ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΩΣ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ ΩΣ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

·   Το Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδεικνύεται στην πράξη και δι’ έργων ότι παραμένει διαχρονικά ο ακλόνητος, αμετάθετος και κραταιός εγγυητής της Πανορθοδόξου ανά την υφήλιο ενότητος καθώς και ο ασυμβίβαστος υπέρμαχος και ακατάβλητος υπεραμύντορας της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας έναντι κάθε διχαστικής και διασπαστικής εθνοφυλετικής (εθνικιστικής) πολιτικής μέσα στο ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Ορθοδοξίας.

Ο αντιευαγγελικός και αντιεκκλησιολογικός «φυλετισμός ή εθνοφυλετισμός» ως αναφυόμενο «αιρετικόν ζιζάνιον» εντός του «αμπελώνος Κυρίου» υπήρξε γέννημα και θρέμμα» του πολιτικού εθνικισμού, ο οποίος ανέτειλε κατά τον 19^ο αιώνα όταν πλέον ψυχορραγούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως σωτήρια πρόταση για την εθνική αφύπνιση των υπόδουλων στην Υψηλή Πύλη Χριστιανικών λαών, οι οποίοι ενστερνισθέντες την «εθνική ιδέα» ή «εθνοτική ιδεολογία» συνεκρότησαν ανεξάρτητα εθνικά κράτη στην χερσόνησο του Αίμου, όπου τα γνωστά χριστιανικά κράτη των Βαλκανίων ή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Τα νεοπαγή αυτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του βαυαρόπληκτου οθωνικού «Βασιλείου της Ελλάδος» του οποίου η Ιεραρχία έδωσε το «κάκιστο παράδειγμα» δημιουργώντας «εκκλησιαστικό προηγούμενο», άρχισαν το ένα μετά το άλλο να απαιτούν και να επιβάλουν χρησιμοποιώντας ως «εύχρηστο όργανο» αυτών την τοπική Ορθόδοξη Ιεραρχία τους, με αντιεκκλησιολογικό, αντικανονικό και πραξικοπηματικό τρόπο έναντι της κοινής και τροφού Μητρός αυτών Εκκλησίας, ήτοι του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ίδρυση και ανεξαρτήτων (αυτοκεφάλων) «εθνικών εκκλησιών» προκειμένου να επιτύχουν την «ολοκλήρωση» της εθνικής οντότητός τους.

ΙΕΡΩΝΥΜΙΚΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ : Η ΣΘΕΝΑΡΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1967-1974)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΕΡΩΝΥΜΙΚΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ

Η ΣΘΕΝΑΡΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1967-1974)

·  Ιστορικά εκκλησιαστικά πατριαρχικά κείμενα αναιρούντα τις αντικανονικές και πραξικοπηματικές ενέργειες του κατά την περίοδο της επταετούς εν Ελλάδι δικτατορίας Αθηνών Ιερωνύμου και των εμφανών ή αφανών ομοφρονούντων διαδόχων αυτού.

Συγκλονίζει μέχρι και σήμερα το κατά μήνα Φεβρουάριο του έτους 1922 τιτλοφορούμενο υπό του ιδίου του Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου «όλως εμπιστευτικόν σημείωμα και γράμμα» αυτού προς τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Δ΄ τον Μεταξάκη, στο οποίο ως εν κατακλείδι ο Σμύρνης Χρυσόστομος αναφερόμενος στο ανακύψαν κατά την περίοδο εκείνη ζήτημα περί της εκδόσεως ή όχι του Πατριαρχικού Τόμου της χειραφετήσεως των πατριαρχικών εκκλησιαστικών επαρχιών των Νέων Χωρών γράφει προς τον Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιο τα εξής: «…κλείων την εμπιστευτικήν μου ταύτην επιστολήν ικετεύω μη τυχόν δι’ αγάπην Θεού προβήτε εις την έκδοσιν του Τόμου της χειραφετήσεως των Επαρχιών Μακεδονίας, Ηπείρου και Νήσων, διότι ο Οικουμενικός Θρόνος τότε θ’ αποψιλωθή τέλεον και θα πέση εις αφάνειαν.

ΑΡΑΓΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ; Ο ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΥΣΕΒΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Αραγε υπΑρχει ΕκκλησιαστικΟ ΦρΟνημα;

Ο ΕσχατολογικΟς και ΑντιευσεβιστικΟς ΧαρακτΗρας
της ΕκκλησιαστικΗς ΖωΗς και εν ΧριστΩ ΚοινωνΙας

·        Οι αοίδιμοι π. Γεώργιος Φλωρόφσκι και π. Αλέξανδρος Σμέμαν Ορθοτομούν «Λόγον Αληθείας» σε μία εποχή νοσηράς ατομιστικής και φατριαστικής δήθεν «Θρησκευτικότητας» και αποκομμένης από το μυστήριο της Εκκλησίας «ευσεβιστικής πνευματικότητας».

·        Το μυστηριακό εν Χριστώ βίωμα της Εκκλησίας ως κοινωνίας προσώπων αποτελεί υπαρξιακή πρόταση αλήκτου ζωής και αιωνιότητος.

Στην Εκκλησία η Χαρά της Πεντηκοστής είναι «αεί ζώσα» εμπειρία και όχι το στιγμιαίο ιστορικό γεγονός, το οποίο εν είδει μουσειακού απολιθώματος αποτελεί αντικείμενο εξ αποστάσεως μελέτης κληρικών ή θεολόγων λαϊκών. Όταν λοιπόν το μυστήριο της Εκκλησίας ως οντολογικό βίωμα και εικόνα της Βασιλείας του Θεού αντιμετωπίζεται ή προσεγγίζεται με κριτήρια αυστηρώς ιστορικά, τυπολατρικά και ακόμη χειρότερα ηθικιστικά, τότε καταντάει στη συνείδηση του χριστεπωνύμου πληρώματος και όχι μόνο να είναι ένα είδος σωματείου, ιδρύματος ή κρατικής προνοιακής υπηρεσίας, ενώ σε πλείστες όσες περιπτώσεις  αρχίζουν να φύονται εντός της Εκκλησίας ποικίλα ζιζάνια, όπως φατρίες, παρασυναγωγές, κάστες, οργανώσεις κ.α. Έτσι, παρατηρείται και το ακόμη πιο ανησυχητικό φαινόμενο της μεταλλάξεως της του Χριστού Εκκλησίας σε μια νόθη και κάλπικη Εκκλησία, μιά θλιβερή μάζωξη «αυτόκλητων σωτήρων», οι οποίοι στο όνομα δήθεν της καθαρότητας της Εκκλησίας πράττουν και λέγουν παντελώς αυθαίρετα, τα μύρια όσα ψυχοφθόρα, αντιεκκλησιολογικά, αντικανονικά και αντιευαγγελικά. Μετατρέπουν την Εκκλησία του Χριστού σε «προσωπικό τους κτήμα» μέσα σε έναν αρρωστημένο ατομισμό και ηδυπαθή εωσφορικό εγωϊσμό άνευ προηγουμένου, επειδή παθιασμένα «κόβουν και ράβουν» την Εκκλησία στα μέτρα τους, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν απεγνωσμένα οπαδούς και στρατιωτάκια για να θαυμάζουν τα αυθαίρετα και καταστροφολογικά αποφθεγματικά γραφόμενα και λεγόμενά τους. Αρέσκονται μάλιστα να ίστανται στον θρόνο του Χριστού και να ομιλούν δήθεν ως το στόμα του Χριστού.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ - Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΘΡΟΝΩΝ ΩΣ ΚΑΘΕΔΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το ΜυστΗριον του ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ ΟικουμενικοΥ ΘρΟνου

