταντινουπόλεως.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ
ΠΕΡΙ ΑΛΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

·        Η ιστορική γραφή του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου περί του Ιερού Ναού της Του Θεού Σοφίας.

·        Επετειακή γραφή για τα 572 έτη από της Αλώσεως της του Μεγάλου Κωνσταντίνου Πόλεως.  

Ο ευγενής και υψιπέτης γόνος της Κομοτηνής, Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, δημοσίευσε την 1^η Αυγούστου του 1920, στο επίσημο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το υπό την ονομασία «Εκκλησιαστική Αλήθεια», ένα κείμενό του που αποτελεί τον «προσωπικό ύμνο» του για τον Ιερό Ναό της Του Θεού Σοφίας, ύστερα από ένα προκλητικά ανιστόρητο κείμενο κάποιου Ρώσου επιστολογράφου, το οποίο δημοσιεύθηκε στην αγγλική εφημερίδα “Orient News” και σ’ αυτό αυθαιρέτως υπεστήριζε ότι ο ναός είναι αφιερωμένος στην γυναίκα Αγία Σοφία. Το κείμενο του Τραπεζούντος Χρυσάνθου αποτελεί αποστομωτική απάντηση και στα σχόλια του συντάκτου της εφημερίδος “Orient News”, ο οποίος σχεδόν προπαγανδιστικά ανέφερε ότι ο ναός της Του Θεού Σοφίας κατόπιν της Λατινικής λειτουργίας που ετελέσθη σ’ αυτόν την 12 Δεκεμβρίου 1452 και επισφράγισε την ψευδοένωση των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως, μετεβλήθη σε Λατινική Εκκλησία.

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΠΟΚΙΝΗΤΗ Δ΄ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός, κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η Αλωση της ΚωνσταντινουπΟλεως
απΟ την ΠαποκΙνητη Δ΄ ΣταυροφορΙα (13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1204)

 Είναι τοις πάσι ότι γνωστό οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν από τα Βασίλεια της Δύσεως, όπου με τις ευλογίες των παπών της Ρώμης οι Βασιλείς της Ευρώπης με τους πολυάριθμους στρατούς τους έθεσαν ως στόχο την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από την Μουσουλμανική Τυραννία.

Η Δ΄  όμως κατά σειρά Σταυροφορία υπήρξε εκείνη, η οποία επέφερε την κατάλυση – άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την παράδοσή της στους Λατίνους (1204). Τα προδρομικά γεγονότα τα οποία οδήγησαν στην Δ΄ Σταυροφορία άρχισαν όταν με την εκλογή του Ιννοκεντίου Γ΄ ως Πάπα κατά το έτος 1198, η Λατινική παποσύνη έκαμε προετοιμασίες μιάς νέας Σταυροφορίας για την ανάκτηση των Ιεροσολύμων. Συγχρόνως σκοπός του Ιννοκεντίου ήταν να ενώσει την Ορθόδοξη και την Λατινική Εκκλησία υπό την παπική εξουσία του. Όλοι σχεδόν οι μονάρχες της Δύσεως ήταν τότε εμπλεκόμενοι σε εσωτερικές έριδες, αλλά οι σπουδαιότεροι Δυτικοί ευγενείς, ιδιαιτέρως εκείνοι που ήσαν στην Βόρεια Γαλλία, Φλάνδρα και Γερμανία, σήκωσαν τον σταυρό για αυτό τον «Ιερό Πόλεμο» της Χριστιανικής πίστεως.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΒΛΑΣΤΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ : ΘΡΑΚΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΒΛΑΣΤΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΘΡΑΚΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Συνοπτική ιστορική καταγραφή του βίου και της εν γένει εθναρχικής - εκκλησιαστικής δράσεως των αγνώστων στο ευρύ κοινό Θρακών Οικουμενικών Πατριαρχών.