Ο ΘρΟνος των θρΟνων ως καθΕδρα της ΟρθοδοξΙας

·  Η διακονία και το βίωμα του μαρτυρικού και καθαγιασμένου «Πρώτου Θρόνου» της Ορθοδοξίας από τους Οικουμενικούς Πατριάρχες και τους Φαναριώτες κληρικούς είναι Σταυρός και Ανάσταση.

·  Οι δάφνες και οι πικροδάφνες είναι τα σύμβολα του Σταυρού και της Αναστάσεως του «Πύρινου Θρόνου» της Πρωτοθρόνου Κωνστανουπολίτιδος Εκκλησίας στο χθες και στο σήμερα και έως της συντελείας των αιώνων.

Η Θεία Λειτουργία στο πάνσεπτο πατριαρχικό ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου έχει τελειώσει και η ατμόσφαιρα παραμένει ακόμη πεπληρωμένη από το μοσχολίβανο και το μελισσοκέρι που ευωδιάζουν και ανυψώνουν τον ευλαβή προσκυνητή. Το ζωογόνο φως του ήλιου μέσα από τα χαρακτηριστικά μικρά παράθυρα που βρίσκονται υπεράνω της κόγχης του Ιερού Βήματος λούζει το κεντρικό κλίτος του ναού και ενώνεται με το φως το οποίο ακόμη αντιστέκεται στο χρόνο μέσα στην κανδήλα που ως «ακοίμητη κουστωδία» φρουρεί τον μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχικό θρόνο, ο οποίος «ίσταται εν σιωπή» ως σύμβολο αιώνιο της Αποστολικότητος, της Οικουμενικότητος και της Αρχιδιακονίας της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινοπολίτιδος Εκκλησίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στον άνθρωπο κάθε εποχής.

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ: ΕΠΕΤΕΙΟΣ 100 ΕΤΩΝ (1923 - 2023) ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ
 ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ  ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 100 ΕΤΩΝ (1923 - 2023) ΑΠΟ ΤΗΝ
ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ

Συμπληρώθηκαν 98 συναπτά έτη από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923 - 2018) και την ολοκλήρωση της «Αναγκαστικής Ανταλλαγής» των πληθυσμών του Θρακικού Ελληνισμού. Έτσι, η επετειακή γραφή γυρίζει πίσω τις σελίδες της ιστορίας του Θρακικού Ελληνισμού, στην δίσεκτη εκείνη χρονιά του 1922.

 Οι αποφράδες εκείνες ημέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου του 1922, του «μαύρου Σεπτεμβρίου», σφραγίστηκαν ανεξίτηλα από την «μαρτυρική άλωση» του Μικρασιατικού Ελληνισμού, ο οποίος ως «άδολον αρνίον» κατεσφάγη στο βωμό της ακραίας εθνικιστικής μανίας και της εφαρμογής της νέας πολιτικής της αναδυόμενης πλέον κεμαλικής – μεταοθωμανικής Τουρκίας για εθνοκάθαρση των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, καθώς και στο βωμό των πολιτικών και γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΣ (1834-1912)

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Γ΄ 
Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΣ (1834-1912)

Αφιέρωμα Επετειακής Μνημοσύνης
 για τα Εκατόν Έντεκα Έτη από της Εκδημίας Αυτού (1912-2023)

Ο αοίδιμος και μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄,  ο οποίος δικαίως έχει καταγραφεί στις δέλτους της Εκκλησιαστικής Ιστορίας ως «Μεγαλοπρεπής», «Μεγαλόπνοος» και «Μεγαλουργός», ανήλθε δύο φορές (1878-1884, 1901-1912) στον Αποστολικό, Πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο της καθαγιασμένης, μαρτυρικής και σταυραναστασίμου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

Έχουν γραφεί πολλά για το τιτάνιο και πρωτοποριακά ρηξικέλευθο, καινοτόμο, ανατρεπτικό, εθναρχικά μεγαλόπνοο και διαχρονικό έργο του μεγαλουργού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄ υπέρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του πανσέπτου και τηλαυγούς Οικουμενικού Πατριαρχείου και του ευσεβούς, φιλοθέου και φιλοχρίστου Γένους μας.

Στο παρόν άρθρο αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το ιστορικό πόνημα του αειμνήστου ομογενούς Κωνσταντίνου Σπανούδη, ο οποίος έγραψε τα της πολυκυμάντου και σχεδόν θρυλικής βιοτής του Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, και το δημοσίευσε κατά το έτος 1902 στην Κωνσταντινούπολη υπό τον τίτλο: «Ιστορικαί σελίδες Ιωακείμ Γ΄».

Στο Η΄και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ο Κωνσταντίνος Σπανούδης «αδραίς γραμμαίς» σκιαγραφεί τον άνθρωπο –Πατριάρχη Ιωακείμ  Γ΄. Το απόσπασμα τούτο, δημοσιεύουμε στο παρόν άρθρο μας και σε γλώσσα καθομιλουμένη  για να είναι κατανοητό από όλους.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ 50 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΟΥ (1973-2023)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ

50 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΟΥ

(1973-2023)

Η προϊστορία του ζητήματος

Συμπληρώνονται εφέτος 50 συναπτά έτη από της ιδρύσεως και 49 από της  πρώτης λειτουργίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, επειδή ακριβώς οι πρώτοι φοιτητές εισήχθησαν κατόπιν των πανελληνίων εξετάσεων στο ακριτικό αυτό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, κατά το ακαδημαϊκό έτος 1974 – 1975.

Την όλη προϊστορία και πολυκύμαντη μέσα στις δεκαετίες διαδρομή του ζωτικής σημασίας ζητήματος για την ίδρυση Πανεπιστημίου στην πρωτεύουσα της Θράκης, την Κομοτηνή, και εν γένει στο γεωγραφικό τμήμα της θρακικής γης διασώζει στα άκρως αποκαλυπτικά «ιστορικά σημειώματά» του ο αείμνηστος Κομοτηναίος ιστοριοδίφης και αρθρογράφος Αθανάσιος Ι. Αθανασιάδης (+ 1987), ο οποίος υπήρξε συνεργάτης πολλών εφημερίδων της Κομοτηνής για το χρονικό διάστημα των περίπου 47 ετών.

Η ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ- ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΤΡΙΑΔΑ  ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ  ΑΣΚΗΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως «αγιοτόκος και αγιοτρόφος αμπελώνας» κατά τους εσχάτους καιρούς έχει να επιδείξει τρεις νέους οσίους ασκητές: τον Γέροντα Άγιο Πορφύριο, τον Οσιακό Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Γέροντα Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Ο Άγιος Πορφύριος εγεννήθη το έτος 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας της Ευβοίας και ήταν γόνος πτωχής αγροτικής οικογένειας. Τούτο είχε ως συνέπεια να φοιτήσει μόνο δύο έτη στο δημοτικό σχολείο και αναγκάσθηκε για λόγους βιοποριστικούς να εργασθεί. Ενώ ήταν μόλις εννέα ετών, εργάσθηκε σε ανθρακωρυχείο της περιοχής και σ' ένα παντοπωλείο του Πειραιά. Ο πατέρας του για να συντηρήσει την οικογένειά του αναγκάσθηκε να ξενιτευτεί και να εργασθεί σκληρά ως εργάτης στην διώρυγα του Παναμά.

Όταν ο Γέρων ήταν μόλις οκτώ ετών περιήλθε στα χέρια του ένα φυλλάδιο με τον οσιακό βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη, το οποίο διάβασε συλλαβιστά επειδή ήταν ολιγογράμματος. Επειδή ο βίος του Αγίου αυτού συνεκίνησε τον Γέροντα, ήθελε διακαώς να μιμηθεί την οσιακή και  ασκητική ζωή του. Γι' αυτό, κρυφά, ενώ ήταν μόλις δώδεκα ετών, ξεκίνησε για το Άγιον Όρος και στο πλοίο διόλου τυχαία συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, Ιερομόναχο Παντελεήμονα, ο οποίος ασκήτευε στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου, στην σκήτη των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους. Σε αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του, τον Μοναχό Ιωαννίκιο, ο τότε νεαρός δόκιμος έκανε άκρα υπακοή και έτσι σε λίγα χρόνια εκάρη Μοναχός, μανθάνοντας εμπράκτως και με άκρα άσκηση τα μυστικά της πνευματικής ζωής.

Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ : ΖΩΓΡΑΦΕΙΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
ΖΩΓΡΑΦΕΙΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Συμπληρώθηκαν 130 συναπτά έτη από της ιδρύσεως και λειτουργίας του Ζωγραφείου εκπαιδευτικού ιδρύματος της Ρωμαίϊκης Ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη. Επέτειος ευφρόσυνη 130 ετών του Ζωγραφείου λυκείου που ανεδείχθη σε «Ναό των γραμμάτων και της Ελληνικής Παιδείας» από της οποίας την ακένωτη και αστείρευτη πηγή γεύθηκαν το «αθάνατον ύδωρ» εκατοντάδες απόφοιτοι μεταξύ των οποίων και ο τότε νεαρός Ίμβριος Δημήτριος Αρχοντώνης, ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που η φωτογραφία του ακόμη βρίσκεται μέσα στο γραφείο του εκάστοτε Διευθυντού του Ζωγραφείου.

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
 ΠΡΟ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

H δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά την νηστευτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης  Τεσσαρακοστής είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως Σαρανταήμερο το οποίο άρχεται στις 15 Νοεμβρίου και λήγει στις 24 Δεκεμβρίου.

Η νηστεία είναι εντολή Θεού, εντολή Θεόσδοτη, και μάλιστα είναι η παλαιότερη, όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, από όλες τις εντολές του Θεού. Στα αγιογραφικά παλαιοδιαθηκικά κείμενα φαίνεται ότι η νηστεία καθιερώνεται από τον Θεό προκειμένου οι πρωτόπλαστοι, ο Αδάμ και η Εύα, όταν ζούσαν μέσα στον παράδεισο, να συνηθίσουν στην υπακοή, στην εγκράτεια και στην πάλη κατά των παθών μέσω της εντολής που εδόθη από το Θεό σε αυτούς να απέχουν της τροφής του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Μέσω της εντολής της απαγορεύσεως του μη φαγείν από τον καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού καθιερώνεται για πρώτη φορά η νηστεία στον άνθρωπο.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΦΑΤΗ ΚΑΙ ΘΡΑΚΟΠΑΡΑΛΙΑ ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
 ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΦΑΤΗ ΚΑΙ ΘΡΑΚΟΠΑΡΑΛΙΑ ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ 

·        Ιστορικά έγγραφα εκ του σωζομένου κοινοτικού κώδικος της Μητροπόλεως Σηλυβρίας.

·  Το Κοινοτικό σύστημα ως μορφή Τοπικής Αυτοδιοικήσεως κατά την Οθωμανοκρατία υπήρξε θεσμός επιβιώσεως των Ρωμαΐικων Κοινοτήτων.

·   Οι εφοροδημογέροντες σε συνεργασία με τους εκκλησιαστικούς και σχολικούς εφοροεπιτρόπους υπό την προεδρία των εκάστοτε Μητροπολιτών Σηλυβρίας συνέβαλαν στην ανάπτυξη και πρόοδο των Ελληνορθοδόξων Ενοριών.

Μετά την κατάλυση του βυζαντινού κράτους και την επικράτηση των Οθωμανών στην καθ’ ημάς Ανατολή ο μόνος θεσμός που επεβίωσε μέσα στους «σκοτεινούς αιώνες» της επαράτου δουλείας και υπήρξε η όντως «Κιβωτός της Σωτηρίας» των υπόδουλων Ρωμιών ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο μεριμνούσε δια των εκάστοτε Πατριαρχών, της Αγίας και Ιεράς Πατριαρχικής Συνόδου και των κατά τόπους Μητροπολιτών για την άρτια οργάνωση, πρόοδο και ανάπτυξη των ρωμαΐικων κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι Ελληνορθόδοξες κοινότητες, οργανωμένες σε ενορίες, οι όποιες ανήκαν στο Rum Millet, επιβίωσαν παρά τις δυσβάστακτες αντιξοότητες χάρη στα προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο από της εποχής του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητού. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως «Εθναρχούσα Εκκλησία» και θεσμός του Γένους επέτυχε συν τω χρόνω, με σύνεση και διάκριση, να ενισχύσει την ίδρυση και οργάνωση ενός άλλου παράλληλου ζωτικής σημασίας θεσμού, που ήταν η «κοινότητα», όπου ο οθωμανοκρατούμενος ελληνισμός οργάνωσε κοινωνικά, εκκλησιαστικά, εκπαιδευτικά και οικονομικά τη ζωή του εντός του πλαισίου το οποίο όριζαν τα παραχωρηθέντα υπό των Σουλτάνων Προνόμια μέχρι και τα μέσα του 19 ου αιώνα.