Κύριλλος  Γ΄ ο Σπανός

Καταγόταν από την Ξάνθη. Έγινε Μητροπολίτης Κορίνθου, δύο φορές Φιλιππουπόλεως και τέλος Τυρνόβου. Τον Ιούνιο του 1651 κατέλαβε πραξικοπηματικά τον Οικουμενικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, απάγοντας τον Ιωαννίκιο Β΄, αλλά η πατριαρχική Σύνοδος δεν τον ανεγνώρισε και μετά οκτώ ημέρες αντικαταστάθηκε από τον Αθανάσιο Β΄ τον Πατελάριο.  Τον Μάρτιο του 1654 αναρριχήθηκε και πάλι στον  Πατριαρχικό Θρόνο και μετά από 14 ημέρες αντικαταστάθηκε από τον Παϊσιο Α΄, ο οποίος τον εξόρισε στην Κύπρο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ  ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ

Κοσμοϊστορικό γεγονός υπήρξε η κατά την 13η Ιουνίου του 313 μ. Χ.  υπογραφή του γνωστού Διατάγματος των Μεδιολάνων υπό των συναυτοκρατόρων Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Λικινίου, το οποίο «επήνεγκε την μεγίστην των εν τω κόσμω μεταβολών», δηλαδή «την ελευθερίαν της Εκκλησίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα  και τας θρησκευτικάς ελευθερίας».

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΕΣ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος- Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΕΣ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ακατάλυτα Σύμβολα του Ποντιακού Ελληνισμού μέσα στο διάβα των αιώνων υπήρξαν οι Ιερές Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές Μονές στο Εύξεινο Πόντο, ήτοι τα «Καστρομονάστηρα» της Παναγίας Σουμελά, του Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, τα οποία κατά την περίοδο της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού υπέστησαν ανείπωτα μαρτύρια και πάθη, όπως με τον πλέον αψευδή και τεκμηριωμένο τρόπο καταγράφονται στην «Μαύρη Βίβλο», την οποία εξέδωσε το πολυμαρτυρικώς καθηγιασμένο Οικουμενικό Πατριαρχείο εν έτει 1919 και μέχρι σήμερα παραμένει η πλέον αξιόπιστη και αδιαμφισβήτητη ιστορική πηγή για όσα γενοκτονικά εγκλήματα διέπραξε το κίνημα των Νεοτούρκων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου, κληρικών και λαϊκών, στα μεγάλα αστικά κέντρα, στις δεκάδες κωμοπόλεις, στα εκατοντάδες χωριά και φυσικά στις Ιερές Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές Μονές του Ευξείνου Πόντου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ
ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

·     Γραπτές μαρτυρίες του Αμασείας Γερμανού για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

· Από κορυφαίος Μακεδονομάχος Πατριαρχικός Ιεράρχης κατέστη σύμβολο ακατάβλητου αντιστασιακού αγωνιστού και οργανωτού του «αντάρτικου» ενόπλου αγώνος των Ελλήνων του Πόντου.

·    Για την μέχρι αυτοθυσίας υπεράσπιση των Ελλήνων του Πόντου και την ανυποχώρητη αντίστασή του ο Ιεράρχης κατεδικάσθη ερήμην «εις θάνατον» από τα επαίσχυντα λεγόμενα «δικαστήρια» Ανεξαρτησίας γενόμενος «Σύμβολο» της αντίστασης του Ποντιακού Ελληνισμού.

Όταν ο Πατριαρχικός Μητροπολίτης Καστορίας και ακατάβλητος Πρωτομακεδονομάχος Γερμανός Καραβαγγέλης (1900-1908) μετετίθετο «συνοδική αποφάσει» του μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου στην παλαίφατη και ιστορική Ιερά Μητρόπολη Αμασείας (1908-1922), όπου ανθοφορούσε ο περίφανος, ευλαβέστατος και πιστός στα πάτρια ποντιακός ελληνισμός, η θεία πρόνοια επεφύλασσε στον άτλαντα Πατριαρχικό αυτό Ιεράρχη της εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και του ευσεβούς Ρωμαίηκου Γένους, νέους αγώνες και θυσίες, μαρτύρια και πάθη υπέρ του σφαγιαζομένου και διά γενοκτονικού αφανισμού και ολέθρου έως Άδου κατερχομένου Ελληνορθοδόξου ποντιακού ποιμνίου του, το οποίο στο πρόσωπο του γενναιόφρονος και αυτοθυσιαζομένου Πατριαρχικού αυτού Ιεράρχου έβλεπε τον υπέρμαχο προστάτη, σωτήρα και λυτρωτή. Και αν ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης στην Μακεδονία ηγαπήθη, άλλο τόσο και έτι μάλλον στον αιματόβρεχτο Πόντο ελατρεύθη λαβών δικαίως και προσφυώς πλησίον του τιμητικού τίτλου «Πρωτομακεδονομάχος» και εκείνον του «Ποντίου Αντάρτου ή Αρχιαντάρτου», επειδή ως άλλος Άγιος Γεώργιος Τροπαιοφόρος διέλυε τις πλοκές και κατήσχυνε πάντα εχθρό και πολέμιο, γενόμενος «Ιεράρχης – Σύμβολο» της αντιστάσεως του Ποντιακού Ελληνισμού εναντίον των γενοκτονικών θηριωδιών των νεοτούρκων και εν συνεχεία κεμαλικών.

ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟΥΝ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ – Ο «ΑΓΙΟΣ» ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΟΝ ΓΟΛΟΓΟΘΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟΥΝ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ – Ο «ΑΓΙΟΣ» ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΔΙΑΤΡΑΓΩΔΕΙ ΤΟΝ ΓΟΛΟΓΟΘΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος αοίδιμος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης) έζησε εκ του σύνεγγυς τα «πάθη και τα μαρτύρια» των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους καθ’ όλο το τετραετές διάστημα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και είδε «ιδίοις όμμασι» να αποδεκατίζεται το πολυφίλητο και πολυπαθές μαρτυρικό ποίμνιό του, γενόμενο «ολοκαύτωμα» στο βωμό της ακραίας και απάνθρωπης «εθνικιστικής διαπάλης», η οποία επέβαλε την «εθνοκάθαρση», τον αφανισμό από προσώπου γης και τον βίαιο εκριζωμό και εκπατρισμό των Ελλήνων του Πόντου από τις αιώνιες πατρογονικές τους εστίες.

Άξιο μνείας είναι το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Χρύσανθος καθ’ όλη τη διάρκεια της καταλήψεως της Τραπεζούντος και της πέριξ αυτής περιοχής υπό των ρωσικών στρατευμάτων, ουδέποτε έκαμε διακρίσεις σε βάρος των μουσουλμάνων της επαρχίας του αλλά αδιαλείπτως και με φιλάνθρωπα αισθήματα φρόντιζε και περιέθαλπε αυτούς με τρόφιμα, φάρμακα και ενδύματα, ενώ με κάθε τρόπο τους εξασφάλιζε και τα αναγκαία καταλύματα προστασίας για την επιβίωσή τους.

Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ
ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

·        Το ανεκπλήρωτο όνειρο για την ίδρυση αυτονόμου Δημοκρατίας του Πόντου.

·    Το ιστορικό υπόμνημα του Τραπεζούντος Χρυσάνθου για τον Ελληνικό Πόντο στη Διάσκεψη των Παρισίων (1919).

·        Μνημοσύνη εκατονταετηρίδος (1915-2015) από τον γενοκτόνο όλεθρο των Ποντίων.

Ο Πανδαμάτορας χρόνος θάπτει τα πάντα κάτω από το πέπλο της λήθης, αλλά ποτέ την αθάνατη ιστορική μνήμη για τα μεγάλα, υψηλόφρονα, γνήσια και αληθινά τα οποία έπραξαν επιφανείς άνδρες δικαιώνοντας το πέρασμά τους από την επίγεια ζωή τους, όπως ακριβώς έζησε και έδρασε ο εθνάρχης του ποντιακού Ελληνισμού, ο προσφυώς και δικαίως αποκληθείς «Άγιος των Ποντίων», Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) εσήμανε την αρχή του τέλους για τον ελληνισμό της «καθ’ ημάς Ανατολής», όταν τo εθνικιστικό κίνημα των Νεοτούρκων ή Νεοθωμανών έθεσε συστηματικότερα σε εφαρμογή το μέγιστο ανοσιούργημά του, την εθνοκάθαρση εναντίον των μειονοτήτων της ψυχορραγούσης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ελλήνων κ.ά.). Ο Ελληνισμός του Πόντου εγεύθη το πικρό τούτο ποτήριο κατά το χρονικό διάστημα 1915-1923 με ένα όμως μικρό «διάλειμμα δημοκρατίας» κατά τα έτη 1916-1918, όταν τα ρώσικα στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντος και εγκατεστάθησαν σε όλη την πέριξ αυτής περιοχή. Τότε ιδρύεται η λεγομένη προσωρινή κυβέρνηση της Τραπεζούντος υπό την ηγεσία και ευθύνη του συνετού και σώφρονος Μητροπολίτου Χρυσάνθου, ο οποίος επέτυχε την αρμονική συνύπαρξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων.

Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ 353.000 ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΣ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΤραπεζοΥντος  ΧρΥσανθος και τα πΑθη των ΠοντΙων

ΕπΕτειος μνημοσΥνης των 353.000 σφαγιασθΕντων και
μαρτυρικΩς τελειωθΕντων ΕλλΗνων ΠοντΙων

Ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος αγωνιστής Μητροπολίτης Τραπεζούντος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο οποίος δικαίως και προσφυώς ονομάσθηκε από τον ποντιακό ελληνισμό ως ο «Άγιος των Ποντίων», «ιδία χειρί» διασώζει στις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του τα πάθη των Ποντίων, όταν οι τσέτες του τουρκικού κομιτάτου εφάρμοζαν το σχέδιο της «εθνοκαθάρσεως» και γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.

Η προσωπική γραπτή μαρτυρία του αοιδίμου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου αποτελεί την ζώσα απόδειξη των όσων έλαβαν χώρα στον ελληνικό Πόντο και είχαν ως συνέπεια τον φρικτό και μαρτυρικό θάνατο των 353.000 Ελλήνων Ποντίων.

Από τις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του Τραπεζούντος Χρυσάνθου, που εκδόθηκαν το 1970 από τον εκτελεστή της διαθήκης του, Γεώργιο Ν. Τασούδη, δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα στα οποία ο αοίδιμος Ιεράρχης καταγράφει τα των Ποντίων πάθη ως εξής:

ΕΓΓΡΑΦΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΑΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (1915-1918)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Εγγραφη Εκθεση

 του ΚομοτηναΙου ΜητροπολΙτου
ΤραπεζοΥντος ΧρυσΑνθου για την γενοκτονΙα
του ΠοντιακοΥ ΕλληνισμοΥ (1915-1918)

·        Οι 353.000 σφαγιασθέντες δεν λησμονούνται και αναμένουν την δικαίωσή τους…

·     Στις 10 Δεκεμβρίου του 1918 ο τότε Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης (γόνος της Κομοτηνής) εδημοσίευσε στο τότε γνωστό περιοδικό «Κομνηνοί» τις βαρβαρότητες και τις καταστροφές που υπέστησαν οι Έλληνες Πόντιοι από τους νεοτούρκους.

Η μακροσκελής έγγραφη έκθεση του Τραπεζούντος Χρυσάνθου μεταξύ άλλων αναφέρει και τα εξής: «… Η ζωή του έθνους μας υπό τον τουρκικό πολιτικό καθεστώς είτε αυτό λέγεται παλαιοτουρκικό είτε νεοτουρκικό είτε φιλελεύθερο είναι αδύνατη. Και όσοι άλλοτε ήλπιζαν, ότι υπό κυβέρνηση οθωμανική που ενεργεί σύμφωνα με τις φιλελεύθερες αρχές θα ήταν δυνατή η ανάπτυξη και πρόοδος του ημετέρου έθνους και αυτοί σήμερα απεγοητεύθησαν. Ιδιαίτερα ύστερα απ’ όσα φρικτά είδαν και άκουσαν κατά τον παρόντα πόλεμο, κατά τον οποίο απεδείχθη για ποιες φρικαλεότητες είναι ικανή η  τουρκική ψυχή, όταν αφεθεί αχαλίνωτη και ελεύθερη. Της αλήθειας ταύτης κάποια στοιχεία επιτρέψατέ μου να σημειώσω στην παρούσα έκθεση, αναγράφοντας όσα δεινά εδοκίμασε το ελληνικό έθνος στο Βιλαέτιο της Τραπεζούντας…