IN MEMORIAM : ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Σ. ΚΟΜΝΗΝΟΣ - Ο ΦΙΛΙΣΤΩΡ ΘΡΑΚΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ (1932-2013)

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

IN MEMORIAM
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ Σ. ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Ο ΦΙΛΙΣΤΩΡ ΘΡΑΚΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ

(1932-2013)

·        Από το Φανάρι της Ανατολικής Θράκης στην Ξάνθη και το Κιλκίς

·  Ο λόγιος κληρικός που αποθησαύρισε στα πονήματά του την πατρώα ιστορία και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της αλησμόνητης πατριαρχικής εκκλησιαστικής επαρχίας Σηλυβρίας

Ένα βλέμμα πολλές φορές σε κάποιο πρόσωπο ή αντικείμενο, σε μια επιγραφή ή ένα μνημείο, που μας προκαλούν το ενδιαφέρον, αποτελεί την αιτία και την δημιουργική αφυπνιστική έμπνευση για έρευνα και συγγραφή. Τούτο συνέβη και στις αρχές Οκτωβρίου του 2014, όταν συνοδεύοντας τον Σεβ. Μητροπολίτη Σηλυβρίας κ. Μάξιμο στο χωρίο Όλβιο του Ν. Ξάνθης και κατά τη φιλάδελφη επικοινωνία μας με τους κατοίκους στο κτίριο του πνευματικού κέντρου της ενορίας, το βλέμμα μας έπεσε στην φωτογραφία ενός κληρικού που έφερε τα εξωτερικά διακριτικά του Αρχιμανδρίτου, αλλά ήταν παντελώς άγνωστος σ’ εμάς. Εκείνη όμως την ημέρα ερωτήσαμε και μάθαμε για τον εικονιζόμενο Ιερομόναχο.

Ο Ορθόδοξος αυτός κληρικός, όπως αρχικώς πληροφορηθήκαμε από τον πρωτοσυγκελλεύοντα της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθεωρίου Αρχιμ. π. Σωφρόνιο και τον Δημοτικό Σύμβουλο του Δήμου Τοπείρου κ. Αθανάσιο Λουκμακιά, ήταν ο αοίδιμος λόγιος, φιλίστωρ και φιλόπατρις, Αρχιμανδρίτης Γερμανός Κομνηνός, ο οποίος υπήρξε απόγονος προσφύγων ανατολικοθρακών, οι οποίοι κατά τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1922 εγκατέλειψαν το χωριό Φανάρι που ανήκε στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Σηλυβρίας και μαζί με τους περισσοτέρους κατοίκους της αλησμόνητης πατρίδος τους εγκατεστάθησαν στο Όλβιο του Ν. Ξάνθης, ενώ αρκετές άλλες οικογένειες από το Φανάρι εγκατεστάθησαν στο χωριό του Μεγάλου Κρανοβουνίου του Ν. Ροδόπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕIΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝHΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝOΣ Ο Α΄(1974-2012)

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
  ΜαρωνεIας και ΚομοτηνHς
 ΔαμασκηνOς ο Α΄(1974-2012)

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κυρός Δαμασκηνός ο Α΄ εγεννήθη το έτος 1920 στο χωρίο Οιχαλία του Νομού Μεσσηνίας από φτωχούς, πλην ενάρετους και ευσεβείς γονείς. Το δε κατά κόσμον όνομα αυτού ήταν Πέτρος  Ρουμελιώτης.

Σε πολύ μικρά ηλικία απώλεσε την μητέρα του, η οποία ενστάλαξε στην αγνή παιδική ψυχή του τα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως και κατηύθυνε τα διαβήματά του στις αγκάλες της Μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΦΑΝΑΡΙΟΥ - ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΛΩΤΟΣ ΑΛΩΣΗ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜαρτΥρΙα ΦαναρΙου - ΜΙα διαρκΗς ΑνΑλωτος Αλωση

·      Διαχρονικά μεμαρτυρημένες οι ιστορικές ευθύνες του λεγομένου πολιτισμένου δυτικού κόσμου απέναντι στο μαρτυρικό Οικουμενικό Πατριαρχείο.

·        Θυσιαστική η αντίσταση του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Έχει καταγραφεί στις σελίδες της αδεκάστου ιστορίας ότι μέγα μερίδιο και βάρος ευθύνης για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως στους Οθωμανούς (1453) φέρει και η τότε «πεφωτισμένη Δεσποτεία» της παπικόφρονης Ευρώπης, η οποία ενώ έβλεπε να έρχεται το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αντέδρασε ως άλλος «Πόντιος Πιλάτος» και ενώπιον  του διλήμματος να κινηθεί στρατιωτικά ως σύμμαχος των Βυζαντινών εναντίον του αλλόθρησκου εχθρού, επέλεξε να εφαρμόσει στην πράξη το του ρωμαίου ηγεμόνος: «νίπτω τας χείρας μου». Έτσι η Βασιλεύουσα «εάλω» και εσταυρώθη.

Έκτοτε η ιστορική και ηθική ευθύνη της Δύσεως παραμένει ανοικτή, απαραμείωτη και ανεκπλήρωτη. Παρήλθαν αιώνες από την αποφράδα ημέρα της αλώσεως και το μόνο ζωντανό μέλος της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας που παραμένει μέσα στον χωροχρόνο, στα αιματόβρεχτα και αγιασμένα χώματα της θεοτοκουπόλεως προκαθημένης Πόλεως του Κωνσταντίνου είναι η Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ήτοι το μαρτυρικώς καθηγιασμένο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.

CAUSA VERITATIS ERGA OMNES - Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM : ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΠΑΝΥ ΤΗΣ ΕΝ ΕΣΘΟΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΙΕΡΑ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΑ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ - H ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΘΟΝΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

CAUSA VERITATIS ERGA OMNES

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Ο ΠΑΝΥ ΤΗΣ ΕΝ ΕΣΘΟΝΙΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΛΥΤΡΩΤΗΣ 
 ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΙΕΡΑ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΚΑ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ
 ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΣΧΟΒΙΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

« ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»
  ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

H ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟ
 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΣΘΟΝΙΑΣ

·  Επετειακή ιστορική γραφή επί τη συμπληρώσει εικοσαετούς ευκλεούς και τετιμημένης Αρχιερατείας του Προκαθημένου της εν Εσθονία Ορθοδόξου Εκκλησίας Στεφάνου (1999 - 2019).

· Ιστορικά Πατριαρχικά και Συνοδικά εκκλησιαστικά κείμενα περί της υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου επανενεργοποιήσεως κατά το έτος 1996 του αυτονόμου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος, το οποίο εχορηγήθη εν έτει 1923 υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας στην Ορθόδοξη εν Εσθονία Εκκλησία.

Η Πρωτόθρονος και Πρωτεύθυνος Μήτηρ Αγία Μεγάλη του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία ως εκ της κηδεμονικής υπεροχικής αρχιδιακονίας αυτής του «χορηγείν το αυτοκέφαλον και αυτόνομον» εκκλησιαστικό διοικητικό καθεστώς σε μία τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία προέβη ασκείσασα το ύψιστο και αποκλειστικό εκκλησιαστικό προνόμιο αυτής στην επανενεργοποίηση του ήδη από του έτους 1923 χορηγηθέντος αυτονόμου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος της ορθοδόξου εν Εσθονία Εκκλησίας, μη υποκύψασα στις αήθεις απειλές και ανοίκειες αφιλάδελφες ύβρεις και προκλήσεις των τότε εκκλησιαστικών ηγητόρων της θυγατρός εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι ακόμη και της φιλοστόργου αυτών Μητρός Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου Βαρθολομαίου και του Ορθοδόξου Εσθονικού λαού.

URBI ET ORBI ERGA OMNES - ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI ERGA OMNES
ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ

·   Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της αδιαιρέτου και ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό ιστορικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις.

·       Κριτήριο για τον «χαρακτήρα» και την «ταυτότητα» της εν Κρήτη Συνόδου ως «Αγίας και Μεγάλης» δεν είναι οι «οικεία βουλήσει» ή ένεκα «άλλων σκοπιμοτήτων και βλέψεων» τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες οι οποίες αδικαιολογήτως απείχαν, αλλά εκείνες που αποδέχθηκαν την κλήση του Παρακλήτου της Αληθείας και μετέσχov του μυστηρίου της εν Συνόδου Πεντηκοστής.

·    Η συνεχής επίκληση της «Ομοφωνίας» δεν αποτελεί ούτε καν ικανή πρόφαση και δικαιολογία να αποκρύψει ως «προσωπείον» τα αληθή αίτια της αποχής ενίων, ενώ αυτή η ίδια η αρχή της ομοφωνίας υπήρξε το «εύχρηστο εργαλείο» επι δεκαετίες όχι απλώς για να αναβληθεί αλλά οριστικώς να ματαιωθεί η σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών εθνοφυλετικών συνδρόμων και ενός αντιεκκλησιολογικού παποκαισαρικού ηγεμονισμού και ιμπεριαλισμού.

Με συνοχή και συστολή αποτολμούμε να χρησιμοποιήσουμε ή ορθότερα να δανειστούμε ως τίτλο του παρόντος κειμένου τον παρόμοιο τίτλο μιας πρωτοποριακής και εμπνευσμένης θεολογικής μελέτης του μεγάλου Θεολόγου -και δη Εκκλησιολόγου και Ακαδημαϊκού- Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου Ιωάννου (Ζηζιούλα), η οποία περιλαμβάνεται στον συλλογικό, αφιερωματικό-τιμητικό τόμο:«Χαριστήρια εις Τιμήν του Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος». Και γιατί να γίνει χρήση αυτού του τίτλου για το παρόν κείμενο;

Η απάντηση είναι λιτή και απλή. Διότι η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία είναι πλέον μεμαρτυρημένη ιστορική πραγματικότητα και καταγεγραμμένο εκκλησιαστικό γεγονός με πανορθόδοξες και παγχριστιανικές διαστάσεις συνέβαλε ώστε να καταπέσουν πολλά προσωπεία και να αποκαλυφθούν τα αληθή πρόσωπα ενίων προσυνοδικώς, κατά τις εργασίες της Συνόδου και, τώρα, μετασυνοδικώς. Και μόνο αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου υπήρξε αληθής αποκάλυψη των επι πολλές δεκαετίες κρυφίων και ανομολόγητων ενδόμυχων σκοπιμοτήτων, βλέψεων, προφάσεων, ψευδοδικαιολογιών, αφιλαδέλφων συμπεριφορών, υπονομεύσεων και ανατροπών του πανορθόδοξου αυτού οράματος. Όντως τα προσωπεία κατέπεσαν...

Η ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γράφει ο Θεολόγος –Εκκλησιαστικός Ιστορικός- Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 
ΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

·  Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της εκκοσμικεύσεως και του θρησκευτικού λαϊκισμού,  του ευσεβιστικού ηθικισμού και της αυθαιρέτου ατομικής αυθεντίας στο πλαίσιο ενός νοσηρού γεροντισμού.

Το μέγα ζητούμενο, το διαχρονικώς ζητούμενο, είναι πάντοτε η ορθοτόμηση «του της ευσεβείας μεγάλου μυστηρίου», το οποίο ουδόλως, ουδέ κατ’ ελάχιστον, αποτελεί ορθολογιστικό και νοησιαρχικό προϊόν των πεπερασμένων και ατελών ανθρώπων αλλά απαύγασμα θείας σοφίας πεφωτισμένων ανθρώπων, οι οποίοι ως θεοκίνητα και θεοφώτιστα και όντως θεόπνευστα πρόσωπα ορθοτόμησαν «λόγον αληθείας» και «εκ της άνω θεολογίας» απετύπωσαν ορθοφρονούντες και ορθολαλούντες σε «Συνοδικούς Όρους» «το της ευσεβείας μέγα μυστήριον».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ: «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ – ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ

«Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ – ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ»

Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου
Λόγος Επιμνημόσυνος, ρηθείς τη 29η Μαΐου του 1916

Η εορτή της Πεντηκοστής του έτους 1916 συνέπεσε να είναι την 29η Μαΐου, αποφράδα ημέρα της αλώσεως της των πόλεων Βασιλίδος, της «Θεοτοκουπόλεως και Αγιοτόκου» Κωνσταντινουπόλεως. Ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος και ορμώμενος, αοίδιμος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) κατ’ εκείνη την μεγάλη Κυριακή της Πεντηκοστής λειτουργούσε στον Μητροπολιτικό ναό της Τραπεζούντος και εξεφώνησε εμπνευσμένο  λόγο για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως εν είδει «επιμνημοσύνου προσλαλιάς» υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των βιαίω και μαρτυρικώ τω τρόπω πεσόντων και τελειωθέντων υπερασπιστών της Κωνσταντίνου Πόλεως και ιδιαιτέρως του τελευταίου μάρτυρος και μεγαλομάρτυρος Αυτοκράτορος αυτής, του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ του Παλαιολόγου.

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»: ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΧΑΙΡΟΙΣ Η ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΠΗΓΗ»
ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΕΞΩΚΑΣΤΡΙΝΗ
ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

·   Το πλέον γνωστό στην ανά την Οικουμένη  Ορθοδοξία Αγίασμα του περικαλλούς Ναού της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής Μπαλουκλή.

·  Διακαινήσιμος εβδομάδα με τα αναστάσιμα άνθη και τα αθάνατα μύρα του «κενού μνημείου» που σφραγίζουν την Ιερά και μεγίστη εορτή της Ορθοδοξίας, την Θεομήτορα Ζωοδόχη Πηγή, η οποία από αιώνων καθιερώθηκε υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένεκα θαυμαστού γεγονότος που δεν είναι άλλο από το ζωογόνο, ιαματικό και χαριτόβρυτο εξωκαστρινό Αγίασμα της Βασιλεύουσας, όπου η ιερά καθέδρα της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της όντως Ζωοδόχου Πηγής που μετά την άλωση ονομάστηκε Μπαλουκλιώτισσα Παναγία.

Η αγιοτόκος Κωνσταντινούπολη, η όντως Θεοτοκούπολη, αιώνες «ζηλοτύπως» φυλάττει στα σπλάχνα των αγιασμένων χωμάτων της, την ακένωτη ζωοδόχο πηγή, το πρώτο και μέγιστο Αγίασμα της Ορθοδοξίας το οποίο σκέπεται, ευλογημένα κάτω από τον καμαροσκεπή μεταβυζαντινό Ναό της Μπαλουκλιώτισσας Εξωκαστρινής Πολίτισσας Δέσποινας Θεοτόκου, τον οποίο η Πατριαρχική μέριμνα και η φιλόθεος ενέργεια και δωρεά των ευσεβών επιφανών της πόλεως οικογενειών ανήγειραν πριν από 180 έτη και μέχρι σήμερα παρά τις στροφές του ιστορικού γίγνεσθαι και τις περιπέτειες της πολίτικης Ρωμιοσύνης ίσταται με «τις πληγές και τους μώλωπες» του παρελθόντος για να ανευρίσκουν στην «ζωοδόχο θεομητορική ένδροση σκιά» του οι από περάτων γης προσκυνητές την «εν Χριστώ αναψυχή και αναγέννηση». Γι’ αυτό η εκκλησία θεαρέστως ψάλλει: «Ο ναός σου, Θεοτόκε, ανεδείχθη παράδεισος, ως ποταμούς αειζώους, αναβλύζων ιάματα· ω προσερχόμενοι πιστώς, ως ζωοδόχου εκ πηγής, ρώσιν αντλούμεν, και ζωήν την αιώνιον. Πρεσβεύεις γαρ συ, την εκ σου τεχθέντι Σωτήρι Χριστώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

ΤΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ»: «Νεκρούσαι και Ζωοίς με…»

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Το «ΕυαγγΕλιον του ΠΑσχα»

«Νεκρούσαι και Ζωοίς με…»

·    Η εις Άδου κάθοδος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι τετελειωμένη Ανάσταση για τον όλο άνθρωπο και τελεσίδικη νίκη κατά του θανάτου, ο οποίος ως απλό βιολογικό γεγονός δεν αναιρεί την κατά τα έσχατα ψυχοσωματική ανάσταση και αναδημιουργία του ανθρωπίνου γένους.

· Η εν Χριστώ αναστάντι αιωνία ζωή ως οντολογία αθανασίας και αφθαρσίας δεν αποτελεί μια «μελλοντική ελπίδα» αλλά οντολογική βεβαιότητα στο πρόσωπο του ενσαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού, ο οποίος γευσάμενος ως τέλειος άνθρωπος τον θάνατο, θανάτω θάνατον επάτησε αποκαθιστώντας την σύνολη ψυχοσωματική ανθρώπινη φύση στο «αρχαίον κάλλος».

·  Η εν Χριστώ ανάσταση απαντά στο οντολογικών (υπαρξιακών) διαστάσεων ζήτημα της μετά θάνατον ζωής και της πιστοποιημένης δυνατότητας της εν Χριστώ συναντήσεως του ανθρώπου ως επανενώσεως του φθαρτού σώματος μετά της αθανάτου ψυχής στην «επέκεινα του τάφου» οντολογία του θεανδρικού προσώπου του Αναστάντος Ιησού Χριστού.

Ως «Ευ-αγγέλιον του Πάσχα» χαρακτηρίζει ο αοίδιμος μεγάλος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκι το γεγονός του «ευαγγελισμού», του χαρμόσυνου και κοσμοσωτήριου μηνύματος της σωτηρίας του κτιστού και φθαρτού ανθρώπου διά της αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ο οποίος «θανάτω θάνατον» επάτησε κατερχόμενος «εν τοις κατωτάτοις της γης» και συντρίβων μοχλούς αιωνίους πεπεδημένων βροτών. Και όντως σε μία συνοπτικά περιεκτική, λιτή και απέρριτη περίφραση: «Ευ-αγγέλιον του Πάσχα», περικλείεται το όλο σωτηριολογικό μυστήριο της διά του θανάτου νεκρώσεως του θανάτου στο πρόσωπο, το θεανδικό πρόσωπο, του Σωτήρος και Λυτρώτου Ιησού Χριστού, ο οποίος όντας θνητός κατά την ανθρώπινη φύση του «μετέλαβε του θανάτου» μεταποιώντας αυτόν σε απαρχή ζωής αιωνίου για τους κεκοιμημένους.

ΑΝΑΣΤΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΕΘΕΛΟΘΥΤΟΝ ΘΥΜΑ – ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑναστΑς ΧριστΟς

Το ΕθελΟθυτον ΘΥμα – ΠρωτΟτοκος εκ των νεκρΩν

·        Οι θεολογικές, σωτηριολογικές και εσχατολογικές παράμετροι της Σταυρώσεως και Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τους Θεοφόρους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Το εθελόθυτον θύμα. Με αυτή την γλαφυρή και παραστατική έκφραση οι θεοφόρες πατέρες και μέγιστοι θεολόγοι της ορθοδόξου εκκλησίας μας χαρακτηρίζουν τον πάσχοντα και θυσιαζόμενο Ιησού Χριστό, ο οποίος αποτελεί την μοναδική και ανεπανάληπτη μορφή της ανθρώπινης ιστορίας που καίτοι γνωρίζει την πορεία προς το μαρτύριο και τον σταυρικό θάνατό του, εντούτοις ελευθέρως, αυτογνωμόνως, αβιάστως και εκουσίως πορεύεται την οδό του μαρτυρίου και της θυσίας ως λυτρωτικής δωρεάς για την σωτηρία του γένους των Βροτών (ανθρώπων).

Το μεγαλειώδες και εν πολλοίς ακατάληπτο μυστήριο της θεανδρικής θυσίας του Κυρίου μας έγκειται στο «εκούσιον» και απολύτως «ελεύθερον» του πάθους του, που αποδεικνύει με τον πλέον σαφή και τρανό τρόπο την θεότητα αυτού. Για αυτό ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι: «Το σταυρικό εκούσιο πάθος του Χριστού, το ονομάζω θεμέλιο της σωτηρίας, είναι το σημάδι της Βασιλείας του. Και τον ονομάζω Βασιλέα, διότι τον βλέπω σταυρούμενο, αφού ο προορισμός του αληθούς βασιλέως είναι να αποθνήσκει για το καλό του λαού του».

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ: «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ»

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΑγΙου ΓρηγορΙου ΝΥσσης

«ΠερΙ της τριημΕρου προθεσμΙας της ΑναστΑσεως»

Ο Θεοφόρος και Θεόπνευστος Πατέρας της Εκκλησίας μας Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης στην ομιλία του υπό τον τίτλο: «Περί της τριημέρου προθεσμίας της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» κάνει διάφορους υπολογισμούς για να βεβαιώσει την τριήμερη παραμονή του Ιησού Χριστού στον Άδη, στα κατώτατα και καταχθόνια του κράτους του θανάτου, όπου τελεσιουργείται και μυσταγωγείται το μέγα μυστήριο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους με την νίκη επί του θανάτου εν Χριστώ Ιησού, τω Θεώ ημών.

Γράφει θεολογώντας ο της Εκκλησίας Μέγας Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης: «Αυτή την ημέρα χτίζεται και ο αληθινός άνθρωπος που έγινε κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Βλέπεις ποιού κόσμου έγινε αρχή «αυτή η ημέρα, που δημιούργησε ο Κύριος»  για την οποία λέγει ο Προφήτης ότι δεν είναι «ούτε ημέρα όπως οι άλλες ημέρες, ούτε νύκτα όπως οι άλλες νύκτες».

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

·   Η αφοβία έναντι του καταργηθέντος θανάτου και η βεβαιότητα της εν Χριστώ Ιησού Αναστάσεως στη ζωή των ανθρώπων.

· Τα τεκμήρια της καταργήσεως του θανάτου και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Αθανασίου.

Ο Θεοκίνητος και Θεοφώτιστος Πατέρας της Εκκλησίας, Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, με τον όρο «Κυριακός Σταυρός» αναφέρεται στο «μυστήριο του Σταυρού» και στο Σταυρικό θάνατο του Χριστού επισημαίνοντας ότι η κατάργηση του θανάτου συντελέστηκε στον Γολγοθά και η απαρχή της εν Χριστώ «Καινής ζωής» στον «όλβιο τάφο», ο οποίος κατέστη τάφος ζωής και πύλη της αιωνιότητος και της Βασιλείας του θεού. Ο «Κυριακός Σταυρός συνάμα κατέστη το ορατό και απτό τρόπαιο της νίκης κατά του θανάτου και από το «κενόν μνημείον» επήγασε «πάσιν ανθρώποις», η όντως εν Χριστώ Αναστάντι αθανατοποιημένη και αφθαρτοποιημένη επέκεινα του τάφου ζωή. Φαντάζει παράδοξο ή και ακαταλήπτως ανορθόδοξο το γεγονός ότι το «κενό μνημείο» είναι συνώνυμο της «καινής ζωής» και ο «σταυρικός θάνατος» της «θανάτω» νεκρώσεως του θανάτου εν Χριστώ Ιησού.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

·        Ο  Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος Α΄ είναι ο μόνος  Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος καθαγιάζει για τετάρτη  φορά στην διάρκεια της Πατριαρχίας  του Άγιο Μύρο κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα του 2022.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος Α΄ κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του (2 Νοεμβρίου 1991) είχε δηλώσει τον καθαγιασμό νέας ποσότητος Αγίου Μύρου κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα του 1992 και με δική του πρωτοβουλία εξεδόθη και κυκλοφόρησε κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής του 1992 ένα πολύ αξιόλογο αφιερωματικό τευχίδιο, στο οποίο καταγράφεται ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα που αφορά το Άγιο Μύρο καθώς και η Ιερά Ακολουθία Καθαγιασμού του Αγίου Μύρου, η οποία άρχεται την Κυριακή των Βαΐων και περατούται την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη στο πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Εκείνο το σύντομο ιστορικό σημείωμα περί του Αγίου Μύρου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, επαυξημένο και με περισσότερα στοιχεία από τον γράφοντα, έχει ως εξής: «Στην Ορθόδοξη κατ Ανατολάς Εκκλησία, το Άγιο Μύρο καθαγιάζεται για να χρησιμεύσει κατά την τέλεση του Μυστηρίου του Χρίσματος ως ορατό σημείο της μεταδόσεως των χαρισμάτων του Αγίου και τελεταρχικού Πνεύματος προς τους Βαπτιζομένους.

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ - Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM»: Η ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

«ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΣ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ»

Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ IMPERIUM

η ΥΠΟ τΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΕΥΘΥΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΓΟΡΔΙΟΥ ΔΕΣΜΟΥ ΠΕΡΙ της ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ
 ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ της ΓΕΩΡΓΙΑΣ

·  Η υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου καθηγιασμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησιας επίλυση του λεγομένου  εκκλησιαστικού «Γεωργιανού Ζητήματος» διά της χορηγήσεως του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος στην θυγατέρα Ορθόδοξη εν Γεωργία Εκκλησία διδάσκει τον τρόπο για  την άρση των σχισμάτων και την ενότητα της Ορθοδόξου εν Ουκρανία Εκκλησίας.

Προαιώνιο το χρέος και αδιαπραγμάτευτο το προνόμιο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία, ως γράφει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Φιλόθεος προς τον Ρωσίας Θεόγνωστο, σε σχετικό πατριαρχικό και συνοδικό έγγραφο αυτού: «Η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία κατά την δοθείσαν αυτή άνωθεν, Χριστού χάριτι, αήττητον ισχύν τε και δύναμιν επί το λυσιτελέστερον αεί τα πάντα διοικονομουμένη, και εις πάσας μεν τας εκασταχού ευρισκομένας αγιωτάτας εκκλησίας ενδείκνυται την φροντίδα ταύτης και επιμέλειαν, όπως αν αύται καλώς και κατά τον του Κυρίου νόμον διοικοίντο και διεξάγοιντο, πολλώ δε πλέον φροντίζει και προμηθεύεται των πόρρω που και μακράν διακειμένων τοιούτων αγιωτάτων εκκλησιών, πλήθει πολυανθρώπου έθνους και υπεροχή  ρηγικής εξουσίας διαφερουσών, τα προσήκοντα εαυτή διαπραττομένη και οφειλόμενα, ένθα μάλιστα το προκείμενόν εστι σπούδασμα ψυχών, αγιασμός και ωφέλεια».

ΤΑ «ΑΚΑΘΙΣΤΑ ΧΑΙΡΕ» ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΥΜΦΕΥΤΗ ΚΑΙ ΘΕΟΝΥΜΦΗ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

Τα «ΑκΑθιστα ΧαΙρε» του ΑγγΕλου και της ΕκκλησΙας
προς την ΑνΥμφευτη και ΘεΟνυμφη ΘεομΗτορα

·        Από το μαρτυρικό Φανάρι και την Θεοτοκοφρούρητη Πόλη στην επί πάση τη κτίσει.

Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί μοναδικό θεόπνευστο και θεσπέσιο αριστούργημα της παγκοσμίου υμνογραφίας και εκκλησιαστικής γραμματείας. Είναι δε ίσως ο δημοφιλέστερος ύμνος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.

Η ακολουθία αυτή ψάλλεται στους ιερούς ναούς κατά τις πέντε εβδομάδες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και συγκεκριμένα κατά τις πέντε Παρασκευές αυτής, που ονομάζονται «Παρασκευές των Χαιρετισμών».

Αποτελούμενος ο Ακάθιστος Ύμνος από 24 «Οίκους», ψάλλεται τμηματικώς, αφού την πρώτη εβδομάδα ψάλλονται οι 6 πρώτοι «Οίκοι» του Ύμνου (Α-Ζ), κατά τη δεύτερη εβδομάδα ψάλλονται οι «Οίκοι» (Η-Μ), κατά την τρίτη εβδομάδα ψάλλονται οι «Οίκοι» (Ν-Σ), κατά την τέταρτη εβδομάδα ψάλλονται οι «Οίκοι» (Τ-Ω) και τέλος κατά την Παρασκευή της πέμπτης εβδομάδας ψάλλεται ολόκληρος ο Ακάθιστος Ύμνος.

VERBUM VERITATIS ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ - ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ : Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

VERBUM VERITATIS
ΤΟΙΣ ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙΣ ΡΩΣΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΣΥΝ ΤΟΙΣ  ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΣ ΑΥΤΩΝ

ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, Ω ΘΥΓΑΤΕΡ ΡΩΣΙΑ

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΥ  ΜΗΤΡΟΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ  ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Σε τρεις ιστορικές ομιλίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος οι οποίες ως αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες αποτελούν την «εύλαλη φωνή της ιστορίας» και την - ίσως ενοχλητική - ακοίμητη συνείδηση για την Ορθόδοξη εν Ρωσία Εκκλησία, ο Φαναριώτης Ιεράρχης ορθοτομεί «λόγον Αληθείας» και επιστηρίζει «όρια α έθεντο οι Πατέρες ημών» σε μία εποχή που το εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό φρόνημα, ο ενταφιασμός της ιστορικής αληθείας και της κανονικής ιεραρχικής τάξεως, καθώς και η τυραννική καταδυνάστευση της «αλαζονείας των αριθμών» ενίων αποπειρώνται να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα των πανορθοδόξων.

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΑΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ : Ο ΤΥΦΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΤΟΙΣ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΙΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙΣ
 ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΑΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Ο ΤΥΦΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ
ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ

ΡΩΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΑΒΙΚΟΣ  ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στον σύγχρονο κόσμο η Πανορθόδοξη Ενότητα αποτελεί το μέγα ζητούμενο ενώ ο εντεινόμενος εκκλησιαστικός εθνοφυλετισμός τον μεγάλο κίνδυνο, όπως απερίφραστα και προκλητικά εκδηλώνεται υπό του Πατριαρχείου Μόσχας και όχι μόνο.

Η Οικουμενική και μακράν κοσμικών ιδιοτελών βλέψεων ή εθνοφυλετικών τάσεων αποστολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου «διακονεί και λειτουργεί αδιαλείπτως το μυστήριον της εν Χριστώ Πανορθοδόξου Ενότητος». Συνεπώς, ούτε «τύφος κοσμικής εξουσίας, ουδέ τάσις προς επέκτασιν της δικαιοδοσίας αυτού επί ζημία των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλλά το καλώς νοούμενον συμφέρον των απανταχού αγίων του Θεού Εκκλησιών καθωδήγει εις τας ενέργειας και την όλην δράσιν αυτού διά μέσου των αιώνων το Οικουμενικόν Πατριαρχείον», το «Θεοστήρικτον τούτο Κέντρον», σύμφωνα με την προσφυή έκφραση του μέχρις εσχάτων πάλαι ποτέ αγωνισθέντος υπέρ των δικαίων του Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντίνου του εξ Οικονόμων.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΘΡΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

·        Ιστορικά κείμενα - μαρτυρίες του αοιδίμου Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου ως Πατριαρχικού Εξάρχου για την επίλυση του λεγομένου Αλβανικού Εκκλησιαστικού Ζητήματος και οι αποκαλύψεις του για την εθνοφυλετική αντικανονική υπερόρια δράση ενίων Σλαβικών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην επικράτεια του Αλβανικού κράτους, το οποίο αποτελούσε έδαφος της απολύτου κανονικής εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ως «οδός του μαρτυρίου» προς τον φρικτό Γολγοθά και εν τέλει στην Ανάσταση λογίζεται η όλη πορεία της πολυμαρτυρικής θυγατρός Ορθόδοξου εν Αλβανία Εκκλησίας μέχρι της εγκύρου ιεροκανονικής χορηγήσεως του αυτοκεφάλου εκκλησιαστικού διοικητικού καθεστώτος υπό του Πρωτοκλήτου και Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου εν έτει σωτηρίω 1937.

Αρχικώς, μάλιστα, όπως ακριβώς συνέβη και με την χορήγηση του Τόμου της Αυτοκεφαλίας υπό της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας στις λοιπές τοπικές Σλαβικές Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, όταν το έτος 1920 η Αλβανία κατέστη ανεξάρτητο κράτος, άρχισαν και οι σχετικές συντονισμένες ενέργειες διαφόρων πολιτικών και εκκλησιαστικών προσώπων αυτού για την ίδρυση Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου εν Αλβανία Εκκλησίας με αποτέλεσμα κατά το έτος 1922 να αυτοκηρυχθεί αντικανονικώς και πραξικοπηματικώς ως «αυτοκέφαλη» η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Αλβανίας υπό την απόλυτη κάλυψη της Αλβανικής Κυβερνήσεως.